Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-2-1/4511-324/16-1/BJ
z 15 września 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613, ze zm.) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U., poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 24 czerwca 2016 r. (data wpływu do Biura – 29 czerwca 2016 r.), uzupełnionym 22 lipca 2016 r. i 1 września 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w przypadku braku możliwości potrącenia zaliczki na podatek dochodowy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 czerwca 2016 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie obowiązków płatnika w przypadku braku możliwości potrącenia zaliczki na podatek dochodowy.

Z uwagi na fakt, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w piśmie z 11 lipca 2016 r. znak: IBPB-2-1/4511-323/16/BJ, IBPB-2-1/4511-324/16/BJ wezwano Wnioskodawcę o jego uzupełnienie. Wniosek uzupełniono 22 lipca 2016 r. i 1 września 2016 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony m.in. następujący stan faktyczny:

Pracodawca błędnie ustalił przychód pracownika w danym miesiącu z powodu nieuwzględnienia w wysokości przychodu pracownika wartości świadczenia w naturze, które zostało pracownikowi postawione do dyspozycji.

W związku z zaistniałą sytuacją pracodawca skorygował przychód pracownika powiększając przychód o wartość świadczenia w naturze w miesiącu, w którym pracownikowi świadczenie zostało postawione do dyspozycji. Pracodawca dokonał wyżej opisanej korekty już po ustaniu zatrudnienia pracownika.

Pracodawca w opisanej sytuacji nie jest w stanie w pełni wypełnić swojego obowiązku płatnika wynikającego z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ nie ma z czego potrącić zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Pracodawca na chwilę obecną występuje do pracowników o dokonywanie wpłat zaliczki podatku dochodowego na rachunek pracodawcy, które to wpłaty są przekazywane na rachunek właściwego urzędu skarbowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy w przypadku braku możliwości pobrania zaliczki na podatek dochodowy, wynikającej z braku jakichkolwiek wypłat pieniężnych na rzecz byłego pracownika wystarczające będzie, jeżeli płatnik wykaże wartości świadczenia/świadczeń w naturze na deklaracji podatkowej pracownika jako przychód oraz wpisze wartość „0”, jako wartość przekazanego podatku? Czy będzie to wystarczającym wywiązaniem się pracodawcy z roli płatnika określonej w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że nie ma obowiązku dokonywania wpłat zaliczki na podatek dochodowy od wartości świadczeń w naturze na rzecz byłego pracownika, jeśli z powodów od niego niezależnych nie jest w stanie pobrać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od byłego pracownika. Wynika to z art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym zaliczka podatku podlega wpłacie do urzędu „w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki”, pobranie zaliczki nie jest tylko elementem rachunkowym ale musi oznaczać fizyczną zdolność płatnika do pobrania zaliczki z należności na rzecz pracownika. Podejście takie potwierdził wyrok NSA z dnia 29 listopada 1984 r., sygn. SAGd 929/84 ONSA 1984, Nr 2, poz. 115. „Płatnik, w rozumieniu art. 3 ust. 4 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych („.„) nie jest organem podatkowym w znaczeniu art. 1 kpa., i (...) czynności przez niego podejmowane w celu obliczenia i pobrania należności podatkowych od podatnika mają charakter jedynie czynności techniczno-rachunkowych.”

W przypadku braku możliwości pobrania zaliczki na podatek, płatnik powinien wykazać kwotę przychodu na rocznym zeznaniu podatkowym pracownika, wpisując kwotę „0” jako zapłacony podatek. Na podstawie art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych płatnicy są obowiązani obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują przychody ze stosunku pracy. Zgodnie z art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego.

Z powyższych przepisów wynika, że płatnik jest obowiązany do obliczenia i pobrania zaliczki. Nie wynika natomiast, aby płatnik, który nie ma faktycznych możliwości pobrania tej zaliczki, gdyż w danym miesiącu podatnik nie uzyskał dochodu w formie pieniężnej ponieważ nie pozostaje już w stosunku prawnym z płatnikiem był obowiązany zapłacić zaliczkę z własnych środków, a następnie dochodzić jej zwrotu od byłego pracownika. Takie zobowiązanie nie wynika także z innych przepisów ustawy. Przepisy ustawy nie obligują także byłego pracownika do wpłacenia zaległej zaliczki na podatek swojemu płatnikowi.

Stosownie do postanowień art. 39 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przekazać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74.

Dochód pracownika uzyskany z tytułu opłacania w danym roku świadczeń w naturze płatnik zobowiązany będzie wykazać w rocznej informacji PIT-11, a podatnik będzie obowiązany uwzględnić go w rocznym zeznaniu podatkowym składanym do urzędu skarbowego i od sumy uzyskanych w danym raku podatkowym dochodów zapłacić należny podatek.

Stanowisko takie potwierdził Minister Finansów w interpretacji indywidualnej z 8 czerwca 2012 r. znak: DD3/033/140/IMD/10/PK-424.

Z uwagi na zakres niniejszej interpretacji powyżej Organ przywołał tylko tę część stanowiska Wnioskodawcy, która odnosi się do pyt. ozn. we wniosku nr 2.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie zaznacza się, że niniejsza interpretacja zawiera ocenę stanowiska Wnioskodawcy w zakresie obowiązków płatnika w przypadku braku możliwości potrącenia zaliczki na podatek dochodowy. W zakresie skutków podatkowych opłacenia przez Wnioskodawcę zaległych składek ZUS za byłego pracownika i związanych z tym obowiązków płatnika, wydano odrębną interpretację znak: IBPB-2-1/4511-323/16-1/BJ.

Zgodnie z art. 31 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.) osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie do art. 38 ust. 1 ww. ustawy płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

W myśl art. 39 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przekazać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych – imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru (PIT-11). Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

Z treści wniosku wynika, że pracodawca (Wnioskodawca) błędnie ustalił przychód pracownika w danym miesiącu z powodu nieuwzględnienia w wysokości przychodu pracownika wartości świadczenia w naturze, które zostało pracownikowi postawione do dyspozycji. W związku z zaistniałą sytuacją pracodawca skorygował przychód pracownika powiększając przychód o wartość świadczenia w naturze w miesiącu, w którym pracownikowi świadczenie zostało postawione do dyspozycji. Pracodawca dokonał wyżej opisanej korekty już po ustaniu zatrudnienia pracownika. Pracodawca w opisanej sytuacji nie jest w stanie w pełni wypełnić swojego obowiązku płatnika wynikającego z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ nie ma z czego potrącić zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Pracodawca na chwilę obecną występuje do pracowników o dokonywanie wpłat zaliczki podatku dochodowego na rachunek pracodawcy, które to wpłaty są przekazywane na rachunek właściwego urzędu skarbowego.

Wnioskodawca uważa, że dochód pracownika uzyskany z tytułu opłacania w danym roku świadczeń w naturze płatnik zobowiązany będzie wykazać w rocznej informacji PIT-11, a podatnik będzie obowiązany uwzględnić go w rocznym zeznaniu podatkowym składanym do urzędu skarbowego i od sumy uzyskanych w danym raku podatkowym dochodów zapłacić należny podatek.

Należy zauważyć, że z powołanych powyżej przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, iż płatnik jest obowiązany do obliczenia i pobrania zaliczki. Nie wynika natomiast, aby płatnik, który nie ma faktycznych możliwości pobrania tej zaliczki, gdyż w danym miesiącu podatnik nie uzyskał dochodu w formie pieniężnej, był obowiązany zapłacić zaliczkę z własnych środków, a następnie dochodzić jej zwrotu od pracownika. Takie zobowiązanie nie wynika także z innych przepisów ustawy.

Przepisy ustawy nie obligują także podatnika do wpłacenia stosownej zaliczki na podatek swojemu płatnikowi.

Skoro Wnioskodawca skorygował przychód pracownika powiększając przychód o wartość świadczenia w naturze w miesiącu, w którym pracownikowi świadczenie zostało postawione do dyspozycji, jednakże dokonana korekta została dokonana już po ustaniu stosunku zatrudnienia i nie ma dochodu, z którego można byłoby dokonać stosownego potrącenia – Wnioskodawca (płatnik) nie pobiera zaliczki na podatek dochodowy od ww. świadczenia. Nie ma on bowiem faktycznych możliwości pobrania tej zaliczki z dochodów byłego pracownika.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa, należy podzielić stanowisko Wnioskodawcy, że nie ma obowiązku dokonywania wpłat zaliczki na podatek dochodowy od wartości świadczeń w naturze na rzecz byłego pracownika, jeśli z powodów od niego niezależnych nie jest w stanie pobrać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od byłego pracownika. Wnioskodawca jako płatnik zobowiązany jest jedynie wykazać w rocznej informacji PIT-11 wartość przychodu z tytułu świadczeń w naturze, natomiast jako wysokość pobranej zaliczki z tego tytułu podać kwotę „0”. Były pracownik z kolei będzie obowiązany uwzględnić ten przychód w rocznym zeznaniu podatkowym składanym do urzędu skarbowego i od sumy uzyskanych w danym roku podatkowym dochodów zapłacić należny podatek.

Skoro zatem brak jest podstaw do pobrania zaliczki na podatek dochodowy, brak jest również (biorąc pod uwagę treść art. 38 ust. 1 ww. ustawy) i podstaw do jej odprowadzenia do właściwego urzędu skarbowego. Zatem Wnioskodawca nie jest obowiązany ani z własnych środków ani ze środków przekazanych mu przez pracownika regulować należnej z tego tytułu zaliczki.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnośnie powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej zauważa się, iż rozstrzygnięcie w niej zawarte zostało wydane w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.