Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB6/4510-302/16-2/AM
z 30 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 23 maja 2016 r. (data wpływu 30 maja 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy umowa konta (w tym środki zdeponowane na rachunku) stanowi pożyczkę, o której mowa w art. 16 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 maja 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy umowa konta (w tym środki zdeponowane na rachunku) stanowi pożyczkę, o której mowa w art. 16 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Bank [dalej: Bank lub Wnioskodawca] jest bankiem prowadzącym działalność na podstawie ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe [dalej: Prawo bankowe], w ramach której wykonuje czynności bankowe.

Bank zawarł z X. [dalej: X.] Umowę Konta [dalej: Umowa], na podstawie której otworzył i prowadzi na rzecz X. rachunek bankowy [dalej: Rachunek]. Zgodnie z Umową, Bank zobowiązany jest do przechowywania środków pieniężnych oraz przeprowadzania na zlecenie X. rozliczeń pieniężnych. Zawarcie Umowy i otwarcie Rachunku przez X. w Banku było związane z następującymi okolicznościami.

X udzielił podmiotowi – Y. Sp. z o.o. [dalej:Y., Spółka] gwarancji [dalej: Gwarancja]. Y. w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawiera umowy leasingu i najmu z Klientami. Gwarancja została udzielona przez X. na rzecz Y. w celu zabezpieczenia ryzyka niewypłacalności Klientów, w tym w szczególności terminowego uiszczania zobowiązań przez Klientów. W ramach Gwarancji X. zobowiązał się do nieodwołalnego i bezwarunkowego przekazywania Y. środków pieniężnych, w przypadku gdy Spółka powołując się na Gwarancję, powiadomi X., że Klient nie wywiązał się ze swych zobowiązań finansowych wynikających z zawartej umowy leasingu albo najmu.

Zgodnie z warunkami Gwarancji, X. w celu zabezpieczenia zobowiązań wynikających z Gwarancji zobligował się do złożenia depozytu, tj. zdeponowania określonej kwoty środków pieniężnych na Rachunku prowadzonym przez Bank. Kwota środków pieniężnych powinna odpowiadać co najmniej kwocie ekspozycji (tj. wartości zobowiązań Klientów wobec Y.), na którą X. udzielił Gwarancji. Zgodnie z ustaleniami poczynionymi między Y. i X. wypłata środków zdeponowanych na Rachunku jest możliwa jedynie na skutek:

1. jednostronnego żądania Y. – na zaspokojenie roszczeń zgłoszonych zgodnie z warunkami Gwarancji,

albo

2. zgodnej instrukcji stron (tj. Y. i X.) – w przypadku zmniejszenia się kwoty gwarantowanej ekspozycji (tj. wartości zobowiązań Klientów wobec Y.).
   
   

Powyższe zasady dysponowania środkami pieniężnymi zdeponowanymi przez X. Na Rachunku, znajdują odzwierciedlenie w Umowie zawartej pomiędzy X. a Bankiem. W Umowie wprost wskazane zostało, że X. będzie dokonywał wpłat na Rachunek i wyraża zgodę na zablokowanie zdeponowanych na Rachunku środków pieniężnych na czas spełnienia wszystkich zobowiązań wynikających z Gwarancji. Środki pieniężne są blokowane do kwoty wskazanej Bankowi przez Y. w pisemnej dyspozycji składanej co miesiąc do 25. dnia miesiąca, a w razie braku takiej dyspozycji blokadzie podlega całość środków pieniężnych. Ponadto, w Umowie X.: (i) poinformował Bank o przelewie wierzytelności o wpłatę środków zdeponowanych na Rachunku na rzecz Y. oraz bezwarunkowo i nieodwołalnie wyrażonej zgodzie na obciążanie Rachunku przez Y. kwotami wynikającymi z zobowiązań X. z tytułu Gwarancji, (ii) upoważnił Bank do obciążania Rachunku kwotami wynikającymi z zobowiązań X. wobec Y..

Po wygaśnięciu Gwarancji, wywiązaniu się przez X. z wszystkich zobowiązań wynikających z Gwarancji, Y. złoży wobec Banku oświadczenie o całkowitym wywiązaniu się przez X. Z zobowiązań wynikających z Gwarancji oraz dyspozycję wypłaty środków pozostałych w Depozycie, zgodnie z życzeniem X.

Środki pieniężne zdeponowane na Rachunku są oprocentowane. Rachunek stanowi rachunek rozliczeniowy, o którym mowa w art. 49 Prawa bankowego.

X jest jedynym właścicielem Banku (posiada bezpośrednio 100% akcji Banku). Bank jest jedynym właścicielem Y. (posiada bezpośrednio 100% udziałów Y.).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowym jest stanowisko, że Umowa zawarta przez Bank z X. (w tym środki zdeponowane na Rachunku) nie stanowi pożyczki, o której mowa w art. 16 ust. 7b ustawy CIT i – tym samym – w odniesieniu do Umowy nie znajdą zastosowania ograniczenia wynikające z zasad niedostatecznej kapitalizacji, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 60 ustawy CIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, Umowa (w tym środki zdeponowane na Rachunku) nie stanowi pożyczki, o której mowa w art. 16 ust. 7b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm., dalej: ustawa CIT) i – tym samym – w odniesieniu do Umowy nie znajdą zastosowania ograniczenia wynikające z zasad niedostatecznej kapitalizacji, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 60 ustawy CIT.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 60 ustawy CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek od pożyczek udzielonych spółce przez podmiot posiadający bezpośrednio lub pośrednio nie mniej niż 25% udziałów (akcji) tej spółki albo udzielonych łącznie przez podmioty posiadające łącznie bezpośrednio lub pośrednio nie mniej niż 25% udziałów (akcji) tej spółki, jeżeli wartość zadłużenia spółki wobec podmiotów posiadających bezpośrednio lub pośrednio nie mniej niż 25% udziałów (akcji) tej spółki, uwzględniającego również zadłużenie z tytułu pożyczek, przekroczy łącznie wartość kapitału własnego spółki – w proporcji, w jakiej wartość zadłużenia przekraczająca wartość kapitału własnego spółki pozostaje do całkowitej kwoty tego zadłużenia wobec tych podmiotów, określonej na ostatni dzień miesiąca poprzedzającego miesiąc zapłaty odsetek od pożyczek.

Art. 16 ust. 7b ustawy CIT stanowi, że przez pożyczkę, o której mowa w ust. 1 pkt 60, rozumie się każdą umowę, w której dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy; przez pożyczkę tę rozumie się także kredyt, emisję papierów wartościowych o charakterze dłużnym, depozyt nieprawidłowy lub lokatę; pochodnych instrumentów finansowych nie uważa się za pożyczkę w rozumieniu tego przepisu.

Analizując ww. regulacje, w pierwszej kolejności wskazać należy, iż art. 16 ust. 7b ustawy CIT definiuje pojęcie pożyczki szerzej niż wynika to z definicji pożyczki zawartej w ustawie z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny [Dz. U. z 2016 r., poz. 380, ze zm.; dalej: KC]. Niemniej jednocześnie, nie ulega wątpliwości, iż charakter instytucji pożyczki na gruncie ustawy CIT, jak również na gruncie KC jednoznacznie wskazuje, że za pożyczkę można uznać taką czynność prawną, która dokonywana jest pomiędzy dwoma stronami, przy czym jedna z nich występuje w roli pożyczkobiorcy (finansowany) a druga w roli pożyczkodawcy (finansujący). Podkreślić zatem należy, iż jest to czynność dokonywana pomiędzy dwoma stronami, które na mocy zawartej umowy zobowiązują się do określonego zachowania, tj. pożyczkodawca zobowiązuje się do przeniesienia środków pieniężnych na własność pożyczkobiorcy, a pożyczkobiorca zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy pożyczkodawcy.

Umowa rachunku bankowego została zdefiniowana w art. 725 KC. Przepis ten wskazuje, iż przez umowę rachunku bankowego bank zobowiązuje się względem posiadacza rachunku, na czas oznaczony lub nieoznaczony, do przechowywania jego środków pieniężnych oraz, jeżeli umowa tak stanowi, do przeprowadzania na jego zlecenie rozliczeń pieniężnych.

Mając na względzie powyższe uznać należy, iż umowa rachunku jest umową zawartą pomiędzy dwoma stronami, w ramach której bank zobowiązuje się do określonego zachowania, polegającego na przechowywaniu środków pieniężnych oraz przeprowadzaniu rozliczeń pieniężnych. Jednocześnie podkreślić należy, że posiadacz rachunku nie zobowiązuje się do podejmowania określonych czynności na rzecz banku (przyjmuje na siebie jedynie zobowiązanie do zapłaty wynagrodzenia na rzecz banku). W szczególności, umowa rachunku bankowego nie kreuje po stronie posiadacza rachunku zobowiązania wobec banku do wpłaty na rachunek prowadzony przez bank określonej z góry ilości pieniędzy na konkretny okres czasu.

Odnosząc powyższe do Umowy zawartej przez X. z Bankiem, podkreślić należy iż jakkolwiek wskazane w niej zostało, że na X. spoczywa zobowiązanie do wpłaty (zdeponowania) środków pieniężnych na Rachunku, to niemniej jednak zobowiązanie to wynika z wykonania postanowień Gwarancji. Mianowicie, zgodnie z warunkami Gwarancji udzielonej przez X. na rzecz Y., zabezpieczeniem wykonania zobowiązań wynikających z Gwarancji jest depozyt złożony w Banku. Zauważyć zatem należy, iż zobowiązanie do wpłaty określonych środków pieniężnych na Rachunek nie wynika ze stosunku prawnego istniejącego między Bankiem a X. będących stronami Umowy, a stosunku prawnego pomiędzy X. a Y. – podmiotu, któremu X. udzielił Gwarancję. Środki pieniężne zostały zdeponowane na Rachunku przez X. dla potrzeb wykonania Gwarancji. Zgodnie bowiem z zapisami Umowy wypłata środków pieniężnych zdeponowanych na Rachunku jest możliwa jedynie na skutek: (i) jednostronnego żądania Y. – na zaspokojenie roszczeń z Gwarancji albo (ii) zgodnej instrukcji stron (tj. Y. i X.) – w przypadku zmniejszenia się kwoty gwarantowanej ekspozycji (tj. wartości zobowiązań Klientów wobec Y.). Podsumowując, Umowa nie kreuje zobowiązania X. wobec Banku do wpłaty na Rachunek określonej z góry ilości pieniędzy na konkretny okres czasu – co jest cechą charakterystyczną pożyczki.

Kolejno wskazać należy, iż Rachunek jest wykorzystywany do obsługi zobowiązań wynikających z Gwarancji udzielonej przez X. na rzecz Y.. Oznacza to, że brak jest możliwości ustalenia z góry (przewidywania z wyprzedzeniem) czy i kiedy środki pieniężne zgromadzone na Rachunku zostaną wykorzystane. Trudno zatem mówić o udostępnieniu przez X. Bankowi określonej z góry ilości pieniędzy na konkretny czas. Pożyczka jest natomiast czynnością prawną w ramach której pożyczkodawca udostępnia pożyczkobiorcy konkretną kwotę środków pieniężnych na określony czas.

Podsumowując, zdaniem Banku istotą Umowy nie jest przeniesienie określonej ilości środków pieniężnych na Bank i późniejsze otrzymanie ich zwrotu – co jest cechą charakterystyczną pożyczki, a świadczeniem przez Bank na rzecz X. usługi polegającej na przechowywaniu środków pieniężnych oraz prowadzeniu na jego zlecenie rozliczeń pieniężnych związanych bezpośrednio z świadczeniem przez X. usług gwarancji na rzecz Y. Potwierdzeniem prawidłowości takiego stwierdzenia jest fakt, że X. może uzyskać od Banku zwrot środków pieniężnych wpłaconych na Rachunek dopiero po wywiązaniu się z wszystkich zobowiązań wynikających z Gwarancji (o czym Bank jest informowany przez Y.). Ponadto, zauważyć należy, iż X. może uzyskać od Banku kwoty środków pieniężnych pozostałych na Rachunku a nie środków, których wpłaty X. dokonał. Jednocześnie uznanie, że Umowa (środki pieniężne zdeponowane na Rachunku) stanowi umowę pożyczki oznaczałoby, że środki pieniężne wpłacone przez X. na Rachunek stanowią kwotę udzielonej pożyczki i tym samym X. jest uprawniony uzyskać od Banku zwrot środków pieniężnych odpowiadających wartości wpłat dokonanych na ten Rachunek (jako zwrot pożyczki). Trudno zgodzić się z takim podejściem. Nie ulega bowiem wątpliwości, iż X. może uzyskać od Banku wypłatę środków pieniężnych pomniejszonych o kwoty wypłacone na rzecz Y. na poczet zaspokojenia roszczeń wynikających z Gwarancji.

Podsumowując powyższe, zdaniem Wnioskodawcy analiza konstrukcji i funkcji Rachunku, jak również środków pieniężnych na nim zgromadzonych, prowadzi do wniosku, iż nie powinien być on postrzegany jako pożyczka, o której mowa w art. 16 ust. 7b ustawy CIT.

Kolejno, wskazać należy, iż Rachunek (w tym środki pieniężne na nim zdeponowane), nie może być kwalifikowana jako lokata, którą ustawodawca wskazał wprost w art. 16 ust. 7b ustawy CIT jako czynność prawną stanowią pożyczkę na gruncie przepisów o niedostatecznej kapitalizacji. Zgodnie bowiem z art. 49 Prawa bankowego, banki mogą prowadzić dla przedsiębiorców rachunki rozliczeniowe oraz rachunki lokat terminowych. Zauważyć zatem należy, iż Prawo bankowe rozróżnia rachunek rozliczeniowy od rachunku lokaty terminowej (konstrukcja i funkcja tych rachunków jest odmienna). Oznacza to, że rachunek rozliczeniowy stanowi odrębną od lokaty czynność prawną. Jednocześnie, jak zostało wskazane w opisie stanu faktycznego, Rachunek prowadzony przez Bank dla X. stanowi rachunek rozliczeniowy. Oznacza to, iż Rachunek nie stanowi lokaty.

Końcowo Wnioskodawca zauważył, iż z treści uzasadnienia do nowelizacji ustawy CIT, która po raz pierwszy wprowadziła przepisy o niedostatecznej kapitalizacji [tj. ustawa z 20 listopada 1998 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Z 1998, Nr 144, poz. 931); druk sejmowy z 25 września 1998 r. nr 624.], jednoznacznie wynika iż celem, jaki przyświecał ustawodawcy wprowadzającemu przepisy dotyczące tzw. niedostatecznej kapitalizacji było ograniczenie finansowania się spółek przez pożyczki udzielane przez wspólników zamiast poprzez podwyższenie kapitału.

Odnosząc powyższe do analizowanego stanu faktycznego, zdaniem Wnioskodawcy środki pieniężne zdeponowane przez X. na Rachunku nie mogą być postrzegane jako środki udostępnione Bankowi w celu finansowania jego działalności. Jak zostało bowiem wskazane powyżej, Rachunek i zdeponowane na nim środki pieniężne służą realizacji zobowiązań X. wynikających z Gwarancji udzielonej Y.. Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy nie można uznać, iż Rachunek został założony przez podmiot powiązany, tj. X. w celu finansowania działalności Banku. Okoliczność, iż Rachunek bieżący jest prowadzony przez Bank dla X. (czyli podmiotu powiązanego) jest jedynie pochodną faktu, iż X. świadczy usługę gwarancji, do realizacji której niezbędne jest posiadanie Rachunku a Bank jest podmiotem uprawnionym do oferowania produktu w postaci rachunku bankowego. Innymi słowy, prowadzenie Rachunku przez Bank dla X. należy rozpatrywać jedynie w kategorii jednej z czynności bankowych, które Bank wykonuje w ramach prowadzonej działalności bankowej na podstawie Prawa bankowego, a nie w kategoriach czynności zmierzających do uzyskania finansowania.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy Umowa zawarta przez X. z Bankiem (w tym środki pieniężne zdeponowane na Rachunku) nie stanowi pożyczki, o której mowa w art. 16 ust. 7b ustawy CIT, i – tym samym – w odniesieniu do Umowy (środków pieniężnych zdeponowanych na Rachunku) nie znajdą zastosowania ograniczenia wynikające z zasad niedostatecznej kapitalizacji, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 60 ustawy CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego Bank zawarł z X. [dalej: X.] Umowę Konta [dalej: Umowa], na podstawie której otworzył i prowadzi na rzecz X. rachunek bankowy [dalej: Rachunek]. Zgodnie z Umową, Bank zobowiązany jest do przechowywania środków pieniężnych oraz przeprowadzania na zlecenie X. rozliczeń pieniężnych. Jednocześnie X. udzielił podmiotowi – Y. [dalej: Y., Spółka] gwarancji [dalej: Gwarancja]. Gwarancja została udzielona przez X. na rzecz Y. w celu zabezpieczenia ryzyka niewypłacalności Klientów. W ramach Gwarancji X. zobowiązał się do nieodwołalnego i bezwarunkowego przekazywania Y. środków pieniężnych, w przypadku gdy Spółka powołując się na Gwarancję, powiadomi X., że Klient nie wywiązał się ze swych zobowiązań finansowych wynikających z zawartej umowy leasingu albo najmu. X. w celu zabezpieczenia zobowiązań wynikających z Gwarancji zobligował się do złożenia depozytu, tj. zdeponowania określonej kwoty środków pieniężnych na Rachunku prowadzonym przez Bank. Zgodnie z ustaleniami poczynionymi między Y. i X., wypłata środków zdeponowanych na Rachunku jest możliwa jedynie na skutek:

1. jednostronnego żądania Y. – na zaspokojenie roszczeń zgłoszonych zgodnie z warunkami Gwarancji, albo
2. zgodnej instrukcji stron (tj. Y. i X.) – w przypadku zmniejszenia się kwoty gwarantowanej ekspozycji (tj. wartości zobowiązań Klientów wobec Y.).
   
   

W Umowie wprost wskazane zostało, że X. będzie dokonywał wpłat na Rachunek i wyraża zgodę na zablokowanie zdeponowanych na Rachunku środków pieniężnych na czas spełnienia wszystkich zobowiązań wynikających z Gwarancji.

X jest jedynym właścicielem Banku (posiada bezpośrednio 100% akcji Banku). Bank jest jedynym właścicielem Y. (posiada bezpośrednio 100% udziałów Y.).

Przedstawiona przez Wnioskodawcę wątpliwość sprowadza się do ustalenia czy Umowa zawarta przez Bank z X. (w tym środki zdeponowane na Rachunku) nie stanowią pożyczki, o której mowa w art. 16 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Prezentując swoje stanowisko w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca stwierdził, że umowa (w tym środki zdeponowane na rachunku) nie stanowi pożyczki, o której mowa w art. 16 ust. 7b ustawy CIT i tym samym w odniesieniu do umowy nie znajdą zastosowania ograniczenia wynikające z zasad niedostatecznej kapitalizacji, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 60 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 60 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.), nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek od pożyczek udzielonych spółce przez podmiot posiadający bezpośrednio lub pośrednio nie mniej niż 25% udziałów (akcji) tej spółki albo udzielonych łącznie przez podmioty posiadające łącznie bezpośrednio lub pośrednio nie mniej niż 25% udziałów (akcji) tej spółki, jeżeli wartość zadłużenia spółki wobec podmiotów posiadających bezpośrednio lub pośrednio nie mniej niż 25% udziałów (akcji) tej spółki, uwzględniającego również zadłużenie z tytułu pożyczek, przekroczy łącznie wartość kapitału własnego spółki - w proporcji, w jakiej wartość zadłużenia przekraczająca wartość kapitału własnego spółki pozostaje do całkowitej kwoty tego zadłużenia wobec tych podmiotów, określonej na ostatni dzień miesiąca poprzedzającego miesiąc zapłaty odsetek od pożyczek.

W myśl art. 16 ust. 7b powołanej ustawy przez pożyczkę, o której mowa w ust. 1 pkt 60, rozumie się każdą umowę, w której dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy; przez pożyczkę tę rozumie się także kredyt, emisję papierów wartościowych o charakterze dłużnym, depozyt nieprawidłowy lub lokatę; pochodnych instrumentów finansowych nie uważa się za pożyczkę w rozumieniu tego przepisu.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że X. w celu zabezpieczenia zobowiązań wynikających z gwarancji zobligował się do złożenia depozytu, tj. zdeponowania określonej kwoty środków pieniężnych na rachunku prowadzonym przez Wnioskodawcę.

Zgodnie z literaturą prawa depozyt nieprawidłowy to „szczególna konstrukcja normatywna, określająca skutki prawne jakiejkolwiek umowy, na podstawie której nastąpiło powierzenie przez jedną ze stron drugiej stronie pieniędzy (...), z zastrzeżeniem ich zwrotu”.

W stosunku tym przechowawcy przysługuje prawo rozporządzania oddanymi mu na przechowanie pieniędzmi albo innymi rzeczami oznaczonymi tylko co do gatunku. Zgodnie z art. 845 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380) jeżeli z przepisów szczególnych albo z umowy lub okoliczności wynika, że przechowawca może rozporządzać oddanymi na przechowanie pieniędzmi lub innymi rzeczami oznaczonymi tylko co do gatunku, stosuje się odpowiednio przepisy o pożyczce (depozyt nieprawidłowy). Depozyt nieprawidłowy może wynikać bądź z przepisów prawa, bądź z okoliczności.

Taka sytuacja ma miejsce w opisanym stanie faktycznym. Bez znaczenia pozostaje fakt, że pieniądze u Wnioskodawcy zostały złożone jako gwarancja dla Y.. Wnioskodawca otrzymuje określoną ilość pieniędzy i taką samą ilość pieniędzy zobowiązany jest zwrócić. Fakt, że z tej kwoty zostanie wypłacona gwarancja nie ma znaczenia, gdyż wynika to z umowy pomiędzy X. a Y., a Wnioskodawca tylko przeprowadza rozliczenia pieniężne na zlecenie X.. Tak więc prawo dysponowania pieniędzmi przysługuje de facto deponentowi i osobom przez niego uprawnionym.

Zatem biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że środki zdeponowane na rachunku będą stanowiły depozyt nieprawidłowy objęty dyspozycją art. 16 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i tym samym w odniesieniu do odsetek od zdeponowanych środków mogą mieć zastosowanie ograniczenia wynikające z zasad niedostatecznej kapitalizacji.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 maja 2016 r. należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.