Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-2-1/4514-360/16-1/MZ
z 28 września 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613, ze zm.) oraz § 7 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U., poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z 20 czerwca 2016 r. (data wpływu do Biura – 28 czerwca 2016 r.), uzupełnionym 5 września 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych cesji wierzytelności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 czerwca 2016 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie m.in. skutków podatkowych cesji wierzytelności. Wniosek uzupełniono 5 września 2016 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną, która posiada polską rezydencję podatkową i podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Wnioskodawczyni nie prowadzi jednoosobowej działalności gospodarczej, posiada inne źródła dochodu na terytorium Polski, gdzie przebywa większość dni w roku kalendarzowym. Wobec Wnioskodawczyni nie toczy się żadne postępowanie egzekucyjne w administracji a na podatniku nie ciążą zaległości podatkowe. Wnioskodawczyni nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług czynnym.

W przyszłości Wnioskodawczyni zamierza nabyć odpłatnie prawo w postaci wierzytelności od spółki ustanowionej wedle prawa obcego, posiadającej siedzibę w kraju spoza Unii Europejskiej. Umowa cesji wierzytelności zostanie zawarta poza granicami Polski, w innym kraju członkowskim. Prawdopodobnie fizycznie umowę w imieniu Wnioskodawczyni zawrze specjalnie ustanowiony do tej czynności pełnomocnik, który złoży swój podpis na umowie, w miejscu oznaczonym poza Polską i krajem siedziby cesjonariusza i cedenta. Za przeniesienie wierzytelności w drodze cesji, cesjonariusz zapłaci cedentowi umówioną między stronami kwotę pieniędzy. Dopuszczalna jest także możliwość, że nabycie całej wierzytelności nastąpi poprzez dokonanie kilku umów cesji, które łącznie będą opiewały na wartość wierzytelności posiadanej przez spółkę dokonującą cesji. Cedentem będzie spółka posiadająca zarząd, siedzibę oraz centrum interesów gospodarczych w kraju trzecim. Spółka ta nie posiada oddziału w Polsce lub jakiegokolwiek przedstawicielstwa, nie działa za pośrednictwem zakładu podatkowego (w rozumieniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania) w Polsce. Wierzytelność będzie dotyczyła wymagalnego nieprzedawnionego zobowiązania pieniężnego ciążącego na polskim rezydencie (osobie fizycznej) związanego z zaciągniętą przez tego rezydenta pożyczką od cedenta. Strony dopuszczają zawarcie kilku umów pożyczki na łączną kwotę wierzytelności, która potem będzie przedmiotem cesji (w tekście będą odniesienia do umowy pożyczki, którą także należy rozumieć jako kilka takich umów na łączną kwotę wartości cesji). Pożyczka została zrealizowana na zagraniczny rachunek bankowy dłużnika. Zwrot pożyczki ma nastąpić w formie bezgotówkowej na rachunek bankowy w kraju siedziby spółki pożyczającej (kraj trzeci – spoza Unii Europejskiej). Po dokonaniu cesji, właściwym do zwrotu należności będzie rachunek bankowy za granicą cesjonariusza, który po dacie umowy posiadać będzie rachunek bankowy w kraju, w którym cedent posiada siedzibę (poprzedni wierzyciel).

Nabycie wierzytelności przez cesjonariusza nastąpi w drodze umowy pisemnej, której treść przypominać będzie umowę cesji uregulowaną w art. 509-518 polskiego Kodeksu cywilnego. Przejście wierzytelności na Wnioskodawczynię nie będzie związane z prowadzeniem działalności gospodarczej w tym zakresie, wierzytelność wejdzie do majątku osobistego Wnioskodawczyni. Skutkiem przejścia prawa do wierzytelności z cedenta na cesjonariusza jest roszczenie o zwrot pożyczki od polskiego dłużnika. Umowa cesji będzie zawierała postanowienie, wedle którego dłużnik wypełnia swoje zobowiązanie poprzez zwrot kwoty pożyczki na zagraniczny rachunek bankowy cesjonariusza (prowadzony przez bank, który siedzibę i odpowiedni oddział ma zagranicą). Ponieważ wierzytelność ta nie jest nabywana pod warunkiem lub z jakimkolwiek zastrzeżeniem, oznacza to, że cesjonariusz może także zwolnić dłużnika z długu jeśli taka będzie wola nowego wierzyciela (Wnioskodawczyni).

Dłużnik ma obowiązek spłaty zobowiązania pieniężnego w formie bezgotówkowej na rachunek bankowy wierzyciela w kraju trzecim (spoza Unii Europejskiej). Nie ma możliwości wykonania świadczenia w Polsce, np. poprzez wręczenie gotówki cesjonariuszowi (polskiemu rezydentowi) lub przez realizację przelewu bankowego na konto w polskim oddziale banku.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy przepisy podatkowe powinny być interpretowane w ten sposób, że opisane we wniosku umowy cesji wierzytelności nie podlegają podatkowi od czynności cywilnoprawnych w przypadku nabycia wierzytelności, które w przyszłości zostaną spłacone przez dłużnika?

Zdaniem Wnioskodawczyni, umowa (lub kilka tożsamych umów) cesji wierzytelności prowadzących do nabycia wymagalnych wierzytelności nie powoduje powstania obowiązku podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych.

W uzasadnieniu swojego stanowiska Wnioskodawczyni wskazała, co następuje:

Wedle art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych podatkowi podlegają m.in.:

• umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,
• umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,
• umowy darowizny, dożywocia,
• umowy o dział spadku, zniesienie współwłasności w odpowiedniej części,
• ustanowienie hipoteki, odpłatnego użytkowania, odpłatnej służebności,
• umowy depozytu nieprawidłowego,
• umowy spółki
  
  

Ustawodawca wprowadził enumeratywną listę czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Jeśli, któraś z czynności nie została wprost wskazana w ustawie to zgodnie z zasadą nullum tributum sine lege (nie ma podatku bez ustawy) oraz zasadą konstytucyjną (ustawowej podstawy obowiązku podatkowego), nie można opodatkować czynności, zdarzenia jeśli nie stanowi tak przepis podatkowy. Dla oceny tego czy powstanie obowiązek podatkowy właściwy jest zakres praw i obowiązków stron, co pozwala na rzeczywistą kwalifikację czynności dokonanej przez strony na gruncie materialnego prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt la (winno być: art. 1 ust. 1 pkt l lit. a) i ust. 4 pkt 1 i 2) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, rozpatrywanemu podatkowi podlega sprzedaż praw majątkowych w postaci:

1. Prawa majątkowego wykonywanego na terytorium RP.
2. Prawa majątkowego na terytorium RP wykonywanego za granicą, w przypadku gdy nabywca ma siedzibę w Polsce i czynność została dokonana na terytorium RP.
   
   

Istotne zatem jest określenie kiedy czynność związana z wykonaniem umowy cesji jest dokonana na terytorium RP. Wedle art. 555 Kodeksu cywilnego, umowa sprzedaży jest umową, za pośrednictwem której sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność praw a kupujący zobowiązuje się zapłacić cenę. Wedle stanu faktycznego cesja, której ma być stroną Wnioskodawczyni zostanie dokonana za ekwiwalent pieniężny. Strony ustalą w drodze porozumienia umownego jego wartość. Umowa cesji będzie przewidywać, że wraz z wierzytelnością przechodzą na cesjonariusza wszelkie prawa jakie przysługiwały wierzycielowi w związku z tą wierzytelnością.

Wskutek cesji wierzytelności, dotychczasowy wierzyciel (cedent) przestaje nim być na rzecz nabywcy wierzytelności (cesjonariusza). Dłużnik pozostaje dalej zobowiązany do zapłaty kwoty pieniężnej, jednak wypełnienie świadczenia spełni po cesji do rąk cesjonariusza (zmiana nastąpi w zakresie osoby wierzyciela). Przejście wierzytelności z cedenta na cesjonariusza przechodzi w drodze umowy cesji uregulowanej w art. 509-518 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść na osobę trzecią swoją wierzytelność. Umowa cesji ma charakter konsensualny a o tym czy doszło do jej zawarcia decyduje wyłącznie zgodna wola stron.

Istotne dla rozpatrywania tego wniosku jest prawidłowe interpretowanie pojęcia „prawa majątkowe wykonywane za granicą” użyte w art. 1 ust. 1 pkt 1a (winno być: art. 1 ust. 4 pkt 2) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Aktualnie nie występuje definicja jurydyczna tego pojęcia co oznacza, że podatnik powinien dokonać wykładni językowej (wspomagając się innymi rodzajami wykładni), odnieść się także do wykładnie operatywnej i sądowej przepisów w tym zakresie. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego pojęcie „prawa majątkowe” próbowano dookreślić w prawie cywilnym, zwracając uwagę na bezpośredni wpływ praw majątkowych na ekonomiczny interes podmiotu i brak takiego bezpośredniego oddziaływania w przypadku uprawnień niemajątkowych. Na gruncie prawa publicznego wskazuje się, że podział praw i obowiązków na materialne i niematerialne przebiega według prawa finansowego na materialne i formalne. Zatem prawa niemajątkowe proceduralne to takie, na podstawie których zawiązują się organizacyjne stosunki prawno-finansowe, a majątkowe dotyczą uprawnień i obowiązków, na podstawie których zawiązują się stosunki prawno-finansowe – wyrok z 30 kwietnia 2015 r., sygn. akt II FSK 848/13.

Wierzytelności traktowane są jako prawo majątkowe gdyż odnoszą się do uprawnień i obowiązków dotyczących zawiązanych stosunków prawno-finansowych i dodatkowo mogą być przedmiotem obrotu; są zbywalne i posiadają wartość (tak wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 16 września 2015 r., sygn. akt I SA/Wr 1192/15; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 07 maja 2012 r., sygn. akt II FSK 1229/12). Prawo majątkowe jest wykonywane za granicą jeśli realizacja związana jest z miejscem spełnienia świadczenia – siedziby wierzyciela bądź oddziału/banku, w którym wierzyciel ma rachunek bankowy.

Miejscem spełnienia świadczenia pieniężnego – o ile strony inaczej nie postanowią – jest siedziba wierzyciela w chwili uczynienia zadość żądaniu wykonania świadczenia (lub jeśli termin spełnienia wynika z umowy). W umowie pożyczki – z której wynika wierzytelność, będąca przedmiotem cesji strony wprowadziły postanowienie, że spełnienie świadczenia przez dłużnika nastąpi na konto zagraniczne wierzyciela. Postanowienie to nie zostanie wyłączone poprzez dokonanie umowy cesji, gdyż wierzytelność (prawo do odzyskania długu) opiera się na jasno sprecyzowanych postanowieniach (kwota, strony umowy pożyczki, czas i sposób zwrotu środków pieniężnych na rzecz wierzyciela). Istotne dla rozstrzygnięcia w tej sprawie jest, że wierzycielem pierwotnym jest spółka zagraniczna posiadająca rachunek bankowy za granicą. Następnie – po dokonaniu cesji – wierzycielem staje się cesjonariusz, który posiada rachunek bankowy w tym samym zagranicznym państwie i wyraźnie zastrzega aby ewentualny zwrot pożyczki nastąpił na konto zagraniczne (tak bowiem stanowią postanowienia umowy oraz taka jest wola stron umowy pożyczki).

Jak zostało to wielokrotnie stwierdzone zarówno w judykaturze jak i w piśmiennictwie (wyrok Sądu Najwyższego z 8 listopada 1989 r., sygn. akt III CRN 345/89 i uchwała Sądu Najwyższego z 20 listopada 1992 r., sygn. akt III CZP 138/92; uchwała Sądu Najwyższego z 14 lutego 2002 r., sygn. akt III CZP 81/01; Rzetecka-Gil A., Kodeks cywilny. Komentarz. Zobowiązania - część ogólna, Warszawa 2014), miejscem spełnienia świadczenia bezgotówkowego jest siedziba (oddziału) banku gdzie prowadzony jest rachunek wierzyciela; jak zostało to już wspomniane siedziba tego oddziału banku mieści się poza granicami RP. Oznacza to, że miejscem wykonania świadczenia bezgotówkowego będzie terytorium państwa innego niż Polska.

Według Wnioskodawczyni, należy stwierdzić, że gdyby cesja wierzytelności była przeprowadzana w Polsce a przedmiot zbycia umiejscowiony był w Polsce lub wykonany na terenie Rzeczpospolitej, to czynność cesji można by opodatkować wedle art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Zdaniem Wnioskodawczyni umowa przeniesienia wierzytelności w drodze cesji nie powoduje powstania obowiązku podatkowego, gdyż wszelkie czynności związane z tym procesem zostaną dokonane na terytorium kraju trzeciego. Pożyczka była udzielona na konto zagraniczne, umowa pożyczki i umowa cesja podpisana za granicą a zwrot pożyczki nastąpi na konto zagraniczne. Tym samym, umowa cesji wierzytelności nie może być związana z koniecznością zapłaty w Polsce podatku przez cesjonariusza.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawczyni przywołała szereg interpretacji indywidualnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie zaznacza się, że przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawczyni dotycząca podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych cesji wierzytelności (w zakresie dotyczącym pytania oznaczonego nr 1). W pozostałym zakresie wniosku (dotyczącym pytania oznaczonego nr 2), została wydana odrębna interpretacja indywidualna.

Przepis art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. z 2016 r., poz. 223, ze zm.) zawiera zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, podatkowi temu podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

• umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,
• umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,
• umowy darowizny – w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,
• umowy dożywocia,
• umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności – w części dotyczącej spłat lub dopłat,
• ustanowienie hipoteki,
• ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,
• umowy depozytu nieprawidłowego,
• umowy spółki.
  
  

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają też zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych oraz orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oaz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne (art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy).

Ustawodawca wprowadził zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Czynności cywilnoprawne zawarte w katalogu zamkniętym określonym w art. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych podlegają podatkowi od czynności cywilnoprawnych, o ile spełniają przesłanki zawarte m.in. w art. 1 ust. 4 ww. ustawy.

Instytucję przelewu (cesji) wierzytelności regulują przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 2016 r., poz. 380, ze zm.). Zgodnie z art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Przelew wierzytelności jest swoistą konstrukcją prawną, przewidzianą w ogólnych zasadach zobowiązań, prowadzącą do zmiany osoby wierzyciela podczas, gdy przedmiot zobowiązania pozostaje ten sam. Umowy cesji wierzytelności należą do czynności prawnych rozporządzających o skutkach zbliżonych do umowy przenoszącej własność. Dodać należy, że cesja nie ma formy samoistnej umowy, dlatego też dla jej realizacji musi być dokonana czynność cywilnoprawna, na podstawie której nastąpi przeniesienie wierzytelności.

Z treści art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego wynika, że czynnością stanowiącą podstawę cesji może być umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inne umowy zobowiązujące do przeniesienia wierzytelności.

Podkreślić należy, że umowa cesji jako niewymieniona w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, o ile nie przybierze postaci jednej z umów wymienionych w tym przepisie, w szczególności umowy sprzedaży uregulowanej w przepisach Kodeksu cywilnego.

Z kolei, jeśli umowa cesji wierzytelności przybierze postać umowy sprzedaży, to wówczas podlega opodatkowaniu tym podatkiem na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych i obowiązek uiszczenia tegoż podatku ciąży na kupującym.

Stosownie do art. 1 ust. 4 cyt. ustawy czynności cywilnoprawne podlegają podatkowi, z zastrzeżeniem ust. 4a i 5, jeżeli ich przedmiotem są:

1. rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
2. rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
   
   

Z uwagi na powyższe należy stwierdzić, że umowa sprzedaży podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych jeżeli prawa majątkowe będące jej przedmiotem są wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Wówczas nie ma znaczenia, gdzie została zawarta umowa i gdzie mają miejsca zamieszkania strony umowy. Umowa sprzedaży podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych również wtedy, gdy prawo majątkowe będące przedmiotem umowy sprzedaży wykonywane jest za granicą pod warunkiem, że kupujący ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz czynność została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W kontekście powołanych przepisów oraz przedstawionego zdarzenia przyszłego istotnym jest określenie miejsca wykonywania prawa majątkowego.

W przypadku sprzedaży wierzytelności, jako miejsce wykonania prawa majątkowego przyjąć należy miejsce określone w umowie, z której wynika nabywana wierzytelność lub ustalić je zgodnie z prawem, któremu ona podlega.

Z treści wniosku wynika, że w umowie pożyczki – z której wynika wierzytelność, będąca przedmiotem cesji strony wprowadziły postanowienie, że spełnienie świadczenia przez dłużnika nastąpi na konto zagraniczne wierzyciela. Dłużnik ma zatem obowiązek spłaty zobowiązania pieniężnego w formie bezgotówkowej na rachunek bankowy wierzyciela w kraju trzecim (spoza Unii Europejskiej).

A zatem, skoro prawo majątkowe będące przedmiotem umowy (umów) cesji (tj. wierzytelność) będzie wykonywane poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz z uwagi na fakt, że umowa (umowy) cesji wierzytelności zostanie zawarta poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, należy stwierdzić, że opisana we wniosku umowa (umowy) cesji wierzytelności nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, zgodnie z art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawczynię orzeczeń sądowych należy stwierdzić, że orzeczenia te zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla Organu interpretacyjnego, gdyż orzeczenia sądów nie stanowią źródła prawa.

W odniesieniu natomiast do powołanych przez Wnioskodawczynię interpretacji organów podatkowych należy stwierdzić, że interpretacje te zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla Organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu ul. Św. Mikołaja 78-79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.