Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPB-1-3.4510.796.2016.1.APO
z 8 listopada 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 1 sierpnia 2016 r. (data wpływu do tut. Biura 8 sierpnia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, m.in. w zakresie ustalenia, w jaki sposób należy dokonać dyskonta pomocy publicznej w postaci niezapłaconego podatku po zakończeniu roku, w którym doszło do wygaśnięcia części Zezwoleń (pytanie oznaczone nr 5) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 sierpnia 2016 r. do tut. Biura wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, m.in. w zakresie ustalenia, w jaki sposób należy dokonać dyskonta pomocy publicznej w postaci niezapłaconego podatku po zakończeniu roku, w którym doszło do wygaśnięcia części Zezwoleń.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej również: „Spółka”) jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, mającym siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Wnioskodawca uzyskuje dochody z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwoleń, o których mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych. Przedmiotem czterech udzielonych Wnioskodawcy zezwoleń jest między innymi prowadzenie na terenie specjalnej strefy ekonomicznej działalności produkcyjnej, handlowej i usługowej w zakresie produkcji pojazdów samochodowych oraz części i akcesoriów do tych pojazdów samochodowych. W tym zakresie (tj. w zakresie działalności produkcyjnej, handlowej i usługowej w zakresie produkcji pojazdów samochodowych oraz części i akcesoriów do tych pojazdów samochodowych), przedmiot każdego z tych czterech udzielonych Wnioskodawcy zezwoleń jest identyczny.

Pierwsze z tych zezwoleń zostało wydane w 1996 r. i zgodnie z jego treścią zostało udzielone na okres do 25 lipca 2016 r. (dalej zwane: „Zezwoleniem 1”).

Drugie z tych zezwoleń zostało wydane w 1997 r. i zgodnie z jego treścią zostało udzielone na okres do 8 sierpnia 2016 r. (dalej zwane: „Zezwoleniem 2”).

Trzecie oraz czwarte z tych zezwoleń zostało wydane w 2012 r., a w ich treści nie został wskazany okres na jaki zostały udzielone (dalej zwane odpowiednio: „Zezwoleniem 3” oraz „Zezwoleniem 4”). W związku z tym, Zezwolenie 3 oraz Zezwolenie 4 wygasną z upływem okresu, na jaki została ustanowiona specjalna strefa ekonomiczna, której terenu dotyczy Zezwolenie 3 oraz Zezwolenie 4.

Wnioskodawca wystawia na rzecz kontrahentów faktury z tytułu sprzedaży wyprodukowanych przez Wnioskodawcę na terenie specjalnej strefy ekonomicznej pojazdów samochodowych oraz części do tych pojazdów samochodowych.

Faktury te wystawiane są przez Wnioskodawcę co do zasady:

1. w dniu, w którym wyprodukowane pojazdy samochodowe oraz części do tych pojazdów samochodowych opuszczają fabrykę Wnioskodawcy w wyniku ich wysyłki do kontrahentów, którzy dokonali ich zakupu, albo
2. po dniu, o którym mowa w punkcie 1.
   
   

Wskazane w wystawianych przez Wnioskodawcę fakturach ceny sprzedanych pojazdów samochodowych są ustalane przez Wnioskodawcę w oparciu o wysokość kosztów produkcji poniesionych przez Wnioskodawcę, dostępnych w miesiącu poprzedzającym miesiąc, w którym wystawiane są te faktury, a zatem na bazie kosztów historycznych. Następnie, z datą ostatniego dnia miesiąca, w którym Wnioskodawca wystawił faktury z tytułu sprzedaży pojazdów samochodowych, po podliczeniu całości kosztów, Wnioskodawca wystawia faktury korygujące do tych wcześniej wystawionych faktur (faktur pierwotnych). Powodem wystawienia faktur korygujących jest zmiana cen wskazanych na fakturach pierwotnych, która to zmiana spowodowana jest ponownym ustaleniem tych cen w oparciu o wysokość kosztów produkcji poniesionych przez Wnioskodawcę w miesiącu, w którym wystawione zostały faktury pierwotne (tj. rzeczywistych kosztów produkcji sprzedanych pojazdów samochodowych). Niezależnie od powyższego, Wnioskodawca - po zakończeniu swojego roku podatkowego (obrotowego) - wystawia faktury korygujące do wystawionych przez Wnioskodawcę w tym zakończonym roku podatkowym faktur z tytułu sprzedaży wyprodukowanych przez Wnioskodawcę na terenie specjalnej strefy ekonomicznej pojazdów samochodowych oraz części do tych pojazdów samochodowych. Powodem wystawienia tych faktur korygujących jest zmiana cen wskazanych na fakturach pierwotnych, dokonywana przez Wnioskodawcę w celu osiągnięcia zakładanego poziomu zysków w przedmiotowym roku podatkowym (obrotowym). Koszty poniesione przez Wnioskodawcę w celu osiągnięcia przychodów z tytułu sprzedaży pojazdów samochodowych oraz części do tych pojazdów samochodowych (tj. koszty ich produkcji, w tym odpisy amortyzacyjne od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, koszty związane ze sprzedażą), Wnioskodawca ujmuje jako koszt w prowadzonych księgach rachunkowych w ostatnim dniu miesiąca kalendarzowego dokonania sprzedaży pojazdów samochodowych oraz części i akcesoriów do pojazdów samochodowych, których te koszty dotyczą.

Wnioskodawca zaznacza, że przedmiotem niniejszego wniosku nie jest pytanie o możliwość uznania wymienionych wyżej kosztów (tj. kosztów produkcji, w tym odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, kosztów związanych ze sprzedażą) dotyczących sprzedaży pojazdów samochodowych oraz części i akcesoriów do tych pojazdów samochodowych za koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej: „Ustawy CIT”). Dla potrzeb odpowiedzi na pytania Wnioskodawcy należy założyć, że spełnione są wszystkie warunki dla uznania tych kosztów za koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 Ustawy CIT.

Pojazdy samochodowe oraz części do pojazdów samochodowych, o których mowa w opisie zdarzenia przyszłego, zwane są łącznie w dalszej części niniejszego wniosku „Produktami”. Dodatkowo, Wnioskodawca zaznacza, że zgodnie z interpretacją Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 19 stycznia 2015 r. (znak: IBPBI/1/423-55/14/KB; dalej: „Interpretacja”) wydaną na jego rzecz, jest uprawniony w pierwszej kolejności do wykorzystania limitu dostępnej pomocy publicznej w ramach zezwolenia wydanego najwcześniej, a po jego wyczerpaniu kolejno limity dostępne w ramach zezwoleń wydanych chronologicznie później. Interpretacja ta również potwierdza, że dla celów obliczenia dochodu opodatkowanego CIT (straty) oraz dochodu (straty) uzyskanego z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy na podstawie Zezwoleń, Spółka będzie mogła prowadzić jedną wspólną ewidencję dla działalności zwolnionej prowadzonej na podstawie wszystkich posiadanych przez Spółkę Zezwoleń oraz odrębną ewidencję dla działalności podlegającej opodatkowaniu CIT.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

W jaki sposób należy dokonać dyskonta pomocy publicznej w postaci niezapłaconego podatku po zakończeniu roku, w którym doszło do wygaśnięcia części Zezwoleń? (pytanie oznaczone nr 5)

Zdaniem Wnioskodawcy, kalkulując wartość dostępnej pomocy publicznej w postaci zwolnienia podatkowego, dla potrzeb jej dyskonta, po wygaśnięciu Zezwolenia 1 i 2, Wnioskodawca po zakończeniu 2016 r. jako kwotę wykorzystanej pomocy w ramach Zezwolenia 3 i 4 wykaże jedynie kwotę dochodu wypracowanego od momentu wygaśnięcia Zezwolenia 1 i 2.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.), podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty; w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jest przychód. Dochodem, z zastrzeżeniem art. 10, art. 11 i art. 24a, jest nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą – art. 7 ust. 2 tej ustawy.

Zgodnie z art. 7 ust. 3 pkt 1 i 3 ww. ustawy, przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się:

• przychodów ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub za granicą, jeżeli dochody z tych źródeł nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo są wolne od podatku;
• kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w pkt 1 i 2, przy czym w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, prowadzących działalność poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład uwzględnia się koszty uzyskania przychodów wymienionych w art. 21, jeżeli przychody te zostały uwzględnione przez podatnika przy ustalaniu dochodu przypadającego na zagraniczny zakład.
  
  

Przy ustalaniu straty nie uwzględnia się przychodów i kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 3 (art. 7 ust. 3 pkt 4 ww. ustawy).

Art. 17 ust. 1 pkt 34 ww. ustawy stanowi, że wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 42, poz. 274, z 2008 r. Nr 118, poz. 746 oraz z 2009 r. Nr 18, poz. 97), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Jak wynika z 17 ust. 4 ww. ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 34, przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy.

Przepis art. 17 ust. 1 pkt 34 oraz ust. 4 określają generalne zasady zwolnienia dochodu wynikającego z prowadzenia działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 282), dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy w ramach zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, przez osoby prawne lub osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą są zwolnione od podatku dochodowego, odpowiednio na zasadach określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych lub w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zwolnienie to stanowi pomoc publiczną, przy czym wielkość tej pomocy nie może przekroczyć jej maksymalnej wielkości określonej w przepisach wydanych na podstawie art. 4 ust. 4.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 tej ustawy, podstawą do korzystania z pomocy publicznej, udzielanej zgodnie z ustawą, jest zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie danej strefy uprawniające do korzystania z pomocy publicznej, zwane dalej „zezwoleniem”.

Stosownie do art. 16 ust. 2 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych, zezwolenie określa przedmiot działalności gospodarczej oraz warunki dotyczące w szczególności:

1. zatrudnienia przez przedsiębiorcę przy prowadzeniu działalności gospodarczej na terenie strefy przez określony czas określonej liczby pracowników;
2. dokonania przez przedsiębiorcę na terenie strefy inwestycji o wartości przewyższającej określoną kwotę;
3. terminu zakończenia inwestycji;
4. maksymalnej wysokości kosztów kwalifikowanych inwestycji i dwuletnich kosztów kwalifikowanych pracy;
5. wymagań, o których mowa w art. 5 ust. 3 i 4 - w przypadku, gdy inwestycja będzie realizowana na gruntach stanowiących własność lub użytkowanie wieczyste podmiotów innych niż wymienione w art. 5 ust. 1.
   
   

Stosownie do postanowień art. 16 ust. 1 i 2 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych, zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie strefy uprawnia do prowadzenia działalności gospodarczej na terenie danej strefy i korzystania z pomocy publicznej. Określa ono przedmiot oraz warunki prowadzenia działalności.

Jak wynika z przedstawionego opisu sprawy, Wnioskodawca uzyskuje dochody z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwoleń, o których mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych. Przedmiotem czterech udzielonych Wnioskodawcy zezwoleń jest między innymi prowadzenie na terenie specjalnej strefy ekonomicznej działalności produkcyjnej, handlowej i usługowej w zakresie produkcji pojazdów samochodowych oraz części i akcesoriów do tych pojazdów samochodowych. Pierwsze z tych zezwoleń zostało wydane w 1996 r. i zgodnie z jego treścią zostało udzielone na okres do 25 lipca 2016 r., drugie z tych zezwoleń zostało wydane w 1997 r. i zgodnie z jego treścią zostało udzielone na okres do 8 sierpnia 2016 r. Trzecie oraz czwarte z tych zezwoleń zostało wydane w 2012 r., a w ich treści nie został wskazany okres na jaki zostały udzielone. W związku z tym, Zezwolenie 3 oraz Zezwolenie 4 wygasną z upływem okresu, na jaki została ustanowiona specjalna strefa ekonomiczna, której terenu dotyczy Zezwolenie 3 oraz Zezwolenie 4.

Należy podkreślić, że zwolnienia podatkowe (m.in. zwolnienie wynikające z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) są odstępstwem od reguły powszechności i sprawiedliwości opodatkowania, w związku z tym przepisy dotyczące zwolnień powinny być interpretowane ściśle, zgodnie z wykładnią językową.

Specjalne Strefy Ekonomiczne są częścią terytorium kraju wyodrębnioną administracyjnie, na których możliwe jest prowadzenie działalności gospodarczej na preferencyjnych warunkach, a w szczególności korzystanie ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych lub podatku dochodowego od osób fizycznych. Jednocześnie jednak pamiętać należy, że uzyskiwane z tego tytułu preferencje stanowią pomoc publiczną, niezgodną (co do zasady) z jednolitym wspólnym rynkiem w Unii Europejskiej. Z tego też względu szczegółowe warunki udzielania tej formy pomocy, w szczególności jej intensywność, są ściśle uregulowane przepisami prawa, których naruszenie grozi koniecznością zwrotu otrzymanej pomocy publicznej.

Z przywołanych powyżej przepisów wynika, że zezwolenie stanowi podstawę do korzystania przez przedsiębiorcę prowadzącego działalność gospodarczą na terenie specjalnej strefy ekonomicznej z pomocy publicznej (w postaci omawianego zwolnienia podatkowego). Zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej wydawane jest na wykonywanie ściśle określonej działalności na terenie, konkretnej specjalnej strefy ekonomicznej. Zwolnienie ma bowiem charakter przedmiotowy i odnosi się do dochodów uzyskanych z określonego źródła - działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem, że działalność ta jest prowadzona w określonym miejscu i na podstawie zezwolenia, a więc w jego ramach, w granicach zakreślonych przedmiotem działalności gospodarczej ujętym w zezwoleniu.

W przypadku prowadzenia działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, dla każdej z działalności wydawane jest odrębne zezwolenie na podstawie którego:

• przedsiębiorca może prowadzić określoną działalność na terenie tej strefy;
• dochody uzyskiwane przez niego z tej ściśle określonej działalności mogą korzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym;
• ustalony jest limit intensywności pomocy publicznej, tj. np. limit zwolnienia dochodów z opodatkowania dopuszczalny na terenie danego województwa, z którego korzystać może podatnik.
  
  

Zasadniczą treścią zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej jest – obok wskazania rodzajów działalności gospodarczej, jakie będzie na terenie strefy prowadzić przedsiębiorca – określenie rozmiarów koniecznych inwestycji oraz zatrudnienia, jakie muszą być zrealizowane dla skorzystania z pomocy publicznej w postaci zwolnienia podatkowego.

Na marginesie nadmienić należy, że dla każdej strefy odrębnie także ustalane są limity dopuszczalnej pomocy, tj. maksymalna intensywność udzielanej pomocy. Dla zezwoleń udzielonych przed 30 grudnia 2008 r. limity te określone były w rozporządzeniach Rady Ministrów ustanawiających daną specjalną strefę ekonomiczną. Dla zezwoleń udzielanych od 30 grudnia 2008 r. maksymalną intensywność pomocy określa ww. rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. Maksymalna wielkość dopuszczalnej pomocy publicznej była i jest zatem uzależniona od miejsca prowadzenia działalności, a zatem także i od tego, na terenie której specjalnej strefy ekonomicznej działalność ta jest prowadzona.

W przypadku prowadzenia działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, przedsiębiorca powinien oceniać dopuszczalny limit korzystania z pomocy publicznej (w tym ze zwolnienia dochodów z opodatkowania) odrębnie w odniesieniu do każdego posiadanego zezwolenia.

W takim przypadku nie jest zatem możliwe zsumowanie pomocy publicznej wynikającej łącznie ze wszystkich posiadanych zezwoleń na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej i chronologiczne wykorzystywanie limitów wynikających z poszczególnych zezwoleń w odniesieniu do sumy dochodów uzyskanych z działalności prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej.

W konsekwencji, jeżeli przedsiębiorca będzie prowadzić działalność na terenie strefy, zobowiązany będzie do prowadzenia ewidencji spełniającej wymogi art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, czyli w sposób umożliwiający zapewnienie odrębnego ustalania osiągniętego dochodu lub poniesionej straty w odniesieniu do każdego z posiadanych zezwoleń.

Należy podkreślić, że ewidencja taka powinna pozwolić wyodrębnić poniesione wydatki i utworzenie nowych miejsc pracy związanych z każdym zezwoleniem. W rezultacie operacja ta powinna umożliwić rozliczenie wszystkich projektów z osobna pod kątem wypełnienia warunków określonych w zezwoleniach oraz ustalenie kosztów inwestycji poniesionych w związku z realizacją projektów dla celów kalkulacji przysługującego przedsiębiorcy limitu pomocy publicznej.

Odnosząc powyższe rozważania do przedstawionego we wniosku opisu sprawy stwierdzić należy, że skoro przedmiotem zezwolenia jest zawsze jedna inwestycja skonkretyzowana w toku procedury wydawania tego zezwolenia (opisana w dokumentacji aplikacyjnej), zaś dopuszczalna pomoc publiczna powinna być ustalana odrębnie w ramach każdej inwestycji będącej przedmiotem odrębnego zezwolenia, to Wnioskodawca zobowiązany będzie do odrębnego ustalania osiągniętego dochodu lub poniesionej straty (za dany rok podatkowy) w odniesieniu do poszczególnych posiadanych Zezwoleń.

Prowadzenie jednej bądź kilku ewidencji dla wszystkich posiadanych zezwoleń prowadzić może bowiem w niektórych sytuacjach do innych rezultatów z punktu widzenia ustalania wysokości zobowiązania podatkowego. Przykładowo, jeżeli z jednej działalności zwolnionej prowadzonej na terenie strefy przedsiębiorca wygeneruje stratę, a z działalności prowadzonej na podstawie kolejnego zezwolenia osiągnie dochód, to łączne rozliczenie tych działalności doprowadzi do określenia jednego wyniku, który nie będzie bądź będzie w mniejszym zakresie konsumował dostępną pulę pomocy.

Wnioskodawca powinien również określać limit dopuszczalnej pomocy publicznej (zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym) w odniesieniu do każdej z działalności prowadzonej na terenie strefy, na którą uzyskał stosowne zezwolenie, z uwzględnieniem maksymalnej intensywności dopuszczalnej pomocy publicznej obowiązującej w województwie, na obszarze którego położona jest strefa, a nie łącznie dla sumy dochodów uzyskanych z każdej działalności prowadzonej na terenie strefy w granicach limitów wynikających z poszczególnych Zezwoleń.

Wobec powyższego, na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek prowadzenia odrębnej ewidencji przychodów i związanych z nimi kosztów dla poszczególnych projektów, na które zostały wydane odrębne zezwolenia strefowe. Jednakże, skoro przedmiotem zezwolenia jest zawsze jedna inwestycja skonkretyzowana w toku procedury wydawania tego zezwolenia, zaś dopuszczalna pomoc publiczna powinna być ustalana odrębnie w ramach każdej inwestycji będącej przedmiotem odrębnego zezwolenia, to Wnioskodawca będzie zobowiązany do odrębnego ustalania osiągniętego dochodu lub poniesionej straty w odniesieniu do każdego z posiadanych zezwoleń, tj. Zezwolenia 1, 2, 3 i 4. Wnioskodawca nie ma prawa do korzystania z pomocy publicznej do wysokości wynikającej z sumy dostępnej intensywności pomocy publicznej bez konieczności alokowania dochodu uzyskanego z działalności na terenie strefy na poszczególne zezwolenia.

Wobec powyższego, Wnioskodawca nie jest uprawniony do dyskontowania pomocy publicznej wynikającej łącznie ze wszystkich posiadanych Zezwoleń na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej (tj. Zezwolenia 1, 2, 3 i 4) i chronologicznego wykorzystywania limitów wynikających z tych Zezwoleń. Wnioskodawca zobowiązany jest zatem do dyskontowania pomocy publicznej wynikającej odrębnie z każdego posiadanego Zezwolenia i wykorzystywania limitów wynikających z tych Zezwoleń, od dnia uzyskania danego Zezwolenia do dnia jego wygaśnięcia, odrębnie dla każdego posiadanego Zezwolenia.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy wskazujące, że kalkulując wartość dostępnej pomocy publicznej w postaci zwolnienia podatkowego, dla potrzeb jej dyskonta, po wygaśnięciu Zezwolenia 1 i 2, Wnioskodawca po zakończeniu 2016 r. jako kwotę wykorzystanej pomocy w ramach Zezwolenia 3 i 4 wykaże jedynie kwotę dochodu wypracowanego od momentu wygaśnięcia Zezwolenia 1 i 2 należy uznać za nieprawidłowe.

Na marginesie Organ wskazuje, że wskazanie zasad prowadzenia rachunkowości wykracza poza zakres uprawnień organu podatkowego wynikających z przepisu rozdziału 1a – interpretacje przepisów prawa podatkowego – Ordynacji podatkowej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienić należy, że w zakresie pytań oznaczonych we wniosku nr 1-4 zostały wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.