Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/4511-18/15-4/JK2
z 15 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 2 stycznia 2015 r. (data wpływu 5 stycznia 2015 r.) uzupełniony pismem z dnia 27 marca 2015 r. (data nadania 27 marca 2015 r., data wpływu 30 marca 2015 r.) na wezwanie z dnia 19 marca 2015 r. Nr IPPB4/4511-18/15-2/JK2 (data nadania 19 marca 2015 r., data doręczenia 25 marca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów z pracy najemnej wykonywanej na pokładzie statku morskiego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 stycznia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczący podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów z pracy najemnej wykonywanej na pokładzie statku morskiego.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 19 marca 2015 r. Nr IPPB4/4511-18/15-2/JK2 (data nadania 19 marca 2015 r., data doręczenia 25 marca 2015 r.) tut. organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego, sformułowanie pytania Nr 1 i przedstawienie własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego w odniesieniu do tego pytania w sposób prawidłowy, przedstawienie własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego w odniesieniu do pytania Nr oraz doprecyzowanie pytania Nr 3.

Pismem z dnia 27 marca 2015 r. (data nadania 27 marca 2015 r., data wpływu 30 marca 2015 r.) Wnioskodawca uzupełnił braki formalne wniosku w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest na stałe zameldowany w Polsce i to miejsce jest również miejscem zamieszkania do celów podatkowych. Natomiast Wnioskodawca pracę wykonuje zagranicą. Od dnia 12 października 2013 r. Wnioskodawca jest zatrudniony w firmie mającej swoją siedzibę oraz miejsce faktycznego zarządu w Singapurze. Wnioskodawca jest marynarzem i pracuje na pokładzie statku handlowego w transporcie międzynarodowym na stanowisku Kapitana. Operatorem statku oraz firmą sprawująca faktyczny zarząd nad statkiem jest ww. firma. Umowa podpisana pomiędzy Wnioskodawcą a firmą Go zatrudniającą ma charakter umowy na czas nieokreślony. W chwili składania wniosku Wnioskodawca jest dalej w niej zatrudniony i zatrudnienie zamierza kontynuować przez cały rok 2015. Czas należnego urlopu, Wnioskodawca spędza w Polsce (umowa gwarantuje jeden dzień urlopu za każdy dzień przepracowany na statku).

Mając na uwadze art. 15 ust. 3 nowej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania podpisaną pomiędzy Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Singapuru w dniu 4 listopada 2012 r. (Dz. U. z 2014 r., poz. 443) nakładającej na Wnioskodawcę obowiązek rozliczania w Polsce (miejsce zamieszkania) dochodów uzyskanych z pracy najemnej na pokładzie statku handlowego eksploatowanego w transporcie międzynarodowym, Wnioskodawca zwrócił się z prośbą o interpretację zdarzenia faktycznego dotyczącego roku podatkowego 2015. Wspomniana umowa została ratyfikowana i niniejszym obowiązuje w roku podatkowym 2015.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy ww. umowa - jako umowa stosująca zasadę nazywaną kolokwialnie „odliczenia proporcjonalnego” - spowoduje to dla Wnioskodawcy, osoby zatrudnionej w Singapurze i nie mającej żadnych przychodów w kraju, konieczność wpłacania zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych zagranicą po każdym powrocie do Polski na urlop? Czy Wnioskodawca będzie musiał to zrobić tylko i wyłącznie w sytuacji gdy umowa o pracę dobiegnie końca i Wnioskodawca wróci do Polski na stałe? A w przypadku kontynuacji zatrudnienia jednym obowiązkiem podatkowym Wnioskodawcy będzie złożenie rozliczenia rocznego?

Zdaniem Wnioskodawcy, w rozumieniu art. 44 ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako osoba przebywająca czasowo zagranicą i wykonująca pracę na pokładzie statku w transporcie międzynarodowym oraz uzyskująca dochody jedynie na podstawie umowy na czas nieokreślony (a przebywająca w Polsce jedynie w ramach urlopu) i nie uzyskująca żadnych dochodów w Polsce, nie ma obowiązku wpłacania zaliczek na podatek dochodowy od uzyskanych dochodów z pracy zagranicą. Obowiązek taki nastąpi w momencie ustania stosunku o pracę i powrotu do kraju na stałe. Jednocześnie, w przypadku kontynuacji zatrudnienia, Wnioskodawca uważa, że powinienem złożyć jedynie zeznanie roczne, w którym rozliczy się z dochodów uzyskanych z pracy zagranicą za cały rok podatkowy 2015.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie posiadające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.
   
   

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Wymienione wyżej kryteria stosuje się z uwzględnieniem art. 4 ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Z wniosku wynika, że miejscem zamieszkania Wnioskodawcy do celów podatkowych jest Polska. Od dnia 12 października 2013 r. Wnioskodawca jest zatrudniony w firmie mającej swoją siedzibę oraz miejsce faktycznego zarządu w Singapurze. Wnioskodawca jest marynarzem i pracuje na pokładzie statku handlowego w transporcie międzynarodowym na stanowisku Kapitana. Operatorem statku oraz firmą sprawująca faktyczny zarząd nad statkiem jest ww. firma. Umowa podpisana pomiędzy Wnioskodawcą a firmą Go zatrudniającą ma charakter umowy na czas nieokreślony. W chwili składania wniosku Wnioskodawca jest dalej w niej zatrudniony i zatrudnienie zamierza kontynuować przez cały rok 2015. Czas należnego urlopu, Wnioskodawca spędza w Polsce (umowa gwarantuje jeden dzień urlopu za każdy dzień przepracowany na statku).

Zatem w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie Umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Singapuru w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzonej w Singapurze w dnia 4 listopada 2012 r. (Dz. U. z 2014 r., poz. 443).

Zgodnie z art. 15 ust. 3 ww. Umowy, bez względu na poprzednie postanowienia niniejszego artykułu, wynagrodzenie uzyskane, w związku z wykonywaniem pracy najemnej na pokładzie statku morskiego lub statku powietrznego, eksploatowanego w transporcie międzynarodowym przez przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa, podlega opodatkowaniu tylko w tym Państwie. Jednakże, jeżeli takie wynagrodzenie jest uzyskiwane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w drugim Umawiającym się Państwie, wówczas może ono także być opodatkowane w tym drugim Państwie.

W związku z powyższym, dochody uzyskane przez Wnioskodawcę – osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce - z tytułu wykonywania pracy na pokładzie statku eksploatowanego w transporcie międzynarodowym przez przedsiębiorstwo mające swoją siedzibę oraz faktyczny zarząd w Singapurze podlegają opodatkowaniu zarówno w Polsce jak i w Singapurze. W celu uniknięcia podwójnego opodatkowania w Polsce zastosowanie ma natomiast metoda unikania podwójnego opodatkowania określona w art. 22 ust. 1 lit. a) umowy oraz art. 27 ust. 9 lub 9a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (metoda odliczenia proporcjonalnego).

Zgodnie z art. 22 ust. 1 lit. a) Umowy polsko - singapurskiej, jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami niniejszej Umowy może być opodatkowany w Singapurze, Polska zezwoli na odliczenie od podatku od dochodu tej osoby, kwoty równej podatkowi zapłaconemu w Singapurze.

Jednakże, takie odliczenie nie może przekroczyć tej części podatku, obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która przypada na dochód lub zyski, uzyskane w Singapurze.

W myśl art. 27 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, osiąga również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie stanowi o zastosowaniu metody określonej w ust. 8, lub z państwem, w którym dochody są osiągane, Rzeczpospolita Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, dochody te łączy się z dochodami ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym przypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi dochodowemu zapłaconemu w obcym państwie. Odliczenie to nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w państwie obcym.

Zgodnie z art. 27 ust. 9a ww. ustawy w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 1, uzyskującego wyłącznie dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, które nie są zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub z państwem, w którym dochody są osiągane, Rzeczpospolita Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zasady określone w ust. 9 stosuje się odpowiednio.

Uwzględniając powyższe, metodę unikania podwójnego opodatkowania określaną jako metoda proporcjonalnego odliczenia (zaliczenia) stosuje się w przypadku, gdy umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie stanowi o zastosowaniu metody wyłączenia z progresją.

Zgodnie z tą metodą, podatnik osiągający dochody za granicą ma obowiązek wykazać łączne dochody (zarówno krajowe, jak i zagraniczne) w zeznaniu, a od podatku dochodowego obliczonego od łącznej sumy dochodów według skali podatkowej ma prawo odliczyć podatek zapłacony za granicą. Odliczenie to możliwe jest tylko do wysokości podatku przypadającego proporcjonalnie na dochód uzyskany w obcym państwie.

Podatnicy osiągający dochody bez pośrednictwa płatników ze stosunku pracy z zagranicy, są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy, według zasad określonych w ust. 3a, co wynika z art. 44 ust. 1a pkt 1 ustawy.

Zgodnie z art. 44 ust. 3a ww. ustawy podatnicy uzyskujący dochody, o których mowa w ust. 1a, są obowiązani w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dochód był uzyskany, a za grudzień - w terminie złożenia zeznania podatkowego, wpłacać zaliczki miesięczne, stosując do uzyskanego dochodu najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Za dochód, o którym mowa w zdaniu pierwszym, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody po odliczeniu miesięcznych kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 lub 9 oraz zapłaconych w danym miesiącu składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lub 2a. Przy obliczaniu zaliczki podatnik może stosować wyższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, czasowo przebywający za granicą, którzy osiągają dochody ze źródeł przychodów położonych poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, są obowiązani w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym wrócili do kraju, wpłacić zaliczkę na podatek dochodowy. Jeżeli termin płatności przypada po zakończeniu roku podatkowego, należny podatek jest płatny w terminie złożenia zeznania. Do obliczenia należnej zaliczki stosuje się odpowiednio ust. 3a oraz 3c (art. 44 ust. 7 ww. ustawy).

Z ww. przepisu nie wynika, aby obowiązek wpłacania zaliczek na podatek dochodowy ciążył tylko i wyłącznie po powrocie podatnika do kraju na stałe, tj. zakończeniu wykonywania pracy za granicą. Zatem pod pojęciem „wrócili do kraju” należy rozumieć każdy powrót podatnika do kraju, w tym również na czas urlopu.

W myśl art. 44 ust. 3e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przepisy ust. 1a i 7 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Przepisy art. 27 ust. 9 i 9a stosuje się odpowiednio.

Następnie w myśl art. 45 ust. 1 ww. ustawy podatnicy ci są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

W tym samym terminie, stosownie do art. 45 ust. 4 pkt 1 ustawy, podatnicy są obowiązani wpłacić różnicę między podatkiem należnym wynikającym z zeznania, o którym mowa w ust. 1, a sumą należnych za dany rok zaliczek, w tym również zaliczek pobranych przez płatników.

Reasumując, dochód osiągnięty przez Wnioskodawcę z tytułu pracy na statku podlega opodatkowaniu zarówno w Singapurze, jak i w Polsce. Jednocześnie w celu uniknięcia podwójnego opodatkowania znajduje zastosowanie metoda proporcjonalnego odliczenia.

W konsekwencji, w 2015 r. Wnioskodawca ma obowiązek wpłaty zaliczek na podatek dochodowy do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym Wnioskodawca wróci do kraju, w tym również na czas urlop. Następnie po zakończeniu roku 2015 r. Wnioskodawca ma obowiązek złożenia zeznania podatkowych na formularzu PIT-36 wraz z informacją o wysokości dochodów z zagranicy i zapłaconym podatku w roku podatkowym (załącznik PIT-ZG) w terminie do 30 kwietnia 2016 r.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., Nr 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.