Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-2-2/4511-615/16-2/NG
z 9 września 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 3 czerwca 2016 r. (data otrzymania 9 czerwca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wykorzystywania samochodów służbowych do celów prywatnych pracowników – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 czerwca 2016 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wykorzystywania samochodów służbowych do celów prywatnych pracowników.

W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismem z 19 sierpnia 2016 r. Znak: IBPB-2-2/4511-615/16-1/NG wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano 1 września 2016 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca będący spółką z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej jako Spółka, Wnioskodawca) prowadzi działalność dystrybucyjną w zakresie żywności mrożonej w szczególności lodów, warzyw mrożonych, wyrobów mrożonych kulinarnych, ryb, itp. oraz sprzedaży hurtowej wymienionych produktów (dalej również jako towary lub asortyment). Wspomniane towary oferowane są w ciągłej sprzedaży sieciom handlowym, hurtowniom jak i innym odbiorcom zajmującym się obrotem artykułami spożywczymi.

Biorąc pod uwagę to, że Spółka prowadzi działalność na wysoko konkurencyjnym rynku, podejmuje wiele działań mających na celu zintensyfikowanie oferowania swoich produktów co jest równoznaczne ze zwiększeniem sprzedaży. Sprzedaż prowadzona jest na terenie całego kraju w związku z czym Wnioskodawca zatrudnia tzw. „mobilnych pracowników handlowych” rozumianych jako przedstawiciele handlowi, koordynatorzy ds. sprzedaży, regionalni kierownicy sprzedaży, dyrektorzy ds. sprzedaży (dalej jako Przedstawiciele). Zgodnie z zapisami „Polityki flotowej Grupy Kapitałowej” (dalej jako Polityka flotowa) sporządzonej przez Wnioskodawcę, Przedstawicielom przekazywane są samochody służbowe (jednemu Przedstawicielowi przypada jeden samochód służbowy) w celu realizowania zadań sprzedażowych Spółki. Wnioskodawca udostępnienia samochody służbowe Przedstawicielom także do ich celów prywatnych rozumianych jako jazdy w dni wolne od pracy (weekendy, urlopy, dni ustawowo wolne od pracy). Za korzystanie przez Przedstawiciela z samochodu służbowego do celów prywatnych w dni wolne od pracy Wnioskodawca dolicza Przedstawicielom przychód do opodatkowania z tytułu nieodpłatnego świadczenia.

Zgodnie z postanowieniami wspominanej już Polityki flotowej, z tytułu użytkowania służbowego pojazdu przez Przedstawiciela Wnioskodawca pobiera również comiesięczny ryczałt tytułem kosztów eksploatacji Pojazdu związanych z ich wykorzystaniem do celów prywatnych (w PLN) w wysokości określonej w zależności od segmentu użytkowanego Pojazdu. Za przedmiotowe użytkowanie samochodu Wnioskodawca wystawia na rzecz Przedstawiciela fakturę VAT. Jednocześnie Przedstawiciel nieodwołalnie oraz pisemnie upoważnił Wnioskodawcę do comiesięcznego potrącania z wynagrodzenia ryczałtu stanowiącego równowartość kosztów eksploatacji.

Przekazywane samochody stanowią własność Spółki lub są leasingowane, czy też dzierżawione.

Jednocześnie Wnioskodawca jest uprawnionym do używania pojazdów jak i pobierania pożytków. Wskazać należy również, że każdy z Przedstawicieli (jako użytkownik) podpisuje umowę o indywidualnej odpowiedzialności materialnej za powierzone mienie w postaci samochodu służbowego.

Wnioskodawca przyjął, że zgodnie z art. 12 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U z 2012 r. poz. 361 ze zm. – dalej jako PIT), ryczałtowa wartość pieniężna określona w przywołanym przepisie (tj. 250 zł miesięcznie dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³, 400 zł miesięcznie dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³) dotycząca nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi będzie stanowiła przychód pracownika podlegający opodatkowaniu PIT. Zakładając, że samochody użytkowane są w celach prywatnych tylko i wyłącznie w dni wolne od pracy wartość świadczenia będzie ustalana za każdy dzień w wysokości 1/30 wymienionych powyżej kwot. Jednocześnie Wnioskodawca wskazuje, że w dni robocze tj. od poniedziałku do piątku wszystkie jazdy odbywane przez Przedstawicieli realizowane są tylko i wyłącznie w celach służbowych. Jako cel służbowy Wnioskodawca rozumie również przejazdy Przedstawicieli samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem zamieszkania lub jego pobliżu (parkowania), a miejscem wykonywania pracy.

W związku z powyższym stanem faktycznym zadano następujące pytania.

1. Czy w okolicznościach opisywanych powyżej, działaniem prawidłowym jest naliczanie przez Wnioskodawcę przychodu Przedstawicielom z tytułu nieodpłatnego świadczenia uzyskanego w związku z korzystaniem z samochodu służbowego w celach prywatnych w dni wolne od pracy?
2. W przypadku pozytywnego rozstrzygnięcia w zakresie pytania pierwszego, czy zasadnym jest ustalanie Przedstawicielom przychodu z tytułu nieodpłatnego korzystania z samochodu służbowego w celach prywatnych w dni wolne od pracy w proporcji 1/30 wartości wskazanych w art. 12 ust. 2a ustawy PIT za każdy dzień?
   
   

Ad.1.

Zdaniem Wnioskodawcy, zasadą fundamentalną obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 cyt. ustawy, z którego treści wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Ustawy podatkowe nie zawierają definicji legalnej nieodpłatnego świadczenia. Wśród sądów administracyjnych ukształtował się pogląd, że dla celów podatkowych nieodpłatnymi świadczeniami są wszelkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 28 stycznia 2000 r. sygn. akt I SA/Gd 2285/98, wyrok Sądu Najwyższego z 13 czerwca 2002 r. sygn. akt III RN 106/01, uchwała składu siedmiu sędziów NSA z 16 października 2006 r. sygn. akt II FPS 1/06).

Zgodnie z treścią stanu faktycznego, Wnioskodawca w celu realizacji zadań sprzedażowych przydziela Przedstawicielom samochody służbowe. Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane powyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że wszelkie przejazdy realizowane przez Przedstawicieli samochodami służbowymi w dni wolne od pracy, a więc realizowane w celach prywatnych, generują po ich stronie przychód z nieodpłatnego świadczenia. W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, nieodpłatny przychód po stronie Przedstawiciela, z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych powstaje tylko i wyłącznie w dni wolne od pracy.

Na ww. rozstrzygnięcie omawianego zagadnienia wskazuje jednolita linia interpretacyjna organów podatkowych (przykładowo: interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 27 kwietnia 2015 r. Znak: IBPBII/1/4511-185/15/BJ, Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 12 grudnia 2012 r. Znak: ITPB2/415-881/12/IL, Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 29 maja 2013 r. Znak: IPPB2/415-261/13-2/LS).

Ad.2

Zdaniem Wnioskodawcy, biorąc pod uwagę przepisy prawa oraz stan faktyczny wskazany w stanowisku Wnioskodawcy w zakresie pytania numer jeden należy wskazać, że zgodnie z art. 12 ust. 2a ustawy PIT wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

• 250 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³,
• 400 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³.
  
  

W myśl art. 12 ust. 2b ww. ustawy w przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a.

Z kolei zgodnie z art. 12 ust. 2c cyt. ustawy jeżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością określoną w ust. 2a albo ust. 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika.

W świetle powołanych przepisów ryczałtową wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości 250 zł miesięcznie dla samochodów o pojemności silnika do

1600 cm³ – co przy stawce podatkowej 18% oznacza kwotę 45 zł miesięcznego podatku, natomiast 400 zł miesięcznie dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³ – czyli 72 zł miesięcznego podatku. W przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustalana będzie za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych – w wysokości 1/30 ww. kwot. Powyższą tezę potwierdzają również liczne interpretacje indywidualne. Dla przykładu wskazać należy na interpretację wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 20 kwietnia 2014 r., Znak: IBPBII/1/4511-51/15/AŻ oraz interpretację wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 24 kwietnia 2014 r., Znak: IPPB2/4511-308/15-2/MK1).

W konsekwencji, biorąc również pod uwagę wnioski ze stanowiska Wnioskodawcy wskazane w punkcie numer jeden, zdaniem Wnioskodawcy, uznać należy, że zasadnym jest ustalanie Przedstawicielom przychodu z tytułu nieodpłatnego korzystania z samochodu służbowego w celach prywatnych w dni wolne od pracy w proporcji 1/30 wartości ryczałtów wskazanych w art. 12 ust. 2a ustawy PIT za każdy dzień.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) – w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie – w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.