Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/4512-554/16-2/MG
z 20 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 16 lipca 2016 r. (data wpływu 18 lipca 2016 r.) uzupełnionym pismem z 28 września 2016 r. (data wpływu 4 października 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT czynności aportu znaku towarowego do spółki komandytowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 lipca 2016 r. wpłynął do organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT czynności aportu znaku towarowego do spółki komandytowej.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 28 września 2016 r. będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 20 września 2016 r. znak: IBPP1/4512-554/16-1/MG.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Małżonek Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w oparciu o majątek znajdujący się w ustawowym małżeńskim ustroju majątkowym (wspólny majątek małżeński). Aktualnie z uwagi na swój wiek, mąż Wnioskodawczyni wraz z nią, planują dokonanie restrukturyzacji prowadzonej działalności gospodarczej celem utworzenia struktury, która zapewni bezpieczeństwo majątku prywatnego, jak również zapewni płynność sukcesji i umożliwi zapewnienie następstwa cywilnoprawnego, przy jednoczesnym stopniowym wprowadzaniu swoich zstępnych do prowadzonego przedsiębiorstwa. Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej; w ramach małżeńskiego ustroju majątkowego jest jednak wspówłaścicielem majątku, w oparciu o który jej małżonek prowadzi swoją działalność.

Wnioskodawczyni oraz jej małżonek są właścicielami zarejestrowanego znaku towarowego. Jako, iż znak ten i jego wartość została wypracowana w oparciu o majątek wspólny małżeński, w trakcie trwania związku małżeńskiego, a nie posiadają oni umowy majątkowej (ustawowy ustrój małżeński), należy uznać, że znak towarowy należy do wspólnego majątku małżeńskiego.

W ramach opisanej wyżej restrukturyzacji majątku, Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem rozważają dokonanie przeniesienia wyżej opisanego znaku towarowego, znajdującego się w majątku małżeńskim, w formie aportu na rzecz mającej powstać spółki komandytowej, w której oboje będą, wspólnikami. W wyniku powyższego, znak towarowy będzie stanowił nabytą w drodze aportu własność spółki komandytowej, zdatną do użytku w dniu przyjęcia do używania, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, który będzie wykorzystywany przez spółkę komandytową na potrzeby związane z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą. Sama Wnioskodawczyni nie prowadzi indywidualnej działalności gospodarczej.

Stanowiący przedmiot aportu znak towarowy będzie przez nowo powstałą spółkę wykorzystywany do działalności opodatkowanej. Spółka ta będzie czynnym podatnikiem VAT.

W uzupełnieniu Wnioskodawczyni wskazała, że:

1. Wnioskodawczyni nie prowadzi, ani nigdy nie prowadziła, indywidualnej działalności gospodarczej.

2. Wnioskodawczyni nie jest i nie była czynnym zarejestrowanym podatnikiem VAT.

3. Na znak towarowy składa się znak słowno-graficzny. Zawiera on słowne oznaczenie nazwy przedsiębiorstwa oraz dwie złote kielnie. Są one związane z otrzymaną przez męża Wnioskodawczyni nagrodą Z. w Turnieju jeszcze w roku 1972 r. Znak dotyczy działalności gospodarczej małżonka Wnioskodawczyni, obejmującej przede wszystkim handel materiałami budowlanymi

4. Znak towarowy został wytworzony w ramach działalności gospodarczej małżonka Wnioskodawczyni, został profesjonalnie opracowany na jego rzecz i zlecenie w pierwszej połowie lat 90, wedle jej i małżonka pamięci jeszcze przed wejściem w życie ustawy o podatku od towarów i usług, zaś zarejestrowany został w 1996 roku. Cała wartość znaku została wytworzona i wypracowana przez męża Wnioskodawczyni. Jako, że znak został wytworzony i wypracowany w toku trwania małżeństwa i wspólności majątkowej małżeńskiej, należy uznać, że należy on do małżeńskiej wspólności majątkowej (majątku wspólnego małżeńskiego).

5. a) Znak towarowy został wytworzony w ramach działalności gospodarczej małżonka Wnioskodawczyni w pierwszej połowie lat 90. Nakłady na wytworzenie znaku były ponoszone przez małżonka Wnioskodawczyni ze wspólnego majątku małżeńskiego. Z uwagi na upływ ponad 20 lat od czasu jego wytworzenia i braku obowiązku przechowywania dokumentacji przez tak długi okres czasu, nie jest możliwe ustalenie jakie dokładnie wydatki były ponoszone w związku z jego wytworzeniem.

b)wydatki ponoszone były ze wspólnego majątku małżeńskiego w ramach działalności gospodarczej męża Wnioskodawczyni. Została uiszczona opłata za rejestrację znaku towarowego we właściwym urzędzie, wpierw w 1996, a następnie w roku 2006 za przedłużenie ochrony.

6. Znak towarowy został wytworzony w ramach działalności gospodarczej małżonka Wnioskodawczyni w pierwszej połowie lat 90., nie był on nabyty od innego podmiotu. Został zarejestrowany i nie był przedmiotem obrotu gospodarczego.

7. Na pytanie tut. organu „Czy też przedmiotowy znak towarowy został nabyty/wytworzony przez małżonka Wnioskodawczyni i był wykorzystywany wyłącznie w jego działalności gospodarczej, natomiast Wnioskodawczyni jest jego współwłaścicielem wyłącznie ze względu na istniejącą wspólność majątkową małżeńską i nigdy tego znaku nie wykorzystywała w żaden sposób?”, Wnioskodawczyni wskazała, że sytuacja opisana w pytaniu odpowiada rzeczywistemu stanowi faktycznemu.

8. Sama Wnioskodawczyni nie wykorzystywała tego znaku (nie prowadziła działalności własnej gospodarczej, będąc wyłącznie biernym współwłaścicielem). Był on wykorzystywany w działalności gospodarczej małżonka Wnioskodawczyni.

9. Wnioskodawczyni, jako osoba fizyczna, faktycznie nie wykorzystywała przedmiotowego znaku towarowego. Poniżej zostało opisane, w jaki sposób był on wykorzystywany przez męża Wnioskodawczyni.

10. Znak został wytworzony celem identyfikacji, promocji, budowy i wzmocnienia marki przedsiębiorstwa małżonka Wnioskodawczyni, jak również zastrzeżenia i uzyskania ochrony prawnej jego logotypu przed nieuczciwą konkurencją.

11. Mąż Wnioskodawczyni jest czynnym zarejestrowanym podatkiem VAT i prowadzi działalność gospodarczą wyłącznie opodatkowaną. Znak był wykorzystywany w celu identyfikacji, promocji, budowy i wzmocnienia marki oraz wizerunku przedsiębiorstwa małżonka Wnioskodawczyni, jak również zastrzeżenia i ochrony jego logotypu. Jego działalność obejmowała czynności opodatkowane. Był on wykorzystywany do czynności opodatkowanych VAT.

12. Na pytanie tut. organu „Czy mąż Wnioskodawczyni jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT?”, Wnioskodawczyni odpowiedziała - tak.

13. W odpowiedzi na pytanie zadane w wezwaniu „Czy mąż Wnioskodawczyni był czynnym podatnikiem VAT w momencie wytworzenia/nabycia przedmiotowego znaku towarowego?”, Wnioskodawczyni”, Wnioskodawczyni odpowiedziała, że wedle pamięci Wnioskodawczyni oraz jej męża, znak został wytworzony jeszcze przed wejściem w życie ustawy o podatku od towarów i usług (ok. roku 1992). Aktualnie nie jest możliwe ustalenie dokładnej daty jego wytworzenia. Mąż Wnioskodawczyni został zarejestrowany jako podatnik VAT w czerwcu 1993 r.

14. W odpowiedzi na pytanie tut. organu „Czy Wnioskodawczyni przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT przy nabyciu/wytworzeniu ww. znaku towarowego, jeśli nie to dlaczego?”, Wnioskodawczyni odpowiedziała, że Wnioskodawczyni prawo takie nie przysługiwało i nie mogło przysługiwać, ponieważ nigdy nie była podatnikiem VAT.

15. Znak towarowy został wytworzony w ramach działalności gospodarczej małżonka Wnioskodawczyni w pierwszej połowie lat 90. Z uwagi na upływ ponad 20 lat od czasu jego utworzenia i braku obowiązku przechowywania dokumentacji przez tak długi okres czasu, nie jest możliwe ustalenie jakie dokładnie wydatki były ponoszone w związku z jego wytworzeniem oraz czy przysługiwało przy wytworzeniu prawo do odliczenia podatku VAT. Aktualnie nie jest możliwe jednoznaczne ustalenie tej okoliczności, podobnie jak dokładnej daty wytworzenia. Wedle pamięci Wnioskodawczyni oraz jej męża, znak został wytworzony jeszcze przed wejściem w życie ustawy o podatku od towarów i usług, więc w takim przypadku prawo do odliczenia podatku nie mogło przysługiwać. Taki też stan rzeczy należy przyjąć na potrzeby niniejszego postępowania. W związku z tym, jak również biorąc pod uwagę ograniczenia dowodowe (wynikające z ograniczenia możliwości przeprowadzania dowodów z dokumentów dotyczących okresów już przedawnionych), zdaniem Wnioskodawczyni należy jednak przede wszystkim przyjąć opcję dla nich względniejszą.

16. Znak został opracowany przez grafika komputerowego, został też wydrukowany na papierze. Przez lata był wykorzystywany i powielany przede wszystkim na materiałach reklamowych niezliczoną ilość razy.

17. Wnioskodawczyni nigdy nie prowadziła działalności gospodarczej, w związku z tym wydatki te nie mogły być i nie były dokumentowane fakturami na nią wystawionymi.

18. Wnioskodawczyni wraz z mężem wstępnie planują działania związane z restrukturyzacją na przełom roku 2016 i 2017, prawdopodobnie jeszcze w roku bieżącym. To, czy zostaną one podjęte, i w jakim ostatecznie kształcie, zależy m. in. od otrzymanych interpretacji indywidualnych.

19. Wniesienie aportu będzie wiązało się z objęciem udziału kapitałowego w spółce osobowej (wraz z objęciem funkcji komandytariusza), a co za tym idzie Wnioskodawczyni będzie przysługiwało prawo do udziału w zyskach spółki komandytowej, która to spółka prowadzić będzie we własnym imieniu działalność gospodarczą.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przedstawiona wyżej transakcja będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawczyni, wniesienie aportu w postaci znaku towarowego w opisanym powyżej zdarzeniu, przyszłym nie będzie dla niej podlegać podatkowi od towarów i usług.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 VATU, podatnikami podatku od towarów i usług są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Z kolei po myśli art. 15 ust. 2 VATU, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców tub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Z brzmienia przytoczonego przepisu wynika, iż jedynie czynności wykonywane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawczyni, która jest współwłaścicielem praw (znaku towarowego) nie prowadzi sama działalności gospodarczej. Współwłasność ta wynika z tego, iż majątek przedsiębiorstwa męża Wnioskodawczyni jest objęty wspólnością małżeńską.

Tak więc w odniesieniu do opisanego zdarzenia przyszłego, należy stwierdzić, że ze względu na nieprowadzenie przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej (a więc niespełnienie przesłanki opisanej w art. 15 VATU), opisana transakcja nie będzie podlegać podatkowi VAT. Wniesienie aportem praw przez współwłaściciela samo w sobie nie będzie stanowiło działalności gospodarczej; dopiero już po wniesieniu przedmiotowych praw do utworzonej w przyszłości spółki być może będą one służyły do prowadzenia działalności gospodarczej tego podmiotu.

Trudno także uznać samo wniesienie aportem praw (znaku towarowego) do nowo utworzonej spółki za wykonywanie działalności gospodarczej. Takie ewentualne ustalenie powinno opierać się kryteriach obiektywnych, jak działania strony, co do zasady powtarzalne, i nakierowane na zamiar kontynuacji. Brak jest w zaistniałym stanie faktycznym przesłanek do takiego twierdzenia. W szczególności nie miała miejsca sytuacja, gdzie Wnioskodawczyni podejmowała czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Podkreślenia wymaga, że zamierzone czynności odbędą się de facto w ramach reorganizacji przedsiębiorstwa męża Wnioskodawczyni, której rola sprowadzała się dotychczas do tego, że była biernym współwłaścicielem określonych praw i innych składników przedsiębiorstwa.

W pełni analogiczne stanowisko zostało wyrażone w interpretacji indywidualnej wdanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach - nr IBPP3/443-1575/13/AZ, które Wnioskodawczyni uznaje za własne. W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawczyni należy uznać za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 710 ze zm.) - zwanej dalej ustawą o VAT – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 2 pkt 22 ustawy o VAT przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

W powyższym przepisie przyjęto generalną zasadę, zgodnie z którą usługami są wszelkie odpłatne świadczenia, niebędące dostawą towarów. Stąd też stwierdzić należy, że definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów” i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Określeniem „usługi” w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług objęto obszerny krąg czynności, obejmujący swym zakresem zarówno czynności określone przez stosowne klasyfikacje statystyczne, jak i cały szereg innych świadczeń, które nie są ujęte w tych klasyfikacjach.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy), w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi co do zasady usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (wierzyciel/nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
  
  

Należy podkreślić, iż oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało, jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Aport to wkład na utworzenie lub powiększenie majątku spółki, który daje prawo do udziału w jej zyskach. Przedmiotem aportu mogą być pieniądze (aport pieniężny), rzeczy lub prawa (aport rzeczowy) oraz umiejętności, kompetencje techniczne czy zawodowe.

Czynność wniesienia aportu (w zależności od jego przedmiotu) może spełniać przesłanki uznania jej za dostawę towarów w świetle art. 7 (przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel) lub za świadczenie usług w świetle art. 8 (każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów, w szczególności przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych).

Pozostaje więc konieczność rozstrzygnięcia, czy transakcja ta jest odpłatna, czy nieodpłatna.

Kwestia „odpłatności” była niejednokrotnie przedmiotem rozpatrzenia przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Jak zauważył Trybunał w wyroku C-102/86 „czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem”. Należy też zwrócić uwagę na wyrok C-16/93 pomiędzy R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden, gdzie Trybunał zauważył, iż czynność „podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy”. W orzeczeniu z dnia 5 lutego 1981 r., C-154/80 Trybunał stwierdził, że świadczenie podlega opodatkowaniu jedynie w wypadku, gdy podstawę opodatkowania stanowi świadczenie wzajemne otrzymane przez świadczącego usługę. Musi również istnieć możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego.

Zatem z odpłatnością za dostawę towarów lub świadczenie usług mamy do czynienia w sytuacji, gdy pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usługi a zapłatą istnieje adekwatny związek.

Odpłatność może przybierać różne formy – nie jest warunkiem to, aby została ustalona lub dokonana w pieniądzu. Odpłatność jako świadczenie wzajemne może również przybrać postać rzeczową – zapłata w innym towarze lub usłudze albo mieszaną – zapłata w części pieniężna i w części rzeczowa. Innymi słowy, dla uznania czynności za odpłatną, wystarczające jest, by istniała możliwość określenia ceny wyrażonej w pieniądzu w stosunku do świadczenia wzajemnego stanowiącego wynagrodzenie za tę czynność. Odpłatnością jest więc także otrzymanie udziałów w spółce, w związku z którym wnoszący aport uzyskuje pewną, wymierną korzyść.

O czynności dokonanej za wynagrodzeniem można mówić w sytuacji, gdy:

• istnieje ścisły związek pomiędzy wykonanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia, oparty na relacjach cywilnoprawnych pomiędzy podmiotami,
• wynagrodzenie może być wyrażone w pieniądzu,
• związek, o którym mowa powyżej ma charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można było powiedzieć, że odpłatność następuje za dane świadczenie.
  
  

W definicji świadczenia usług sformułowanej na potrzeby ustawy o podatku od towarów i usług niewątpliwie mieści się wniesienie wkładu niepieniężnego w postaci znaku towarowego do innego podmiotu (spółki komandytowej), bowiem w takim przypadku dochodzi do przeniesienia praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Zatem należy stwierdzić, że wniesienie aportu (wkładu niepieniężnego) do spółki komandytowej w postaci znaku towarowego w zamian za udziały, spełnia definicję odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy.

Z powyższego jednoznacznie wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy.

Podatnikami – według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT – są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe oznacza, że świadczenie usług, w tym przypadku wniesienie aportem znaku towarowego do spółki komandytowej, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy czynność podlegającą opodatkowaniu wykona podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności powinny nosić znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie o VAT, tzn. powinny polegać na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, że nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Jeżeli dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód i jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności nie noszą znamion działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie o VAT, to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2, podmiotu dokonującego tych czynności nie można uznać za podatnika VAT.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej. W ramach małżeńskiego ustroju majątkowego jest jednak współwłaścicielem majątku, w oparciu, o który jej małżonek prowadzi działalność gospodarczą. Wnioskodawczyni oraz jej małżonek są właścicielami zarejestrowanego znaku towarowego. Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem rozważają dokonanie przeniesienia wyżej opisanego znaku towarowego, znajdującego się w majątku małżeńskim, w formie aportu na rzecz mającej powstać spółki komandytowej, w której oboje będą, wspólnikami. W wyniku powyższego, znak towarowy będzie stanowił nabytą w drodze aportu własność spółki komandytowej. Wnioskodawczyni nigdy nie prowadziła, indywidualnej działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni nie jest i nie była czynnym zarejestrowanym podatnikiem VAT. Na znak towarowy składa się znak słowno-graficzny. Zawiera on słowne oznaczenie nazwy przedsiębiorstwa oraz dwie złote kielnie. Są one związane z otrzymaną przez męża Wnioskodawczyni nagrodą Z. w Turnieju jeszcze w roku 1972 r. Znak dotyczy działalności gospodarczej małżonka Wnioskodawczyni, obejmującej przede wszystkim handel materiałami budowlanymi. Znak towarowy został wytworzony w ramach działalności gospodarczej małżonka Wnioskodawczyni, został profesjonalnie opracowany na jego rzecz i zlecenie w pierwszej połowie lat 90. Cała wartość znaku została wytworzona i wypracowana przez męża Wnioskodawczyni. Nakłady na wytworzenie znaku były ponoszone przez małżonka Wnioskodawczyni ze wspólnego majątku małżeńskiego. Sama Wnioskodawczyni nie wykorzystywała tego znaku (nie prowadziła działalności własnej gospodarczej, będąc wyłącznie biernym współwłaścicielem). Był on wykorzystywany w działalności gospodarczej małżonka Wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni, jako osoba fizyczna, faktycznie nie wykorzystywała przedmiotowego znaku towarowego. Mąż Wnioskodawczyni jest czynnym zarejestrowanym podatkiem VAT i prowadzi działalność gospodarczą wyłącznie opodatkowaną. Znak był wykorzystywany w celu identyfikacji, promocji, budowy i wzmocnienia marki oraz wizerunku przedsiębiorstwa małżonka Wnioskodawczyni, jak również zastrzeżenia i ochrony jego logotypu.

Wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą kwestii opodatkowania aportu znaku towarowego do spółki komandytowej, w której Wnioskodawczyni będzie wspólnikiem.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawczyni należy mieć na uwadze przepisy ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. – Kodeks rodzinny i opiekuńczy (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 2082 ze zm.).

Zgodnie z art. 31 § 1 ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem, istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku (art. 35 ww. Kodeksu).

Zgodnie z brzmieniem art. 36 § 1 oraz § 2 cyt. ustawy, oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

W oparciu o art. 37 § 1 pkt 1 ww. ustawy, zgoda drugiego małżonka jest potrzebna do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz przepisów Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, dotyczących stosunków majątkowych między małżonkami, nic nie uprawnia do wniosku, że wykonywanie czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług przez jednego z małżonków (sprzedaż towarów, odpłatne świadczenie usług, import itp.) czyni podatnikiem tego podatku również drugiego małżonka, gdy czynności te dotyczą składników ich majątku wspólnego, a przychód uzyskany z wykonywania tych czynności stanowi ich majątek dorobkowy.

Skoro każdy z małżonków jest uprawniony do samodzielnego zarządzania majątkiem wspólnym, to może on samodzielnie, we własnym imieniu i na własny rachunek dokonywać czynności prawnych będących wykonywaniem tego zarządu, jakkolwiek skuteczność czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu wymaga akceptacji drugiego małżonka.

Prawno-podatkowa skuteczność czynności podjętej przez jednego z małżonków nie jest uzależniona od zgody drugiego z nich na jej dokonanie, skoro taka czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, niezależnie od tego, czy została wykonana z zachowaniem warunków i form określonych przepisami prawa. Czynności określone w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa (art. 5 ust. 2 ustawy o VAT).

W konsekwencji podatnikiem podatku od towarów i usług jest ten z małżonków, który dokonał czynności podlegającej opodatkowaniu.

Wobec powyższego podmiot świadczący czynności opodatkowane będzie podatnikiem podatku od towarów i usług wówczas, gdy czynności te będzie wykonywał we własnym imieniu i na własny rachunek. Jeżeli przedmiotem świadczonych czynności jest rzecz stanowiąca majątek wspólny małżonków, to podatnikiem podatku od towarów i usług, w świetle art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług, będzie ten małżonek, który dokonał czynności podlegającej opodatkowaniu, czyli ten, który dokonuje czynności we własnym imieniu (jest stroną czynności prawnej).

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz przedstawione zdarzenie przyszłe należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać, że dokonując aportu swojego udziału wynikającego ze wspólności majątkowej w znaku towarowym Wnioskodawczyni wystąpi w charakterze podatnika. Jak wcześniej wyjaśniono, aby uznać określoną czynność za opodatkowaną podatkiem VAT nie wystarcza stwierdzić jedynie usługi, lecz wymagane jest określenie podmiotu świadczącego usługę za występującego w związku z czynnością jako podatnika podatku od towarów i usług. W przedmiotowej sprawie brak takich przesłanek. Wynika z to faktu, że znak towarowy został wytworzony i był wykorzystywany jedynie w działalności gospodarczej prowadzonej przez męża Wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni nigdy nie prowadziła i nie prowadzi działalności gospodarczej z wykorzystaniem tego znaku towarowego. Wnioskodawczyni będzie brała udział w czynności aportu znaku towarowego do spółki komandytowej jedynie z tego względu, że został on wytworzony w trakcie trwania wspólności majątkowej w ramach przedsiębiorstwa, w którym z prywatnoprawnego punktu widzenia współwłaścicielem majątku jest Wnioskodawczyni, jednak w żaden sposób znak ten nie był wykorzystywany przez Wnioskodawczynię, w tym dla celów własnej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że brak jest przesłanek pozwalających uznać Wnioskodawczynię za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, z tytułu wniesienia przez Wnioskodawczynię do spółki komandytowej wkładu obejmującego znak towarowy wytworzony w ramach działalności gospodarczej małżonka Wnioskodawczyni.

Tym samym stanowisko Wnioskodawczyni, że wniesienie aportu w postaci znaku towarowego nie będzie dla niej podlegać podatkowi od towarów i usług, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Józefa Ignacego Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie zgodnie z art. 57a skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.