Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/4511-540/16/TJ
z 30 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 1 czerwca 2016 r. (data wpływu 7 czerwca 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 19 sierpnia 2016 r. (data wpływu 23 sierpnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania sprzedaży prawa użytkowania wieczystego gruntu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 czerwca 2016 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 19 sierpnia 2016 r. (data wpływu 23 sierpnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania sprzedaży prawa użytkowania wieczystego gruntu.

We wniosku tym i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

W 2007 r ówczesny mąż Wnioskodawczyni, z którym pozostawała we wspólności ustawowej małżeńskiej, nabył od dotychczasowego użytkownika wieczystego prawo użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej niezabudowanej, położonej w Ś. przy ul. L. Nabycie nastąpiło ze środków pochodzących z majątku wspólnego, jednak na skutek złożenia nieprawdziwego oświadczenia w treści aktu notarialnego w księdze wieczystej prowadzonej dla ww. nieruchomości jako jej jedyny użytkownik wieczysty ujawniony został ówczesny małżonek Wnioskodawczyni.

W związku z odkryciem powyższego faktu, Wnioskodawczyni wytoczyła powództwo o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym, uwzględnione w całości wyrokiem Sądu Rejonowego z dnia 31 sierpnia 2010 r. (prawomocnym z dniem 22 września 2010 r.).

Postanowieniem z dnia 3 listopada 2010 r wydanym w oparciu o ww. wyrok uzgadniający, Wnioskodawczyni została ujawniona w księdze wieczystej prowadzonej dla ww. nieruchomości jako jej współużytkownik wieczysty, we wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej z M. Z.

W dniu 3 marca 2011 r. małżonkowie zawarli umowę o ustanowieniu rozdzielności majątkowej małżeńskiej, dokonując równocześnie podziału majątku dorobkowego. Małżonkowie dokonali podziału majątku w naturze w taki sposób, iż każdemu przypadły składniki majątkowe odpowiadające udziałowi w majątku wspólnym wynoszącym 1. W odniesieniu do przedmiotowej nieruchomości położonej w Ś. przy ul. L. podział polegał na przyznaniu każdemu ze współmałżonków przedmiotowego prawa użytkowania wieczystego w części ułamkowej po 1. Podział nastąpił bez żądnych spłat ani dopłat.

Wnioskodawczyni wraz z byłym mężem dokonali zniesienia ww. współużytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości na mocy postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 3 lipca 2015 r. poprzez fizyczny podział przedmiotowej nieruchomości na dwie równe działki i przyznanie każdemu z byłych małżonków prawa użytkowania wieczystego po jednej z tych działek, bez spłat lub dopłat. W wyniku podziału dokonanego przez Sąd Rejonowy pomiędzy Wnioskodawczynią a byłym mężem każde z małżonków uzyskało prawo uzytkowania wieczystego nieruchomości o równej wartości. Część tej nieruchomości – nowo wydzielona działka przypadająca Wnioskodawczyni – została wydzielona do odrębnej księgi wieczystej.

Następnie w maju 2016 r. Wnioskodawczyni sprzedała prawo użytkowania wieczystego należącej do Niej przedmiotowej części nieruchomości położonej w Ś. przy ul. L. (wówczas stanowiącej już nieruchomości objętą odrębną księgą wieczystą).

Pieniądze uzyskane ze sprzedaży Wnioskodawczyni planuje przeznaczyć na własne cele mieszkaniowe.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy w opisanym stanie faktycznym sprawy w związku z odpłatnym zbyciem przez Wnioskodawczynię prawa użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości powstał obowiązek podatkowy w podatku dochodowym od osób fizycznych, a jeżeli tak - to na jakiej podstawie i w jakiej wysokości?

W ocenie Wnioskodawczyni, odpłatne zbycie prawa użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej, w opisanym wyżej stanie faktycznym sprawy, nie będzie skutkowało powstaniem po Jej stronie obowiązku podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zgodnie z przepisem art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłem przychodów – podlegającym opodatkowaniu – jest m.in. sprzedaż lub zamiana prawa wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli sprzedaż lub zamiana nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej i została dokonana przed upływem pięciu lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie prawa.

Zdaniem Wnioskodawczyni dla oceny przedmiotowej kwestii istotny jest moment nabycia prawa użytkowania wieczystego do majątku wspólnego małżonków, które to Jej zdaniem nastąpiło w 2007 r.

Ewentualne wątpliwości może budzić fakt, iż Wnioskodawczyni dopiero w 2010 r. na skutek postępowania o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym, została ujawniona w księdze wieczystej jako użytkownik wieczysty ww. nieruchomości. W opinii Wnioskodawczyni moment dokonania wpisu nie jest tożsamy z momentem nabycia prawa, albowiem wpis ten nie ma charakteru konstytutywnego. Orzeczenie Sądu w tym przedmiocie jest jedynie deklaratoryjnym potwierdzenia istniejącego stanu prawnego tj. nabycia przez Wnioskodawczynię prawa w 2007 r. Wpis ten. dokonany na podstawie dokumentu zawierającego podstawę materialnoprawną potwierdza jedynie istniejące prawo.

Następnie w marcu 2011 r. nastąpił podział majątku dorobkowego małżonków, jednakże podział ten był równy, nie towarzyszyły mu żadne spłaty ani dopłaty. Zatem nabycie udziału przez Wnioskodawczynię nie wykraczało poza Jej udział w majątku wspólnym i nie może być traktowane jako ponowne nabycie prawa użytkowania wieczystego (Wnioskodawczyni nie nabyła niczego ponad uprzednio posiadany udział). Zgodnie bowiem z art. 43 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym. Ponadto mając na uwadze przyjętą linię orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego nabyciem w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest przyznanie rzeczy na wyłączną własność jednemu z małżonków w wyniku podziału majątku wspólnego, jeśli:

1. podział taki jest ekwiwalentny w naturze i nie towarzyszą mu spłaty i dopłaty lub
2. wartość otrzymanej przez daną osobę rzeczy w wyniku podziału tego majątku, mieści się w udziale jaki byłemu małżonkowi przysługuje w majątku dorobkowym małżeńskim

co odpowiada okolicznościom niniejszego przypadku.

Zatem, za datę nabycia nieruchomości, która przypadła danej osobie w wyniku podziału majątku wspólnego należy przyjąć datę jej nabycia w czasie trwania ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej pod warunkiem, że wartość otrzymanej nieruchomości w wyniku podziału tego majątku mieści się w udziale, jaki tej osobie przysługuje w majątku dorobkowym małżeńskim. Jeżeli natomiast wartość otrzymanej przez małżonka nieruchomości przekracza jego udział w majątku dorobkowym małżeńskim, to wówczas za datę nabycia tej części nieruchomości, która przekracza udział małżonka w majątku dorobkowym małżeńskim, należy przyjąć dzień, w którym dokonano podziału takiego majątku (interpretacja indywidualna nr ITPB4/4511-43/16/AS wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 10 marca 2016 r.) Wnioskodawczyni uważa, że dopiero nierówny podział majątku dorobkowego skutkowałby powstaniem obowiązku podatkowego od momentu nabycia prawa wykraczającego poza ustawowy udział.

Analogicznie ocenić należy zniesienie współużytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości, w realiach opisywanej sprawy następujące w naturze, bez spłat lub dopłat.

Z powyższych względów – zdaniem Wnioskodawczyni – za moment nabycia prawa użytkowania wieczystego przez Wnioskodawczynię należy przyjąć moment nabycia go do majątku wspólnego małżonków, czyli 2007 r. Art. 155 § 1 Kodeksu cywilnego stanowi, że umowa sprzedaży, zamiany, darowizny, przekazania nieruchomość; lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. Zgodnie natomiast z art. 237 ww. Kodeksu do przeniesienia użytkowania wieczystego stosuje się odpowiednio przepisy o przeniesieniu własności nieruchomości.

Z uwagi zatem na upływ z dniem 31 grudnia 2012 r. okresu 5 letniego od dnia nabycia prawa użytkowania wieczystego, licząc od końca roku w którym nastąpiło jego nabycie, po stronie Wnioskodawczyni nie powstanie obowiązek podatkowy w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ewentualne w przypadku uznania przez organ, iż powstał obowiązek podatkowy na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwagi na odmienną ocenę momentu nabycia prawa użytkowania wieczystego, w stosunku do Wnioskodawczyni powinno zostać zastosowane zwolnienie od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 131, ze względu na planowane przeznaczenie przez Nią uzyskanych środków na własne cele mieszkaniowe. W myśl art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku są dochody z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 30e, w wysokości, która odpowiada iloczynowi tego dochodu i udziału wydatków poniesionych na własne cele mieszkaniowe w przychodzie z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, jeżeli począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, przychód uzyskany ze zbycia tej nieruchomości lub tego prawa majątkowego został wydatkowany na własne cele mieszkaniowe; udokumentowane wydatki poniesione na te cele uwzględnia się do wysokości przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych. Art. 30e bezpośrednio odsyła do art. 10 ust.1 pkt 8 lit. a)-c), a zatem dotyczy również użytkowania wieczystego. Użytkowanie wieczyste jest prawem rzeczowym, którego przedmiotem może być grunt stanowiący własność Skarbu Państwa, gminy lub związku międzygminnego. Jest to prawo na rzeczy cudzej, jednak zakres i sposób określenia treści tego prawa zbliża je bardziej do prawa własności, niż praw rzeczowych ograniczonych. Ponadto na podstawie wyraźnych odesłań w art. 234 i 237 Kodeksu cywilnego do rozważanego prawa stosuje się odpowiednio przepisy o własności. Z powyższych względów prawo użytkowania wieczystego nie zostało wymienione w art. 244 Kodeksu cywilnego wśród innych praw rzeczowych ograniczonych, lecz zostało uregulowane odrębnie, jako tytuł II księgi drugiej Kodeksu cywilnego. Użytkowanie wieczyste jest prawem zbywalnym, podlega dziedziczeniu oraz egzekucji. Użytkownik wieczysty może więc rozporządzać swoim prawem (tak interpretacja Indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 1 czerwca 2015 r ILPB2/4511-1-224/15-2/WS.). W orzecznictwie przyjmuje się jednak, że użytkowanie wieczyste – choć zawiera istotne cechy różniące tę instytucję od prawa własności i od ograniczonych praw rzeczowych – jest instytucją bliższą własności niż ograniczonym prawom rzeczowym (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 22 października 1968 r., III CZP 98/68, OSN 1969, Nr 11, poz. 188).

Zdaniem Wnioskodawczyni w tym stanie faktycznym i prawnym, odpłatne zbycie prawa użytkowania wieczystego nieruchomości będzie zwolnione z obowiązku podatkowego na takich samych zasadach jak zbycie prawa własności nieruchomości i bezzasadne jest dokonywanie oceny prawnopodatkowych konsekwencji rozporządzenia prawem użytkowania wieczystego jak dla odpłatnego zbycia praw majątkowych.

Mając również na uwadze zamiar Wnioskodawczyni do przeznaczenia uzyskanej kwoty ze sprzedaży użytkowania wieczystego na własne cele mieszkaniowe w okresie dwóch lat, zdaniem Wnioskodawczyni zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie mogła skorzystać ze zwolnienia podatkowego, a w konsekwencji nie będzie zobowiązana do uiszczenia podatku dochodowego z tytułu odpłatnego zbycia prawa użytkowania wieczystego nieruchomości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, źródłem przychodu jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

• jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

W przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 8, dla określenia jego skutków podatkowych istotne jest zatem ustalenie daty ich nabycia.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w 2007 r ówczesny mąż Wnioskodawczyni, z którym pozostawała we wspólności ustawowej małżeńskiej, nabył od dotychczasowego użytkownika wieczystego prawo użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej niezabudowanej. Nabycie nastąpiło ze środków pochodzących z majątku wspólnego, jednak na skutek złożenia nieprawdziwego oświadczenia w treści aktu notarialnego w księdze wieczystej prowadzonej dla ww. nieruchomości jako jej jedyny użytkownik wieczysty ujawniony został ówczesny małżonek Wnioskodawczyni. W związku z odkryciem powyższego faktu, Wnioskodawczyni wytoczyła powództwo o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym, uwzględnione w całości wyrokiem Sądu Rejonowego z dnia 31 sierpnia 2010 r. (prawomocnym z dniem 22 września 2010 r.). Postanowieniem z dnia 3 listopada 2010 r wydanym w oparciu o ww. wyrok uzgadniający, Wnioskodawczyni została ujawniona w księdze wieczystej prowadzonej dla ww. nieruchomości jako jej współużytkownik wieczysty, we wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej. W dniu 3 marca 2011 r. małżonkowie zawarli umowę o ustanowieniu rozdzielności majątkowej małżeńskiej, dokonując równocześnie podziału majątku dorobkowego w taki sposób, iż każdemu przypadły składniki majątkowe odpowiadające udziałowi w majątku wspólnym. W odniesieniu do przedmiotowej nieruchomości podział polegał na przyznaniu każdemu ze współmałżonków przedmiotowego prawa użytkowania wieczystego w części ułamkowej po 1. Podział nastąpił bez żądnych spłat ani dopłat. Wnioskodawczyni wraz z byłym mężem dokonali zniesienia ww. współużytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości na mocy postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 3 lipca 2015 r. poprzez fizyczny podział przedmiotowej nieruchomości na dwie równe działki i przyznanie każdemu z byłych małżonków prawa użytkowania wieczystego po jednej z tych działek, bez spłat lub dopłat. W wyniku podziału dokonanego przez Sąd Rejonowy pomiędzy Wnioskodawczynią a byłym mężem każde z małżonków uzyskało prawo użytkowania wieczystego nieruchomości o równej wartości. Część tej nieruchomości – nowo wydzielona działka przypadająca Wnioskodawczyni – została wydzielona do odrębnej księgi wieczystej. Następnie w maju 2016 r. Wnioskodawczyni sprzedała prawo użytkowania wieczystego należącej do Niej przedmiotowej części nieruchomości.

Wobec tak przedstawionego opisu wyjaśnić należy, że stosunki majątkowe pomiędzy małżonkami zostały uregulowane w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2015 r., poz.2082 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 31 § 1 ww. ustawy z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Opisany ustrój majątkowy trwa do ustania lub unieważnienia małżeństwa albo orzeczenia separacji, chyba że w czasie trwania związku małżeńskiego:

1. małżonkowie zawarli małżeńską umowę majątkową,
2. z ważnych powodów na żądanie jednego z małżonków sąd orzekł zniesienie wspólności,
3. wspólność ustała z mocy prawa na skutek ubezwłasnowolnienia lub ogłoszenia upadłości jednego z małżonków.

Z art. 43 § 1 ww. Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego wynika, że oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Z kolei § 2 tego przepisu stanowi, że jednakże z ważnych powodów każdy z małżonków może żądać, ażeby ustalenie udziałów w majątku wspólnym nastąpiło z uwzględnieniem stopnia, w którym każdy z nich przyczynił się do powstania tego majątku. Spadkobiercy małżonka mogą wystąpić z takim żądaniem tylko w wypadku, gdy spadkodawca wytoczył powództwo o unieważnienie małżeństwa albo o rozwód lub wystąpił o orzeczenie separacji.

Z zacytowanych przepisów wynika, że co do zasady w trakcie trwania związku małżeńskiego wszystkie składniki majątkowe nabyte przez małżonków stanowią ich majątek wspólny. Stan ten trwa jednak tylko do momentu ustania wspólności majątkowej, po którym to małżonkom przysługują udziały w takim majątku – co do zasady równe, jednak ich wielkość może zostać ustalona inaczej.

Zgodnie natomiast z teorią prawa rzeczowego przyznanie danej osobie na wyłączną własność rzeczy w wyniku podziału majątku wspólnego jest nabyciem tych rzeczy. Natomiast mając na uwadze przyjętą linię orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego nabyciem w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest przyznanie rzeczy na wyłączną własność jednemu ze współwłaścicieli na skutek zniesienia współwłasności lub małżonkowi w związku z podziałem majątku wspólnego, jeśli:

• podział taki jest ekwiwalentny w naturze i nie towarzyszą mu spłaty i dopłaty lub
• wartość otrzymanej przez daną osobę rzeczy w wyniku podziału tego majątku, mieści się w udziale, jaki przysługiwał drugiemu współwłaścicielowi (małżonkowi) w majątku wspólnym.

Za datę nabycia nieruchomości, która przypadła danej osobie w wyniku podziału majątku wspólnego, należy przyjąć datę jej nabycia na współwłasność (do majątku wspólnego), ale tylko pod warunkiem, że podział taki jest ekwiwalentny w naturze bez spłat i dopłat lub wartość otrzymanej przez daną osobę nieruchomości w wyniku podziału tego majątku mieści się w udziale, jaki tej osobie przysługuje w majątku dorobkowym małżeńskim (rzeczy wspólnej).

Jeżeli natomiast dokonany podział odbył się w sposób, który był nieekwiwalentny i towarzyszyły mu spłaty lub dopłaty lub gdy wartość otrzymanych przez jednego ze współwłaścicieli nieruchomości lub praw przekracza jego udział w majątku wspólnym, to wówczas za datę nabycia tego udziału w nieruchomości lub prawie, który przekracza udział w majątku wspólnym, należy przyjąć dzień, w którym dokonano podziału tego majątku. Wszelkie przypadki, gdy udział danej osoby ulega powiększeniu, traktowane być muszą w kategorii nabycia, gdyż w ten sposób ulega powiększeniu zarówno zakres dotychczasowego władztwa tej osoby nad rzeczą (prawem) jak też stan jej majątku osobistego. W tej części, w której przyznana na wyłączną własność nieruchomość lub prawo przekracza wartość udziału w majątku wspólnym, podatnik niewątpliwie nabywa prawo własności w rozumieniu analizowanego przepisu. Przez pojęcie „nabycie” użyte w art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy należy rozumieć każde zwiększenie aktywów majątku podatnika.

Odnosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy uznać należy, że nabycie przez Wnioskodawczynię prawa użytkowania wieczystego nastąpiło w 2007 r. Jak wskazano bowiem w treści wniosku na skutek podziału prawa użytkowania wieczystego na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego zarówno Wnioskodawczyni, jak i Jej były mąż nabyli na wyłączną własność prawa użytkowania wieczystego do równych działek, o równej wartości. Nie można więc uznać, że na skutek dokonanego podziału zwiększył się zakres władztwa Wnioskodawczyni nad danym prawem do nieruchomości wobec tego, które przysługiwało Jej w majątku wspólnym – pierwotnie objętym wspólnością majątkową małżeńska, a następnie (po umownym ustanowieniu rozdzielności majątkowej) we współwłasności.

Wyjaśnić przy tym należy, że dla ustalenia daty nabycia prawa użytkowania wieczystego bez znaczenia pozostaje fakt, że jako użytkownik wieczysty Wnioskodawczyni ujawniona została dopiero w 2010 r. na skutek wydania wyroku w przedmiocie uzgodnienia treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym.

Jak wynika bowiem z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (Dz. U. z 2016, poz. 790 z późn. zm.) w razie niezgodności między stanem prawnym nieruchomości ujawnionym w księdze wieczystej a rzeczywistym stanem prawnym osoba, której prawo nie jest wpisane lub jest wpisane błędnie albo jest dotknięte wpisem nieistniejącego obciążenia lub ograniczenia, może żądać usunięcia niezgodności.

W literaturze podkreśla się, że przez stan prawny nieruchomości należy rozumieć stan odnoszących się do niej praw wpisanych w działach II, III i IV księgi wieczystej, natomiast rzeczywisty stan prawny nieruchomości to stan zgodny z prawem materialnym, czyli stan „prawdziwy”. Dokonanie wpisu na skutek ustalenia treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym nie kreuje więc prawa do nieruchomości, a jedynie potwierdza przysługiwanie tego prawa wskazanej w księdze wieczystej osobie. W postępowaniu o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym powód domaga się bowiem jedynie „skorygowania” wpisu w księdze wieczystej, a nie ustalenia swego prawa.

W konsekwencji uznać należy, że sprzedaż w 2016 r. przez Wnioskodawczynię prawa użytkowania wieczystego nabytego w 2007 r. do majątku wspólnego nie stanowiła źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Do zbycia prawa użytkowanie wieczystego doszło bowiem po upływie okresu 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym doszło do jego nabycia. Dlatego też wobec Wnioskodawczyni nie powstał obowiązek podatkowy w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.