INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 17.11.2011 r. (data wpływu 21.11.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych uzupełnionym pismem (data nadania 21.02.2012 r., data wpływu 23.02.2012 r. złożonym na wezwanie Nr IPPB1/415-1037/11-2/AM z dnia 16.02.2012 r. (data nadania 16.02.2012 r., data doręczenia 20.02.2012 r) w zakresie uznania za odrębny środek trwały zakupionego systemu zasilania awaryjnego i wytwarzania prądu– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21.11.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie uznania za odrębny środek trwały zakupionego systemu zasilania awaryjnego i wytwarzania prądu.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest lekarzem specjalistą chorób wewnętrznych. W czasie ostatnich 4 lat dokonał inwestycji rozbudowy i przebudowy budynku mieszkalnego o część mieszkalną (na piętrze) i część przeznaczoną na praktykę lekarską (zajmującą praktycznie cały parter budynku). Część usługowa budynku jest zasilana w energię elektryczną oddzielnie (osobny licznik, oddzielne faktury za energię). Niezależnie od inwestycji budowlanej Wnioskodawca dokonał inwestycji techniczno-technologicznej polegającej na instalacji systemu zasilania wyłącznie usługowej części budynku w energię elektryczną z ogniw słonecznych zainstalowanych na maszcie stalowym na podwórku (na budowę tego masztu i instalację na nim fotoogniw Wnioskodawca posiada odrębne pozwolenie na budowę,). Część tej energii jest magazynowana w baterii akumulatorów o dużej mocy zainstalowanych w oddzielnym budynku garażowo-gospodarczym, połączonych przewodami podziemnymi z zespołem fotoogniw jak również z usługową częścią budynku, dla zapewnienia awaryjnego zasilania w energię elektryczną prowadzonej przez Wnioskodawcę Przychodni. Do sterowania procesem wytwarzania bio-energii elektrycznej i jej magazynowania w akumulatorach oraz konwersji prądu stałego z akumulatorów i fotoogniw do prądu zmiennego 50Hz i napięciu 220V służą:

1. PVI 2000 Inverter zakupiony za 5 318,52 zł,
2. Degertracer 3000NT zakupiony za 23 124,00 zł,
3. Control Box-centralka zakupiona za 1 426,80 zł.
   
   

Fotoogniwa (tj. baterie słoneczne) Wnioskodawca zakupił za sumę 46 800,00 zł, następnie dokupił jeszcze 3 fotoogniwa GT 180 za 8 462, 40zł i flanszę do ich zamontowania za 465, 00zł. Zapewniają one wytwarzanie prądu elektrycznego o mocy max. 3 kW, co zapewnia pokrycie zapotrzebowania przychodni a ewentualny nadmiar mocy kierowany będzie przez w/w urządzenia sterujące do ładowania akumulatorów lub sprzedawany do sieci publicznej (zgodnie z Prawem Energetycznym).

Akumulatory wraz z oprzyrządowaniem do ich instalacji jako „przemysłowe systemy zasilania awaryjnego” Wnioskodawca zakupił za kwotę 54 400, 00zł. Na każdy z wymienionych elementów Wnioskodawca posiada fakturę VAT. Wszystkie wymienione elementy tworzą spójny system służący do wytwarzania i magazynowania bio-energii elektrycznej na potrzeby przychodni na sprzedaż jej nadmiaru oraz do zapewnienia zasilania w energię elektryczną przychodni z akumulatorów w przypadku braku nasłonecznienia.

W piśmie z dnia 21.02.2012 r. będącym uzupełnieniem do wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej (ORD-IN) z dnia 17.11 2011 roku Wnioskodawca podał dodatkowe informacje dotyczące stanu faktycznego, a mianowicie wskazał, iż:

• System jest kompletny i w chwili obecnej jest zdatny do użytku

• Przewidywany okres użytkowania systemu przekracza okres 1 roku. Producent i sprzedawca deklarują okres użytkowania akumulatorów, przez co najmniej 10 lat (gwarancja jest 2 letnia), pozostałe elementy systemu przewidziane są wieloletniej eksploatacji przez czas teoretycznie nieograniczony.

• System zasilania i wytwarzania nie jest trwale związany z budynkiem. Część systemu służąca do wytwarzania energii jest zamontowana na wolno- stojącym maszcie stalowym na placu, w odległości kilku metrów od budynku garażowo - gospodarczego i ok. 14m od najbliższej części budynku, w którym znajdują się pomieszczenia usługowe Pracowni Diagnostyki Medycznej. Część systemu służąca do gromadzenia energii (zespół akumulatorów) i komputer sterujący systemem, co prawda- jak napisano w złożonym wniosku- znajdują się w budynku garażowo- gospodarczym, ale akumulatory stoją na stelażu metalowym, nie związanym z podłożem a komputer sterujący jest przymocowany do ściany tego budynku od wewnątrz za pomocą śrub metalowych, które można bez problemu odkręcić. Istnieje, więc możliwość np. demontażu akumulatorów i przeniesienia ich wraz ze stelażem i komputerem sterującym do innego pomieszczenia budynku garażowo gospodarczego lub któregoś z pomieszczeń budynku, w którym znajdują się pomieszczenia usługowe Pracowni Diagnostyki Medycznej aczkolwiek wszystkie te urządzenia połączone są ze sobą przewodami elektrycznymi. Tak, więc przeniesienie takie, choć możliwe, wiązałoby się z koniecznością przedłużenia tych przewodów, czyli przeróbki instalacji elektrycznej i dodatkowymi kosztami.

• W przypadku demontażu systemu można go odłączyć bez uszkodzenia konstrukcji budynku jak również składających się na ten system urządzeń. Część służąca do wytwarzania energii (fotoogniwa) osadzone są na wolnostojącym maszcie jak napisano wyżej są w odległości kilku metrów od najbliżej leżącego od nich budynku garażowo- gospodarczego i 14 metrów od budynku mieszkalno- usługowego i nie są z żądnym z nich w sposób trwały związany, tak, więc nie ma żadnego ryzyka uszkodzenia któregokolwiek z tych budynków przy ewentualnym demontażu tej części systemu. Przy właściwym ( zgodnym z instrukcja) przebiegu procesu demontażu nie powinno też nastąpić uszkodzenie elementów fotoogniwa konstrukcji do ich zamocowania. Część służąca do gromadzenia energii (akumulatory) i komputer sterujący znajdujące się wewnątrz budynku garażowo- gospodarczego mogą być zdemontowane bez ryzyka uszkodzenia budynku jak również tych urządzeń, co opisano w odpowiedzi na pytanie 3.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy dokonany zakup systemu zasilania awaryjnego, jak również wytwarzania prądu może stanowić odrębny środek trwały, czy jest podwyższeniem wartości inwestycji ogółem...

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonana inwestycja może stanowić odrębny środek trwały mieszczący się w grupie 6 podgrupie 61 rodzaj 615 aparatura prądu stałego ze stawką amortyzacyjną 10%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określa art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodu są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

• być właściwie udokumentowany.
  
  

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1.

Przepis art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizyczych stanowi, iż odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j - 22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1. Stawki tam wykazane można podwyższać lub obniżać zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami ustawy.

Uwzględniając, że amortyzacji środków trwałych dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych (art. 22i ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy, w którym następuje odwołanie się do symbolu Klasyfikacji Środków Trwałych, należy stwierdzić, że rozwinięcie zakresu przedmiotowego środków trwałych wskazanych w art. 22a ust. 1 ww. ustawy ma miejsce w Klasyfikacji Środków Trwałych, która została wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10.12.2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 242, poz. 1622). Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m. in. do celów ewidencyjnych, ustaleniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

Przez środki trwałe rozumie się w Klasyfikacji Środków Trwałych rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki lub oddane do używania na podstawie najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się w Klasyfikacji Środków Trwałych pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może być nim np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt, tzw. obiekt zbiorczy, którym może być np. zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy osiedla, zespoły komputerowe itp

Zgodnie z komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane, według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m. in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego, który udziela informacji w zakresie stosowania takiej klasyfikacji.

Mając na względzie powyższe, przypomnieć należy, iż organ podatkowy nie jest uprawniony do dokonywania klasyfikacji środków trwałych do odpowiedniej grupy. Klasyfikacji tej powinien dokonać sam podmiot gospodarczy przy ewentualnej pomocy uprawnionego organu statystycznego.

Ponadto, aby składniki majątku wymienione w art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mogły zostać zaliczone do środków trwałych podatnika muszą spełniać następujące warunki:

1. przewidywany okres ich używania musi przekraczać jeden rok – o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik,
2. muszą stanowić własność lub współwłasność podatnika – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 22a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
3. muszą być kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania – ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, iż warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,
4. muszą być wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą lub ich oddaniem do używania na podstawie umowy leasingu, najmu lub dzierżawy.
   
   

Przyjmując za Wnioskodawcą, iż system zasilania i wytwarzanie energii nie jest trwale związany z budynkiem i w przypadku demontażu można go odłączyć bez uszkodzenia budynku jak również składających się na ten system urządzeń, system ten może stanowić odrębny środek trwały.

A zatem stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku należało uznać za prawidłowe.

Jeżeli stan faktyczny przedstawiony we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej jest odmienny od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.