Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP2/4512-378/16-1/JJ
z 2 września 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2015r., poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 12 maja 2016r. (data wpływu 19 maja 2016r.), uzupełnionym pismem z 18 lipca 2016r. (data wpływu 21 lipca 2016r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia czy Wnioskodawca prawidłowo zakwalifikował korzystanie z gruntu pod nośnik reklamowy jako świadczenie usług wynajmu nieruchomości pod reklamę oraz określenia czy w związku z bezumownym korzystaniem z części gruntu pod wynajem nośnika powierzchni reklamowych Wnioskodawca prawidłowo naliczył podatek VAT – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 maja 2016 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia czy Wnioskodawca prawidłowo zakwalifikował korzystanie z gruntu pod nośnik reklamowy jako świadczenie usług wynajmu nieruchomości pod reklamę oraz określenia czy w związku z bezumownym korzystaniem z części gruntu pod wynajem nośnika powierzchni reklamowych Wnioskodawca prawidłowo naliczył podatek VAT.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 18 lipca 2016r. (data wpływu 21 lipca 2016r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 5 lipca 2016r. znak: IBPP2/4512-378/16/JJ.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca - Gmina Miejska - podczas prowadzenia postępowania scalającego w połowie czerwca 2015 r. ujawniła fakt samowolnego zajęcia przez podmiot gospodarczy firmę sp. z o.o. z siedzibą w, części gruntu należącego do Gminy Miejskiej pod nośnik reklamowy typu SD bez uprzedniego zawarcia umowy. Po uzyskaniu informacji o zajęciu gruntu Gmina Miejska nie podejmowała żadnych działań zmierzających do odzyskania nieruchomości, ponieważ firma sama usunęła nośnik reklamowy w dniu 30 czerwca 2016 r. Firma w swoich wyjaśnieniach podała, że na postawienie tablicy w 2008 r. miała umowę z osobą prywatną, mającą być rzekomo właścicielką działki oraz zaświadczenie z Wydziału Architektury i Urbanistyki o braku sprzeciwu na instalacje tablicy reklamowej z dnia 22 lutego 2008 r. Wg księgi wieczystej nr - Gmina Miejska jest wyłącznym właścicielem określonej na wstępie działki od 2006 r. Ponieważ zaświadczenie o nie wniesienie sprzeciwu z Wydziału Architektury i Urbanistyki było wystawione w dniu 22 lutego 2008 r. - przyjęto że firma sp. z o.o. mogła działką nr 1015 w obrębie X dysponować od następnego dnia, tj. 23 lutego 2008 r.

Gmina Miejska do dnia postępowania scalającego nie posiadała wiedzy o tym, że grunt pod reklamę jest wykorzystywany bezumownie. Gmina Miejska naliczyła firmie wynagrodzenie za korzystanie z części gruntu pod wynajem nośnika reklamowego od następnego dnia od wydania zaświadczenia o nie wniesieniu sprzeciwu tj. od dnia 23 lutego 2008 r. do dnia 30 czerwca 2015 r. Wystawiła dwie faktury:

1. za okres 23.02.2008 - 31.12.2010 na kwotę netto 32 162,36 zł plus VAT 22% - 7 075,72 zł.
2. za okres 01.01.2011 - 30.06.2015 na kwotę netto 43 427,80 zł plus VAT 23% - 9 988,40 zł.
   
   

Łączna kwota należności wyniosła 92.654,28 zł, w tym podatek VAT - 17.064,11 zł.

Firma sp. z o.o. ostatecznie zapłaciła Gminie Miejskiej należność główną 75.590 zł. Firma sp. z o.o. odmówiła zapłaty podatku VAT.

W piśmie uzupełniającym wniosek, Wnioskodawca wskazał, że jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, art. 86 ust. l i art. 87 ust. l ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o Podatku od Towarów i Usług (Dz.U. ż 2011 r., Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

1. Czy Gmina Miejska prawidłowo zakwalifikowała korzystanie z gruntu pod nośnik reklamowy przez firmę sp. z o.o.?
2. Czy w związku z bezumownym korzystaniem przez firmę z części gruntu pod wynajem nośnika powierzchni reklamowych, Gmina Miejska prawidłowo naliczyła podatek VAT?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Artykuł 5 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług mówi, że czynności o których mowa w ust. 1 podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa. Zgodnie z art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Gmina Miejska obciążyła korzystającego z jej majątku opłatą naliczoną od momentu, od którego zajął on nieruchomość pod nośnik reklamowy do dnia wydania nieruchomości Gminie, co stanowi świadczenie usługi wynajmu nieruchomości pod reklamę. Wynajem, co do zasady, w myśl obowiązujących przepisów, podlega opodatkowaniu stawką 23%. W związku z tym, należność dla Gminy Miejskiej za korzystanie z jej gruntu powinna podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT i traktowana jako wynajem gruntu pod nośnik reklamowy.

Za wynajem gruntu pod nośnik reklamowy Gmina Miejska wystawiła w dniu 31.08.2015 r. dla firmy sp. z o.o. faktury odpowiednio za okres od dnia 23.02.2008 r. do dnia 31.12.2010 r. ze stawką 22% obowiązującą w tym okresie i za okres od dnia 01.01.2011 r. do dnia 30.06.2015 r. ze stawką 23%. Naliczenie stawki zastosowano zgodnie z obowiązującymi w danym okresie stawkami VAT.

Reasumując:

1. Gmina Miejska prawidłowo zakwalifikowała korzystanie z gruntu pod nośnik reklamowy przez firmę sp. z o.o.,
2. Gmina Miejska we właściwych stawkach naliczyła podatek VAT z tytułu korzystania z gruntu pod nośnik reklamowy przez firmę sp. z o.o.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2016r., poz. 710 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…) – art. 7 ust. 1 ustawy.

Wskazane czynności, jak wynika z art. 5 ust. 2 ustawy, podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa.

Powyższe oznacza, że istotny jest przede wszystkim faktyczny przebieg danej czynności i osiągnięty rezultat zgodny z zamiarem umawiających się stron.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przepis art. 2 pkt 6 ustawy stanowi, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, na mocy art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast stosownie do treści art. 146a pkt 1 ww. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23 %.

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, że nie każde powstrzymanie się od działania, czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę w rozumieniu przepisów ustawy.

Taki szeroki charakter świadczenia usługi potwierdzają także zapisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380).

W świetle art. 353 § 2 K.c., świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu.

Tak więc, na świadczenie może składać się zachowanie polegające na działaniu (dokonanie czynności na rzecz innego podmiotu) albo na zaniechaniu (zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji). Na świadczenie mogą się również składać jednocześnie zachowania polegające na działaniu oraz na zaniechaniu.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady, podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie (z wyjątkiem przypadków ściśle określonych w art. 7 ust. 2 oraz w art. 8 ust. 2 ustawy). Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego. Skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę, należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę, wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Wobec powyższych rozważań, dostawa towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonane odpłatnie, oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Zauważyć należy, że przepisy podatkowe nie zawierają definicji odszkodowania. Zatem w tym zakresie należy posiłkować się przepisami prawa cywilnego.

Na gruncie prawa cywilnego, odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody.

Ponadto, między zdarzeniem a zaistniałą w jego wyniku szkodą, musi istnieć związek przyczynowy.

Kodeks cywilny rozróżnia dwa podstawowe rodzaje odpowiedzialności: kontraktową, która powstaje z mocy umowy i odnosi się do przypadków niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania (art. 471 K.c.) oraz deliktową, czyli wynikającą z czynów niedozwolonych (art. 415 K.c.).

Zgodnie z treścią art. 471 K.c., dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba, że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W świetle wyżej przytoczonych przepisów, na gruncie stosunków cywilnoprawnych, szkoda polega na nienależytym wykonaniu bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika, istnieniu adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem, a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania.

Przepisy Kodeksu cywilnego regulują również kwestie bezumownego korzystania z cudzej rzeczy.

Zgodnie z art. 222 § 1 i § 2 K.c., właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. Przeciwko osobie, która narusza własność w inny sposób aniżeli przez pozbawienie właściciela faktycznego władztwa nad rzeczą, przysługuje właścicielowi roszczenie o przywrócenie stanu zgodnego z prawem i o zaniechanie naruszeń.

Na podstawie art. 224 § 1 K.c., samoistny posiadacz w dobrej wierze nie jest obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i nie jest odpowiedzialny ani za jej zużycie, ani za jej pogorszenie lub utratę. Nabywa własność pożytków naturalnych, które zostały od rzeczy odłączone w czasie jego posiadania, oraz zachowuje pobrane pożytki cywilne, jeżeli stały się w tym czasie wymagalne.

Jak wynika z art. 224 § 2 K.c. od chwili, w której samoistny posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i jest odpowiedzialny za jej zużycie, pogorszenie lub utratę, chyba że pogorszenie lub utrata nastąpiła bez jego winy. Obowiązany jest zwrócić pobrane od powyższej chwili pożytki, których nie zużył, jak również uiścić wartość tych, które zużył.

W oparciu natomiast o art. 225 K.c., obowiązki samoistnego posiadacza w złej wierze względem właściciela są takie same jak obowiązki samoistnego posiadacza w dobrej wierze od chwili, w której ten dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy. Jednakże samoistny posiadacz w złej wierze obowiązany jest nadto zwrócić wartość pożytków, których z powodu złej gospodarki nie uzyskał, oraz jest odpowiedzialny za pogorszenie i utratę rzeczy, chyba że rzecz uległaby pogorszeniu lub utracie także wtedy, gdyby znajdowała się w posiadaniu uprawnionego.

Z ww. regulacji wynika, że w sytuacji wytoczenia powództwa – przeciwko samoistnemu posiadaczowi w złej wierze – jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy oraz jest odpowiedzialny za jej stan. Ponadto spoczywa na nim obowiązek zwrotu pobranych od powyższej chwili pożytków, których nie zużył, jak również winny jest uiścić wartość tych, które zużył.

Zgodnie z dyspozycją art. 230 ustawy Kodeks cywilny, przepisy dotyczące roszczeń właściciela przeciwko samoistnemu posiadaczowi o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy, o zwrot pożytków lub o zapłatę ich wartości oraz o naprawienie szkody z powodu pogorszenia lub utraty rzeczy, jak również przepisy dotyczące roszczeń samoistnego posiadacza o zwrot nakładów na rzecz, stosuje się odpowiednio do stosunku między właścicielem rzeczy a posiadaczem zależnym, o ile z przepisów regulujących ten stosunek nie wynika nic innego.

Stosownie do art. 336 K.c., posiadaczem rzeczy jest zarówno ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel (posiadacz samoistny), jak i ten, kto nią faktycznie włada jak użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (posiadacz zależny).

Artykuł 674 ww. Kodeksu stanowi, że jeżeli po upływie terminu oznaczonego w umowie albo w wypowiedzeniu najemca używa nadal rzeczy za zgodą wynajmującego, poczytuje się w razie wątpliwości, że najem został przedłużony na czas nie oznaczony.

Na podstawie analizy powołanych przepisów Kodeksu cywilnego i ustawy o podatku od towarów i usług należy stwierdzić, że przy rozstrzyganiu wątpliwości, czy bezumowne korzystanie z nieruchomości podlega opodatkowaniu w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, decydują w każdym przypadku konkretne okoliczności.

W przypadku, gdy rzecz (np. nieruchomość) została objęta w posiadanie przez podmiot nieuprawniony, a właściciel rzeczy dążąc do uregulowania stanu niezgodnego z jego wolą wytoczy przeciwko niemu powództwo o wydanie rzeczy, zasadne jest przyjęcie, że pomiędzy właścicielem i korzystającym bezumownie z tej rzeczy nie istnieje żaden jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełnione są świadczenia wzajemne. W tej sytuacji świadczenie podatnika, nieoparte na tytule prawnym, wskazującym obowiązek świadczenia usług oraz wysokość wynagrodzenia — nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Odszkodowanie wypłacone w takich okolicznościach z tego tytułu nie jest płatnością za świadczenie usługi, lecz rekompensatą za pozbawienie właściciela prawa do swobodnego dysponowania rzeczą i wynikłe z tego tytułu szkody.

Inaczej należy oceniać sytuację, kiedy właściciel rzeczy (np. nieruchomości) - z różnych względów - toleruje stan, w którym przy braku formalnego stosunku prawnego, inny podmiot korzysta z należącej do niego rzeczy. W tych okolicznościach wynagrodzenie otrzymane przez właściciela z tytułu bezumownego korzystania z rzeczy stanowi zapłatę za świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług i na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

Mając powyższe na uwadze zauważyć należy, że w przypadku, gdy Gmina toleruje sytuację, w której przy braku formalnego stosunku prawnego, podmiot trzeci korzysta z nieruchomości i jednocześnie nie podejmuje czynności dążących do odzyskania gruntu lecz zamiarem jej jest w istocie uregulowanie stanu prawnego nieruchomości poprzez zawarcie umowy dzierżawy, uznać należy, że w tym konkretnym przypadku używanie nieruchomości za domniemaną, dorozumianą zgodą, traktować należy jako świadczenie usług (która to czynność ma charakter usługi dzierżawy) podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z sytuacji przedstawionej w opisie stanu faktycznego wniosku wynika, że Wnioskodawca podczas prowadzenia postępowania scalającego w połowie czerwca 2015 r. ujawnił fakt samowolnego zajęcia przez podmiot gospodarczy części gruntu należącego do Gminy pod nośnik reklamowy typu SD bez uprzedniego zawarcia umowy. Po uzyskaniu informacji o zajęciu gruntu Gmina nie podejmowała żadnych działań zmierzających do odzyskania nieruchomości, ponieważ firma sama usunęła nośnik reklamowy. Wg księgi wieczystej Wnioskodawca jest wyłącznym właścicielem określonej na wstępie działki od 2006 r. Ponieważ zaświadczenie o nie wniesienie sprzeciwu z Wydziału Architektury i Urbanistyki było wystawione w dniu 22 lutego 2008 r. - przyjęto że firma mogła działką dysponować od następnego dnia, tj. 23 lutego 2008 r.

Gmina do dnia postępowania scalającego nie posiadała wiedzy o tym, że grunt pod reklamę jest wykorzystywany bezumownie. Gmina naliczyła firmie wynagrodzenie za korzystanie z części gruntu pod wynajem nośnika reklamowego od następnego dnia od wydania zaświadczenia o nie wniesieniu sprzeciwu tj. od dnia 23 lutego 2008 r. do dnia 30 czerwca 2015 r.

Firma ostatecznie zapłaciła Gminie należność główną. Firma odmówiła zapłaty podatku VAT.

W piśmie uzupełniającym wniosek, Wnioskodawca wskazał, że jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Ustosunkowując się do powyższego wskazać należy, że ww. firma zajmowała grunt bez tytułu prawnego i korzystał z niego bez wiedzy i zgody właściciela. Gmina do dnia powzięcia informacji o zajęciu należącej do niej nieruchomości, nie posiadała wiedzy o tym, że jest ona wykorzystywana bezumownie (bezprawnie).

W kontekście powyższego, uznać należy, że nie jest możliwe świadome wykonywanie usługi tolerowania czynności lub sytuacji (art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług) z mocą wsteczną, w przypadku, gdy świadczący nie wie, że taką usługę wykonuje. Zatem wynagrodzenie za korzystanie z majątku Gminy bez tytułu prawnego (bez zgody i wiedzy właściciela, z mocą wsteczną), nie jest świadczeniem za wykonanie usługi i nie stanowi czynności opodatkowanej w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym zdarzenie w postaci bezumownego korzystania z majątku Gminy, trwające do momentu uzyskania wiedzy o tym fakcie przez Gminę, nie jest/nie będzie uznane za usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Uwzględniając powyższe, jak również fakt, że korzystający uiścił opłaty za okres bezumownego korzystania i zaprzestał dalszego zajmowania nieruchomości i wydał ją Gminie wskazać należy, że w opisanej sytuacji opłata pobierana przez Gminę za okres bezumownego korzystania z nieruchomości trwający do momentu uzyskania przez Gminę wiedzy o tym fakcie, nie podlega opodatkowaniu.

Inaczej przedstawia się sytuacja za okres trwający od momentu uzyskania przez Gminę wiedzy o bezumownym korzystaniu przez ww. firmę z gruntu Gminy do dnia jego wydania Gminie.

Z opisu sprawy wynika, że po uzyskaniu informacji o zajęciu gruntu Gmina Miejska nie podejmowała żadnych działań zmierzających do odzyskania nieruchomości, ponieważ firma sama usunęła nośnik reklamowy w dniu 30 czerwca 2016 r. Dodatkowo firma uiściła na rzecz Gminy należność za korzystanie z gruntu.

W tej sytuacji należy uznać, że w okresie trwającym od momentu uzyskania przez Gminę wiedzy o bezumownym korzystaniu przez ww. firmę z gruntu Gminy do dnia jego wydania Gminie, doszło do odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, które to świadczenie z mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy stanowi czynność opodatkowaną, podlegającą opodatkowaniu stawką 23% zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zatem, oceniając stanowisko Wnioskodawcy całościowo, należy uznać je za nieprawidłowe.

Jednocześnie należy zauważyć, że interpretacja indywidualna została wydana przy założeniu, że – jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego – Gmina w istocie nie posiada wiedzy o bezumownym korzystaniu z nieruchomości i tak przedstawiony stan faktyczny nie jest sprzeczny z posiadaną/prowadzoną dokumentacją. W przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zmiana któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiana stanu prawnego powoduje, że niniejsza interpretacja traci swoją ważność, a Wnioskodawca nie może korzystać z ochrony wynikającej z tej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2016r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.