Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-2-2/4511-587/16-1/JG
z 16 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 25 maja 2016 r. (data otrzymania 30 maja 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 maja 2016 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W dniu 1 września 2016 r. Wnioskodawca (najpóźniej 1 października 2016 r.) zamierza rozpocząć pracę w firmie X z siedzibą na Bermudach (terytorium zależne Wielkiej Brytanii). Wynagrodzenie z tytułu pracy w całości będzie wypłacane przez spółkę X. Zgodnie z zawartą umową Wnioskodawca będzie wykonywał pracę na Bermudach. Z tytułu dochodów otrzymywanych na podstawie umowy, podatek dochodowy będzie opłacany na Bermudach. Licząc od dnia 1 września 2016 r. (lub od 1-go października 2016 r.) praca i pobyt na Bermudach będzie trwał przez okres 2-4 lat. W tym czasie ewentualne przyjazdy do Polski będą sporadyczne.

Wnioskodawca wskazał, że nie posiada współmałżonka, ani dzieci. Jest właścicielem nieruchomości mieszkalnej w Polsce (mieszkanie 38 m²), z której nie będzie korzystał w czasie swojej nieobecności. Pracując i mieszkając na Bermudach Wnioskodawca będzie korzystał z wynajmowanego tam mieszkania, o czym Urząd Skarbowy zostanie poinformowany (za pośrednictwem formularza ZAP-3).

Wnioskodawca poinformował, że wynagrodzenie z tytułu umowy z firmą X przelewane będzie w całości na jego rachunek założony w banku na Bermudach. Składki ubezpieczeniowe będą opłacane na Bermudach. 

W związku z powyższym zdarzeniem przyszłym zadano następujące pytania:

Czy Wnioskodawca w świetle przedstawionego powyżej zdarzenia przyszłego licząc od stycznia 2017 r. i w latach późniejszych nie posiada w Polsce miejsca zamieszkania (zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) i w konsekwencji czy podlega ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie przedstawionego powyżej zdarzenia przyszłego oraz na podstawie ustawy o podatku dochodowych, w jego ocenie w 2016 r. będzie przebywał w Polsce dłużej niż 183 dni, więc zgodnie z art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie posiadał miejsce zamieszkania w Polsce i będzie podlegał nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Natomiast od 1 stycznia 2017 r. i w latach późniejszych nie będzie przebywał w Polsce oraz nie będzie miał w Polsce centrum interesów życiowych ani gospodarczych i w związku z tym nie będzie miał miejsca zamieszkania w Polsce i tym samym będzie podlegał jedynie ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) – osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 1a ww. ustawy – za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Na podstawie art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów. Oceniając, zatem w którym z państw znajduje się centrum interesów osobistych i gospodarczych osoby fizycznej, należy wziąć pod uwagę przede wszystkim związki osobiste i ekonomiczne osoby fizycznej z danym państwem, wśród których istotne są więzi rodzinne, towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczna, kulturalna i wszelka inna działalność, miejsce wykonywania działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, zaciągnięte kredyty, konta bankowe, miejsce, z którego osoba zarządza swoim mieniem itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów życiowych.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca we wrześniu 2016 r. bądź najpóźniej w październiku 2016 r. zamierza podjąć pracę w firmie mającej siedzibę na Bermudach (terytorium zależne Wielkiej Brytanii). Z tytułu dochodów otrzymywanych na podstawie umowy podatek dochodowym będzie opłacany na Bermudach. Pobyt na Bermudach będzie trwał przez okres 2-4 lat, w tym czasie ewentualne przyjazdy do Polski będą sporadyczne. Wnioskodawca nie posiada współmałżonka ani dzieci. Jest właścicielem nieruchomości mieszkalnej w Polsce (mieszkanie 38 m²), z której nie będzie korzystał w czasie swojej nieobecności. Pracując i mieszkając na Bermudach Wnioskodawca będzie korzystał z wynajmowanego tam mieszkania o czym Urząd Skarbowy zostanie poinformowany (za pośrednictwem formularza ZAP-3).

Mając zatem na uwadze przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe oraz obowiązujące przepisy prawa, stwierdzić należy, że do czasu zmiany rezydencji podatkowej w 2016 r. Wnioskodawca posiada miejsce zamieszkania w Polsce, co oznacza, że ww. okresie Wnioskodawca w Polsce będzie podlegał nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu a więc będzie zobowiązany rozliczyć się od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich uzyskania.

Natomiast jeżeli istotnie Wnioskodawca od 1 stycznia 2017 r. i w latach późniejszych nie będzie przebywał w Polsce oraz nie będzie miał w Polsce centrum interesów życiowych ani gospodarczych i w związku z tym nie będzie miał miejsca zamieszkania w Polsce to wówczas Wnioskodawca w Polsce będzie podlegał jedynie ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu tj. będzie opodatkowywał w Polsce wyłącznie dochody osiągnięte na terytorium Polski.

Powyższe rozstrzygniecie oparte jest o stan prawny obowiązujący w dniu wydania interpretacji i może mieć zastosowanie na 2017 r. i na lata przyszłe pod warunkiem, że nie ulegną zmianie przepisy prawa będące podstawą rozstrzygnięcia.

Biorąc powyższe pod uwagę stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie – w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.