2016.10.24 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP1-2/4512-1-42/16-3/AW
z 24 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 1 sierpnia 2016 r. (data wpływu 3 sierpnia 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 3 października 2016 r. (data wpływu 5 października 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stwierdzenia, że samochody osobowe są/będą wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej i w związku z tym Wnioskodawca ma/będzie miał prawo od odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego wynikającej z faktur kosztowych dotyczących ww. samochodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 sierpnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stwierdzenia, że samochody osobowe są/będą wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej i w związku z tym Wnioskodawca ma/będzie miał prawo od odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego wynikającej z faktur kosztowych dotyczących ww. samochodów. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 3 października 2016 r. o wskazanie skutków podatkowoprawnych, doprecyzowanie pytania, przedstawienie własnego stanowiska w sprawie, doprecyzowanie opisu sprawy oraz dodatkową opłatę.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością SKA prowadzi działalność przede wszystkim w zakresie towarowego transportu drogowego krajowego i międzynarodowego oraz usług agencji celnych. W przedmiocie działalności gospodarczej PKD zapisanym w umowie Spółki i zarejestrowanym w KRS, Spółka ma wynajem i dzierżawę pojazdów samochodowych (PKD 77.11). Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT.

Samochody osobowe objęte zakresem pytania są wykorzystywane do czynności opodatkowanych i zwolnionych.

Spółka w ramach prowadzonej działalności posiada oraz wynajmuje samochody osobowe, które są wykorzystywane do realizacji celów w zakresie podstawowej działalności. Sposób wykorzystania tych samochodów przez Spółkę jest określony w zasadach używania samochodów do celów służbowych, potwierdzonych prowadzoną ewidencją przebiegu pojazdu. Osoby zarządzające (reprezentant komplementariusza i prokurenta) oraz pracownicy wykorzystujący pojazd mają obowiązek dokonywania wpisów w ewidencji przebiegu pojazdu. Ewidencje przebiegu pojazdu zawierają odpowiednie dane wymagane ustawą o VAT. Informacje o tych pojazdach Spółka składa każdorazowo do Naczelnika Urzędu Skarbowego w ciągu 7 dni od dnia poniesienia pierwszego wydatku związanego z danym pojazdem.

Dodatkowo w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Spółka odpłatnie udostępnia osobom zarządzającym oraz pracownikom pojazdy do ich celów prywatnych. Odpłatne udostępnianie wskazanych pojazdów jest realizowane na podstawie umowy zawartej pomiędzy Spółką a osobą zarządzającą lub konkretnym pracownikiem Spółki przedstawiającą warunki, zasady, opłaty dotyczące korzystania z pojazdu będącego częścią samochodowej floty Spółki.

Opłaty za udostępnianie wskazanych pojazdów osobom zarządzającym oraz pracownikom Spółki do ich celów prywatnych są kalkulowane według następujących zasad:

opłaty są ustalane odrębnie dla danego modelu samochodu osobowego,
punktem wyjściowym do ustalenia opłaty jest cena za wynajem danego modelu samochodu w firmach prowadzących działalność gospodarczą w zakresie wynajmu samochodów osobowych,
w celu ustalenia ceny za 1 godzinę użytkowania do celów prywatnych Wnioskodawca mnoży opłatę za miesiąc przez 12 m-cy w roku i dzieli przez 8.760 godzin (iloczyn 24 godzin x 365 dni w roku),
wykorzystanie do celów prywatnych rocznie ustalane jest na poziomie 982,5 godzin, wartość ta wynika z poniższej kalkulacji:
- weekendy – 312 godzin (iloczyn 104 dni weekendowych w roku x 3 godziny w dniu),
- święta – 33 godziny (iloczyn 11 dni x 3 godziny),
- wakacje – 75 godzin (iloczyn 25 dni x 3 godziny),
- droga dom-biuro-dom oraz inne sprawy prywatne 2,5 godziny dziennie – 562,5 godzin (225 dni x 2,5 godziny).
W siedzibie firmy nie ma możliwości parkowania samochodów ze względu na to, że z terenu wokół siedziby firmy korzystają jeszcze inne firmy. Ogrodzenie parkingów wokół firmy spowodowałoby trudności w poruszaniu się samochodów dostawczych i osobowych, tak Spółki jak i sąsiadujących firm. Brak również możliwości skutecznego i pełnego monitoringu ze względu na różne godziny pracy i wielość kontrahentów poruszających się po ww. terenie. W związku z powyższym podjęto decyzję, że samochody będą garażowane/parkowane w miejscu zamieszkania osób zarządzających i pracowników.
iloczyn wartości z punktu 4 (982,5 godzin) i stawki godzinowej wyliczonej wg punktu 3, stanowi roczną wartość opłat z tytułu udostępniania pracownikowi danego rodzaju samochodu do jego celów prywatnych,
wartość z punktu 5 podzielona przez 12 (miesięcy) stanowi wysokość opłaty miesięcznej. Wartość miesięcznej opłaty obliczona zgodnie z powyższą metodologią stanowi podstawę opodatkowania podatkiem VAT.

Samochody będące własnością Spółki oraz wynajmowane przez Spółkę, o których mowa we wniosku, są wykorzystywane na dwa sposoby: 1) w czasie wykonywania przez osoby zarządzające oraz pracowników swoich obowiązków służbowych związanych z działalnością gospodarczą Spółki – jako samochody wykorzystywane bezpośrednio do działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę oraz 2) w czasie, w którym osoby zarządzające oraz pracownicy nie będą wykonywali swoich obowiązków służbowych związanych z działalnością gospodarczą Spółki, samochody będą odpłatnie udostępniane osobom zarządzającym i pracownikom. W związku z powyższym samochody będą odpłatnie udostępniane osobom zarządzającym oraz pracownikom zawsze, kiedy ww. osoby nie będą wykonywały swoich obowiązków służbowych wynikających z działalności gospodarczej Spółki. Warunki, zasady i opłaty dotyczące korzystania z samochodów osobowych są określane w umowach. Sposób wykorzystania tych samochodów przez Spółkę jest określony w zasadach używania samochodów do celów służbowych potwierdzonych prowadzoną ewidencją przebiegu pojazdu. Osoby zarządzające i pracownicy wykorzystujący pojazd mają obowiązek dokonywania wpisów w ewidencji przebiegu pojazdów. Ewidencje przebiegu pojazdów zawierają odpowiednie dane wymagane ustawą o VAT.

Spółka monitoruje ilość zużytego paliwa. Spółka nie planuje montowania w samochodach osobowych GPS. Zarząd Spółki zgodnie z regulaminem wskazuje osoby zarządzające samochodami osobowymi.

Zdaniem Spółki, w przypadku samochodów osobowych wykorzystywanych przez nią w prowadzonej działalności gospodarczej, które są dodatkowo odpłatnie udostępniane na rzecz osób zarządzających oraz własnych pracowników, należy uznać, że samochody takie są wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej Spółki, zgodnie z art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a ustawy o VAT.

W związku z powyższym Spółka będzie mogła odliczać 100% podatku VAT naliczonego – wynikającego z faktur kosztowych dotyczących ww. samochodów osobowych – z podatkiem należnym za poszczególne okresy. Jednocześnie w deklaracjach VAT będzie ujęty podatek VAT należny wynikający z faktur VAT za korzystanie przez osoby zarządzające i pracowników do celów prywatnych z samochodów Spółki. Korzystanie z samochodów osobowych Spółki uznawane jest za usługę na rzecz tych osób i w związku z powyższym ww. osoby obciążane są fakturami zgodnie z podpisanymi umowami.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w przypadku samochodów osobowych wykorzystywanych przez Spółkę w prowadzeniu działalności gospodarczej, które są dodatkowo odpłatnie udostępniane na rzecz osób zarządzających oraz własnych pracowników należy uznać, że samochody te są wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej Spółki zgodnie z art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług?
Czy w związku z powyższym, Spółka będzie mogła odliczyć 100% podatku VAT naliczonego (wynikającego z faktur kosztowych dotyczących ww. samochodów) od podatku należnego?

Zdaniem Wnioskodawcy, samochody osobowe wykorzystywane do działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę, które dodatkowo są odpłatnie wynajmowane do celów prywatnych osób zarządzających oraz własnych pracowników, są wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej Spółki, zgodnie z art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a ustawy o VAT, i w związku z powyższym Spółce przysługuje pełne prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Wg art. 86a ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikająca z faktur otrzymanych przez Spółkę z tyt. nabycia towarów i usług. Przy czym art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a ustawy o VAT przewiduje wyłączenie ogólnej zasady wynikającej z art. 86a ust. 1 ustawy o VAT w zakresie odliczenia podatku naliczonego związanego z wydatkami dotyczącymi pojazdów samochodowych w sytuacji, gdy dany pojazd samochodowy jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

Zgodnie z art. 86a ust. 4 ustawy o VAT, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, m.in. jeżeli sposób wykorzystania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą.

W Spółce pojazdy samochodowe są w przeważającym stopniu wykorzystywane w celu realizacji zadań stanowiących działalność podstawową Spółki – związane z funkcjonowaniem Spółki, ponadto są one odpłatnie udostępniane osobom zarządzającym oraz pracownikom do ich celów prywatnych za stosowną opłatą, skalkulowaną w opisany – w niniejszym wniosku – sposób.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Wg art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę w jakiej dokonano czynności prawnej.

Zgodnie z powyższym ustawa o VAT wskazuje jako usługę każde świadczenie, które nie stanowi dostawy w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT. Usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. Opodatkowaniu podlega określona czynność, gdy jest wykonywana w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego odbiorcę beneficjenta tej czynności. Ponadto konieczne jest istnienie związku pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności, aby można było powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Podsumowując, następujące warunki muszą zaistnieć łącznie, aby dana transakcja niebędąca dostawą towarów, stanowiła świadczenie usług podlegających opodatkowaniem podatkiem VAT: 1) zaistnienie samego świadczenia, 2) świadczenie musi być wykonane na czyjąś rzecz, 3) świadczenie musi mieć charakter odpłatny.

Należy stwierdzić, że zachodzą wszystkie przesłanki istotne z punktu widzenia przepisów ustawy o VAT, tj. wykonanie usługi na rzecz określonego podmiotu za wynagrodzeniem, stanowiącym ekwiwalent wykonanego świadczenia dla uznania odpłatnego udostępnienia samochodów osobowych przez Spółkę na rzecz osób zarządzających oraz pracowników jako odpłatne świadczenie usług. W opisanym zdarzeniu wystąpi świadczenie, którego bezpośrednim konsumentem będzie osoba zarządzająca oraz pracownik Spółki – odbiorca świadczenia odnoszący korzyść. Świadczeniem będzie udostępnianie wskazanych samochodów osobowych przez Spółkę. Wnoszone przez osoby zarządzające oraz pracowników opłaty za korzystanie ze wskazanych samochodów osobowych będą stanowić wynagrodzenie Spółki. W związku z powyższym odpłatne udostępnienie samochodów osobowych przez Spółkę osobom zarządzającym oraz pracownikom na ich cele prywatne będzie stanowiło odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, a więc czynność podlegającą opodatkowaniu.

Ustawa o VAT w art. 15 ust. 2 przedstawia w następujący sposób definicję działalności gospodarczej:

„Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych”.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że odpłatne udostępnianie samochodów osobowych przez Spółkę na rzecz osób zarządzających oraz pracowników jest realizowane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Reasumując należy stwierdzić, że w przypadku samochodów osobowych wykorzystywanych do celów związanych z funkcjonowaniem Spółki, które są dodatkowo odpłatnie udostępniane na rzecz osób zarządzających oraz na rzecz własnych pracowników, należy uznać, że samochody takie będą wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej Spółki zgodnie z art. 86a ust. 3 pkt 1 lit a ustawy o VAT.

Zgodnie z powyższym, Spółka może odliczyć 100% podatku VAT naliczonego od podatku należnego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Jak wynika z powołanych przepisów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Ponadto, w treści art. 88 ustawy ustawodawca wskazał przypadki, w odniesieniu do których nie stosuje się obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego oraz przypadki, w których faktury i dokumenty celne nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Powyższe oznacza, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze, jednak transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Natomiast, w myśl art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Zgodnie z powyższą regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Jak wynika z ww. przepisów, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Na mocy art. 86a ust. 1 ustawy, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku:

wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika;
należnego z tytułu:
1. świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 podatnikiem jest ich usługobiorca,
2. dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 podatnikiem jest ich nabywca,
3. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;
należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a;
wynikającej z otrzymanego dokumentu celnego, deklaracji importowej w przypadku, o którym mowa w art. 33b, oraz z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34.

Stosownie do art. 86a ust. 2 ustawy, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

Zatem zgodnie z ww. regulacjami podatnikowi przysługuje ograniczone do 50% prawo do odliczenia podatku w odniesieniu do wszystkich wydatków związanych z pojazdami samochodowymi przeznaczonymi do użytku „mieszanego”.

Dla celów stosowania tego ograniczenia za wykorzystywanie „mieszane” należy rozumieć, że w odniesieniu do pojazdu wykorzystywanego w działalności gospodarczej istnieje możliwość jego użycia również do celów niezwiązanych z tą działalnością np. do celów prywatnych. Wystarczy przy tym możliwość nawet tylko jednorazowego użycia pojazdu do celów prywatnych, aby uznać, że pojazd może być wykorzystywany w sposób „mieszany”.

Nie jest przy tym istotny moment, w którym użycie to ma miejsce podczas całego okresu użytkowania przez podatnika danego pojazdu, żeby uznać ten pojazd za wykorzystywany do celów „mieszanych”.

Od zasady wynikającej z art. 86a ust. 1 i ust. 2 ustawy występują jednakże wyjątki.

W świetle art. 86a ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
1. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
2. konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

Na mocy art. 86a ust. 4 ustawy, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

W myśl art. 86a ust. 5 ustawy, warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych:

przeznaczonych wyłącznie do:
1. odprzedaży,
2. sprzedaży, w przypadku pojazdów wytworzonych przez podatnika,
3. oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze
– jeżeli odprzedaż, sprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie tych pojazdów stanowi przedmiot działalności podatnika;
w odniesieniu do których:
1. kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych podatnik oblicza zgodnie z ust. 1 lub
2. podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych.

Ponadto należy wskazać, że od dnia 1 kwietnia 2014 r. obowiązuje art. 2 pkt 34 ustawy, który stanowi, że przez pojazdy samochodowe rozumie się pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137, z późn. zm.), przez pojazd samochodowy rozumie się pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h; określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego.

Natomiast art. 2 pkt 40 ww. ustawy wskazuje, że samochodem osobowym jest pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą oraz ich bagażu.

W powołanych wyżej przepisach art. 86a ustawy ustawodawca zawarł szczególne uregulowania dotyczące określenia wysokości przysługującej do odliczenia kwoty podatku naliczonego. Taka konstrukcja oznacza, że w sytuacji, gdy znajdzie zastosowanie szczególne uregulowanie zawarte w art. 86a ust. 1 ustawy, wówczas podatnik może skorzystać jedynie z ograniczonego prawa do odliczenia podatku naliczonego. Jeżeli jednak przepis art. 86a ust. 1 ustawy nie znajdzie zastosowania (vide: art. 86a ust. 3 ustawy), wówczas znajdą zastosowanie ogólne uregulowania zawarte w art. 86 ustawy.

Należy zauważyć, że przepis art. 86a ust. 4 ustawy wskazuje na istnienie dwóch grup pojazdów samochodowych uznawanych za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

W pierwszej grupie (zgodnie z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy) mieszczą się pojazdy, których konstrukcja wskazuje na ich przeznaczenie z reguły do użytku prywatnego, jednakże pojazdy te mogą być także wykorzystywane w działalności gospodarczej (np. samochód osobowy, motocykl). Z tych też względów – dla celów pełnego odliczania VAT – fakt wykorzystywania ich wyłącznie do działalności gospodarczej musi być rozpatrywany w kategoriach obiektywnych. W konsekwencji, w celu dokonania pełnego odliczenia podatku VAT muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki:

sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania wyklucza ich użycie do celów prywatnych,
wykluczenie użytku prywatnego musi zostać potwierdzone prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu.

W drugiej grupie pojazdów uznawanych za wykorzystywane wyłącznie w działalności gospodarczej (zgodnie z art. 86a ust. 4 pkt 2 ustawy) mieszczą się natomiast pojazdy samochodowe, których konstrukcja wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne. Jednakże w tej grupie pojazdów nie ma samochodów osobowych.

Podkreśla się, że obowiązek prowadzenia ewidencji przebiegu dla pojazdów wskazanych w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy został wyłączony jedynie w przypadkach wskazanych w art. 86a ust. 5 ustawy.

Przy czym użycie w art. 86a ust. 5 ustawy wyrazu „wyłącznie” wskazuje, że zwolnienie z obowiązku prowadzenia ewidencji nie obejmuje sytuacji, gdy pojazdy są wykorzystywane – choćby przejściowo – do innych celów (np. jazda próbna, użytek służbowy podatnika itp.). Zatem w odniesieniu do pojazdu, który np. jest przeznaczony do oddania w odpłatny najem, ale przed jego dokonaniem jest wykorzystywany przez podatnika jako pojazd demonstracyjny, nie może być zastosowane zwolnienie z obowiązku prowadzenia ewidencji. Ewidencja dla tego rodzaju pojazdów (jeśli nie jest to pojazd obiektywnie wykorzystywany wyłącznie w działalności gospodarczej) musi być prowadzona i powinna zawierać wskazane w przepisach elementy.

Ewidencja przebiegu pojazdu jest prowadzona od dnia rozpoczęcia wykorzystywania pojazdu samochodowego wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika do dnia zakończenia wykorzystywania tego pojazdu wyłącznie do tej działalności – art. 86a ust. 6 ustawy.

W świetle art. 86a ust. 7 ustawy, ewidencja przebiegu pojazdu powinna zawierać:

numer rejestracyjny pojazdu samochodowego;
dzień rozpoczęcia i zakończenia prowadzenia ewidencji;
stan licznika przebiegu pojazdu samochodowego na dzień rozpoczęcia prowadzenia ewidencji, na koniec każdego okresu rozliczeniowego oraz na dzień zakończenia prowadzenia ewidencji;
wpis osoby kierującej pojazdem samochodowym dotyczący każdego wykorzystania tego pojazdu, obejmujący:
1. kolejny numer wpisu,
2. datę i cel wyjazdu,
3. opis trasy (skąd – dokąd),
4. liczbę przejechanych kilometrów,
5. imię i nazwisko osoby kierującej pojazdem
– potwierdzony przez podatnika na koniec każdego okresu rozliczeniowego w zakresie autentyczności wpisu osoby kierującej pojazdem, jeżeli nie jest ona podatnikiem;
liczbę przejechanych kilometrów na koniec każdego okresu rozliczeniowego oraz na dzień zakończenia prowadzenia ewidencji.

Podatnicy wykorzystujący wyłącznie do działalności gospodarczej pojazdy samochodowe, dla których są obowiązani prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu, mają obowiązek złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego informację o tych pojazdach w terminie 7 dni od dnia, w którym poniosą pierwszy wydatek związany z tymi pojazdami (art. 86a ust. 12 ustawy).

Przez „poniesienie wydatku” należy rozumieć dokonanie wpłaty zaliczki na poczet zakupu towaru czy usługi lub też nabycie towaru czy usługi, w zależności od tego która z tych sytuacji wystąpiła jako pierwsza.

Na mocy art. 86a ust. 13 ustawy, w przypadku niezłożenia w terminie informacji, o której mowa w ust. 12, uznaje się, że pojazd samochodowy jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika dopiero od dnia jej złożenia.

Z danych przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca, będący zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT, w przedmiocie działalności gospodarczej PKD zapisanym w umowie i zarejestrowanym w KRS, Spółka ma m.in. wynajem i dzierżawę pojazdów samochodowych.

Samochody osobowe objęte zakresem pytania są wykorzystywane do czynności opodatkowanych i zwolnionych.

Spółka w ramach prowadzonej działalności posiada oraz wynajmuje samochody osobowe, które są wykorzystywane do realizacji celów w zakresie podstawowej działalności. Sposób wykorzystania tych samochodów przez Spółkę jest określony w zasadach używania samochodów do celów służbowych, potwierdzonych prowadzoną ewidencją przebiegu pojazdu. Osoby zarządzające (reprezentant komplementariusza i prokurenta) oraz pracownicy wykorzystujący pojazd mają obowiązek dokonywania wpisów w ewidencji przebiegu pojazdu. Informacje o tych pojazdach Spółka składa każdorazowo do Naczelnika Urzędu Skarbowego w ciągu 7 dni od dnia poniesienia pierwszego wydatku związanego z danym pojazdem.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Spółka odpłatnie udostępnia osobom zarządzającym oraz pracownikom pojazdy do ich celów prywatnych. Odpłatne udostępnianie wskazanych pojazdów jest realizowane na podstawie umowy zawartej pomiędzy Spółką a osobą zarządzającą lub konkretnym pracownikiem Spółki przedstawiającą warunki, zasady, opłaty dotyczące korzystania z pojazdu będącego częścią samochodowej floty Spółki.

Opłaty za udostępnianie wskazanych pojazdów są ustalane odrębnie dla danego modelu samochodu osobowego. Wnioskodawca wskazał, że jedynie punktem wyjściowym do ustalenia opłaty jest cena za wynajem danego modelu samochodu w firmach prowadzących działalność gospodarczą w zakresie wynajmu samochodów osobowych.

Wnioskodawca wskazał, że w siedzibie firmy nie ma możliwości parkowania samochodów ze względu na to, że z terenu wokół siedziby firmy korzystają jeszcze inne firmy. Ogrodzenie parkingów wokół firmy spowodowałoby trudności w poruszaniu się samochodów dostawczych i osobowych, tak Spółki jak i sąsiadujących firm. Brak również możliwości skutecznego i pełnego monitoringu ze względu na różne godziny pracy i wielość kontrahentów poruszających się po ww. terenie. W związku z powyższym podjęto decyzję, że samochody będą garażowane/parkowane w miejscu zamieszkania osób zarządzających i pracowników.

Korzystanie z samochodów osobowych Spółki uznawane jest za usługę na rzecz tych osób i w związku z powyższym ww. osoby obciążane są fakturami zgodnie z podpisanymi umowami. Spółka monitoruje ilość zużytego paliwa. Spółka nie planuje montowania w samochodach osobowych GPS.

Na tle powyższego opisu sprawy Zainteresowany powziął wątpliwości w zakresie stwierdzenia, że samochody osobowe są/będą wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej i w związku z tym Wnioskodawca ma/będzie miał prawo od odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego wynikającej z faktur kosztowych dotyczących ww. samochodów.

Kluczową rolę w rozwiązaniu przedstawionego we wniosku problemu odgrywa przepis art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a w związku z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy. Z treści tych przepisów wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia 100% kwoty podatku naliczonego zawartego w fakturach dotyczących wydatków związanych z nabyciem pojazdów samochodowych oraz wydatków związanych z ich eksploatacją w sytuacji, gdy pojazdy te są wykorzystywane wyłącznie do celów prowadzenia działalności gospodarczej, do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Jednak dla celów pełnego odliczania VAT fakt wykorzystywania ww. samochodów wyłącznie do działalności musi być rozpatrywany w kategoriach obiektywnych. W celu dokonania pełnego odliczenia podatku VAT muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki, tj. sposób wykorzystania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza w ustalonych przez niego zasadach ich używania wyklucza ich użycie do celów prywatnych oraz wykluczenie użytku prywatnego musi zostać potwierdzone prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu.

Wskazać należy, że przepisy ustawy nie określają w jaki sposób podatnik ma zapewnić w przedsiębiorstwie wyeliminowanie użytku prywatnego używanych w nim pojazdów samochodowych dla celów pełnego odliczenia podatku naliczonego. Działania te muszą być dostosowane do specyfiki działalności przedsiębiorstwa i sposobu używania dla jego celów pojazdów. Określone przez podatnika zasady używania pojazdów muszą obiektywnie potwierdzać, że pojazd jest wykorzystywany wyłącznie w działalności gospodarczej i nie ma możliwości prywatnego użytku tych pojazdów. Przy czym użytek prywatny należy postrzegać w kategoriach potencjalnej, a nie faktycznej możliwości użytku pojazdu do celów prywatnych.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy prawne należy wskazać, że Wnioskodawca stworzył zasady, które nie wykluczają użycia przez osoby zarządzające i pracowników Spółki samochodów do celów niezwiązanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. Wynika to przede wszystkim z faktu, że ww. osoby po zakończeniu obowiązków służbowych garażują/parkują przedmiotowe samochody poza siedzibą firmy, tj. w miejscu własnego zamieszkania. Powyższe powoduje, że pojazdy te mogą być wykorzystywane do celów prywatnych. Ponadto pojazdy samochodowe są wynajmowane – osobom zarządzającym i pracownikom Spółki korzystającym z nich w ramach obowiązków służbowych – w weekendy, święta, wakacje oraz w związku z drogą dom-biuro-dom, a także innymi sprawami prywatnymi. Takie spektrum wykorzystania ww. samochodów osobowych powoduje, że wymogi wynikające z przepisów warunkujących prawo do odliczenia pełnej kwoty podatku VAT nie są/nie będą spełnione.

Faktem jest, że zarówno używanie samochodów przez osoby zarządzające oraz pracowników do świadczenia pracy na rzecz Spółki, jak i wynajem samochodów tym osobom stanowi niewątpliwie wykorzystywanie pojazdów do działalności gospodarczej. Jednakże aby Wnioskodawca mógł skorzystać z prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego związanego z tymi samochodami, powinien ww. samochody np. oddawać wyłącznie w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, bez prawa wykorzystywania ich w inny sposób przez pracowników w prowadzonej działalności.

Natomiast taki sposób użytkowania danych samochodów, jaki przedstawiła Spółka, nie wyklucza możliwości wykorzystania ww. pojazdów do celów prywatnych również poza umową najmu. Ta sama osoba – co do zasady – będzie bowiem mogła użytkować samochód do celów służbowych, jak i osobistych – prywatnych.

Wykorzystywanie samochodów przez osoby zarządzające i pracowników w celu realizacji ich obowiązków oraz udostępnienie tych samych samochodów tym osobom do wykorzystania w celach prywatnych nie pozwala na stworzenie jasnych i przejrzystych zasad, z których wynikałby brak możliwości użycia samochodów do celów prywatnych w czasie wykorzystywania ich do wykonywania obowiązków służbowych. Z uwagi na to, że samochody są wykorzystywane do celów prywatnych osób zarządzających i pracowników Wnioskodawcy, Zainteresowany nie ma obiektywnych możliwości wyeliminowania ich użycia w takim celu również w czasie, kiedy powinny być wykorzystywane wyłącznie do wykonywania obowiązków na rzecz Spółki.

Zatem, zdaniem tut. Organu, w okolicznościach przedstawionych we wniosku nie można obiektywnie stwierdzić, że ww. samochody osobowe są/będą wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej oraz że przyjęte przez Wnioskodawcę zasady ich użytkowania wykluczają możliwość ich użycia w celach prywatnych użytkowników. Opisane zasady wykorzystania pojazdów służbowych przez osoby zarządzające oraz pracowników w celu realizacji obowiązków służbowych, w zestawieniu z udostępnianiem tych samych samochodów ww. osobom do wykorzystania w celach prywatnych, nie pozwalają na stworzenie jasnych i przejrzystych zasad, z których wynikałby brak możliwości użycia tych samochodów do celów prywatnych w czasie wykorzystywania ich do wykonywania obowiązków służbowych.

Wnioskodawca wskazał co prawda, że wprowadził zasady używania samochodów do celów służbowych potwierdzone prowadzoną ewidencją przebiegu pojazdu. Jednak z opisu zawartego we wniosku wynika, że nadzór polega głównie na dokonywaniu wpisów w ww. ewidencji przez użytkowników samochodów. Jednocześnie Wnioskodawca poinformował, że nie planuje montowania w samochodach GPS. Zatem w tej sytuacji należy uznać, że Wnioskodawca nie przewiduje jakiejkolwiek innej niż prowadzenie ewidencji przebiegu pojazdu, kontroli użytkowanych samochodów. W związku z powyższym brak jest rygorystycznych procedur uniemożliwiających osobom zarządzającym i pracownikom korzystanie z samochodów do celów prywatnych. Taki użytek jest natomiast możliwy m.in. z uwagi na sposób przechowywania tych pojazdów po zakończeniu obowiązków służbowych – w miejscu zamieszkania ww. osób, czyli poza siedzibą firmy. Tym samym ustalone przez Spółkę zasady używania pojazdów będą przewidywały ich użycie do celów mieszanych.

Należy przy tym zauważyć, że obowiązek prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu jest jedynie potwierdzeniem sposobu użytkowania pojazdu samochodowego do celów związanych wyłącznie z działalnością gospodarczą i ma na celu udokumentować taki sposób użytkowania. Jednakże prowadzenie takiej ewidencji – bez dodatkowych procedur – nie gwarantuje i nie potwierdza tego, że samochód wykorzystywany jest wyłącznie do celów związanych z działalnością gospodarczą.

Aby Wnioskodawca mógł skorzystać z prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego związanego z kosztami eksploatacyjnymi, powinien ww. samochody np. oddać wyłącznie w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, bez prawa wykorzystywania ich w inny sposób (przez osoby zarządzające i pracowników) w prowadzonej działalności. Natomiast wykorzystywanie samochodów przez ww. osoby do realizacji obowiązków i jednocześnie ich wynajęcie tym osobom bez jednoznacznego określenia dostatecznie precyzyjnych i rygorystycznych metod, które uniemożliwiałyby wykorzystanie samochodów przez osoby zarządzające i pracowników powoduje, że samochody nie są/nie będą wykorzystywane wyłącznie na cele działalności gospodarczej.

W ocenie tut. Organu proponowane przez Spółkę rozwiązanie polegające na udostępnianiu osobom zarządzającym i pracownikom samochodów osobowych w celu ich wykorzystywania jednocześnie do celów służbowych oraz udostępnianie ich w oparciu o umowę najmu do celów prywatnych, przy jednoczesnym garażowaniu/parkowaniu tych pojazdów – po godzinach pracy – w miejscu zamieszkania ww. osób, tj. poza siedzibą firmy, nie stwarza/nie będzie stwarzał gwarancji wykorzystania samochodów wyłącznie do działalności gospodarczej w rozumieniu art. 86a ust. 4 ustawy.

Biorąc pod uwagę opis sprawy oraz powołane przepisy należy stwierdzić, że podjęte przez Wnioskodawcę działania nie spełniają/nie będą spełniały warunków określonych w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy, a tym samym nie jest/nie będzie wypełniona hipoteza przepisu art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a ustawy.

W konsekwencji Wnioskodawca nie ma/nie będzie miał prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego od wydatków związanych z eksploatacją tych pojazdów. Zatem Zainteresowany będzie mógł dokonywać obniżenia kwoty podatku należnego jedynie w wysokości 50% kwoty podatku naliczonego od wydatków związanych z tymi samochodami.

Podsumowując, w przypadku samochodów osobowych wykorzystywanych przez Spółkę w prowadzeniu działalności gospodarczej, które są dodatkowo odpłatnie udostępniane na rzecz osób zarządzających oraz własnych pracowników należy stwierdzić, że samochody te nie są/nie będą wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej Spółki, w rozumieniu art. 86a ust. 4 ustawy, a zatem nie jest/nie będzie spełniona przesłanka wynikająca z art. 86a ust. 3 pkt 1 ustawy.

W rozpatrywanej sprawie należy wskazać, że przedmiotowe samochody osobowe – jak poinformował Wnioskodawca – są wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej zarówno do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, jak i do czynności zwolnionych od tego podatku.

Zatem z uwagi na przedstawiony opis sprawy, należy przeanalizować czy w tej sytuacji Wnioskodawcy przysługuje/będzie przysługiwało prawo do odliczenia 50% podatku naliczonego wynikającego z faktur kosztowych dotyczących samochodów osobowych, zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy.

W przypadkach gdy podatnik w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wykonuje czynności uprawniające do odliczenia podatku VAT i nieuprawniające do tego odliczenia, zastosowanie znajduje przepis art. 90 ustawy, który ma na celu określenie wartości podatku naliczonego, służącego wyłącznie czynnościom opodatkowanym podatkiem od towarów i usług, z pominięciem tej części podatku naliczonego, w jakiej nabyte towary i usługi będą wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności zwolnionych od podatku.

W tym miejscu należy podkreślić, że przepisy dotyczące zasad odliczania częściowego, zawarte w art. 90 ustawy, znajdują zastosowanie wyłącznie w odniesieniu do ww. czynności wykonywanych w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy. A zatem dotyczą czynności podlegających opodatkowaniu. Natomiast nie dotyczą czynności, których wykonanie nie powoduje konsekwencji podatkowych, gdyż nie podlegają one przepisom ustawy.

I tak, w myśl art. 90 ust. 1 ustawy, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Zgodnie z art. 90 ust. 2 ustawy, jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w art. 90 ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.

W świetle art. 90 ust. 3 ustawy, proporcję, o której mowa w ust. 2, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

Zatem, dokonując analizy cytowanych wyżej przepisów należy stwierdzić, że na podstawie art. 90 ust. 1 ustawy, występuje obowiązek wyodrębnienia podatku naliczonego związanego z czynnościami, w stosunku do których przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego oraz kwot podatku naliczonego związanego z czynnościami w związku z którymi takie prawo nie przysługuje.

Natomiast w sytuacji, gdy nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot podatku związanego z czynnościami, w stosunku do których przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego oraz kwot podatku naliczonego związanego z czynnościami w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do proporcjonalnego rozliczenia podatku naliczonego, zgodnie z art. 90 ust. 2 ustawy.

Przepisy art. 90 ustawy stanowią, że obliczając podatek naliczony od zakupów mieszanych (tj. związanych jednocześnie z czynnościami opodatkowanymi i zwolnionymi) należy czynić to w dwóch etapach:

wstępnie odliczyć podatek naliczony według wskaźnika określonego na podstawie sprzedaży z poprzedniego roku, albo wskaźnika ustalonego w formie prognozy ustalonej z naczelnikiem urzędu skarbowego;
po zakończeniu roku, na podstawie rzeczywistych obrotów osiągniętych w danym roku, podatnik będzie zobowiązany do obliczenia proporcji ostatecznej, która służy ustaleniu wysokości korekty podatku naliczonego.

Kwota podatku naliczonego do odliczenia ustalona na podstawie proporcji wyliczonej przy zastosowaniu powyższych zasad, nie jest jednak ostateczna.

Powyższe przepisy dowodzą, że w sytuacji, gdy poniesione wydatki związane z pojazdami służą czynnościom opodatkowanym podatkiem VAT i zwolnionym od tego podatku, tzw. „wydatkom mieszanym”, a podatnik nie ma możliwości faktycznego wyodrębnienia kwoty podatku naliczonego do poszczególnych czynności, to ma on prawo do częściowego obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktur dokumentujących ww. wydatki, w oparciu o proporcję, o której mowa w art. 90 ustawy. Przy czym kwotą przyjmowaną do proporcji powinna być kwota 50% kwoty podatku naliczonego, o której mowa w art. 86a ust. 1 ustawy.

Jak wskazano powyżej w sytuacji przedstawionej we wniosku, kwotę podatku naliczonego stanowi/będzie stanowił nie cały wykazany na fakturach podatek naliczony, lecz tylko 50% powyższego podatku związanego z wydatkami poniesionymi na przedmiotowe pojazdy.

Zatem jeżeli istnieje/będzie istniała możliwość przyporządkowania wydatków związanych z samochodami osobowymi do poszczególnych rodzajów czynności, tj. opodatkowanych podatkiem VAT i zwolnionych od podatku, to Wnioskodawca – zgodnie z art. 86 ust. 1 w związku z art. 86a ust. 1 ustawy – ma/będzie miał możliwość odliczenia podatku naliczonego w wysokości stanowiącej 50% kwoty podatku naliczonego przyporządkowanej do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Natomiast Wnioskodawcy nie przysługuje/nie będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w części, w jakiej poniesione wydatki służą/będą służyły do wykonywania czynności zwolnionych od podatku VAT.

W sytuacji natomiast gdy Wnioskodawca nie ma/nie będzie miał możliwości określenia kwot podatku naliczonego związanego z czynnościami opodatkowanymi i z czynnościami zwolnionymi, to podatek naliczony podlegający odliczeniu w związku z wydatkami dotyczącymi samochodów powinien zostać obliczony według wzoru: kwota podatku na fakturach kosztowych x 50% x wskaźnik proporcji.

W konsekwencji, w przypadku wydatków związanych samochodami osobowymi wykorzystywanymi do działalności gospodarczej do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług i zwolnionych od tego podatku – oprócz ograniczenia zawartego w art. 86a ust. 1 ustawy – Wnioskodawca jest/będzie zobowiązany do nałożenia dodatkowego ograniczenia, wynikającego z ogólnej zasady wyrażonej w art. 90 ust. 2 ustawy (odliczenie wg proporcji sprzedaży).

Podsumowując, Spółka nie ma/nie będzie miała prawa do odliczenia 100% podatku VAT naliczonego wynikającego z faktur kosztowych dotyczących ww. samochodów od podatku należnego.

Interpretacja dotyczy:

zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,
zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje ponadto, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we własnym stanowisku w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, które nie zostały objęte pytaniem – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14n pkt 2 Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin