INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 16.01.2012 r. (data wpływu 23.01.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23.01.2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Sp P. z o.o. (dalej: P lub Wnioskodawca) w ramach świadczonych usług dokonywał m.in. w okresie od 1 grudnia 2008 r. do dnia 31 marca reemisji utworów nadawanych w programach organizacji radiowych i telewizyjnych. Z tytułu dokonywania reemisji utworów (w tym za okres od 1 grudnia 2008 r. do 31 marca 2011 r.) P. wypłaca Stowarzyszeniu S. (dalej: S), jako organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi twórców, wynagrodzenie za korzystanie z praw autorskich. Uprawnienie S do zarządzania prawami autorskimi twórców wynika z przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych (dalej: pr. aut.) oraz zezwolenia Ministra Kultury. Na podstawie przepisów pr. aut. oraz zezwolenia Ministra Kultury S działa jako zastępca (w ramach pośrednictwa zarządczego) na rzecz reprezentowanych przez siebie twórców, w ich interesie i na ich rachunek.Przeniesienie powiernicze praw przez twórców na rzecz S polega na możności występowania powiernika na zewnątrz wobec użytkowników we własnym imieniu jako zarządzającego prawami S świadczy więc usługi we własnym imieniu ale na cudzy rachunek (lub inaczej mówiąc na rzecz innej osoby). Świadczenie usług we własnym imieniu ale na cudzy rachunek oznacza iż S występuje jako usługodawca, choć w istocie usługę wykonuje osoba trzecia (twórca), na rzecz której S działa. S, jako działającemu w imieniu własnym, ale na cudzy rachunek przysługuje wynagrodzenie od twórców, na rzecz których działa.

W okresie od 1 grudnia 2008 r. do 31 marca 2011 r. S i P nie łączyła pisemna umowa, z uwagi na fakt pozostawania w sporze co do wysokości należnego wynagrodzenia. W tymże okresie, na operatora kablowego jakim jest Wnioskodawca na mocy przepisu Art. 43 ustawy z 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji (tekst jednolity Dz. U. z 2001, nr 101 poz. 1114 z późn. zm.) nałożony był normatywny obowiązek rozprowadzania niektórych programów. Zgodnie z treścią tego przepisu operator sieci kablowej wprowadza programy do sieci kablowej w następującej kolejności:

1. ogólnokrajowe programy radiofonii i telewizji publicznej,
2. regionalne programy radiofonii i telewizji publicznej dostępne na danym obszarze,2a) programy krajowych nadawców społecznych dostępne na danym obszarze,
3. programy innych nadawców krajowych dostępne na danym obszarze,
4. programy innych nadawców krajowych i nadawców zagranicznych.
   
   

Operator kablowy prowadząc działalność telekomunikacyjną musiał rozprowadzać programy i programy regionalne dostępne na obszarze działalności Wnioskodawcy.

Jak podkreśla się w doktrynie operator sieci kablowej nie mógł, wprowadzając programy do sieci kablowej pominąć żadnego z ogólnokrajowych programów radiofonii lub telewizji publicznej oraz żadnego z rozpowszechnianych na danym terenie regionalnych programów publicznej radiofonii lub telewizji (J. Sobczak, Komentarz do ustawy o radiofonii i telewizji Kraków 2001 s. 472) Nie może zatem decydować o tym, które utwory czy przedmioty praw pokrewnych będzie wykorzystywał.

Na Wnioskodawcy istniał zatem ustawowy obowiązek reemisji niektórych programów. Z kolei S jako organizacja zbiorowego zarządzania nie ma prawa odmówić udzielenia licencji. Zgodnie z art. 106 ust. 2 pr. aut. organizacja zbiorowego zarządzania nie może, bez ważnych powodów, odmówić zgody na korzystanie z utworów lub przedmiotów praw pokrewnych w granicach wykonywanego przez siebie zarządu.

Istnieją zatem dwa podmioty, które mają dwa ustawowe obowiązki - reemisji i udzielenia licencji. P. z tytułu reemisji utworów nadawanych w programach organizacji radiowych i telewizyjnych, w okresie za okres od 1 grudnia 2008 r. do 31 marca 2011 r. uiszczał na rzecz S. 0,3% wpływów brutto operatora z tytułu reemisji jako wynagrodzenie za korzystanie z repertuaru S. Uiszczanie przez P. wpłaty są traktowane przez S jako zaliczki. Nabywana od S. usługa opisana powyżej służy P. do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku otrzymania faktur wystawionych przez S z tytułu korzystania z praw autorskich przynależnych twórcom za okres 1 grudnia 2008 - 31 marca 2011 r. Wnioskodawcy przysługiwać będzie prawo do pomniejszenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wykazanego na tych fakturach...

Zdaniem Wnioskodawcy, będzie mu przysługiwać prawo do pomniejszenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wykazanego na fakturach wystawionych przez S z tytułu korzystania z praw autorskich przynależnych twórcom za okres 1 grudnia 2008 – 31 marca 2011 r. Nie ma przy tym znaczenia w zakresie prawa Wnioskodawcy do odliczenia podatku VAT fakt, czy w okresie świadczenia usługi S był zarejestrowany jako podatnik VAT czynny (żaden przepis ustawy o VAT nie przewidywał ani nie przewiduje takiego ograniczenia).

Od dnia 1 lipca 2011 r., w związku ze zmianą treści przepisu art. 88 ust. 3a pkt 1 lit. a) ustawy o VAT, dla prawa do odliczenia podatku VAT przez Wnioskodawcę nie ma również znaczenia fakt zarejestrowania S. jako podatnika VAT czynnego na moment wystawienia faktury. Jeżeli więc faktury dokumentujące świadczenie usługi przez S na rzecz Wnioskodawcy za okres 1 grudnia 2008 - 31 marca 2011 r. zostaną wystawione po dniu 30 czerwca 2011 r., wówczas prawo Wnioskodawcy do pomniejszenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego nie będzie uzależnione od rejestracji S. jako podatnika VAT czynnego na moment wystawienia faktury.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT) w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jednocześnie w art. 88 ustawy o VAT zawarty został katalog przypadków, w których podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zdaniem Wnioskodawcy w przypadku faktur wystawianych przez S dokumentujących wynagrodzenie twórców za reemisję ich utworów nadawanych w programach organizacji radiowych i telewizyjnych (za okres: 1 grudnia 2008 - 31 marca 2011 r.), nie zachodzi żadna z przesłanek ograniczająca prawo do odliczenia VAT, określona w art. 88 ustawy o VAT.

W szczególności nie ma w tym przypadku zastosowania przepis art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT, zgodnie z którym nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktury, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Tak jak zostało wskazane w stanie faktycznym, S jest organizacją zbiorowego zarządzania prawami autorskimi twórców. S świadczy usługi we własnym imieniu, ale na rzecz innych osób (twórców).

Na gruncie przepisów ustawy o VAT obowiązujących do dnia 30 listopada 2008 r. działanie we własnym imieniu, ale na cudzy rachunek opierało się na regule, że pośrednik opodatkowuje tylko należną mu prowizję, a więc wynagrodzenie z tytułu wykonanej przez niego usługi na rzecz osoby w imieniu której lub na rachunek której działał. Osoba w imieniu której lub na rzecz której działał pośrednik opodatkowywała czynność wykonaną w jej imieniu lub na jej rzecz. Wyjątek dotyczył komisu, gdzie komisant jako pośrednik opodatkowywał jako własną całą wartość dostawy. Wskazać, należy, iż komis jest właśnie przykładem działania we własnym imieniu lecz na cudzy rachunek Komis dotyczy jednak wyłącznie dostawy towarów i nie obejmuje swym zakresem świadczenia usług we własnym imieniu ale na cudzy rachunek. Rozwiązanie powyższe było niezgodne z przepisami art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE RADY z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U.UE.L.06.347.1), zgodnie z którym w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Sytuacja zmieniła się od 1 grudnia 2008 r., kiedy w art. 30 ustawy o VAT dodano ust. 3, który stanowi, że gdy podatnik, działając w imieniu własnym, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, podstawą opodatkowania jest kwota należna z tytułu świadczenia usług pomniejszona o podatek należny. Od tego momentu podmioty „powierniczo świadczące usługi” zobowiązane są traktować świadczone usługi jako własne i ich wartość wliczać do podstawy opodatkowania.

W przypadku powierniczego świadczenia usług przez S może pojawić się wątpliwość, co do stosowania art. 30 ust 3 ustawy o VAT, z uwagi na treść art. 15 ust. 3a w związku z art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy o VAT. Zgodnie z tymi przepisami nie uznaje się za samodzielnie wykonywaną działalność gospodarczą usług twórców i artystów wykonawców wynagradzanych w formie honorariów, w tym również za pośrednictwem organizacji zbiorowego zarządzania. To z kolei oznacza, że twórcy i artyści nie są podatnikami podatku VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy art. 30 ust. 3 ustawy o VAT nie stanowi wprost, że należy go stosować wyłącznie do przypadków. gdy osoba na rzecz której działa pośrednik jest podatnikiem podatku VAT. Jednocześnie z art. 15 ust 3a wynika, że czynności twórców i artystów wykonawców należy kwalifikować jako usługę, co oznacza, że S „bierze udział w świadczeniu usługi”, którą wykonuje podmiot nie będący podatnikiem podatku VAT. Zdaniem Wnioskodawcy okoliczność, że twórcy i artyści wykonawcy nie są podatnikami podatku VAT, nie ma wpływu na stosowanie wobec S-u przepisu art. 30 ust. 3 ustawy o VAT. Przepis ten odnosi się tylko i wyłącznie do usług twórców i artystów wykonawców i nie dotyczy organizacji zbiorowego zarządzania.

Potwierdza to interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 3 sierpnia 2011 r., nr IPPP3/443-603/11-4/KC (interpretacja ta została wydana na gruncie przepisów obowiązujących od dnia 1 kwietnia 2011 r. jednak art. 15 ust. 3a ustawy o VAT nie uległ zmianie od 1 grudnia 2008 r., w związku z tym w zakresie interpretacji przepisu art. 15 ust.3a ustawy o VAT interpretacja zachowuje swoją aktualność również w stanie prawnym obowiązującym w okresie 1 grudnia 2008 - 31 marca 2011).

Zdaniem Wnioskodawcy powyższe oznacza, iż S od dnia 1 grudnia 2008 r. winien traktować i opodatkowywać jako własne usługi twórców i artystów wykonawców z tytułu których pobiera należność od użytkowników praw autorskich.

W zakresie stawki właściwej dla usług świadczonych przez S należy uznać, iż zastosowanie winna mieć stawka podstawowa. W przypadku usług świadczonych przez S. nie zachodzą przesłanki do zastosowania stawki obniżonej albo zwolnienia z podatku VAT. W szczególności nie ma tutaj zastosowania zwolnienie przewidziane w poz. 11 zał. 4 do ustawy o VAT w zw. z art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT (a od 1 stycznia 2011 r. zwolnienie przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a) ustawy o VAT). Zgodnie z powyższymi przepisami zwolnieniu z VAT podlegają:

• usługi związane z kulturą w tym również usługi twórców i artystów wykonawców w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych wynagradzane w formie honorariów za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania (poz. 11 zał. nr do ustawy o VAT);

• usługi kulturalne świadczone przez indywidualnych twórców i artystów wykonawców w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzane w formie honorariów, w tym za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania utworów (art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy o VAT);
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy ww. zwolnienia mają charakter podmiotowy tzn. dot. one wyłącznie usług świadczonych przez twórców i artystów i w żaden sposób nie mogą zostać rozszerzone na organizacje zbiorowego zarządzania (w tym S), nawet gdy świadczą one swoje usługi w imieniu własnym, ale na rachunek twórców i artystów.

Biorąc powyższe pod uwagę, w stanie prawnym obowiązującym w okresie od 1 grudnia 2008 r. do 31 marca 2011 r. S, świadczący (w imieniu własnym ale na rzecz twórców) usługi na rzecz użytkowników praw autorskich przynależnych twórcom, wykonywał czynności opodatkowane podatkiem VAT (według stawki podstawowej).

Jednocześnie należy wskazać, iż kwalifikacji czynności wykonywanych przez S na rzecz Wnioskodawcy jako usługi opodatkowanej podatkiem VAT nie stoi na przeszkodzie brak pisemnej umowy pomiędzy stronami (z uwagi na spór co do wysokości wynagrodzenia). Definicja świadczenia usługi zawarta w art. 8 ustawy o VAT jest bowiem definicją szeroką. Zgodnie z art. 8 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT obejmuje ona również świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Jak wskazano w stanie faktycznym, S, jako organizacja zbiorowego zarządzania, nie ma prawa odmówić udzielenia licencji P, zgodnie z art. 106 ust. 2 pr. aut, Po stronie S m.in. w okresie od 1 grudnia 2008 do 31 marca 2011 r. istniał więc ustawowy obowiązek udzielenia licencji na rzecz P.

Biorąc więc pod uwagę treść art. 8 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT w zw. z art. 106 ust. 2 pr. aut. należy uznać, iż fakt braku pisemnej umowy pomiędzy S a P, nie stoi na przeszkodzie do uznania, iż S świadczy na rzecz P usługę podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

Podsumowując, w stanie prawnym obowiązującym w okresie od 1 grudnia 2008 r. do 31 marca 2011 r. S, świadczący (w imieniu własnym ale na rzecz twórców) usługi na rzecz użytkowników praw autorskich przynależnych twórcom, wykonywał czynności opodatkowane podatkiem VAT (według stawki podstawowej). Wnioskodawcy będzie więc przysługiwać prawo do pomniejszenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wykazanego na fakturach wystawionych przez S. Nie ma przy tym znaczenia w zakresie prawa Wnioskodawcy do odliczenia podatku VAT fakt, czy w okresie świadczenia usługi S był zarejestrowany jako podatnik VAT czynny (żaden przepis ustawy o VAT nie przewidywał ani nie przewiduje takiego ograniczenia.

Od dnia 1 lipca 2011 r., w związku ze zmianą treści przepisu art. 88 ust. 3a pkt 1 lit. a) ustawy o VAT, dla prawa do odliczenia podatku VAT przez Wnioskodawcę nie ma również znaczenia fakt zarejestrowania S jako podatnika VAT czynnego na moment wystawienia faktury. Jeżeli więc faktury dokumentujące świadczenie usługi przez S na rzecz Wnioskodawcy za okres 1 grudnia 2008-31 marca 2011 r. zostaną wystawione po dniu 30 czerwca 2011 r., wówczas prawo Wnioskodawcy do pomniejszenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego nie będzie uzależnione od rejestracji S jako podatnika VAT czynnego na moment wystawienia faktury.

Na przeszkodzie kwalifikacji czynności wykonywanych przez S na rzecz Wnioskodawcy jako usługi opodatkowanej podatkiem VAT nie stoi na przeszkodzie również brak pisemnej umowy pomiędzy stronami.

Na koniec należy wskazać, iż powyższe stanowisko potwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 3 sierpnia 2011 r., nr IPPP3/443-603/11-4/KC, który potwierdzając fakt świadczenia przez S usług opodatkowanych w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011 r. stwierdził iż „dla oceny prawidłowości zadanych pytań sygnalizowana przez Wnioskodawcę zmiana, która weszła w życie z dniem 1 kwietnia 2011 r. nie miała decydującego znaczenia. Zmiana ta bowiem, w ocenie działającego w imieniu Ministra Finansów organu, miała jedynie charakter precyzujący z uwagi na obowiązujące brzmienie art. 30 ust 3 w związku z art. 5 ust 1 pkt l, art. 8 ust. 1 oraz art. l5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r.”

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą. W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Kwotę podatku naliczonego – na podstawie art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy – stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższego wynika, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Podkreślić należy, iż ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

I tak w ust. 3a tego artykułu określono, iż nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy:

1. sprzedaż została udokumentowana fakturami lub fakturami korygującymi:
   1. wystawionymi przez podmiot nieistniejący,
   2. w których kwota podatku wykazana na oryginale faktury lub faktury korygującej jest różna od kwoty wykazanej na kopii;
2. transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku;
3. wystawiono więcej niż jedną fakturę dokumentującą tę samą sprzedaż;
4. wystawione faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne:
   1. stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane - w części dotyczącej tych czynności,
   2. podają kwoty niezgodne z rzeczywistością - w części dotyczącej tych pozycji, dla których podane zostały kwoty niezgodne z rzeczywistością,
   3. potwierdzają czynności, do których mają zastosowanie przepisy art. 58 i 83 Kodeksu cywilnego - w części dotyczącej tych czynności;
5. faktury, faktury korygujące wystawione przez nabywcę zgodnie z odrębnymi przepisami nie zostały zaakceptowane przez sprzedającego;
6. zaświadczenie, o którym mowa w art. 86 ust. 5, zawiera informacje niezgodne ze stanem faktycznym;
7. wystawiono faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których nie wykazuje się kwoty podatku na fakturze – w części dotyczącej tych czynności.
   
   

Zgodnie z art. 88 ust. 4 ustawy obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 20.

Stosownie zatem do przepisu art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego powodu, że został wykazany na fakturze, jednakże sama transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca w ramach świadczonych usług dokonywał m.in. w okresie od 1 grudnia 2008 r. do dnia 31 marca reemisji utworów nadawanych w programach organizacji rządowych i telewizyjnych. Z tytułu dokonywania reemisji utworów, Spółka wypłaca organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi wynagrodzenie za korzystanie z praw autorskich.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia, czy w przypadku otrzymania faktur wystawionych przez organizację zbiorowego zarządzania z tytułu korzystania z praw autorskich przynależnych twórcom za ww. okres, Spółce będzie przysługiwać prawo do pomniejszenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wykazanego na tych fakturach.

W opisie sprawy Wnioskodawca wskazał, iż przedmiotowe faktury będą dokumentowały transakcję podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług – zakup licencji.

Przyjmując powyższe jako element przedstawionego opisu sprawy wskazać należy, że nie zachodzą okoliczności wymienione w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, wyłączające prawo Wnioskodawcy do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących przedmiotowy zakup.

Ponadto z opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż usługa nabywana od organizacji zbiorowego zarządzania służy Wnioskodawcy do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

Biorąc pod uwagę przedstawione okoliczności sprawy oraz treść powołanych przepisów należy stwierdzić, że Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur wystawionych przez organizację zbiorowego zarządzania z tytułu korzystania z praw autorskich przynależnych twórcom za okres 1 grudnia 2008 – 31 marca 2011 r., stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy, gdyż przedmiotowa usługa będzie wykorzystywana do wykonywania czynności opodatkowanych. Powyższe prawo przysługiwać będzie jeżeli nie wystąpią inne przesłanki negatywne wymienione w art. 88 ustawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja indywidualna dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone, w szczególności interpretacja nie rozstrzyga kwestii opodatkowania czynności wykonywanych przez kontrahenta Wnioskodawcy - organizację zbiorowego zarządzania.

Jednocześnie zauważa się, że stosownie do art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych na pisemny wniosek Zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretacją przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Przedmiotowa interpretacja indywidualna nie wywiera zatem skutku prawnego dla kontrahenta Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.