Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/4511-371/16/ENB
z 30 czerwca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku złożonym w dniu 5 kwietnia 2016 r. uzupełnionym pismem z dnia 21 czerwca 2016 r. (data wpływu 22 czerwca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 kwietnia 2016 r. został złożony ww. wniosek uzupełniony w dniu 22 czerwca 2016 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

W przedmiotowym wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną zaliczaną do znacznego stopnia niepełnosprawności i posiada orzeczenie o niepełnosprawności z dnia 15 lipca 2015 r. (niepełnosprawność jest datowana od dnia 29 października 2013 r.). Niepełnosprawność została oznaczona symbolem 11-I 05-R.

Wnioskodawczyni od 31 grudnia 2015 r. jest leczona poprzez chemioterapię na oddziale pobytu dziennego w R. Chemioterapia jest zabiegiem leczniczym.

Kilka razy w miesiącu dojeżdża na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne około 50 km każdorazowo. Wnioskodawczyni jest współwłaścicielem samochodu, którym jest dowożona na zabiegi.

Wnioskodawczyni posiada dokumenty potwierdzające zlecenie odbycia niezbędnych zabiegów w celu ratowania życia. Posiada również dokumenty potwierdzające zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

Wydatki związane z dojazdem nie były finansowane ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

Wnioskodawczyni chce dokonać korekty zeznania rocznego za 2015 r. poprzez odliczenie ulgi rehabilitacyjnej w wysokości 2.280 zł z tytułu używania samochodu osobowego dla potrzeb dojazdu na rehabilitację i chemioterapię.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawczyni przysługuje prawo do odliczenia od dochodu wydatków poniesionych w związku z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb dojazdu na chemioterapię i rehabilitację w kwocie ogółem 2.280 zł?

Zdaniem Wnioskodawczyni, za wydatki rehabilitacyjne podlegające odliczeniu od dochodu zgodnie z art. 26 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uważa się między innymi wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego przez osobę niepełnosprawną zaliczaną do I lub II grupy inwalidztwa, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł. Ponadto zdaniem Wnioskodawczyni – przy Jej niepełnosprawności - chemioterapia i rehabilitacja to zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, a więc wydatki te należy odliczyć od dochodu w zeznaniu podatkowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b - 7g tego artykułu.

Przepis art. 26 ust. 7a pkt 14) ww. ustawy stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł.

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:



1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
2. znaczny stopień niepełnosprawności;



2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:



1. całkowitą niezdolność do pracy albo
2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Zgodnie z art. 26 ust. 7g ww. ustawy, odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

Wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 13a ustawy).

Z powyższych uregulowań prawnych wynika zatem, że osoba chcąca skorzystać z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 14 musi posiadać orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez odpowiedni organ, a ponadto:

• odbyć niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne (zlecone przez lekarza),
• być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego używanego do przewozu na niezbędne zabiegi,
• ponieść wydatki związane z ww. przewozem.

W świetle powyższego nie wszystkie przejazdy własnym samochodem osobowym związane z leczeniem osoby niepełnosprawnej podlegają odliczeniu w ramach ulgi rehabilitacyjnej, gdyż nie wszystkie są związane z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Z opisanego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną zaliczaną do znacznego stopnia niepełnosprawności i posiada orzeczenie o niepełnosprawności z dnia 15 lipca 2015 r. (niepełnosprawność jest datowana od dnia 29 października 2013 r.). Niepełnosprawność została oznaczona symbolem 11-I 05-R.

Wnioskodawczyni od 31 grudnia 2015 r. jest leczona poprzez chemioterapię na oddziale pobytu dziennego w R. Chemioterapia jest zabiegiem leczniczym.

Kilka razy w miesiącu dojeżdża na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne około 50 km każdorazowo. Wnioskodawczyni jest współwłaścicielem samochodu, którym jest dowożona na zabiegi.

Wnioskodawczyni posiada dokumenty potwierdzające zlecenie odbycia niezbędnych zabiegów w celu ratowania życia. Posiada również dokumenty potwierdzające zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

Wydatki związane z dojazdem nie były finansowane ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

Wnioskodawczyni chce dokonać korekty zeznania rocznego za 2015 r. poprzez odliczenie ulgi rehabilitacyjnej w wysokości 2.280 zł z tytułu używania samochodu osobowego dla potrzeb dojazdu na rehabilitację i chemioterapię.

Ustawodawca nie zdefiniował w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pojęć: „zabieg”, „rehabilitacja” oraz „rehabilitacja lecznicza”, zatem koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN, Warszawa 1991 r.) oraz „Encyklopedii” PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje m. in. zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię, kinezyterapię.

Zaznaczyć również należy, iż określona w ustawie kwota 2.280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia ww. wydatków. Użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu, wyrażenia „w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2.280 zł” (a nie „w wysokości 2.280 zł’’) wskazuje, iż wysokość odliczenia uzależniona jest od intensywności (częstości) używania samochodu. Zatem, podatnik może odliczyć tylko te wydatki na dojazd, które faktycznie poniósł (do kwoty 2 280 zł), co oznacza, że nie może odliczyć kwoty 2 280 zł, jeżeli poniósł wydatki w kwocie niższej od wyżej wskazanej.

W świetle powyższego, stwierdzić należy, że Wnioskodawczyni jest uprawniona do odliczenia od dochodu wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego, którego jest współwłaścicielem, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na zabiegi rehabilitacyjne zlecone przez lekarza specjalistę. Rehabilitacja bowiem, ma na celu przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów, w tym usprawniających i tym samym można uznać, iż mieści się ona w kategorii zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

W odniesieniu natomiast do wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego w związku z dojazdami na chemioterapię – która, jak wynika z uzupełnienia wniosku nie jest zabiegiem leczniczo-rehabilitacyjnym lecz wyłącznie zabiegiem leczniczym, nie przysługuje Wnioskodawczyni możliwość odliczenia tych wydatków od dochodu uzyskanego w 2015 r.

Na podstawie art. 81 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację.

Skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji (art. 81 § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

W świetle powyższego Wnioskodawczyni może dokonać korekty rozliczenia podatkowego za 2015 r. uwzględniając w nim wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, którego jest współwłaścicielem, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na zabiegi rehabilitacyjne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.