2016.07.28 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/4512-392/16-4/KR
z 28 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 maja 2016 r. (data wpływu 19 maja 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 18 lipca 2016 r. (data wpływu 22 lipca 2016 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 8 lipca 2016 r. (skutecznie doręczone 18 lipca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania usług pośrednictwa finansowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 maja 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej, uzupełniony pismem z dnia 18 lipca 2016 r. (data wpływu 22 lipca 2016 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 8 lipca 2016 r. (skutecznie doręczone 18 lipca 2016 r.) sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania usług pośrednictwa finansowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie jednoosobowej działalności gospodarczej, główne PKD to 64.99.Z. Przedmiotem jest świadczenie usług w zakresie pośrednictwa finansowego w charakterze podwykonawcy usług pośrednictwa finansowego świadczonych przez Partnera na rzecz banków lub klientów banków.

Na usługi pośrednictwa finansowego składają się:

udostępnianie potencjalnym klientom wstępnych informacji o możliwościach skorzystania z produktów oferowanych przez Partnera, a w szczególności o kredytach bankowych

Niezbędne czynności z tym związane to:

udzielenie informacji o zdolności kredytowej klienta

informowanie klienta o dostępnej dla niego ofercie produktowej

przekazanie klientowi informacji o niezbędnych dokumentach i informacji o przygotowaniu wniosków kredytowych, a także ich przekazanie do banków

podsumowanie dla klienta otrzymanych warunków cenowych w decyzjach kredytowych podjętych przez banki

omówienie z klientem treści umowy kredytowej

przekazanie klientowi numeru telefonu do banku celem umówienia terminu podpisania umowy kredytowej.

Na podstawie otrzymanych od Wnioskodawcy informacji klient dokonuje samodzielnego wyboru oferty.

Wnioskodawca wykonuje czynności zmierzające do zawarcia między bankiem a klientem umowy, której przedmiotem są usługi finansowe. Wynagrodzenie prowizyjne zależy od zawarcia przez pozyskanego przez Wnioskodawcę klienta umowy z Bankiem, której przedmiotem są produkty oferowane przez ten bank i wypłacane jest przez Partnera. Usługi Wnioskodawcy nie obejmują czynności ściągania długów, czynności doradztwa ani czynności w zakresie leasingu. W szczególności Wnioskodawca nie wykonuje usług doradztwa na rzecz Banku. W relacjach z klientami element doradztwa nie występuje. Wnioskodawca przekazuje klientom jedynie informacje na temat wybranych produktów bankowych, stosownie do sygnalizowanych potrzeb i oczekiwań. Klient sam wybiera ofertę bankową, która mu najbardziej odpowiada. Z tytułu świadczonych usług Wnioskodawca nie pobiera i nie otrzymuje żadnego wynagrodzenia od klientów.

Podsumowując

Wnioskodawca nie świadczy usług doradczych ani na rzecz Partnera, ani na rzecz Klientów. Przedstawia jedynie klientom oferowane produkty bankowe, w zależności do sygnalizowanych potrzeb. W żadnym wypadku Wnioskodawca nie doradza klientom ani też nie wskazuje określonego sposobu postępowania w kwestii dotyczącej skorzystania z oferty bankowej. To do klienta należy decyzja o wyborze danego produktu.
Opisane powyżej czynności wykonywane przez Wnioskodawcę są w Jego ocenie usługami pośrednictwa w świadczeniu usług finansowych. Wnioskodawca nie jest żadną ze stron umowy dotyczącej produktów bankowych. Wszystkie podejmowane czynności mają na celu zawarcie umowy kredytowej między klientem a bankiem lub towarzystwem ubezpieczeniowym. Wnioskodawca nie ma żadnego interesu w zakresie treści zawartej umowy. Nie zawiera umów z klientami.
Wnioskodawca wykonuje usługi w imieniu i na rzecz Partnera, z którym ma podpisaną umowę. Za doprowadzenie do zawarcia umowy między pozyskanym przez siebie klientem a bankiem, Wnioskodawca uzyskuje od Partnera określone wynagrodzenie, które jest udziałem w jego prowizji wypłaconej przez bank. Usługi świadczone przez Wnioskodawcę mają na celu skojarzenie instytucji finansowej zainteresowanej sprzedażą oferowanych przez nią produktów finansowych z podmiotem, który jest zainteresowany skorzystaniem z danego produktu finansowego. Podmiotem, w imieniu i na rzecz, którego Wnioskodawca świadczy usługi pośrednictwa finansowego i ubezpieczeniowego jest V. S.A..

W umowie współpracy, którą Wnioskodawca ma zawartą z Partnerem jest napisane, iż występuje w roli "pomocnika" ale w Jego ocenie bez znaczenia jest fakt, że ww. czynności wykonuje jako tzw. pomocnik (na podstawie umowy zawartej z Partnerem, który bezpośrednio świadczy te usługi), bowiem nadal są to usługi pośrednictwa finansowego, których celem jest pozyskanie jak największej ilości klientów na rzecz Banku. Usługi, jakie wykonuje stanowią jedną, kompleksową usługę pośrednictwa w świadczeniu określonych usług finansowych. Czynności te mają ekonomiczny sens tylko wówczas, gdy są wykonywane łącznie i prowadzą do zawarcia przez Bank umowy z klientami o produkty finansowe. Wynagrodzenie, jakie otrzymuje od Partnera, jest przekazywane w zamian za łączne czynności, które doprowadzić mają do zawarcia umowy między Bankiem a klientem.

Do wglądu Wnioskodawca załączył wzór umowy z Partnerem, kluczowy jest tu punkt § 2. pkt 2, który stanowi o istocie wykonywanych usług "Przyjęty przez Pomocnika do realizacji zakres usług pomocniczych do usług pośrednictwa finansowego obejmować będzie: udostępnianie potencjalnym klientom Spółki wstępnych informacji o możliwościach skorzystania z produktów oferowanych przez Spółkę, a w szczególności o kredytach bankowych, jednostkach uczestnictwa, certyfikatach inwestycyjnych, polisach ubezpieczeniowych."

Ponadto, w uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca wskazał, że aktywnie poszukuje klientów wszystkimi dostępnymi kanałami zgodnymi z prawem oraz negocjuje w imieniu i na rzecz klienta warunki zawieranej umowy - tylko i wyłącznie marżę banku i prowizję pobieraną o klienta przez bank, przy czym celem tej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony (Klient i Bank) zawarły umowę, a Wnioskodawca jako pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści tej umowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest stanowisko, że w opisanej sytuacji świadczone przez Wnioskodawcę w takiej formie usługi pośrednictwa finansowego są zwolnione z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, opisane i wykonywane przez Niego czynności są zwolnione z podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Stosownie jednak do art. 146a pkt 1 tej ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%, z zastrzeżeniem art. 146f.

Zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Stosownie do art. 43 ust. 13 ustawy, zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41. Przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41 (art. 43 ust. 14 ustawy).

W świetle art. 43 ust. 15 ustawy zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

czynności ściągania długów, w tym factoringu;

usług doradztwa;

usług w zakresie leasingu.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie jednoosobowej działalności gospodarczej, główne PKD to 64.99.Z. Przedmiotem jest świadczenie usług w zakresie pośrednictwa finansowego w charakterze podwykonawcy usług pośrednictwa finansowego świadczonych przez Partnera na rzecz banków lub klientów banków.

Na usługi pośrednictwa finansowego składają się:

udostępnianie potencjalnym klientom wstępnych informacji o możliwościach skorzystania z produktów oferowanych przez Partnera, a w szczególności o kredytach bankowych

Niezbędne czynności z tym związane to:

udzielenie informacji o zdolności kredytowej klienta

informowanie klienta o dostępnej dla niego ofercie produktowej

przekazanie klientowi informacji o niezbędnych dokumentach i informacji o przygotowaniu wniosków kredytowych, a także ich przekazanie do banków

podsumowanie dla klienta otrzymanych warunków cenowych w decyzjach kredytowych podjętych przez banki

omówienie z klientem treści umowy kredytowej

przekazanie klientowi numeru telefonu do banku celem umówienia terminu podpisania umowy kredytowej.

Na podstawie otrzymanych od Wnioskodawcy informacji klient dokonuje samodzielnego wyboru oferty.

Wnioskodawca nie świadczy usług doradczych ani na rzecz Partnera, ani na rzecz Klientów. Przedstawia jedynie klientom oferowane produkty bankowe, w zależności do sygnalizowanych potrzeb. W żadnym wypadku Wnioskodawca nie doradza klientom ani też nie wskazuje określonego sposobu postępowania w kwestii dotyczącej skorzystania z oferty bankowej. To do klienta należy decyzja o wyborze danego produktu.

Opisane powyżej czynności wykonywane przez Wnioskodawcę są w Jego ocenie usługami pośrednictwa w świadczeniu usług finansowych. Wnioskodawca nie jest żadną ze stron umowy dotyczącej produktów bankowych. Wszystkie podejmowane czynności mają na celu zawarcie umowy kredytowej między klientem a bankiem lub towarzystwem ubezpieczeniowym. Wnioskodawca nie ma żadnego interesu w zakresie treści zawartej umowy. Nie zawiera umów z klientami.

Wnioskodawca wykonuje usługi w imieniu i na rzecz Partnera, z którym ma podpisaną umowę. Za doprowadzenie do zawarcia umowy między pozyskanym przez siebie klientem a bankiem, Wnioskodawca uzyskuje od Partnera określone wynagrodzenie, które jest udziałem w jego prowizji wypłaconej przez bank. Usługi świadczone przez Wnioskodawcę mają na celu skojarzenie instytucji finansowej zainteresowanej sprzedażą oferowanych przez nią produktów finansowych z podmiotem, który jest zainteresowany skorzystaniem z danego produktu finansowego. Podmiotem, w imieniu i na rzecz, którego Wnioskodawca świadczy usługi pośrednictwa finansowego i ubezpieczeniowego jest V. S.A..

W związku z tak przedstawionym opisem sprawy Wnioskodawca powziął wątpliwość dotyczącą określenia, czy świadczone przez Niego usługi są usługami pośrednictwa finansowego korzystającymi ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Z treści powołanego wyżej art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, wyraźnie wynika, że intencją ustawodawcy było objęcie zwolnieniem usług udzielania kredytów i pożyczek pieniężnych, zarówno tych wykonywanych przez banki, jak również świadczonych przez inne podmioty pośredniczące w ich udzielaniu. Należy stwierdzić, że wymienione zwolnienie ma charakter przedmiotowy, gdzie przede wszystkim istotną przesłanką do skorzystania ze zwolnienia jest rodzaj świadczonej usługi – cechy, które ją wyróżniają. Ustawodawca szczególny nacisk położył na stronę przedmiotową, nie dokonując zawężenia omawianego zwolnienia wyłącznie do określonej grupy podmiotów.

Pogląd taki potwierdza orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku w sprawie C-2/95 pomiędzy Sparekassernes Datacenter (SDC) a Skatteministeriet (Dania), w którym Trybunał stwierdził, że: „zwolnienie dotyczące usług finansowych nie jest uzależnione od tego, czy usługa jest wykonywana przez instytucję, która wstępuje w prawny związek z końcowym odbiorcą. Fakt, że dana transakcja jest wykonywana przez osobę trzecią, ale z punktu widzenia końcowego odbiorcy wydaje się być usługą wykonywaną przez bank, nie wyklucza objęcia jej zwolnieniem”. Można zatem stwierdzić, że wg TSUE usługa finansowa świadczona przez podmiot trzeci nie traci przymiotu takiej usługi.

W celu rozstrzygnięcia, co w świetle ww. przepisów prawa podatkowego należy rozumieć pod pojęciem „pośrednictwa”, warto odnieść się do wyroku w sprawie C-453/05 Volker Ludwig przeciwko Finanzamt Luckenwalde, w której TSUE stwierdził, że: „(…) pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Zatem pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako subagent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową”.

Natomiast w sprawie C-235/00 Commissioners of Customs & Excise przeciwko CSC Financial Services Ltd. TSUE wskazał, że znaczenie słowa „negocjacje”, w kontekście art. 13 część B lit. d pkt 5 VI Dyrektywy odnosi się „do działalności pośrednika, który nie przyjmuje roli którejkolwiek ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego oraz którego działalność polega na czymś innym, niż świadczenie usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów. Negocjacje stanowią usługę świadczoną na rzecz strony umowy oraz są wynagradzane przez nią, polegającą na jednoznacznie określonym akcie mediacji. Mogą one polegać m.in. na wskazywaniu odpowiednich możliwości zawarcia takiej umowy, nawiązywaniu kontaktu z drugą stroną lub negocjowaniu, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron. Celem negocjacji jest zatem wykonanie wszystkich czynności niezbędnych w celu zawarcia przez dwie strony umowy, przy jednoczesnym braku jakiegokolwiek własnego zaangażowania negocjatora określonego w warunkach umowy. Z drugiej strony, nie stanowi negocjacji sytuacja, w której jedna ze stron powierza podwykonawcy część formalności administracyjnych związanych z umową, takich jak udzielanie informacji drugiej stronie oraz przyjmowanie i przetwarzanie wniosków, będące przedmiotem umowy. W takim przypadku, podwykonawca zajmuje tę samą pozycję, jak strona sprzedająca produkt finansowy, nie jest zatem pośrednictwem”.

Zatem zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, usługa pośrednictwa finansowego powinna stanowić:

usługę świadczoną na rzecz strony transakcji finansowej, za którą strona ta wypłaca wynagrodzenie,

z punktu widzenia nabywcy usługi finansowej usługi świadczone przez pośrednika powinny stanowić element usługi finansowej,

celem jest dążenie do zawarcia umowy (przy czym, pośrednik nie ma żadnego interesu co do treści umowy),

usługa pośrednictwa nie może mieć charakteru wyłącznie wykonywania czynności faktycznych związanych z umową (nie może to być np. wyłącznie udostępnianie informacji stronom transakcji finansowej).

Z opisu sprawy wynika, że czynności wykonywane przez Wnioskodawcę stanowią usługi pośrednictwa finansowego. Wnioskodawca nie jest żadną ze stron umowy. Wnioskodawca negocjuje w imieniu i na rzecz klienta warunki zawarcia umowy kredytowej a także aktywnie poszukuje klientów. Należy podkreślić, że zasadniczym celem pośrednictwa finansowego pośrednictwa w świadczeniu usług jest spowodowanie wszystkiego co możliwe, aby bank i klient zawarli ze sobą umowę – co niewątpliwie ma miejsce w omawianej sprawie. Ponadto, z treści wniosku wynika, że opisane czynności nie obejmują czynności ściągania długów, doradztwa i czynności w zakresie leasingu, wskazanych w art. 43 ust. 15 ustawy.

Zatem, z uwagi na powołane przepisy prawa, wskazane orzecznictwo oraz przedstawiony we wniosku opis sprawy należy stwierdzić, że wskazany w stanie sprawy ogół podejmowanych czynności stanowi usługi pośrednictwa finansowego, które podlegają zwolnieniu od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy.

W związku z tym, stanowisko Wnioskodawcy w wyżej przedstawionym zakresie jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydana w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin