Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB6/4510-286/16-4/AM
z 5 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 18 maja 2016 r. (data wpływu 19 maja 2016 r.), uzupełnionym w dniu 30 czerwca 2016 r. na wezwanie do uzupełnienia braków formalnych wniosku Nr IPPB6/4510-286/16-2/AM z dnia 24 czerwca 2016 r. (data doręczenia 28 czerwca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• braku zastosowania zwolnienia przedmiotowego - jest prawidłowe;

• zaliczenia kosztów kształcenia ustawicznego pracowników i pracodawcy do kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 19 maja 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie braku zastosowania zwolnienia przedmiotowego oraz zaliczenia kosztów kształcenia ustawicznego pracowników i pracodawcy do kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 13.04.2016 r. pomiędzy Gminą Miasto reprezentowaną przez Prezydenta Miasta, w imieniu którego działa Z-ca Dyrektora Miejskiego Urzędu Pracy, a R. Sp. z o.o. została zawarta umowa o finansowanie ze środków Krajowego Funduszu Szkoleniowego (dalej „KFS”) działań obejmujących kształcenie ustawiczne pracowników i pracodawcy.

Przedmiotem umowy było przyznanie środków z Krajowego Funduszu Szkoleniowego na sfinansowanie kosztów kształcenia w wysokości 80% poniesionych kosztów kształcenia.

Refundacja z „KFS” przekazana została na wyodrębniony rachunek bankowy Spółki.

Środki z „KFS” przyznane Spółce na sfinansowanie kosztów kształcenia ustawicznego pracowników i pracodawcy stanowią pomoc de minimis zgodnie z warunkami dopuszczalności pomocy de minimis – Ustawa z dnia 20.04.2004 r. o Promocji Zatrudnienia i Instytucjach Rynku Pracy.

Z otrzymanych na rachunek bankowy Spółki środków, regulowane są płatności za wystawione faktury Firmie, która przeprowadza szkolenia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy otrzymana pomoc de minimis podlega zwolnieniu przedmiotowemu, o którym mowa w Ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych – zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 47 Ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. - wolne od podatku dochodowego są dotacje otrzymane z budżetu Państwa lub budżetu jednostki samorządu terytorialnego, z wyjątkiem dopłat do oprocentowania kredytów bankowych w zakresie określonych w odrębnych ustawach?
2. Czy koszty kształcenia wynikające z wystawionych faktur VAT przez firmy przeprowadzające kształcenia stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów do podatku dochodowego od osób prawnych?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy.

Ad. 1

Zdaniem Spółki otrzymana pomoc de minimis na sfinansowanie kosztów kształcenia pracowników i pracodawcy nie podlega zwolnieniu przedmiotowemu, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 47 Ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z ww. art. wynika, iż wolne od podatku dochodowego są dotacje otrzymane z budżetu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego.

Ad. 2

Koszty kształcenia wynikające z wystawionych faktur VAT stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodu do podatku dochodowego od osób prawnych (art. 15 ust. 1 ustawy).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Ad. 1

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851 z późn. zm.), przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty; w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

W myśl art. 7 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dochodem jest, z zastrzeżeniem art. 10, art. 11 i art. 24a, nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, przychodami z zastrzeżeniem ust. 3 i ust. 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Powyższe oznacza, że wszystkie środki pieniężne jakie wpływają na konto Spółki, co do zasady, bez względu na źródło ich pochodzenia, stanowią przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stosownie jednak do art. 17 ust. 1 pkt 47 wolne od podatku dochodowego są dotacje otrzymane z budżetu państwa lub budżetu jednostki samorządu terytorialnego, z wyjątkiem dopłat do oprocentowania kredytów bankowych w zakresie określonym w odrębnych ustawach.

Zgodnie z art. 124 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2013 r., poz. 885 z późn. zm.), wydatkami budżetu państwa są m.in. wydatki na dotacje i subwencje. Dotacjami, w myśl art. 126 ustawy o finansach publicznych, są podlegające szczególnym zasadom rozliczania środki z budżetu państwa, budżetu jednostek samorządu terytorialnego oraz z państwowych funduszy celowych przeznaczone na podstawie niniejszej ustawy, odrębnych ustaw lub umów międzynarodowych, na finansowanie lub dofinansowanie realizacji zadań publicznych.

Na podstawie art. 130 ust. 1 ustawy o finansach publicznych przyjęto, że dotacje przedmiotowe są to środki przeznaczone na dopłaty do określonych rodzajów wyrobów lub usług, kalkulowane według stawek jednostkowych. Ponadto, zgodnie z art. 130 ust. 2 ustawy o finansach publicznych, dotacje przedmiotowe mogą być udzielane na podstawie odrębnych ustaw lub przepisów Unii Europejskiej:

1. dla przedsiębiorców wytwarzających określone rodzaje wyrobów lub świadczących określone rodzaje usług,
   
2. dla podmiotów wykonujących zadania na rzecz rolnictwa

- z uwzględnieniem ich równoprawności.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego pomiędzy Gminą Miasto reprezentowaną przez Prezydenta Miasta, w imieniu którego działa Z-ca Dyrektora Miejskiego Urzędu Pracy, a Wnioskodawcą została zawarta umowa o finansowanie ze środków Krajowego Funduszu Szkoleniowego działań obejmujących kształcenie ustawiczne pracowników i pracodawcy. Przedmiotem umowy było przyznanie środków z Krajowego Funduszu Szkoleniowego na sfinansowanie kosztów kształcenia w wysokości 80% poniesionych kosztów kształcenia.

W tym miejscu należy poczynić uwagę, że Krajowy Fundusz Szkoleniowy stanowi wydzieloną część Funduszu Pracy. Za realizację zadań związanych z Krajowym Funduszem Szkoleniowym, w szczególności ustalanie, w porozumieniu z Radą Rynku Pracy, priorytetów, wzoru podziału środków KFS i planu ich wydatkowania, odpowiada minister właściwy do spraw pracy.

Zgodnie z art. 69a ust. 1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2016 r., poz. 645 z późn. zm.) środki Funduszu Pracy w formie KFS przeznacza się na finansowanie działań na rzecz kształcenia ustawicznego pracowników i pracodawców. Powiatowe urzędy pracy mogą przeznaczyć środki KFS na finansowanie działań obejmujących:

1. kształcenie ustawiczne pracowników i pracodawcy, na które składają się:
   1. określenie potrzeb pracodawcy w zakresie kształcenia ustawicznego w związku z ubieganiem się o sfinansowanie tego kształcenia ze środków KFS,
   2. kursy i studia podyplomowe realizowane z inicjatywy pracodawcy lub za jego zgodą,
   3. egzaminy umożliwiające uzyskanie dokumentów potwierdzających nabycie umiejętności, kwalifikacji lub uprawnień zawodowych,
   4. badania lekarskie i psychologiczne wymagane do podjęcia kształcenia lub pracy zawodowej po ukończonym kształceniu,
   5. ubezpieczenie od następstw nieszczęśliwych wypadków w związku z podjętym kształceniem;
2. określanie zapotrzebowania na zawody na rynku pracy;
3. badanie efektywności wsparcia udzielonego ze środków KFS;
4. promocję KFS;
5. konsultacje i poradnictwo dla pracodawców w zakresie korzystania z KFS.
   
   
   

Działania finansowane ze środków KFS, o których mowa w ust. 2 pkt 2-5, mogą być też realizowane przez ministra właściwego do spraw pracy lub wojewódzkie urzędy pracy.

Stosownie zaś do art. 69b powołanej ustawy na wniosek pracodawcy, na podstawie umowy, starosta może przyznać środki z KFS na sfinansowanie kosztów, o których mowa w art. 69a ust. 2 pkt 1, w wysokości 80% tych kosztów, nie więcej jednak niż 300% przeciętnego wynagrodzenia w danym roku na jednego uczestnika, a w przypadku mikroprzedsiębiorstw w wysokości 100%, nie więcej jednak niż 300% przeciętnego wynagrodzenia w danym roku na jednego uczestnika. Środki z KFS przyznane pracodawcy na sfinansowanie kosztów kształcenia ustawicznego stanowią pomoc udzielaną zgodnie z warunkami dopuszczalności pomocy de minimis.

Pracodawca zawiera z pracownikiem, któremu zostaną sfinansowane koszty kształcenia ustawicznego, umowę określającą prawa i obowiązki stron.

Istotnym jest fakt, że środki Funduszu Pracy przeznaczone na finansowanie w danym roku budżetowym zadań realizowanych w ramach KFS, zwane dalej „środkami KFS”, są określane w planie Funduszu Pracy na ten rok, w kwocie odpowiadającej wysokości 2% przychodów Funduszu Pracy uzyskanych z obowiązkowych składek na Fundusz Pracy w roku przed rokiem poprzedzającym rok, dla którego jest sporządzany plan finansowy Funduszu Pracy.

Dlatego też, otrzymywane przez przedsiębiorców z KFS środki, pomimo, że stanowią pomoc de minimis, nie mają powiązania ani z programami operacyjnymi współfinansowanymi ze środków europejskich, ani też nie pochodzą z budżetu państwa ani budżetu jednostek samorządu terytorialnego. Tym samym, środki uzyskane z KFS na szkolenie pracowników nie podlegają zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych, w rozumieniu art. 17 ust. 1 pkt 47 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zatem, otrzymane przez Wnioskodawcę środki z Krajowego Funduszu Szkoleniowego stanowiące pomoc de minimis na sfinansowanie kosztów kształcenia pracowników i pracodawcy nie podlegają zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 47 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ad. 2

Ocena prawna przedstawionego przez Spółkę zagadnienia wymaga odniesienia się do definicji kosztów uzyskania przychodów, zawartej w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powołany przepis ma charakter ogólny (tzw. klauzula generalna). Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Kosztami uzyskania przychodów są wyłącznie takie koszty, które spełniają kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1, tj.:

• zostały poniesione przez podatnika,
  

• ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
  

• nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
  
  
  

Pierwsza z wymienionych przesłanek odnosi się do możliwości przypisania faktu poniesienia kosztu do osoby podatnika. Kosztem uzyskania przychodu mogą być wyłącznie koszty obciążające samego podatnika – wartość ciężarów, jakie ponosi podatnik w toku prowadzenia działalności (funkcjonowania). Poniesienie kosztu w rozumieniu omawianej ustawy jest świadomym, celowym działaniem podatnika. Polega na faktycznym i definitywnym przesunięciu określonej wartości z jego majątku do majątku innego podmiotu. W szczególności, może mieć postać wydatkowania środków pieniężnych bądź przekazania innych wartości majątkowych.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł – obiektywnie oceniając – oczekiwać takiego efektu.

Kierując się kryterium stopnia powiązania istniejącego pomiędzy kosztem a celem, jakiemu ma służyć, ustawodawca wyróżnia koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami i koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie), różnicując moment ich potrącalności (art. 15 ust. 4, 4b–4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Katalog wyłączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów został zawarty w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jak wynika z wniosku Spółka zawarła umowę o finansowanie ze środków Krajowego Funduszu Szkoleniowego działań obejmujących kształcenie ustawiczne pracowników i pracodawcy.

Refundacja z KFS przekazana została na wyodrębniony rachunek bankowy Spółki. Środki z KFS przyznane Spółce na sfinansowanie kosztów kształcenia ustawicznego pracowników i pracodawcy stanowią pomoc de minimis zgodnie z warunkami dopuszczalności pomocy de minimis. Z otrzymanych na rachunek bankowy Spółki środków regulowane są płatności za wystawione faktury Firmie, która przeprowadza szkolenia.

Jak wykazano powyżej, otrzymane przez Wnioskodawcę środki z Krajowego Funduszu Szkoleniowego, stanowiące pomoc de minimis na sfinansowanie kosztów kształcenia pracowników i pracodawcy, stanowią przychód Spółki i nie podlegają zwolnieniu z opodatkowania w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

KFS stanowi wydzieloną część Funduszu Pracy - funduszu celowego przeznaczonego na zapobieganie bezrobociu i ograniczenie jego skutków, tworzonego ze składek pracodawców. KFS przeznaczony jest na kształcenie pracowników i pracodawców, podejmowane z inicjatywy pracodawcy lub za jego zgodą. Celem utworzenia KFS jest zapobieganie utracie zatrudnienia przez osoby pracujące z powodu niedostosowania ich kompetencji do warunków dynamicznie zmieniającej się gospodarki. Środki na kształcenie przyznane z KFS są środkami bezzwrotnymi, pod warunkiem wypełnienia przez pracodawcę wszystkich postanowień umowy.

W tym miejscu należy nadmienić, że zgodnie z art. 17 i art. 94 pkt 6 ustawy z 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r., poz. 1502 z późn. zm.), pracodawca obowiązany jest ułatwiać pracownikom podnoszenie kwalifikacji zawodowych. Wskazane regulacje prawne oznaczają ogólną powinność pracodawcy sprzyjania staraniom pracownika o zdobycie kwalifikacji przydatnych lub niezbędnych do należytego wykonywania aktualnej lub przyszłej pracy.

Dodatkowo przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie przewidują w art. 16 wyłączeń przy zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów wydatków pracodawcy związanych z kształceniem pracowników.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki na sfinansowanie kosztów kształcenia pracowników i pracodawcy przejawiają związek z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą i zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Tym samym, Spółka będzie uprawniona do zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.