Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB6/4510-370/16-2/SO
z 21 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 17 czerwca 2016 r. (data wpływu 22 czerwca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na wsparcie dla montażystów niebędących kontrahentami Spółki – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 czerwca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na wsparcie dla montażystów niebędących kontrahentami Spółki.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą na terytorium Polski i podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Przedmiotem działalności Spółki jest m.in. dystrybucja różnego rodzaju okien do poddaszy, ich akcesoriów oraz systemów sterowania do nich.

Spółka jest organizatorem programu „Rekomendowany wykonawca X.” (dalej: „Program”) skierowanego do firm zajmujących się profesjonalnymi usługami dekarskimi, w tym instalacją okien do poddaszy (Spółka planuje także kontynuować Program w przyszłości). Program realizowany jest w oparciu o zapisy stosownego regulaminu. Dekarze nie są bezpośrednimi kontrahentami Spółki, niemniej są bardzo istotnym dla Spółki ogniwem w dotarciu do odbiorcy ostatecznego. Podstawowymi celami Programu są:

• stworzenie grupy firm dekarskich o potwierdzonych kwalifikacjach montażowych i doradczych w zakresie produktów X., polecanych przez Spółkę jako jej rekomendowani wykonawcy, dzięki czemu Spółka zyskuje gwarancję prawidłowego montażu oferowanych przez nią produktów, a tym samym ogranicza koszty związane z obsługą posprzedażową i dba o zachowanie wysokiej jakości sprzedawanych produktów;
  
• a także promocja oferty Spółki, która przyczynia się do zwiększenia przychodów Spółki poprzez wzrost sprzedaży jej asortymentu.
  
  
  

Warunkiem koniecznym do zdobycia tytułu rekomendowanego wykonawcy X. jest przejście procesu szkoleniowego. Procedura kwalifikacyjna Programu jest następująca:

• kandydat na uczestnika Programu zaprasza m.in. przedstawiciela Spółki na wizytę na budowie, na której zamontował określoną liczbę okien Spółki;
  
• w trakcie wizyty przedstawiciel Spółki przeprowadza dla kandydata na uczestnika Programu szkolenie oraz weryfikuje jakość wykonanego przez niego montażu okien (solidność, dokładność, a także zgodność ze standardami technicznymi obowiązującymi w Spółce), wiedzę kandydata z tego zakresu oraz wiedzę dotyczącą produktów oferowanych przez Spółkę, pomocy w ich doborze i polecania klientom (odbiorcom ostatecznym).
  
  

Po pozytywnym przejściu procedury kwalifikacyjnej, uczestnik Programu otrzymuje od Spółki licencję rekomendowanego wykonawcy X.

Uczestnicy Programu zobowiązani są do promowania produktów X., przekazywania Spółce opinii płynących z rynku na temat oferowanych przez nią produktów i usług, wspierania klientów Spółki w doborze odpowiednich produktów X., montowania i stosowania okien i innych produktów X. zgodnie z zaleceniami i instrukcjami, a także prowadzenia aktywnej komunikacji ze Spółką.

W przypadku uzyskania dodatkowych, określonych kwalifikacji montażowych i doradczych w zakresie wskazanego asortymentu Spółki (w szczególności z wyższej kategorii cenowej), Spółka oferuje uczestnikom Programu możliwość otrzymania wsparcia rzeczowego na zasadach opisanych w regulaminie. Uczestnicy samodzielnie wybierają preferowaną formę wsparcia poprzez złożenie formularza zamówienia – na przestrzeni ostatnich lat były to bony na zakup odzieży roboczej (w części z logo Spółki) w sklepie internetowym, elektronarzędzia (np. wkrętarki, szlifierki, wiertarki, piły łańcuchowe), pakiety oklejenia samochodu reklamą swojej firmy oraz Spółki (zawierającą elementy identyfikacji wizualnej Spółki, w tym logo Spółki oraz logo Programu, a także dane uczestnika Programu), a w przypadku braku zainteresowania powyższymi – bony Y. (dalej łącznie jako: „Wsparcie Rzeczowe”).

W związku z powyższym, Spółka ponosi wydatki na nabycie usług i towarów, które są przekazywane uczestnikom Programu w ramach Wsparcia Rzeczowego (tj. wydatki na nabycie elektronarzędzi, kuponów/kodów rabatowych na odzież roboczą, usług oklejenia samochodu reklamą, bonów Y. – dalej jako „wydatki na nabycie Wsparcia Rzeczowego”). Dokonane przez Spółkę zakupy dokumentowane są wystawianymi na Spółkę fakturami VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy ponoszone przez Spółkę wydatki na nabycie Wsparcia Rzeczowego stanowią koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, ponoszone przez Spółkę wydatki na nabycie Wsparcia Rzeczowego stanowią koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Na tle powyższej definicji przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów co do zasady mogą być wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika, pod warunkiem, że:

• zostały poniesione przez podatnika, tj. zostały pokryte z jego zasobów majątkowych;
  
• są definitywne (rzeczywiste), tj. kwoty tych wydatków nie zostały podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócone;
  
• pozostają w związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika;
  
• poniesione zostały w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów (przy czym związek wydatków]z przychodem może być pośredni lub bezpośredni);
  
• nie znajdują się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. i ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów;
  
• zostały właściwie udokumentowane.
  
  

Wnioskodawca jest zdania, że ponoszone przez niego wydatki na nabycie Wsparcia Rzeczowego spełniają wskazane wyżej przesłanki, a zatem mogą zostać przez niego zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Wydatki te bowiem bez wątpienia pozostają w związku z działalnością Wnioskodawcy i zostały poniesione w celu uzyskania przychodów jak również zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów.

Przede wszystkim, jednym z głównych celów organizowanego przez Spółkę Programu, w ramach którego uczestnicy mogą otrzymać Wsparcie Rzeczowe, jest promocja i reklama asortymentu oferowanego przez Spółkę. Jak zostało wskazane w stanie faktycznym, promowanie produktów z oferty Spółki i pomoc w ich doborze jest jednym z obowiązków uczestników Programu. Dekarze, mimo iż bezpośrednio nie zajmują się sprzedażą (nie pełnią funkcji dystrybutorów towarów Spółki), mają jednak bardzo duży wpływ na wybierane przez ostatecznych odbiorców produkty. To od ich opinii i czy rekomendacji w większości przypadków zależy, jaki produkt wybierze klient. Wynika to przede wszystkim z faktu, iż wybór i montaż takich produktów opiera się na wiedzy fachowej, której zazwyczaj klienci nie posiadają. W konsekwencji, dokonując zakupu polegają, oni na opinii dekarzy - tj. osób posiadających wiedzę o produktach i rozeznanie na rynku: Z tego względu dotarcie do takich osób - zaangażowanych w prace wykonawcze dotyczące inwestycji budowlanych - jest dla Wnioskodawcy bardzo istotnym czynnikiem w procesie sprzedaży.

Dlatego też Wnioskodawca jest zdania, że polecanie produktów z oferty Spółki przez uczestników Programu stanowi formę reklamy, która przyczynia się do wzrostu sprzedaży. Wsparcie Rzeczowe przyznawane dekarzom w ramach Programu ma wpływ na zwiększenie ich działań w celu promowania produktów marki Spółki, jest elementem motywacyjnym.

Ponadto, uczestnicy Programu są także dla Spółki cennym źródłem informacji płynących z rynku o produktach i usługach Spółki. Dzięki tym informacjom Spółka może ulepszać swoją ofertę i rozwijać strategię marketingową.

Warto również zauważyć, że uznanie przez Spółkę danej firmy dekarskiej za rekomendowanego wykonawcę X. oraz zaoferowanie jej Wsparcia Rzeczowego dodatkowo przekłada się na postrzeganie tej firmy jako związanej z ofertą produktową Spółki i wzmacnia więź firmy ze Spółką, co z pewnością ma wpływ na intensywność rekomendacji tych produktów klientom ostatecznym.

Poza bezpośrednim promowaniem i polecaniem produktów z oferty Spółki przez uczestników Programu, także fakt, iż produkty te są montowane przez rekomendowanych wykonawców, w istotny sposób przyczynia się do sukcesu w ich sprzedaży. Wynika to z faktu, iż w przypadku okien do poddaszy, ich akcesoriów i systemów sterowania do nich, kwestia ich prawidłowego montażu jest kluczowym czynnikiem mogącym mieć wpływ na zadowolenie klientów z nabywanych produktów. Zdarzają się bowiem przypadki nieprawidłowości ujawniających się na etapie eksploatacji okien i innych produktów, które są wynikiem ich niewłaściwej instalacji, a nie wady produktu, z czego niekoniecznie zdają sobie sprawę klienci. Dlatego też, w sytuacji, kiedy Spółka dba o odpowiednie wyszkolenie uczestników Programu, o ich szczegółową wiedzę na temat oferty i parametrów poszczególnych produktów, zyskuje gwarancję, że jakość produktów nie zostanie zniweczona przez niewłaściwy montaż, a w ten sposób buduje również zaufanie klientów do marki Spółki.

Wsparcie Rzeczowe stanowi przy tym niewątpliwie zachętę dla firm dekarskich do poszerzania umiejętności i wiedzy o ofercie produktowej Spółki i jest formą uatrakcyjnienia i zwiększenia skuteczności Programu. Jak zostało wskazane w stanie faktycznym, uczestnicy Programu mogą otrzymywać Wsparcie Rzeczowe pod warunkiem uzyskania odpowiednich kwalifikacji montażowych i doradczych (nie tylko w zakresie umożliwiającym im otrzymanie licencji rekomendowanego wykonawcy, uczestnicy muszą w tym celu uzyskać dodatkowe kwalifikacje, ściśle określone przez Spółkę, w szczególności w zakresie produktów z wyższej kategorii cenowej), aby reprezentowali odpowiedni poziom umiejętności, a także wiedzy, którą mogą przekazać klientom. W ten sposób Spółka zabezpiecza swoje źródło przychodów (np. przed kosztami związanymi ze zgłoszeniami reklamacyjnymi powstałymi na skutek nieprawidłowego montażu), a także działa w celu zachowania/osiągnięcia przychodów poprzez promocję produktów, a także dbałość o wysoki standard i jakość produktów oraz o satysfakcję i zaufanie użytkowników. Dodatkowo oczywiste jest, że odpowiedni poziom wiedzy specjalistycznej, a także wiedzy o ofercie Spółki pozwala na lepszą promocję produktów i bardziej wiarygodne polecanie ich odbiorcom ostatecznym.

W konsekwencji więc wydatki na nabycie Wsparcia Rzeczowego przekazywanego uczestnikom Programu, zdaniem Spółki pozostają w związku z osiąganymi przez Wnioskodawcę przychodami.

Spółka pragnie zauważyć, że zaprezentowane powyżej stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych, dotyczących wydatków, na różnego rodzaju świadczenia/nagrody wydawane w ramach podobnych programów. Przykładowo, w interpretacji indywidualnej z dnia 14 września 2011 r. (sygn. IPTPB3/423-100/11-2/GG), która dotyczyła wydatków poniesionych na organizację i obsługę programu motywacyjnego (w tym nagród rzeczowych i pieniężnych) skierowanego do sprzedawców i montażystów produktów podatnika, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi uznał, że: „We wniosku Wnioskodawca wskazał, iż wprowadzony przez Niego program lojalnościowy ma na celu promocję wybranych produktów tej marki i osiągnięcie jak Najwyższego wyniku finansowego poprzez zintensyfikowanie ich sprzedaży, ale również stworzenie narzędzia w postaci tzw. „e-learnigu” służącego pozyskiwaniu wiedzy przez uczestników programu o produktach sprzedawanych przez Wnioskodawcę oraz o sposobie ich montażu. Program ma ponadto na celu wykreowanie wśród sprzedawców i montażystów ambasadorów marki, których zadaniem będzie budowanie zaufania klientów (odbiorców ostatecznych) do marki i produktów Wnioskodawcy. Zatem, uznać należy, iż przedmiotowy program lojalnościowy ma związek z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą i uzyskiwanymi przychodami. (…) Podsumowując, stanowisko Wnioskodawcy – w myśl którego wydatki poniesione na organizację i obsługę programu motywacyjnego obejmującego: zakup nagród pieniężnych i rzeczowych wraz z prowizją i miesięcznym wynagrodzeniem Agencji oraz pozostałe koszty programu potwierdzone wystawioną fakturą VAT, stanowią koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe”.

Podobne stanowisko zostało także przedstawione w interpretacji indywidualnej z dnia 29 kwietnia 2015 r. (sygn. IPTPB3/4510-38/15-4/PM) dotyczącej nagród przekazywanych w ramach programu partnerskiego zorganizowanego przez firmę działającą w branży farmaceutycznej dla podmiotów prowadzących apteki oraz osób fizycznych w nich zatrudnionych. W interpretacji tej Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi zgodził się ze stanowiskiem podatnika, iż: „uwzględniając fakt, że celem Programu jest motywowanie Uczestników do podejmowania aktywnych działań w zakresie sprzedaży Produktów/informowania o Lekach, a przedmiotowy cel realizowany jest poprzez przyznawanie Uczestnikom możliwości zdobywania atrakcyjnych Nagród w zamian za podejmowanie ww. działań, wydatki ponoszone przez Spółkę na nabycie Nagród powinny być uznane za spełniające definicję kosztów uzyskania przychodów zawartą w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT”.

Dodatkowo, okoliczność, że działania służące poszerzeniu wiedzy i kompetencji osób instalujących nowoczesne produkty wysokospecjalistyczne mają istotny wpływ na wzrost poziomu sprzedaży tych produktów, jest podnoszona w innych interpretacjach indywidualnych (np. dotyczących wydatków na organizację szkoleń – przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 11 września 2014 r., sygn. IBPBI/2/423-770/14/MS, organ stwierdził, że: „Wydatki te ponoszone są bowiem w celu podniesienia efektywności sprzedaży towarów znajdujących się w ofercie Spółki oraz zapoznania przedsiębiorców – właścicieli sklepów i hurtowni budowlanych, ich pracowników oraz instalatorów ze sposobami i warunkami prawidłowego montażu sprzedawanych produktów i najbardziej efektywnego ich wykorzystania (...) są poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów – i tym samym mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów”.

Niezależnie od powyższego, Wnioskodawca zwraca uwagę, że część świadczeń z oferty Wsparcia Rzeczowego przekazywanych uczestnikom Programu sama w sobie może stanowić element promocyjno-reklamowy lub czynnik dodatkowo wspierający prawidłową instalację okien. Uczestnicy Programu z puli Wsparcia Rzeczowego mogą bowiem wybrać przykładowo odzież roboczą oznaczoną logo Spółki czy też oklejenie samochodu reklamą Spółki. A zatem, dzięki korzystaniu z tak oznaczonych przedmiotów przez uczestników Programu, marka Wnioskodawcy rozpowszechnia się i zostaje utrwalona w świadomości klientów. Uczestnicy Programu mogą także wybrać elektronarzędzia, które dla dekarza są podstawą w jego pracy i są niezbędne dla wykonania profesjonalnego montażu. W konsekwencji więc, Spółka przekazując w ramach Wsparcia Rzeczowego elektronarzędzia, pośrednio dba również o prawidłowy, wysokiej jakości montaż sprzedawanych produktów.

Wnioskodawca zwraca również uwagę, iż ustawa o CIT nie zawiera regulacji, która nakazywałaby wyłączyć opisane wydatki z kosztów uzyskania przychodów (wydatki te nie znajdują się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT). Również pozostałe warunki uznania wydatków za koszty uzyskania przychodów są spełnione w analizowanym przypadku (poniesienie wydatków na nabycie Wsparcia Rzeczowego przez Spółkę i ich odpowiednie udokumentowanie).

Mając na uwadze wszystkie powyższe okoliczności, Wnioskodawca jest zdania, że przesłanki ujęcia wydatków jako kosztów uzyskania przychodów są spełnione w odniesieniu do wydatków poniesionych przez Spółkę na nabycie Wsparcia Rzeczowego. Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawiona powyżej argumentacja pozwala na jednoznaczne stwierdzenie, iż w analizowanym przypadku wystąpi gospodarcze uzasadnienie poniesienia wydatku, a także jego związek z przychodami Spółki.

W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy należy uznać, że ponoszone przez Spółkę wydatki na nabycie Wsparcia Rzeczowego stanowią koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.