Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/4512-550/16-2/AW
z 25 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 7 lipca 2016 r. (data wpływu 13 lipca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku dla opisanych usług świadczonych na rzecz banku - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 lipca 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku opisanych usług świadczonych na rzecz banku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

XXX (dalej: „Spółka”) jest podmiotem prowadzącym działalność w branży budowlanej, głównie w zakresie budownictwa mieszkaniowego.
Spółka zawarła umowę z bankiem w przedmiocie określenia warunków współpracy pomiędzy bankiem a Spółką w związku z udzielaniem przez bank kredytów na zakup, budowę lokali mieszkalnych i domów jednorodzinnych osobom fizycznym (konsumentom).

Zgodnie z umową zawartą z bankiem Spółka zobowiązana jest m.in. do:

1. umieszczenia w widocznych miejscach w placówkach Spółki zestawu materiałów reklamowych przekazanych przez bank,
2. zachowania tajemnicy co do wszystkich informacji uzyskanych w związku z wykonywaniem umowy z bankiem, zarówno w trakcie jej obowiązywania jak i po jej rozwiązaniu,
3. przestrzegania przepisów prawa, w szczególności ustawy o ochronie danych osobowych,
4. uzyskania od każdego klienta pisemnego upoważnienia, stanowiącego, iż klient pozyskał informacje o propozycji kredytowej banku w formie odpowiedniego materiału reklamowego znajdującego się w placówce Spółki oraz iż klient upoważnia bank do przekazania Spółce informacji o fakcie udzielenia kredytu, jego warunkach cenowych i fakcie uruchomienia kredytu oraz o ewentualnym odstąpieniu przez klienta od umowy kredytu, oraz niezwłocznego przekazania tego upoważnienia do banku,
5. niepobierania od klientów jakichkolwiek opłat.
   
   

Za wykonanie wszystkich obowiązków wynikających z umowy z bankiem, Spółce przysługuje wynagrodzenie w postaci prowizji liczonej jako odpowiedni procent od kwoty udzielonego przez bank kredytu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy usługi świadczone przez Spółkę na rzecz banku są zwolnione od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Usługi świadczone przez Spółkę na rzecz banku są zwolnione od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: „ustawa o VAT”).
Nie ulega wątpliwości, że czynności wykonywane przez Spółkę na rzecz banku za wynagrodzeniem w postaci prowizji należy traktować na gruncie ustawy o VAT jako odpłatne świadczenie usług - czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (dalej: „podatek VAT”) stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Określając zasady opodatkowania podatkiem VAT usług świadczonych przez Spółkę na rzecz banku, należy natomiast zwrócić uwagę na art. 43 ust. 1 ustawy o VAT, w którym zostały wymienione kategorie usług zwolnionych od podatku VAT. Wśród usług zwolnionych od podatku VAT, ustawodawca wymienił m.in. usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę (art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT). Zakres zastosowania tego zwolnienia został doprecyzowany w art. 43 ust. 13 ustawy o VAT, zgodnie z którym zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej m.in. w ust. 1 pkt 38, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 38. Ponadto zwolnienie, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT nie ma zastosowania do:

1. czynności ściągania długów, w tym factoringu;
2. usług doradztwa;
3. usług w zakresie leasingu.
   
   

Zgodnie z literalnym brzmieniem art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT, zwolnieniem z opodatkowania zostały zatem objęte:

1. usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych,
2. usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych,
3. zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.
   
   

Zwolnienie to ma charakter przedmiotowy, tzn. dla objęcia danej usługi zwolnieniem z podatku VAT decydujący jest wyłącznie rodzaj i charakter tej usługi (kryterium przedmiotowe), a bez znaczenia pozostaje jaki podmiot tę usługę wykonuje (kryterium podmiotowe). Oznacza to, że zwolnienie z podatku VAT winno mieć zastosowanie do wszelkich usług pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, niezależnie od tego kto będzie ich usługodawcą (instytucja finansowa lub inny podmiot). Należy zatem uznać, że art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT zwalnia z podatku VAT usługi udzielania pożyczek i kredytów wykonywane zarówno przez wyspecjalizowane w tym zakresie instytucje finansowe, jak również wykonywane przez inne podmioty usługi pośrednictwa w udzielaniu kredytów i pożyczek pieniężnych.

Dla zdefiniowania faktycznego zakresu zastosowania art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT, kluczowa będzie zatem wykładnia pojęcia „pośrednictwa” użytego przez ustawodawcę w treści tego przepisu. Zgodnie z potocznym znaczeniem tego słowa, „pośrednictwo” oznacza działalność polegającą na kojarzeniu kontrahentów w transakcjach handlowych, działalność osoby trzeciej mającą na celu doprowadzenie do porozumienia się lub załatwienia jakichś spraw między stronami. Określając zakres znaczeniowy pojęcia „pośrednictwo” na gruncie przepisów regulujących zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT należy odwołać się do wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 21 czerwca 2001 r. w sprawie C-435/05, wydanego w przedmiocie wykładni i stosowania art. art. 13 część B lit. d) pkt 1 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej, przewidującego zwolnienie z opodatkowania dla transakcji udzielania oraz negocjacji (pośrednictwa) w sprawach kredytów, którego odpowiednikiem w aktualnie obowiązującej Dyrektywie Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej jest art. 135 ust. 1 lit. b. W wyroku tym Trybunał, odwołując się do swojego wcześniejszego wyroku z 13 grudnia 2001 r. w sprawie C-235/00, uznał, że pojęcie „pośrednictwa” obejmuje działalność wykonywaną przez osobę pośredniczącą, która nie jest stroną umowy dotyczącej produktu finansowego i której działalność różni się od typowych świadczeń umownych wykonywanych przez strony tych umów. W istocie pośrednictwo stanowi usługę świadczoną na rzecz strony umowy, za którą wypłaca ona wynagrodzenie jako za odrębną działalność pośrednictwa. Zdaniem Trybunału, działalność pośrednictwa stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy.

W kontekście powyższego, za pośrednictwo w świadczeniu usług udzielania kredytów i pożyczek uznać należy czynności podejmowane przez pośrednika w celu porozumienia się banku oraz klienta, skojarzenie tych kontrahentów w celu zawarcia przez nich umowy kredytu / pożyczki.

Do tego rodzaju czynności zaliczyć należy też niewątpliwie czynności, które wykonuje Spółka na rzecz banku. Na podstawie umowy zawartej z bankiem, Spółka zobowiązała się do podejmowania czynności ukierunkowanych na doprowadzenie do zawarcia umowy kredytu pomiędzy bankiem a klientem. Zadanie kojarzenia stron umowy kredytu (banku oraz klienta), Spółka wykonuje poprzez umożliwienie klientom zapoznania się z ofertą kredytową banku w placówkach Spółki oraz przekazywanie danych potencjalnych klientów do banku w formie podpisanego przez klienta upoważnienia, na którym klient oświadcza, że zapoznał się z materiałami reklamowymi banku w placówce Spółki i jednocześnie upoważnia bank do przekazania Spółce informacji o udzieleniu i wypłacie przez bank kredytu oraz o ewentualnym odstąpieniu przez klienta od umowy kredytu. W ocenie Spółki, nie ulega wątpliwości, że czynności jakie wykonuje Spółka na podstawie umowy z bankiem można uznać za wskazywanie klientom możliwości zawarcia umowy kredytu z bankiem oraz kontaktowanie klientów z bankiem w celu zawarcia umowy kredytu - a więc czynności, które zgodnie z przytoczonym powyżej orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej winny być traktowane jako czynności pośrednictwa w udzielaniu kredytów. Działania Spółki niewątpliwie umożliwiają / ułatwiają nawiązanie kontaktu z klientem przez bank i w konsekwencji zawarcie umowy kredytowej - bez pośrednictwa Spółki do zawarcia takiej umowy mogłoby w ogóle nie dojść.

Za uznaniem usług świadczonych przez Spółkę na rzecz banku za usługi pośrednictwa w udzielaniu kredytu przemawia też fakt, że Spółka otrzymuje wynagrodzenie prowizyjne, należne w przypadku gdy dojdzie ostatecznie do zawarcia umowy kredytu, w udzieleniu którego pośredniczy Spółka. Spółka, działająca jako pośrednik, nie ma też żadnego interesu w zakresie treści umowy kredytu zawieranej pomiędzy bankiem a klientem - zadaniem Spółki jest wskazywanie klientom możliwości zawarcia umowy kredytu i umożliwienie klientom kontaktu z bankiem, a wynagrodzenie Spółki w postaci prowizji uzależnione jest jedynie od samego faktu zawarcia umowy kredytu a nie jej treści czy poszczególnych warunków.

W świetle przedstawionych powyżej argumentów, zdaniem Spółki usługi świadczone przez Spółkę na rzecz banku winny być traktowane na gruncie podatku VAT jako usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, zwolnione od opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT.

Za prawidłowością takiego stanowiska przemawia praktyka organów podatkowych w sytuacjach podobnych do opisanej w niniejszym wniosku. Przykładowo w interpretacji indywidualnej z dnia 23 lutego 2015 r. sygn. ILPP1/443-1087/14-2/JSK, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu uznał, że usługi polegające na przekazaniu do banku danych klienta zainteresowanego produktami finansowymi (po ich uprzednim zaprezentowaniu klientowi) lub przekazaniu klientowi danych kontaktowych do pracowników banku „stanowią usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania pożyczek i kredytów i polegają na pozyskiwaniu potencjalnych klientów w celu zawarcia przez nich umowy kredytowej lub umowy pożyczki z bankiem. Usługi te będą świadczone przez Zainteresowanego bezpośrednio instytucjom finansowym udzielającym kredytów np. bankom, bądź też pośrednio, przekazując klientów zainteresowanych produktami finansowymi banków do innego pośrednika finansowego, który z kolei przekaże dane klienta do banku udzielającego kredyty. Należy podkreślić, co wynika z powyższej analizy, że zasadniczym celem pośrednictwa jest spowodowanie wszystkiego co możliwe, aby bank i klient zawarli ze sobą umowę - co niewątpliwie ma miejsce w omawianej sprawie.”

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą,opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności sformułowany został odpowiednio w art. 7 oraz art. 8 ww. ustawy. I tak, stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Natomiast na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Zatem każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi, co do zasady, usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Niemniej jednak muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
  
  

Należy podkreślić, że oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało, jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem VAT wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

I tak, w myśl art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Ponadto, zgodnie z zapisem art. 43 ust. 15 ustawy, zwolnienia, o którym mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13 nie mają zastosowania do:

1. czynności ściągania długów, w tym factoringu;
2. usług doradztwa;
3. usług w zakresie leasingu.
   
   

Powyższe regulacje stanowią implementację do krajowego porządku prawnego zapisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 z póżn. zm.). Zgodnie z regulacją zawartą w art. 135 ust. 1 lit. b Dyrektywy 2006/112/WE Rady, Państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje: udzielanie kredytów i pośrednictwo kredytowe, oraz zarządzanie kredytami przez kredytodawcę.

Z treści art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, wyraźnie wynika, że intencją ustawodawcy było objęcie zwolnieniem usług udzielania kredytów i pożyczek pieniężnych, zarówno tych wykonywanych przez banki, jak również świadczonych przez inne podmioty. Należy stwierdzić, że wymienione zwolnienie ma charakter przedmiotowy, gdzie przede wszystkim istotną przesłanką do skorzystania ze zwolnienia jest rodzaj świadczonej usługi – cechy, które ją wyróżniają. Ustawodawca szczególny nacisk położył na stronę przedmiotową – nie dokonał zawężenia omawianego zwolnienia wyłącznie do określonej grupy podmiotów.

Pogląd taki potwierdza orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku w sprawie C-2/95 pomiędzy Sparekassernes Datacenter (SDC) a Skatteministeriet (Dania), w którym Trybunał stwierdził, że: „zwolnienie dotyczące usług finansowych nie jest uzależnione od tego, czy usługa jest wykonywana przez instytucję, która wstępuje w prawny związek z końcowym odbiorcą. Fakt, że dana transakcja jest wykonywana przez osobę trzecią, ale z punktu widzenia końcowego odbiorcy wydaje się być usługą wykonywaną przez bank, nie wyklucza objęcia jej zwolnieniem”. Można zatem stwierdzić, że wg TSUE usługa finansowa świadczona przez podmiot trzeci nie traci przymiotu takiej usługi.

W celu rozstrzygnięcia, co w świetle ww. przepisów prawa podatkowego należy rozumieć pod pojęciem „pośrednictwa”, warto odnieść się do wyroku w sprawie C-453/05, w której TSUE stwierdził, że: „pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Zatem pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako subagent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową”.

Z kolei w sprawie C-235/00 TSUE wskazał, że znaczenia słowa „negocjacje”, w kontekście art. 13 część B lit. d pkt 5 VI Dyrektywy odnosi się „do działalności pośrednika, który nie przyjmuje roli którejkolwiek ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego oraz którego działalność polega na czymś innym, niż świadczenie usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów. Negocjacje stanowią usługę świadczoną na rzecz strony umowy oraz są wynagradzane przez nią, polegającą na jednoznacznie określonym akcie mediacji. Mogą one polegać m.in. na wskazywaniu odpowiednich możliwości zawarcia takiej umowy, nawiązywanie kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron. Celem negocjacji jest zatem wykonanie wszystkich czynności niezbędnych w celu zawarcia przez dwie strony umowy, przy jednoczesnym braku jakiegokolwiek własnego zaangażowania negocjatora określonego w warunkach umowy.

Z drugiej strony, nie stanowi negocjacji sytuacja, w której jedna ze stron powierza podwykonawcy część formalności administracyjnych związanych z umową, takich jak udzielanie informacji drugiej stronie oraz przyjmowanie i przetwarzanie wniosków, zapisów na papiery wartościowe, będące przedmiotem umowy. W takim przypadku, podwykonawca zajmuje tę samą pozycję, jak strona sprzedająca produkt finansowy i nie jest zatem pośrednictwem”.

Zatem, zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, usługa pośrednictwa finansowego powinna stanowić:

• usługę świadczoną na rzecz strony transakcji finansowej, za którą strona ta wypłaca wynagrodzenie,
• z punktu widzenia nabywcy usługi finansowej usługi świadczone przez pośrednika powinny stanowić element usługi finansowej,
• celem jest dążenie do zawarcia umowy (przy czym, pośrednik nie ma żadnego interesu co do treści umowy),
• usługa pośrednictwa nie może mieć charakteru wyłącznie wykonywania czynności faktycznych związanych z umową (nie może to być np. wyłącznie udostępnianie informacji stronom transakcji finansowej).
  
  

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Zainteresowany jest podmiotem prowadzącym działalność budowlaną w zakresie budownictwa mieszkaniowego. Wnioskodawca zawarł z bankiem umowę zakresie określania warunków współpracy pomiędzy bankiem a Spółką w związku z udzielaniem przez bank kredytów na zakup, budowę lokali mieszkalnych i domów jednorodzinnych osobom fizycznym. Jak wynika z warunków umowy Wnioskodawca jest zobowiązany do:

• umieszczenia w widocznych miejscach w placówkach Spółki zestawu materiałów reklamowych przekazanych przez bank,
• zachowania tajemnicy co do wszystkich informacji uzyskanych w związku z wykonywaniem umowy z bankiem, zarówno w trakcie jej obowiązywania jak i po jej rozwiązaniu,
• przestrzegania przepisów prawa, w szczególności ustawy o ochronie danych osobowych,
• uzyskania od każdego klienta pisemnego upoważnienia, stanowiącego, że klient pozyskał informacje o propozycji kredytowej banku w formie odpowiedniego materiału reklamowego znajdującego się w placówce Spółki oraz że klient upoważnia bank do przekazania Spółce informacji o fakcie udzielenia kredytu, jego warunkach cenowych i fakcie uruchomienia kredytu oraz o ewentualnym odstąpieniu przez klienta od umowy kredytu, oraz niezwłocznego przekazania tego upoważnienia do banku,
• niepobierania od klientów jakichkolwiek opłat.
  
  

Z treści wniosku wynika również że za wykonanie wszystkich obowiązków wynikających z umowy z bankiem, Spółce przysługuje wynagrodzenie w postaci prowizji liczonej jako odpowiedni procent od kwoty udzielonego przez bank kredytu.

Zdaniem Wnioskodawcy opisane czynności wpisują się w zakres usług pośrednictwa, które winny być objęte zwolnieniem od podatku VAT zawartym w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy.

Z takim poglądem nie można się zgodzić. Świadczona na rzecz banku usługa nie stanowi usługi pośrednictwa między stronami zaangażowanymi w udzielanie kredytu (bank) i przyjmowanie kredytu (osoby fizyczne). Spółka nie pośredniczy w relacjach pomiędzy bankiem a jego klientami. Celem usługi nie jest dążenie do zawarcia umowy, gdyż świadczona usługa ma charakter wyłącznie wykonywania czynności faktycznych związanych z informowaniem potencjalnych kredytobiorców o możliwości zawarcia umowy kredytu z bankiem, tj. umieszczanie materiałów reklamowych w placówkach Spółki, które Wnioskodawca otrzymał od banku, oraz uzyskania od klienta oświadczenia, że informacje o kredycie w formie odpowiedniego materiału reklamowego przygotowanego przez bank pozyskał od Wnioskodawcy. Wskazane czynności w istocie stanowią świadczenia reklamujące, prezentujące ofertę banku, w żaden sposób nie wpisują się w charakter usług pośrednictwa. Zainteresowany nie negocjuje warunków umowy, nie uczestniczy również w załatwianiu żadnych formalności potrzebnych do zawarcia umowy przez zainteresowane strony. Ponadto, jak wynika ze wskazanych we wniosku warunków umowy Wnioskodawca nie jest uprawniony do zawierania z potencjalnymi klientami banku jakichkolwiek umów, reprezentowania banku lub klientów czy też w jakiejkolwiek innej formie działania w imieniu i na rachunek Stron umowy. Jego rola ogranicza się do przekazania klientom materiałów reklamowych z ofertą banku, na podstawie których to klient sam kontaktuje się z bankiem celem zawarcia umowy. Z kolei na podstawie oświadczenia które klient podpisuje, bank uzyskuje informacje od kogo klient otrzymał materiały dotyczące oferty kredytowej.

Zatem świadczone przez Wnioskodawcę usługi nie wypełniają istotnych elementów dla usługi pośrednictwa. Brak jest bowiem elementów przemawiających za uznaniem tego typu usług za „odrębną działalność pośrednictwa, której celem zasadniczym jest czynienie wszystkiego co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę”. W konsekwencji, usługi te nie mogą korzystać ze zwolnienia z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia, innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.