Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/4512-556/16-2/MG
z 20 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 12 lipca 2016 r. (data wpływu 19 lipca 2016 r.) uzupełnionym pismem z 28 września 2016 r. (data wpływu 4 października 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT darowizny znaku towarowego na rzecz spółki komandytowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 lipca 2016 r. wpłynął do organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT darowizny znaku towarowego na rzecz spółki komandytowej.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 28 września 2016 r. będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 20 września 2016 r. znak: IBPP1/4512-556/16-1/MG.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Małżonek Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w oparciu o majątek znajdujący się w ustawowym małżeńskim ustroju majątkowym (wspólny majątek małżeński). Aktualnie z uwagi na swój wiek, mąż Wnioskodawczyni wraz z nią, planują dokonanie restrukturyzacji prowadzonej działalności gospodarczej celem utworzenia struktury, która zapewni bezpieczeństwo majątku prywatnego, jak również zapewni płynność sukcesji i umożliwi zapewnienie następstwa cywilnoprawnego, przy jednoczesnym stopniowym wprowadzaniu swoich zstępnych do prowadzonego przedsiębiorstwa.

Wnioskodawczyni wraz z mężem są właścicielami zarejestrowanego znaku towarowego. Jako, iż znak ten i jego wartość została wypracowana w oparciu o majątek wspólny małżeński, w trakcie trwania związku małżeńskiego, a nie posiadają oni umowy majątkowej (ustawowy ustrój małżeński), należy uznać, że znak towarowy należy do wspólnego majątku małżeńskiego.

W ramach opisanej wyżej restrukturyzacji majątku, Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem rozważają dokonanie przeniesienia wyżej opisanego znaku towarowego, znajdującego się w majątku małżeńskim, a dotychczas używanego przez małżonka Wnioskodawczyni, w jego indywidualnej, działalności gospodarczej, w formie umowy darowizny na rzecz mającej powstać spółki komandytowej, w której oboje będą wspólnikami. W wyniku powyższego, znak towarowy będzie stanowił nabytą w drodze darowizny własność spółki komandytowej, zdatną to użytku w dniu przyjęcia do używania, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, który będzie wykorzystywany przez spółkę komandytową na potrzeby związane z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą.

Stanowiący przedmiot darowizny znak towarowy będzie przez nowo powstałą spółkę wykorzystywany do działalności opodatkowanej. Spółka ta będzie czynnym podatnikiem VAT.

W uzupełnieniu Wnioskodawczyni wskazała, że:

1. Wnioskodawczyni nie prowadzi, ani nigdy nie prowadziła, indywidualnej działalności gospodarczej.
   
2. Wnioskodawczyni nie jest i nie była czynnym zarejestrowanym podatnikiem VAT.
   
3. Na znak towarowy składa się znak słowno-graficzny. Zawiera on słowne oznaczenie nazwy przedsiębiorstwa oraz dwie złote kielnie. Są one związane z otrzymaną przez męża Wnioskodawczyni nagrodą Z. w Turnieju B. jeszcze w roku 1972 r. Znak dotyczy działalności gospodarczej małżonka Wnioskodawczyni, obejmującej przede wszystkim handel materiałami budowlanymi
   
4. Znak towarowy został wytworzony w ramach działalności gospodarczej małżonka Wnioskodawczyni, został profesjonalnie opracowany na jego rzecz i zlecenie, w pierwszej połowie lat 90,, wedle jej i małżonka pamięci jeszcze przed wejściem w życie ustawy o podatku od towarów i usług, zaś zarejestrowany został w 1996 roku. 
   Cała wartość znaku została wytworzona i wypracowana przez męża Wnioskodawczyni. Jako, że znak został wytworzony i wypracowany w toku trwania małżeństwa i wspólności majątkowej małżeńskiej, należy uznać, że należy on do małżeńskiej wspólności majątkowej (majątku wspólnego małżeńskiego).
   
5. 1. Znak towarowy został wytworzony w ramach działalności gospodarczej małżonka Wnioskodawczyni w pierwszej połowie lat 90. Nakłady na wytworzenie znaku były ponoszone przez małżonka Wnioskodawczyni ze wspólnego majątku małżeńskiego. Z uwagi na upływ ponad 20 lat od czasu jego wytworzenia i braku obowiązku przechowywania dokumentacji przez tak długi okres czasu, nie jest możliwe ustalenie jakie dokładnie wydatki były ponoszone w związku z jego wytworzeniem.
      
   2. wydatki ponoszone były ze wspólnego majątku małżeńskiego w ramach działalności gospodarczej męża Wnioskodawczyni. Została uiszczona opłata za rejestrację znaku towarowego we właściwym urzędzie, wpierw w 1996, a następnie w roku 2006 za przedłużenie ochrony.
6. Znak towarowy został wytworzony w ramach działalności gospodarczej małżonka Wnioskodawczyni w pierwszej połowie lat 90., nie był on nabyty od innego podmiotu. Został zarejestrowany i nie był przedmiotem obrotu gospodarczego.
   
7. Na pytanie tut. organu „Czy też przedmiotowy znak towarowy został nabyty/wytworzony przez małżonka Wnioskodawczyni i był wykorzystywany wyłącznie w jego działalności gospodarczej, natomiast Wnioskodawczyni jest jego współwłaścicielem wyłącznie ze względu na istniejącą wspólność majątkową małżeńską i nigdy tego znaku nie wykorzystywała w żaden sposób?”, Wnioskodawczyni odpowiedziała, że sytuacja opisana w pytaniu odpowiada rzeczywistemu stanowi faktycznemu.
   
8. Sama Wnioskodawczyni nie wykorzystywała tego znaku (nie prowadziła działalności własnej gospodarczej, będąc wyłącznie biernym współwłaścicielem). Był on wykorzystywany w działalności gospodarczej małżonka Wnioskodawczyni.
   
9. Wnioskodawczyni, jako osoba fizyczna, faktycznie nie wykorzystywała przedmiotowego znaku towarowego. Poniżej zostało opisane, w jaki sposób był on wykorzystywany przez męża Wnioskodawczyni.
   
10. Znak został wytworzony celem identyfikacji, promocji, budowy i wzmocnienia marki oraz wizerunku przedsiębiorstwa małżonka Wnioskodawczyni, jak również zastrzeżenia i uzyskania ochrony prawnej jego logotypu przed nieuczciwą konkurencją.
    
11. Mąż Wnioskodawczyni jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem VAT i prowadzi działalność gospodarczą wyłącznie opodatkowaną. Znak był wykorzystywany w celu identyfikacji, promocji, budowy i wzmocnienia marki przedsiębiorstwa małżonka Wnioskodawczyni, jak również zastrzeżenia i ochrony jego logotypu. Jego działalność obejmowała czynności opodatkowane. Był on wykorzystywany do czynności opodatkowanych VAT.
    
12. Na pytanie tut. organu „Czy mąż Wnioskodawczyni jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT?”, Wnioskodawczyni odpowiedziała - tak.
    
13. W odpowiedzi na pytanie zadane w wezwaniu „Czy mąż Wnioskodawczyni był czynnym podatnikiem VAT w momencie wytworzenia/nabycia przedmiotowego znaku towarowego?”, Wnioskodawczyni wskazała, że wedle pamięci Wnioskodawczyni oraz jej męża, znak został wytworzony jeszcze przed wejściem w życie ustawy o podatku od towarów i usług (ok. roku 1992). Aktualnie nie jest możliwe ustalenie dokładnej daty jego wytworzenia. Mąż Wnioskodawczyni został zarejestrowany jako podatnik VAT w czerwcu 1993 r.
    
14. Na pytanie tut. organu „Czy Wnioskodawczyni przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT przy nabyciu/wytworzeniu ww. znaku towarowego, jeśli nie to dlaczego?”, Wnioskodawczyni wskazała, że prawo takie nie przysługiwało i nie mogło przysługiwać, ponieważ nigdy nie była podatnikiem VAT.
    
15. Znak towarowy został wytworzony w ramach działalności gospodarczej małżonka Wnioskodawczyni w pierwszej połowie lat 90. Z uwagi na upływ ponad 20 lat od czasu jego utworzenia i braku obowiązku przechowywania dokumentacji przez tak długi okres czasu, nie jest możliwe ustalenie jakie dokładnie wydatki były ponoszone w związku z jego wytworzeniem oraz czy przysługiwało przy wytworzeniu prawo do odliczenia podatku VAT. Aktualnie nie jest możliwe jednoznaczne ustalenie tej okoliczności, podobnie jak dokładnej daty wytworzenia. Wedle pamięci Wnioskodawczyni oraz jej męża, znak został wytworzony jeszcze przed wejściem w życie ustawy o podatku od towarów i usług, więc w takim przypadku prawo do odliczenia podatku nie mogło przysługiwać. Taki też stan rzeczy należy przyjąć na potrzeby niniejszego postępowania. W związku z tym, jak również biorąc pod uwagę ograniczenia dowodowe (wynikające z ograniczenia możliwości przeprowadzania dowodów z dokumentów dotyczących okresów już przedawnionych), zdaniem Wnioskodawczyni należy jednak przede wszystkim przyjąć opcję dla nich względniejszą.
    
16. Znak został opracowany przez grafika komputerowego, został też wydrukowany na papierze. Przez lata był wykorzystywany i powielany przede wszystkim na materiałach reklamowych niezliczoną ilość razy.
    
17. W odpowiedzi na pytanie tut. organu „Czy wydatki związane z nabyciem/wytworzeniem znaku towarowego były udokumentowane fakturami VAT wystawionymi na Wnioskodawczynię, jeśli nie to dlaczego?”, Wnioskodawczyni odpowiedziała, że nigdy nie prowadziła działalności gospodarczej, w związku z tym wydatki te nie mogły być i nie były dokumentowane fakturami na nią wystawionymi.
    
18. Wnioskodawczyni wraz z mężem wstępnie planują działania związane z restrukturyzacją na przełom roku 2016 i 2017, prawdopodobnie jeszcze w roku bieżącym. To, czy zostaną one podjęte, i w jakim ostatecznie kształcie, zależy m. in. od otrzymanych interpretacji indywidualnych.
    
    

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

W związku z powyższym, Wnioskodawczyni chciałaby uzyskać odpowiedź na pytanie, czy opisana powyżej transakcja będzie podlegała podatkowi od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawczyni, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym przekazanie w formie darowizny znaku towarowego nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

Przedmiotem darowizny z cywilistycznego punktu widzenia mogą być prawa. Z kolei na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług (zwanej dalej U.P.T.U.) przeniesienie praw traktowane jest jako świadczenie usług.

Świadczenie usług, co do zasady, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, jeżeli jest dokonywane odpłatnie (po myśli art. 5 ust. 1 pkt 1 „Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (...) podlegają:

1)odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;’’). Warto zauważyć, iż w przypadku przekazania opisanych praw ochronnych oraz praw do ich uzyskania w formie darowizny, nie dochodzi do żadnej odpłatności z tytułu przeniesienia tych praw. Wyjątek w tej materii uregulowany został w art. 8 ust. 2 pkt 2 U.P.T.U., zgodnie z którym za odpłatne świadczenie usług uznaje się również nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 U.P.T.U., podatnikami podatku od towarów i usług są osoby prawne, jednostki, organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Z kolei po myśli art. 15 ust. 2 U.P.T.U., działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Z brzmienia przytoczonego przepisu wynika, iż jedynie czynności wykonywane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wnioskodawczyni, która jest współwłaścicielem praw nie prowadzi sama działalności gospodarczej. Tak więc w pierwszej kolejności, w odniesieniu do opisanego zdarzenia przyszłego, należy stwierdzić, iż ze względu na nieprowadzenie przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej (a więc niespełnienie przesłanki opisanej w art. 15 U.P.T.U.), opisana transakcja nie będzie podlegać u podatkowi VAT. Wniesienie umową darowizny praw przez współwłaściciela samo w sobie nie a będzie stanowiło działalności gospodarczej; dopiero już po przekazaniu przedmiotowych praw do utworzonej w przyszłości spółki być może będą one służyły do prowadzenia działalności gospodarczej tej spółki. Trudno także uznać samo przeniesienie umową darowizny praw do nowo utworzonej spółki za wykonywanie działalności gospodarczej. Takie ewentualne ustalenie powinno opierać się kryteriach obiektywnych, jak działania strony, co do zasady powtarzalne, i nakierowane na zamiar kontynuacji. Brak jest w zaistniałym stanie faktycznym przesłanek do takiego twierdzenia. W szczególności nie miała miejsca sytuacja, gdzie Wnioskodawczyni podejmowała czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Rola Wnioskodawczyni, sprowadzała się dotychczas do tego, iż była biernym współwłaścicielem określonych praw i innych składników majątku wykorzystywanych w działalności przedsiębiorstwa jej małżonka. Alternatywnie, wyłącznie w przypadku jednak, gdyby organ uznał za nieprzekonującą powyższą argumentację, a działanie Wnioskodawczyni należałoby zakwalifikować jako prowadzenie działalności gospodarczej, zastosowanie powinien znaleźć art. 8 ust. 2 U.P.T.U. Z wymienionego przepisu można wyinterpretować normę, zgodnie z którą nieodpłatne świadczenie usług podlega podatkowi VAT, gdy dotyczy celów innych, niż działalność gospodarcza podatnika. Tak więc a contrario, nieodpłatne świadczenie usług (także darowizna praw) związane z prowadzeniem działalności gospodarczej nie podlega podatkowi od towarów i usług. Porównując wyinterpretowaną z przepisów normę prawną z przedstawionym zdarzeniem przyszłym, Wnioskodawczyni uważa, iż w przypadku zaistnienia opisanego zdarzenia przyszłego, umowa darowizny nie wywoła skutków na gruncie VAT; powinna ona zostać - alternatywnie, w przypadku nieuznania pierwszego stanowiska za prawidłowe - potraktowana jako nieodpłatne świadczenie usług związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, a więc transakcja leżąca poza zakresem podatku od towarów i usług. Przedmiotowy znak towarowy został wytworzony w ramach prowadzonej przez męża Wnioskodawczyni działalności gospodarczej. Aktualnie oboje planują reorganizację majątku a nowo-założona spółka także będzie służyła do prowadzenia działalności gospodarczej. W pewnym zakresie, będzie ona oparta o mienie dotychczas istniejącego przedsiębiorstwa męża Wnioskodawczyni. W związku z powyższym, należy uznać, iż w opisanym zdarzeniu przyszłym, o ile organ uzna, że mamy do czynienia z czynnością w ramach działalności gospodarczej, spełniona zostanie przesłanka spełnienia nieodpłatnego świadczenia usług do celów, działalności gospodarczej Wnioskodawczyni stąd opisana transakcja nie będzie podlegać podatkowi od towarów i usług. Stanowisko odnośnie słuszności drugiego z zaprezentowanych poglądów (przy niespornym fakcie prowadzenia działalności gospodarczej przez wnioskodawcę - w przeciwieństwie do stanu z niniejszego wniosku) znajduje swoje potwierdzenie również w innych interpretacjach indywidualnych, gdzie zostały przestawione podobne stany faktyczne (zdarzenia przyszłe). Przykładem tutaj może być interpretacja indywidualna z 31.01.2013 .r., nr ILPP1/443- 1029/12-2/AW, wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, czy też interpretacja nr ILPP1/443-701/13-2/AWa z 4 listopada 2013 r. także wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu. W ostatniej z nich, organ podniósł następujące stwierdzenie: „Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca zamierza przekazać nieodpłatnie (w drodze darowizny) znak słowno-graficzny spółce komandytowej. Należy zatem zauważyć, że wartość znaku słowno-graficznego mieści się w kategorii „wartości niematerialnych i prawnych”, o których mowa w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy. Wynika z tego, że przeniesienie tych wartości ww. znaku zalicza się do świadczenia usług. Jak stanowi cyt. wyżej art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika - należy traktować jako odpłatne świadczenie usług. W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca dokona darowizny znaku słowno-graficznego na rzecz spółki komandytowej, jednakże nie na cele osobiste, ale na cele związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. W świetle powyższych regulacji prawnych oraz odnosząc się do opisu zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że przeniesienie znaku towarowego (znaku słowno-graficznego) w drodze darowizny na rzecz spółki komandytowej nastąpi w związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą. Tym samym z uwagi na niedopełnienie warunku określonego w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy ww. czynność nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT. Reasumując, czynność nieodpłatnego przekazania (darowizny) zarejestrowanego znaku towarowego (znaku słowno-graficznego) nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.” Do praw do uzyskania wskazanych praw własności przemysłowej przedstawiona argumentacja także powinna znaleźć zastosowanie, a całość przytoczonego wywodu organu administracji podatkowej można odnieść także do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, przy uznaniu pierwszego z przedstawionych stanowisk za nieprawidłowe.

W pełni analogiczne stanowisko, które Wnioskodawczyni przyjmuje za własne, zostało przedstawione i zaakceptowane jako prawidłowe w interpretacji indywidualnej nr IBPP3/443-1576/13/AZ, wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach.

Reasumując, Wnioskodawczyni pragnie podkreślić, iż w pierwszym rzędzie uważa, iż w jej przypadku będziemy mieli do czynienia z czynnością leżącą poza zakresem podatku od towarów i usług z racji nieprowadzenia przez nią działalności gospodarczej. Dopiero alternatywnie, w razie uznania przez organ, iż powyższe stanowisko nie znajdzie zastosowania, należy wziąć pod uwagę drugą z przedstawionych opcji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 710 ze zm.) - zwanej dalej ustawą o VAT – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 2 pkt 22 ustawy o VAT przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie niebędące dostawą towarów.

Z powyższego jednoznacznie wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy o VAT, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem, świadczenie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego przeniesienia praw do wartości niematerialnych i prawnych, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Zgodnie z art. 888 § 1 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 380 ze zm.), przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Jak wynika z powyższego darowizna jest umową cywilnoprawną, cechującą się nieodpłatnością oraz przysporzeniem majątkowym tylko jednej ze stron umowy.

W przypadku przeniesienia praw do wartości niematerialnych i prawnych w drodze darowizny, dotychczasowy właściciel przenosi na nabywcę prawo do tych wartości. W definicji świadczenia usług sformułowanej na potrzeby ustawy o podatku od towarów i usług mieści się darowizna praw własności przemysłowej, ponieważ w takim przypadku dochodzi do przeniesienia praw do wartości niematerialnych i prawnych.

Powyższe oznacza, że świadczenie usług, w tym przypadku darowizna znaku towarowego do spółki komandytowej, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy czynność podlegającą opodatkowaniu wykona podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności powinny nosić znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie o VAT, tzn. powinny polegać na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, że nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Jeżeli dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód i jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności nie noszą znamion działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie o VAT, to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2, podmiotu dokonującego tych czynności nie można uznać za podatnika VAT.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni wraz z mężem są właścicielami zarejestrowanego znaku towarowego. Znak ten i jego wartość została wypracowana w oparciu o majątek wspólny małżeński, znak towarowy należy do wspólnego majątku małżeńskiego. Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem rozważa dokonanie przeniesienia wyżej opisanego znaku towarowego, znajdującego się w majątku małżeńskim, a dotychczas używanego przez małżonka Wnioskodawczyni, w jego indywidualnej, działalności gospodarczej, w formie umowy darowizny na rzecz mającej powstać spółki komandytowej, w której oboje będą wspólnikami. Wnioskodawczyni nie prowadzi, ani nigdy nie prowadziła, indywidualnej działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni nie jest i nie była czynnym zarejestrowanym podatnikiem VAT. Znak towarowy został wytworzony w ramach działalności gospodarczej małżonka Wnioskodawczyni, został profesjonalnie opracowany na jego rzecz i zlecenie, w pierwszej połowie lat 90. Cała wartość znaku została wytworzona i wypracowana przez męża Wnioskodawczyni. Nakłady na wytworzenie znaku były ponoszone przez małżonka Wnioskodawczyni ze wspólnego majątku małżeńskiego. Sama Wnioskodawczyni nie wykorzystywała tego znaku (nie prowadziła działalności własnej gospodarczej, będąc wyłącznie biernym współwłaścicielem). Był on wykorzystywany w działalności gospodarczej małżonka Wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni, jako osoba fizyczna, faktycznie nie wykorzystywała przedmiotowego znaku towarowego. Znak został wytworzony celem identyfikacji, promocji, budowy i wzmocnienia marki oraz wizerunku przedsiębiorstwa małżonka Wnioskodawczyni, jak również zastrzeżenia i uzyskania ochrony prawnej jego logotypu przed nieuczciwą konkurencją.

W przedmiotowej sprawie wątpliwości Wnioskodawczyni budzi kwestia opodatkowania darowizny znaku towarowego na rzecz spółki komandytowej.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawczyni należy mieć na uwadze przepisy ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. – Kodeks rodzinny i opiekuńczy (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 2082 ze zm.).

Zgodnie z art. 31 § 1 ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem, istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku (art. 35 ww. Kodeksu).

Zgodnie z brzmieniem art. 36 § 1 oraz § 2 cyt. ustawy, oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

W oparciu o art. 37 § 1 pkt 1 ww. ustawy, zgoda drugiego małżonka jest potrzebna do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz przepisów Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, dotyczących stosunków majątkowych między małżonkami, nic nie uprawnia do wniosku, że wykonywanie czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług przez jednego z małżonków (sprzedaż towarów, odpłatne świadczenie usług, import itp.) czyni podatnikiem tego podatku również drugiego małżonka, gdy czynności te dotyczą składników ich majątku wspólnego, a przychód uzyskany z wykonywania tych czynności stanowi ich majątek dorobkowy.

Skoro każdy z małżonków jest uprawniony do samodzielnego zarządzania majątkiem wspólnym, to może on samodzielnie, we własnym imieniu i na własny rachunek dokonywać czynności prawnych będących wykonywaniem tego zarządu, jakkolwiek skuteczność czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu wymaga akceptacji drugiego małżonka.

Prawno-podatkowa skuteczność czynności podjętej przez jednego z małżonków nie jest uzależniona od zgody drugiego z nich na jej dokonanie, skoro taka czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, niezależnie od tego, czy została wykonana z zachowaniem warunków i form określonych przepisami prawa. Czynności określone w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa (art. 5 ust. 2 ustawy o VAT).

W konsekwencji podatnikiem podatku od towarów i usług jest ten z małżonków, który dokonał czynności podlegającej opodatkowaniu.

Wobec powyższego podmiot świadczący czynności opodatkowane będzie podatnikiem podatku od towarów i usług wówczas, gdy czynności te będzie wykonywał we własnym imieniu i na własny rachunek. Jeżeli przedmiotem świadczonych czynności jest rzecz stanowiąca majątek wspólny małżonków, to podatnikiem podatku od towarów i usług, w świetle art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług, będzie ten małżonek, który dokonał czynności podlegającej opodatkowaniu, czyli ten, który dokonuje czynności we własnym imieniu (jest stroną czynności prawnej).

Ze wskazanych na wstępie przepisów prawa wynika, że świadczenie usług, co do zasady, jest opodatkowane podatkiem od towarów i usług. W świetle zaś definicji zawartej w art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem, świadczenie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego przeniesienia praw do wartości niematerialnych i prawnych, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Biorąc zatem pod uwagę przedstawiony przez Wnioskodawczynię opis sprawy stwierdzić należy, że skoro znak towarowy został wytworzony i był wykorzystywany jedynie w działalności gospodarczej prowadzonej przez męża Wnioskodawczyni, a Wnioskodawczyni sama nie prowadzi działalności gospodarczej z wykorzystaniem tego znaku, to nie można powiedzieć, że Wnioskodawczyni działa w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą. Wnioskodawczyni będzie brała udział w czynności darowizny znaku towarowego jedynie z tego względu, że został on wytworzony w trakcie trwania wspólności majątkowej w ramach przedsiębiorstwa, w którym z prywatnoprawnego punktu widzenia współwłaścicielem majątku jest Wnioskodawczyni, jednak w żaden sposób znak ten nie był wykorzystywany przez Wnioskodawczynię, w tym dla celów własnej działalności gospodarczej.

W związku z przedstawionym opisem sprawy stwierdzić należy, że brak jest przesłanek pozwalających uznać Wnioskodawczynię za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Jak wcześniej wyjaśniono, aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT nie wystarcza stwierdzić jedynie czynności opodatkowanej np. w postaci usługi, lecz wymagane jest określenie podmiotu świadczącego usługi w tym przypadku dokonującego darowizny znaku towarowego, za występującego w związku ze sprzedażą jako podatnika podatku od towarów i usług. W niniejszej sprawie brak jest takich przesłanek.

Taki wniosek wynika z faktu, że w posiadanie znaku towarowego Wnioskodawczyni weszła jedynie ze względu na wspólność majątkową, a znak ten został wytworzony i wykorzystywany był wyłącznie do celów prowadzonej przez małżonka Wnioskodawczyni indywidualnej działalności gospodarczej, natomiast Wnioskodawczyni nie korzystała ze znaku towarowego w sposób porównywalny do działań podmiotów wykorzystujących znak towarowy w sposób profesjonalny.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że brak jest przesłanek pozwalających uznać Wnioskodawczynię za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, z tytułu darowizny znaku towarowego na rzecz spółki komandytowej wytworzonego w ramach działalności gospodarczej małżonka Wnioskodawczyni.

Tym samym darowizna przez Wnioskodawczynię znaku towarowego na rzecz spółki komandytowej nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawczyni, że przekazanie w formie darowizny znaku towarowego nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

W zakresie powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia oraz nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw

z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie ul. Józefa Ignacego Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie zgodnie z art. 57a skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.