Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB2/4514-333/16-4/JG1
z 20 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 7 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 20 czerwca 2016 r. (data wpływu 27 czerwca 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 8 lipca 2016 r. (data nadania 11 lipca 2016 r., data wpływu 14 lipca 2016 r.) na wezwanie Nr IPPB2/4514-333/16-2/JG1 z dnia 5 lipca 2016 r. (data doręczenia 7 lipca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych umowy cesji wierzytelności w przypadku nabycia wierzytelności podlegających spłacie - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 czerwca 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych umowy cesji wierzytelności w przypadku nabycia wierzytelności podlegających spłacie.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, która posiada polską rezydencję podatkową i podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Wnioskodawca nie prowadzi jednoosobowej działalności gospodarczej, posiada inne źródła dochodu na terytorium Polski, gdzie przebywa większość dni w roku kalendarzowym. Wobec wnioskodawcy nie toczy się żadne postępowanie egzekucyjne w administracji a na podatniku nie ciążą zaległości podatkowe. Wnioskodawca nie jest podatnikiem VAT czynnym. W przyszłości wnioskodawca zamierza nabyć odpłatnie prawo w postaci wierzytelności od spółki ustanowionej wedle prawa obcego, posiadającej siedzibę w kraju spoza Unii Europejskiej. Umowa cesji wierzytelności zostanie zawarta poza granicami Polski. Prawdopodobnie fizycznie umowę w imieniu wnioskodawcy zawrze specjalnie ustanowiony do tej czynności pełnomocnik, który złoży swój podpis na umowie, w miejscu oznaczonym poza Polską i Unią Europejską. Za przeniesienie wierzytelności w drodze cesji, cesjonariusz zapłaci cedentowi umówioną między stronami kwotę pieniędzy. Dopuszczalna jest także możliwość, że nabycie całej wierzytelności nastąpi poprzez dokonanie kilku umów cesji, które łącznie będą opiewały na wartość wierzytelności posiadanej przez spółkę dokonującą cesji. Cedentem będzie spółka posiadająca zarząd, siedzibę oraz centrum interesów gospodarczych w kraju trzecim. Spółka ta nie posiada oddziału w Polsce lub jakiegokolwiek przedstawicielstwa. Wierzytelność będzie dotyczyła wymagalnego nieprzedawnionego zobowiązania pieniężnego ciążącego na polskim rezydencie (osobie fizycznej) związanego z zaciągniętą przez tego rezydenta pożyczką od cedenta. Strony dopuszczają zawarcie kilku umów pożyczki na łączną kwotę wierzytelności, która potem będzie przedmiotem cesji (w tekście będą odniesienia do umowy pożyczki, którą także należy rozumieć jako kilka takich umów na łączną kwotę wartości cesji). Pożyczka została zrealizowana na zagraniczny rachunek bankowy dłużnika. Zwrot pożyczki ma nastąpić w formie bezgotówkowej na rachunek bankowy w kraju siedziby spółki pożyczającej (kraj trzeci – spoza Unii Europejskiej). Po dokonaniu cesji, właściwym do zwrotu należności będzie rachunek bankowy za granicą Cesjonariusza, który po dacie umowy posiadać będzie rachunek bankowy w kraju, w którym cedent posiada siedzibę (poprzedni wierzyciel).

Nabycie wierzytelności przez Cesjonariusza nastąpi w drodze umowy pisemnej, której treść przypominać będzie umowę cesji uregulowaną w art. 509-518 polskiego Kodeksu cywilnego. Przejście wierzytelności na wnioskodawcę nie będzie związane z prowadzeniem działalności gospodarczej w tym zakresie, wierzytelność wejdzie do majątku osobistego wnioskodawcy. Skutkiem przejścia prawa do wierzytelności z cedenta na cesjonariusza jest roszczenie o zwrot pożyczki od polskiego dłużnika. Umowa cesji będzie zawierała postanowienie, wedle którego dłużnik wypełnia swoje zobowiązanie poprzez zwrot kwoty pożyczki na zagraniczny rachunek bankowy cesjonariusza (prowadzony przez bank, który siedzibę i odpowiedni oddział ma zagranicą). Ponieważ wierzytelność ta nie jest nabywana pod warunkiem lub z jakimkolwiek zastrzeżeniem, oznacza to, że cesjonariusz może także zwolnić dłużnika z długu jeśli taka będzie wola nowego wierzyciela (wnioskodawcy).

Dłużnik ma obowiązek spłaty zobowiązania pieniężnego w formie bezgotówkowej na rachunek bankowy wierzyciela w kraju trzecim (spoza UE). Nie ma możliwości wykonania świadczenia w Polsce, np. poprzez wręczenie gotówki cesjonariuszowi (polskiemu rezydentowi) lub przez realizacje przelewu bankowego na konto w polskim oddziale banku.

Pismem z dnia 5 lipca 2016 roku, Nr IPPB2/4514-333/16-2/JG1 wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku, w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, poprzez:

- przedłożenie pełnomocnictwa zgodnego z art. 138c § 1 Ordynacji podatkowej, w którym to pełnomocnictwie wskazany będzie adres elektroniczny pełnomocnika w systemie teleinformatycznym wykorzystywanym przez organ podatkowy, tj. w systemie ePUAP, bądź informacja o odbiorze pism w siedzibie Organu;

Ponadto, organ podatkowy, w celu prawidłowego wydania interpretacji indywidualnej, wezwał o uzupełnienie wniosku poprzez:

- wskazanie, gdzie wykonywane będą prawa majątkowe w chwili zawarcia umowy cesji wierzytelności podlegających spłacie oraz umowy cesji wierzytelności podlegających zwolnieniu z długu (terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, czy też terytorium innego państwa)?

Pismem z dnia 8 lipca 2016 r. (data nadania 11 lipca 2016 r., data wpływu 14 lipca 2016 r.) Wnioskodawca poinformował, aby wszelką korespondencję doręczać w formie papierowej na adres wskazany przez pełnomocnika za pośrednictwem operatora pocztowego. Ponadto Wnioskodawca wskazał, że prawa majątkowe wykonywane w chwili zawarcia umowy cesji wierzytelności podlegających spłacie oraz umowy cesji wierzytelności podlegających zwolnieniu z długu będą wykonywane na terytorium innego (niż Polska) kraju. Czynność zwolnienia z długu dłużnika wnioskodawcy prawdopodobnie nastąpi w formie notarialnej przed polskim notariuszem na terytorium Polski.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy przepisy podatkowe powinny być interpretowane w ten sposób, że opisane we wniosku Umowy Cesji Wierzytelności nie podlegają podatkowi od czynności cywilnoprawnych w przypadku nabycia wierzytelności, które w przyszłości zostaną spłacone przez dłużnika?
2. Czy opisana we wniosku umowa cesji wierzytelności nie podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych w przypadku gdy cesjonariusz zwolni dłużnika ze spełnienia świadczenia (zwolni go z długu)?
   
   

Niniejsza interpretacja indywidualna dotyczy pytania Nr 1. W zakresie pytania Nr 2 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stanowisko Wnioskodawcy odnośnie pytania Nr 1

Zdaniem Wnioskodawcy, umowa (lub kilka tożsamych umów) cesji wierzytelności prowadzących do nabycia wymagalnych wierzytelności nie powoduje powstania obowiązku podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych.

Wedle art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o PCC podatkowi podlegają m.in.:

1. umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych
2. umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku
3. umowy darowizny, dożywocia
4. umowy o dział spadku, zniesienie współwłasności w odpowiedniej części
5. ustanowienie hipoteki, odpłatnego użytkowania, odpłatnej służebności
6. umowy depozytu nieprawidłowego
7. umowy spółki
   
   

Twierdzeniem, znajdującym uzasadnienie w działaniach organów podatkowych jest ta, wedle której, ustawodawca wprowadził enumeratywną listę czynności podlegających opodatkowaniu PCC. Jeśli, któraś z czynności nie została wprost wskazana w ustawie to zgodnie z zasadą nullum tributum sine lege (nie ma podatku bez ustawy) oraz zasadą konstytucyjną (ustawowej podstawy obowiązku podatkowego), nie można opodatkować czynności, zdarzenia jeśli nie stanowi tak przepis podatkowy. Dla oceny tego czy powstanie obowiązek podatkowy właściwy jest zakres praw i obowiązków stron, co pozwala na rzeczywistą kwalifikację czynności dokonanej przez strony na gruncie materialnego prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1a ustawy o PCC, rozpatrywanemu podatkowi podlega sprzedaż praw majątkowych w postaci:

1. Prawa majątkowego wykonywanego na terytorium RP
2. Prawa majątkowego na terytorium RP wykonywana za granicą, w przypadku gdy nabywca ma siedzibę w Polsce i czynność została dokonana na terytorium RP
   
   

Istotne dla rozpatrywania tego wniosku jest prawidłowe interpretowanie pojęcia „prawa majątkowe wykonywane za granicą” użyte w art. 1 ust. 1 pkt 1a ustawy o PCC. Aktualnie nie występuje definicja jurydyczna tego pojęcia co oznacza, że podatnik powinien dokonać wykładni językowej (wspomagając się innymi rodzajami wykładni), odnieść się także do wykładni operatywnej i sądowej przepisów w tym zakresie.

Wierzytelności traktowane są jako prawo majątkowe gdyż mogą być przedmiotem obrotu są zbywalne i posiadają wartość (tak wyrok WSA we Wrocławiu z 16.09.2015r., I SA/Wr 1192/15; wyrok NSA z 07.05.2012r., II FSK 1229/12). Prawo majątkowe jest wykonywane za granicą jeśli realizacja związana jest z miejscem spełnienia świadczenia – siedziby wierzyciela bądź oddziału/banku, w którym wierzyciel ma rachunek bankowy.

Miejscem spełnienia świadczenia pieniężnego – o ile strony inaczej nie postanowią – jest siedziba wierzyciela w chwili uczynienia zadość żądaniu wykonania świadczenia (lub jeśli termin spełnienia wynika z umowy). W umowie pożyczki – z której wynika wierzytelność, będąca przedmiotem cesji strony wprowadziły postanowienie, że spełnienie świadczenia przez dłużnika nastąpi na konto zagraniczne wierzyciela. Postanowienie to nie zostanie wyłączone poprzez dokonanie umowy cesji, gdyż wierzytelność (prawo do odzyskania długu) opiera się na jasno sprecyzowanych postanowieniach (kwota, strony umowy pożyczki, czas i sposób zwrotu środków pieniężnych na rzecz wierzyciela).

Istotne dla rozstrzygnięcia w tej sprawie jest, że wierzycielem pierwotnym jest spółka zagraniczna posiadająca rachunek bankowy za granicą. Następnie – po dokonaniu cesji – wierzycielem staje się cesjonariusz, który posiada rachunek bankowy w tym samym zagranicznym państwie i wyraźnie zastrzega aby ewentualny zwrot pożyczki nastąpił na konto zagraniczne (tak bowiem stanowią postanowienia umowy oraz taka jest wola stron umowy pożyczki).

Jak zostało to wielokrotnie stwierdzone zarówno w judykaturze jak i w piśmiennictwie (wyrok SN z dnia 8 listopada 1989 r., III CRN 345/89 i uchwała SN z dnia 20 listopada 1992 r. III CZP 138/92; uchwała SN z dnia 14 lutego 2002 r., III CZP 81/01; Rzetecka – Gil A., Kodeks cywilny. Komentarz. Zobowiązania – część ogólna, Warszawa 2014), miejscem spełnienia świadczenia bezgotówkowego jest siedziba (oddziału) banku gdzie prowadzony jest rachunek wierzyciela; jak zostało to już wspomniane siedziba tego oddziału banku mieści się poza granicami RP. Oznacza to, że miejscem wykonania świadczenia bezgotówkowego będzie terytorium państwa innego niż Polska.

Należy stwierdzić, że gdyby cesja wierzytelności była przeprowadzana w Polsce a przedmiot zbycia umiejscowiony był w Polsce lub wykonany na terenie Rzeczpospolitej to czynność cesji można by opodatkować wedle art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o PCC. Zdaniem wnioskodawcy umowa przeniesienia wierzytelności w drodze cesji nie powoduje powstania obowiązku podatkowego, gdyż wszelkie czynności związane z tym procesem zostaną dokonane na terytorium kraju trzeciego. Pożyczka była udzielona na konto zagraniczne, umowa pożyczki i umowa cesja podpisana za granicą a zwrot pożyczki nastąpi na konto zagraniczne. Tym samym, umowa cesji wierzytelności nie może być związana z konieczności zapłaty w Polsce podatku przez cesjonariusza.

Przedstawione powyżej stanowisko wnioskodawcy, jest zgodne z obowiązującą linią orzecznictwa organów podatkowych, w tym zakresie. Mając świadomość, że każda ze spraw powinna być rozpatrywana oddzielnie, warto wskazać jako dodatkowe potwierdzenie słuszności rozumowania wnioskodawcy interpretacje indywidualne: Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 10 grudnia 2013 roku o sygn. IPTPB2/436-108/13-2/KK, Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 21 maja 2013 roku o sygn. IPPB2/436-132/13-5/AF; Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 2 października 2014r., sygn. ILPB2/436-166/ 14-2/MK; Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 6 marca 2014r. (IPTPB2/436-5/14-2/MR) oraz dnia 7 kwietnia 2014r. (IPTPB2/436-3/14-2/k.k.).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 223) podatkowi temu podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

1. umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,
2. umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,
3. (uchylona),
4. umowy darowizny – w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,
5. umowy dożywocia,
6. umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności – w części dotyczącej spłat lub dopłat,
7. (uchylona),
8. ustanowienie hipoteki,
9. ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,
10. umowy depozytu nieprawidłowego,
11. umowy spółki.
    
    

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają też zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych oraz orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne (art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy).

Ustawodawca wprowadził zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Umowa cesji wierzytelności uregulowana została w art. 509 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr z 2016 r., 380). Zgodnie z treścią tego przepisu wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

W myśl art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego przelew wierzytelności może odbywać się na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, a zatem umowa taka może należeć do kategorii umów, które podlegają podatkowi od czynności cywilnoprawnych. Na skutek cesji wierzytelności zmienia się podmiot po stronie wierzyciela, natomiast przedmiot zobowiązania pozostaje ten sam. Jeżeli więc umowa cesji przyjęłaby postać którejkolwiek z umów wskazanych w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych to spowoduje obowiązek zapłaty tego podatku.

Natomiast zgodnie z art. 1 ust. 4 ww. ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych podatkowi temu podlegają czynności cywilnoprawne, jeżeli ich przedmiotem są:

1. rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
2. rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
   
   

Z uwagi na powyższe, należy stwierdzić, że umowa sprzedaży podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych, jeżeli w chwili zawarcia umowy jej przedmiot, np. prawo majątkowe podlega wykonywaniu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Wówczas nie ma znaczenia, gdzie umowa zostaje zawarta i gdzie mają miejsce zamieszkania (siedzibę) strony umowy.

Umowa sprzedaży będzie również podlegała podatkowi od czynności cywilnoprawnych, jeśli prawo majątkowe będące przedmiotem sprzedaży w chwili jej zawarcia podlega wykonywaniu za granicą oraz nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a czynność została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną, która posiada polską rezydencję podatkową i podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Wnioskodawca nie prowadzi jednoosobowej działalności gospodarczej, posiada inne źródła dochodu na terytorium Polski, gdzie przebywa większość dni w roku kalendarzowym. Wobec wnioskodawcy nie toczy się żadne postępowanie egzekucyjne w administracji a na podatniku nie ciążą zaległości podatkowe. Wnioskodawca nie jest podatnikiem VAT czynnym. W przyszłości wnioskodawca zamierza nabyć odpłatnie prawo w postaci wierzytelności od spółki ustanowionej wedle prawa obcego, posiadającej siedzibę w kraju spoza Unii Europejskiej. Umowa cesji wierzytelności zostanie zawarta poza granicami Polski. Prawdopodobnie fizycznie umowę w imieniu wnioskodawcy zawrze specjalnie ustanowiony do tej czynności pełnomocnik, który złoży swój podpis na umowie, w miejscu oznaczonym poza Polską i Unią Europejską. Za przeniesienie wierzytelności w drodze cesji, cesjonariusz zapłaci cedentowi umówioną między stronami kwotę pieniędzy. Dopuszczalna jest także możliwość, że nabycie całej wierzytelności nastąpi poprzez dokonanie kilku umów cesji, które łącznie będą opiewały na wartość wierzytelności posiadanej przez spółkę dokonującą cesji. Cedentem będzie spółka posiadająca zarząd, siedzibę oraz centrum interesów gospodarczych w kraju trzecim. Spółka ta nie posiada oddziału w Polsce lub jakiegokolwiek przedstawicielstwa. Wierzytelność będzie dotyczyła wymagalnego nieprzedawnionego zobowiązania pieniężnego ciążącego na polskim rezydencie (osobie fizycznej) związanego z zaciągniętą przez tego rezydenta pożyczką od cedenta. Strony dopuszczają zawarcie kilku umów pożyczki na łączną kwotę wierzytelności, która potem będzie przedmiotem cesji (w tekście będą odniesienia do umowy pożyczki, którą także należy rozumieć jako kilka takich umów na łączną kwotę wartości cesji). Pożyczka została zrealizowana na zagraniczny rachunek bankowy dłużnika. Zwrot pożyczki ma nastąpić w formie bezgotówkowej na rachunek bankowy w kraju siedziby spółki pożyczającej (kraj trzeci – spoza Unii Europejskiej). Po dokonaniu cesji, właściwym do zwrotu należności będzie rachunek bankowy za granicą Cesjonariusza, który po dacie umowy posiadać będzie rachunek bankowy w kraju, w którym cedent posiada siedzibę (poprzedni wierzyciel).

Nabycie wierzytelności przez Cesjonariusza nastąpi w drodze umowy pisemnej, której treść przypominać będzie umowę cesji uregulowaną w art. 509-518 polskiego Kodeksu cywilnego. Przejście wierzytelności na wnioskodawcę nie będzie związane z prowadzeniem działalności gospodarczej w tym zakresie, wierzytelność wejdzie do majątku osobistego wnioskodawcy. Skutkiem przejścia prawa do wierzytelności z cedenta na cesjonariusza jest roszczenie o zwrot pożyczki od polskiego dłużnika. Umowa cesji będzie zawierała postanowienie, wedle którego dłużnik wypełnia swoje zobowiązanie poprzez zwrot kwoty pożyczki na zagraniczny rachunek bankowy cesjonariusza (prowadzony przez bank, który siedzibę i odpowiedni oddział ma zagranicą). W uzupełnieniu do złożonego wniosku Wnioskodawca wskazał, że prawa majątkowe wykonywane w chwili zawarcia umowy cesji wierzytelności podlegających spłacie oraz umowy cesji wierzytelności podlegających zwolnieniu z długu będą wykonywane na terytorium innego (niż Polska) kraju.

Zatem przyjmując za Wnioskodawcą, że prawa majątkowe będące przedmiotem umowy cesji (tj. Wierzytelności) będą wykonywane poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i umowa cesji wierzytelności zostanie zawarta za granicą, należy stwierdzić, że powyższa czynność nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, zgodnie z art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, wskazać należy, że rozstrzygnięcia te zapadły w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego interpretację.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.