Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPP2/443-476/13-5/16-S/KW
z 21 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) i w związku z art. 16 ustawy z dnia 10 września 2015 r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U., poz. 1649) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 23 marca 2016 r. sygn. akt I SA/Łd 58/16, uprawomocnionym w dniu 21 maja 2016 r. stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 12 czerwca 2013 r. (data wpływu 14 czerwca 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 8 sierpnia 2013 r. (data wpływu 12 sierpnia 2013 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT oraz braku opodatkowania opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych lub dworców – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 czerwca 2013 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT, braku opodatkowania opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych lub dworców oraz ewentualnego ustalenia wysokości stawki podatku VAT dla ww. czynności.

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 8 sierpnia 2013 r. poprzez doprecyzowanie opisu sprawy, pytania oznaczonego we wniosku jako pytanie nr 1 oraz własnego stanowiska.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione zdarzenie przyszłe.

Miejskie Usługi Komunikacyjne w … (Wnioskodawca) są samodzielną jednostką organizacyjną Gminy Miasto …, nieposiadającą osobowości prawnej. Zgodnie ze statutem przedmiotem działalności podstawowej Wnioskodawcy, działającego jako wyodrębniona jednostka budżetowa, jest organizowanie komunikacji miejskiej. Zainteresowany dokonuje sprzedaży biletów, jest czynnym podatnikiem VAT i składa co miesiąc deklaracje VAT-7.

W związku z ustawowo nałożonym na przewoźnika obowiązkiem pobierania opłat za korzystanie z przystanków (art. 16 ust. 4 i 5 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym), Rada Miasta podjęła uchwałę w sprawie wysokości stawek opłat.

Gmina nie będzie zawierała umów cywilnoprawnych z przewoźnikami, operatorami. Udostępnienie przystanków komunikacyjnych będzie następowało na pisemny wniosek operatora lub przewoźnika, które w imieniu Gminy będzie wydawać Wnioskodawca. Na podstawie wezwania opłata należna Gminie pobierana będzie miesięcznie przez Miejskie Usługi Komunikacyjne, jako iloczyn ilości zatrzymań w ciągu miesiąca oraz stawki jednostkowej za zatrzymanie na przystanku, ustalonej przez Radę Miasta na 0,05 złotych. Jeżeli opłaty za korzystanie z przystanków nie będą dobrowolnie uiszczane w terminie wyznaczonym w uchwale Rady Miasta, to będą mogły być ściągane w trybie ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Wnioskodawca nie otrzymuje wynagrodzenia za pobieranie opłat. Środki finansowe z opłat będą w całości przekazywane przez jednostkę do Gminy i będą stanowiły jej dochód, który zostanie przeznaczony na utrzymanie, przebudowę, rozbudowę i remont przystanków komunikacyjnych, wiat oraz innych budynków służących pasażerom, a znajdujących się na przystankach.

Ponadto Zainteresowany wskazał, że Gmina Miasto …, jak też Miejskie Usługi Komunikacyjne w …, działające w jej imieniu jako wyodrębniona jednostka budżetowa, nie będą zawierały umów cywilnoprawych z przewoźnikami, operatorami. Udostępnienie przystanków komunikacyjnych będzie następowało na pisemny wniosek operatora, przewoźnika, które w imieniu Gminy będzie wydawać Wnioskodawca.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku) Czy Wnioskodawcę pobierającego opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych lub dworców uznaje się za podatnika (art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług), czy czynność ta objęta jest zwolnieniem przewidzianym w paragrafie 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia z 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług?
2. Czy opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych podlegają podatkowi VAT?
3. Jeśli tak, to z jaką stawką?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku), opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych są opłatą administracyjną, co oznacza, że nie podlegają podatkowi VAT.

Art. 16 ust. 1 ustawy stanowi, że w transporcie drogowym za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców mogą być pobierane opłaty. W ustępie 4 tego artykułu została ustalona zasada, że opłaty mogą być pobierane, gdy przystanki lub dworce są własnością lub w zarządzie jednostki samorządu terytorialnego.

Stawka opłaty jest ustalana w drodze uchwały przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego, z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad. W uzasadnieniu do projektu ustawy o publicznym transporcie zbiorowym wyjaśniono, że możliwość nałożenia opłaty podyktowana jest tym, żeby zarówno operatorzy, jak i przewoźnicy wykonujący publiczny transport zbiorowy i korzystający z przystanków lub dworców będących własnością lub pozostających w zarządzie jednostki samorządu terytorialnego, partycypowali w kosztach związanych m.in. z ich sprzątaniem, konserwacją itp.

Należy podkreślić, że przystanki komunikacyjne usytuowane są przy drogach publicznych o różnych kategoriach (drogi gminne, powiatowe, wojewódzkie, krajowe) i służą zaspokojeniu zbiorowych potrzeb społeczności lokalnej korzystającej ze środków transportu publicznego. Organizowanie transportu publicznego oraz zaspokajanie potrzeb wspólnoty w tym lokalnego transportu zbiorowego jest zadaniem własnym gminy, co wynika z art. 7 ust. 1 pkt 4 ustawy o samorządzie gminnym, jak też art. 8, art. 15 ust. 1 pkt 3 i 6 oraz art. 15 ust. 2 ustawy o transporcie zbiorowym.

Opisany powyżej sposób wprowadzenia opłaty, jak też określenie w art. 16 ust. 5 ustawy maksymalnej wysokości – w ocenie Zainteresowanego – wskazuje, że opłata za korzystanie z przystanków komunikacyjnych ma charakter opłaty administracyjnej. Tym bardziej, że art. 16 ust. 7 stwierdza, że opłaty o których mowa w art. 16 ust. 4 stanowią dochód właściwej jednostki, którym nie można dowolnie dysponować, ponieważ jest przeznaczany na:

1. utrzymanie przystanków komunikacyjnych oraz dworców, o których mowa w ust. 4 oraz
   
2. realizację zadań określonych w art. 18 – w przypadku, gdy organizatorem jest gmina, czyli na budowę, przebudowę, remont
   • przystanków komunikacyjnych oraz dworców, których właścicielem lub zarządzającym jest gmina;
     
   • wiat przystankowych lub innych budynków służących pasażerom, posadowionym na miejscu przeznaczonym do wsiadania lub wysiadania pasażerów lub przylegającym do tego miejsca, usytuowanych w pasie drogowym dróg publicznych bez względu na kategorię tych dróg.
   
   
   

Przedmiotowa opłata wprowadzana jest Uchwałą Rady Miasta, która określa także jej wysokość w kwocie nieprzekraczającej górnej granicy określonej art. 16 ust. 5 ustawy o transporcie drogowym. Tak więc, zdaniem Wnioskodawcy jej ustalenie oraz nałożenie na podstawie przepisu prawa miejscowego wiąże się z wykonywaniem władztwa przez wskazane organa administracji publicznej, tym samym świadczy to o tym, że opisywana opłata ma charakter daniny publicznej.

W myśl art. 2 paragraf 1 pkt 1 oraz art. 3 paragraf 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji Zainteresowany uważa, że taką opłatę należy traktować jako opłatę administracyjną wynikającą z przepisu prawa, która będzie podlegać egzekucji administracyjnej. Podstawą nałożenia tej opłaty jest przepis prawa miejscowego – Uchwała Rady Miasta – którego uchwalenie należy do uprawnień organów administracji publicznej. Wskazane przepisy dokładnie określają podmiot, spoczywające na nim obowiązki oraz ich treść. Ustalona w wyżej opisany sposób opłata stanowi dochód własny jednostki samorządu terytorialnego przeznaczony na utrzymanie, budowę, rozbudowę przystanków komunikacyjnych i dworców. Dodatkowo ustawodawca rozróżnia zasady ustalenia opłaty za korzystanie z przystanków, gdy umieszczone są na terenie stanowiących własność jednostki samorządu terytorialnego od tych usytuowanych na terenie należącym do innych podmiotów.

W ocenie Wnioskodawcy, powyższa argumentacja uzasadnia stanowisko, że opłata za korzystanie z przystanków komunikacyjnych lub dworców położonych na terenie stanowiącym własność lub będących w zarządzie jednostki samorządu terytorialnego jest opłatą administracyjną, podlegającą przepisom prawa administracyjnego, w tym egzekucji administracyjnej.

Na potwierdzenie stanowiska, że opłata za korzystanie z przystanków komunikacyjnych jest opłatą administracyjną i nie podlega podatkowi VAT, Zainteresowany powołał się na art. 15 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r., według którego nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Wnioskodawca jest wyodrębnioną jednostką budżetową, której Gmina Miasto powierzyła realizację zadań własnych, jakim jest organizowanie transportu publicznego na linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnych w gminnych przewozach pasażerskich, także na obszarze gmin, które zawarły porozumienie (art. 8, art. 15 ust. 1 pkt 3 i 6 oraz art. 15 ust. 2 ustawy o transporcie zbiorowym), jak też zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty, w tym lokalnego transportu zbiorowego, co wynika z art. 7 ust. 1 pkt 4 ustawy o samorządzie gminnym z 8 marca 1990 r.

Opłaty oraz warunki i zasady korzystania z przystanków komunikacyjnych ustaliła Uchwałą Rada Miasta. Tak więc Miejskie Usługi Komunikacyjne realizujące zadania własne Gminy nie będą zawierały umów cywilnoprawnych z przewoźnikami, operatorami, ale wydawały pozwolenia na korzystanie z przystanków komunikacyjnych.

Charakter i zakres działania Wnioskodawcy oraz to, że jednostka wykonuje zadania własne Gminy na podstawie aktu prawa miejscowego a nie umów cywilnoprawnych świadczy o tym, że pobierając opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych i dworców położonych na terenie stanowiącym własność lub będących w zarządzie jednostki samorządu terytorialnego, nie jest podatnikiem VAT.

Ponadto zważywszy, że przedmiotowa opłata będzie pobierana na podstawie aktu prawa miejscowego, zdaniem Wnioskodawcy uznać należy, że można zastosować zwolnienie przewidziane w paragrafie 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzania z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z nim od podatku zwalnia się czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie umów cywilnoprawnych.

Na poparcie stanowiska zaprezentowanego powyżej, Zainteresowany wskazał wyroki sądów, które zapadały już w podobnych sprawach, np. wyrok WSA w Krakowie z 25 stycznia 2012 r. (I SA/Kr 1996/11), w tej samej sprawie wyrok NSA z 20 marca 2013 r. (I FSK 687/12) oraz WSA w Łodzi z 5 września 2012 r. (I SA/Łd 792/12).

W dniu 4 września 2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, działający na podstawie przepisu § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), w imieniu Ministra Finansów – wydał interpretację indywidualną IPTPP2/443-476/13-4/KW, w której uznał stanowisko w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT, opodatkowania opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych lub dworców oraz ustalenia wysokości stawki podatku VAT dla ww. czynności za nieprawidłowe.

Pismem z dnia 23 września 2013 r. (data wpływu 24 września 2013 r.) Wnioskodawca wystąpił z wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa, wnosząc o zmianę interpretacji indywidulanej nr IPTPP2/443-476/13-4/KW z dnia 4 września 2013 r. z powodu jej niezgodności z prawem.

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, działający w imieniu Ministra Finansów, pismem z dnia 22 października 2013 r. udzielił odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, stwierdzając, że brak jest podstaw do zmiany ww. interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Powyższa interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi, działającego w imieniu Ministra Finansów, została zaskarżona przez Wnioskodawcę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, który wyrokiem z dnia 23 marca 2016 r. sygn. akt I SA/Łd 58/16 uchylił zaskarżoną interpretację.

W dniu 9 czerwca 2016 r. do tut. Organu wpłynął prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 23 marca 2016 r. sygn. akt I SA/Łd 58/16 wraz z aktami sprawy.

Mając na uwadze rozstrzygnięcie zawarte w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 23 marca 2016 r. sygn. akt I SA/Łd 58/16 stwierdza się, że stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że w dniu 29 września 2015 r. zapadł wyrok TSUE C-276/14, zgodnie z którym gminna jednostka organizacyjna, której działalność gospodarcza nie spełnia kryterium samodzielności w rozumieniu art. 9 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE, nie może być uznana za podatnika podatku od wartości dodanej odrębnie od gminy, w której skład jednostka ta wchodzi.

W dniu 26 października 2015 r. Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale siedmiu sędziów (sygn. akt I FPS 4/15) wskazał na orzeczenie TSUE z 29 września 2015 r. w sprawie C-276/14 Gmina Wrocław i podkreślił, że w wyroku tym TSUE udzielił bardzo szczegółowych wskazówek dotyczących warunków, jakie muszą spełniać publiczne jednostki organizacyjne, aby mogły one być uznane za podatników VAT czynnych, tj. działanie we własnym imieniu i na własny rachunek, ponoszenie ryzyka gospodarczego, brak hierarchicznego podporządkowania, itp.

W świetle powyższego orzeczenia TSUE Ministerstwo Finansów wystosowało komunikat z dnia 29 września 2015 r. w sprawie objętej ww. wyrokiem TSUE, w którym wskazano, że zakłada się obowiązkowe „scentralizowanie” w samorządach rozliczeń w zakresie podatku VAT i aby zapewnić samorządom czas na przygotowanie się do nowego modelu rozliczeń, do momentu obowiązkowego „scentralizowania” nie będą kwestionowane rozliczenia dokonywane z zastosowaniem obecnego modelu rozliczeń.

Mając na uwadze powyższe oraz okoliczności niniejszej sprawy, z których wynika, że Miejskie Usługi Komunikacyjne w … (Wnioskodawca) będące jednostką organizacyjną Gminy Miasto … jest czynnym podatnikiem podatku VAT i składa deklaracje VAT-7, a zatem rozliczenia dokonywane są z zastosowaniem dotychczasowego modelu rozliczeń, Organ udziela odpowiedzi na złożony wniosek.

Stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W świetle art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania VAT – jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów, to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług.

Nie każda jednak czynność, stanowiąca świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Zgodnie z zapisem art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – w myśl art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Według art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże, w świetle unormowań prawa wspólnotowego w przypadku, gdy organy władzy publicznej bądź urzędy obsługujące te organy podejmują takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań, lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Stosownie do treści § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2013 r., poz. 247, z późn. zm.), zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Analiza wskazanych powyżej przepisów prowadzi do następujących wniosków:

1. wyłączenie organów władzy publicznej i urzędów obsługujących te organy z kategorii podatników podatku od towarów i usług oraz zwolnienie od podatku jednostek samorządu terytorialnego ma charakter wyłącznie podmiotowo–przedmiotowy,
2. w celu skorzystania przez ww. podmioty z wyłączenia lub ze zwolnienia od podatku konieczne jest spełnienie dwóch kumulatywnych warunków:
   • czynności – co do zasady podlegające opodatkowaniu VAT – muszą być wykonane przez ściśle określone podmioty,
     
   • ponadto czynności te muszą być wykonywane w ramach sprawowanego przez te podmioty władztwa publicznego.
   
   
   

W związku z powyższym należy podkreślić, iż tylko spełnienie ww. warunków łącznie daje możliwość legalnego wyłączenia z kategorii podatników podatku od towarów i usług na mocy art. 15 ust. 6 ustawy, lub zwolnienia realizowanych czynności od podatku, w oparciu o § 13 ust. 1 pkt 12 powołanego wyżej rozporządzenia.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).

Podstawowa stawka podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22% z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednocześnie, zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013 r., poz. 594, z późn. zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. (…) (art. 7 ust. 1 ww. ustawy o samorządzie gminnym).

Zgodnie natomiast z art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2011 r., Nr 5, poz. 13, z późn. zm.), organizatorem publicznego transportu zbiorowego, zwanym dalej „organizatorem”, właściwym ze względu na obszar działania lub zasięg przewozów jest gmina:

1. na linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej w gminnych przewozach pasażerskich,
2. której powierzono zadanie organizacji publicznego transportu zbiorowego na mocy porozumienia między gminami – na linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej w gminnych przewozach pasażerskich, na obszarze gmin, które zawarły porozumienie.
   
   

W myśl art. 15 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, organizowanie publicznego transportu zbiorowego polega w szczególności na zapewnieniu odpowiednich warunków funkcjonowania publicznego transportu zbiorowego, w szczególności w zakresie:

1. standardów dotyczących przystanków komunikacyjnych oraz dworców,
2. korzystania z przystanków komunikacyjnych oraz dworców,
3. funkcjonowania zintegrowanych węzłów przesiadkowych,
4. funkcjonowania zintegrowanego systemu taryfowo-biletowego,
5. systemu informacji dla pasażera;
   
   

Natomiast art. 15 ust. 2 cyt. ustawy o publicznym transporcie zbiorowym stanowi, iż określenie przystanków komunikacyjnych i dworców oraz warunków i zasad korzystania, o których mowa w ust. 1 pkt 6, następuje w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 i ust. 2 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym – w transporcie drogowym za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców mogą być pobierane opłaty. Stawki opłat za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców oraz standardy, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 3 lit. a, są ustalane w drodze negocjacji między gminą, na obszarze której jest usytuowany przystanek komunikacyjny lub dworzec, i właścicielem albo zarządzającym przystankiem komunikacyjnym lub dworcem.

W przepisie art. 16 ust. 4 cyt. ustawy przewidziano również możliwość pobierania przez jednostkę samorządu terytorialnego opłat za korzystanie przez operatorów i przewoźników z przystanków komunikacyjnych lub dworców, których jest właścicielem albo zarządzającym. Z tym, że stawka opłaty jest ustalana w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego, z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad.

Zgodnie z art. 16 ust. 5 ww. ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, stawka opłaty, o której mowa w ust. 4, nie może być wyższa niż:

1. 0,05 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na przystanku komunikacyjnym;
2. 1 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na dworcu.
   
   

W myśl art. 16 ust. 7 ww. ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, opłaty, o których mowa w ust. 4, stanowią dochód właściwej jednostki samorządu terytorialnego, z przeznaczeniem na:

1. utrzymanie przystanków komunikacyjnych oraz dworców, o których mowa w ust. 4, oraz
2. realizację zadań określonych w art. 18 – w przypadku gdy organizatorem jest gmina.
   
   

W przypadku więc, gdy właściwa jednostka samorządowa ustanowi, w drodze uchwały wydanej na podstawie art. 16 ust. 4, opłatę za korzystanie z przystanków, jednym z warunków korzystania z tych obiektów określonych uchwałą wydaną na podstawie art. 15 ust. 2, powinien być obowiązek ponoszenia przez podmioty świadczące usługi przewozowe tej opłaty w wysokości wynikającej z pomnożenia opłaty przez liczbę zatrzymań wynikającą z rozkładu jazdy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w wyroku z dnia 23 marca 2016 r., sygn. akt I SA/Łd 58/16 w pierwszej kolejności – opierając się na wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 29 września 2015 r. w sprawie C-276/14 oraz uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 czerwca 2013 r., sygn. I FPS 1/13 – rozstrzygnął, iż dla czynności opisanych we wniosku – udostępniania przewoźnikom, operatorom przystanków komunikacyjnych lub dworców – Wnioskodawca jako jednostka budżetowa Gminy nie będzie podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zdaniem Sądu – uwzględniając przepisy art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług, art. 7 ust. 1 pkt 1 i ust. 4 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym oraz art. 7 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym – niewątpliwie ustalanie i pobieranie opłat (a więc danin publicznych) za korzystanie z przystanków komunikacyjnych jest formą sprawowania władztwa publicznego.

Mając zatem na uwadze przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego, obowiązujące przepisy prawa podatkowego oraz ich wykładnię dokonaną przez WSA w wyroku z dnia 23 marca 2016 r., sygn. I SA/Łd 58/16, należy stwierdzić, że Wnioskodawca pobierając opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych lub dworców nie będzie działał jako podatnik podatku od towarów i usług. Przedmiotowe czynności udostępniania przystanków komunikacyjnych lub dworców, za które pobierana jest od przewoźników, operatorów opłata nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Ponadto wskazać należy, że w związku z uznaniem, iż przedmiotowe czynności udostępniania przystanków komunikacyjnych lub dworców, za które pobierana jest od przewoźników, operatorów opłata nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, to odpowiedź na pytanie nr 3 wniosku ORD-IN dotyczące wysokości stawki podatku VAT, stała się bezprzedmiotowa.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania zaskarżonej interpretacji indywidualnej, tj. w dniu 4 września 2013 r., która następnie została uchylona w postępowaniu sądowym.

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.