INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 25.01.2012 r. (data wpływu 30.01.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie umowy pożyczki - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30.01.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie umowy pożyczki.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka… Inc. (dalej: “Spółka” lub “Wnioskodawca”) jest podmiotem zagranicznym z siedzibą w USA, posiadającym w Polsce status nierezydenta zgodnie z ustawą z dnia 27 lipca 2002 r. Prawo dewizowe (Dz. U. z 2002 r. Nr 141, poz. 1178, z późn. zm.). Wnioskodawca zawarł umowę pożyczki z A. S.A. (dalej: „Pożyczkodawca”). A. S.A. jest zarejestrowaną spółką prawa handlowego z siedzibą w Polsce. Spółka jest podmiotem wykonującym różnorodną działalność, m.in. w zakresie leasingu finansowego, pozostałych form udzielania kredytów, pozostałej finansowej działalności usługowej, gdzie indziej niesklasyfikowanej, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych, pozostałej działalności wspomagającej usługi finansowe, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych. Jedynym udziałowcem Pożyczkodawcy jest Wnioskodawca.

Umowa pożyczki została zawarta poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a w momencie jej zawarcia środki finansowe będące jej przedmiotem i przeznaczone na wypłatę kwot pożyczki znajdowały się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (na zagranicznym rachunku bankowym Spółki).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym umowa pożyczki, opisana w powyższym zdarzeniu, w którym Spółka będzie pełnić funkcję pożyczkobiorcy, nie będzie podlegać obowiązkowi podatkowemu w podatku od czynności cywilnoprawnych, na podstawie art. 1 ust. 4 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych...

Zdaniem Wnioskodawcy, opisana w stanie faktycznym umowa pożyczki nie będzie podlegać opodatkowaniu PCC. Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy z dnia 9 września 2000 roku o podatku od czynności cywilnoprawnych (dalej. ,,ustawa o PCC”) podatkowi temu podlegają umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku.

Zgodnie natomiast z art. 1 ust. 4 ustawy o PCC:

„Czynności cywilnoprawne podlegają podatkowi, z zastrzeżeniem ust. 5, jeżeli ich przedmiotem są:

1. rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
2. rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.”
   
   

Ustęp 5 art. 1 dotyczy umowy spółki oraz jej zmiany, dlatego nie ma zastosowania we wskazanym przypadku.

W konsekwencji, umowa pożyczki, która została opisana w stanie faktycznym, nie będzie podlegać PCC z następujących przyczyn:

1. środki finansowe będące przedmiotem umowy pożyczki w momencie jej zawarcia znajdowały się za granicą,
2. pożyczkobiorca nie ma siedziby na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
3. umowa pożyczki została zawarta i podpisana przez Pożyczkodawcę i Spółkę poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy w przedmiotowej sprawie nie mamy do czynienia z sytuacją, o której mowa w art. 1 ust. 4 pkt 1 ustawy o PCC.

Ponadto, zauważyć należy, że zgodnie z art. 1 ust. 4 pkt 2 ustawy o PCC, w sytuacji, gdy będące przedmiotem czynności cywilnoprawnej rzeczy znajdują się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane są za granicą, podlegają one opodatkowaniu PCC w przypadku, gdy spełnione zostaną łącznie dwa warunki:

1. nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
2. czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
   
   

W przedstawionym zdarzeniu żaden z powyższych warunków nie został spełniony. Wnioskodawca, tj. spółka uznawana dla potrzeb pożyczki za „nabywcę” ma siedzibę na terytorium Stanów Zjednoczonych, a umowa pożyczki została zawarta przez przedstawicieli Wnioskodawcy oraz Pożyczkodawcy poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, dlatego zdaniem Spółki nie może być tutaj mowy o opodatkowaniu PCC tej umowy.

Należy zwrócić uwagę na fakt, iż przedstawiona wyżej argumentacja znajduje potwierdzenie w ugruntowanym już stanowisku organów podatkowych, zgodnie z którym niespełnienie choćby jednego z wyżej wymienionych warunków wyklucza opodatkowanie PCC. Opinia ta znalazła odzwierciedlenie między innymi w interpretacjach indywidualnych stanowiących, że umowa pożyczki nie podlega PCC, jeśli zawarta zostanie poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a w momencie jej zawarcia pieniądze będące jej przedmiotem będą znajdowały się na zagranicznym rachunku bankowym:

• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 25 sierpnia 2011 r. (sygn. IPPB2/436- 74/11-2/AF),

• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 2 maja 2011 r. (sygn. ILPB2/436-32/11 - 3/MK),

• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 20 kwietnia 2011 r. (sygn. IPPB2/436- 21/11-2/AF),

• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 18 stycznia 2011 r. (sygn. ILPB2/436- 241/10-2/MK),

• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 15 stycznia 2008 r. (sygn. IPPB2/436- 21 3/08-3/MZ),
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 12 maja 2010 r. (sygn. IPPB2/436-62110-2/MZ),
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 1 czerwca 2009 r.(sygn. ILPB2/436- 41/2/AJ).
  
  

Warto podkreślić, że stanowisko przedstawione w niniejszym wniosku zostało utrwalone w linii orzeczniczej prezentowanej przez sądy administracyjne. Przytoczyć należy choćby najnowszy wyrok NSA, który zapadł 15 listopada 2011 r. (sygn. II FSK 850/10), w którym Sąd podkreślił, że: „Podobieństwo pieniędzy do rzeczy jest pozorne, ich wartością są prawa, które inkorporują. Wykładnia art. 720 k.c. prowadzi do wniosku, że przedmiotem spornej umowy jest prawo majątkowe, występujące tu jako świadczenie pożyczkodawcy. Decydujące znaczenie dla kwalifikacji podatkowej ma miejsce wykonywania prawa majątkowego. Z uwagi na to, że pożyczkobiorca ma swą siedzibę w Holandii, na podstawie przepisów kodeksu cywilnego należy przyjąć, że umowa będzie wykonywana za granicą”

Kolejnym rozstrzygnięciem podkreślającym słuszność stanowiska Wnioskodawcy jest wyrok NSA z 15 października 2004 r. (sygn. 597/04), w którym Sąd stwierdził, że: Kryterium miejsca położenia rzeczy nie może być rozstrzygające dla powstania obowiązku uiszczenia opłaty skarbowej z tytułu umowy pożyczki, której przedmiotem są pieniądze. Taką rolę pełni natomiast miejsce wykonania prawa majątkowego wynikającego z umowy pożyczki. Umowa pożyczki, będąca niewątpliwie umową o konsensualnym charakterze, wywiera jednak również skutki realne. Powstało prawo /obowiązek/ do przekazania przedmiotu umowy /pieniędzy/. Prawo to zostało wykonane na terytorium Węgier a nie Polski, gdyż pożyczka została udzielona podmiotowi mającemu siedzibę za granicą i Węgry/ i przyczynić się mogła do powiększenia jego majątku, który także znajdował się za granicą.”

Podobnie orzekły:

• Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z dnia 11 grudnia 2007 r. (sygn. I SA/GI 646/07), w którym Sąd uznał, że: skoro rzeczy czyli pieniądze będące przedmiotem umowy, w dniu jej zawarcia nie znajdowały się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej to w sprawie nie mógł mieć zastosowania art. 1 ust. 4 pkt 1 upcc, gdyż sposób wykonania umowy zawartej poza granicami kraju tj. przekazanie przedmiotu umowy na rachunek skarżącego nie miał znaczenia dla oceny zasadności opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych, gdyż znaczenie to miało miejsce położenia rzeczy będącej przedmiotem czynności cywilnoprawnej.”
• Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 9 grudnia 2010 r. (sygn. III SA/Po 463/2010), w którym Sąd orzekł, że: „Zgodnie z art. 1 ust. 4 pkt 1 ustawy o PCC umowa pożyczki podlega podatkowi, jeżeli w dacie zawarcia jej przedmiot (np. pieniądze) znajdował się w Polsce. Natomiast co do rzeczy znajdujących się za granicą (w dacie zawarcia umowy), zgodnie z postanowieniami art. 1 ust. 4 pkt 2 ustawy o PCC umowa pożyczki podlega podatkowi, jeżeli nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium RP i czynność została dokonana na terytorium RP”.
  
  

Na gruncie zaprezentowanych argumentów, przytoczonych interpretacji indywidualnych oraz wyroków należy stwierdzić, iż umowa pożyczki zawarta poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej, gdy pożyczkobiorca nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nie jest opodatkowana PCC.

W związku z powyższym Wnioskodawca wnosi o uznania prawidłowości swojego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 101, poz. 649 ze zm.) podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku.

Art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm.) stanowi, że przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Do elementów znamionujących umowę pożyczki należy obowiązek jej zwrotu. Przy czym, nie tyle dotyczy to oznaczenia terminu zwrotu, ile zaznaczenia samego obowiązku zwrotu - który, jak wskazuje się w orzecznictwie, w myśl art. 720 § 1 ww. ustawy, jest elementem przedmiotowo istotnym dla tego rodzaju umowy, bez którego nie ma umowy pożyczki. W zależności od tego, jak zostanie ukształtowana przez strony umowa pożyczki, może ona przyjąć postać umowy nieodpłatnej bądź też odpłatnej, gdzie pożyczkobiorca zobowiązany będzie do zapłaty odsetek. Umowa pożyczki jest umową konsensualną. Dochodzi do skutku poprzez zgodne oświadczenia woli.

Natomiast zgodnie z art. 1 ust. 4 ww. ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych podatkowi temu podlegają czynności cywilnoprawne, jeżeli ich przedmiotem są:

1. rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
2. rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
   
   

Z uwagi na powyższe, należy stwierdzić, że umowa pożyczki będzie podlegała podatkowi od czynności cywilnoprawnych, jeżeli w chwili zawarcia umowy jej przedmiot, tj. pieniądze będą znajdowały się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Wówczas nie ma znaczenia, gdzie umowa zostanie zawarta i gdzie mają miejsce zamieszkania (siedzibę) strony umowy.

Pożyczka będzie również podlegała podatkowi od czynności cywilnoprawnych, jeśli pieniądze będące przedmiotem pożyczki w chwili jej zawarcia będą znajdowały się za granicą oraz nabywca - pożyczkobiorca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a czynność zostanie dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Należy nadmienić, iż zgodnie z art. 4 pkt 7 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, obowiązek podatkowy przy umowie pożyczki ciąży na biorącym pożyczkę.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Spółka… Inc. (dalej: “Spółka” lub “Wnioskodawca”) jest podmiotem zagranicznym z siedzibą w USA, posiadającym w Polsce status nierezydenta zgodnie z ustawą z dnia 27 lipca 2002 r. Prawo dewizowe (Dz. U. z 2002 r. Nr 141, poz. 1178, z późn,. zm.). Wnioskodawca zawarł umowę pożyczki z A. S.A. (dalej: „Pożyczkodawca”). A. S.A. jest zarejestrowana spółką prawa handlowego z siedzibą w Polsce. Spółka jest podmiotem wykonującym różnorodną działalność, m.in. w zakresie leasingu finansowego, pozostałych form udzielania kredytów, pozostałej finansowej działalności usługowej, gdzie indziej niesklasyfikowanej, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych, pozostałej działalności wspomagającej usługi finansowe, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych. Jedynym udziałowcem Pożyczkodawcy jest Wnioskodawca. Umowa pożyczki została zawarta poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a w momencie jej zawarcia środki finansowe będące jej przedmiotem i przeznaczone na wypłatę kwot pożyczki znajdowały się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (na zagranicznym rachunku bankowym Spółki).

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż umowa pożyczki nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, ponieważ jak wskazuje Wnioskodawca środki pieniężne w chwili jej zawarcia znajdowały się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz umowa pożyczki została zawarta poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Odnosząc się do argumentacji Wnioskodawcy opartej na treści wskazanych: interpretacji oraz wyroków w uzasadnieniu własnego stanowiska, należy stwierdzić, iż co do zasady wiążą one w sprawie, w której zostały wydane i nie są źródłem prawa powszechnie obowiązującego. Tym samym nie stanowią podstawy prawnej przy wydawaniu interpretacji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistniałego zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock