Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP1/4512-507/15/16-S/AP
z 26 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów po uwzględnieniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 23 marca 2016 r., sygn. akt I SA/Gd 1861/15 – stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 7 maja 2015 r. (data wpływu 12 maja 2015 r.), uzupełnionym w dniu 28 lipca 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku obowiązującej dla montażu trwałych zabudów przestrzennych

• w zakresie stawki podatku obowiązującej dla montażu trwałych zabudów meblowych –jest prawidłowe,
• w zakresie stawki podatku obowiązującej dla montażu zabudów sprzętu AGD - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 listopada 2015 r. został złożony wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stawki podatku na wykonanie trwałej zabudowy meblowej w obiektach budownictwa mieszkaniowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Firma Wnioskodawcy świadczy usługi stolarskie, polegające na produkcji i montażu zabudów kuchennych, łazienkowych, korytarzowych, pokojowych na wymiar, zgodnie z zamówieniem klienta w obiektach budowlanych zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. Zakres świadczonej usługi polega na dokonaniu pomiaru, zaprojektowaniu zabudowy, wykonaniu poszczególnych elementów zabudowy, dopasowaniu zabudowy do konkretnego pomieszczenia, a następnie do przytwierdzenia całości zabudowy do elementów konstrukcyjnych pomieszczenia (ścian, sufitów, podłóg) z wykorzystaniem kołków rozporowych, kątowników metalowych i plastikowych oraz kleju montażowego, z jednoczesnym montażem sprzętu AGD w specjalnie przygotowanych otworach (w przypadku zabudów kuchennych i łazienkowych). W niektórych przypadkach zachodzi konieczność dostosowania istniejących instalacji wod.-kan., elektrycznej do wykonywanej zabudowy i wówczas zmiana takiej instalacji jest dokonywana przez Wnioskodawcę lub jest przez niego zlecana podwykonawcy.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 28 lipca 2015 r. Wnioskodawca poinformował, że:

1. Wykonanie zabudowy polega na:
   
   
   
   1. zaprojektowaniu zabudowy,
      
   2. przygotowaniu/wykonaniu elementów do wykonania zabudowy,
      
   3. wykonaniu zabudowy i dopasowanie jej do konkretnego pomieszczenia,
      
   4. przytwierdzenie zabudowy do ścian w miejscu wskazanym przez klienta poprzez:
      
      
      
      1. użycie kołków rozporowych,
         
      2. użycie kątowników metalowych i plastikowych,
         
      3. użycie kleju montażowego,
         
         
         
   5. montaż baterii, zlewozmywaka, sprzętu AGD etc.
      
      
      
2. Zabudowy meblowe są wykonane w całości z materiałów meblowych drewnopochodnych, tj. płyty wiórowej, płyty mdf, płyty osb, płyty laminowanej.
   W zabudowach elementy są na stałe przywiercone do podłogi, ścian i/lub sufitów pomieszczeń, w których są montowane.
   
3. W wielu przypadkach demontaż zabudowy jest możliwy i ma wpływ na stan ścian, podłóg i sufitów w lokalu (dziury po kołkach, śrubach, kleju, powykuwane ściany w celu usunięcia nierówności etc.). po takim demontażu meble nie nadają się do ponownego zamontowania ponieważ noszą wyraźne ślady montażu i pasowania do konkretnego pomieszczenia np.:
   
   
   
   
   1. poszczególne meble są ze sobą poskręcane za pomocą śrub,
      
   2. elementy są ze sobą zespolone za pomocą kołków lub innych łączników,
      
   3. blaty kuchenne są poprzycinane pod konkretne wymiary i kąty w pomieszczeniu.
      
      
      
4. Demontaż zabudowy meblowej nie wpływa na elementy nośne budynku.
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Jaką stawkę podatku od towarów i usług powinien stosować Wnioskodawca do świadczonych usług wykonywania zabudów meblowych – 8% czy 23%?

Zdaniem Wnioskodawcy, usługę wykonania i montażu zabudowy meblowej (kuchennej, łazienkowej etc.) należy opodatkować podatkiem od towarów i usług w wysokości 8%. Zgodnie z art. art. 41 ust. 12 ustawy o podatku od towarów i usług, warunkiem zastosowania 8% stawki tego podatku, jest spełnienie dwóch warunków: po pierwsze zakres wykonywanych czynności musi dotyczyć budowy, przebudowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub ich dostawy. Po drugie, czynności muszą być wykonywane w budynkach zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. Pojęcie modernizacja, zgodnie z definicją Wielkiego Słownika Języka Polskiego, oznacza unowocześnienie, usprawnienie czegoś. Natomiast przebudowa, zgodnie z definicją przedmiotowego słownika, oznacza zmianę stanu istniejącego na inny; ulepszenie, poprawienie czegoś. W uchwale NSA z dnia 24 czerwca 2013 r. sygn. akt I FPS 2/13 stwierdzono, że pojęcie modernizacji zostało wprowadzone do ustawy o podatku VAT w rozumieniu przyjętym w języku powszechnym. W takim znaczeniu modernizacja oznacza unowocześnienie, ulepszanie, udoskonalenie, podniesienie standardu obiektu budowlanego lub jego części. Zatem mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że Wnioskodawca wykonując i montując na zamówienie zabudowę meblową spełnia warunki, o których mowa w art. 41 i ust. 12 ustawy o podatku VAT, ponieważ poprzez wykonanie i konstrukcyjne połączenie poszczególnych części zabudowy i elementów obiektu budowlanego (lokalu) tworzy trwałą zabudowę spełniającą jako całość określoną funkcję użytkową. Powyższe stanowisko znajduje również potwierdzenie w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 26 lutego 2014 r. sygn. akt ITPP1/443-690/11/4-S/BJ.

W interpretacji indywidualnej z dnia 18 sierpnia 2015 r. znak ITPP1/4512-507/15/AP stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe uznając, że w tym przypadku do czynności, polegających na montażu trwałej zabudowy meblowej oraz zabudów sprzętu AGD w budynkach mieszkalnych, zastosowanie ma stawka podatku w wysokości 23%, bowiem czynności w zakresie montażu zabudowy meblowej nie można traktować jako modernizacji, o której mowa w art. 41 ust. 12 ustawy. Nie można ich również uznać za żadną inną czynność wskazaną w art. 41 ust. 12 ustawy, nie jest to bowiem w szczególności remont, termomodernizacja czy przebudowa obiektu.

Nie zgadzając się z treścią wydanej interpretacji, po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, Wnioskodawca złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku.

Wyrokiem z dnia 23 marca 2016 r., sygn. akt I SA/Gd 1861/15 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną, powołując się na uchwałę NSA z dnia 24 czerwca 2013 r., sygn. akt I FPS 2/13, z której wynika, że „…w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2011 r. świadczenie kompleksowe polegające na zaprojektowaniu, dopasowaniu oraz montażu komponentów w sposób tworzący wraz z elementami konstrukcyjnymi obiektu budowlanego lub jego części trwałą zabudowę meblową, wykonywane w obiektach budowlanych zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym stanowi usługę modernizacji opodatkowaną stawką obniżoną podatku od towarów i usług, na podstawie art. 41 ust. 12 w związku z ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.)…”. Zatem w niniejszej sprawie Sąd dostrzegł zasadność uwzględnienia w analizie stanu prawnego sprawy poglądu wyrażonego w uzasadnieniu tej uchwały. Mianowicie NSA stwierdził, że jeśli czynności te polegają na zaprojektowaniu, dopasowaniu oraz montażu komponentów w sposób tworzący wraz z elementami konstrukcyjnymi obiektu budowalnego lub jego części trwałą zabudowę meblową to mają one charakter usługi. Elementem dominującym jest bowiem w takim przypadku ulepszenie lub unowocześnienie obiektu budowlanego lub jego części (lokalu mieszkalnego), zaś wydanie towaru w postaci elementów mebli wykonanych i dopasowanych do konkretnego obiektu, które następnie zostaną trwale związane z tym obiektem, ma charakter pomocniczy, niezbędny do wykonania usługi, tak jak zamontowanie okien lub drzwi w obiekcie budowlanym lub jego części. Wykonane na wymiar do konkretnego budynku lub lokalu i trwale powiązane z jego elementami konstrukcyjnymi komponenty meblowe nie funkcjonują w obrocie tak, jak ma to miejsce w przypadku mebli wolnostojących. Z tego względu do celów podatkowych nie można ich utożsamiać z dostawą w postaci gotowych mebli, które nie mają żadnego trwałego związku z obiektem budowlanym lub jego częścią. Obniżona stawka podatku od towarów i usług znajduje zatem zastosowanie wtedy, gdy montaż komponentów meblowych następuje z wykorzystaniem elementów konstrukcyjnych obiektu budowlanego (lokalu). W omawianym wypadku nie chodzi o jakiekolwiek wykorzystanie elementów konstrukcyjnych obiektu budowlanego (lokalu) przy wykonywaniu zabudowy meblowe, lecz jedynie takie, które przez konstrukcyjne połączenie komponentów meblowych i elementów obiektu budowlanego (lokalu) stworzy trwałą zabudowę spełniającą jako całość określoną funkcję użytkową. Tylko bowiem w takim zakresie można mówić o modernizacji obiektu budowlanego, w rozumieniu art. 41 ust. 12 ustawy o VAT. Dlatego należy uznać, że czynności, polegające na zaprojektowaniu, dopasowaniu oraz trwałym montażu takich komponentów w obiekcie budowalnym lub jego części, mieszczą się w pojęciu modernizacji obiektów budowlanych lub jego części. W przypadku zaś gdy modernizacja dotyczy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, to wymienione wyżej czynności są objęte hipotezą normy wyprowadzonej z art. 41 ust. 12 ustawy o VAT. Oznacza to, że do takich czynności ma zastosowanie preferencyjna stawka podatku, o której mowa w ust. 2 tego artykułu...”. Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela stanowisko przyjęte w cytowanej uchwale NSA.

Powyższe stanowisko nie odnosi się natomiast do sprzętu AGD czy RTV. Uchwała składu siedmiu sędziów NSA z dnia 24 czerwca 2013 r. w sprawie I FPS 2/13 dotyczyła jedynie zabudowy meblowej, nie odnosiła się natomiast do sprzętu AGD. Nie ma więc żadnych podstaw, w ocenie Sądu, by w zakresie tego sprzętu opierać się na stanowisku zaprezentowanym w uchwale, a odnoszącym się jedynie do zabudowy meblowej. W sprawie sygn. akt I FSK 614/12 rozstrzyganej już po podjęciu wskazanej wyżej uchwały NSA trafnie zauważył, że w przypadku sprzętu AGD nie można mówić o usłudze modernizacji. Lodówka, pralka, zmywarka, czy też kuchenka, nawet przeznaczone do zabudowy, nie stanowią elementu konstrukcyjnego budynku, czy lokalu. Nie może więc ten sprzęt być elementem modernizacji. Wymiana uszkodzonego lub przestarzałego sprzętu AGD nawet zabudowanego jest możliwa bez zmian konstrukcyjnych w budynku, czy lokalu.

W dniu 7 lipca 2016 r. wpłynął do tut. organu prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 23 marca 2016 r., sygn. akt I SA/Gd 1861/15, uchylający zaskarżoną interpretację.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku – stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się:

• za prawidłowe w zakresie stawki podatku obowiązującej dla montażu trwałych zabudów przestrzennych,
• za nieprawidłowe w zakresie stawki podatku obowiązującej dla montażu zabudów sprzętu AGD.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2016 r., poz. 710 z poźn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W świetle art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, na mocy art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Zgodnie z brzmieniem art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Podstawowa stawka podatku, na postawie art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zarówno w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Natomiast dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku – stosownie do art. 41 ust. 2 ustawy – wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 i 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%,
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Stawkę podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, stosuje się – w myśl ust. 12 wskazanego artykułu – do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym, zgodnie z ust. 12a tego artykułu, rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale ex 1264 – wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Zgodnie z art. 41 ust. 12b ustawy, do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

1. budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m²;
2. lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².

W myśl ust. 12c powołanego artykułu, w przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej.

Obiekty budownictwa mieszkaniowego to budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11 (art. 2 pkt 12 ustawy).

Należy w tym miejscu wskazać, że dla celów podatku VAT stosuje się przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz.U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.), która to klasyfikacja stanowi usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych.

Zgodnie z przepisami ww. rozporządzenia, budynki to zadaszone obiekty budowlane wraz z wbudowanymi instalacjami i urządzeniami technicznymi, wykorzystywane dla potrzeb stałych.

Z uregulowań zawartych w art. 3 pkt 1a i pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U. z 2013 r., poz. 1409 ze zm.), wynika, że pod pojęciem obiektu budowlanego rozumie budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi. Budynkiem zaś jest taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

W przypadku czynności wymienionych w art. 41 ust. 12 ww. ustawy o podatku od towarów i usług ustawodawca nie powołał symboli statystycznych, a zatem dla celów stosowania tego przepisu czynności te nie powinny być identyfikowane za pomocą klasyfikacji statystycznych.

Analiza powołanych wyżej przepisów prawa podatkowego prowadzi do wniosku, że opodatkowaniu stawką w wysokości 8% podlega dostawa, budowa, remont, modernizacja, termomodernizacja lub przebudowa obiektów budowlanych lub ich części zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, z wyłączeniem lokali użytkowych, a więc m.in. do budynków mieszkalnych stałego zamieszkania sklasyfikowanych w PKOB w dziale 11, przy uwzględnieniu kryterium powierzchni użytkowej, o której mowa w art. 41 ust. 12b ustawy oraz do lokali mieszkalnych w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia lokalu mieszkalnego, jak również nie odnosi się do kwestii jego części składowej. Z tych względów zasadne jest odniesienie się do przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r. poz. 380).

Zgodnie z art. 47 § 2 tej ustawy, częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Ponadto w myśl postanowienia art. 47 § 1 Kodeksu cywilnego część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Aby uzyskać atrybut części składowej rzeczy nadrzędnej, w tym przypadku lokalu mieszkalnego, wyposażenie dodatkowe powinno być połączone z tą rzeczą w taki sposób, że będzie istniała:

1. więź fizykalno–przestrzenna,
2. więź funkcjonalna (gospodarcza),
   
   
   a połączenie będzie miało charakter trwały (nie dla przemijającego użytku). Przy czym przesłanki te muszą być spełnione łącznie. W konsekwencji takiego połączenia elementy wykończenia dodatkowego powinny stracić byt w sensie prawnym, gospodarczym i fizycznym. Zatem elementy wykończenia dodatkowego nie będą mogły samoistnie stanowić rzeczy, lecz powinny tworzyć z mieszkaniem jedną całość. Stosownie jednak do art. 47 § 3 Kodeksu cywilnego przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych.
   

Odmienne znaczenie, aniżeli część składowa, posiada przynależność. I tak, przynależnościami są rzeczy ruchome potrzebne do korzystania z innej rzeczy (rzeczy głównej) zgodnie z jej przeznaczeniem, jeżeli pozostają z nią w faktycznym związku odpowiadającym temu celowi (art. 51 § 1 Kodeksu cywilnego). Przynależność nie traci tego charakteru przez przemijające pozbawienie jej faktycznego związku z rzeczą główną (art. 51 § 3 Kodeksu cywilnego).

Pojęcie przynależności należy zatem odróżnić od pojęcia części składowej, bowiem związek, jaki zachodzi pomiędzy rzeczą przynależną (pomocniczą), a rzeczą główną, jest luźniejszy niż związek pomiędzy częścią składową, a rzeczą nadrzędną. Wprawdzie przynależności i części składowe dzielą los prawny rzeczy głównej (nadrzędnej), lecz w przypadku przynależności zasada ta nie ma charakteru bezwzględnie obowiązującego. Pomiędzy rzeczą główną,
a przynależną zachodzi wyłącznie związek funkcjonalny. Nie ma więc ścisłej więzi fizycznej, która powoduje, że rzecz staje się częścią składową innej rzeczy. W stosunku przynależności występują dwa odrębne podmiotowe prawa własności – do rzeczy głównej i do rzeczy pomocniczej. Zatem przynależność (rzecz pomocnicza) nie traci samodzielnego bytu prawnego wskutek jej związku z rzeczą główną – pozostaje, w przeciwieństwie do części składowej, samoistną rzeczą ruchomą. Dlatego też przynależność może stanowić przedmiot samoistnego obrotu, natomiast część składowa nie może być przedmiotem odrębnej dostawy.

Przenosząc powołane przepisy prawa oraz wnioski wynikające z ww. wyroku na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że przedstawione czynności wykonania zabudów meblowych mieszczą się w pojęciu modernizacji obiektów budowlanych lub ich części. Niewątpliwie wykonane zabudowy podnoszą standard obiektów budowalnych/lokalu. Zatem skoro modernizacja ta dotyczy obiektów budowlanych lub ich części zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, to wymienione wyżej czynności są objęte hipotezą normy wyprowadzonej z art. 41 ust. 12 ustawy.

Podsumowując, opisana we wniosku usługa wykonania i montażu zabudowy meblowej stanowi świadczenie, do którego zastosowanie ma preferencyjna stawka 8%, o której mowa w ust. 2 tego artykułu.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Nie można zgodzić się jednak ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że stawka preferencyjna ma zastosowanie także do montażu zabudów sprzętu AGD, bowiem czynność ta nie stanowi elementu usługi modernizacji, a zatem usługi niniejsze objęte są podstawową stawką 23% na podstawie art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 oraz w związku z art. 146 ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy. Brak trwałości powiązania tego sprzętu z obiektem budowlanym jest tym czynnikiem, który sprawia, że ich dostawa i montaż nie mogą być traktowane jako element modernizacji.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.