Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP2/4512-252/16/AJ
z 14 czerwca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 5 kwietnia 2016 r. (data wpływu 8 kwietnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania czynności aportu posiadanych udziałów w nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 kwietnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania czynności aportu posiadanych udziałów w nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Jest Pani zarejestrowana jako czynny podatnik od towarów i usług.

Wspólnie z mężem zawarła Pani w formie aktu notarialnego dwie przedwstępne umowy ustanowienia odrębnej własności lokali niemieszkalnych w mającym być wybudowanym obiekcie hotelowym condo hotel w Z. przy ul. J. z firmą XXX. sp. z o.o.:

1. pierwsza umowa została zawarta 9 listopada 2006 r. i dotyczyła czterech lokali niemieszkalnych,
2. druga umowa została zawarta 21 kwietnia 2008 r. dotyczyła dwóch lokali niemieszkalnych.

Lokale te po wybudowaniu i przeniesieniu własności byłyby przeznaczone na wynajem jako lokale hotelowe w condo hotelu w Z.

Na podstawie zawartych umów dokonywane były wpłaty na poczet ceny sprzedaży lokali począwszy od marca 2007 roku. Dokonywane wpłaty były potwierdzone wystawionymi fakturami VAT - czynność opodatkowana VAT (w tytule płatności: wpłata na lokal hotelowy w Z.). Dokonane wpłaty wyniosły łącznie: 2.938.800 zł brutto (72.200 zł zadatek oraz 2.866.600 zł kolejne raty).

Od dokonanych wpłat opodatkowanych podatkiem od towarów i usług nigdy nie dokonywano odliczenia zapłaconego (naliczonego) podatku i nie występowano do organu podatkowego o jego zwrot. W 2007 r. była Pani już czynnym zarejestrowanym podatnikiem VAT (opodatkowane ryczałtem przychody z tytułu najmu).

Do przeniesienia własności lokali nigdy nie doszło ponieważ została ogłoszona upadłość spółki będącej następcą prawnym Hotelu S. Z. sp. z o.o. Nieruchomości (lokale) stały się częścią masy upadłości.

Wspólnie z mężem zgłosiła Pani do masy upadłości wierzytelność w kwocie 3.011.000,00 zł, na którą składała się dwukrotność zadatku (2x72.200 zł) i kwot wpłaconych zaliczek (2.866.600 zł).

Wierzyciele (w tym Pani) upadłej spółki zawiązali Radę Wierzycieli i w 2015 r. doprowadzili do układu zatwierdzonego przez Sąd Rejonowy dla K. W wyniku układu część wierzycieli (w tym Pani) zdecydowanych na wniesienie dopłat służących spłacie pozostałych wierzycieli na warunkach określonych w układzie, przejęła udziały w nieruchomość będącej w trakcie realizacji celem jej dokończenia lub odsprzedaży.

Każdy z wierzycieli uczestniczących w przejęciu udziałów w nieruchomość posiada w niej udział równy sumie kwoty uznanych wierzytelności oraz kwoty wniesionych dopłat. W przypadku Pani i męża jest to kwota 5.011.000,00 zł (3.011.000,00 zł + 2.000.000,00 zł) co stanowi około 12% udziału w nieruchomości.

Przejęcie udziałów w nieruchomości, w powyżej opisany specyficzny sposób, nie było związane z działalnością gospodarczą. Nabyła je Pani zatem do majątku prywatnego/osobistego (małżeńskiego).

Wierzyciele (w tym Pani), którzy na mocy układu przejęli udziały w nieruchomości, zawiązali nową spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą i zarządem w Polsce (dalej: „Nowa Spółka”) mającą dokończyć realizowane przedsięwzięcie w postaci hotelu. Następnym krokiem ma być sprzedaż hotelu lub udziałów w Nowej Spółce. Wierzyciele, w tym Pani, będący udziałowcami Nowej Spółki podjęli decyzję o wniesieniu do niej aportu w postaci udziałów w przejętej nieruchomości. Wniosła Pani do Nowej Spółki aport w lutym 2016 r.

Aportem nie było przedsiębiorstwo lub zorganizowana część przedsiębiorstwa.

Ze względów ostrożnościowych aport został przez Panią opodatkowany podatkiem VAT jako odpłatna dostawa towarów (nie był zwolniony z VAT).

Przedmiotem zapytania jest wyłącznie kwestia opodatkowania VAT czynności aportu. W szczególności nie zwraca się Pani z zapytaniem czy aport powinien być zwolniony z opodatkowania VAT, czy też jaką podlegał opodatkowaniu stawką VAT (zatem kwestia stawki VAT, czy też zwolnienia z VAT aportu jest poza zakresem pytania i wniosku). Pytanie nie dotyczy także kwestii czy aport jest dostawą towarów czy też świadczeniem usług na gruncie VAT (kwestia ta już dawno została rozstrzygnięta w orzecznictwie sądowym jaki i organów podatkowych i nie budzi Pani wątpliwości).

W związku z powyższym opisem zadano pytanie.

Czy wniesienie aportu do Nowej Spółki w postaci posiadanych udziałów w nieruchomości podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle opisanego stanu faktycznego oraz brzmienia, w szczególności, przepisu art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług wniesienie aportu do Nowej Spółki w postaci posiadanych udziałów w nieruchomości nie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Uzasadnienie stanowiska.

Opodatkowaniu mogą podlegać tylko te czynności, w przypadku których spełniony został zarówno podmiotowy jak i przedmiotowy zakres opodatkowania VAT tzn. podmiot mający cechę podatnika wykona czynność podlegającą opodatkowaniu, przy czym, dany podmiot będzie podatnikiem podatku od towarów i usług jedynie w odniesieniu do czynności opodatkowanych, które wykonywał w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. W Pani ocenie, uznanie aktywności danego podmiotu za działalność gospodarczą nie jest uzależnione od celu takiej działalności ani od jej rezultatu. Dlatego też oceniając, czy dana transakcja podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług należy ustalić, czy transakcja dotyczyła majątku prywatnego osoby fizycznej, tj. takiego, który nie jest przedmiotem działalności gospodarczej.

W Pani ocenie, dokonanie aportu udziałów w nieruchomości do Nowej Spółki nie będzie objęte zakresem ustawy o podatku od towarów i usług, bowiem czynność ta będzie dotyczyć majątku prywatnego osoby fizycznej. Przedmiot aportu bowiem nie mógł być wykorzystywany do działalności gospodarczej prowadzonej przez Panią, ponieważ był częścią masy upadłości. Także późniejsze nabycie tych udziałów w nieruchomości nastąpiło w oderwaniu od działalności gospodarczej, ponieważ nastąpiło na mocy specyficznego zdarzenia jakim jest przejęcie udziałów w nieruchomości na podstawie układu wierzycieli.

W rozpatrywanej sprawie istota omawianej kwestii dotyczy interpretacji art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z tymi przepisami, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2. art. 15 ustawy bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (ust. 2 art. 15 ustawy).

Z przywołanych przepisów wynika wyraźnie, że warunkiem koniecznym do uznania danego podmiotu za podatnika podatku od towarów i usług jest ustalenie, że działa on niezależnie jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik czy wykonujący wolny zawód. Przy czym należy zauważyć, że ani formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do tej konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług (por. wyrok NSA z 21 grudnia 2012 r. sygn. akt I FSK 264/12).

Tym samym, dla określenia czy w odniesieniu do konkretnej czynności mamy do czynienia z podatnikiem podatku od towarów i usług konieczne jest każdorazowe odniesienie się do okoliczności faktycznych danej sprawy i dokonanie oceny, czy zamierzona lub wykonana czynność zostanie wykonana lub została dokonana przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy oraz, czy czynność taka jest związana z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Działalność gospodarcza, co do zasady, cechuje się niezależnym, powtarzalnym i częstotliwym charakterem, ponieważ jest związana z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest więc podatnikiem podatku od towarów i usług, kto - jako osoba fizyczna - dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności. Taka sytuacja występuje w przypadku zbycia przez daną osobę majątku prywatnego. Majątek taki nabywany jest bowiem na własne potrzeby danej osoby, a nie z przeznaczeniem do działalności gospodarczej, w tym handlowej, a zatem jego sprzedaż nie może być uznana za działalność handlowa ze skutkiem w postaci uznania tej osoby za podatnika podatku od towarów i usług.

W wyroku z 24 kwietnia 2007 r. (sygn. akt I FSK 603/06) NSA podkreślił, analizując kwestię sprzedaży działek stanowiących majątek prywatny sprzedającego, iż aby dana czynność była opodatkowana, nie wystarczy, by była ona ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu niezbędne jest jeszcze, żeby została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem VAT. Podobnie wypowiedział się także WSA w Warszawie (wyrok z 21 lutego 2007 r., III SA/WA 4176/06, oraz z 2 kwietnia 2008 r., III SA/WA 45/08, MoPod 2009, Nr 1, s. 40). Wreszcie sprawę ostatecznie przesądził NSA w wyroku z 29 października 2007 r., I FPS 3/07. ONSAiWSA 2008. Nr 1. poz. 8, podzielając powyżej przedstawione argumenty, stwierdził, że osoba fizyczna nie staje się podatnikiem VAT z tytułu sprzedaży działek stanowiących jej majątek prywatny, ponieważ sprzedaż taka nie może zostać uznana za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Wskazana wyżej argumentacja znajduje pełne potwierdzenie także w prawie wspólnotowym, tj. w przepisach Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnotowego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 str.1, z późn. zm.). Zgodnie z art. 9 ust. 1 Dyrektywy, podatnikiem jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Wprawdzie w art. 12 Dyrektywy wskazano, że Państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji: dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem lub dostawa terenu budowlanego, a zatem dotyczy on dostawy towarów, a nie świadczenia usług - jak w rozstrzyganej sprawie - jednakże również w treści tego przepisu wyraźnie wskazano na profesjonalny charakter działalności, poprzez posłużenie się wyrażeniem: „związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi”. Takie cechy wykazuje właśnie działalność producenta, handlowca, itd.

Nie może zatem budzić wątpliwości, że jednorazowe dokonanie aportu przez osobę fizyczną, będzie opodatkowana tylko wtedy, gdy zostanie dokonana w związku z jej działalnością gospodarczą. Tym samym, nie jest możliwe uznanie Pani za podatnika podatku od towarów i usług również w rozumieniu Dyrektywy.

W tym miejscu należy wskazać także wyrok TSUE w połączonych sprawach C-180/10 i C-181/10 Jarosław Słaby v. Minister Finansów i Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć v. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie (Zb.Orz. 2011). W wyroku tym TSUE wskazał, iż z orzecznictwa wynika w tej mierze, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej (zob. wyr. TSUE z 20 czerwca 1996 r. w sprawie C-155/94 Wellcome Trust Ltd v. Commissioners of Customs and Excise, Zb. Orz. 1996, s. 1-3013, pkt 32). Należy dodać, że sama liczba i zakres transakcji sprzedaży dokonanych w danej sprawie nie ma charakteru decydującego. Jak orzekł Trybunał, zakres transakcji sprzedaży nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych (zob. podobnie w wyroku w sprawie C-155/94 Wellcome Trust, pkt 37). Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Trybunał podkreślił więc w pierwszej kolejności, że samo wykonywanie prawa własności, a niewątpliwie zbycie (w tym aport) majątku do takiego przypadku się zalicza, nie stanowi działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów o VAT.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej stwierdził także, że inaczej jest natomiast w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy VAT. Takie aktywne działania mogą polegać na przykład na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Trybunał uznał więc, iż „zgodnie z utrwalonym orzecznictwem zwykle nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 dyrektywy VAT, jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Takie transakcje nie stanowią zaś same z siebie działalności gospodarczej w rozumieniu dyrektywy [...].”

Warto zaznaczyć, iż Trybunał podkreślił także, że okoliczność, iż podmiot dokonujący sprzedaży jest rolnikiem ryczałtowym i podatnikiem z tego tytułu, jest w tym zakresie bez znaczenia. Elementem kluczowym jest bowiem to, że podmiot ów dokonywał sprzedaży elementów majątku osobistego i w ramach tych działań nie występował jako podatnik.

Czynności podlegające opodatkowaniu wykonane przez podmiot niewystępujący w tym przypadku w charakterze podatnika (nawet jeżeli jest on podatnikiem w odniesieniu do innych czynności) pozostają poza zakresem opodatkowania (wyr. TSUE z 4 października 1995 r. w sprawie C-291/92 Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht (Zb.Orz. 1995, s. 1-2775). Jak podkreślił TSUE w uzasadnieniu wyroku w sprawie C-291/92 (Dieter Armbrecht): „(…) w przypadku, gdy podatnik sprzedaje część swojego składnika majątkowego, którą zdecydował się zachować do użytku osobistego, nie działa on w odniesieniu do tej sprzedaży jako podatnik w rozumieniu art. 2(1) VI dyrektywy”.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w swoim orzecznictwie wyraźnie akcentuje zasadę neutralności VAT definiowaną również jako zapobieganie odmiennemu traktowaniu transakcji zgodnych z prawem oraz transakcji nielegalnych [zob. wyr. TSUE: z 28 maja 1998 r. w sprawie C-3/97 Postępowanie karne v. John Charles Goodwin i Edward Thomas Unstead (Zb. Orz. 1998. s. 1-3257); z 1 czerwca 1998 r. w sprawie C-283/95 Karlheinz Fischer v. Finanzamt Donaueschingen (Zb. Orz. 1998. s. I- 3369); z 29 czerwca 2000 r. w sprawie C-455/98 Tullihallitus v. Kaupo Salumets i inni (Zb. Orz. 2000. s. 1-4993)]. Ale z tej zasady nie można wywodzić, że wszystkie czynności wymienione w art. 5 ustawy o podatku od towarów i usług podlegają opodatkowaniu, nawet jeżeli podmiot nie występuje w charakterze podatnika.

Tym, co w sprawie ma znaczenie o charakterze fundamentalnym, jest fakt, iż na gruncie wykładni gramatycznej art. 15 ust. 2 ustawy nie ulega wątpliwości, że ustawodawca za działalność gospodarczą uważa jedynie działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody.

Powyższe rozważania można podsumować tym. iż dostawa towarów jest opodatkowana tylko wtedy, gdy jest dokonana przez „podatnika działającego w takim charakterze” (w angielskiej wersji językowej Dyrektywy - acting as sitch). Rozwiązanie to kształtuje zupełnie fundamentalną zasadę systemu podatku VAT, jaką jest to, iż nie zawsze transakcja dokonywana przez osobę będąca formalnie zarejestrowanym podatnikiem, względnie będącą podatnikiem w odniesieniu do innych czynności, będzie podlegała opodatkowaniu. Będzie ona opodatkowana tylko wówczas, gdy osoba jej dokonująca działa w charakterze podatnika.

Reasumując:

• przedmiot aportu pierwotnie wchodził do masy upadłości zatem był poza sferą działalności gospodarczej,
• nabyła Pani udziały w nieruchomości do swojego majątku osobistego (małżeńskiego) i nie były one wykorzystywane w działalności gospodarczej,
• czynność aportu została wykonana jednorazowo bez zamiaru późniejszego dokonywania takich czynności,
• nie podejmowała Pani czynnych działań w postaci marketingu, ogłoszeń w prasie itp. co do zbycia przedmiotu Aportu,
• dokonała Pani zatem zwykłego wykonania (rozporządzenia) prawem własności w postaci udziałów w nieruchomości i czynności Aportu,
• nie ma Pani w przedmiocie swojej działalności obrotu udziałami w nieruchomościach.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju

W myśl art. 7 ust. 1 cyt. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (..).

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Z przytoczonych przepisów wynika, że dostawa towarów podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy dokonywana jest przez podatnika tego podatku. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, str. 1, z późn. zm.), działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców i osób świadczących usługi włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów. Za działalność gospodarczą uznaje się również wykorzystywanie, w sposób ciągły, własności dóbr materialnych lub niematerialnych do celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 cyt. Dyrektywy, państwa członkowskie mogą również uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie zawiera transakcje związane z działalnością gospodarczą w rozumieniu ww. art. 9 ust. 1, w szczególności (…) dostawy działek budowlanych. Przez działkę budowlaną rozumie się każdą działkę nieuzbrojoną lub uzbrojoną, uznaną za budowlaną przez państwa członkowskie.

Aby podejmowane czynności, których przedmiotem są towary lub usługi, uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że sprzedawane towary, czy usługi zostały nabyte w celu wykorzystania w działalności gospodarczej, a nie z zamiarem wykorzystywania ich jako majątku prywatnego w celu realizacji potrzeb osobistych. Przy czym zamiar wykorzystywania towaru w ramach majątku osobistego musi istnieć przez cały okres jego posiadania. Stanowisko takie znajduje potwierdzenie w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 21 października 2014 r. sygn. akt I SA/Kr 1225/14.

Ponadto warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług – w świetle powyższych przepisów – jest to, by była ona ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Przy spełnieniu tej przesłanki podmiot, który wykonuje taką czynność jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treści przywołanych przepisów prawa podatkowego oraz orzecznictwa sądów administracyjnych prowadzi do wniosku, że – wbrew Pani twierdzeniom – aport udziałów w nieruchomości podlegał przepisom ustawy o podatku od towarów i usług, a Pani wystąpiła w tej czynności w charakterze podatnika tego podatku. Za słusznością takiego rozstrzygnięcia przemawia fakt, że pierwotnie zamierzała Pani nabyć we wznoszonym budynku sześć lokali niemieszkalnych celem ich wynajmu, czyli wykorzystywania w działalności gospodarczej. Na poczet zakupu wnosiła Pani wpłaty. Na skutek okoliczności przedstawionych we wniosku lokali tych Pani nie nabyła, ale nabyła udziały w budowanym budynku hotelowym. W ocenie tut. organu nabycie udziałów w tego rodzaju budynku, niezależnie od tego czy zostały nabyte przez osobę fizyczną nie prowadzącą działalności gospodarczej, czy przez podmiot (osobę fizyczną) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, zawsze ma na celu wykorzystywanie ich do działalności gospodarczej. Wobec tego nabywając te towary zachowywała się Pani jak podatnik podatku od towarów i usług. Bez znaczenia przy tym jest fakt, że nie dokonywała Pani wcześniej aportu udziałów w nieruchomościach, ponieważ dla oceny tego, czy wnosząc aport do spółki działała Pani jako podatnik, decydujące znaczenie miał charakter budynku, w którym posiadała Pani udziały. Znaczenia nie ma również fakt, że nabyte udziały dotyczyły nieruchomości będącej częścią masy upadłościowej. Okoliczność, że w chwili ich nabycia prowadziła Pani działalność w zakresie wynajmu – wbrew Pani twierdzeniom – nie potwierdza tego, że nabycie to nastąpiło do majątku osobistego. Wręcz przeciwnie – wskazuje, że nastąpiło ono na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej w rozumieniu powołanych wyżej przepisów art. 15 ust. 2 ustawy. Również okoliczność, że nie dokonywała Pani odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących wpłacone zaliczki nie może stanowić podstawy do uznania, że lokale, które planowała Pani nabyć, miały służyć potrzebom osobistym.

Odnosząc się do powołanych przez Panią wyroków krajowych sądów administracyjnych, a w szczególności do wyroku TSUE w połączonych sprawach C-180/10 i C-181/10 Jarosław Słaby v. Minister Finansów i Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć v. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie), wskazać należy, że zapadł on na gruncie innego stanu faktycznego, aniżeli przedstawiony we wniosku. Przedmiotem oceny w nim zawartej była bowiem kwestia, czy sprzedaż działek gruntu może stanowić przejaw działalności gospodarczej, a tym samym, czy sprzedający z tego tytułu jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Z uwagi na fakt, że przedmiotem dostawy, w sprawie będącej przedmiotem rozstrzygnięcia w powołanym wyroku, był sam grunt, a osobami dokonującymi dostawy byli rolnicy, którzy oprócz działalności rolniczej, w której występowali w charakterze rolników ryczałtowych, nie wykonywali innej działalności gospodarczej, nie może mieć on wpływu na rozstrzygnięcie kwestii poruszonej we wniosku złożonym przez Panią.

Jednocześnie wskazać należy, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Mając na uwadze fakt, że stroną wniosku o udzielenie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest Pani, zaznacza się, że niniejsza interpretacja nie ma mocy wiążącej dla męża, który chcąc uzyskać interpretację indywidualną powinien wystąpić z odrębnym wnioskiem o jej udzielenie.

Niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy przedstawionego stanu faktycznego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.