Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-2-1/4515-189/16-1/MCZ
z 13 września 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613, ze zm.) oraz § 7 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U., poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 20 czerwca 2016 r. (data wpływu do Biura – 28 czerwca 2016 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych nieodpłatnego zniesienia współwłasności nieruchomości (bez spłat i dopłat)– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 czerwca 2016 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych nieodpłatnego zniesienia współwłasności nieruchomości (bez spłat i dopłat).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 28 grudnia 2015 r. współwłaściciele nieruchomości: Wnioskodawczyni, B.N., Z.N. i J.J. zawarli przed notariuszem umowę zniesienia współwłasności nieruchomości lokalowej, dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą i z którą związany jest udział wynoszący 9774/86052 części w nieruchomości wspólnej, objętej osobną księgą wieczystą. Z prawem własności nieruchomości związane było również prawo do korzystania z miejsc parkingowych nr 11 i 12 w hali garażowej.

Zgodnie z § 2.1 umowy, Wnioskodawczyni, B.N., Z.N. i J.J. dokonali zniesienia współwłasności ww. nieruchomości lokalowej wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej, w ten sposób że jej wyłącznym właścicielem stała się Wnioskodawczyni. W związku z powyższym, Wnioskodawczyni została również wyłącznie uprawnioną do korzystania z miejsc garażowych 11 i 12 w hali garażowej.

Stawający określili wartość nieruchomości na kwotę 800.000,00 zł, zaś prawa do korzystania z miejsc postojowych na kwotę 75.000,00 zł (§ 3 umowy).

Strony zgodnie ustaliły, że Wnioskodawczyni nie uczyniła jakichkolwiek spłat z tytułu zawarcia umowy.

Stawający oświadczyli, że B.N. jest matką Wnioskodawczyni, Z.N. jest jej ojczymem, natomiast J.J. jest teściem Wnioskodawczyni.

Ponadto, wskazano, że z tytułu dokonanego zniesienia współwłasności strony nie będą podnosić wobec siebie żadnych roszczeń w przyszłości (§ 4).

Notariusz poinformował, że podatku od spadków i darowizn nie pobrano zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 15 ustawy o podatku od spadków i darowizn.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawczyni jest zobowiązana do uiszczenia podatku od darowizny w związku z zawartą umową zniesienia współwłasności nieruchomości, w przypadku gdy zniesienie współwłasności było nieodpłatne, a pozostali współwłaściciele należą do I grupy podatkowej wobec Wnioskodawczyni?
2. Czy w przypadku uznania, że Wnioskodawczyni jest zwolniona od uiszczenia przedmiotowego podatku, jest ona zobowiązana do dokonania zgłoszenia umowy właściwemu organowi podatkowemu?
   
   

W ocenie Wnioskodawczyni, w powyżej opisanym przypadku jest ona zwolniona z podatku od darowizn.

Uzasadniając swoje stanowisko Wnioskodawczyni powołała przepisy art. art. 4 ust. 1 pkt 15, art. 14 ust. 2 i ust. 3 ustawy o podatku od spadków i darowizn, na podstawie których stwierdziła, że czynność zniesienia współwłasności dokonana 28 grudnia 2015 r., podjęta przez krewnych i powinowatych z I grupy podatkowej, która nastąpiła nieodpłatnie na rzecz Wnioskodawczyni, winna zostać zwolniona z przedmiotowej daniny publicznej.

Wnioskodawczyni stoi także na stanowisku, iż nie jest obowiązana do dokonania zgłoszenia zawarcia przedmiotowej umowy właściwemu organowi podatkowemu. Kwestię zgłoszenia zwolnienia od podatku od spadków i darowizn reguluje wyczerpująco przepis art. 4a ustawy, który reguluje zwolnienia podmiotowe od podatku i nie statuuje on obowiązku zgłoszenia umowy nieodpłatnego zniesienia współwłasności przez osoby z I grupy podatkowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz.U. z 2015 r., poz. 86, ze zm.), podatkowi od spadków i darowizn podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem nieodpłatnego zniesienia współwłasności.

W związku z tym, że ustawa o podatku od spadków i darowizn nie zawiera definicji współwłasności, należy w tej kwestii odnieść się do przepisów uregulowanych w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2016 r., poz. 380, ze zm.).

Zgodnie z art. 195 ustawy Kodeks cywilny, własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność).

W myśl art. 210 § 1 zdanie pierwsze ww. ustawy, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. W świetle przepisów art. 211 i 212 ustawy Kodeks cywilny zniesienie współwłasności może nastąpić przez:

1. podział rzeczy wspólnej, czyli np. podzielenie jednej nieruchomości na kilka mniejszych (tzw. podział fizyczny),
2. przyznanie rzeczy jednemu lub niektórym ze współwłaścicieli,
3. sprzedaż rzeczy wspólnej (tzw. podział cywilny).

Zniesienie współwłasności bez spłat i dopłat podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn.

Zgodnie z art. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn, obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych.

Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 7 cyt. ustawy, przy nabyciu w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności obowiązek podatkowy powstaje z chwilą zawarcia umowy albo ugody lub uprawomocnienia się orzeczenia sądu, jeżeli ich skutkiem jest nieodpłatne zniesienie współwłasności.

Przy obliczeniu podatku od nieodpłatnego zniesienia współwłasności ma także zastosowanie zasada kumulacji nabytych od tej samej osoby wartości rzeczy i praw majątkowych w okresie 5 lat poprzedzających rok, w którym nastąpiło ostatnie nabycie, oraz odliczenia kwoty wolnej od podatku (art. 9 cyt. ustawy).

Niezależnie od powyższego wskazać należy, iż zgodnie z art. 4 pkt 15 ustawy o podatku od spadków i darowizn zwalnia się od podatku nabycie przez osoby zaliczone do I grupy podatkowej własności rzeczy lub praw majątkowych w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności.

Zgodnie z treścią art. 14 ust. 1 ww. ustawy, wysokość podatku ustala się w zależności od grupy podatkowej, do której zaliczony jest nabywca.

W myśl art. 14 ust. 2 ww. ustawy zaliczenie do grupy podatkowej następuje według osobistego stosunku nabywcy do osoby, od której lub po której zostały nabyte rzeczy i prawa majątkowe.

Stosownie do art. 14 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn do I grupy podatkowej zalicza się małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, zięcia, synową, rodzeństwo, ojczyma, macochę i teściów.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni, B.N., Z.N. i J.J. byli współwłaścicielami nieruchomości, dla której prowadzona jest księga wieczysta i z którą związany jest udział w nieruchomości wspólnej, objętej osobną księgą wieczystą. Z prawem własności nieruchomości związane jest również prawo do korzystania z dwóch miejsc parkingowych w hali garażowej. W dniu 28 grudnia 2015 r. ww. współwłaściciele nieruchomości zawarli przed notariuszem umowę zniesienia współwłasności ww. nieruchomości lokalowej i prawa do korzystania z dwóch miejsc parkingowych w ten sposób, że Wnioskodawczyni została wyłącznym właścicielem ww. nieruchomości i prawa do dwóch miejsc parkingowych. Strony umowy zgodnie ustaliły, że Wnioskodawczyni nie uczyni jakichkolwiek spłat z tytułu zawarcia umowy. W akcie notarialny wskazano, że B.N. jest matką Wnioskodawczyni, Z.N. jest jej ojczymem, natomiast J.J. jest teściem Wnioskodawczyni. Notariusz poinformował strony aktu notarialnego, że nie pobrał podatku od spadków i darowizn zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 15 ustawy o podatku od spadków i darowizn.

Mając na uwadze przywołane przepisy podzielić należy stanowisko Wnioskodawczyni, że w związku z nabyciem opisanej we wniosku nieruchomości wraz z prawem do dwóch miejsc parkingowych w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności (bez spłat i dopłat), od osób zaliczanych do I grupy podatkowej (matki, ojczyma i teścia), przedmiotowe nabycie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn na podstawie art. 4 ust. 1 pkt 15 tejże ustawy.

W związku z powyższym z tytułu przedmiotowego nabycia na Wnioskodawczyni nie ciąży obowiązek podatkowy w podatku od spadków i darowizn. Tym samym Wnioskodawczyni nie ma obowiązku składania zgłoszenia o nabyciu własności rzeczy i praw majątkowych (SD-Z2) ani zeznania o nabyciu własności rzeczy i praw majątkowych (SD-3).

Zauważyć przy tym należy, że stosownie do art. 17a ust. 2 cyt. ustawy obowiązek składania zeznań podatkowych nie dotyczy przypadków, w których podatek jest pobierany przez płatnika.

Zgodnie zaś z treścią art. 18 ust. 1 ww. ustawy notariusze są płatnikami podatku od darowizny dokonanej w formie aktu notarialnego albo zawartej w formie umowy nieodpłatnego zniesienia współwłasności lub ugody w tym przedmiocie.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie wskazuje się, iż organ podatkowy rozpatruje sprawę tylko i wyłącznie w granicach zdarzenia przedstawionego we wniosku przez wnioskodawcę. Organ podatkowy nie ocenia zgodności opisu zdarzenia sformułowanego we wniosku z rzeczywistością. Jeżeli zdarzenie przedstawione we wniosku nie odpowiada rzeczywistości, interpretacja nie wywołuje skutków prawnych.

Stronie postępowania przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.