Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-2-1/4511-311/16-1/BJ
z 6 września 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613, ze zm.) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U., poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 3 czerwca 2016 r. (data wpływu do Biura – 6 czerwca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w przypadku braku możliwości potrącenia zaliczki na podatek dochodowy w związku z brakiem wypłat na rzecz pracownika –jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 czerwca 2016 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w przypadku braku możliwości potrącenia zaliczki na podatek dochodowy w związku z brakiem wypłat na rzecz pracownika.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (Spółka) prowadzi działalność gospodarczą przeważająco w zakresie sprzedaży hurtowej pozostałych maszyn i urządzeń, jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, z siedzibą działalności gospodarczej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Spółka zatrudnia pracowników na podstawie umów o pracę, wypłaca im wynagrodzenia ze stosunku pracy, od których oblicza i pobiera zaliczki na podatek dochodowy pełniąc w związku z tym rolę płatnika w rozumieniu przepisów art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze konieczność motywowania pracowników do bardziej wydajnej pracy oraz większej dbałości o powierzone mienie przy wykorzystaniu różnorodnych narzędzi motywacyjnych Spółka zamierza zaoferować swoim pracownikom możliwość korzystania z różnych pozapłacowych świadczeń o nieodpłatnym, lub częściowo odpłatnym charakterze. Jednym ze świadczeń, które zamierza wprowadzić Spółka jest możliwość wykorzystywania przez pracowników samochodów służbowych do celów prywatnych.

Zasady wykorzystywania przez pracowników samochodów służbowych do celów prywatnych zostaną określone przez Spółkę w wewnętrznym Regulaminie używania samochodów służbowych.

Spółka przewiduje, że pracownicy będą mogli korzystać z samochodów służbowych do celów prywatnych bez żadnej odpłatności lub też ponosząc częściową odpłatność. Otrzymane przez pracowników z tego tytułu świadczenia nieodpłatne lub częściowo odpłatne Spółka, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie kwalifikowała do przychodów ze stosunku pracy, a ich wartość będzie ustalała zgodnie z zasadami określonymi w art. 12 ust. 2a-2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wartość innych świadczeń nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych Spółka będzie ustalała zgodnie z art. 11 ww. ustawy.

Stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Spółka jako płatnik, zobowiązana do obliczania i pobierania w ciągu roku zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od pracowników, którzy uzyskują od niej przychody ze stosunku pracy, będzie również zobowiązana do obliczania i pobierania comiesięcznych zaliczek na podatek dochodowy od świadczeń nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych, które od Spółki będą otrzymywać jej pracownicy.

Zgodnie z art. 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku, gdy pracownik w danym miesiącu otrzyma świadczenie nieodpłatne lub częściowo odpłatne Spółka będzie zobowiązana doliczyć wartość tego świadczenia do przychodów pieniężnych (wynagrodzenie, zasiłki) jakie wypłaci lub postawi do dyspozycji danemu pracownikowi w tym miesiącu.

Zgodnie z przepisami Kodeksu pracy oraz zgodnie z obowiązującym w Spółce Regulaminem Pracy Spółka wypłaca zatrudnionym pracownikom wynagrodzenia ze stosunku pracy oraz zasiłki z ubezpieczenia społecznego raz w miesiącu, z dołu, w terminie wypłaty ustalonym na 10-ty dzień następnego miesiąca za miesiąc poprzedni.

Dla celów ustalenia dochodu stanowiącego podstawę obliczenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych w danym miesiącu Spółka, zgodnie z zapisami art. 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kieruje się datą wypłaty, niezależnie od tego za jaki okres wynagrodzenie i zasiłki są należne. Tak więc wynagrodzenie i zasiłki należne za dany miesiąc stają się dochodem do opodatkowania w miesiącu następnym, w dacie ich wypłacenia lub postawienia do dyspozycji pracownika. W przypadku Spółki data ta nigdy nie jest późniejsza niż 10-ty dzień miesiąca, w którym je wypłacono. W okresie od daty dokonania wypłaty do końca danego miesiąca pracownicy Spółki z reguły nie uzyskują żadnych innych wypłat pieniężnych.

W przypadku, gdy pracownik Spółki otrzyma w danym miesiącu jakiekolwiek świadczenie nieodpłatne lub częściowo odpłatne w okresie po dokonaniu wypłaty wynagrodzenia i zasiłków Spółka nie ma żadnej technicznej możliwości wykonania dyspozycji ustawodawcy wynikającej z art. 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. doliczenia wartości otrzymanego w danym miesiącu świadczenia nieodpłatnego lub częściowo odpłatnego do przychodu pieniężnego pracownika i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od tego świadczenia, ponieważ pracownik w okresie od dnia wypłaty wynagrodzenia i zasiłków (najpóźniej 10-ty dzień danego miesiąca) do końca miesiąca nie ma już żadnych wypłat pieniężnych.

Problem powyższy nabiera szczególnego znaczenia w sytuacjach określonych w art. 12 ust. 2a-2c, w związku z tym, że faktyczna wartość nieodpłatnego lub częściowo odpłatnego świadczenia z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego dla celów prywatnych otrzymanego w danym miesiącu przez pracownika może de facto zostać ustalona dopiero po zakończeniu tego miesiąca, najwcześniej w pierwszym dniu roboczym następnego miesiąca. Wynika to z wprost z brzmienia art. 12 ust. 2b, w którym ustawodawca, w przypadku gdy pracownik nie wykorzystuje samochodu dla celów prywatnych przez pełny miesiąc, nakazuje ustalać wartość świadczenia za każdy dzień tego wykorzystywania w wysokości 1/30 kwot określonych w art. 12 ust. 2a. Oczywistym jest, iż liczba dni, w których pracownik korzystał w danym miesiącu z samochodu dla celów prywatnych, a tym samym wartość uzyskanego przychodu może zostać ustalona dopiero po zakończeniu miesiąca, w którym przychód z tego tytułu został uzyskany.

Spółka, analizując zapisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie znajduje normy prawnej, która zwalniałaby ją w przedstawionej powyżej sytuacji z obowiązku obliczenia, pobrania i przekazania na rachunek właściwego urzędu skarbowego zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, a jednocześnie nie ma obiektywnej możliwości wykonania nałożonych na nią obowiązków płatnika w tym zakresie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

W jaki sposób Spółka ma prawidłowo wypełnić obowiązki płatnika wynikające z art. 31, art. 32 oraz art. 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przypadku, gdy zatrudnieni przez nią pracownicy uzyskają przychód z nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń w takim okresie danego miesiąca, w którym Spółka nie dokonuje już tym pracownikom żadnych wypłat pieniężnych?

Zajmując stanowisko, Wnioskodawca przywołując treść art. 12 ust. 1, art. 31 oraz art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazał, że z powyższych przepisów wynika jednoznacznie, iż Spółka będzie zobowiązana do doliczania do dochodu pracownika uzyskanego w danym miesiącu wartości otrzymanych przez niego w tymże miesiącu świadczeń nieodpłatnych i częściowo odpłatnych (w tym świadczeń z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych), obliczania i pobierania zaliczek oraz odprowadzania ich na rachunek bankowy właściwego urzędu skarbowego w ustawowym terminie.

Przytoczone przepisy nie przewidują jednak sytuacji, gdy płatnik nie ma faktycznych możliwości pobrania tej zaliczki, gdyż w okresie otrzymania świadczenia nieodpłatnego lub częściowo odpłatnego pracownik nie uzyskał dochodu w formie pieniężnej.

Zdaniem Spółki, pobranie zaliczki nie jest tylko elementem rachunkowym, ale oznacza fizyczną zdolność płatnika do pobrania zaliczki z należności na rzecz pracownika.

Wnioskodawca wskazał, że możliwe są wprawdzie pewne rozwiązania praktyczne, takie przykładowo jak:

• płatnik zapłaci zaliczkę na rachunek urzędu skarbowego z własnych środków, a następnie będzie dochodził jej zwrotu od pracownika,
• płatnik zażąda od pracownika wpłacenia stosownej zaliczki po ustaleniu wartości otrzymanego świadczenia i dopiero po otrzymaniu wpłaty przekaże ją do urzędu skarbowego,
• płatnik doliczy wartość świadczenia do dochodu uzyskanego przez pracownika w następnym miesiącu i wówczas dopiero dokona obliczenia i poboru zaliczki.
  
  

Jednak zdaniem Spółki, żadne z zaprezentowanych rozwiązań praktycznych nie znajduje uzasadnienia w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym, Spółka stoi na stanowisku, iż w sytuacji opisanej w niniejszym wniosku, jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych:

• nie będzie miała obowiązku obliczania, pobierania, a następnie wpłacania na rachunek właściwego urzędu skarbowego zaliczek na podatek od przychodu pracownika z tytułu świadczeń nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych uzyskanych w danym miesiącu, jeżeli z powodów obiektywnie od niej niezależnych nie będzie w stanie pobrać należnej zaliczki z przychodów pieniężnych pracownika wypłaconych mu w tymże miesiącu;
• będzie zobowiązana wykazać wartość przychodu z tytułu wyżej wymienionych świadczeń w rocznym zeznaniu, o którym mowa w art. 37 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych lub w informacji, o której mowa w art. 39 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy czym kwota zaliczki pobranej przez płatnika w odniesieniu do tych przychodów będzie wynosiła zero złotych, w związku z czym podatek od uzyskanych ww. świadczeń zostanie zapłacony przez pracownika (podatnika) dopiero w rozliczeniu rocznym podatku.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.) przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 12 ust. 2a powołanej ustawy wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

1. 250 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³;
2. 400 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³ .
   
   

Zgodnie z art. 12 ust. 2b cyt. ustawy w przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a.

Jeżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością określoną w ust. 2a albo ust. 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika (art. 12 ust. 2c ww. ustawy).

W myśl art. 12 ust. 3 tej ustawy wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie do art. 38 ust. 1 powołanej ustawy płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

W myśl art. 37 ust. 1 ww. ustawy, jeżeli podatnik, od którego zaliczki miesięczne pobierają płatnicy określeni w art. 31, art. 33 lub art. 35 ust. 1 pkt 1, 2, 4 i 7, złoży płatnikowi przed dniem 10 stycznia roku następującego po roku podatkowym oświadczenie sporządzone według ustalonego wzoru, które traktuje się na równi z zeznaniem, że:

• poza dochodami uzyskanymi od płatnika nie uzyskał innych dochodów, z wyjątkiem dochodów określonych w art. 30-30c oraz art. 30e,
• nie korzysta z odliczeń, z zastrzeżeniem ust. 1a pkt 2-4,
• nie korzysta z możliwości opodatkowania dochodów na zasadach określonych w art. 6 ust. 2 lub 4,
• nie ma obowiązku doliczenia kwot uprzednio odliczonych, z zastrzeżeniem ust. 1a pkt 5

-płatnik jest obowiązany sporządzić, według ustalonego wzoru, roczne obliczenie podatku, na zasadach określonych w art. 27, od dochodu uzyskanego przez podatnika w roku podatkowym.

Na podstawie art. 39 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, z zastrzeżeniem ust. 5 (PIT-11). Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

Z opisanego we wniosku zdarzenia wynika, że Spółka zamierza zaoferować swoim pracownikom możliwość korzystania z różnych pozapłacowych świadczeń o nieodpłatnym lub częściowo odpłatnym charakterze. Jednym ze świadczeń, które zamierza wprowadzić Spółka jest możliwość wykorzystywania przez pracowników samochodów służbowych do celów prywatnych. Spółka przewiduje, że pracownicy będą mogli korzystać z samochodów służbowych do celów prywatnych bez żadnej odpłatności lub też ponosząc częściową odpłatność. Otrzymane przez pracowników z tego tytułu świadczenia nieodpłatne lub częściowo odpłatne Spółka, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie kwalifikowała do przychodów ze stosunku pracy, a ich wartość będzie ustalała zgodnie z zasadami określonymi w art. 12 ust. 2a-2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wartość innych świadczeń nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych Spółka będzie ustalała zgodnie z art. 11 ww. ustawy.

Spółka wypłaca zatrudnionym pracownikom wynagrodzenia ze stosunku pracy oraz zasiłki z ubezpieczenia społecznego raz w miesiącu, z dołu, w terminie wypłaty ustalonym na 10-ty dzień następnego miesiąca za miesiąc poprzedni. W przypadku, gdy pracownik Spółki otrzyma w danym miesiącu jakiekolwiek świadczenie nieodpłatne lub częściowo odpłatne w okresie po dokonaniu wypłaty wynagrodzenia i zasiłków Spółka nie ma żadnej technicznej możliwości wykonania dyspozycji ustawodawcy wynikającej z art. 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze opisane zdarzenie przyszłe oraz powołane wyżej przepisy prawa należy podzielić stanowisko Wnioskodawcy, że Spółka nie będzie miała obowiązku obliczania, pobierania, a następnie wpłacania na rachunek właściwego urzędu skarbowego zaliczek na podatek od przychodu pracownika z tytułu świadczeń nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych uzyskanych w danym miesiącu, jeżeli z powodów obiektywnie, od niej niezależnych, nie będzie w stanie pobrać należnej zaliczki z przychodów pieniężnych pracownika wypłaconych mu w tymże miesiącu. Z powołanych wyżej przepisów art. 31, 38 i 39 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika jednoznacznie, iż płatnik jest obowiązany do obliczenia i pobrania zaliczki od osób, które uzyskują od niego m. in. dochody ze stosunku pracy. Nie wynika natomiast, aby płatnik, który nie ma faktycznych możliwości pobrania tej zaliczki, gdyż w danym miesiącu podatnik nie uzyskał dochodu w formie pieniężnej lub też dochód ten został wypłacony przed uzyskaniem świadczenia nieodpłatnego lub częściowo odpłatnego, był obowiązany stosować jedno ze wskazanych we wniosku rozwiązań, w tym m.in. zapłacić zaliczkę z własnych środków, a następnie dochodzić jej zwrotu od pracownika. Takie zobowiązanie nie wynika także z innych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepisy tej ustawy nie obligują także podatnika do wpłacenia stosownej zaliczki na podatek swojemu płatnikowi.

W przypadku powstania przychodu w postaci nieodpłatnych świadczeń czy też świadczeń częściowo odpłatnych w sytuacji, gdy płatnik oprócz wskazanego świadczenia nie przekazuje dochodu w formie pieniężnej lub też dochód ten został wypłacony przed uzyskaniem świadczenia nieodpłatnego lub częściowo odpłatnego, dochód ten – płatnik zobowiązany będzie wykazać w rocznej informacji PIT-11 jedynie wartość przychodu, a pracownik będzie obowiązany uwzględnić go w rocznym zeznaniu podatkowym składanym do urzędu skarbowego i od sumy uzyskanych w danym roku podatkowym dochodów zapłacić należny podatek. W takiej sytuacji płatnik nie będzie zobowiązany do odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, gdyż nie ma faktycznych możliwości pobrania tej zaliczki.

Rację ma więc Spółka, że będzie zobowiązana wykazać wartość przychodu z tytułu wyżej wymienionych świadczeń w rocznym obliczeniu podatku, o którym mowa w art. 37 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych lub w informacji, o której mowa w art. 39 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy czym kwota zaliczki pobranej przez płatnika w odniesieniu do tych przychodów będzie wynosiła zero złotych, w związku z czym podatek od uzyskanych ww. świadczeń zostanie zapłacony przez pracownika (podatnika) dopiero w rozliczeniu rocznym podatku.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, ze zm). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.