Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/4511-189/16/MM
z 24 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 22 lutego 2016 r. (wpływ do tutejszego organu dnia 26 lutego 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie korzystania z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 lutego 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie korzystania z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest osobą posiadającą orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności wydane z powodu istnienia dużej wady wzroku (bezsoczewkowości obu oczu po operacjach zaćmy wrodzonej w 1993 r., niedowidzenia dużego stopnia, zeza oka lewego).

Zabieg wtórnego wszczepienia specjalistycznych sztucznych soczewek torycznych w ogromnym stopniu ułatwił Wnioskodawczyni wykonywanie czynności życiowych, gdyż do tej pory bezsoczewkowość obu oczu utrudniała jej funkcjonowanie w życiu codziennym, ponieważ musiała nosić okulary o bardzo dużej mocy (+11,0 na oba oczy), a bez nich ostrość wzroku Wnioskodawczyni była bardzo niska.

Koszt zabiegów obejmował koszt wykonania zabiegów oraz koszt zakupu soczewek. Zakupu soczewek dokonało V. sp. z o.o., gdzie następnie miało miejsce ich wszczepienie (koszt jednej soczewki to 4.250 zł, który jest wliczony w koszt wykonania zabiegu zapisany na fakturach). Koszt zabiegu to 2.000 zł.

Osiągnięty przez Wnioskodawczynię przychód w 2015 r. z renty socjalnej i renty rodzinnej wynosił 8.485 zł 54 gr, zaś przychód z zatrudnienia wyniósł 9.917 zł 17 gr.

Po analizie treści wniosku z dnia 22 lutego 2016 r. oraz mając na względzie zakres kompetencji przyznanej tutejszemu organowi i treść przepisu art. 14b Ordynacji podatkowej przyjęto, iż intencją Wnioskodawczyni było uzyskanie odpowiedzi na pytanie:

Czy istnieje możliwość odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej kosztu zakupu sztucznych specjalistycznych soczewek torycznych, które zostały wszczepione do oczu Wnioskodawczyni podczas zabiegu operacyjnego?

Zdaniem Wnioskodawczyni, narząd wzroku to jeden z najważniejszych zmysłów człowieka, dlatego zabiegi operacyjne wszczepienia sztucznych soczewek torycznych, które wcześniej musiały zostać usunięte operacyjnie z powodu zaćmy wrodzonej, były „czynnościami”, które w ogromnym stopniu ułatwiły jej wykonywanie czynności życiowych. W ramach ulgi rehabilitacyjnej istnieje możliwość odliczania tego typu wydatków. Jednak nie ma możliwości odliczenia samych zabiegów operacyjnych. Według Wnioskodawczyni był to zakup, który powinien zostać uznany do odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej, gdyż – jak przewiduje ustawa – ułatwia jej wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Przepis art. 26 ust. 7a ww. ustawy stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:

1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego;
4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
5. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym;
6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne;
7. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł;
8. utrzymanie przez osoby niewidome i niedowidzące zaliczone do I lub II grupy inwalidztwa oraz osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł;
9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa;
10. opłacenie tłumacza języka migowego;
11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia;
12. leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo);
13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:



1. osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,
2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a;



14. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł;
15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:



1. na turnusie rehabilitacyjnym,
2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.

Ponadto wydatki o których mowa w ust. 7a - stosownie z art. 26 ust. 7b tejże ustawy - podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W myśl art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty - w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Zgodnie z art. 26 ust. 7d ww. ustawy warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

W myśl art. 26 ust. 7f ww. ustawy ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:



1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
2. znaczny stopień niepełnosprawności;



2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:



1. całkowitą niezdolność do pracy albo
2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Z powyższych uregulowań prawnych wynika zatem, że osoba chcąca skorzystać z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 3 musi posiadać orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez odpowiedni organ, a ponadto:

• pomiędzy rodzajem nabytego sprzętu (urządzenia), a rodzajem niepełnosprawności pozostawać musi ścisły związek,
• zakupiony sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne powinny być wykorzystywane (używane) w rehabilitacji, służyć przywracaniu sprawności organizmu oraz ułatwiać osobie niepełnosprawnej wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wynika z niepełnosprawności,
• cechą zakupionego urządzenia (sprzętu) musi być jego indywidualny charakter,
• zakup ww. sprzętu (urządzenia) powinien zostać udokumentowany,
• zalecenie co do jego stosowania powinien wydać lekarz specjalista stosownie do stanu zdrowia osoby niepełnosprawnej i potrzeb indywidualnej rehabilitacji.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni jest osobą posiadającą orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności wydane z powodu istnienia dużej wady wzroku (bezsoczewkowości obu oczu po operacjach zaćmy wrodzonej w 1993 r., niedowidzenia dużego stopnia, zeza oka lewego).

Zabieg wtórnego wszczepienia specjalistycznych sztucznych soczewek torycznych był wydatkiem, który w ogromnym stopniu ułatwił Wnioskodawczyni wykonywanie czynności życiowych, gdyż do tej pory bezsoczewkowość obu oczu utrudniała jej funkcjonowanie w życiu codziennym, ponieważ musiała nosić okulary o bardzo dużej mocy (+11,0 na oba oczy), a bez nich ostrość wzroku Wnioskodawczyni była bardzo niska.

Koszt zabiegów obejmował koszt wykonania zabiegów oraz koszt zakupu soczewek. Zakupu soczewek dokonało V. sp. z o.o., gdzie następnie miało miejsce ich wszczepienie. Koszt jednej soczewki to 4.250 zł, który jest wliczony w koszt wykonania zabiegu zapisany na fakturze. Koszt zabiegu to 2.000 zł.

Osiągnięty przez Wnioskodawczynię w 2015 r. przychód z renty socjalnej i renty rodzinnej to kwota 8.485 zł 54 gr, zaś przychód z zatrudnienia wynosił 9.917 zł 17 gr.

Przenosząc powyższe uregulowania prawne na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że Wnioskodawczyni nie przysługuje prawo odliczenia wydatków poniesionych na zakup wszczepionych soczewek. Z treści wniosku wynika bowiem, że zakupu tychże soczewek dokonała firma V. sp. z o.o., a na fakturze wystawionej Wnioskodawczyni cena zakupu soczewek przez tą firmę została uwzględniona w koszcie wykonania zabiegu. W konsekwencji nie sposób uznać, iż Wnioskodawczyni posiada dokument stwierdzający poniesienie przez Nią wydatku na cele uprawniające do skorzystania z odliczenia, tj. wydatku na zakup wszczepionych soczewek. Brak natomiast dokumentu potwierdzającego poniesienie przez osobę niepełnosprawną wydatku na zakup indywidualnego sprzętu lub urządzenia niezbędnego w rehabilitacji lub ułatwiającego wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności uniemożliwia skorzystanie z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bydgoszczy, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.