2016.06.16 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/4512-297/16-3/KT
z 16 czerwca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 15 kwietnia 2016 r., złożonym za pośrednictwem platformy ePUAP w dniu 15 kwietnia 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do korekty podatku należnego i zastosowania stawki VAT 0% dla dokonanego eksportu po otrzymaniu dokumentów potwierdzających wywóz towarów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 kwietnia 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do korekty podatku należnego i zastosowania stawki VAT 0% dla dokonanego eksportu po otrzymaniu dokumentów potwierdzających wywóz towarów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, wpisana do rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Przedsiębiorców, prowadzonego przez Sąd Rejonowy Wydział Gospodarczy Krajowego Rejestru Sądowego (dalej: Wnioskodawca lub Spółka), jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tj. Dz.U. z 2011 r. nr 177, poz. 1054 ze zm., dalej: „uptu” lub „ustawa”) i jest zarejestrowana na potrzeby podatku od towarów i usług („podatnik czynny”).

Naczelnik Urzędu Skarbowego (dalej: Naczelnik Urzędu) przeprowadził w Spółce kontrolę podatkową w zakresie prawidłowości rozliczenia podatku od towarów i usług za miesiące: marzec 2013 r. i marzec 2014 r., w związku z wykazaniem w złożonych deklaracjach podatkowych VAT-7 kwoty nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do zwrotu na rachunek bankowy podatnika w terminie 60 dni. Protokół z kontroli podatkowej został doręczony Spółce w dniu 22 lipca 2014 r. Spółka w dniu 5 sierpnia 2014 r. złożyła korekty deklaracji VAT-7 za miesiące: marzec 2013 r. i marzec 2014r., które uwzględniały tylko część stwierdzonych nieprawidłowości.

W związku z powyższym, w oparciu o ustalenia przedmiotowej kontroli, postanowieniem z dnia 7 października 2014 r. Naczelnik Urzędu w dniu 13 października 2014 r. wszczął postępowanie podatkowe w sprawie podatku od towarów i usług za marzec 2013 oraz marzec 2014 roku, które zakończyło się wydaniem w dniu 12 grudnia 2014 r. decyzji, określającej Spółce kwotę nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do zwrotu na rachunek bankowy za marzec 2013 r. w wysokości 272.592,00 złotych oraz za marzec 2014 r. w wysokości 523.241.00 zł.

W uzasadnieniu ww. decyzji Naczelnik Urzędu stwierdził, iż Spółka wykazała jako wewnątrzwspólnotową dostawę towarów dostawy udokumentowane fakturami wystawionymi na rzecz U., T., D., B., R., K., które nie spełniają definicji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w rozumieniu art. 13 ust. 1 ustawy. Z racji przemieszczenia i wywozu towarów do państw trzecich Naczelnik Urzędu uznał, że w stwierdzonym stanie faktycznym miałyby zastosowanie przepisy dotyczące opodatkowania i rozliczenia VAT dla czynności eksportu towarów, o ile spełnione zostałyby ustawowe przesłanki. W toku kontroli podatkowej ustalono, że Spółka przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowych za marzec 2013 r. i marzec 2014 r. nie posiadała kompletu dokumentów potwierdzających wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej, w związku z tym winna wykazać tę sprzedaż jako sprzedaż krajową i opodatkować według stawki podatku VAT właściwej dla dostawy tego towaru na terytorium kraju.

W związku z powyższym Naczelnik Urzędu stwierdził, że Spółka poprzez brak odpowiedniego zadeklarowania podatku należnego wg stawki VAT w wysokości 5% od czynności dostawy towarów zrealizowanych w marcu 2013 r. i marcu 2014 r. udokumentowanych:

fakturami nr...wystawionymi na rzecz U., T., (dalej: faktury wystawione na rzecz U.),
fakturami nr...wystawionymi na rzecz F., B., R., K., (dalej: faktury wystawione na rzecz F.),

zaniżyła kwotę podatku należnego w rozliczeniu VAT za marzec 2013 r. o kwotę 81.856,73 złotych i za marzec 2014 r. o kwotę 105.990,08 złotych.

Od przedmiotowej decyzji z dnia 12 grudnia 2014 r., Spółka w dniu 29 grudnia 2014 r. wniosła odwołanie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.

Po analizie akt sprawy oraz zarzutów zawartych w odwołaniu Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie decyzją z dnia 27 lutego 2015 r. uchylił w całości decyzję organu pierwszej instancji i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia temu organowi. Wobec twierdzeń Spółki zawartych w piśmie z dnia 5 sierpnia 2014 r., iż była ona w posiadaniu dokumentów potwierdzających dokonanie eksportu, organ drugiej instancji przy ponownym rozpatrywaniu sprawy zalecił w zakresie dostaw wewnątrzwspólnotowych towarów handlowych w marcu 2013 r. i w marcu 2014 r. dokonanych na rzecz: U., T., D., B., R., które prawidłowo winny zostać zakwalifikowane jako eksport pośredni, aby wezwać Spółkę o przesłanie dowodów, z których wynikałoby, iż otrzymała dokumenty w terminach umożliwiających stosowanie preferencyjnej stawki w rozliczeniach za marzec 2013 r. i marzec 2014 r.

Organ pierwszej instancji po ponownie przeprowadzonym postępowaniu decyzją z dnia 25 listopada 2015 r., określił Spółce nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym do zwrotu na rachunek bankowy za marzec 2013 r. i marzec 2014 r. W uzasadnieniu ww. rozstrzygnięcia organ pierwszej instancji ponownie stwierdził, że Spółka zaniżyła kwotę podatku należnego w rozliczeniu VAT za marzec 2013 r. o kwotę 81.856.73 zł i za marzec 2014 r. o kwotę 105.990.08 zł, poprzez brak zadeklarowania podatku należnego wg stawki VAT w wysokości 5% od czynności dostawy towarów zrealizowanych w marcu 2013 r. i marcu 2014 r. udokumentowanych ww. fakturami wystawionymi na rzecz U. oraz na rzecz F.. Jak bowiem ustalono ww. firmy dokonały wywozu towarów, tj. sera mozzarella z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej, tj. do Rosji, Singapuru, Arabii Saudyjskiej, Jordanii i Azerbejdżanu, co spełniało definicję tzw. eksportu pośredniego. Jednakże wskutek przeprowadzonych czynności stwierdzono, że Spółka przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowych za marzec 2013 r. i marzec 2014 r. nie posiadała kompletu dokumentów potwierdzających wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej. W związku z tym winna była wykazać tę sprzedaż jako sprzedaż krajową i opodatkować według stawki podatku VAT właściwej dla dostawy tego towaru na terytorium kraju.

Nie zgadzając się z powyższym rozstrzygnięciem Strona pismem z dnia 14 grudnia 2015 r. złożyła odwołanie, w którym wniosła o uchylenie decyzji organu pierwszej instancji w całości i umorzenie postępowania w sprawie.

Po rozpatrzeniu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie i rozważeniu argumentów zawartych w odwołaniu, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w decyzji z 29 stycznia 2016 roku, uznał je za niezasadne i stwierdził, że w miesiącach marzec 2013 r. oraz marzec 2014 r. Spółka nie spełniła warunków uprawniających do skorzystania z preferencyjnej stawki podatku VAT przewidzianej przez ustawodawcę dla dostaw towarów w warunkach eksportu pośredniego. Na podstawie analizy treści przedstawionych w trakcie kontroli dokumentów organ ustalił, że Spółka w marcu 2013 r. i w marcu 2014 r. dokonywała dostaw towarów handlowych na rzecz U. i F.. Dostawy były realizowane na zasadach EX Works, tj. kupujący odbierał towar z zakładu produkcyjnego w G. Ponadto dostawy realizowane na rzecz ww. odbiorców zagranicznych dotyczyły towarów znajdujących się w magazynach położonych w L.. Dostawy mimo tego, iż były realizowane na rzecz odbiorców unijnych (posługujących się numerami VAT-UE), to faktycznie transport i wywóz towarów następował z terenu Polski do krajów trzecich (Arabia Saudyjska, Singapur, Jordania, Tajlandia, Rosja). Z przedłożonych podczas kontroli dokumentów przewozowych oraz dowodów dostawy wynikało, że w każdym przypadku transport był organizowany przez nabywcę towarów.

Dyrektor Izby Skarbowej stwierdził w decyzji, że w świetle dokonanych przez organ pierwszej instancji na podstawie przedłożonych dokumentów ustaleń należy stwierdzić, że dostawy udokumentowane ww. fakturami wystawionymi na rzecz U. i F., nie spełniały definicji czynności wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w rozumieniu art. 13 ust. 1 ustawy o VAT. W odniesieniu do ww. dostaw towarów - z racji przemieszczenia i wywozu towarów do państw trzecich - miałyby natomiast zastosowanie przepisy dotyczące opodatkowania i rozliczenia VAT dla czynności eksportu towarów, o ile spełnione zostałyby ustawowe przesłanki. Wobec faktu, iż jak wynika z ustaleń w stanie faktycznym rozpatrywanej sprawy, to nabywca towarów dokonywał ich wywozu z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej, zatem jak słusznie stwierdził organ pierwszej instancji sytuacja taka odpowiada definicji tzw. eksportu pośredniego, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. b) ustawy o VAT.

Decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 29 stycznia 2016 roku, stała się ostateczna. Decyzja nie została przez Spółkę zaskarżona.

Spółka posiada komunikaty elektroniczne IE599 eksportera firmy O. A/S, B., R., D. z dnia 5 marca 2014 r., z dnia 4 marca 2014 r., z dnia 11 marca 2014 r. z dnia 20 marca 2014 r., z dnia 20 marca 2014 r., z dnia 28 marca 2014 r., z dnia 28 marca 2014 r., z dnia 28 marca 2014 r., z dnia 29 kwietnia 2013 r., z dnia 13 marca 2013 r., z dnia 5 marca 2013 r., oraz komunikaty elektroniczne IE599 wystawione dla U., T., o numerach:... z dnia 22 marca 2013 r., z dnia 12 marca 2013 r., z dnia 27 marca 2013 r.

Spółka otrzymała ww. komunikaty pod różnymi datami w różnych okresach rozliczeniowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny Spółka, w oparciu o treść przepisu art. 41 ust. 9 uptu, ma prawo dokonać korekty podatku należnego poprzez korektę deklaracji okresów rozliczeniowych, w których otrzymano od kontrahentów dokumenty potwierdzające wywóz towarów na terytorium państw trzecich i rozliczyć dostawy towarów stosując stawkę podatku, o której mowa w art. 41 ust. 4 w zw. z art. 41 ust. 11 uptu?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług dotyczące opodatkowania transakcji eksportowych stanowią implementację odpowiednich unormowań Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawne wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U.UE.L.06.347.1).

Z przepisów art. 146 ust. 1 pkt a) oraz pkt b) Dyrektywy 2006/112/WE wynika, że państwa członkowskie mają obowiązek zwolnić dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych przez sprzedawcę lub na jego rzecz poza terytorium Wspólnoty (eksport bezpośredni) oraz dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych poza terytorium Wspólnoty przez nabywcę lub na rzecz nabywcy niemającego siedziby na terytorium danego państwa (eksport pośredni). Z przepisu art. 169 pkt b) Dyrektywy wynika natomiast prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług wykorzystywanych do wymienionych powyżej transakcji zwolnionych.

Z kolei jak to przewiduje art. 131 Dyrektywy, określenie warunków stosowania zwolnienia z tytułu eksportu pozostawione zostało autonomii proceduralnej państw członkowskich, a przy tym warunki te mają realizować cele zapewnienia prawidłowego i prostego stosowania tego zwolnienia oraz zapobiegać wszelkim możliwym przypadkom uchylania się od opodatkowania, unikania opodatkowania i nadużyć.

I tak, stosowanie do treści art. 2 pkt 8 lit. b) ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tj. Dz.U. z 2011 r. nr 177, poz. 1054 ze zm.) (dalej: uptu), - w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2013 r. - pod pojęciem eksportu rozumie się dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych, jeżeli wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych.

Stosowanie do treści art. 2 pkt 8 lit. b) uptu - w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r. - ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o eksporcie towarów - rozumie się przez to potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych wywóz towarów z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej w wykonaniu czynności określonych w art. 7, jeżeli wywóz jest dokonany przez dostawcę lub na jego rzecz, lub nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju, lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę dla celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych.

Na podstawie art. 41 ust. 4 uptu, w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. a, stawka podatku wynosi 0%.

Stosownie natomiast do regulacji art. 41 ust. 11 uptu - w brzmieniu obowiązującym do 31 marca 2013 r. - przepisy ust. 4 i 5 stosuje się odpowiednio w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. b, jeżeli podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym dokonał dostawy towarów, posiada kopię dokumentu, w którym urząd celny określony w przepisach celnych potwierdził wywóz tych towarów poza terytorium Unii Europejskiej. Z dokumentu, o którym mowa w zdaniu pierwszym, musi wynikać tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu. Przepisy ust. 7 i 9 stosuje się odpowiednio.

W stanie prawnym obowiązującym od 1 kwietnia 2013 r. ww. art. 41 ust. 11 ustawy o VAT otrzymał następujące brzmienie: Przepisy ust. 4 i 5 stosuje się odpowiednio w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. b uptu, jeżeli podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym dokonał dostawy towarów, otrzymał dokument, o którym mowa w ust. 6, z którego wynika tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu. Przepisy ust. 7 i 9 stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 41 ust. 6 uptu, stawkę podatku 0% stosuje się w eksporcie towarów, o którym mowa w ust. 4 i 5, pod warunkiem że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej.

Ustawą z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2013 r. poz. 35), do art. 41 uptu dodano ust. 6a, zgodnie z którym dokumentem, o którym mowa w ust. 6, jest w szczególności:

dokument w formie elektronicznej otrzymany z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych albo potwierdzony przez urząd celny wydruk tego dokumentu;
dokument w formie elektronicznej pochodzący z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych, otrzymany poza tym systemem, jeżeli zapewniona jest jego autentyczność;
zgłoszenie wywozowe w formie papierowej złożone poza systemem teleinformatycznym służącym do obsługi zgłoszeń wywozowych albo jego kopia potwierdzona przez urząd celny.

Wskazany katalog dokumentów ma charakter otwarty. W przypadku, gdy przedsiębiorca będzie miał inne dokumenty potwierdzające wywóz towarów niż wymienione wyżej, będzie mógł zastosować stawkę 0% do eksportu.

Z kolei zgodnie z art. 41 ust. 7 uptu, jeżeli warunek, o którym mowa w ust. 6 nie został spełniony, podatnik nie wykazuje tej dostawy w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za dany okres rozliczeniowy, lecz w okresie następnym, stosując stawkę podatku 0%, pod warunkiem otrzymania dokumentu wymienionego w ust. 6 przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za ten następny okres. W przypadku nieotrzymania tego dokumentu w terminie określonym w zdaniu poprzednim mają zastosowanie stawki właściwe dla dostawy tego towaru na terytorium kraju.

Natomiast zgodnie z art. 41 ust. 9 uptu, otrzymanie przez podatnika dokumentu potwierdzającego wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej w terminie późniejszym niż określony w ust. 6 i 7, upoważnia podatnika do dokonania korekty podatku należnego w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym podatnik otrzymał ten dokument.

Z powyższego wynika, że zastosowanie stawki podatku w wysokości 0% w tzw. eksporcie pośrednim (art. 2 pkt 8 lit. b) uptu) jest uzależnione od posiadania stosownych dokumentów, spełniających warunki określone w przepisach celnych, które jednoznacznie potwierdzają wywóz towarów poza granicę Unii Europejskiej. Wówczas posiadanie stosownych dokumentów uprawnia podatnika do dokonania korekty podatku należnego w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym podatnik otrzymał ten dokument. Przyjęty w ustawie mechanizm zakłada, że podatnik stosuje stawkę podatku 0%, gdy przed terminem złożenia deklaracji za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument potwierdzający wywóz poza terytorium Wspólnoty. Jeżeli zaś tego dokumentu nie otrzymał, to nie wykazuje dostawy w ewidencji za dany okres, lecz za okres następny i stosuje stawkę 0%, jeżeli przed terminem do złożenia deklaracji (za ten następujący okres) otrzymał ów dokument. W sytuacji, gdy i do tego kolejnego terminu podatnik nie otrzymał potrzebnego dokumentu, jest obowiązany zastosować do przedmiotowej dostawy stawkę podatku właściwą dla sprzedaży krajowej.

Opodatkowanie dostawy eksportowej stawką podatku 0% jest ograniczone w czasie i dotyczy tego okresu, w którym dokonano dostawy, względnie okresu po nim następującego - w obydwóch przypadkach w razie spełnienia warunku uzyskania wymaganej dokumentacji do czasu upływu terminu do złożenia deklaracji podatkowej (kolejno - za pierwszy bądź za drugi okres). Gdy podatnik otrzyma wymagany dokument poza tymi okresami, uprawniony jest do korekty podatku należnego za okres rozliczeniowy, w którym go uzyskał. Owa korekta odnosi się jedynie do podatku należnego (nie zaś obrotu), co wyraźnie zaznaczono w treści art. 41 ust 9 uptu. Oznacza to, że obowiązek podatkowy z tytułu dostawy poza terytorium Wspólnoty nie przenosi się do wskazanego okresu rozliczeniowego, w którym podatnik otrzymał dokument potwierdzający wywóz, a przy tym następujący po powstaniu obowiązku ujawnienia sprzedaży i opodatkowania jej stawką krajową. Stosowanie stawki 0%, ogólnie przewidzianej dla eksportu towarów, przybiera w tym przypadku specyficzną postać „korekty podatku należnego” (w rozliczeniu za okres w którym otrzymano wymagany dokument). Cel tej korekty polega na „odzyskaniu” kwoty podatku należnego ujawnionego z racji opodatkowania nieudokumentowanej jeszcze dostawy eksportowej stawką właściwą dla sprzedaży krajowej.

W odniesieniu do brzmienia przepisów obowiązujących do 31 marca 2013 roku w prawomocnych orzeczeniach Naczelnego Sądu Administracyjnego (wyrok z 25 maja 2010 r., sygn. akt I FSK 953/09 oraz w wyrok z 17 sierpnia 2010 r., sygn. akt I FSK 1141/09), Sąd uznawał, że skoro w systemie ECS potwierdzenie wywozu towarów poza terytorium Wspólnoty odbywa się za pomocą elektronicznego komunikatu IE-599 podpisywanego przez system ECS przy użyciu klucza do bezpiecznej transmisji danych, który dokumentuje czynność łatwą przez organy celne do zweryfikowania, to jego kopię może stanowić każdy rodzaj dokumentu, który wiernie odzwierciedla treść oryginału.

Systemu Kontroli Eksportu (ECS) pozwala na elektroniczną obsługę zgłoszenia wywozowego przesyłanego przez zgłaszającego/eksportera, zarówno w urzędzie celnym wywozu, jak też w urzędzie celnym wyprowadzenia i opiera się na obiegu komunikatów elektronicznych pomiędzy urzędami celnymi a podmiotami dokonującymi zgłoszeń celnych. Ta elektroniczna forma potwierdzania dokonanych zgłoszeń celnych następuje w formie komunikatu IE-599 wydawanego eksporterowi. Jest on podpisywany przez system ECS przy użyciu klucza do bezpiecznej transmisji danych, zaś uzyskanie komunikatu IE-599 wiąże się z koniecznością rejestracji w tym systemie.

Na gruncie przepisów obowiązujących po 31 marca 2013 r. w doktrynie zwracano uwagę, że „(...) może to w trudnej sytuacji stawiać podatników dokonujących eksportu pośredniego, którzy nie mają możliwości otrzymania dokumentu w formie elektronicznej bezpośrednio z systemu teleinformatycznego. Wydaje się jednak, że nowe możliwości daje tym podatnikom wskazanie drugiego przykładowego dokumentu potwierdzającego wywóz towarów. Dokumentem potwierdzającym wywóz towarów może być także dokument w formie elektronicznej pochodzący z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych, lecz otrzymany poza tym systemem, jeśli zapewniona jest jego autentyczność pochodzenia względem „oryginału” dokumentu elektronicznego (tj. dokumentu otrzymanego z systemu teleinformatycznego). Przez autentyczność pochodzenia dokumentu elektronicznego należy rozumieć, że zagwarantowana jest pewność co do tożsamości podmiotu wystawiającego w systemie teleinformatycznym dokument elektroniczny. Autentyczność pochodzenia będzie zapewniona, jeśli dany podatnik otrzyma ten dokument drogą elektroniczną (za pomocą poczty elektronicznej) przy wykorzystaniu opcji „prześlij dalej” („fwd:”) względem „oryginału dokumentu” (tj. dokumentu otrzymanego bezpośrednio z systemu teleinformatycznego). Może to mieć znaczenie zwłaszcza w przypadku eksportu pośredniego. Dotychczas podatnicy dokonujący takiego eksportu posługiwali się wydrukami komunikatu IE-599 (którego kopie otrzymywali od nabywców towarów wywożących te towary poza Unię Europejską). Obecnie nie ma konieczności dokonywania wydruku (zwłaszcza w świetle wymogu potwierdzania wydruku przez urząd celny); wystarczające będzie posłużenie się (celem wykazania wywozu) dokumentem w formie elektronicznej. (...)”. (A, Bartosiewicz, VA T Komentarz, Lex 2014).

Podobne stanowisko zaprezentowano w judykaturze (vide: wyrok WSA w Gliwicach z dnia 11 grudnia 2014 r., sygn. akt III SA/Gl 1100/14 wraz z przywołanym tam orzecznictwem).

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, odnosząc się do terminu oraz warunków korekty w podatku VAT przy sprzedaży eksportowej w nieprawomocnym wyroku z 24 lipca 2014 r. (sygn. I SA/Wr 321/14) uznał, że „(...) upoważnienie do korekty, o którym mowa w art. 41 ust. 9 u.p.t.u. jakkolwiek dokonywa się w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał dokument potwierdzający wywóz towarów poza terytorium Wspólnoty, jest ściśle związane z opodatkowaniem według stawki krajowej tej dostawy ze względu na brak w odpowiednim czasie tego dokumentu. (...) Trzeba tu wyraźnie podkreślić, że uwarunkowaniem korekty nie jest sam tylko obowiązek opodatkowania według stawki krajowej, lecz rzeczywiste opodatkowanie zgodnie z tym obowiązkiem. (...)”.

Z wyroku wynika wniosek, że uprawnienie do korekty jest uwarunkowane faktycznym opodatkowaniem sprzedaży eksportowej według stawki właściwej dla dostawy krajowej, co miało miejsce w podanym stanie faktycznym - doszło do rzeczywistego opodatkowania transakcji eksportowej w drodze decyzji organu podatkowego.

Prawo do korekty podatku należnego w deklaracji dla podatku VAT za okres, w którym otrzymano potwierdzenie eksportu, ograniczone jest terminem przedawnienia zobowiązania podatkowego, obejmującego podatek VAT według stawki krajowej dla transakcji eksportowej. Tak uznał Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 5 listopada 2013 r. (sygn. ILPP4/443-370/13-2/BA): „(...) Prawo do korekty podatku należnego w deklaracji dla podatku VAT za okres, w którym otrzymano potwierdzenie eksportu, jest ograniczone czasowo, poprzez upływ 5-letniego terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego wynikającego z deklaracji, w której naliczono podatek VAT według stawki krajowej od transakcji eksportowej”.

Nie ulega żadnej wątpliwości, że w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z tzw. eksportem pośrednim, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit b) uptu, co zostało stwierdzone w decyzji organu podatkowego. Organ dokonał „przekwalifikowania” transakcji z wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów na sprzedaż eksportową. Efektem decyzji wymiarowej było opodatkowanie sprzedaży eksportowej stawką właściwą dla dostawy tych towarów na terytorium kraju. Doszło do rzeczywistego opodatkowania eksportu stawką właściwą dla dostawy na terytorium kraju w trybie decyzji. Powstała z tego tytułu zaległość podatkowa wraz z odsetkami została uregulowana. Nie upłynął termin przedawnienia zobowiązania podatkowego dla przedmiotowych transakcji.

W skomplikowanej rzeczywistości podatkowej rozliczania transakcji międzynarodowych, błędne rozliczenie podatkowe Wnioskodawcy (uznanie transakcji za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów w miejsce eksportu) było działaniem bez szkody dla Skarbu Państwa. Nie nosiło znamion uchylania się od opodatkowania, unikania opodatkowania lub nadużycia. Zarówno wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów jak i eksport są według przepisów wspólnotowych zwolnione z opodatkowania z prawem do odliczenia (w świetle przepisów krajowych zastosowano konstrukcję stawki 0%).

Jakkolwiek określenie warunków stosowania zwolnienia z tytułu eksportu pozostawione zostało autonomii proceduralnej państw członkowskich, warunki te mają realizować cele zapewnienia prawidłowego i prostego stosowania tego zwolnienia. Uniemożliwienie zwolnienia eksportu z opodatkowania stałoby wówczas w sprzeczności z podstawowymi zasadami systemu podatku od wartości dodanej - przede wszystkim zasady neutralności i terytorialności.

Celem ustawodawcy krajowego jest finalnie zapewnienie podatnikom, poprzez mechanizm korekty podatku, o którym mowa w art. 41 ust. 9 - po otrzymaniu dokumentów bezsprzecznie potwierdzających wywóz towarów na terytorium państwa trzeciego - brak obciążenia eksportu podatkiem pośrednim.

Dlatego, biorąc pod uwagę wszystkie powyższe uwagi, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że ma prawo do korekty podatku należnego dla sprzedaży eksportowej w oparciu o treść art. 41 ust. 9 uptu, poprzez korektę deklaracji okresów rozliczeniowych, w których Spółka otrzymała dokumenty potwierdzające wywóz towarów poza terytorium Wspólnoty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2016 r. poz. 710), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają ww. czynności wykonane odpłatnie, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju, przez które – w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Towarami zaś, na mocy art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na podstawie art. 2 pkt 8 ustawy – w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r. - eksportem towarów jest dostawa towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez:

dostawcę lub na jego rzecz, lub
nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę dla celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych

- jeżeli wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych.

Natomiast w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r. ww. przepis stanowił, że przez eksport towarów rozumie się potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych wywóz towarów z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej w wykonaniu czynności określonych w art. 7, jeżeli wywóz jest dokonany przez:

dostawcę lub na jego rzecz, lub
nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju, lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę dla celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych.

Definiując pojęcie eksportu towarów ustawodawca dokonał rozróżnienia sytuacji, gdy towar będący przedmiotem eksportu jest wywożony przez dostawcę albo jest wywożony na jego rzecz oraz gdy jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju albo na jego rzecz. Sytuacja, w której eksporter lub podmiot przez niego upoważniony sam dokonuje wywozu towarów z Polski poza terytorium UE i na niego wystawione są dokumenty eksportowe jako zgłaszającego towar do odprawy celnej - stanowi tzw. eksport bezpośredni. Eksport pośredni natomiast ma miejsce wówczas, gdy wywóz towarów z terytorium kraju poza terytorium unijne, w wykonaniu dostawy towarów, jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium Polski lub na jego rzecz.

Zatem dla uznania danej czynności za eksport towarów, w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, powinny wystąpić łącznie następujące przesłanki:

musi mieć miejsce jedna z czynności określonych w przepisach art. 7 ustawy;
w konsekwencji tej czynności musi nastąpić wywóz towaru z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej poza terytorium Unii Europejskiej przez dostawcę lub na jego rzecz, lub przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz;
wywóz towaru musi być potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych.

Dwie pierwsze przesłanki mają charakter faktyczny i musi je łączyć bezpośredni związek przyczynowo-skutkowy, tzn. w wykonaniu jednej ze ściśle sprecyzowanych w ustawie czynności (dostawy towaru) towar opuszcza terytorium kraju w celu dostarczenia go do kraju trzeciego, przy czym nabywca tego towaru w wykonaniu tej czynności nabywa prawo do rozporządzania nim jak właściciel (zasadniczo warunek ten ziszcza się poprzez przeniesienie własności towaru). Ostatnia przesłanka ma charakter formalny i wiąże się z udokumentowanym i legalnym wywozem towarów poza terytorium kraju.

Stosownie do art. 41 ust. 4 ustawy, w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. a, stawka podatku wynosi 0%.

Zgodnie zaś z art. 41 ust. 6 ustawy, stawkę podatku 0% stosuje się w eksporcie towarów, o którym mowa w ust. 4 i 5, pod warunkiem że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej.

Dokumentem, o którym mowa w ust. 6 - w myśl art. 41 ust. 6a ustawy, który obowiązuje od dnia 1 kwietnia 2013 r. - jest w szczególności:

dokument w formie elektronicznej otrzymany z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych albo potwierdzony przez urząd celny wydruk tego dokumentu;
dokument w formie elektronicznej pochodzący z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych, otrzymany poza tym systemem, jeżeli zapewniona jest jego autentyczność;
zgłoszenie wywozowe w formie papierowej złożone poza systemem teleinformatycznym służącym do obsługi zgłoszeń wywozowych albo jego kopia potwierdzona przez urząd celny.

Natomiast art. 41 ust. 7 ustawy stanowi, że jeżeli warunek, o którym mowa w ust. 6, nie został spełniony, podatnik nie wykazuje tej dostawy w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za dany okres rozliczeniowy, lecz w okresie następnym, stosując stawkę podatku 0%, pod warunkiem otrzymania dokumentu wymienionego w ust. 6 przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za ten następny okres. W przypadku nieotrzymania tego dokumentu w terminie określonym w zdaniu poprzednim mają zastosowanie stawki właściwe dla dostawy tego towaru na terytorium kraju.

Powyższy przepis stosuje się w przypadku, gdy podatnik posiada dokument celny potwierdzający procedurę wywozu (art. 41 ust. 8 ustawy).

Z kolei na podstawie art. 41 ust. 9 ustawy, otrzymanie przez podatnika dokumentu potwierdzającego wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej w terminie późniejszym niż określony w ust. 6 i 7 upoważnia podatnika do dokonania korekty podatku należnego w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym podatnik otrzymał ten dokument.

Jak wskazuje art. 41 ust. 11 ustawy – w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r. - przepisy ust. 4 i 5 stosuje się odpowiednio w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. b, jeżeli podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym dokonał dostawy towarów, otrzymał dokument, o którym mowa w ust. 6, z którego wynika tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu. Przepisy ust. 7 i 9 stosuje się odpowiednio.

Do dnia 31 marca 2013 r. ww. regulacja brzmiała: „Przepisy ust. 4 i 5 stosuje się odpowiednio w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. b, jeżeli podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym dokonał dostawy towarów, posiada kopię dokumentu, w którym urząd celny określony w przepisach celnych potwierdził wywóz tych towarów poza terytorium Unii Europejskiej. Z dokumentu, o którym mowa w zdaniu pierwszym, musi wynikać tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu. Przepisy ust. 7 i 9 stosuje się odpowiednio.”

W ustawie o podatku od towarów i usług nie została określona forma dokumentu potwierdzającego wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej. Ustawodawca wskazuje jednak, że eksportem towarów jest potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych wywóz towarów. Zatem przy ustalaniu zakresu zastosowania przepisu art. 41 ust. 6 i 11 ustawy właściwe jest przyjęcie uregulowań zawartych w przepisach prawa celnego. Warunkiem zastosowania preferencyjnej 0% stawki VAT jest bowiem posiadanie stosownych dokumentów spełniających warunki określone w przepisach celnych, które jednoznacznie potwierdzają wywóz towarów poza granicę Unii Europejskiej.

W przypadku eksportu pośredniego zdefiniowanego w art. 2 pkt 8 lit. b ustawy, w ramach którego wywozu towarów dokonuje nabywca mający siedzibę poza terytorium kraju (albo dokonywany jest na jego rzecz), zgłoszenie towarów do procedury celnej dokonane jest przez nabywcę. W zgłoszeniu celnym jako nadawca/eksporter wskazany jest wówczas nabywca towaru, mający siedzibę poza terytorium kraju. Potwierdzenie dokonania wywozu towarów otrzymuje w tym przypadku zgłaszający, którym co do zasady jest nabywca zagraniczny.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na istnienie wspólnotowego Systemu Kontroli Eksportu (ECS) oraz cel jego uruchomienia. System ten pozwala na elektroniczną obsługę zgłoszenia wywozowego przesyłanego przez zgłaszającego/eksportera, zarówno w urzędzie celnym wywozu jak też w urzędzie celnym wyprowadzenia i opiera się na obiegu komunikatów elektronicznych pomiędzy urzędami celnymi a podmiotami dokonującymi zgłoszeń celnych.

Zgodnie z założeniami, ECS ma zapewnić elektroniczną wymianę komunikatów pomiędzy urzędami celnymi krajów Unii Europejskiej w celu zautomatyzowania procedur administracyjnych, co umożliwi w konsekwencji potwierdzenie wywozu dla eksporterów i organów podatkowych za pomocą elektronicznych komunikatów. System ten obejmuje również wymianę określonych elektronicznych komunikatów pomiędzy przedsiębiorcą a urzędami celnymi. Ma on zapewnić przy tym m.in.: przyspieszenie odpraw celnych eksportowych, docelowo bez konieczności przedkładania zgłoszeń wywozowych w formie pisemnej, poprawę obiegu dokumentów w urzędach celnych, przyspieszenie odpraw wywozowych w procedurze uproszczonej, elektroniczne potwierdzenie o wystąpieniu towarów z obszaru celnego Wspólnoty Europejskiej (zamiast karty 3 SAD), uzyskanie przez zgłaszającego bieżącej informacji o rozpoczęciu i zakończeniu poszczególnych etapów operacji wywozowej.

Ta elektroniczna forma potwierdzania dokonanych zgłoszeń celnych następuje w formie komunikatu IE 599 wydawanego eksporterowi. To właśnie ten dokument jest dokumentem równorzędnym dla dotychczas stosowanej formy papierowej dokumentów SAD. Jest on podpisywany przez system ECS przy użyciu klucza do bezpiecznej transmisji danych, zaś uzyskanie komunikatu IE 599 wiąże się z koniecznością rejestracji w tym systemie.

Zatem, warunkiem zastosowania stawki podatku w wysokości 0% jest posiadanie stosownych dokumentów, spełniających warunki określone w przepisach celnych, które jednoznacznie potwierdzają wywóz towarów poza granicę Unii Europejskiej. Dla prawidłowego udokumentowania eksportu pośredniego, podatnik powinien przed terminem do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy posiadać kopię dokumentu, w którym urząd celny określony w przepisach celnych potwierdził wywóz tych towarów poza terytorium Unii Europejskiej. Z dokumentu tego musi wynikać tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu.

Tym samym, dla zastosowania stawki VAT 0% do dokonanego eksportu towarów Wnioskodawca powinien posiadać w swojej dokumentacji wiarygodny dowód, potwierdzający faktyczne dokonanie wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej, z którego wynika tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu. Przy czym wystarczającym jest, że Spółka otrzyma od nabywcy towaru, który wywozi go poza UE, dokument potwierdzający wywóz w dowolnej formie (kopii odzwierciedlającej wiernie treść oryginału), np. w formie elektronicznej, bez konieczności jego wydruku czy potwierdzenia przez urząd celny.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w marcu 2013 r. oraz marcu 2014 r. dokonał transakcji dostaw towarów, w wyniku których towary zostały wywiezione z terytorium kraju do nabywców poza terytorium Unii Europejskiej. Dostawy były realizowane na zasadach Ex Works (kupujący odbierał towar z zakładu produkcyjnego na terytrium kraju) i mimo, że były realizowane na rzecz odbiorców unijnych (posługujących się numerami VAT-UE), to faktycznie transport i wywóz towarów następował z terenu Polski do krajów trzecich. Z dokumentów przewozowych oraz dowodów dostawy wynika, że w każdym przypadku transport był organizowany przez nabywcę towarów. Transakcje te spełniały przesłanki do zakwalifikowania ich jako pośredni eksport towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. b ustawy, co potwierdziły ustalenia organów skarbowych.

Spółka przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowych za marzec 2013 r. i marzec 2014 r. nie spełniła warunków uprawniających do skorzystania z preferencyjnej stawki podatku VAT 0% przewidzianej dla dostaw towarów w ramach eksportu pośredniego, tj. nie posiadała kompletu dokumentów potwierdzających wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej. W związku z tym Spółka zobowiązana była wykazać tę sprzedaż jako sprzedaż krajową i opodatkować według stawki podatku VAT właściwej dla dostawy tego towaru na terytorium kraju.

Spółka obecnie jest w posiadaniu komunikatów elektronicznych IE 599 wystawionych dla kontrahentów, które otrzymała w różnych okresach rozliczeniowych.

Jak wyżej wskazano, warunek wywozu - w celu zastosowania 0% stawki VAT – jest spełniony, jeżeli podatnik posiada dokument potwierdzający wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej w terminie określonym w art. 41 ust. 6 i 7 ustawy, tj. co do zasady przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy. Jednakże, zgodnie z art. 41 ust. 9 ustawy, w przypadku gdy podatnik otrzyma w terminie późniejszym dokumenty potwierdzające wywóz towaru, wówczas jest on uprawniony do dokonania korekty podatku należnego i wykazania dostawy tej w stawce 0%, w okresie, w którym otrzymał on ww. dokumenty. Przy czym, uprawnienie do korekty jest uwarunkowane faktycznym wcześniejszym opodatkowaniem sprzedaży eksportowej według stawki właściwej dla dostawy krajowej, co, jak wskazał Wnioskodawca, miało miejsce w niniejszej sprawie - doszło do rzeczywistego opodatkowania transakcji eksportowej stawką krajową w drodze decyzji organu podatkowego.

Opisane transakcje, jak wskazano we wniosku, spełniały definicję eksportu pośredniego, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. b ustawy, dla którego udokumentowania (w celu zastosowania preferencyjnej stawki podatku) niezbędne jest posiadanie przez Spółkę dokumentu bezsprzecznie potwierdzającego wywóz trowarów poza terytorium UE, z którego wynika tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu poza terytorium UE.

Zatem, w przedstawionych okolicznościach Wnioskodawca ma prawo, w oparciu o art. 41 ust. 4 w zw. z ust. 11 ustawy, do zastosowania stawki 0% do dokonanych dostaw towarów w drodze korekty podatku należnego na podstawie art. 41 ust. 9 ustawy, skoro spełnione zostały ustwowe przesłanki dla rozpoznania eksportu pośredniego i Spółka jest w posiadaniu stosownych dokumentów potwierdzających wywóz. Ponieważ Wnioskodawca dokonał eksportu towarów i w marcu 2013 r. oraz w marcu 2014 r. rozliczył te dostawy ze stawką właściwą dla transakcji krajowych, to po otrzymaniu ww. dokumentów Spółka jest uprawniona do dokonania korekty podatku należnego z tytułu eksportu w rozliczeniu za okres, w którym te dokumenty otrzymała, tj. skorygowania „in minus” wartości – wykazanej uprzednio - sprzedaży krajowej i wykazania eksportu towarów opodatkowanego stawką 0%.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym „ma prawo do korekty podatku należnego dla sprzedaży eksportowej w oparciu o treść art. 41 ust. 9 ustawy, poprzez korektę deklaracji okresów rozliczeniowych, w których Spółka otrzymała dokumenty potwierdzające wywóz towarów poza terytorium Wspólnoty” - należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie trzeba zaznaczyć, że wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej Organ nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w przedstawionych przez Wnioskodawcę okolicznościach sprawy. Tut. Organ nie jest zatem właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego zdarzenia przyszłego.

Zatem, niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, przy założeniu, że dokonane przez Wnioskodawcę transakcje dostaw towarów, będące przedmiotem zapytania, faktycznie stanowią eksport pośredni oraz że dokumenty, które posiada Spółka, potwierdzają tożsamość towarów będących przedmiotem dostawy i wywozu. Oznacza to, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych. Interpretacja indywidualna wywołuje bowiem skutki prawnopodatkowe dla zainteresowanego, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem tej interpretacji pokrywa się ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku.

Ponadto tut. Organ podkreśla, że zgodnie z art. 14b § 4 ww. ustawy Ordynacja podatkowa, wnioskujący o wydanie interpretacji indywidualnej składa oświadczenie pod rygorem odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej. W razie złożenia fałszywego oświadczenia wydana interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin