2016.09.28 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-2-2/4511-648/16-1/MMA
z 28 września 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 13 czerwca 2016 r. (data otrzymania 29 czerwca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania kwoty z tytułu obniżenia ceny nieruchomości z uwagi na ukryte wady:

w części dotyczącej kwoty głównej zasądzonej wyrokiem sądu – jest prawidłowe,
w części dotyczącej odsetek od kwoty głównej zasądzonej wyrokiem sądu oraz kosztów zastępstwa procesowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 czerwca 2016 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania kwoty z tytułu obniżenia ceny nieruchomości z uwagi na ukryte wady.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca nabył 9 października 2009 r. na mocy umowy sprzedaży zawartej w formie aktu notarialnego dom jednorodzinny wraz z działką. Po dokonaniu zakupu zaczęły uwidaczniać się wady budynku. Wnioskodawca zwrócił się do sprzedających z roszczeniem o usunięcie wad. W dniu 10 czerwca 2011 r. skierował pozew o zwrot ceny zakupu ww. nieruchomości.

Wnioskodawca wniósł powództwo do Sądu Rejonowego o zasądzenie solidarnie od sprzedających kwoty 55.421,01 zł wraz z odsetkami. Roszczenie swoje Wnioskodawca opierał na przepisach dotyczących obniżenia ceny przy umowie sprzedaży. Powód występując przeciwko pozwanym z roszczeniem o zapłatę i domagając się obniżenia ceny powoływał się na swoje uprawnienia wynikające z rękojmi przy sprzedaży, mianowicie art. 560 § 2 Kodeksu cywilnego (w starym brzmieniu Kodeksu cywilnego).

Po przeprowadzonym postępowaniu 23 grudnia 2015 r. Sąd Rejonowy zasądził na rzecz Wnioskodawcy kwotę główną objętą żądaniem pozwu wraz z odsetkami oraz kosztami zastępstwa procesowego w sprawie. Łącznie kwota zasądzona w I instancji na rzecz Wnioskodawcy wyniosła 78.418,71 zł. Od wyroku apelację złożyli pozwani. Sąd Okręgowy 11 maja 2016 r. na skutek złożonej apelacji utrzymał w całości wyrok Sądu I instancji, zasądzając również koszty zastępstwa procesowego w kwocie 3.600,00 zł na rzecz Wnioskodawcy. Łączna kwota zasądzona w postępowaniu przed I i II instancją na rzecz Wnioskodawcy wyniosła 82.018,71 zł.

W związku z powyższym stanem faktycznym zadano następujące pytanie.

Czy kwota otrzymana przez Wnioskodawcę z tytułu obniżenia ceny kupującemu w ramach rękojmi przy sprzedaży (art. 560 § 3 Kodeksu cywilnego) za wady rzeczy sprzedanej, stanowi przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, przepis art. 560 § 3 Kodeksu cywilnego stanowi, że jeżeli kupujący żąda obniżenia ceny z powodu wady rzeczy sprzedanej, obniżenie powinno nastąpić w takim stosunku, w jakim wartość rzeczy wolnej od wad pozostaje do jej wartości obliczonej z uwzględnieniem istniejących wad.

Wobec powyższego, przepisy ustawowe (art. 560 § 3 Kodeksu cywilnego) regulują zasady ustalania obniżenia ceny rzeczy przy dochodzeniu roszczenia z rękojmi za wady fizyczne rzeczy. W ocenie Wnioskodawcy, przepisy ustawowe, ani przepisy wykonawcze wydane na podstawie ustaw, nie regulują wprost wysokości kwoty należnej od sprzedawcy rzeczy, albowiem wysokość obniżenia i ceny jest ustalana w postępowaniu cywilnym przed sądem cywilnym, który w tej mierze przeprowadza postępowanie dowodowe i ustala wysokość według zasad wskazanych w art. 560 § 1 Kodeksu cywilnego.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w treści art. 9 ust. 1 ww. ustawy – opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Wyrazem jej praktycznej realizacji jest art. 11 ust. 1 ww. ustawy, z którego treści wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy – źródłami przychodów są inne źródła.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Sformułowanie „w szczególności” dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy.

W świetle powyższego, przychodem z innych źródeł jest każde przysporzenie majątkowe, mające konkretny wymiar finansowy otrzymane jako świadczenie pieniężne, rzeczowe lub też jako świadczenie nieodpłatne czy częściowo odpłatne. Z przychodem tym mamy jednakże do czynienia wyłącznie w przypadku, kiedy u podatnika występują realne korzyści majątkowe. Podstawą uzyskania ww. przychodu mogą być zatem tylko takie czynności faktyczne lub prawne, w wyniku których rzeczywiście następuje przyrost w majątku danej osoby fizycznej.

Wnioskodawca nabył na mocy umowy sprzedaży nieruchomość (dom jednorodzinny). Wobec stwierdzenia wad nabytej rzeczy wystąpił do sprzedawców o obniżenie ceny rzeczy.

W myśl art. 560 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny – jeżeli rzecz sprzedana ma wady, kupujący może od umowy odstąpić albo żądać obniżenia ceny. Jednakże kupujący nie może od umowy odstąpić, jeżeli sprzedawca niezwłocznie wymieni rzecz wadliwą na rzecz wolną od wad albo niezwłocznie wady usunie. Ograniczenie to nie ma zastosowania, jeżeli rzecz była już wymieniona przez sprzedawcę lub naprawiana, chyba że wady są nieistotne.

Na podstawie art. 560 § 3 ww. ustawy – jeżeli kupujący żąda obniżenia ceny z powodu wady rzeczy sprzedanej, obniżenie powinno nastąpić w takim stosunku, w jakim wartość rzeczy wolnej od wad pozostaje do jej wartości obliczonej z uwzględnieniem istniejących wad.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 5 lipca 2001 r. o cenach – ceną jest wartość wyrażona w jednostkach pieniężnych, którą kupujący jest obowiązany zapłacić przedsiębiorcy za towar lub usługę.

W omawianej sprawie cena towaru uległa zmniejszeniu, w rezultacie więc rzeczywistą cenę adekwatną do wartości nabytego od sprzedawców domu jednorodzinnego stanowi kwota zapłacona tytułem tego nabycia pomniejszona o kwotę wypłaconą Wnioskodawcy. Wnioskodawca nie nabył żadnego przysporzenia majątkowego, kwota którą otrzymał stanowi przywrócenie ekwiwalentności świadczeń.

Biorąc pod uwagę przedstawione okoliczności faktyczne oraz powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić zatem należy, że otrzymana przez Wnioskodawcę od sprzedawców kwota tytułem obniżenia ceny na podstawie przepisów o rękojmi sprzedawcy rzeczy za wady fizyczne rzeczy nie stanowi przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest częściowo prawidłowe a częściowo nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) – opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy – przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – źródłami przychodów są inne źródła.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca zakupił 9 października 2009 r. dom jednorodzinny z działką. Po zakupie okazało się, że dom posiada wady, które zaczęły się uwidaczniać w związku z czym Wnioskodawca zwrócił się do sprzedających z roszczeniem o usunięcie wad. W toku dalszych czynności w związku z ww. roszczeniem, Wnioskodawca 10 czerwca 2011 r. skierował pozew do sądu o zwrot ceny zakupu ww. nieruchomości. Wnioskodawca wniósł powództwo do Sądu Rejonowego o zasądzenie solidarnie od sprzedających kwoty 55.421,01 zł wraz z odsetkami. Roszczenie swoje Wnioskodawca opierał na przepisach dotyczących obniżenia ceny przy umowie sprzedaży. Powód występując przeciwko pozwanym z roszczeniem o zapłatę i domagając się obniżenia ceny powoływał się na swoje uprawnienia wynikające z rękojmi przy sprzedaży, mianowicie art. 560 § 2 Kodeksu cywilnego (w starym brzmieniu Kodeksu cywilnego). Na skutek postępowania sądowego sąd II instancji podtrzymał wyrok sądu I instancji i ostatecznie zasądził od sprzedających na rzecz Wnioskodawcy kwotę 82.018,71 zł. Wątpliwości Wnioskodawcy sprowadzają się do tego, czy ww. kwota podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 560 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 380 ze zm.) – jeżeli rzecz sprzedana ma wadę, kupujący może złożyć oświadczenie o obniżeniu ceny albo odstąpieniu od umowy, chyba że sprzedawca niezwłocznie i bez nadmiernych niedogodności dla kupującego wymieni rzecz wadliwą na wolną od wad albo wadę usunie. Ograniczenie to nie ma zastosowania, jeżeli rzecz była już wymieniona lub naprawiana przez sprzedawcę albo sprzedawca nie uczynił zadość obowiązkowi wymiany rzeczy na wolną od wad lub usunięcia wady.

Stosownie do art. 560 § 3 ww. ustawy – obniżona cena powinna pozostawać w takiej proporcji do ceny wynikającej z umowy, w jakiej wartość rzeczy z wadą pozostaje do wartości rzeczy bez wady.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że na kwotę zasądzoną wyrokiem sądu na rzecz Wnioskodawcy składa się należność główna, odsetki oraz koszty zastępstwa procesowego.

Biorąc pod uwagę przedstawione okoliczności faktyczne oraz powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że otrzymana przez Wnioskodawcę kwota główna tytułem obniżenia ceny na podstawie przepisów o rękojmi sprzedawcy rzeczy za wady fizyczne rzeczy nie stanowi przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Odnosząc się natomiast do kwestii zasądzonych odsetek wskazać należy, że instytucję prawną odsetek za zwłokę reguluje art. 481 Kodeksu cywilnego. W myśl tego przepisu – jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Z kolei stosownie do art. 481 § 2 ww. ustawy – jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy.

Zgodnie z treścią art. 20 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 101 ze zm.) – do wartości przedmiotu sporu nie wlicza się odsetek, pożytków i kosztów, żądanych obok roszczenia głównego.

Zatem odsetki wypłacone na mocy wyroku sądu nie zaliczają się do należności głównej. Nie można ich utożsamiać z długiem. Można ich żądać dopiero w momencie, jeżeli dłużnik opóźni się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego (zapłatą długu). Odsetki mają charakter uboczny względem świadczenia głównego – są skutkiem niewykonania zobowiązania. Tym samym odsetek nie można traktować jako odszkodowania, gdyż takim świadczeniem nie są. Są one karą dla osoby, która spóźniła się ze spłatą należności (długu) i tym samym wynagrodzeniem – rekompensatą dla osoby, której należność winna być wypłacona.

Wskazać należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera regulacje dotyczące zwolnienia od podatku dochodowego otrzymanych odsetek. Jednakże takie zwolnienie przysługuje tylko wówczas, gdy przepis ww. ustawy zawiera w tym przedmiocie wyraźne postanowienie.

I tak, zgodnie z art. 21 ust. 1 ww. ustawy – wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych są:

odsetki i kwoty rekompensat otrzymanych na podstawie przepisów ustawy z dnia 20 grudnia 1996 r. o zasadach realizacji przedpłat na samochody osobowe (Dz.U. Nr 156, poz. 776) – (pkt 52);
odsetki z tytułu nieterminowej wypłaty wynagrodzeń i świadczeń z tytułów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1; – (pkt 95)
odsetki od papierów wartościowych emitowanych przez Skarb Państwa oraz obligacji emitowanych przez jednostki samorządu terytorialnego, w części odpowiadającej kwocie odsetek zapłaconych przy nabyciu tych papierów wartościowych od emitenta; – (pkt 119)
odsetki lub dyskonto od obligacji emitowanych przez Skarb Państwa i oferowanych na rynkach zagranicznych oraz dochody z odpłatnego zbycia tych obligacji uzyskane przez osoby fizyczne, o których mowa w art. 3 ust. 2a; – (pkt 130).

Skoro zatem ustawodawca nie zamieścił w katalogu zwolnień tego rodzaju odsetek, o których mowa we wniosku, tj. odsetek ustawowych przysługujących od zasądzonej Wnioskodawcy kwoty głównej z tytułu obniżenia ceny nieruchomości, to należy stwierdzić, że odsetki te podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, zgodnie ze wskazaną powyżej regułą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ww. ustawy.

Przechodząc natomiast do kwestii ustalenia skutków podatkowych w związku z otrzymaniem na podstawie wyroku sądu kwoty z tytułu kosztów zastępstwa procesowego wskazać należy, że zgodnie z art. 98 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego – strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

Z § 2 art. 98 ww. ustawy wynika, że do niezbędnych kosztów procesu prowadzonego przez stronę osobiście lub przez pełnomocnika, który nie jest adwokatem, radcą prawnym lub rzecznikiem patentowym, zalicza się poniesione przez nią koszty sądowe, koszty przejazdów do sądu strony lub jej pełnomocnika oraz równowartość zarobku utraconego wskutek stawiennictwa w sądzie. Suma kosztów przejazdów i równowartość utraconego zarobku nie może przekraczać wynagrodzenia jednego adwokata wykonującego zawód w siedzibie sądu procesowego.

Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony (art. 98 § 3 ww. ustawy).

Wysokość kosztów sądowych, zasady zwrotu utraconego zarobku lub dochodu oraz kosztów stawiennictwa strony w sądzie, a także wynagrodzenie adwokata, radcy prawnego i rzecznika patentowego regulują odrębne przepisy (art. 98 § 4 ww. ustawy).

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodu są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z uzyskanymi przychodami. Tym samym pomiędzy kosztami uzyskania przychodu a uzyskanym przychodem winna istnieć zależność, z której wynika, że poniesiony wydatek obiektywnie mógł się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
być właściwie udokumentowany.

Koszty poniesione w celu uzyskania przychodów to te, które zostały poniesione z zamiarem uzyskania przychodu. Ten zamiar (cel) musi być, po pierwsze – obiektywnie realny, po drugie – istniejące okoliczności faktyczne muszą wskazywać na to, że dany wydatek w istocie mógł podatnikowi pozwolić na przewidywanie osiągnięcia przychodu. Natomiast koszty ponoszone w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodu, to wydatki mające na celu ochronę źródła przychodu, tak by źródło to istniało w stanie niepogorszonym.

Koszty uzyskania przychodów nie są kosztami uzyskania jakichkolwiek przychodów, lecz zawsze związane są z uzyskaniem przychodu z konkretnego źródła. Koszty uzyskania przychodu z danego źródła pomniejszają przychody z tego właśnie źródła, a nie jakiekolwiek przychody. Koszty uzyskania przychodu są zatem ściśle i funkcjonalnie przyporządkowanie do danego źródła przychodów.

Mając na uwadze powyższe wyjaśnienia, zasądzone koszty zastępstwa procesowego są kosztami, o których mowa we wskazanym powyżej art. 98 Kodeksu postępowania cywilnego. Koszty te zostały poniesione przez Wnioskodawcę, dlatego też są kosztami uzyskania przychodu z tytułu wypłaconego Wnioskodawcy na podstawie wyroku sądowego świadczenia w części stanowiącej przychód Wnioskodawcy i jako takie winny z jednej strony zostać wykazane jako przychód a z drugiej strony jako koszt uzyskania przychodów. W istocie fakt ten powoduje, że w przedmiotowej sprawie koszty zastępstwa procesowego wraz z należnymi odsetkami zasądzonymi wyrokiem sądowym stanowią przychód Wnioskodawcy jednakże koszty zastępstwa procesowego jako koszty uzyskania przychodu podlegają odliczeniu w zeznaniu podatkowym. Innymi słowy skoro koszty zastępstwa procesowego z jednej strony stanowią przychód Wnioskodawcy a z drugiej strony są kosztami uzyskania tego przychodu czyli pozwalają na odliczenie tej kwoty w zeznaniu podatkowym, to tym samym koszty zastępstwa procesowego są dla Wnioskodawcy neutralne podatkowo.

Nie można jednak zgodzić się z twierdzeniem Wnioskodawcy, że otrzymana przez niego kwota przypadająca na koszty zastępstwa procesowego nie stanowi przychodu.

Podsumowując, w omawianej sprawie cena nieruchomości uległa zmniejszeniu, w rezultacie więc rzeczywistą cenę adekwatną do wartości nabytej nieruchomości – domu jednorodzinnego wraz z działką stanowi kwota zapłacona tytułem tego nabycia pomniejszona o część kwoty zasądzonej na rzecz Wnioskodawcy wyrokiem z 11 maja 2016 r. stanowiącej należność główną. Pamiętać bowiem należy, że zasądzone odsetki oraz kwota kosztów zastępstwa procesowego stanowią dla Wnioskodawcy przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Przychód ten może zostać jednak pomniejszony o koszty uzyskania przychodu, którymi dla Wnioskodawcy są niewątpliwie zasądzone wyrokiem sądu koszty zastępstwa procesowego. Innymi słowy, biorąc pod uwagę przedstawione okoliczności faktyczne oraz powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że otrzymana przez Wnioskodawcę kwota – kwota zasądzonej należności głównej tytułem obniżenia ceny na podstawie przepisów o rękojmi sprzedawcy rzeczy za wady fizyczne rzeczy nie stanowi przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Stanowiska Wnioskodawcy nie można było zatem uznać w całości za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie – w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin