Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB1/415-337/12-2/JB
z 18 maja 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 01.04.2012 r. (data wpływu 09.04.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup garnituru i koszuli – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 05.04.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup garnituru i koszuli.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest doradcą podatkowym prowadzącym od dnia 1 maja 2012 r. działalność gospodarczą. W ramach tej działalności Wnioskodawca wykonuje czynności doradztwa podatkowego określone w art. 2 ustawy z dnia 5 lipca 1996 i. o doradztwie podatkowym (Dz. U. z 2011 r. nr 41 poz. 213 tj., zwanej dalej „Ustawą z dnia 5 lipca 1996 r.”). Wśród powyższych czynności jest reprezentowanie podatników, płatników i inkasentów w postępowaniu przed organami administracji publicznej i w zakresie sądowej kontroli decyzji, postanowień i innych aktów administracyjnych w sprawach podatkowych.

Z uwagi na fakt, że doradcom podatkowym nie określono stroju urzędowego, w którym biorą udział w sprawach sądowych, Wnioskodawca występuje przed sądami w garniturze. Ponadto, również w garniturze Wnioskodawca bierze udział w spotkaniach z kontrahentami oraz reprezentuje podatników przed organami podatkowymi.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionej sytuacji Wnioskodawca ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zakup garniturów i koszul wykorzystywanych, jako strój roboczy w pracy?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki na garnitur i koszulę, tj. strój roboczy osoby wykonującej zawód doradcy podatkowego, reprezentującej klientów w sądach oraz przed organami podatkowymi mogą zostać uznane za koszt uzyskania przychodów.

zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. nr 51 poz. 307 ze zm., zwanej dalej „ustawa o PIT”) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że warunkiem uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu jest jego poniesienie w celu osiągnięcia lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów oraz nie znajdowanie się tego wydatku na liście z art. 23 ustawy o PIT.

W przypadku spełnienia powyższych przesłanek nie istnieją przeciwwskazania prawne, aby wyłączyć go z podatkowych kosztów uzyskania przychodów. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 6 stycznia 2010 r. (sygn. akt II FSK 1271108) odniósł się do powyższej regulacji w następujący sposób: „Przedstawione uregulowania wskazuję na to, że musi istnieć źródło przychodów oraz związek przyczynowy między wydatkami i przychodem. Zasadniczo za/ej;: każdy wydatek celowo poniesiony z zamiarem uzyskania przychodu, poza wyraźnie wskazanymi w art. 23 ust.1 u.p.d.o.f. powinien być uznany za koszt uzyskania przychodu”.

Jeżeli więc garnitur używany jest wyłącznie w pracy, tj. jako strój podczas spotkań z klientami, reprezentowaniu ich przed sądem lub organem podatkowym, to nie można zaprzeczyć, że jest on związany z prowadzoną działalnością gospodarczą. W przekonaniu Wnioskodawcy termin „związany z działalnością gospodarczą” oznacza że nie jest on: osobisty, w celach prywatnych i niezarobkowych. Nieuzasadnione byłoby uznanie tego rodzaju stroju za osobisty, gdyż już z zasad doświadczenia życiowego wynika, że z reguły garnitur nie służy np. do chodzenia w nim na co dzień „po domu”, uprawiania w nim sportu i innych czynności niezwiązanych z działalnością Wnioskodawcy.

Wskazania wymaga stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 1 października 2008 r. (sygn. IPPBI/415-767/08-5/IF), w którym wskazał, że „Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie łub zwiększenie przychodu”.

Zgodnie z powyższym stanowiskiem, aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu powinien być racjonalnie i gospodarczo uzasadniony. W zaistniałym przypadku tak właśnie jest, bowiem trudno sobie wyobrazić, aby Wnioskodawca pracował, tj. spotykał się z klientami, stawał przed sądami oraz reprezentował podatników przed organami podatkowymi np. w dresie, fartuchu lub innym stroju, zastępującym garnitur. Tym samym, w świetle przyjętych na świecie zwyczajów należy przyjąć, że zakup garnituru jest dla doradcy podatkowego tak samo niezbędny i ekonomicznie uzasadniony, jak zakup samochodu, czy komputera.

W tym miejscu Wnioskodawca zwraca uwagę, że sądy administracyjne oraz organy podatkowe już niejednokrotnie uznawały wydatek na zakup stroju wykorzystywanego w działalności gospodarczej lub w pracy za koszt uzyskania przychodów. Tak było m.in. w interpretacji indywidualnej z dnia 28 marca 2008 r. Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu (sygn. ILPB3/423-51/08-2/MC).

Z kolei w prawomocnym wyroku z dnia 20 kwietnia 2011 r. (sygn. akt I SA/Sz 60/11) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie podkreślił, że „Pracodawca zobowiązany jest dostarczać pracownikowi środki ochrony indywidualnej nawet wówczas, gdy żaden przepis o tym nie stanowi wprost, ale w sytuacjach, w których doświadczenie życiowe wykazuje na potrzebę korzystania z takich środków (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 kwietnia 1959 r.). Nie inaczej należy oceniać funkcję, jaką pełni odzież motocyklowa, gdy motocykl wykorzystuje w działalności gospodarczej sam przedsiębiorca” Wnioskodawca podkreśla również, że doradcy podatkowi, jako jedyni profesjonalni pełnomocnicy występujący np. w sprawach podatkowych przed sądami administracyjnymi nie mają normatywnie narzuconego stroju urzędowego, czyli togi. Przykładowo strój urzędowy dla adwokatów określa rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 27 listopada 2000 r. w sprawie określenia stroju urzędowego adwokatów biorących udział w sprawach sądowych (Dz. U. z 2000 r. nr 112 poz. 1183), a dla radców prawnych rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 27 listopada 2000 r. w sprawie określenia stroju urzędowego radców prawnych biorących udział w sprawach sądowych (Dz. U. z 2000 r. nr 112 poz. 1184). W konsekwencji, doradcy podatkowi stają generalnie przed sądami w garniturach, gdyż powaga miejsca oraz szacunek dla wymiaru sprawiedliwości wymaga, aby strój był odpowiedni. Można więc przyjąć, że nieformalnie strojem urzędowym doradcy podatkowego jest obecnie garnitur, wobec braku stosownego aktu wykonawczego określającego inny strój urzędowy. Wnioskodawca podkreśla, że Wojewódzkie Sądy Administracyjne wskazywały już w swoich wyrokach, że wydatek na zakup togi może być uznany za koszt uzyskania przychodu. Tak argumentował swoje orzeczenie m.in. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w uzasadnieniu do wyroku z dnia 2 września 2010 r. (sygn. akt I SA/Ke 433/10).

Należy podnieść, że przedmiotowy wydatek nie mieści się w definicji wydatku na reprezentację, gdyż posiadanie garnituru, tak jak posiadanie laptopa, czy kolacja z klientem jest powszechnie przyjętym zwyczajem biznesowym, który stanowi koszt uzyskania przychodów. Istotne jest znaczenie słowa „reprezentacja”, przez którą Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa 1989 rozumie „okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związana ze stanowiskiem, pozycją społeczną”.

Wnioskodawca wskazuje ponadto liczne interpretacje indywidualne, które uznają wydatki poniesione na lunch z kontrahentem za uzasadnione ekonomicznie i stanowiące koszty podatkowe. Przykładowo w interpretacji indywidualnej z dnia 6 listopada 2009 r.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu (sygn. 1LPB31423-639/09-3/GC) wskazał, że „Wnioskodawca wyjaśnił, że zakup poszczególnych artykułów spożywczych, jak i zakup usług cateringowych, nie ma charakteru okazałego. Poniesione w związku z nim wydatki mają na celu sprawne i kulturalne przeprowadzenie spotkań służących głównemu celowi jakim jest dokonanie uzgodnień z kontrahentem, przekazanie informacji na temat działalności Spółki. (..) Reasumując, wydatki na poczęstunek na spotkaniach wewnątrzzakładowych oraz spotkaniach biznesowych, przetargach i negocjacjach z kontrahentami w siedzibie Firmy (..) stanowić; koszty uzyskania przychodów”.

Podobne stanowisko zajął m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 13 grudnia 2011 r. (sygn. łBPBI/2/423-1066/11/BG) oraz Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 28 listopada 2011 r. (sygn. ILPB3/423-417/11-2/EK).

W opinii Wnioskodawcy, posiadanie garnituru nie jest nadmierną okazałością, czymś nietypowym i charakterystycznym dla danej pozycji społecznej. Tym samym, zasadne jest uznanie wydatku na jego zakup za koszt uzyskania przychodu.

Wnioskodawca wskazuje również, że jeszcze w okresie, w którym był zatrudniony na podstawie umowy o pracę w spółkach doradztwa podatkowego, pracodawcy wymagali od niego (w jednej spółce miał nawet taką klauzulę zobowiązującą do przychodzenia do pracy w garniturze wpisaną w umowę), aby świadczył pracę w garniturze. Można więc przyjąć, że charakter pracy, jaką wykonuje Wnioskodawca wymaga od niego poniesienia wydatków na zakup garnituru. Jest to koszt związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Wydatki związane z prowadzoną działalnością dzieli się na takie, którym przyporządkowany jest bezpośrednio uzyskiwany przychód i takie, które są niezbędne do jego osiągania, ale nie są (bo nie mogą być) przypisane do konkretnych przysporzeń. Z reguły są to pewne kategorie wydatków, które podatnik ponosi w celu osiągnięcia przyszłych przychodów, ale nie powodują one powstania nowego składnika aktywów i staja się kosztem w chwili ich poniesienia. Mogą to być wydatki związane z bieżącą działalnością operacyjną, niezbędne dla jej prowadzenia, lecz niepołączone związkiem przyczynowo-skutkowym z wygenerowanym zyskiem. Są to m.in. wydatki na szkolenia, czynsz najmu za biuro, reklamę czy usługi prawne. Uznanie danego wydatku za koszt bezpośredni lub pośredni ma wpływ na zasady ujmowania kosztów w księgach, czy rozliczania kosztów w czasie.

Z uwagi jednak na fakt, że Wnioskodawca ewidencjonuje dochody za pomocą księgi przychodów i rozchodów, przedmiotowy wydatek na garnitur i koszulę jest kosztem uzyskania przychodów w momencie jego poniesienia.

„Podatnicy prowadzący księgi przychodów i rozchodów, którzy nie rozliczają kosztów tak jak podatnicy prowadzący księgi rachunkowe, zaliczają koszt do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo -- w dacie poniesienia. W przypadku takich podatników nie na więc znaczenia podział na koszty bezpośrednie i pośrednie. W praktyce omawianą metodę rozliczania kosztów uzyskania przychodów określa się jako metodę kasową.” (J. Marciniuk (red), J. Grabowska, M. Izdebska, T. Karaś, A. Małocha, I. Marciniuk, T. Matyka, A. Pokora, K. Zaremba-Jesiotr – „Podatek dochodowy od osób fizycznych. Komentarz”, wyd. 12, wyd. C.H. Beck, Warszawa 2011 r., s. 356.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest zatem poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu, bądź zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, przy czym każdy wydatek, poza wyraźnie wskazanym w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania podmiotu.

Nie każdy koszt poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów. Takimi kosztami bowiem nie mogą być wydatki enumeratywnie wymienione w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  
• został właściwie udokumentowany,
  
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Powyższe oznacza, iż wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo – skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. W szczególności zaś wydatki poniesione w celu uzyskania przychodu (zachowania, zabezpieczenia źródła przychodu), względnie w celu uniknięcia ryzyka wystąpienia strat, bądź znacznego zmniejszenia uzyskiwanych dotąd dochodów.

Odnosząc się do ponoszonych przez Wnioskodawcę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wydatków na zakupu garnituru i koszuli, stwierdzić należy, iż zakup ten nie ma wpływu na powstanie lub zwiększenie przychodu, bądź na funkcjonowanie źródła przychodu. Prowadzona działalność nie wymaga zakupu ww. rzeczy, ani ze względu na wymagania technologiczne czy sanitarne ani bezpieczeństwa i higieny pracy. Zatem nie można uznać zakupu odzieży za wydatki niezbędne do uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej.

Niezależnie bowiem od zagadnienia prowadzenia działalności gospodarczej, każda osoba musi nabywać i posiadać ubrania i obuwie, które zużywają się przez sam fakt funkcjonowania danej osoby w życiu społecznym. Dlatego też zakup tych rzeczy stanowi spełnienie zwykłych normalnych potrzeb danej osoby fizycznej niezależnie od tego, czy prowadzi ona działalność gospodarczą czy też nie.

Uzyskiwanie przychodów w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej nie jest zatem uzależnione od rodzaju noszonej odzieży. Obowiązujące zasady życia społecznego wymagają, aby osoby prowadzące swoje interesy w ramach działalności gospodarczej posiadały schludny wygląd, podobnie zresztą, jak osoby zatrudnione w innych zawodach, np. nauczyciele, urzędnicy. Uzyskiwanie przychodów w ramach działalności gospodarczej nie jest zatem uzależnione od rodzaju noszonej odzieży, gdyż schludny wygląd niezbędny jest dla wykonywania wielu zawodów poza sferą działalności gospodarczej.

Zdaniem tut. Organu prowadzi to do wniosku, że wydatek osoby fizycznej na zakup odpowiedniej odzieży osobistej nie może być uznany za koszt uzyskania przychodu z działalności gospodarczej, gdyż jego poniesienie uwarunkowane jest głównie innymi względami aniżeli uzyskiwanie przychodu z tej działalności. Przede wszystkim należy zwrócić uwagę na fakt, iż koszty powinny być poniesione „w celu uzyskania przychodu”, a nie np. „w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą”.

Należy jednocześnie zaznaczyć, iż prawidłowe zaliczenie wydatku do kosztów uzyskania przychodów uwarunkowane jest wykazaniem jego celowości i związku z przychodem, jak również prawidłowym udokumentowaniem. Trzeba pamiętać, że to na podatniku ciąży obowiązek wykazania związku poniesionych wydatków z przychodami, bo to on wywodzi skutki prawne z tego faktu w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego.

Reasumując, mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz przywołane przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, iż do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej Wnioskodawca nie może zaliczyć zakupu garnituru i koszuli.

Krańcowo podkreślić należy, iż tut. Organ podatkowy dokonał oceny prawnej stanowiska Wnioskodawcy w zakresie objętym zadanym przez Wnioskodawcę pytaniem.

Natomiast w odniesieniu do powołanych interpretacji indywidualnych oraz wyroków, wskazać należy, że wydane zostały one w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania, ani konsekwencji wiążących, w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.