Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-2-1/4514-226/16/MD
z 14 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613, ze zm.) oraz § 7 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U., poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 8 kwietnia 2016 r. (data wpływu do Biura – 14 kwietnia 2016 r.), uzupełnionym 21 czerwca 2016 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych cesji wierzytelności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 kwietnia 2016 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych cesji wierzytelności.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w związku z tym, w piśmie z 1 czerwca 2016 r., znak: IBPB-2-1/4514-226/16/MD wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek został uzupełniony 21 czerwca 2016 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej również: „Spółka” lub „Cesjonariusz”) jest polską spółką kapitałową, podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, opodatkowaną od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania, na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej.

Wnioskodawca nabył od podmiotu zagranicznego – spółki kapitałowej prawa niemieckiego (GmbH), z siedzibą w Berlinie („Cedent”) wierzytelność pieniężną z tytułu umowy pożyczki („Wierzytelność”). Dłużnikiem z tytułu wierzytelności jest spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Polsce („Spółka A”, „Dłużnik”). Na mocy postanowień umowy (umowa pożyczki) zawartej pomiędzy Dłużnikiem a Cedentem, Dłużnik zobowiązany został do spłaty Wierzytelności na rachunek bankowy wskazany przez Cedenta. Należy też wskazać, iż umowa pożyczki zawarta miedzy Cedentem a Dłużnikiem, została zawarta poza granicami Polski. Cesja Wierzytelności nastąpiła w drodze umowy sprzedaży i również została zawarta poza granicami Polski. W konsekwencji dokonania cesji Wierzytelności, Wnioskodawcy będzie przysługiwać Wierzytelność wobec osoby trzeciej – Dłużnika.

Żadna ze stron z tytułu dokonania tej czynności nie jest/nie była opodatkowana podatkiem od towarów i usług, ani też nie jest/nie była z niego zwolniona.

W odpowiedzi na wezwanie, Wnioskodawca wskazał:

• W umowie pożyczki zawartej między Cedentem a Dłużnikiem, z której to umowy wynika nabywana wierzytelność, miejsce wykonywania prawa majątkowego nie zostało jednoznacznie określone, w związku z powyższym, zarówno w świetle unormowań prawa polskiego, jak i niemieckiego kodeksu cywilnego, miejsce wykonywania prawa majątkowego (rozumianego jako prawo domagania się zapłaty przez wierzyciela od dłużnika) znajduje się w miejscu siedziby wierzyciela. Jak już wskazano w stanie faktycznym, wierzyciel ma siedzibę poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (na terytorium Niemiec).
• Z uwagi na miejsce zawarcia umowy pożyczki (tj. Niemcy), siedzibę wierzyciela/pożyczkodawcy (tj. Niemcy), a także przepisy Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 593/2008 z 17 czerwca 2008 r. w sprawie prawa właściwego dla zobowiązań umownych (Rzym I), w związku z art. 28 ust. 1 ustawy prawo prywatne międzynarodowe, umowa, z której wynika nabywana wierzytelność (umowa pożyczki) podlega prawu niemieckiemu.
• Zgodnie z prawem niemieckim (§ 270 BgB – Bürgerliches Gesetzbuch), miejsce wykonywania prawa majątkowego wynikającego z umowy pożyczki unormowane jest podobnie jak w przepisach polskich. W myśl powołanego § 270 BgB (niemiecki kodeks cywilny) miejscem wykonywania prawa majątkowego (rozumianego jako miejsce spełnienia świadczenia) w przypadku świadczenia pieniężnego jest miejsce siedziby wierzyciela.
  
  

W związku z powyższym zadano (po przeformułowaniu) następujące pytania:

1. Czy w świetle przepisu art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, miejscem wykonywania prawa majątkowego, będącego przedmiotem transakcji, będzie siedziba wierzyciela (cedenta)?
2. Czy zawarcie przez Wnioskodawcę umowy cesji wierzytelności będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, w braku zdefiniowania w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych pojęcia „miejsca wykonywania praw majątkowych”, w przypadku wierzytelności należy przyjąć, że jest to pojęcie tożsame z pojęciem „miejsca spełnienia świadczenia” w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego, co oznacza, iż w przypadku gdy w treści stosunku prawnego zostanie oznaczone miejsce spełnienia świadczenia wynikającego z wierzytelności pieniężnej lub miejsce to wynika z właściwości zobowiązania, miejsce to należy uznać za miejsce wykonywania praw majątkowych wynikających z wierzytelności, o którym mowa w przepisie art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Jeśli zaś miejsce spełnienia świadczenia wynikającego z wierzytelności pieniężnej nie zostanie oznaczone lub nie wynika z właściwości zobowiązania, miejscem wykonywania praw majątkowych w rozumieniu art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych będzie miejsce zamieszkania lub siedziba wierzyciela w chwili spełnienia świadczenia.

W konsekwencji uznania, iż prawa majątkowe będące przedmiotem planowanej transakcji są wykonywane poza granicami RP oraz z uwagi na okoliczność, iż umowa została zawarta poza terytorium RP, objęta wnioskiem umowa cesji wierzytelności nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych gdyż nie zostaną spełnione wszystkie przesłanki opisane w art. 1 ust. 4 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych warunkujące objęcie takiej czynności opodatkowaniem.

Wnioskodawca wskazał, iż zgodnie z przepisem art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają:

1. następujące czynności cywilnoprawne:
1. umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,
   
2. umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,
   
3. (uchylona),
   
4. umowy darowizny – w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,
   
5. umowy dożywocia,
   
6. umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności – w części dotyczącej spłat lub dopłat,
   
7. (uchylona),
   
8. ustanowienie hipoteki,
   
9. ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,
   
10. umowy depozytu nieprawidłowego,
    
11. umowy spółki;
2. zmiany umów wymienionych w pkt 1, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 4;
3. orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody jeżeli wywołują one takie same skutki prawne, jak czynności cywilnoprawne wymienione w pkt 1 lub 2.
   
   

Jak z powyższego wynika, ustawodawca wprowadził zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Tym samym, o kwalifikacji określonej czynności prawnej, a w konsekwencji o jej podleganiu opodatkowaniu tym podatkiem decyduje jej treść (elementy przedmiotowo istotne), a nie nazwa. Zatem, jeżeli strony zawierają umowę i układają stosunki w jej ramach w określony sposób, to dla oceny czy powstanie obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych, w związku z dokonaniem wskazanej w ustawie czynności, miarodajne będą rzeczywiste prawa i obowiązki stron tej umowy pozwalające na ich kwalifikacje pod względem prawnym.

Szczegółowe ustalenie zakresu przedmiotowego ma określone konsekwencje. Ustawodawca, wprowadzając zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu, wyłączył od opodatkowania inne podobne, które nie zostały wyraźnie wskazane w przepisie. Oznacza to, że czynności niewymienione w ustawowym katalogu nie podlegają opodatkowaniu, nawet gdy wywołują skutki w sferze gospodarczej takie same bądź podobne do tych, które zostały w nim wyliczone.

Zgodnie z przepisem art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Przelew wierzytelności jest swoistą konstrukcją prawną, przewidzianą w ogólnych zasadach zobowiązań prowadzącą do zmiany osoby wierzyciela podczas, gdy przedmiot zobowiązania pozostaje ten sam. Umowy cesji wierzytelności należą do czynności prawnych rozporządzających o skutkach zbliżonych do umowy przenoszącej własność. Dodać należy, że cesja nie ma formy samoistnej umowy, dlatego też dla jej realizacji musi być dokonana czynność cywilnoprawna, na podstawie której nastąpi przeniesienie wierzytelności. W myśl art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego, przelew wierzytelności może odbywać się na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. Jak przedstawiono w opisie stanu faktycznego, przelew wierzytelności został dokonany na podstawie umowy sprzedaży.

Wnioskodawca podkreślił, iż jeśli chodzi o przedmiot zrealizowanej transakcji opisanej w stanie faktycznym (czynności cywilnoprawnej) jest nim prawo majątkowe w postaci wierzytelności pieniężnej, a więc co do zasady uprawnienie wierzyciela (w opisywanym stanie faktycznym jest to Cedent – spółka kapitałowa prawa niemieckiego) do domagania się spełnienia świadczenia pieniężnego od zobowiązanego (w opisywanym stanie faktycznym jest to Dłużnik) – tj. zwrotu kwoty udzielonej pożyczki wraz z odsetkami. Należy nadmienić iż zgodnie z piśmiennictwem wierzytelność jest podstawowym elementem treści zobowiązania, którą określa bardzo ogólnie przepis art. 353 Kodeksu cywilnego, jako możliwość żądania od dłużnika świadczenia. Najistotniejszym elementem każdej wierzytelności jest przysługujące wierzycielowi uprawnienie do żądania od dłużnika świadczenia, które przybiera postać roszczenia, gdy strony stosunku są już indywidualnie oznaczone, a samo świadczenie skonkretyzowane (por. Adam Olejniczak Komentarz do art. 353 Kodeksu cywilnego LEX, 2014 r. za WSA w Łodzi, I SA/Łd 518/15). Przy czym nie budzi wątpliwości, że wierzytelności wynikające ze stosunków zobowiązaniowych w wysokości wartości świadczeń majątkowych, stanowią prawa majątkowe. W niniejszej sprawie, treścią wierzytelności będącej przedmiotem czynności cywilnoprawnej – cesji wierzytelności, która podpisana została jako umowa sprzedaży, jest prawo domagania się zrealizowania przez Wnioskodawcę posiadanego przez Dłużnika zobowiązania pieniężnego wobec Wierzyciela (Cedenta) z tytułu zawarcia umowy pożyczki. W konsekwencji zawarcia umowy cesji Wnioskodawcy przysługuje wierzytelność wobec osoby trzeciej – Dłużnika (spółki A).

A zatem, zgodnie z dyspozycją przepisu art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, czynność cywilnoprawna jaką jest umowa sprzedaży praw majątkowych (wierzytelności pieniężnej) podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Jednocześnie stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 4 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, obowiązek podatkowy z tytułu zawarcia umowy sprzedaży powstaje z chwilą dokonania tej czynności cywilnoprawnej i ciąży na kupującym. Powyższe oznacza więc, że już sam fakt zawarcia umowy przelewu wierzytelności spowodował powstanie po stronie nabywcy (tu Wnioskodawca) obowiązku podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych.

Jednakże należy też mieć na względzie, iż zgodnie z przepisem art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, podatkowi temu (z zastrzeżeniem ust. 4a i 5) podlegają czynności cywilnoprawne, w tym umowy pożyczki, jeżeli ich przedmiotem są:

1. rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
2. rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
   
   

Z uwagi na powyższe, należy stwierdzić, że umowa sprzedaży podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych jeżeli w chwili zawarcia jej przedmiot np. prawo majątkowe (wierzytelność pieniężna):

1. podlega wykonywaniu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej; wówczas nie ma znaczenia, gdzie umowa zostaje zawarta i gdzie mają miejsce zamieszkania (siedzibę) strony umowy;
2. podlega wykonywaniu za granicą, pod warunkiem że nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
   
   

Odnosząc powyższe do przedstawionego przez Spółkę stanu faktycznego, skoro Wnioskodawca zawarł umowę cesji wierzytelności pieniężnej (na podstawie umowy sprzedaży) poza granicami Polski dla określenia skutków podatkowych planowanej transakcji na gruncie podatku od czynności cywilnoprawnych istotne będzie rozstrzygnięcie, czy prawo majątkowe (wierzytelność pieniężna) będące przedmiotem umowy, podlega wykonywaniu na terytorium Polski czy też poza nim.

Zarówno ustawa o podatku od czynności cywilnoprawnych, jak i inne ustawy podatkowe, nie definiują pojęcia „miejsca wykonywania prawa majątkowego”. W konsekwencji, w ramach wykładni systemowej zewnętrznej, należy odwołać się do odpowiednich przepisów Kodeksu cywilnego. Niestety przepisy te nie wprowadzają definicji „miejsca wykonywania prawa majątkowego”. W przypadku jednak zobowiązań, których przedmiotem jest świadczenie Kodeks cywilny zawiera regulacje odnoszące się do „miejsca spełnienia świadczenia”. I tak stosownie do art. 454 § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli miejsce spełnienia świadczenia nie jest oznaczone, ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione w miejscu, gdzie w chwili powstania zobowiązania dłużnik miał zamieszkanie lub siedzibę. Jednakże świadczenie pieniężne powinno być spełnione w miejscu zamieszkania lub w siedzibie wierzyciela w chwili spełnienia świadczenia. Art. 454 § 2 cyt. Kodeksu stanowi z kolei, że jeżeli zobowiązanie ma związek z przedsiębiorstwem dłużnika lub wierzyciela, o miejscu spełnienia świadczenia rozstrzyga siedziba przedsiębiorstwa. W świetle omawianych powyżej przepisów Kodeksu cywilnego, miejsce spełnienia świadczenia powinno być oznaczone w treści stosunku prawnego, kreującego obowiązek spełnienia danego świadczenia lub powinno wynikać z właściwości zobowiązania. W przypadku, gdy miejsce świadczenia nie zostało oznaczone lub nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie pieniężne powinno być spełnione w miejscu zamieszkania lub siedzibie wierzyciela w chwili spełnienia świadczenia.

Reasumując, gdy w treści stosunku prawnego zostało oznaczone miejsce spełnienia świadczenia wynikającego z wierzytelności pieniężnej (np. poprzez określenie rachunku bankowego, na który powinno zostać spełnione) lub miejsce to wynika z właściwości zobowiązania, miejsce to należy uznać za miejsce wykonywania praw majątkowych wynikających z wierzytelności, o którym mowa w art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Jeśli zaś miejsce spełnienia świadczenia wynikającego z wierzytelności pieniężnej nie zostało oznaczone lub nie wynika z właściwości zobowiązania, miejscem wykonywania praw majątkowych, w rozumieniu art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, będzie miejsce zamieszkania lub siedziba wierzyciela w chwili spełnienia świadczenia.

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, Wnioskodawca nabył w drodze umowy sprzedaży Wierzytelność, co do której (na moment jej nabycia przez Wnioskodawcę) miejsce spełnienia świadczenia nie zostało określone na mocy umowy między Cedentem a Dłużnikiem. W konsekwencji, w ocenie Spółki, miejscem wykonywania praw majątkowych, o których mowa w art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, była siedziba wierzyciela (tu Cedenta) w chwili spełnienia świadczenia, a zatem prawa majątkowe wynikające z tejże wierzytelności są prawami wykonywanymi poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W konsekwencji, w chwili zawarcia umowy cesji wierzytelności (w drodze umowy sprzedaży), przedmiotem takiej umowy było prawo majątkowe, dla którego miejsce spełnienia świadczenia położone było poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej.

Skoro zatem przedmiotem umowy cesji były prawa majątkowe wykonywane za granicą (prawa do domagania się zapłaty przez wierzyciela od dłużnika należności w miejscu zamieszkania lub siedziby wierzyciela – Cedenta (art. 454 § 1 zdanie drugie Kodeksu cywilnego) należy ocenić, czy zgodnie z dyspozycją przepisu art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych zostały spełnione pozostałe przesłanki, od których uzależnione jest opodatkowanie podatkiem od czynności cywilnoprawnych tej umowy, tj. czy nabywca ma siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Użycie koniunkcji pomiędzy warunkami powyższego przepisu ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, skutkuje tym, że powinny być one spełnione łącznie.

Nabywca Wierzytelności, którym jest Wnioskodawca, ma siedzibę w Polsce jednak umowa obejmująca cesję Wierzytelności przez Cedenta na rzecz Wnioskodawcy została zawarta poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej. Tym samym nie zostały spełnione wszystkie przesłanki opisane w art. 1 ust. 4 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, które warunkują objęcie takiej czynności opodatkowaniem.

Reasumując, skoro prawa majątkowe będące przedmiotem omawianej transakcji były wykonywane poza granicami RP oraz umowa została zawarta poza terytorium RP, objęta wnioskiem umowa cesji wierzytelności nie podlegała (nie podlega) opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 223) podatkowi temu podlegają umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych.

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają też zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych oraz orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oaz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne (art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy).

Czynności cywilnoprawne zawarte w katalogu zamkniętym określonym w art. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych podlegają podatkowi od czynności cywilnoprawnych, o ile spełniają przesłanki zawarte m.in. w art. 1 ust. 4 ww. ustawy.

Przelew wierzytelności jest swoistą konstrukcją prawną, przewidzianą w ogólnych zasadach zobowiązań, prowadzącą do zmiany osoby wierzyciela podczas, gdy przedmiot zobowiązania pozostaje ten sam. Umowy cesji wierzytelności należą do czynności prawnych rozporządzających o skutkach zbliżonych do umowy przenoszącej własność. Dodać należy, że cesja nie ma formy samoistnej umowy, dlatego też dla jej realizacji musi być dokonana czynność cywilnoprawna, na podstawie której nastąpi przeniesienie wierzytelności.

Z treści art. 510 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 2016 r., poz. 380, ze zm.) wynika, że czynnością stanowiącą podstawę cesji może być umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inne umowy zobowiązujące do przeniesienia wierzytelności.

Podkreślić należy, że umowa cesji jako niewymieniona w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, o ile nie przybierze postaci jednej z umów wymienionych w tym przepisie w szczególności umowy sprzedaży uregulowanej w przepisach Kodeksu cywilnego.

Z kolei, jeśli umowa cesji wierzytelności przybierze postać umowy sprzedaży, to wówczas podlega opodatkowaniu tym podatkiem na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych i obowiązek uiszczenia tegoż podatku ciąży na kupującym.

Stosownie do art. 1 ust. 4 cyt. ustawy czynności cywilnoprawne podlegają podatkowi, z zastrzeżeniem ust. 4a i 5, jeżeli ich przedmiotem są:

1. rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
2. rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
   
   

Z uwagi na powyższe należy stwierdzić, że umowa sprzedaży podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych jeżeli prawa majątkowe będące jej przedmiotem są wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Wówczas nie ma znaczenia, gdzie została zawarta umowa i gdzie mają miejsca zamieszkania strony umowy. Umowa sprzedaży podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych również wtedy, gdy prawo majątkowe będące przedmiotem umowy sprzedaży wykonywane jest za granicą pod warunkiem, że kupujący ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz czynność została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca nabył od podmiotu zagranicznego – spółki kapitałowej prawa niemieckiego (GmbH) wierzytelność pieniężną z tytułu umowy pożyczki. Dłużnikiem z tytułu wierzytelności jest spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Polsce. Na mocy postanowień umowy (umowa pożyczki) zawartej pomiędzy Dłużnikiem a Cedentem, Dłużnik zobowiązany został do spłaty Wierzytelności na rachunek bankowy wskazany przez Cedenta. Należy też wskazać, iż umowa pożyczki zawarta miedzy Cedentem a Dłużnikiem, została zawarta poza granicami Polski. Cesja wierzytelności nastąpiła w drodze umowy sprzedaży i również została zawarta poza granicami Polski. W konsekwencji, dokonania cesji Wierzytelności, Wnioskodawcy będzie przysługiwać Wierzytelność wobec osoby trzeciej – Dłużnika. W umowie pożyczki zawartej między Cedentem a Dłużnikiem, z której to umowy wynika nabywana wierzytelność, miejsce wykonywania prawa majątkowego nie zostało jednoznacznie określone, w związku z powyższym, zarówno w świetle unormowań prawa polskiego, jak i niemieckiego kodeksu cywilnego, miejsce wykonywania prawa majątkowego (rozumianego jako prawa domagania się zapłaty przez wierzyciela od dłużnika) znajduje się w miejscu siedziby wierzyciela.

W kontekście powołanych przepisów oraz przedstawionego stanu faktycznego istotnym jest określenie miejsca wykonywania prawa majątkowego.

W przypadku sprzedaży wierzytelności, jako miejsce wykonania prawa majątkowego przyjąć należy miejsce określone w umowie, z której wynika nabywana wierzytelność lub ustalić je zgodnie z prawem, któremu ona podlega.

Z treści wniosku wynika, że umowa, z której wynika nabywana wierzytelność podlega prawu niemieckiemu. Według tego prawa miejscem wykonywania prawa majątkowego w przypadku świadczenia pieniężnego jest miejsce siedziby wierzyciela.

A zatem, przyjmując za przedstawionym przez Wnioskodawcę stanem faktycznym, że prawo majątkowe będące przedmiotem umowy cesji (tj. Wierzytelność) jest wykonywane poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz z uwagi na fakt, że umowa cesji wierzytelności została zawarta poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, należy stwierdzić, że powyższa czynność nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, zgodnie z art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

W związku z powyższym na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych z tytułu cesji wierzytelności dokonanej w formie umowy sprzedaży.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.