Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/4511-532/16-1/IB
z 15 września 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia
3 czerwca 2016 r. (data wpływu 7 czerwca 2016 r.) uzupełnionym pismem z dnia 5 września 2016 r. (data wpływu 8 września 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sfinansowania pracownikom ubezpieczenia w zagranicznej podróży służbowej:

• w części dotyczącej ubezpieczenia kosztów leczenia za granicą - jest prawidłowe,
• w pozostałej części - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 czerwca 2016 r. wpłynął ww. wniosek uzupełniony pismem z dnia 5 września 2016 r. (data wpływu 8 września 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sfinansowania pracownikom ubezpieczenia w zagranicznej podróży służbowej.

We wniosku tym i w jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca, spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Polsce zajmuje się m.in. szeroko pojętą akwizycją oraz działalnością doradczą w ramach Grupy Kapitałowej. W związku ze swoją działalnością deleguje pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę w Polsce (miejsce pracy określone w umowie o pracę mieści się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej) w zagraniczne podróże służbowe na terytorium Unii Europejskiej oraz poza terytorium Unii Europejskiej. Na okres trwania tych podróży pracodawca wykupuje pracownikom polisę ubezpieczeniową (na mocy umowy ubezpieczenia Wnioskodawca jest ubezpieczającym, zaś pracownicy ubezpieczonymi). W jej ramach pracownicy mają zapewnioną ochronę, która obejmuje w szczególności koszty leczenia za granicą i assistance, ubezpieczenie od następstw nieszczęśliwych wypadków i odpowiedzialności cywilnej. Pracodawca samodzielnie pokrywa koszt ubezpieczenia (uiszcza składki ubezpieczeniowe na rzecz ubezpieczyciela), bez uprzedniego bądź następczego poniesienia wydatków z tego tytułu przez pracowników. Przedmiotowe polisy nabywane są przede wszystkim w celu zabezpieczenia się Wnioskodawcy przed ewentualnymi kosztami lub roszczeniami pieniężnymi ze strony pracowników w razie wystąpienia zdarzeń z ich udziałem.

W przesłanym uzupełnieniu wniosku wskazano, że Wnioskodawca jako pracodawca jest zobowiązany, w myśl § 19 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej, do poniesienia wydatków bądź refundacji wydatków w przypadku wystąpienia zdarzenia w postaci kosztów leczenia pracownika skierowanego do pracy za granicą. W pozostałym zakresie brak jest regulacji wprost nakładających na Wnioskodawcę taki obowiązek.

Umowy ubezpieczenia zawierane są w oparciu o stałą współpracę z firmą ubezpieczeniową, która wystawia każdorazowo polisę na danego pracownika na wniosek pracodawcy z chwilą pierwszej podróży służbowej. Umowy zawierane są bez odrębnej zgody, jednak za wiedzą konkretnego pracownika i obejmują w sposób generalny wszystkie zagraniczne wyjazdy służbowe w danym okresie. Ubezpieczenia zawierane na czas trwania podróży służbowych są dostępne dla wszystkich pracowników. Polisa ubezpieczeniowa jest odnawialna i jest zawierana na okres jednego roku. Zakres zawieranych umów (zakres zdarzeń objętych ubezpieczeniem) jest taki sam w odniesieniu do wszystkich pracowników zajmujących podobne stanowiska.

W związku z powyższym opisem – w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych – zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca działający jako płatnik jest zobowiązany do obliczania i pobrania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych w wysokości kosztu zawarcia umowy ubezpieczenia pracownika od kosztów leczenia, assistance, od następstw nieszczęśliwych wypadków i odpowiedzialności cywilnej, jako przychodu ze stosunku pracy w postaci wartości pieniężnej świadczeń w naturze tegoż pracownika, w sytuacji gdy ubezpieczenie zostało nabyte dla pracownika delegowanego w zagraniczną podróż służbową na terytorium Unii Europejskiej lub poza terytorium Unii Europejskiej?

Zdaniem Wnioskodawcy wykupienie ubezpieczenia dla pracowników na czas trwania podróży służbowej (zagranicznej) nie prowadzi do powstania po stronie ubezpieczonych przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu przepisów o PDOF, a co za tym idzie nie rodzi obowiązku pracodawcy do obliczania i pobierania zaliczek na ten podatek. Koszty ubezpieczenia delegowanych za granicę pracowników są pokrywane przez Wnioskodawcę celem zabezpieczenia się przed konsekwencjami finansowymi potencjalnych zdarzeń z uczestnictwem tychże pracowników (np. kosztów leczenia za granicą, kosztów transportu chorego do miejsca zamieszkania, roszczeń pracownika z tytułu powstania uszczerbku na zdrowiu w czasie wykonywania obowiązków służbowych). A więc koszty te nie są pokrywane w interesie pracownika, a poniesiony koszt nie wywołuje przysporzenia w jego majątku, ani nie pozwala mu uniknąć tego kosztu. W szczególności pracownik w podróży służbowej mógłby bowiem żądać od pracodawcy poniesienia kosztów np. jego leczenia czy transportu do miejsca zamieszkania.

Jako potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca powołuje interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 4 grudnia 2014 r. nr IBPBII/1/415-720/14/BJ, w której uznano, że wartość polisy ubezpieczeniowej, wykupionej przez pracodawcę, nie wlicza się do podstawy wymiaru składek ZUS pracowników. Ponadto zgodnie z interpretacją indywidualną Oddziału ZUS w L. z 1 lutego 2016 r. Wnioskodawca zwrócił się do ZUS o potwierdzenie swojego stanowiska. Organ rentowy uznał, że podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, osiągany przez pracowników u pracodawcy z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy. Wynika to z art. 18 ust. 1 i art. 20 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Wartość wykupionej przez pracodawcę polisy ubezpieczeniowej, udostępnionej w postaci nieodpłatnego świadczenia pracownikom wysłanym w zagraniczną podróż służbową na okres jej trwania nie stanowi dla pracownika przychodu z tytułu stosunku pracy (w rozumieniu przepisów o PDOF). Zgodnie z § 19 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167), w przypadku choroby powstałej podczas podróży zagranicznej pracownikowi przysługuje zwrot udokumentowanych kosztów leczenia za granicą. Ustęp drugi wspomnianego przepisu statuuje zasadę, że zwrot niezbędnych kosztów leczenia następuje ze środków pracodawcy. Wykupienie polisy ubezpieczeniowej na czas odbywanych przez pracowników podróży służbowych nie generuje po stronie pracowników przychodu, gdyż poniesienie przez pracodawcę kosztów wykupienia tej polisy zabezpiecza samego pracodawcę przed ewentualnymi, nieprzewidzianymi wydatkami (związanymi ze zwrotem na rzecz pracownika wydatków na wypadek ziszczenia się określonych w umowie ubezpieczenia okoliczności) oraz pozostałych obowiązków narzuconych na pracodawcę odrębnymi przepisami prawa. Powyższe stanowisko potwierdza także uzasadnienie wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 stycznia 2015 r. w sprawie pod sygnaturą II FSK 3295/12.

W przytoczonym w sprawie stanie faktycznym pracodawca wykupując ubezpieczenie dla swoich pracowników minimalizuje niebezpieczeństwo ponoszenia przez spółkę wysokich kosztów leczenia za granicą. W sytuacji, gdy koszty ewentualnej choroby czy wypadku za granicą zobowiązany jest ponieść pracodawca, tym bardziej nie leży w interesie pracownika wykupienie takiego ubezpieczenia we własnym zakresie. Z tego powodu pracownik otrzymując ubezpieczenie od pracodawcy zaoszczędził, bo nie musi sam ponosić wydatków związanych z ubezpieczeniem. Na podstawie art. 9 ust. 1 u.p.d.o.f. opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlega dochód, a zgodnie z art. 11 ust. 1 tej ustawy przychodem jest m.in. wartość nieodpłatnych świadczeń. NSA podkreślił, że skoro w przedstawionym stanie faktycznym pracownik nie uzyskuje przysporzenia majątkowego, nie może być mowy ani o przychodzie, ani w konsekwencji o dochodzie.

Ponadto zgodnie z orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. o sygnaturze K 7/13, przeprowadzona analiza pozwala na określenie cech istotnych kategorii „innych nieodpłatnych świadczeń", jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. Należy przyjąć, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które: po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie), po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść, po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Jeżeli więc opłacona przez pracodawcę polisa ubezpieczeniowa skutkuje jedynie zabezpieczeniem samego pracodawcy i nie zapewnia pracownikowi korzyści materialnych niezwiązanych ze stosunkiem pracy, to jej wykupienie nie powoduje po stronie pracownika powstania przychodu.

Takie wnioski wynikają m.in. z interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 4 lutego 2016 r., nr ILPB1/4511-1-1450/15-4/AMN, Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z 29 grudnia 2015 r., nr IPTPB3/4511-262/15-2/MS, a także Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z 22 lipca 2015 r., nr IBPB-2-1/4511-79/15/MK.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w części dotyczącej skutków podatkowych sfinansowania pracownikom ubezpieczenia kosztów leczenia za granicą jest prawidłowe, natomiast w pozostałej części jest nieprawidłowe.

W myśl art. 31 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych(Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Na podstawie art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy (art. 12 ust. 2 ww. ustawy).

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 ww. ustawywartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Jak stanowi natomiast art. 11 ust. 2a ww. ustawy wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne - to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu - przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13 stwierdził, że podstawowym kryterium, które powinno być stosowane przy ustalaniu, czy dane świadczenie nieodpłatne pracodawcy stanowi przychód ze stosunku pracy, jest wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia, czy to w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej, czy to w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku.

W konsekwencji uznał, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze zostały spełnione za zgodą pracownika,
• po drugie spełnione zostały w jego interesie, a nie w interesie pracodawcy i przyniosły mu korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi.

Odnosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, istotne dla rozstrzygnięcia jest zatem ustalenie m.in. czy objęcie określonych zdarzeń ubezpieczeniem następuje w interesie pracodawcy.

Jak wskazano w przedstawionym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca jako pracodawca jest zobowiązany, w myśl § 19 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej, do poniesienia wydatków bądź refundacji wydatków w przypadku wystąpienia zdarzenia w postaci kosztów leczenia pracownika za granicą. W pozostałym zakresie brak jest regulacji wprost nakładających na Wnioskodawcę taki obowiązek.

Zgodnie z § 19 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz.U. z 2013 r. poz. 167) w przypadku choroby powstałej podczas podróży zagranicznej pracownikowi przysługuje zwrot udokumentowanych niezbędnych kosztów leczenia za granicą.

Na podstawie § 19 ust. 2 ww. rozporządzenia zwrot kosztów, o których mowa w ust. 1, następuje ze środków pracodawcy, z wyjątkiem świadczeń gwarantowanych udzielonych zgodnie z przepisami o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego w Unii Europejskiej, o których mowa w art. 5 pkt 32 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz.U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.).

Stosownie do § 19 ust. 3 ww. rozporządzenia nie podlegają zwrotowi koszty zakupu leków, których nabycie za granicą nie było konieczne, koszty zabiegów chirurgii plastycznej i kosmetycznych oraz koszty nabycia protez ortopedycznych, dentystycznych lub okularów.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że Wnioskodawca finansując ubezpieczenie, którego celem jest zabezpieczenie przed ewentualnymi wydatkami związanymi ze zwrotem udokumentowanych niezbędnych kosztów leczenia za granicą, w istocie zabezpiecza siebie przed ewentualną koniecznością zwrotu z własnych środków kosztów leczenia pracownika poniesionych podczas podróży za granicą, do czego obliguje go – w przypadku pracowników – powołany wyżej § 19 rozporządzenia w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej. Poniesienie kosztu ubezpieczenia w tym zakresie jest zatem dokonywane w interesie pracodawcy.

Dlatego też, wartość zapłaconej z tego tytułu składki ubezpieczeniowej przez Wnioskodawcę nie stanowi przychodu pracownika, w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast, jak wskazano, Wnioskodawca wysyłający pracownika w podróż służbową poza granice kraju nie ma obowiązku ponoszenia wydatków bądź refundacji wydatków w przypadku wystąpienia pozostałych zdarzeń objętych ubezpieczeniem. Przy tym, sytuacja, w której składka opłacana jest przez inną osobę niż ta, w której interesie zawierana jest umowa ubezpieczenia powoduje powstanie przychodu u osoby, na rzecz której zawierana jest umowa, jest ona bowiem odstępstwem od ogólnej zasady pokrywania kosztów ubezpieczenia przez podmiot, którego interesów umowa dotyczy.

Tym samym, nie sposób uznać, że w interesie Wnioskodawcy następuje poniesienie wydatków tytułem ubezpieczenia pracowników obejmującego swoim zakresem zapewnienie assistance czy ubezpieczenia ich od następstw nieszczęśliwych wypadków i odpowiedzialności cywilnej.

Mając zatem na uwadze powyższe, wydatki poniesione przez Wnioskodawcę tytułem ubezpieczenia w pozostałym zakresie niż dotyczący zdarzeń wskazanych w § 19 ust. 1 i 2 ww. rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej, mają na celu ochronę interesów pracowników. Nie powodują uszczuplenia ich majątku, do którego musiałoby dojść, gdyby nie sfinansowanie ww. wydatków przez Wnioskodawcę, a więc stanowią dla nich przysporzenie majątkowe mające konkretny wymiar finansowy.

W konsekwencji, w tym zakresie Wnioskodawca realizuje na rzecz pracowników nieodpłatne świadczenie w rozumieniu powołanego wyżej art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym powstaje również przychód ze stosunku pracy, o którym mowa
w art. 12 ust. 1 ww. ustawy.

Reasumując, w związku z ubezpieczeniem pracownika w zagranicznej podróży służbowej, jedynie równowartość składek zapłaconych przez Wnioskodawcę tytułem sfinansowania ubezpieczenia obejmującego niezbędne koszty leczenia pracownika za granicą, do których zwrotu byłby zobligowany Wnioskodawca stosownie do § 19 ww. rozporządzenia w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej nie stanowi dla pracownika przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast równowartość składek z tytułu wykupu przez Wnioskodawcę dla pracownika ubezpieczenia w pozostałym zakresie, tj. assistance, od następstw nieszczęśliwych wypadków i odpowiedzialności cywilnej stanowi przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Wartość tych składek opłaconych za pracownika, Wnioskodawca ma obowiązek doliczyć do przychodów pracownika oraz obliczyć i pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych, według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.