2016.08.18 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/4511-781/16-4/MS1
z 18 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 3 czerwca 2016 r. (data wpływu 6 czerwca 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 19 lipca 2016 r. (data nadania 21 lipca 2016 r., data wpływu 25 lipca 2016 r.) na wezwanie Nr IPPB2/4511-412/16-2/MK1, IPPP1/4512-448/16-2/KC z dnia 30 czerwca 2016 r. (data nadania 30 czerwca 2016 r., data doręczenia 15 lipca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu korzystania przez pracowników z samochodów służbowych dla celów prywatnych:

odnośnie obowiązku ustalenia wartości nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi obejmującego koszty paliwa – jest nieprawidłowe,

w pozostałym zakresie – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 czerwca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu korzystania przez pracowników z samochodów służbowych dla celów prywatnych.

Z uwagi na braki formalne, pismem Nr IPPB2/4511-412/16-2/MK, IPPP1/4512-448/16-2/KC z dnia 30 czerwca 2016 r. (data nadania 30 czerwca 2016 r., data doręczenia 15 lipca 2016 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez przeformułowanie pytania, przedstawienie własnego stanowiska oraz wskazanie adresu ePUAP pełnomocnika.

Pismem z dnia 19 lipca 2016 r. (data nadania 21 lipca 2016 r., data wpływu 25 lipca 2016 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

B. Sp. z o.o. (dalej "B." lub "Spółka") jest podmiotem zajmującym się świadczeniem usług factoringu. Na potrzeby wykonywanej działalności Spółka wykorzystuje samochody osobowe na podstawie umów leasingu względnie umów najmu. W przypadkach, w których jest to uzasadnione interesem Spółki, w szczególności gdy służy to prawidłowemu i efektywnemu wykonywaniu obowiązków służbowych, B. powierza swoim pracownikom samochody służbowe. W takiej sytuacji pracownikowi przydzielany jest konkretny samochód, co nie stoi na przeszkodzie temu aby w razie potrzeby z pojazdu skorzystał służbowo również inny pracownik. Co do zasady, pracownicy wykorzystują samochody służbowe na potrzeby Spółki, podczas obowiązków pracowniczych, jednakże mają oni też prawo korzystać z tych samochodów na potrzeby prywatne. Zasady używania samochodów, tak na potrzeby służbowe jak i prywatne, unormowane zostały w obowiązującym w Spółce regulaminie.

Zgodnie z takim regulaminem korzystania z samochodów służbowych, Spółka pokrywa koszty eksploatacji takich samochodów (m.in. koszty paliwa). Spółka nie pokrywa jednak kosztów eksploatacji samochodu służbowego, w tym kosztów paliwa, w takim zakresie, w jakim pojazdy służą do celów prywatnych pracownika. W takiej sytuacji pracownik ma obowiązek samodzielnego pokrywania kosztów eksploatacji, w tym koszty paliwa.

Spółka zamierza zrezygnować ze stosowania zasady, w myśl której pracownik na własny koszt nabywa paliwo zużywane do jazd prywatnych samochodem służbowym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych, ustalona zgodnie z art. 12 ust. 2a ustawy o PIT obejmuje koszty eksploatacji tego samochodu a co za tym idzie czy pracodawca jako płatnik powinien pobrać zaliczki uwzględniając kwotę przychodu odpowiednio, 250 lub 400 zł niezależnie od tego czy finansuje koszty eksploatacji (w tym paliwa) samochodu służbowego wykorzystywanego na potrzeby prywatne?

Zdaniem Wnioskodawcy.

Wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych, ustalona zgodnie z art. 12 ust. 12a ustawy o PIT obejmuje koszty eksploatacji tego samochodu, w tym koszty paliwa zużywanego na potrzeby jazd prywatnych samochodem służbowym, a co za tym idzie pracodawca jako płatnik powinien pobrać zaliczki uwzględniając kwotę przychodu odpowiednio 250 lub 400 zł niezależnie od tego czy finansuje koszty eksploatacji (w tym paliwa) samochodu służbowego wykorzystywanego na potrzeby prywatne.

Ad. 1.

Jak stanowi przepis art. 12 ust. 2a ustawy o PIT wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

250 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³;
400 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³

Wskazać trzeba, że w żadnym przepisie prawodawca nie precyzuje co oznacza „wykorzystanie” samochodu służbowego na potrzeby prywatne, co generuje kwotę przychodu wskazanego w ustawie. Co ważne, w uregulowaniach brak jest przepisów wyłączających ze świadczenia „wykorzystywanie” samochodu służbowego na potrzeby prywatne zużycia paliwa. W konsekwencji tego, nie występują normatywne przesłanki do postawienia tezy, że zryczałtowany przychód wyznaczany jako owe 250 czy 400 zł nie obejmuje w swojej kwocie ewentualnych kosztów paliwa czy innych kosztów eksploatacji samochodu służbowego. E., skoro prawodawca posłużył się jedynie ogólnym pojęciem „wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych” nie ograniczając jego zakresu przedmiotowego, logicznym jest, że kwoty ryczałtu, wskazane w przytoczonym powyżej przepisie, obejmują całość świadczenia, łącznie z kosztami eksploatacyjnymi (m.in. kosztami paliwa). Skoro bowiem pracodawca pozwala pracownikom wykorzystywać samochody służbowe na cele prywatne, to zgadza się, aby pracownik wykorzystał również zatankowane paliwo, z tym zastrzeżeniem, że pracownicy Spółki będą mieli obowiązek zakupienia paliwa na własny koszt podczas urlopu wypoczynkowego. Nie sposób bowiem podczas dni pracujących, za każdym razem tankować paliwo na własny koszt, gdy wykorzystuje się samochód służbowy na cele prywatne. Paliwo może być bowiem zatankowane do pełna i może nie być takiej możliwości. Ponadto, nie sposób również dokładnie obliczyć paliwa wykorzystanego na cele prywatne. Tak samo najwyraźniej uznał racjonalny prawodawca, który, po wieloletnich zapowiedziach a nawet próbach, wprowadzając zasady identyfikacji przychodu z tytułu wykorzystania samochodu służbowego do celów prywatnych pracownika, nie zdecydował się na wprowadzenia jakichkolwiek zastrzeżeń odnoszących się do paliwa i innych kosztów eksploatacji. Gdyby bowiem jego intencją było wyłączenie z takiej kwoty paliwa, to uczyniłby to, tak jak zdecydował się na zamieszczenie w ustawie o PIT zastrzeżenia dotyczącego modyfikacji kwoty przychodu wówczas gdy pracownik korzysta z pojazdu na potrzeby prywatne tylko przez część miesiąca czy częściowo odpłatnie.

Wobec powyższego nie powinno być wątpliwości co do tego, że w sytuacji Spółki, zupełnie wystarczającym i zgodnym z przepisami prawa jest obliczanie wartości nieodpłatnego świadczenia wyłącznie na podstawie art. 12 ust. 2a ustawy o PIT, które obejmuje całość tego świadczenia, łącznie z kosztami eksploatacji.

Na zakończenie tej części warto podkreślić, że powyższy pogląd dotyczący zasad klasyfikacji wartości paliwa przy identyfikacji przychodu z tytułu wykorzystania samochodów służbowych został podzielony przez Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, w wyroku z dnia 23 listopada 2015 r, sygn. akt I SA/Wr 1595/15, w którym Sąd ten stwierdził, że: „W cytowanym przepisie wyraźnie wskazano, że otrzymanym świadczeniem jest „wykorzystywanie samochodu służbowego do celów prywatnych”. Wykorzystywać zaś to tyle co "posługiwać się" "używać". Wbrew, więc stanowisku organu świadczeniem pracodawcy nie jest samo udostępnienie samochodu. Jest nim zapewnienie możliwości prawidłowego używania. A więc także ponoszenie wszystkich niezbędnych wydatków umożliwiających takie używanie. Nie ma żadnego uzasadnienia, aby jeden rodzaj tych wydatków - jakim są wydatki na paliwo - uznać za stanowiące odrębne świadczenia. Jak słusznie skarżąca podkreśliła nie jest możliwe wykorzystywanie samochodu bez zakupu paliwa. Na takie rozumienie przepisu wskazuje także przyjęta przez ustawodawcę konstrukcja określania wysokości ryczałtu. Został on mianowicie powiązany z pojemnością silnika samochodu. Jest to zaś parametr warunkujący w pierwszej kolejności zużycie paliwa. Natomiast jego wpływ na wysokość innych kosztów eksploatacyjnych jest znikomy. Należy, więc przyjąć, że racjonalny ustawodawca wiążąc wartość ryczałtu ze zużyciem paliwa jednocześnie wydatki na paliwo chciał z niego wyłączyć.

Podkreślić należy, że nie budzi w orzecznictwie sądów ani organów skarbowych wątpliwości, że podobnie skonstruowany ryczałtowy zwrot kosztów używania samochodu prywatnego do celów służbowych (lub do celu prowadzenia działalności gospodarczej) obejmuje wszystkie koszty - w tym koszty paliwa.

Zgodzić się należy ze Skarżącym także, co to tego, że wykładnia celowościowa wskazuje na objęcie ryczałtem wszystkich wydatków ponoszonych w związku z wykorzystywaniem samochodu. Niewątpliwie intencją ustawodawcy było uproszczenie obowiązków pracodawcy w zakresie ustalania przychodu. Wskazuje na to już sam tytuł ustawy nowelizującej. Także w uzasadnieniu do projektu wskazano, że „Mimo, że istnieją zasady ustalania wartości tego świadczenia, zgłaszane są problemy co do prawidłowego określenia skutków podatkowych związanych z wykorzystywaniem przez pracowników samochodu służbowego do celów prywatnych. Często przyjmuje się, że wartość świadczenia, jakie otrzymuje pracownik z tytułu użytkowania pojazdu służbowego do celów prywatnych, powinna bazować na koszcie wynajmu takiego samego pojazdu w wypożyczalni samochodów i taka wartość powinna stanowić podstawę opodatkowania. W wyniku braku precyzyjnych i prostych przepisów w tym zakresie wiele osób narażonych jest na ryzyko podatkowe. Wiąże się to też z dodatkowymi obowiązkami dla przedsiębiorcy z tytułu ustalenia właściwej stawki wynajmu dla danego pojazdu i ewidencją przebiegu. W konsekwencji sprzyja to nieujawnianiu takiej czynności do celów podatkowych.”

Należy, więc przyjąć, że skoro intencją projektodawcy było uproszczenie zasad ustalania wartości świadczenia, to chciał on objąć ryczałem wszystkie jego elementy. Objęcie ryczałtem samego tylko udostępnienia samochodu lub ewentualnie kosztów stałych związanych z jego eksploatacją przy konieczności odrębnego - jak słusznie wskazuje Skarżący-skomplikowanego ustalania kosztów zużycia paliwa nie realizowało by założonego celu. Przeciwnie, stanowiłoby dalsze skomplikowanie prowadzenia niezbędnych ewidencji.”

Podobnie uznały np. WSA w Opolu w wyroku z dnia 6 maja 2016 r. I SA/Op 68/16 czy w Warszawie w wyroku z dnia 5 maja 2016 r., III SA/Wa 1925/15 co oznacza, że należy tutaj mówić o powstającej linii orzeczniczej. Wprawdzie w polskim systemie prawa wyroku są wydawane w konkretnych sprawach i nie tworzą źródła prawa, jednak przy takiej jednolitości orzeczeń organ winien uwzględnić ich treść przy wydawaniu interpretacji w niniejszej sprawie.

Mając na uwadze powyższe należy z pełnym przekonaniem stwierdzić, że wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych, obliczona ustalona zgodnie z art. 12 ust. 2a ustawy o PIT, obejmuje również koszty eksploatacji tego samochodu.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przy czym, w myśl art. 11 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Art. 11 ust. 2a ustawy stanowi, że wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji pojęcia „nieodpłatnego świadczenia”. Dokonując więc wykładni gramatycznej, za „nieodpłatne świadczenie” uznać należy świadczenie „nie wymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne” (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa 2003 r.). Zatem należy przyjąć, że nieodpłatnym świadczeniem jest takie zdarzenie, którego skutkiem (następstwem) jest nieodpłatne przysporzenie majątku jednej osobie, kosztem majątku innej osoby, innego podmiotu.

Dla celów podatkowych przyjmuje się – co znajduje potwierdzenie w orzecznictwie – że pojęcie nieodpłatnego świadczenia ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 12 ust. 2a cyt. Ustawy, wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

250 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³;
400 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³.

W myśl art. 12 ust. 2b ww. ustawy, w przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a. Z kolei zgodnie z art. 12 ust. 2c cyt. Ustawy, jeżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością określoną w ust. 2a albo ust. 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika.

Przywołane powyżej przepisy dotyczące wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych weszły w życie z dniem 1 stycznia 2015 r. a zostały wprowadzone ustawą z dnia 7 listopada 2014 r. o ułatwieniu wykonywania działalności gospodarczej (Dz. U. z 2014 r. poz. 1662).

W świetle przywołanych przepisów wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości 250 zł miesięcznie dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³ – co przy stawce podatkowej 18% oznacza kwotę 45 zł miesięcznego podatku, natomiast 400 zł miesięcznie dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³ – czyli 72 zł miesięcznego podatku. W przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustalana będzie za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych – w wysokości 1/30 ww. kwot.

Wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców – jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy (art. 12 ust. 2 ww. ustawy). Natomiast wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania (art. 11 ust. 2 ww. ustawy).

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca udostępnia samochody służbowe pracownikom do realizacji celów służbowych, ale pracownicy mają także możliwość korzystania z tych samochodów na potrzeby prywatne. Zasady udostępniania pracownikom Spółki samochodów służbowych na potrzeby służbowe i prywatne unormowane zostały w obowiązującym w Spółce regulaminie. Zgodnie z takim regulaminem korzystania z samochodów służbowych, Spółka pokrywa koszty eksploatacji takich samochodów (m.in. koszty paliwa). Spółka nie pokrywa jednak kosztów eksploatacji samochodu służbowego, w tym kosztów paliwa, w takim zakresie, w jakim pojazdy służą do celów prywatnych pracownika. W takiej sytuacji pracownik ma obowiązek samodzielnego pokrywania kosztów eksploatacji, tym koszty paliwa. Spółka zamierza zrezygnować ze stosowania zasady, w myśl której pracownik na własny koszt nabywa paliwo zużywane do jazd prywatnych samochodem służbowym.

Wątpliwość Wnioskodawcy budzi kwestia, czy wartość nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystania samochodu służbowego do celów prywatnych, ustalona zgodnie z art. 12 ust. 2a i 2b ustawy o PIT, obejmuje koszty eksploatacji tego samochodu (w tym koszty paliwa).

Odnosząc powyższe regulacje prawne na grunt omawianej sprawy stwierdzić należy, że wartość nieodpłatnych świadczeń z tytułu udostępnienia przez pracodawcę pracownikom samochodów służbowych do celów prywatnych, stanowi dla tychże osób przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepisy art. 12 ust. 2a, 2b i 2c ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2015 r., będą miały zastosowanie wyłącznie, jeśli pracownicy Spółki będą korzystać z samochodów służbowych do celów prywatnych bez odpłatności albo za odpłatnością ustaloną na poziomie niższym niż przewidziany w powyższych przepisach.

W przepisach podatkowych ustawodawca zapisał, że wartość pieniężna nieodpłatnych świadczeń przysługująca pracownikom z tytułu „wykorzystywania samochodu służbowego na potrzeby prywatne” wynosi odpowiednio 250 lub 400 zł. Należy wskazać, że ryczałtowo określona wartość przedmiotowego nieodpłatnego świadczenia nie obejmuje kosztów zakupu paliwa, lecz obejmuje wyłącznie koszty pracodawcy wynikające z udostępnienia pracownikowi samochodu służbowego do celów prywatnych, a w związku z tym również koszty ubezpieczenia, bieżące naprawy, przeglądy, wymianę części eksploatacyjnych np. wymiana opon, do których poniesienia Wnioskodawca jest zobowiązany niezależnie od tego czy pracownik będzie wykorzystywał samochód służbowy do celów prywatnych czy też nie. Używanie tak udostępnionego samochodu wiąże się jednak z dodatkowymi kosztami, podobnie jak w sytuacji gdy samochód jest np. wypożyczany. Te koszty to koszty zużytego paliwa, opłat parkingowych czy opłat za przejazdy autostradą.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy – w części dotyczącej określenia wartości nieodpłatnego świadczenia o której mowa w art. 12a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystania samochodu służbowego do celów prywatnych obejmujące koszty eksploatacji (np. koszty ubezpieczenia, bieżące naprawy, przeglądy, wymianę części eksploatacyjnych) – należało uznać za prawidłowe.

Nie można się jednakże zgodzić z opinią Wnioskodawcy, że koszty paliwa zużytego przez pracownika w ramach nieodpłatnego użytkowania samochodu służbowego do celów prywatnych stanowi wartość nieodpłatnego świadczenia, o której mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych czyli zawiera się w kwocie ryczałtu określonej tym przepisem.

Należy jeszcze raz podkreślić, że ustawodawca w art. 12 ust. 2a ustawy wskazał wyraźnie, że chodzi o świadczenia związane z wykorzystaniem samochodu służbowego (czy z oddaniem do używania – bezpłatnie – dla celów prywatnych), a nie wszelkie pochodne koszty związane z używaniem.

Kwota ryczałtu określona w ustawie nie obejmuje zatem kosztów paliwa, w sytuacji, gdy samochód służbowy wykorzystywany jest do celów prywatnych pracownika.

W sytuacji zatem, gdy pracodawca zdecyduje się dodatkowo pokrywać wydatki pracownika na paliwo zużyte w innych celach niż służbowych, wówczas wartość tego paliwa będzie stanowić opodatkowany przychód pracownika ze stosunku pracy, którego wysokość należy ustalać na podstawie art. 12 ust. 2 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy – w części dotyczącej określenia wartości nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi obejmującego koszty paliwa – należało uznać za nieprawidłowe.

Zatem mając powyższe na uwadze, w odniesieniu do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, ryczałtowo określona wartość przedmiotowego, nieodpłatnego świadczenia będzie obejmowała wyłącznie koszty Wnioskodawcy wynikające z udostępnienia Pracownikowi samochodu służbowego do celów prywatnych, a w związku z tym również do których poniesienia Wnioskodawca będzie zobowiązany niezależnie od tego, czy pracownik będzie wykorzystywał samochód służbowy do celów prywatnych czy też nie (np. koszt ubezpieczenia, wymiany opon, bieżących napraw, materiałów eksploatacyjnych, przeglądów okresowych, wymiany oleju i innych płynów, oraz zużywających się części).

W sytuacji, gdy Wnioskodawca zdecyduje się dodatkowo pokrywać wydatki Pracownika na paliwo wykorzystywane w innych celach niż służbowych, wówczas wartość tego paliwa będzie stanowić opodatkowany przychód pracownika ze stosunku pracy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy – w części dotyczącej uwzględnienia w wartości nieodpłatnego świadczenia przysługującemu pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych kosztów paliwa – należało uznać za nieprawidłowe, w pozostałej części stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016, poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin