2016.11.04 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPP2.4512.660.2016.2.KO
z 4 listopada 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 8 sierpnia 2016 r. (data wpływu 22 sierpnia 2016 r.), uzupełnionym pismem z 19 października 2016 r. (data wpływu 24 października 2016 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących nabycie paliwa przy wykorzystaniu kart flotowych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 sierpnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących nabycie paliwa przy wykorzystaniu kart flotowych.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 19 października 2016 r. (data wpływu 24 października 2016 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 12 października 2016 r. znak: 2461-IBPP2.4512.660.2016.1.KO.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca zawarł umowę z firmą D, na bezgotówkowe zaopatrywanie w towary i usługi znajdujące się w ofercie firmy.

Firma D nie posiada własnej sieci paliw ani serwisowych, wydawanie towarów oraz świadczenie usług w imieniu ww. dokonują jej partnerzy serwisowi tj. stacje paliw, z którymi D zawarła odrębne umowy o dostawę towarów bądź świadczenie usług.

Stosowany przez D system kart flotowych umożliwia klientom, a tym samym Wnioskodawcy bezgotówkowe zaopatrywanie się w paliwo do samochodów służbowych. Karty służą rejestracji transakcji oraz identyfikują posługujący się nimi podmiot, jako nabywcę paliwa, co umożliwia wydanie Wnioskodawcy paliwa przez stację paliw, będącą partnerem D.

Jest to ważne udogodnienie dla Wnioskodawcy, gdyż dzięki kartom paliwowym jego pracownicy nie muszą ze sobą wozić gotówki bądź walut. Działalność wykonywana przez D na rzecz Wnioskodawcy polega na tzw. transakcjach łańcuchowych.

Firma D zawiera umowy ze stacjami paliw o dostawę paliw z tym, że paliwo jest wydawane bezpośrednio Wnioskodawcy za okazaniem karty flotowej, wydanej wcześniej Wnioskodawcy przez firmę D Stacja partnerska wyposażona jest w specjalny czytnik kart, w którym po wprowadzeniu okazanej przez kierowców Wnioskodawcy karty flotowej następuje rejestracja transakcji.

Poprzez system teleinformatyczny firma D na bieżąco jest informowana o tym, że dochodzi do transakcji przy użyciu karty. Stacja paliw wystawia na firmę D fakturę zbiorczą, obejmującą wszystkie zarejestrowane w danym okresie transakcje dokonane przy użyciu karty, a ta z kolei dwa razy w miesiącu wystawia fakturę na rzecz Wnioskodawcy.

Stacje partnerskie wystawiając faktury za dostawę paliwa na rzecz firmy D, naliczają podatek VAT wg stawki obowiązującej dla danego towaru.

Kwota podatku VAT wykazana na fakturach wystawionych przez stacje paliw będzie dla firmy D podatkiem naliczonym, natomiast wystawiając fakturę Wnioskodawcy firma ta również wykazuje podatek należny z tytułu sprzedaży.

Pismem z 19 października 2016 r. Wnioskodawca uzupełnił zaistniały stan faktyczny następująco:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą opodatkowaną podatkiem od towarów i usług.
Wnioskodawca jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.
Paliwo nabywane przez Wnioskodawcę za pomocą kart flotowych opisanych we wniosku będzie służyć wykonywaniu wyłącznie działalności opodatkowanej Wnioskodawcy.
Pojazdy służbowe, do których będzie nabywane paliwo przy użyciu kart flotowych będą wykorzystywane zarówno do działalności gospodarczej jak i do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą (garażowanie pojazdów w miejscu zamieszkania pracowników, dojazdy do pracy).
D upoważnia Wnioskodawcę do nabycia wyłącznie paliwa do pojazdów samochodowych za pomocą kart flotowych.
D nie ma wpływu na istotne elementy kształtujące obrót paliwem za wyjątkiem ceny oraz terminu płatności. D przy zawieraniu umowy ze stacjami paliw negocjuje stawki, warunki dostaw oraz terminy płatności, a następnie odsprzedając paliwo Wnioskodawcy proponuje mu własne stawki oraz terminy płatności.
D nie ponosi odpowiedzialności za wady jakościowe paliwa nabywanego za pomocą kart flotowych. W przypadku ujawnienia wady w tym zakresie reklamacja będzie składana przez Wnioskodawcę bezpośrednio do Partnera Serwisowego.
D nie będzie pośredniczyć we wnoszeniu i rozpatrywaniu reklamacji pomiędzy Wnioskodawcą a Partnerami Serwisowymi.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy faktury wystawione przez D na rzecz Wnioskodawcy a dokumentujące nabycie paliwa, które zostało wydane bezpośrednio Wnioskodawcy po okazaniu przez niego karty flotowej wydanej przez firmę D, będą uprawniały Wnioskodawcę do odliczenia wykazanego w nich podatku od towarów i usług wg zasad obowiązujących dla pojazdów służbowych nie wykorzystywanych wyłącznie do celów służbowych?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy faktury wystawione przez D, a dokumentujące nabycie paliwa wydawanego bezpośrednio Wnioskodawcy przez stację paliw, po okazaniu przez Wnioskodawcę karty flotowej wydanej przez D będą uprawniały Wnioskodawcę do odliczenia wykazanego w nich podatku od towarów i usług wg zasadach obowiązujących dla pojazdów służbowych nie wykorzystywanych wyłącznie dla celów służbowych. Zgodnie z art. 5 ust. l pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług VAT podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terenie kraju.

Zgodnie z art. 7 ust. 8 ustawy o podatku od towarów i usług w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Przepis ten reguluje taki typ transakcji, w którym udział biorą więcej niż dwa podmioty, a zatem mają miejsce dwie dostawy, przy czym towar wydawany jest przez pierwszego dostawcę bezpośrednio do rąk ostatniego nabywcy. Są to tzw. transakcje łańcuchowe. Z przepisu tego wynika, że elementem niezbędnym do ich wystąpienia jest właśnie wydanie towaru bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, co ma miejsce w przypadku transakcji dokonywanych z firmą D na rzecz Wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 710 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Jak wynika z ww. przepisów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Ponadto podkreślić należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Na podstawie art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika.

Stosownie do art. 86a ust. 2 ustawy do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

Jednakże od tej zasady występują także wyjątki.

I tak, w myśl art. 86a ust. 3 ustawy o VAT przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
1. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
2. konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

Według art. 86a ust. 4 ustawy, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

Wskazane wyżej przepisy art. 86a ustawy o VAT wprowadzają ograniczenie w odliczaniu podatku naliczonego do wszystkich wydatków eksploatacyjnych (m.in. nabycia paliwa), dotyczących pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, przeznaczonych do użytku „mieszanego”, tj. wykorzystywanych zarówno do celów związanych z opodatkowaną działalnością gospodarczą , jak i do celów użytku prywatnego. Dla celów stosowania tego ograniczenia za wykorzystywanie „mieszane” należy rozumieć, że w odniesieniu do pojazdu wykorzystywanego w działalności gospodarczej istnieje możliwość jego użycia również do celów niezwiązanych z tą działalnością np. do celów prywatnych.

Nie jest przy tym istotny moment, w którym użycie to ma miejsce podczas całego okresu użytkowania przez podatnika danego pojazdu, żeby uznać ten pojazd za wykorzystywany do celów „mieszanych”.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca zawarł umowę z firmą D, na bezgotówkowe zaopatrywanie w towary i usługi znajdujące się w ofercie firmy. Firma D nie posiada własnej sieci paliw ani serwisowych, wydawanie towarów oraz świadczenie usług w imieniu ww. dokonują jej partnerzy serwisowi tj. stacje paliw, z którymi D zawarła odrębne umowy o dostawę towarów bądź świadczenie usług. Stosowany przez D system kart flotowych umożliwia Wnioskodawcy bezgotówkowe zaopatrywanie się w paliwo do samochodów służbowych. Firma D zawiera umowy ze stacjami paliw o dostawę paliw z tym, że paliwo jest wydawane bezpośrednio Wnioskodawcy za okazaniem karty flotowej, wydanej wcześniej Wnioskodawcy przez firmę D Stacja partnerska wyposażona jest w specjalny czytnik kart, w którym po wprowadzeniu okazanej przez kierowców Wnioskodawcy karty flotowej następuje rejestracja transakcji. Poprzez system teleinformatyczny firma D na bieżąco jest informowana o tym, że dochodzi do transakcji przy użyciu karty. Stacja paliw wystawia na firmę D fakturę zbiorczą, obejmującą wszystkie zarejestrowane w danym okresie transakcje dokonane przy użyciu karty, a ta z kolei dwa razy w miesiącu wystawia fakturę na rzecz Wnioskodawcy. Paliwo nabywane przez Wnioskodawcę za pomocą kart flotowych opisanych we wniosku będzie służyć wykonywaniu wyłącznie działalności opodatkowanej Wnioskodawcy. Pojazdy służbowe, do których będzie nabywane paliwo przy użyciu kart flotowych będą wykorzystywane zarówno do działalności gospodarczej jak i do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą (garażowanie pojazdów w miejscu zamieszkania pracowników, dojazdy do pracy). D upoważnia Wnioskodawcę do nabycia wyłącznie paliwa do pojazdów samochodowych za pomocą kart flotowych. D nie ma wpływu na istotne elementy kształtujące obrót paliwem za wyjątkiem ceny oraz terminu płatności. D przy zawieraniu umowy ze stacjami paliw negocjuje stawki, warunki dostaw oraz terminy płatności, a następnie odsprzedając paliwo Wnioskodawcy proponuje mu własne stawki oraz terminy płatności. D nie ponosi odpowiedzialności za wady jakościowe paliwa nabywanego za pomocą kart flotowych. W przypadku ujawnienia wady w tym zakresie reklamacja będzie składana przez Wnioskodawcę bezpośrednio do Partnera Serwisowego. D nie będzie pośredniczyć we wnoszeniu i rozpatrywaniu reklamacji pomiędzy Wnioskodawcą a Partnerami Serwisowymi.

Na tle powyższego Wnioskodawca powziął wątpliwości czy jest uprawniony do odliczenia podatku naliczonego z faktur wystawionych przez D dokumentujących nabycie przez niego paliwa przy wykorzystaniu kart flotowych.

W przedmiotowej sprawie istotnym jest możliwość zakwalifikowania transakcji z udziałem kart flotowych jako transakcji (dostaw) łańcuchowych, o których mowa w art. 7 ust. 8 ustawy.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Stosownie do art. 7 ust. 8 ustawy w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Odnosząc się do możliwości zakwalifikowania transakcji z udziałem kart flotowych jako transakcji (dostaw) łańcuchowych, o których mowa w ww. art. 7 ust. 8 ustawy o VAT należy podkreślić, że warunkiem niezbędnym zaistnienia omawianego unormowania jest to, iż towar zostaje wydany przez pierwszy podmiot ostatniemu w kolejności podmiotowi, przy czym podmiot pośredniczący w ogóle nie wchodzi w fizyczne posiadanie przedmiotu dostawy. Wskazany artykuł bazuje zatem na konstrukcji opartej na fikcji prawnej, zgodnie z którą - dla potrzeb podatku od towarów i usług - przyjmuje się, iż dostawy towarów dokonuje każdy podmiot uczestniczący w transakcji łańcuchowej, mimo że wydanie towaru ma miejsce tylko raz. W kontekście powyższego istotne jest uznanie, że na każdy z podmiotów uczestniczących w takiej transakcji następuje przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel, czyli w istocie - przeniesienie (uznanie, iż dokonało się takie przeniesienie) praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości korzystania z niej oraz ustalania warunków takiego korzystania. W przypadku zatem, gdy kolejny w łańcuchu podmiot ma prawo do kształtowania istotnych elementów kształtujących obrót danym towarem tj. ceny towaru, warunków jego nabycia oraz obciążony zostaje ponoszeniem obowiązków reklamacyjnych w stosunku do np. wadliwego towaru, to uznać należy, że podmiot taki posiada prawo do faktycznego rozporządzania rzeczą jak właściciel. W tym kontekście duże znaczenie mają postanowienia umowne pomiędzy D a Wnioskodawcą. Jeżeli zatem z treści umowy wynika, że drugi w łańcuchu podmiot tj. D ma wpływ na wspomniane wyżej istotne elementy kształtujące obrót danym towarem, to wówczas należy uznać, iż rozporządza on daną rzeczą jak właściciel, czyli - biorąc pod uwagę analizowaną kwestię - jest czynną stroną transakcji, w ramach której kolejna w szeregu dostawa, tj. dostawa na rzecz nabywcy, będzie dokonana (uznana za dokonaną) przez niego. Podkreślenia, w tym aspekcie wymaga również fakt, że ust. 8 art. 7 ustawy posługuje się wprost stwierdzeniem, iż „uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach”, czyli uznaje się, że prawo do rozporządzania towarami jak właściciel miał każdy z podmiotów występujących w ww. łańcuchu, tj. uznaje się że podmiot taki miał możliwość władania rzeczą w sensie ekonomicznym, np. czerpania z niej pożytków. Dostawa łańcuchowa nie musi zatem oznaczać (i nie oznacza) faktycznego wydania towaru na każdym etapie łańcucha, ani nie musi oznaczać, iż podmiot uznany za rozporządzający powinien rzeczywiście rozporządzać rzeczą w tym znaczeniu, iż przykładowo winien być świadomy wszystkich czynności związanych z dysponowaniem towarem, tj. np. kiedy i kto faktycznie obraca (obracał) rzeczą. Termin „uznaje się” oznacza bowiem, że bez względu na faktyczne działania, przyznawane jest im - niejako a priori - takie, a nie inne znaczenie.

Natomiast jeżeli w ramach umowy jest zawarta klauzula, że, przykładowo D, nie posiada żadnych uprawnień decyzyjnych co do istotnych elementów związanych z dostawą towarów, np. nie ma wpływu na istotne elementy kształtujące obrót paliwem lub nie ponosi odpowiedzialności za wady paliwa, należałoby w takim stanie faktycznym przyjąć, iż nie jest podmiotem, którego można by określić jako dostawcę, zaś transakcja pomiędzy D i Wnioskodawcą nie nosi znamion dostawy.

Zatem w odniesieniu do przedstawionej sytuacji dostawy paliwa należy stwierdzić, że D nie występuje w tym przypadku zarówno jako nabywca, jak i dostawca biorący udział w łańcuchu dostaw. D nie jest aktywnym uczestnikiem tych transakcji. Świadczy o tym sam charakter wykonywanych przez D czynności, a w istocie ich brak. Spółka wskazała, że D nie ma wpływu na istotne elementy kształtujące obrót paliwem (za wyjątkiem ceny oraz terminu płatności). Ponadto D nie ponosi odpowiedzialności za wady jakościowe paliwa nabywanego za pomocą kart flotowych, a w przypadku ujawnienia wady w tym zakresie reklamacja będzie składana przez Wnioskodawcę bezpośrednio do Partnera Serwisowego.

Powyższe wskazuje jednoznacznie, że D nie posiada prawa do faktycznego rozporządzania nabywanymi towarami (paliwem) jak właściciel, gdyż nie ma wpływu na istotne elementy kształtujące obrót tymi towarami. Tak, więc nie można przyjąć na podstawie art. 7 ust. 8 ustawy, że to D sama nabywa towary, które następnie odsprzedaje.

Zatem w niniejszej sprawie ww. czynności dokonywane na stacjach paliw pomiędzy D a Wnioskodawcą nie stanowią odpłatnej dostawy towarów (paliwa), w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT w związku z art. 7 ust. 8 tej ustawy.

Mając na uwadze przedstawiony stan prawny i opis zaistniałego stanu faktycznego należy stwierdzić, że Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktur dokumentujących nabycie towarów (paliwa) przy użyciu kart flotowych wystawionych przez D na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja rozstrzyga wyłącznie w indywidualnej sprawie Wnioskodawcy i nie rodzi skutków po stronie kontrahentów Wnioskodawcy.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów zaistniałego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin