Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/4511-729/16-2/GF
z 9 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 23 czerwca 2016 r. (data wpływu 27 czerwca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych związanych ze zwrotem pracownikowi kosztów za używanie samochodu prywatnego do celów służbowych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 czerwca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych związanych ze zwrotem pracownikowi kosztów za używanie samochodu prywatnego do celów służbowych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca - Zakład XXX jest jednostką organizacyjną Miasta, działającą w formie samorządowego zakładu budżetowego Miasta utworzoną Uchwałą Rady Miasta z dnia 2 grudnia 2004 r. w sprawie utworzenia zakładu budżetowego Miasta pod nazwą Zakład XXX. Stosownie do paragrafu 3 ust. 1 statutu, stanowiącego załącznik do powyżej wskazanej uchwały, przedmiotem działania Zakładu jest realizacja zadań własnych Miasta w zakresie dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego.

Z kolei zgodnie z paragrafem 4 ust. 3 statutu Zakład jest pracodawcą w rozumieniu Kodeksu Pracy będąc równocześnie płatnikiem zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych. Pracownicy Wnioskodawcy, w związku z wykonywaniem wynikających z umowy o pracę obowiązków służbowych, używają do celów służbowych związanych ze statutową działalnością Zakładu prywatnych samochodów osobowych. Pracownicy używający samochodów prywatnych do celów służbowych wykonują pracę na terenie ściśle określonego terenu, tj. na terenie Miasta.

W Zakładzie obowiązuje zarządzenie Nr 26 Dyrektora X. z dnia 26 września 2005 r. w sprawie używania przez pracowników Zakładu XXX prywatnych samochodów osobowych do celów służbowych oraz zwrotu kosztów z tego tytułu (z poźn. zm.). Stosownie do przedmiotowego zarządzenia pracownicy Zakładu są uprawnień do używania prywatnych samochodów osobowych do celów służbowych po akceptacji przez Dyrektora Zakładu wniosku o używanie przez pracownika samochodu prywatnego do celów służbowych, w którym określony jest miesięczny limit kilometrów przyznany pracownikowi oraz po zawarciu umowy cywilnoprawnej o używanie samochodu prywatnego do celów służbowych. Pracownicy używający samochody prywatne do celów służbowych w ciągu miesiąca sami pokrywają koszty używania tych samochodów do celów służbowych. Zwrot pracownikowi kosztów używania jego prywatnego samochodu do celów służbowych następuje w formie miesięcznego ryczałtu, obliczonego jako iloczyn stawki za 1 kilometr i miesięcznego, przyznanego przez Dyrektora, limitu kilometrów, po złożeniu przez pracownika pisemnego oświadczenia o używaniu przez niego prywatnego samochodu do celów służbowych w danym miesiącu według wzoru, stanowiącego załącznik do umowy o używanie samochodu prywatnego do celów służbowych. Ponadto, stosownie do przedmiotowego zarządzenia, kwotę miesięcznego ryczałtu zmniejsza się o jedną dwudziestą drugą za każdy roboczy dzień nieobecności pracownika w miejscu pracy z powodu choroby, urlopu, podróży służbowej trwającej co najmniej 8 godzin lub innej nieobecności w pracy oraz za każdy dzień roboczy, w którym pracownik nie dysponował samochodem prywatnym do celów służbowych. Pracownicy używający samochodów prywatnych do celów służbowych wykonujący obowiązki wynikające z umowy o pracę nie pozostają w podróży służbowej w rozumieniu art. 77(5) k.p.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy koszty używania prywatnych samochodów do celów służbowych zwracane w formie miesięcznego ryczałtu pracownikom, nie pozostającym w podróży służbowej na podstawie pisemnego oświadczenia o używaniu przez nich prywatnych samochodów do celów służbowych w danym miesiącu stanowią przychód pracowników i czy podlegają opodatkowaniu w zakresie podatku od osób fizycznych w świetle wyroku z dnia 15 kwietnia 2016 r. Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie (sygn. akt II FSK 635/14)?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: ustawa) przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Natomiast, stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z powyższych regulacji wynika, że przepisy te dotyczą realnych przysporzeń majątkowych, które de facto zaspokajają potrzeby pracownika w jego sferze osobistej. W przypadku, gdy pracownik wykonując obowiązki służbowe używa w celu ich wykonywania samochód prywatny i pokrywa koszty jego używania, to czyni to w imieniu oraz na rzecz pracodawcy. Zatem zwrot pracownikowi kosztów używania jego prywatnego samochodu do celów służbowych następujący w formie miesięcznego ryczałtu, nie jest przychodem po stronie pracownika i nie podlega opodatkowaniu w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, a co za tym idzie wyłączony jest wówczas obowiązek uwzględnienia kosztów ponoszonych przez pracodawcę do podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne oraz zdrowotne.

Wnioskodawca podkreśla, że koszty zwracane w formie ryczałtu pracownikowi używającemu samochód prywatny do celów służbowych mają bezpośredni związek z wykonywaniem obowiązków służbowych wynikających z umowy o pracę, a więc z celami służbowymi a nie osobistymi pracownika.

Powyższe stanowisko potwierdza Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 kwietnia 2016 r, sygn. akt II FSK 635/14. NSA w przedmiotowym wyroku powołał się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13, zgodnie z którym art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, 362, 596, 769, 1278, 1342, 448, 1529 i 1540, z 2013 r. poz. 888, 1036, 1287, 1304, 1387 i 1717 oraz z 2014r. poz. 223, 312, 567 i 598), rozumiane w ten sposób, że „inne nieodpłatne świadczenie” oznacza wyłącznie przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości, otrzymane przez pracownika, są zgodne z art. 2 w związku z art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. W uzasadnieniu tego wyroku TK wskazał, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
  
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
  
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
  
  

NSA w przedmiotowym wyroku stwierdził, że przepisy prawa pracy nie nakładają na pracownika obowiązku ponoszenia za pracodawcę wydatków związanych ze świadczeniem pracy, a wszystkie wynikające stąd koszty winien pokrywać pracodawca.

Ponadto NSA stwierdził, że ponoszenie przez pracodawcę wydatków w celu zapewnienia noclegów pracownikowi - jest świadczeniem poniesionym w interesie pracodawcy, ponieważ to jemu przynosi konkretną i wymierną korzyść w postaci prawidłowo i efektywnie wykonanej przez pracownika pracy. Powyższe stwierdzenie ma zastosowanie również w przedstawionym przez Wnioskodawcę stanie faktycznym, gdyż stan faktyczny na bazie, którego orzekał NSA dotyczył nie tylko kosztów noclegów, wyżywienia ale również kosztów przejazdów.

W świetle powyższego Wnioskodawca stoi na stanowisku, że zwrotu kosztów, za używanie samochodu prywatnego do celów służbowych w związku z wykonywaniem obowiązków wynikających z umowy o pracę, w formie ryczałtu nie należy traktować jako przychodu ze stosunku pracy a tym samym pobierać i odprowadzać z tego tytułu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 23b ww. ustawy, wolny od podatku dochodowego jest zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw - do wysokości miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo do wysokości nieprzekraczającej kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, jeżeli przebieg pojazdu, z wyłączeniem wypłat ryczałtu pieniężnego, jest udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu prowadzonej przez pracownika; przepis art. 23 ust. 7 stosuje się odpowiednio.

Z powyższego wynika, że zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy jest wolny od podatku dochodowego, jeżeli samochód jest wykorzystywany w jazdach lokalnych, a obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów odrębnych ustaw.

Odrębnymi ustawami do których odsyła art. 21 ust. 1 pkt 23b ww. ustawy są:

• ustawa z dnia 5 września 2008 r. o komercjalizacji państwowego przedsiębiorstwa użyteczności publicznej „Poczta Polska” (Dz. U. Nr 180, poz. 1109, z późn. zm.),
  
• ustawa z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U. z 2011 r. Nr 12, poz. 59, z późn. zm.),
  
• ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2015 r., poz. 163, z późn.zm.).
  
  

Powyższe zwolnienie obejmuje zatem tylko niektórych pracowników, dla których ww. ustawy przewidują możliwość przyznania prawa do zwrotu kosztów poniesionych z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika lub nakładają na pracodawcę obowiązek ich zwrotu.

W pozostałych przypadkach ryczałt samochodowy za tzw. jazdy lokalne jest opodatkowany.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu u Wnioskodawcy obowiązuje zarządzenie Dyrektora Zakładu XXX w sprawie używania przez pracowników prywatnych samochodów osobowych do celów służbowych oraz zwrotu kosztów z tego tytułu. Stosownie do przedmiotowego zarządzenia pracownicy Zakładu są uprawnień do używania prywatnych samochodów osobowych do celów służbowych po akceptacji przez Dyrektora Zakładu wniosku o używanie przez pracownika samochodu prywatnego do celów służbowych, w którym określony jest miesięczny limit kilometrów przyznany pracownikowi oraz po zawarciu umowy cywilnoprawnej o używanie samochodu prywatnego do celów służbowych. Pracownicy używający samochody prywatne do celów służbowych w ciągu miesiąca sami pokrywają koszty używania tych samochodów do celów służbowych. Zwrot pracownikowi kosztów używania jego prywatnego samochodu do celów służbowych następuje w formie miesięcznego ryczałtu, obliczonego jako iloczyn stawki za 1 kilometr i miesięcznego, przyznanego przez Dyrektora, limitu kilometrów, po złożeniu przez pracownika pisemnego oświadczenia o używaniu przez niego prywatnego samochodu do celów służbowych w danym miesiącu według wzoru, stanowiącego załącznik do umowy o używanie samochodu prywatnego do celów służbowych. Ponadto, stosownie do przedmiotowego zarządzenia, kwotę miesięcznego ryczałtu zmniejsza się o jedną dwudziestą drugą za każdy roboczy dzień nieobecności pracownika w miejscu pracy z powodu choroby, urlopu, podróży służbowej trwającej co najmniej 8 godzin lub innej nieobecności w pracy oraz za każdy dzień roboczy, w którym pracownik nie dysponował samochodem prywatnym do celów służbowych.

Pracownicy używający samochodów prywatnych do celów służbowych wykonujący obowiązki wynikające z umowy o pracę nie pozostają w podróży służbowej w rozumieniu art. 77(5) k.p.

Skoro więc brak jest przepisów odrębnych ustaw, które gwarantowałyby pracownikom Wnioskodawcy możliwość przyznania prawa do zwrotu poniesionych kosztów z tytułu korzystania z prywatnego samochodu do celów służbowych w jazdach lokalnych, to przyznany zwrot nie mieści w dyspozycji cytowanego przepisu art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Oznacza to, że kwota wypłacanego przez Wnioskodawcę pracownikowi świadczenia stanowiącego zwrot kosztów z tytułu używania przez niego samochodu prywatnego w celach służbowych do jazd lokalnych, będzie stanowić przychód pracownika w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który winien być opodatkowany wraz z innymi przychodami ze stosunku pracy.

Wnioskodawca, jako płatnik ma obowiązek doliczyć ww. ryczałt do wynagrodzenia wypłaconego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie bowiem z art. 31 ww. ustawy osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Odnosząc się natomiast do powołanego przez Wnioskodawcę Wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 kwietnia 2016 r., którego punktem wyjścia był wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., należy wyjaśnić, że w przedmiotowej sprawie wyrok ten nie będzie miał zastosowania.

Jak wskazano powyżej, na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zatem ustawodawca definiując na potrzeby ustawy pojęcie przychodu w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dokonał rozróżnienia pieniędzy i wartości pieniężnych od wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Wyodrębniając pojęcie nieodpłatnych świadczeń od pieniędzy uznał tym samym, że nieodpłatne świadczenia muszą mieć postać niepieniężną. Tezę tę potwierdza również brzmienie art. 11 ust. 2-2b ww. ustawy, w których to regulacjach ustawodawca wskazuje sposób ustalania wartości świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Trybunał Konstytucyjny w dniu 8 lipca 2014 r. wydał wyrok sygn. akt. K 7/13, w którym orzekł, że „ art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, 362, 596, 769, 1278, 1342, 1448, 1529 i 1540, z 2013 r. poz. 888, 1036, 1287, 1304, 1387 i 1717 oraz z 2014 r. poz. 223, 312, 567 i 598), rozumiane w ten sposób, że „inne nieodpłatne świadczenie” oznacza wyłącznie przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości, otrzymane przez pracownika, są zgodne z art. 2 w związku z art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.”

Wyrok ten dotyczył zatem wyłącznie nieodpłatnych świadczeń. Należy bowiem zwrócić uwagę, że orzeczenie to zapadło na wniosek o zbadanie zgodności z art. 2 i art. 217 Konstytucji przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b) w zakresie, w jakim przewidują opodatkowanie wszelkich świadczeń: 1) które pracownik może potencjalnie otrzymać w związku z pozostawaniem w stosunku pracy, 2) które są ściśle związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez pracodawcę, 3) których wartości nie da się wyliczyć w zgodzie z metodologią wskazaną w wymienionej ustawie. Stosowanie tez zawartych w tym wyroku do świadczeń o charakterze pieniężnym otrzymywanych przez pracownika (podatnika) nie jest więc uzasadnione.

Reasumując, wobec literalnego brzmienia niektórych powołanych przepisów Konstytucji, jak i ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz zakresu zwolnienia przedmiotowego określonego w art. 21 ust. 1 pkt 23b ww. ustawy - brak jest uzasadnienia, dla stanowiska, że zwrotu kosztów, za używanie samochodu prywatnego do celów służbowych w związku z wykonywaniem obowiązków wynikających z umowy o pracę, w formie ryczałtu nie należy traktować jako przychodu ze stosunku pracy a tym samym pobierać i odprowadzać z tego tytułu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.