2016.09.27 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/4512-458/16-2/KJ
z 27 września 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 13 czerwca 2016 r. (data wpływu 20 czerwca 2016 r.), uzupełnionym pismem z 5 września 2016 r. (data wpływu 8 września 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT przekazania gminie ekspozycji zewnętrznej i wewnętrznej wykonanej w zrewitalizowanym obiekcie – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 czerwca 2016 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT przekazania gminie ekspozycji zewnętrznej i wewnętrznej wykonanej w zrewitalizowanym obiekcie.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 5 września 2016 r. (data wpływu 8 września 2016 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 30 sierpnia 2016 r. znak: IBPP1/4512-458/16-1/KJ.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest instytucją kultury zarejestrowaną w Rejestrze Instytucji Kultury Urzędu Miejskiego w … jako gminna samorządowa jednostka organizacyjna. Działa w oparciu o Ustawę z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (tekst jedn. Dz.U. z 16 kwietnia 2012 r. poz. 406).

Swoją działalność finansuje dotacją podmiotową oraz przychodami własnymi m.in. z tytułu :

wpływów z biletów na organizowane przez siebie imprezy (stawka 8%),
najmu pomieszczeń (stawka 23%),
organizowanych warsztatów (zw. z VAT),
wpisowego z tytułu uczestnictwa w organizowanych przez siebie festiwalach, przeglądach itp. (zw. z VAT)
działań reklamowych na rzecz sponsorów przy okazji większych imprez miejskich (stawka 23%).

PKD usług opisanych we wniosku to 90.04 - Działalność obiektów kulturalnych. Usługi te wchodzą w zakres działalności kulturalnej, o której mowa w art. 1 ust. 1 Ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej.

Usługi opisane we wniosku mieszczą się w zakresie celów statutowych.

Wpływy z ww. działalności są przeznaczone na kontynuację i doskonalenie świadczonych usług kulturalnych.

Część działalności kulturalnej Wnioskodawcy nie generuje żadnych przychodów - imprezy z bezpłatnym wejściem.

10 kwietnia 2015 roku zawarto umowę użyczenia nieruchomości (zabytkowe wieże wyciągowe dawnej kopalni) pomiędzy Gminą a Wnioskodawcą, z przeznaczeniem na adaptację na cele kulturalne oraz edukacyjne, turystyczne i społeczne. Przychodem są w tym przypadku bilety wstępu (8%). Na terenie obiektu odbywają się również bezpłatne warsztaty artystyczne oraz imprezy z wolnym wstępem.

25 maja 2015 roku Wnioskodawca otrzymał od Gminy dotację celową z przeznaczeniem na wykonanie ekspozycji zewnętrznej i wewnętrznej w zrewitalizowanym obiekcie. Ekspozycja składa się z plansz, ścianek wystawienniczych, infokiosków i tablic informacyjnych.

Podatek VAT (zgodnie ze stosowaną proporcją) od wykonanej instalacji Wnioskodawca odzyskał od Urzędu Skarbowego i wraz z rozliczeniem dotacji przekazał gminie.

17 grudnia 2015 roku celem całkowitego rozliczenia dotacji protokołem zdawczo-odbiorczym Wnioskodawca przekazał gminie ww. ekspozycję. Potwierdzenie przyjęcia Wnioskodawca otrzymał 12 lutego 2016 roku.

Od 1 stycznia 2016 roku umowa użyczenia została zastąpiona umową dzierżawy na czas oznaczony, do 31 grudnia 2018 r.

W uzupełnieniu Wnioskodawca poinformował, że:

Pod pojęciem instalacji rozumie się wykonane na wieżach ekspozycje zewnętrzne i wewnętrzne.
Wykonanie ekspozycji stanowiło inwestycję w obcym środku trwałym.
Termin zakończenia dostawy/usługi to 11 czerwca 2015 roku, oddanie do użytku nastąpiło 12 czerwca 2015 roku.
Ekspozycja jest wykorzystywana w sposób ciągły od momentu oddania jej do użytkowania i udostępnienia zwiedzającym do dziś. Ekspozycja pełni rolę informacyjną, jest nośnikiem wiedzy o historii obiektu i przemysłu dla zwiedzających.
Wnioskodawca (na podstawie umowy użyczenia z dnia 10 kwietnia 2014) został użytkownikiem nieruchomości, z przeznaczeniem na rewitalizację i adaptację na cele kulturalne oraz edukacyjne, turystyczne i społeczne zabytkowych wież. Bez przedmiotowej ekspozycji nie byłaby możliwa realizacja ww. celów.
Ekspozycja jest trwale związana z gruntem.
Przedmiotem użyczenia była nieruchomość, którą biorący do używania przeznaczy na rewitalizację i adaptację na cele kulturalne oraz edukacyjne, turystyczne i społeczne.
Biorący do używania zobowiązuje się:
- używać przedmiot zgodnie z przeznaczeniem i wymaganiami prawidłowej gospodarki,
- nie oddawać przedmiotu użyczenia osobie trzeciej do bezpłatnego używania, najmu lub dzierżawy, bez pisemnej zgody Użyczającego,
- gospodarować mieniem i zapewniać prawidłową eksploatację, ochronę i odtwarzanie, oraz do utrzymywania czystości i porządku na użyczonej nieruchomości.
  Ponadto biorący do używania jest odpowiedzialny za stan nieruchomości i bezpieczeństwo wszelkich osób na terenie nieruchomości, a także za rzeczy znajdujące się w jej obrębie. Biorący do używania zobowiązuje się również do uiszczania wszelkich opłat związanych z korzystaniem z nieruchomości, w tym podatku od nieruchomości. Pozostałe prawa i obowiązki reguluje Kodeks cywilny.
Przedmiotem umowy użyczenia jest nieruchomość (której użyczający jest użytkownikiem) położona w … obejmującej działkę oznaczoną numerem ewidencyjnym … o powierzchni 4 677 m², dla której prowadzona jest księga wieczysta … przez Wydział VI Ksiąg Wieczystych Sądu Rejonowego.
Z umowy przekazania dotacji celowej wynikał:
- termin wykorzystania dotacji - nie później niż do 30 sierpnia 2015 r.
- termin rozliczenia środków - 30 dni od dnia zakończenia zadania, poprzez przedstawienie faktur lub rachunków potwierdzających wydatkowanie dotacji,
- termin zwrotu nie wykorzystanej części dotacji.

Otrzymana dotacja była przeznaczona na wykonanie ekspozycji.
Umowa użyczenia została zawarta na okres od dnia podpisania umowy (10 kwietnia 2015 r.) do dnia przekazania nieruchomości biorącemu do używania w użytkowanie.
Stwierdzenie Wnioskodawcy, że umowa użyczenia została zastąpiona umową dzierżawy wiąże się z punktem 11. Chodziło o podkreślenie płynności z jaką powstawały umowy - określenie to można uznać w tej sytuacji za nieścisłe. Przedmiot umowy dzierżawy jest określony w taki sam sposób, jak przy umowie użyczenia (patrz pkt 8).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku z protokołem zdawczo-odbiorczym ww. instalacji, centrum kultury powinno naliczyć i odprowadzić podatek VAT ?

Zdaniem Wnioskodawcy, przedsięwzięcie (ww. instalacja) realizowane jest na gruncie i na terenie obiektu, będącego własnością gminy. Uznać można, że przekazanie takiej inwestycji gminie wypełnia znamiona dostawy towaru w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT. Według bowiem wyrażonej w Kodeksie cywilnym zasady „superficies solo cedit” (art. 48 i art. 191) budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane należą do części składowych gruntu, a zatem stanowią własność właściciela tego gruntu. Instalacja wykonana została na terenie gminnym, a przez to należy do gminy. Nie może zatem stanowić odrębnego przedmiotu własności, co oznacza, że inwestor (centrum kultury) nigdy nie stanie się jej właścicielem i nie będzie mógł nią rozporządzać, dokonując dostawy towaru. W świetle powyższego nieodpłatne przekazanie można zakwalifikować jako świadczenie usług, ponieważ według art. 8 ust. 1 ustawy o VAT jako takie trzeba uznać każde świadczenie niebędące dostawą towaru (por. pismo Izby Skarbowej w Warszawie z 24 listopada 2011 r., IPPP2/443-1046/11-2/MM). W takiej sytuacji ma miejsce jedynie przekazanie przez inwestora poniesionych nakładów, a nie przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel.

Zatem przekazując nieodpłatnie wykonaną instalację Wnioskodawca nie występuje w roli jego właściciela, ponieważ jest ono już wtedy częścią obiektu należącego do gminy. Nie można więc w tej sytuacji mówić o dostawie towaru, a jedynie o świadczeniu usługi, bowiem dochodzi wyłącznie do przekazania poniesionych nakładów, a nie ekonomicznego władztwa nad rzeczą.

Reasumując, w aktualnym stanie prawnym każde nieodpłatne przekazanie infrastruktury podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Jedyny wyjątek dotyczy infrastruktury wzniesionej na cudzym gruncie (w szczególności gminy), ale pod warunkiem, że przekazanie urządzeń wiąże się z prowadzoną przez inwestora działalnością gospodarczą. W takiej sytuacji nie następuje dostawa, a więc przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, gdyż gmina, z racji posiadanego prawa własności do gruntu, będzie także właścicielem wszystkich jego części składowych, w tym wybudowanej infrastruktury.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że według niego nie powinien zostać naliczony i odprowadzony podatek VAT od ww. przekazania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 710 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Pod pojęciem sprzedaży – w myśl art. 2 pkt 22 ustawy o VAT – rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy o VAT.

Zauważyć tutaj należy, iż jak wynika z powołanego przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT dla uznania, iż dostawa towarów oraz świadczenie usługi podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bezwzględnym warunkiem jest „odpłatność” za daną czynność.

W drodze wyjątku zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez pojęcie świadczenia usług należy rozumieć przede wszystkim określone zachowanie się podatnika na rzecz innego podmiotu, które wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę. Przy czym, o ile dane zachowanie podatnika mieści się w ustawowej definicji świadczenia usług, to – co do zasady - niezbędnym elementem do uznania tego zachowania za czynność podlegającą opodatkowaniu jest spełnienie przesłanki odpłatności.

Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Zatem pod pojęciem odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu sprzedającego towar lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego).

Należy wskazać, że kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

I tak, w wyroku z dnia 15 lipca 1982 r. w sprawie Hong-Kong Trade Development Council, TSUE stwierdził, iż wskazane w sprawie czynności podlegają opodatkowaniu jedynie wtedy, gdy zostały wykonane odpłatnie.

Pojęcie „odpłatności” pojawiło się również w orzeczeniu z dnia 5 lutego 1981 r. C-154/80, które zapadło na tle przepisów I Dyrektywy VAT z dnia 11 kwietnia 1967 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych (67/227/EWEC). Trybunał wskazał, że termin „zapłata” stanowi integralną część przepisów prawa wspólnotowego, które nie odwołuje się do prawa państw członkowskich dla ustalenia jego znaczenia i zakresu. Stąd też wykładnia tego wyrażenia nie może być pozostawiona dyskrecjonalnemu władztwu każdego państwa członkowskiego. Ponadto Trybunał przypomniał, że świadczenie podlega opodatkowaniu jedynie w wypadku, gdy podstawę opodatkowania stanowi świadczenie wzajemne otrzymane przez świadczącego usługę. Musi również istnieć możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego. W końcu – jak wskazał Trybunał – świadczenie wzajemne musi stanowić pewną wartość subiektywną, gdyż podstawą opodatkowania jest świadczenie wzajemne rzeczywiście otrzymane, nie zaś wartość otrzymana według kryteriów obiektywnych.

Na uwagę zasługuje także orzeczenie w sprawie C-16/93 pomiędzy R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden (Holandia), w którym Trybunał zauważył, iż czynność „podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy”.

Zatem pod pojęciem odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu.

Mając na uwadze powyższe orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej należy stwierdzić, że czynność uznaje się za odpłatną, gdy są spełnione następujące warunki:

istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne,
wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy,
istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi,
odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem,
wynagrodzenie jest wyrażalne w pieniądzu, co oznacza, że istnieje możliwość określenia ceny wyrażonej w pieniądzu w stosunku do świadczenia wzajemnego stanowiącego wynagrodzenie za dostawę towarów lub świadczenie usług.

W świetle art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Przepis ten oznacza, że do podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług wlicza się tylko takie dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze, które mają bezpośredni wpływ na kwotę należną (cenę) z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług.

W świetle orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, do podstawy opodatkowania podatkiem VAT zalicza się, w przypadkach, które określa art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE, m.in. przyznane podatnikom subwencje bezpośrednio związane z ceną dostawy lub świadczenia. Przepis ten zmierza do obciążenia podatkiem VAT całej wartości towarów lub usług, a przez to do uniknięcia zmniejszenia przychodu z podatku na skutek przyznania dotacji (zob. np. pkt 26 wyroku w sprawie C-144/02). TSUE wskazywał wielokrotnie, że aby dotacja była uznana za bezpośrednio związaną z ceną danej transakcji, powinna ona być przyznawana konkretnie podmiotowi subwencjonowanemu po to, by dostarczał on określony towar lub wykonywał określoną usługę. Jedynie w tym przypadku dotacja może być uznana za świadczenie wzajemne względem dostawy towaru lub świadczonej usługi, a w związku z tym podlegać opodatkowaniu (zob. np. pkt 28 ww. wyroku C-144/02).

Ponadto, dotacje związane bezpośrednio z ceną interpretuje się jako obejmujące jedynie dotacje, które stanowią całość lub część wynagrodzenia za dostawę towarów lub świadczenie usług i które są płacone przez stronę trzecią sprzedawcy lub dostawcy (zob. np. wyrok w sprawie C-184/00 pkt 18). Niezbędne jest, by cena, którą ma zapłacić nabywca lub usługobiorca, była ustalona w taki sposób, by zmniejszała się w stosunku odpowiadającym dotacji przyznanej sprzedawcy towarów lub świadczącemu usługi, która stanowiłaby zatem element determinujący cenę, jakiej ten ostatni żąda (zob. pkt 29 wyroku C-144/02).

Z powyższego wynika, że nie ma znaczenia, od kogo dostawca towaru lub świadczący usługę otrzymuje zapłatę – czy od nabywcy czy od osoby trzeciej, ważne jest, aby było to wynagrodzenie za dane konkretne świadczenie lub za daną konkretną dostawę.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że 10 kwietnia 2015 roku zawarto umowę użyczenia nieruchomości (zabytkowe wieże wyciągowe dawnej kopalni) pomiędzy Gminą, a Wnioskodawcą, z przeznaczeniem na adaptację na cele kulturalne oraz edukacyjne, turystyczne i społeczne. Umowa użyczenia została zawarta na okres od dnia podpisania umowy (10 kwietnia 2015 r.) do dnia przekazania nieruchomości biorącemu do używania w użytkowanie. Od 1 stycznia 2016 roku umowa użyczenia została zastąpiona umową dzierżawy na czas oznaczony, do 31 grudnia 2018 r.

25 maja 2015 roku Wnioskodawca otrzymał od Gminy dotację celową z przeznaczeniem na wykonanie ekspozycji zewnętrznej i wewnętrznej w zrewitalizowanym obiekcie. Z umowy przekazania dotacji celowej wynikał:

termin wykorzystania dotacji - nie później niż do 30 sierpnia 2015 r.
termin rozliczenia środków - 30 dni od dnia zakończenia zadania, poprzez przedstawienie faktur lub rachunków potwierdzających wydatkowanie dotacji,
termin zwrotu nie wykorzystanej części dotacji.

W umowach oraz innych dokumentach brak informacji dotyczących sposobu i terminu przekazania Gminie ekspozycji.

Ekspozycja składa się z plansz, ścianek wystawienniczych, infokiosków i tablic informacyjnych. Ekspozycja jest trwale związana z gruntem.

Wykonanie inwestycji stanowiło inwestycję w obcym środku trwałym. Termin zakończenia dostawy/usługi to 11 czerwca 2015 r., oddanie do użytku nastąpiło 12 czerwca 2015 r.

W tym miejscu należy wskazać, że na mocy art. 47 § 1 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 380 ze zm.), część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych.

Częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego (art. 47 § 2 Kodeksu cywilnego).

Zgodnie z art. 47 § 3 Kodeksu cywilnego – przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych.

Art. 48 Kodeksu cywilnego, stanowi że, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Przytoczony przepis łączy się z art. 191 Kodeksu cywilnego, wyrażającym zasadę, że własność nieruchomości rozciąga się na rzecz ruchomą, która została połączona z nieruchomością w taki sposób, że stała się jej częścią składową.

Z punktu widzenia prawa cywilnego właściciel gruntu oddanego w używanie, jest również właścicielem wzniesionego na nim obiektu. Sposób rozliczenia się przez strony umowy użyczenia w związku z ulepszeniami poczynionymi przez użytkownika na rzecz używaną, pozostawiony jest, w ramach swobody zawierania umów, woli stron, chyba że ze względu na treść lub cel umów w tym przedmiocie sprzeciwiałyby się właściwości (naturze) stosunku umowy użyczenia, ustawie lub zasadom współżycia społecznego, co wynika z brzmienia art. 353¹ Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z treścią art. 710 Kodeksu cywilnego – przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy.

Według art. 712 § 1 Kodeksu cywilnego – jeżeli umowa nie określa sposobu używania rzeczy, biorący może rzeczy używać w sposób odpowiadający jej właściwościom i przeznaczeniu.

Stosownie do art. 713 Kodeksu cywilnego – biorący do używania ponosi zwykłe koszty utrzymania rzeczy użyczonej. Jeżeli poczynił inne wydatki lub nakłady na rzecz, stosuje się odpowiednio przepisy o prowadzeniu cudzych spraw bez zlecenia.

W analizowanej sprawie przekazanie wykonanych na wieżach ekspozycji zewnętrznych i wewnętrznych Gminie stanowi świadczenie usług, bowiem nakłady jakie zostały poniesione przez Wnioskodawcę na użytkowanej nieruchomości Gminy nie stanowią towaru w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy. Przedmiotem przekazania są poniesione nakłady stanowiące inwestycję w obcym środku trwałym.

Mając zatem na uwadze powyższe należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z sytuacją, w której występuje skonkretyzowane świadczenie w zamian za określone wynagrodzenie. Z wniosku wynika bowiem, że dotacja, którą otrzymał Wnioskodawca, przeznaczona była na wykonanie przez niego ekspozycji. Z umowy przekazania dotacji celowej wynikał termin wykorzystania dotacji, termin rozliczenia środków oraz termin zwrotu nie wykorzystanej części dotacji. 17 grudnia 2015 roku celem całkowitego rozliczenia dotacji protokołem zdawczo-odbiorczym Wnioskodawca przekazał gminie ww. ekspozycję. Potwierdzenie przyjęcia Wnioskodawca otrzymał 12 lutego 2016 roku.

Okoliczności przedstawione we wniosku wskazują zatem, że w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z umową, w ramach której następuje wykonanie przez Wnioskodawcę skonkretyzowanego świadczenia w postaci wykonania ekspozycji zewnętrznej i wewnętrznej. Środki finansowe otrzymane przez Wnioskodawcę na wykonanie ekspozycji zewnętrznej i wewnętrznej stanowią w istocie wynagrodzenie za świadczone przez Wnioskodawcę usługi.

W ocenie tut. Organu środki przekazane Wnioskodawcy przez Gminę na realizację zadania (utworzenie ekspozycji) należy uznać za mające bezpośredni wpływ na cenę usług świadczonych przez Wnioskodawcę. Należy zauważyć, że otrzymane środki nie są związane/przeznaczone na ogólną działalność Wnioskodawcy tylko mogły być wykorzystane na określone działanie – w umowie wskazano co jest przedmiotem prac wykonanych przez Wnioskodawcę – wykonanie wewnętrznej i zewnętrznej ekspozycji. Zatem otrzymane od Gminy środki stanowią w istocie 100% należności za świadczone usługi, zatem wykonanie ekspozycji przez Wnioskodawcę i przekazanie jej na rzecz Gminy należy uznać za podlegające opodatkowaniu świadczenie usług.

W związku z powyższym w przedmiotowej sprawie zostały spełnione wszystkie przesłanki warunkujące uznanie przekazania przez Wnioskodawcę ekspozycji zewnętrznej i wewnętrznej za odpłatną usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że nie powinien zostać naliczony i odprowadzony podatek VAT od ww. przekazania, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin