Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPB-1-3.4510.769.2016.1.APO
z 13 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r„ poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 10 sierpnia 2016 r. (data wpływu do tut. BKIP 12 sierpnia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, m.in. w zakresie ustalenia, czy uzyskanie poręczeń umów leasingów operacyjnych od Spółki powiązanej z Leasingobiorcą, bez wynagrodzenia, stanowi nieodpłatne świadczenie w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 sierpnia 2016 r. do tut. BKIP wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, m.in. w zakresie ustalenia, czy uzyskanie poręczeń umów leasingów operacyjnych od Spółki powiązanej z Leasingobiorcą, bez wynagrodzenia, stanowi nieodpłatne świadczenie w rozumieniu art. 12 ust.1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca zawarł w latach 2014 - 2015 umowy leasingów operacyjnych, których spłata na prośbę Leasingodawcy została poręczona przez powiązaną z Wnioskodawcą Spółkę Y. Celem niniejszych poręczeń jest zabezpieczenie należytego wykonania przez Wnioskodawcę obowiązków, do których wykonania zobowiązał się w oparciu o zawarte umowy leasingów, w szczególności zapłaty wszystkich rat leasingowych oraz wszystkich innych finansowych zobowiązań wynikających z umów leasingu. Spółka Y na podstawie umów poręczenia zobowiązała się bezwarunkowo i nieodwołanie na podstawie pierwszego pisemnego wezwania Leasingodawcy do dokonania natychmiastowej, jednakże nie późniejszej niż w terminie siedmiu dni roboczych, zapłaty wszystkich niezapłaconych a wymagalnych zobowiązań, w szczególności: opłat leasingowych, rat leasingowych, kar, karnych odsetek, wszelkich odszkodowań należnych Leasingodawcy w oparciu o umowy leasingu. Ponadto, Spółka Y stała się solidarnie odpowiedzialną wobec Leasingodawcy z tytułu wszelkich zobowiązań finansowych, które mogą wyniknąć lub wynikają z umów leasingu, w przypadku naruszenia przez Wnioskodawcę postanowień umowy leasingu. Jednakże, podstawą żądania zapłaty skierowanego przez Leasingodawcę do Spółki Y jest naruszenie przez Wnioskodawcę postanowień danej umowy leasingu.

Wnioskodawca ze Spółką Y nie ustalił żadnego wynagrodzenia z tytułu udzielenia poręczeń. Wynika to z faktu, że umowy poręczenia zostały zawarte pomiędzy Leasingodawcą a Spółką Y. Wnioskodawca nie jest stroną umowy poręczenia. Ponadto, Spółka Y nie świadczy w ramach prowadzonej działalności gospodarczej usług w zakresie poręczeń.

Wnioskodawca świadczy usługi transportowe na rzecz Spółki Y. Ww. usługi transportowe świadczone są przez Wnioskodawcę ciągnikami siodłowymi, będącymi przedmiotem ww. umów leasingów operacyjnych. Spółka X jest jedynym udziałowcem. Prezesem Spółki X oraz Spółki Y jest ta sama osoba. 

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy uzyskanie poręczeń umów leasingów operacyjnych od Spółki powiązanej ze Spółką będącą Leasingobiorcą, bez wynagrodzenia, stanowi nieodpłatne świadczenie w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych? (pytanie oznaczone we wniosku nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, udzielone przez Spółkę powiązaną poręczenie nie jest nieodpłatnym świadczeniem, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z dyspozycją tego przepisu, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, jest w szczególności wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez zakłady budżetowe, gospodarstwa pomocnicze jednostek budżetowych, spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych, nie precyzuje jednak, co należy rozumieć przez „nieodpłatne świadczenie”, ograniczając się jedynie do wskazania w art. 12 ust. 6 i 6a, sposobu i kryteriów ustalania wartości nieodpłatnych i częściowo odpłatnych świadczeń. Należy w tym miejscu wskazać, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, pojęcie to ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym i obejmuje nie tylko świadczenie w znaczeniu cywilistycznym, ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub Inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar majątkowy (wyrok NSA z 10 maja 2006 r. sygn. akt II FSK 313/06).

Zdaniem Wnioskodawcy, konstrukcja prawna poręczenia wyklucza możliwość obejmowania nieodpłatnej poręki zakresem przedmiotu opodatkowania jako świadczenia nieodpłatnego w podatku dochodowym po stronie dłużnika (a w przedmiotowym stanie faktycznym po stronie Wnioskodawcy). Zgodnie z treścią art. 876 § 1 Kodeksu cywilnego (Dz.U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm., winno być: t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 380 ze zm., dalej jako: „k.c.”), przez umowę poręczenia poręczyciel zobowiązuje się względem wierzyciela wykonać zobowiązanie, na wypadek, gdyby dłużnik zobowiązania nie wykonał. Istotą umowy jest zatem umocnienie praw wierzyciela wobec dłużnika. Nie można tracić z pola widzenia tego, że stronami umowy są poręczyciel i wierzyciel, a nie dłużnik. Ten ostatni, jakkolwiek może być żywotnie zainteresowany zawarciem umowy, pozostaje poza stosunkiem obligacyjnym poręczenia. Poręczyciel nie ma żadnych obowiązków z tytułu udzielonego zabezpieczenia do momentu, w którym roszczenie przeciwko dłużnikowi stanie się wymagalne. Dopiero wówczas, w razie biernej postawy dłużnika - może być pociągnięty do odpowiedzialności jak współdłużnik solidarny. Co istotne, w razie spłaty długu, poręczyciel z mocy art. 518 § 1 pkt 1 k.c. wstępuje w prawa zaspokojonego wierzyciela do wysokości dokonanej zapłaty. Subrogacja ustawowa ma więc ten skutek, że ex lege dochodzi do zmiany wierzyciela, przy zachowaniu wszystkich właściwości zobowiązania (terminów płatności, wysokości odsetek, okresu ich naliczania). Z uwagi na dyspozytywny charakter art. 518 k.c., dopuszczalna jest rezygnacja z wstąpienia poręczyciela w prawa zaspokojonego wierzyciela. Jedynie w takim przypadku można mówić o nieodpłatnym przysporzeniu (zmniejszenie pasywów bez żadnej formy odpłatności), co w przedmiotowym stanie faktycznym nie ma miejsca.

Co więcej, poręczenie nie skutkuje wzrostem zdolności do spłaty zaciągniętego zobowiązania - zdolność ta pozostaje niezmieniona, a właśnie określony jej poziom sprawia, że Leasingodawca dąży do zwiększenia bezpieczeństwa transakcji. W ostatecznym rozrachunku, stabilność całego systemu finansowego Leasingodawcy wymaga ostrożnej kalkulacji zdolności pokrycia zobowiązań potencjalnych Leasingobiorców, zapewniającej zwrot świadczeń pieniężnych. Poręczyciel nie zwiększa zdolności finansowej Wnioskodawcy lecz otwiera swój majątek na potrzeby egzekucji i spłaty długu. Po stronie Wnioskodawcy nie zachodzą więc żadne zmiany majątkowe - ani ostateczne, ani nawet przemijające. Na tym etapie nie sposób więc ustalić przychodu Wnioskodawcy, skoro nie dochodzi do żadnego przysporzenia - nie rosną ani aktywa, ani nie maleją pasywa. Poręczyciel od strony podatkowej dopiero będzie zmuszony świadczyć - a tylko w cywilistycznym ujęciu. Gotowość do świadczenia można by tu zrównywać z samym świadczeniem. Nie jest to możliwe w prawie podatkowym, gdzie bez szeroko rozumianych ekonomicznych zmian w majątku podatnika nie da się ustalić przychodu i w ślad za tym - dochodu.

W interpretacji indywidualnej z 30 grudnia 2015 r. nr IBPB-1-3/4510-535/15/AB, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach stwierdził, że: o uznaniu nieodpłatnego poręczenia za nieodpłatne świadczenie, na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, można mówić, jeżeli:

• jedna ze stron otrzymuje materialną korzyść w związku z poręczeniem, której wartość można wycenić,
• udzielenie poręczenia nie pociąga za sobą żadnych kosztów, bądź świadczenia wzajemnego ze strony podmiotu je otrzymującego,
• udzielenie poręczenia jest związane z wolą poręczyciela, co oznacza, że jest on gotowy udzielić poręczenia bez wynagrodzenia.
  
  

Warto zauważyć, że nie istnieją ceny rynkowe stosowane przy świadczeniu usług tego samego rodzaju na rzecz dłużników. Skoro usługa poręczenia świadczona jest przez poręczyciela na rzecz Leasingodawcy, nie ma możliwości zrelatywizowania jej ceny do podmiotów, na rzecz których świadczona nie jest, tj. do Leasingobiorców.

Z kolei, jak już zostało stwierdzone, zgodnie z art. 518 § 1 pkt 1 k.c., osoba trzecia, która spłaca wierzyciela, nabywa spłaconą wierzytelność do wysokości dokonanej zapłaty, jeżeli płaci cudzy dług, za który jest odpowiedzialna osobiście albo pewnymi przedmiotami majątkowymi. Innymi słowy, udzielenie poręczenia pociąga za sobą koszty dla dłużnika (który jak już wskazano nie jest podmiotem otrzymującym poręczenie) w sytuacji, gdy poręczyciel spełni za niego świadczenie. Ponadto, druga przesłanka zupełnie nie może odnosić się do umowy poręczenia, która ze swojej istoty nie ma charakteru wzajemnego. Podmiotem otrzymującym poręczenie nie jest w przedmiotowym stanie faktycznym Wnioskodawca.

Natomiast, trzecia przesłanka nie może być nie spełniona - będzie ona istniała przy każdej umowie poręczenia, bowiem nie jest możliwe aby poręczyciel nie wyrażał woli poręczenia, w przeciwnym razie umowa w ogóle nie zostałaby zawarta.

W przedmiotowym stanie faktycznym, przesłanki, na które wskazał Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach do Wnioskodawcy nie mają odniesienia.

Zdaniem Wnioskodawcy, decydujące znaczenie powinno mieć to, czy spółka, której zobowiązania są gwarantowane, uzyskuje korzyść majątkową przez fakt zabezpieczenia jej zobowiązania. Korzyść majątkowa przy tym powinna być rozumiana w sensie ekonomicznym, poprzez odwołanie do normalnych warunków panujących na danym rynku. Innymi słowy, decydujące powinno być to, czy podatnik otrzymał za darmo korzyść, za którą normalnie na swoim rynku musiałby zapłacić. Takie rozumienie nieodpłatnego świadczenia prowadzi do wniosku, ze spółka korzyści nie otrzymała. W normalnych wolnorynkowych warunkach istnieją podmioty, które udzielają sobie poręczeń i gwarancji nieodpłatnie. Skoro zatem w niektórych przypadkach za gwarancję płacić nie trzeba, to jest to znaczący argument, że ten, który uzyskuje zabezpieczenie swoich zobowiązań nieodpłatnie, nie otrzymuje żadnych korzyści majątkowych. Nie dotyczy to, rzecz jasna, gwarancji udzielanych przez takie podmioty, jak banki lub instytucje finansowe. Czym innym jest bowiem udzielenie nieodpłatnej gwarancji przez bank (który zwykle udziela ich odpłatnie), a czym innym przez spółkę np. produkcyjną (która zwykle wynagrodzenia nie pobiera).

Na kwestię nieodpłatnych świadczeń należy patrzeć bowiem z punktu widzenia korzyści ekonomicznej. Ta zaś wystąpi tylko wówczas, gdy nie zapłacimy za to, za co na rynku zapłacić powinniśmy. Odmienne podejście prowadzi do argumentom ad absurdum - przykładowo do wniosku, że udzielenie nieodpłatnych „koleżeńskich” poręczeń dla osób fizycznych powodowałoby przychód w podatku dochodowym, pomimo tego, że w normalnych, codziennych warunkach wynagrodzenie za takie „świadczenia” nie jest pobierane.

Doktryna prawa cywilnego nie ma wątpliwości co do faktu, że umowa poręczenia nigdy nie jest umową wzajemną nawet, jeżeli ustalono odpłatność poręczenia. Warto nadmienić, że Kodeks cywilny nie wypowiada się wyraźnie co do kwestii odpłatności lub nieodpłatności poręczeń. Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z 20 października 2009 r. (V ACa 339/2009) wypowiedział się na temat tej kwestii, opowiadając się za dopuszczeniem możliwości odpłatności za udzielenie zabezpieczenia w formie poręczenia jako niesprzeciwiającej się ustawie, zasadom współżycia społecznego oraz naturze umowy poręczenia. Innymi słowy, na rynku funkcjonuje możliwość uzyskania nieodpłatnego poręczenia, a co za tym idzie, Wnioskodawca nie uzyskał żadnej wymiernej korzyści ekonomicznej skutkującej powstaniem obowiązku podatkowego z tytułu poręczenia umowy leasingu. Według Wnioskodawcy, do uzyskania nieodpłatnego świadczenia przez podatnika otrzymującego darmowe zabezpieczenie mogłoby dojść, gdyby było ono udzielone przez bank lub inną instytucję prowadzącą działalność obejmującą takie usługi. Jeśli udziela go podmiot powiązany, który nie świadczy zawodowo takich usług, to podatnik nie uzyskuje żadnych korzyści majątkowych.

Podsumowując, Wnioskodawca podkreśla, że w sytuacji, gdy poręczyciel spłaca wierzyciela, nabywa spłacaną wierzytelność do wysokości dokonanej zapłaty (art. 518 § 1 pkt 1 k.c.). Tym samym, dochodzi do wstąpienia w prawa zaspokojonego wierzyciela, a dłużnik w żadnym wypadku nie zostaje zwolniony ze zobowiązania. Skutkiem subrogacji jest jedynie zmiana podmiotowa stosunku prawnego po stronie uprawnionego ergo nieodpłatne świadczenie mogłoby być rozpoznane u dłużnika tylko w razie wyłączenia skutku cessio legis i pokrycia długu bez żadnego ekwiwalentu na rzecz poręczyciela.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej: „updop”), nie zawiera definicji przychodów podatkowych. Zgodnie jednak z ugruntowanym poglądem, do tej kategorii należą wszelkie przysporzenia podatnika, mające charakter definitywny, powiększające jego aktywa, którymi może on rozporządzać jak własnymi, o ile nie zostały ujęte w art. 12 ust. 4 updop. Przykładowe wyliczenie wartości majątkowych „w szczególności” zaliczanych do przychodów zawiera art. 12 ust. 1 updop. W myśl art. 12 ust. 1 pkt 2 updop, przychodem, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, jest wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Updop, zaliczając nieodpłatne lub częściowo odpłatne świadczenie do czynników kształtujących podstawę opodatkowania, nie precyzuje przy tym, co należy rozumieć przez „nieodpłatne czy częściowo odpłatne świadczenie”, ograniczając się jedynie do wskazania w art. 12 ust. 6 i 6a updop, sposobu i kryteriów ustalania wartości nieodpłatnych i częściowo odpłatnych świadczeń. W świetle art. 12 ust. 6 updop, wartość świadczeń w naturze, w tym nieodpłatnych świadczeń, ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu – w wysokości równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Natomiast, wartością świadczeń częściowo odpłatnych stanowiącą przychód podatnika jest różnica między wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 6, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika. Przepis art. 14 ust. 3 stosuje się odpowiednio (art. 12 ust. 6a updop).

Zgodnie z art. 14 ust. 3 updop, jeżeli wartość wyrażona w cenie określonej w umowie znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, organ podatkowy wezwie strony umowy do zmiany tej wartości lub wskazania przyczyn uzasadniających podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej. W razie nieudzielenia odpowiedzi, niedokonania zmiany wartości lub niewskazania przyczyn, które uzasadniają podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej, organ podatkowy określi wartość z uwzględnieniem opinii biegłego lub biegłych. Jeżeli wartość określona w ten sposób odbiega co najmniej o 33% od wartości wyrażonej w cenie, koszty opinii biegłego lub biegłych ponosi zbywający.

Zatem, w myśl przytoczonych powyżej unormowań, wartość udzielonych poręczeń powinna odpowiadać cenom rynkowym stosowanym przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Jak wskazano powyżej, pomimo że updop nie definiuje pojęcia nieodpłatnego świadczenia, to jednak w orzecznictwie sądów administracyjnych ugruntowała się linia orzecznicza, zgodnie z którą pojęcie to ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy (uchwała NSA z 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02, potwierdzona uchwałą powiększonego składu NSA z 16 października 2006 r. sygn. akt II FPS 1/06).

Aby móc w pełni zdefiniować pojęcie „nieodpłatne czy częściowo odpłatne świadczenie” zasadnym jest także odwołanie się do wykładni gramatycznej, zgodnie z którą odpłacać to „oddawać komuś coś w zamian”, odpłatny zaś to „taki za który się płaci, wymagający zapłacenia, zwrot kosztów” (Nowy Słownik Języka Polskiego PWN, Warszawa 2002).

W świetle powyższego, o uznaniu nieodpłatnego poręczenia za nieodpłatne świadczenie, na gruncie updop, można mówić, jeżeli:

• jedna ze stron otrzymuje materialną korzyść w związku z poręczeniem, której wartość można wycenić,
• udzielenie poręczenia nie pociąga za sobą żadnych kosztów bądź świadczenia wzajemnego ze strony podmiotu je otrzymującego,
• udzielenie poręczenia jest związane z wolą podmiotu, co oznacza, że jest on gotowy udzielić poręczenia bez wynagrodzenia.
  
  

Reasumując powyższe należy stwierdzić, że przychody zawsze wiążą się z pewnym przysporzeniem majątkowym, tj. korzyścią znajdującą, chociażby pośrednio, odzwierciedlenie w majątku podatnika. Odnosi się to również do otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnych świadczeń, za które należy uznać wszystkie te zdarzenia prawne oraz gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne lub częściowo odpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątkowe mające konkretny wymiar finansowy.

Warunkiem do stwierdzenia nieodpłatności danego świadczenia jest brak świadczenia wzajemnego. Należy bowiem wyraźnie zaznaczyć, że w świetle przepisów updop, każde świadczenie uzyskiwane przez podmiot, w sytuacji, gdy ten podmiot wykonuje analogiczne świadczenie na rzecz podmiotu, od którego uzyskuje świadczenie, nie ma charakteru nieodpłatnego.

Ponadto, należy podkreślić, że nieodpłatne udzielenie poręczenia nie jest zdarzeniem obojętnym gospodarczo zarówno dla podmiotu go udzielającego, jak i podmiotu, którego zobowiązanie jest poręczane. Udzielenie poręczenia skutkuje przyjęciem przez podmiot udzielający ryzyka niewywiązania się dłużnika ze swojego zobowiązania względem wierzyciela. Ryzyko to posiada określoną wartość, tj. cenę, którą uzyskujący zabezpieczenie w normalnych warunkach rynkowych musiałby zapłacić udzielającemu zabezpieczenia. Korzyść majątkowa po stronie otrzymującego poręczenie może natomiast polegać m.in. na uzyskaniu bardziej dogodnych warunków leasingowych, czy też samej możliwości jego uzyskania. Z drugiej strony, udzielenie poręczenia zazwyczaj nie pozostaje bez wpływu na możliwość i warunki zaciągania innych zobowiązań przez podmiot udzielający.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zawarł w latach 2014 - 2015 umowy leasingów operacyjnych, których spłata na prośbę Leasingodawcy została poręczona przez powiązaną z Wnioskodawcą Spółkę Y. Celem niniejszych poręczeń jest zabezpieczenie należytego wykonania przez Wnioskodawcę obowiązków, do których wykonania zobowiązał się w oparciu o zawarte umowy leasingów, w szczególności zapłaty wszystkich rat leasingowych oraz wszystkich innych finansowych zobowiązań wynikających z umów leasingu. Spółka Y na podstawie umów poręczenia zobowiązała się bezwarunkowo i nieodwołanie na podstawie pierwszego pisemnego wezwania Leasingodawcy do dokonania natychmiastowej, jednakże nie późniejszej niż w terminie siedmiu dni roboczych, zapłaty wszystkich niezapłaconych a wymagalnych zobowiązań, wynikających z umów leasingu. Podstawą żądania zapłaty skierowanego przez Leasingodawcę do Spółki Y jest naruszenie przez Wnioskodawcę postanowień danej umowy leasingu. Wnioskodawca ze Spółką Y nie ustalił żadnego wynagrodzenia z tytułu udzielenia poręczeń. Wynika to z faktu, że umowy poręczenia zostały zawarte pomiędzy Leasingodawcą a Spółką Y. Wnioskodawca nie jest stroną umowy poręczenia. Ponadto, Spółka Y nie świadczy w ramach prowadzonej działalności gospodarczej usług w zakresie poręczeń. Wnioskodawca świadczy usługi transportowe na rzecz Spółki Y. Ww. usługi transportowe świadczone są przez Wnioskodawcę ciągnikami siodłowymi, będącymi przedmiotem ww. umów leasingów operacyjnych. Spółka X jest jedynym udziałowcem Spółki Y. Ponadto, prezesem Spółki X oraz Spółki Y jest ta sama osoba. 

Odnosząc powyższe uwarunkowania prawne do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego należy stwierdzić, że otrzymane przez Wnioskodawcę od Spółki Y poręczenia zawartych umów leasingu operacyjnego, bez wynagrodzenia, stanowią nieodpłatne świadczenie, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 updop i skutkują powstaniem przychodu podatkowego z tego tytułu. W związku z tym, że udzielone przez Spółkę Y poręczenia umów leasingów operacyjnych nie rodzą po stronie Wnioskodawcy żadnych zobowiązań na rzecz poręczyciela w postaci zapłaty bądź innego ekwiwalentu, posiadają one wymierną wartość czyli cenę, którą Wnioskodawca w normalnych warunkach rynkowych musiałby zapłacić poręczycielowi. Udzielając poręczenia Spółka Y przyjęła bowiem finansowe ryzyko niewywiązania się Wnioskodawcy ze swojego zobowiązania względem Leasingodawcy, które na rynku finansowym posiada konkretną wartość. Z uwagi na to, że Spółka Y nie świadczy w ramach prowadzonej działalności gospodarczej usług w zakresie poręczeń, wartość nieodpłatnych świadczeń należy ustalić, w myśl art. 12 ust. 6 updop, na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług tego samego rodzaju.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.