Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP2/4512-505/16-2/WN
z 29 września 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 27 czerwca 2016r. (data wpływu 4 lipca 2016 r.), uzupełnionym pismem z 5 września 2016r. (data wpływu 12 września 2016r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży lub windykacji nabytych wierzytelności - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 lipca 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży lub windykacji nabytych wierzytelności.

Wniosek ten został uzupełniony pismem z 5 września 2016r. (data wpływu 12 września 2016r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 29 sierpnia 2016r. znak: IBPB-1-2/4510-631/16-1/AK, IBPB-2-1/4514-373/16/JWe, IBPP2/4512-505/16/WN.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka (Wnioskodawca) prowadzi działalność, której przedmiotem jest obrót wierzytelnościami oraz windykacja należności, które spółka posiada w swoim portfelu. Wnioskodawca w przyszłości nabywać będzie od podmiotu powiązanego (powiązanie kapitałowe - 100% udziałów w obydwóch spółkach) oraz od innych spółek nie powiązanych kapitałowo, pakiety wierzytelności własnych, w skład których będą wchodzić: pożyczki wraz z naliczonymi odsetkami, karami i opłatami z tytułu niespłaconych pożyczek. Nabycie wierzytelności od P. S.A. oraz pozostałych podmiotów zostanie dokonane za cenę odpowiadającą ich wartości rynkowej. Wnioskodawca nabyte wierzytelności może:

1. odprzedać - za sprzedany pakiet wierzytelności Wnioskodawca uzyska określoną jedną kwotę (cenę) odpowiadającą aktualnej wartości rynkowej pakietu, bez "rozbicia" na kwoty dotyczące poszczególnych składników sprzedanego pakietu wierzytelności,
lub

2. pozostawić w swoim portfelu i dochodzić należności (ściągać, windykować należności) -odzyskana kwota może być częścią nabytej wierzytelności, mogą być też przypadki, w których Wnioskodawcy nie uda się odzyskać żadnych kwot pieniężnych.
   
   

W związku z powyższym opisem w zakresie podatku od towarów i usług zadano następujące pytanie (oznaczone we wniosku nr 1):

Czy sprzedaż lub windykacja (ściąganie) nabytych wierzytelności będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, ani sprzedaż ani windykacja (ściągnięcie) nabytej wierzytelności jako egzekucja wierzytelności własnej (nabytej definitywnie) nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy VAT opodatkowaniu tym podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy VAT przez odpłatną dostawę towarów rozumie się, co do zasady, przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Jako, iż wierzytelności niewątpliwie nie stanowią towaru w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy VAT (rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postaci energii) przeanalizować należy, czy ich przeniesienie stanowić może usługę w rozumieniu ustawy.

Ustawa VAT nie zawiera pozytywnej definicji pojęcia „usługa", stanowiąc jedynie w art. 8 ust. 1 ustawy VAT, iż przez odpłatne świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, świadczeniem usług jest przy tym również, jak wynika z pkt 1 powołanego przepisu, przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Przytoczona definicja negatywna usługi na gruncie ustawy VAT jest bardzo pojemna i obejmuje w zasadzie każdą sytuację faktyczną, w której dochodzi do zawarcia transakcji pomiędzy dwoma
podmiotami w wyniku, której jeden z podmiotów świadczy odpłatnie na rzecz drugiego to, do czego się zobowiązał, pod warunkiem, że świadczenie to nie jest dostawą towarów.

Niemniej jednak, co zostało potwierdzone wielokrotnie w orzecznictwie sądowym, o świadczeniu usług należy mówić, gdy dany stosunek charakteryzuje się następującymi cechami:

• istnieją dwie strony: usługodawca i usługobiorca,
• istnieje stosunek prawny pomiędzy usługodawcą i usługobiorcą, a rezultatem tego związku jest wzajemne działanie tych podmiotów. Działanie to polega na tym, że wynagrodzenie jest otrzymywane przez wykonawcę usługi w zamian za wykonanie usługi na rzecz jej odbiorcy, pomiędzy czynnością podlegającą opodatkowaniu, a otrzymywanym z tytułu tej czynności wynagrodzeniem musi istnieć bezpośredni, czytelny i dostrzegalny związek.

W celu prawidłowego stwierdzenia, który z podmiotów w ramach danego stosunku prawnego można uznać za usługodawcę, a który za usługobiorcę oraz jakiego typu usługa jest świadczona, należy wziąć pod uwagę ustalenia dokonane przez strony transakcji, a w szczególności zakres wzajemnych obowiązków.

W przedstawionym stanie faktycznym, w opinii Wnioskodawcy, zachodzi przypadek zbycia wierzytelności, w ramach której nabywca otrzymuje wierzytelności, za które zobowiązany jest zapłacić wynagrodzenie. Analiza wzajemnych zobowiązań stron transakcji zbycia wierzytelności nabywcy w zamian za otrzymanie wynagrodzenia wskazuje, iż przedmiotowa transakcja nie rodzi pomiędzy jej stronami żadnych innych zobowiązań niż przelew wierzytelności z jednej strony oraz wypłatę wynagrodzenia z drugiej strony.

W analogicznej sytuacji wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) w wyroku z dnia 27 października 2011 r. sygn. C-93/10 w sprawie Finanzamt Essen-NordOst przeciwko GFKL Financial Services AG. W wyroku TSUE wskazano wprost, że „ art. 2 pkt 1 i art. 4 szóstej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnie usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania wspomnianej dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży".

Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego Wnioskodawca sprzedawał będzie wierzytelności w skład których będą wchodzić: pożyczki wraz z naliczonymi odsetkami, karami i opłatami z tytułu niespłaconych pożyczek, nabyte uprzednio definitywnie od P. S.A. oraz innych podmiotów za cenę odpowiadającą ich wartości rynkowej. Wnioskodawca nabyte wierzytelności odprzedać będzie definitywnie innym podmiotom, za sprzedany pakiet wierzytelności Wnioskodawca uzyska określoną jedną kwotę (cenę) odpowiadającą aktualnej wartości rynkowej pakietu, bez "rozbicia" na kwoty dotyczące poszczególnych składników sprzedanego pakietu wierzytelności Bez względu na źródło pochodzenia zbywanej wierzytelności ich wycena będzie oparta o rzeczywistą wartość ekonomiczną.

Z tego względu w ocenie Wnioskodawcy tezy płynące z cytowanego powyżej wyroku TSUE powinny mieć w niniejszej sprawie w pełni zastosowanie.

Należy również wskazać, że powyższe orzecznictwo zostało uwzględnione w interpretacjach indywidualnych wydawanych przez organy skarbowe (przykładowo w interpretacji indywidualnej z dnia 11 maja 2012 r. Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, nr IPPP2/443-168/12-6/KOM). Takie podejście zostało również zaprezentowane w interpretacjach indywidualnych z dnia 21 lutego 2012 r. wydanych przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy nr ITPP2/443-11b/11-S/EK, nr ITPP2/443-11a/11/11-S/EK oraz nr lTPP2/443-11c/11/11-S/EK, czy wreszcie interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 22 grudnia 2015 r. 1LPP2/4512-1-741/15-3/AK. W tej ostatniej organ podatkowy wyraźnie rozstrzygnął w analogicznym stanie faktycznym: „W odniesieniu do czynności sprzedaży wierzytelności stwierdzić należy, że przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności - niezależnie od tego, czy jest to wierzytelność własna, czy nabyta - jest skutkiem rozporządzenia tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności. Czynności tej nie można uznać za dostawę towaru w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, gdyż wierzytelność stanowi prawo majątkowe, które nie mieści się w dyspozycji art. 2 pkt 6 ustawy, określającego co należy rozumieć na potrzeby podatku od towarów i usług pod pojęciem towaru. Zbycie wierzytelności nie stanowi również świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 powołanej ustawy, ponieważ jest ono jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu (dostawy towaru lub świadczenia usługi). Zatem, czynność polegająca na sprzedaży nabytej uprzednio wierzytelności pozostaje poza zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Podsumowując, sprzedaż przez Wnioskodawcę wierzytelności wtórnych (tj. takich, które uprzednio nabył) nie będzie stanowiła dostawy towarów (art. 7 ust. 1 ustawy) oraz świadczenia usług (art. 8 ust. 1 ustawy), w konsekwencji sprzedaż tych wierzytelności nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy i nie będzie rodziła obowiązku podatkowego u Wnioskodawcy."

Jeżeli idzie natomiast o przypadek pozostawienia nabytej definitywnie - za cenę rynkową (ceną odzwierciedlającą rzeczywistą ekonomiczną wartość) - należności w swoim portfelu Wnioskodawcy i dochodzenia należności (ściągania, windykowania należności) dla siebie, to nie mamy w tym przypadku do czynienia z beneficjentem innym niż sam Wnioskodawca, stąd nie mamy też do czynienia z odpłatnym świadczeniem usługi w rozumieniu ustawy o VAT. Analogiczna sytuacja była przedmiotem analizy w wyroku 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego (NSA) z dnia 19 marca 2012 r, sygn. I FPS 5/11. Zagadnienie prawne będące przedmiotem rozstrzygnięcia dotyczyło tego, czy nabycie wierzytelności w celu windykacji na podstawie umowy przelewu jest usługą ściągania długów. NSA potwierdził w wyroku, że „nabycie wierzytelności pieniężnej na własne ryzyko w celu windykacji prowadzonej na własny rachunek nie jest usługą jeżeli różnica między wartością nominalną a ceną odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość tej sprzedaży".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 710 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, według art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast – w myśl art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Należy zauważyć, że pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo szeroko.

Taka konstrukcja definicji usług pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku VAT wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej.

Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy), w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych. Należy jednak zaznaczyć, że nie każde powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady, podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonywane odpłatnie.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie, jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego.

Jednocześnie, skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą, a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę, wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług, określone w art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Zatem, dostawa towarów lub świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonane odpłatnie oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Wskazać należy, że wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego.

Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 380 ze zm.), dalej: k.c. Podstawą prawną do dokonania cesji wierzytelności jest art. 509 k.c. Zgodnie z art. 509 § 1 k.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki – art. 509 § 2 k.c.

Stosownie do art. 510 § 1 k.c., umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Istotą przelewu wierzytelności jest umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności, prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością poprzez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw.

Celem i skutkiem przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę. W wyniku przelewu przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Wierzytelność przechodzi na nabywcę w takim stanie, w jakim była w chwili zawarcia umowy o przelew, a więc ze wszystkimi związanymi z nią prawami i brakami (np. przedawnieniem).

Z powyższego wynika, że przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności, które następuje na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, jest skutkiem rozporządzania tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz zbywcy wierzytelności (cedenta). Spełnienie świadczenia wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja będzie miała charakter odpłatny).

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w przyszłości nabywać będzie od podmiotu powiązanego pakiety wierzytelności własnych, w skład których będą wchodzić: pożyczki wraz z naliczonymi odsetkami, karami i opłatami z tytułu niespłaconych pożyczek. Nabycie wierzytelności zostanie dokonane za cenę odpowiadającą ich wartości rynkowej. Wnioskodawca nabyte wierzytelności może:

1. odprzedać - za sprzedany pakiet wierzytelności Wnioskodawca uzyska określoną jedną kwotę (cenę) odpowiadającą aktualnej wartości rynkowej pakietu, bez "rozbicia" na kwoty dotyczące poszczególnych składników sprzedanego pakietu wierzytelności,
lub

2. pozostawić w swoim portfelu i dochodzić należności (ściągać, windykować należności) -odzyskana kwota może być częścią nabytej wierzytelności, mogą być też przypadki, w których Wnioskodawcy nie uda się odzyskać żadnych kwot pieniężnych.

Wątpliwość Wnioskodawcy budzi kwestia czy sprzedaż lub windykacja (ściąganie) nabytych wierzytelności będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Należy stwierdzić, że przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności – niezależnie od tego, czy jest to wierzytelność własna, czy nabyta – jest skutkiem rozporządzenia tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności.

Czynności tej nie można uznać za dostawę towaru w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, gdyż wierzytelność stanowi prawo majątkowe, które nie mieści się w dyspozycji art. 2 pkt 6 ustawy, określającego, co należy rozumieć na potrzeby podatku od towarów i usług pod pojęciem towaru.

Zbycie wierzytelności (na skutek jej sprzedaży) nie stanowi również świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, ponieważ jest ono jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu (dostawy towaru lub świadczenia usługi). Zatem czynność polegająca na sprzedaży wierzytelności przez Wnioskodawcę pozostaje poza zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług, bowiem czynność ta nie stanowi ani dostawy towarów, ani świadczenia usług, a więc nie mieści się w powołanym wcześniej art. 5 ustawy.

Zatem cesja (zbycie) przez Spółkę wierzytelności nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług po stronie Spółki. Tym samym skoro w omawianej sytuacji nie dojdzie do odpłatnej dostawy towarów oraz odpłatnego świadczenia usług podlegającego opodatkowaniu podatkiem VAT, brak będzie również podstaw opodatkowania wskazanej czynności po stronie Wnioskodawcy.

Odnosząc się do kwestii opodatkowania podatkiem od towarów i usług windykacji (ściągania) wierzytelności nabytych uprzednio przez Wnioskodawcę i pozostawionych przez niego w jego portfelu, należy stwierdzić, że w tej sytuacji nie może być mowy o świadczeniu usług, bowiem zarówno dokonującym czynności windykacji, jak też odbiorcą tego świadczenia, jest ten sam podmiot czyli Wnioskodawca. Nie są tym samym spełnione przesłanki do uznania tej czynności za usługę w rozumieniu art. 8 ustawy o VAT, podlegającej opodatkowaniu tym podatkiem.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Podkreślić należy, że niniejsza interpretacja rozstrzyga ściśle w zakresie objętym pytaniem Wnioskodawcy, a zatem w kwestii czy sprzedaż lub windykacja (ściąganie) nabytych wierzytelności będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Stąd też nie są przedmiotem oceny tut. organu wyrażonej w tej interpretacji te elementy przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, do którego nie odnosi się pytanie Wnioskodawcy. W szczególności nie jest przedmiotem interpretacji kwestia czy z tytułu nabycia wierzytelności od spółek powiązanych lub niepowiązanych kapitałowo Wnioskodawca stał się podatnikiem.

Niniejsza interpretacja rozstrzyga wyłącznie w zakresie pytania nr 1, tj. w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży lub windykacji nabytych wierzytelności, natomiast kwestie objęte pytaniami od 2 do 8, będą przedmiotem odrębnego rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2016r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.