INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 09.03.2012 r. (data wpływu 15.03.2012. r.) uzupełnione pismem z dnia 16.04.2012 r. (data nadania 16.04.2012 r., data wpływu 20.04.2012 r.) na wezwanie z dnia 05.04.2012 r. (data nadania 05.04.2012 r., data doręczenia 13.04.2012 r.) Nr IPPB4/415-220/12-2/SP o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15.03.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Z uwagi na braki formalne, pismem Nr IPPB4/415-220/12-2/SP z dnia 05.04.2012 r. (data nadania 05.04.2012 r., data doręczenia 13.04.2012 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego.

Pismem z dnia 16.04.2012 r. (data nadania 16.04.2012 r., data wpływu 20.04.2012 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest firmą budowlaną, podmiotem czeskim i ma siedzibę w Republice Czeskiej. Od roku 2009 istnieje na terenie Polski jej oddział zagranicznego przedsiębiorcy, który ma siedzibę w K. i za pośrednictwem którego przeprowadza swoją działalność – m.in. roboty budowlane na terenie Polski. Dla oddziału w Polsce jest prowadzona odrębna księgowość. Spółka podpisała kontrakt na roboty budowlane i realizuje je za pośrednictwem własnych pracowników. Prace te są wykonywane na odcinku kolejowym C. – B. – T. (zatem właściwym urzędem skarbowym jest Urząd Skarbowy w G.,). Pracownicy są oddelegowani do Polski i będą na budowie mniej niż 183 dni łącznie podczas każdego dwunastomiesięcznego okresu.

Pracownicy mają miejsce zamieszkania w Republice Czeskiej lub w Republice Słowackiej i są zatrudniani w spółce czeskiej na podstawie umów o pracę. Wynagrodzenia są i będą wypłacane w Republice Czeskiej. Wynagrodzenia danych pracowników są przeksięgowywane do kosztów oddziału zagranicznego przedsiębiorcy – oddziału w Polsce – jako koszty uzyskania przychodu. Wynagrodzenia pracowników oddelegowanych do pracy w Polsce są ponoszone przez zagraniczny oddział Wnioskodawcy, tj. oddział w Polsce. Przychody uzyskiwane przez oddział jak i koszty oddelegowanych pracowników rozliczane są w Polsce.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

W którym państwie mają być odprowadzane podatki dochodowe osób fizycznych – w Republice Czeskiej lub w Rzeczypospolitej Polskiej...

Zdaniem Wnioskodawcy, w rozumieniu umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej i Rządem Republiki Czeskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku sporządzonej dnia 24 czerwca 1993 r. art. 15 – Praca najemna – punktu 2, nie są spełnione wszystkie warunki wymienione pod literami a), b) i c). Albowiem wynagrodzenia następnie przeksięgowane do kosztów oddziału są ponoszone przez zakład, stałą placówkę, który czeski podmiot posiada w Polsce. Zatem nie jest spełniony warunek litery c) punktu 2 Artykułu 15 umowy.

W związku z powyższym pracownicy Wnioskodawcy są winni (za pośrednictwem swojego pracodawcy, tj. spółki czeskiej) odprowadzać podatek dochodowy do Urzędu Skarbowego w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Stosownie do art. 3 ust. 2a ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się m. in., dochody (przychody) z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia (art. 3 ust. 2b pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Przepis art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, Wnioskodawca jest firmą budowlaną, podmiotem czeskim i ma siedzibę w Republice Czeskiej. Spółka podpisała kontrakt na roboty budowlane i realizuje je za pośrednictwem własnych pracowników. Pracownicy oddelegowani do Polski będą przebywać na budowie mniej niż 183 dni łącznie podczas każdego dwunastomiesięcznego okresu. Oddelegowani pracownicy mają miejsce zamieszkania w Republice Czeskiej lub w Republice Słowackiej.

Zatem w przedmiotowej sprawie będą miały zastosowanie przepisy umowy polsko-czeskiej i umowy polsko-słowackiej, gdyż w przypadku osiągania przychodów z pracy najemnej kwestie ich opodatkowania należy rozpatrywać w oparciu o przepisy umowy zawartej między krajem, w którym pracownik ma miejsce zamieszkania a krajem, w którym praca jest wykonywana.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Czeskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Warszawie dnia 24.06.1993 r. (Dz. U. z 1994 r. Nr 47, poz. 189), z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18 i 19, płace, uposażenia i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Natomiast, w myśl art. 15 ust. 2 ww. umowy, bez względu na postanowienia ustępu 1, wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli zostaną spełnione wszystkie następujące warunki:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nie przekraczające łącznie 183 dni podczas każdego dwunastomiesięcznego okresu oraz
2. wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, oraz
3. wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.
   
   

W świetle art. 15 ust. 1 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Słowacką w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Warszawie dnia 18.08.1994 r. (Dz. U. z 1996 r. Nr 30, poz. 131), z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18 i 19 płace, uposażenia i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to otrzymane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Jak wynika z treści art. 15 ust. 2 umowy, bez względu na postanowienia ustępu 1, wynagrodzenie, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym wymienionym Państwie, jeżeli zostaną spełnione łącznie następujące warunki:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nie przekraczające łącznie 183 dni podczas każdego dwunastomiesięcznego okresu i
2. wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
3. wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.
   
   

W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, iż zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. umów, wynagrodzenie pracowników mających miejsce zamieszkania na terenie Republiki Czeskiej lub Republiki Słowackiej podlega opodatkowaniu tylko w państwie zamieszkania, tj. odpowiednio w Republice Czeskiej lub Republice Słowackiej, chyba że praca wykonywana jest na terytorium Polski. W takim przypadku dochód ten może być opodatkowany zarówno w Polsce jak i w państwie rezydencji, czyli odpowiednio w Republice Czeskiej lub Republice Słowackiej.

Natomiast art. 15 ust. 2 tych umów określa wyjątek od powyższej zasady – zgodnie z ich treścią wynagrodzenia pracowników podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli odpowiednio w Republice Czeskiej lub Republice Słowackiej, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tych artykułach warunki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, iż wynagrodzenie pracowników podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 umów, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana (w Polsce) oraz w państwie miejsca zamieszkania pracownika (odpowiednio w Republice Czeskiej lub Republice Słowackiej), przy zastosowaniu metod unikania podwójnego opodatkowania określonych odpowiednio w art. 24 umów polsko-czeskiej i polsko-słowackiej.

W odniesieniu do określenia „zakład” użytego w art. 15 ust. 2 ww. umowy polsko-czeskiej, należy zauważyć, iż zgodnie art. 5 ust. 1 tej umowy, określenie "zakład" oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa. W myśl art. 5 ust. 2 umowy, określenie "zakład" obejmuje w szczególności:

1. siedzibę zarządu,
2. filię,
3. biuro,
4. zakład fabryczny,
5. warsztat oraz,
6. kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu, kamieniołom albo inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych.
   
   

Budowa, montaż lub instalacja stanowi zakład tylko wtedy, gdy okres ich prowadzenia trwa dłużej niż dwanaście miesięcy, począwszy od dnia rozpoczęcia efektywnych prac. (art. 5 ust. 3 ww. umowy).

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ww. umowy polsko-czeskiej, zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa będą podlegać opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi. Z zastrzeżeniem postanowień ustępu 3, jeżeli przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa wykonuje działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład, to w każdym Umawiającym się Państwie należy przypisać temu zakładowi takie zyski, jakie mógłby on osiągnąć, gdyby wykonywał taką samą lub podobną działalność w takich samych lub podobnych warunkach jako samodzielne przedsiębiorstwo i był całkowicie niezależny w stosunkach z przedsiębiorstwem, którego jest zakładem. (art. 7 ust. 2 umowy).

Natomiast w myśl art. 5 ust. 1 umowy polsko-słowackiej, określenie "zakład" oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa. W świetle art. 5 ust. 2 umowy, określenie "zakład" obejmuje w szczególności:

1. miejsce zarządu,
2. filię,
3. biuro,
4. fabrykę
5. warsztat oraz
6. kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu, kamieniołom albo inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych.
   
   

Plac budowy, budowa, montaż lub instalacja stanowi zakład tylko wtedy, gdy trwają dłużej niż dwanaście miesięcy, począwszy od dnia rozpoczęcia faktycznej pracy. (art. 5 ust. 3 umowy).

Jak wynika z treści art. 7 ust. 1 umowy polsko-słowackiej, zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo prowadzi działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi. Z zastrzeżeniem postanowień ustępu 3, jeżeli przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład, to w każdym Umawiającym się Państwie należy przypisać temu zakładowi takie zyski, które mógłby on osiągnąć, gdyby prowadził taką samą lub podobną działalność w takich samych lub podobnych warunkach jako samodzielne przedsiębiorstwo i był całkowicie niezależny w stosunkach z przedsiębiorstwem, którego jest zakładem. (art. 7 ust. 2 umowy).

Z opisu stanu faktycznego wynika, iż od 2009 r. na terenie Polski istnieje oddział spółki czeskiej, który ma siedzibę w K., za pośrednictwem którego jest prowadzona działalność (m.in. roboty budowlane) na terenie Polski. Dla oddziału w Polsce jest prowadzona odrębna księgowość.

Przenosząc przedstawiony stan faktyczny na grunt przepisów prawa wskazać należy, iż art. 15 ust. 2 umowy polsko-czeskiej i umowy polsko-słowackiej, przewidują wyjątek od ogólnej zasady, iż dochody będą podlegały opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji pracownika, jeżeli zostaną spełnione łącznie, przewidziane w tym przepisie warunki. Jednym z warunków, zgodnie z art. 15 ust. 2 lit. c) umów jest to, że wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

Zatem w celu dokonania prawidłowej kwalifikacji dochodu pracowników oddelegowanych do pracy na terytorium Polaki, trzeba zbadać, czy są spełnione wszystkie warunki przewidziane w art. 15 ust. 2 umów, w tym czy wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład, który Wnioskodawca posiada w Polsce.

Zgodnie z pkt 7 i 7.1. Komentarza do art. 15 Modelowej Konwencji OECD (komentarz MK OECD) określenie „ponoszone przez” musi być interpretowane w świetle celu art. 15 ust. 2 lit. c) MK OECD, w którym jest zapewnienie, że wyjątek przewidziany w art. 15 ust. 2 MK OECD nie będzie miał zastosowania do wynagrodzenia, które może być odliczone (stanowić koszt uzyskania przychodu), mając na uwadze zasady określone w art. 7 MK OECD oraz charakter wynagrodzenia, przy obliczaniu zysku zakładu położonego w państwie, w którym praca jest wykonywana. Fakt czy pracodawca faktycznie skorzystał z odliczenia przy ustalaniu zysku przypisanego do zakładu nie jest przesądzający, ponieważ prawidłowym kryterium jest to czy odliczenie to byłoby przyznane zakładowi. Komentarz wskazuje na bezpośredni związek pomiędzy art. 15 ust. 2 a art. 7 MK OECD.

Koszty wynagrodzenia powinny być przypisane do zakładu, zgodnie z art. 7 MK OECD, jeżeli funkcjonalnie ponoszone są na rzecz zakładu. Aby uznać, że wynagrodzenia są ponoszone przez zakład, powinien istnieć związek pomiędzy działalnością zakładu a pracą wykonywaną przez pracowników w imieniu tego zakładu, bowiem celem art. 15 ust. 2 jest umieszczenie odliczenia i opodatkowania wynagrodzeń w tym samym państwie.

Mając na uwadze powyższe oraz stan faktyczny przedstawiony we wniosku należy uznać, że dochody pracowników związane są z działalnością oddziału w Polsce i w konsekwencji należy uznać, że nie został spełniony warunek określony w art. 15 ust. 2 lit. c) umowy polsko-czeskiej i polsko-słowackiej. Oznacza to, że skoro dochody te są ponoszone przez zakład w rozumieniu art. 15 ust. 2 lit. c) tych umów, podlegają one opodatkowaniu zgodnie z art. 15 ust. 1 umów (tj. zarówno w Polsce jak i odpowiednio w Republice Czeskiej lub Republice Słowackiej), bez względu na czas pobytu pracowników w Polsce, przy zastosowaniu metod unikania podwójnego opodatkowania przewidzianych w art. 24 ust. 2 umów.

Do opodatkowania przedmiotowych wynagrodzeń w Polsce stosuje się przepisy polskiego prawa podatkowego. Obowiązki płatnika z tytułu wypłaty wynagrodzeń m.in. ze stosunku pracy zostały uregulowane w art. 31 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak wynika z treści art. 31 ww. ustawy, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, którą uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie do art. 38 ust. 1 ww. ustawy płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby.

Płatnikiem, zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Na podstawie art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niedobrany lub pobrany a nie wpłacony.

W związku z tym, iż wynagrodzeń pracowników mających miejsce zamieszkania w Republice Czeskiej lub Republice Słowackiej oddelegowanych do pracy w Polsce nie wypłaca zakład, ani pracodawca będący – w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – płatnikiem, a za świadczoną na terytorium Polski pracę, pracownik otrzymuje wynagrodzenie od pracodawcy mającego siedzibę w Czechach, są oni sami obowiązani wpłacać należne zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 44 ust. 1a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy osiągający dochody bez pośrednictwa płatników ze stosunku pracy z zagranicy są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy, według zasad określonych w ust. 3a.

Stosownie do art. 44 ust. 3a ww. ustawy, podatnicy uzyskujący dochody, o których mowa w ust. 1a, są obowiązani w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dochód był uzyskany, a za grudzień – w terminie złożenia zeznania podatkowego, wpłacać zaliczki miesięczne, stosując do uzyskanego dochodu najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Za dochód, o którym mowa w zdaniu pierwszym, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody po odliczeniu miesięcznych kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 lub 9 oraz zapłaconych w danym miesiącu składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lub 2a. Przy obliczaniu zaliczki podatnik może stosować wyższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Zaliczkę obliczoną w sposób określony w ust. 3a zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, zapłaconej w danym miesiącu ze środków podatnika (art. 44 ust. 3c ww. ustawy).

Reasumując, należy stwierdzić, iż wynagrodzenia pracowników oddelegowanych przez Wnioskodawcę do pracy w Polsce podlegają opodatkowaniu w Polsce. Pracownicy są obowiązani do samodzielnego odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy z tego tytułu.

Końcowo należy wyjaśnić, że stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe z uwagi na to, iż pracownicy Wnioskodawcy winni samodzielnie odprowadzać podatek dochodowy, a nie – tak jak wskazał we wniosku Wnioskodawca – za pośrednictwem swojego pracodawcy.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.