Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/4511-746/16-5/JK3
z 26 września 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 23 czerwca 2016 r. (data wpływu 1 lipca 2016 r.) uzupełnionym pismem z dnia 12 września 2016 r. (data nadania 12 września 2015 r., data wpływu 15 września 2016 r.), na wezwanie Nr IPPB4/4511-746/16-2/JK3 z dnia 29 sierpnia 2016 r. (data nadania 30 sierpnia 2016 r., data doręczenia 8 września 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w Polsce – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 lipca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w Polsce.

Z uwagi na braki formalne, pismem Nr IPPB4/4511-600/15-2/JK3 z dnia 1 lipca 2015 r. (data nadania 2 lipca 2015 r., data doręczenia 20 lipca 2015 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia przedmiotowego wniosku.

Pismem z dnia 22 lipca 2015 r. (data nadania 24 lipca 2015 r., data wpływu 27 lipca 2015 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest obywatelem polskim, obecnie zamieszkałym na terenie Polski. Wnioskodawca jest żonaty i ma dwoje małoletnich dzieci. Wnioskodawca osiąga przychody z tytułu pracy najemnej, jego żona nie pracuje od lutego 2016 roku. Wnioskodawca zamierza w dniu 31 lipca 2016 roku wraz z całą swoją najbliższą rodziną, tj. żoną i dziećmi wyjechać do Hongkongu w celu podjęcia pracy, jako nauczyciel. Okres pobytu w Hongkongu wyniesie kilka lat i w zależności od sytuacji na rynku pracy możliwe będzie dalsze pozostanie zagranicą i zatrudnienie w innym kraju rejonu Azji południowo-wschodniej. W Hongkongu podatnik będzie wynajmować mieszkanie. W Polsce pozostanie należące do podatnika i Jego żony lokal mieszkalny, który ze względów ekonomicznych najprawdopodobniej nie zostanie zbyte i będzie wynajmowane w celu spłaty zaciągniętego na jego zakup kredytu. W roku 2016 pobyt Wnioskodawcy na terenie Polski najprawdopodobniej przekroczy 183 dni.

W piśmie z dnia 12 września 2016 r. wskazano, że Wnioskodawca wraz z wyjazdem do Hongkongu przeniósł tam swój ośrodek interesów życiowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w okresie do 1 sierpnia 2016 r. podatnik będzie podlegać w Polsce, zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu?
2. Czy w zeznaniu podatkowym za rok 2016 ma on obowiązek wykazać jedynie przychody uzyskane z tytułu wynagrodzenia za pracę świadczoną na terenie Polski do dnia 31 lipca 2016 r., czy też powinien również wykazać w nim przychody uzyskane z tytułu pracy świadczonej na terenie Hongkongu w okresie po 31 lipca 2016 r.?
3. Czy ewentualne dochody z najmu lokalu mieszkalnego pozostawionego w Polsce będą podlegać opodatkowaniu w Polsce?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 1) Zgodnie z art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Tak, więc osoba będzie uznana za posiadająca miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce o ile spełni, choć jeden z ww. warunków.

Zgodnie z art. 4a ustawy przepisy art. 3 ustawy stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska. Tak, więc w sytuacji, gdy dana osoba jest traktowana zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako rezydent podatkowy w Polsce i jednocześnie zgodnie z przepisami podatkowymi państwa, z którym Polska zawarła umowę w sprawie unikania podwójnego opodatkowania jest ona również uznawana za rezydenta podatkowego tego państwa, wówczas niezbędne jest posiłkowanie się normami kolizyjnymi zawartymi w umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania. Biorąc pod uwagę, że Polska nie zawarła w Hongkongiem umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, kwestia ustalenia, jaki przedstawia się kwestia rezydencji podatkowej podatnika w Polsce będzie rozpatrywana wyłącznie na podstawie polskich przepisów podatkowych.

W przypadku podatnika, od 1 sierpnia 2016 r. zgodnie z przepisem art. 3 ust. 1a ustawy podatnika przestanie być rezydentem podatkowym w Polsce ze względu na fakt, że wraz z wyjazdem do Hongkongu dokona on czynności, których skutkiem będzie przeniesienie jego centrum interesów, życiowych z Polski do Hongkongu. Zgodnie ze stosowaną przez organy podatkowe praktyką pod pojęciem „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną kulturalną i obywatelską podatnika, jego przynależność do organizacji społecznych, klubów itp. Natomiast przez „centrum interesów gospodarczych” należy rozumieć przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej podatnika, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe zaciągnięte kredyty konta bankowe, itd. (interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 19 lipca 2010 r. Nr IPPB4/415-291/10-5/MP).

Drugim warunkiem, którego spełnienie będzie skutkować uzyskaniem przez podatnika statusu rezydenta w Polsce jest długość jego pobytu na terenie Polski. W przypadku, gdy długość pobytu w Polsce przekracza w danym roku kalendarzowym 183 dni, wówczas zgodnie z art. 3 ust. 1a pkt 2 ustawy, osoba taka będzie traktowana, jako posiadająca miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terenie Polski. Jednakże, w sytuacji, gdy podatnik dokona przeniesienia swojego centrum interesów życiowych poza granice Polski przesłanka długości okresu pobytu na terenie Polski będzie bez znaczenia od momentu, gdy dojdzie do ostatecznego zerwania przez podatnika osobistych i ekonomicznych więzów łączących podatnika z Polską.

Biorąc pod uwagę powyższe postanowienia ustawy oraz elementy stanu faktycznego związane ze zmianą miejsca zamieszkania Wnioskodawcy można przyjąć, że od dnia 1 sierpnia 2016 r. utraci on statusu rezydenta podatkowego w Polsce. Okolicznościami, jakie przemawiają za tego rodzaju twierdzeniem jest to, że:

• w całym okresie pobytu w Hongkongu Wnioskodawcy będzie towarzyszyła jego cała najbliższa rodzina tj. żona oraz dzieci, a co za tym idzie jego centrum interesów osobistych znajdować się będzie w Hongkongu a nie w Polsce;
• działalność zawodowa Wnioskodawcy, która jest jego jedynym źródłem utrzymania prowadzona będzie wyłącznie na terenie Hongkongu, co konsekwentnie oznacza, że jego centrum interesów ekonomicznych znajduje się poza terytorium Polski.
  
  

Co za tym idzie w okresie od 1 sierpnia 2016 r. podatnik będzie podlegał „ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu” w Polsce zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy.

W okresie do 1 sierpnia 2016 r. Wnioskodawca podlegał w Polsce, zgodnie z art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Ad. 2 i 3) Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy osoby podlegające na terenie Polski „ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu”, opodatkowane są jedynie od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Polski. Zgodnie z art. 3 ust. 2b ustawy za dochody (przychody) osiągane na terenie Polski rozumie się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Polski na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Polski, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Polski;
4. położonej na terytorium Polski nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.
   
   

Wnioskodawca w okresie po 31 lipca 2016 r. tj. w czasie, kiedy będzie podlegał w Polsce „ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu” nie będzie osiągał na terenie Polski żadnych przychodów wymienionych w art. 3 ust. 2b ustawy poza ewentualnymi przychodami z najmu pozostawionego w Polsce mieszkania. W tym okresie Wnioskodawca uzyskiwał będzie przychody z tytułu pracy świadczonej na terenie Hongkongu. Co za tym idzie w zeznaniu podatkowym składanym Polsce za rok 2016 podatnik nie będzie mieć obowiązku wykazania dochodów z tytułu pracy. uzyskanych w okresie po 31 lipca 2016 r. w Hongkongu, gdyż dochody te nie pochodzą ze źródeł położonych na terenie Polski i są zwolnione z opodatkowania w Polsce.

W Polsce podlegać opodatkowaniu będą jedynie przychody uzyskiwane przez podatnika z tytułu ewentualnej umowy najmu, należącego do niego i Jego żony mieszkania, która to umowa może zostać zawarta po opuszczeniu przez podatnika Polski. Przychody z najmu ww. mieszkania, jako że będą uzyskiwane z nieruchomości znajdującej się w Polsce, będą kwalifikować się do kategorii przychodów, których źródło położone jest na terenie Polski wymienionych w art. 3 ust. 2b ustawy i co za tym idzie będą opodatkowane polskim podatkiem dochodowym od osób fizycznych również w sytuacji, gdy Wnioskodawca i Jego żona utracą status rezydentów podatkowych w Polsce i będą podlegać jedynie „ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu” w Polsce. Wnioskodawca będzie zobowiązany zgodnie z art. 44 ust. 1 pkt 2 ustawy do wpłacania miesięcznych zaliczek na podatek od uzyskiwanych przychodów z najmu, a po zakończeniu roku podatkowego do złożenia zgodnie z art. 45 ustawy odpowiedniego rocznego zeznania podatkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.
   
   

Zatem, rozstrzygające znaczenie w przedmiotowej sprawie ma ustalenie miejsca zamieszkania Wnioskodawcy.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania

Polska dotychczas nie zawarła z Hongkongiem umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Z uwagi na to, że Polska nie podpisała z Hongkongiem umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zastosowanie będą miały wyłącznie polskie przepisy podatkowe.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Analizując pierwszy warunek czyli miejsce, gdzie znajduje się centrum interesów osobistych lub gospodarczych podatnika należy stwierdzić, że kraj, w którym przeważają powiązania osobiste, powinien być zasadniczo traktowany jako ośrodek interesów życiowych i osobistych.

Zatem, biorąc pod uwagę treść stanu faktycznego należy uznać, że w przypadku Wnioskodawcy po dniu 31 lipca 2016 roku nie będzie spełniony pierwszy warunek wynikający z treści art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to znaczy Wnioskodawca w tym okresie nie będzie posiadał na terytorium Polski ośrodka interesów życiowych.

W świetle przedstawionych faktów, należy stwierdzić, że do dnia wyjazdu do Hongkongu Wnioskodawca posiadał miejsce zamieszkania w Polsce i podlegał w tym okresie w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlegał opodatkowaniu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodu. Natomiast od dnia wyjazdu do Hongkongu i przeniesienia tam ośrodka interesów życiowych, tj. od dnia 1 sierpnia 2016 r. Wnioskodawca podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlegać będzie obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem dochody z pracy osiągnięte przez Wnioskodawcę na terytorium Hongkongu, w okresie gdy posiada tam miejsce zamieszkania dla celów podatkowych nie podlegają opodatkowaniu w Polsce.

Natomiast w kwestii dochodów z najmu wskazać należy, że zgodnie z art. 9a ust. 6 ustawy, dochody osiągane przez podatników ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 (tj. najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą), są opodatkowane na zasadach określonych w ustawie, chyba że podatnicy złożą właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego pisemne oświadczenie o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, na zasadach określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym.

Podatnicy osiągający dochody najmu lub dzierżawy są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy według zasad określonych w ust. 3, z zastrzeżeniem ust. 3f-3h (art. 44 ust. 1 pkt 2 ustawy).

W myśl natomiast art. 45 ust. 1 ww. ustawy podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 1aa, 7 i 8.

Reasumując, w przypadku Wnioskodawcy po 31 lipca 2016 roku nie będzie spełniony pierwszy warunek wynikający z treści art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to znaczy Wnioskodawca w tym okresie nie będzie posiadał na terytorium Polski ośrodka interesów życiowych.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego, należy stwierdzić, że po 31 lipca 2016 r. Wnioskodawca będzie posiadał miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Hongkongu. Zatem w tym okresie Wnioskodawca będzie podlegał ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, tj. będzie podlegał opodatkowaniu jedynie od dochodów osiągniętych na terytorium RP.

Dochody z najmu lokalu mieszkalnego będą podlegały opodatkowaniu w Polsce i Wnioskodawca będzie zobowiązany do zapłaty miesięcznych zaliczek na podatek od uzyskiwanych przychodów z najmu, a po zakończeniu roku podatkowego będzie zobowiązany złożyć stosowne zeznanie podatkowe.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym .

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym Skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.