Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPP2.4512.749.2016.1.IK
z 10 listopada 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 22 września 2016 r. (data wpływu 27 września 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości wystawiania faktur selfbilingowych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 września 2016 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości wystawiania faktur selfbilingowych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobową spółką prawa handlowego z siedzibą w Polsce. Spółka jest zarejestrowanym w Polsce podatnikiem podatku od towarów i usług („VAT”), zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny.

Przedmiotem działalności Spółki jest m.in. świadczenie usług przewozowych i transportowych, w tym również w przewozie międzynarodowym. Z tytułu świadczenia usług Spółka wystawia dla swoich kontrahentów (w tym również dla jednego z nich, będącego spółką prawa austriackiego) faktury dokumentujące dokonane transakcje zgodnie z przepisami ustawy o VAT. Wszelako, z przyczyn organizacyjnych austriackiego kontrahenta, Wnioskodawca rozważa możliwość dokonania zmiany dotychczasowych zasad wystawiania faktur, poprzez przejście na system samofakturowania (dalej również jako „self-billing”), w których to austriacki kontrahent Spółki będzie wystawiać faktury w jej imieniu i na jej rzecz. Self-billing będzie odbywać się na mocy zawartej przez Spółkę z jej kontrahentem umowy, w której zostanie określona procedura zatwierdzania poszczególnych faktur.

Wystawianym przez austriackiego kontrahenta, na rzecz którego Spółka dokonuje świadczenia usług, fakturom (tzw. faktury selfbillingowe) nadawana będzie numeracja zgodnie z kolejnością wystawiania faktur stosowaną przez tego kontrahenta. Innymi słowy, wystawiane faktury selfbillingowe otrzymają kolejny numer zgodnie z seriami faktur, występującymi u kontrahenta Spółki. Przykładowo, kontrahent Spółki może w danym okresie wystawić faktury numer 1, 2, 3, 4, 5, z czego Spółka otrzyma faktury selfbillingowe numer 1, 3 oraz 5, ponieważ faktura numer 2 i 4 będzie wystawiona przez kontrahenta w imieniu i na rzecz innego podmiotu (w ramach samofakturowania).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy faktury selfbillingowe wystawiane w imieniu i na rzecz Spółki przez jej kontrahentów, posiadające numer kolejny nadany zgodnie z numeracją przyjętą przez kontrahenta Spółki, będą spełniać wymóg, o którym mowa w art. 106e ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT?
2. Czy faktury, które będą wystawiane przez austriackiego kontrahenta Spółki, lecz w jej imieniu i na jej rzecz, w procesie samofakturowania w sposób opisany powyżej, będą wystawiane prawidłowo w świetle ustawy o VAT?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy.

W ocenie wnioskodawcy (określanego dalej również jako „Wnioskodawca” albo „Spółka”).

1. faktury selfbillingowe wystawiane w imieniu i na rzecz Spółki przez jej kontrahentów, posiadające numer kolejny nadany zgodnie z numeracją przyjętą przez kontrahenta Spółki, będą spełniać wymóg, o którym mowa w art. 106e ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT,
2. faktury. które będą wystawiane przez austriackiego kontrahenta Spółki, lecz w jej imieniu i na jej rzecz, w procesie samofakturowania w sposób opisany powyżej, będą wystawiana prawidłowo w światłe ustawy o VAT
   
   

Zgodnie z ogólną regułą wyrażoną w art. 106b ust. 1 pkt l ustawy o VAT podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mówi w art. 106a pkt 2 ustawy o VAT, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem. Jednocześnie ustawodawca przewidział odstępstwo od wskazanej reguły ogólnej zgodnie z którym w określonych przypadkach to nabywca towarów lub usług może wystawić fakturę VAT w ramach procesu samofakturowania. W myśl bowiem art. 106d ust. 1 ustawy o VAT podmiot, o którym mowa w art. 106b ust. 1 pkt 1, nabywający towary lub usługi od podatnika może wystawiać w imieniu i na rzecz tego podatnika faktury (1) dokumentujące dokonania przez podatnika sprzedaży na rzecz tego podmiotu, (2) o których mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT; (3) dokumentujące dostawę towarów lub świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2 lit. b ustawy o VAT - jeżeli ten podmiot i ten podatnik wcześniej zawarli umowę w sprawie wystawiania faktur w imieniu i na rzecz tego podatnika, w której została określona procedura zatwierdzania poszczególnych faktur przez podatnika dokonującego tych czynności.

Ponadto zgodnie z art. 220 Dyrektywy Rady nr 2006/112WE z dnie 26 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L Nr 347, s. 1 - dalej: Dyrektywa), faktura może zostać wystawiona przez samego podatnika lub w jego imieniu i na jego rzecz przez osobę trzecią. Co więcej, w myśl art. 224 Dyrektywy faktury mogą być wystawiane przez nabywcę lub usługobiorcę w odniesieniu do dostaw towarów lub świadczenia usług dokonywanych na ich rzecz przez podatnika, w przypadku gdy istnieje wcześniejsze porozumienie między tymi dwiema stronami i pod warunkiem, że istnieje określone procedura zatwierdzenia poszczególnych faktur przez podatnika dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługi. Państwo członkowskie może wymagać, aby takie faktury były wystawiane w imieniu i na rzecz podatnika.

Z powyższego wynika, że przepisy polskiej ustawy o VAT w zakresie self-bilingu zostały dostosowane do prawa unijnego. Zarówno zatem polskie przepisy, jak i przepisy Dyrektywy wprowadzają możliwość zastosowania systemu self-billingu pod warunkom spełniania warunków określonych w stosownych przepisach prawa.

Jednym z takich warunków jest spełnienie wymogów formalnych w odniesienu do wystawianych faktur. W szczególności, w przepisie art. 106e ust. 1 ustawy o VAT zostały określone elementy obligatoryjne, która powinna zawierać faktura.

W tym kontekście Wnioskodawca pragnie zaznaczyć, że wystawiane przez kontrahentów faktury selfbillingowe będą spełniały wszystkie wymogi formalne określone w art. 106e ust. 1 ustawy o VAT. Należy wskazać, iż w myśl punktu 2 tego przepisu, faktura powinna zawierać kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę. Przepisy ustawy o VAT nie precyzują jednak, czy obowiązek nadania fakturze „kolejnego numeru” w przypadku wystawienia faktury selfbillingowej odnosi się do numeru kolejnego w odniesieniu do faktur wystawianych przez dostawcę czy przez nabywcę. Zdaniem Wnioskodawcy, adresatem obowiązku wystawienia faktury zawierającej numer kolejny jest wystawca faktury, podczas gdy celem nadania numeru kolejnego fakturze jest możliwość w jednoznacznego zidentyfikowania. Wymóg ten został równej wyrażony w art. 73 ust. 1 zdanie pierwsze Ustawy o rachunkowości z 29 września 2014 r. (Dz.U. z 2013 r., poz. 330 ze zm.), w myśl którego: „Dowody księgowe i dokumenty inwentaryzacyjne przechowuje się w jednostce, z zastrzeżeniem ust. 4, w oryginalnej postaci, w ustalonym porządku dostosowanym do sposobu prowadzenia ksiąg rachunkowych, w podziale na okrasy sprawozdawcze, w sposób pozwalający na ich łatwe odszukanie.”

W ocenie Wnioskodawcy w przedmiotowej sprawie warunek wskazania na fakturze kolejnego numeru wymagany przez przepisy ustawy o VAT będzie spełniony.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że nabywca będący jednocześnie wystawcą faktury nada fakturze numer kolejny zgodnie z przyjętym przez siebie systemem numeracji faktur w ramach poszczególnych serii faktur. Faktura będzie zatem posiadać numer kolejny wymagany przepisami ustawy o VAT. Zachowanie ciągłości numeracji przez wystawcę faktury umożliwi również jednoznaczną identyfikację faktury. Faktury będą bowiem wystawiane w określonym porządku. Po drugie, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż również posiadany przez niego system wystawiania dokumentu wewnętrznego, którego numer można powiązać z numerem faktury selfbillingowej pozwoli na jednoznaczne i efektywne zidentyfikowanie faktury selfbillingowej. Dzięki posiadanemu przez Spółkę systemowi rejestracyjnemu faktur selfbillingowych, Wnioskodawca będzie miał możliwość szybkiego i efektywnego zidentyfikowania oraz kontroli faktur selfbillingowych poprzez powiązanie ich numerów z numerami dokumentów wewnętrznych. Należy zauważyć, że system generowania dokumentów wewnętrznych nie jest wymagany przez przepisy prawa, jednak pozwoli on dodatkowo na identyfikację faktur przez Spółkę (choć w ocenie Wnioskodawcy już samo nadawanie numeru kolejnego przez wystawcę faktur pozwoli na ich identyfikację).

Co więcej, należy zauważyć że w przypadku samofakturowania wystawcą faktur jest nabywca towarów i usług, wobec czego to na nim - jako na wystawcy faktur ciąży obowiązek nadania fakturze kolejnego numeru zgodnie ze stosowaną przez wystawcę numeracją, umożliwiającego jednoznaczną identyfikację faktury. Należy bowiem uznać, że nadanie fakturom selfbilingowym numeru kolejnego zgodnie z numeracją prowadzoną przez Wnioskodawcę byłoby technicznie niemożliwe lub znacznie utrudnione. Gdyby bowiem na nabywcy będącym jednocześnie wystawcą faktury ciążył obowiązek nadania fakturze numeru kolejnego w odniesieniu do numeracji prowadzonej przez Spółkę, wówczas Wnioskodawca byłby zobowiązany do informowania swoich kontrahentów o odpowiednich numerach, które należałoby nadać fakturom selfbillingowym. Ponadto Spółka byłaby zobowiązana do wstrzymania nadawania numerów wystawianym przez siebie fakturom sprzedażowym aż do momentu wystawienia faktury selfbillingowej. Przykładowo, w sytuacji, w której Wnioskodawca wystawiłby faktury dokumentujące sprzedaż o numerach l, 2. 3, a numer 4 powinien zostać nadany fakturze selfbillingowej, przed wystawieniem kolejnej faktury dokumentującej sprzedaż z numerem 5 Spółka musiałaby się upewnić, iż faktura selfbillingowa z numerem 4 została rzeczywiście wystawiona przez kontrahenta. Uzależnienie ciągłości faktur selfbillingowych od numeracji stosowanej przez Spółkę byłoby również znacznym utrudnieniem dla kontrahentów Spółki, którzy przed wystawieniem faktury selfbillingowej musieliby każdorazowo uzgadniać jej numer z Wnioskodawcą. Biorąc pod uwagę, iż możliwość samofakturowania ma celu przede wszystkim uproszczenie transakcji, rozwiązanie, w myśl którego numer kolejny nadany fakturze selfbillingowej powinien zostać dostosowany do numeracji Spółki, jest sprzeczne z ideą uproszczenia obrotu gospodarczego leżącą u podstaw procesu selfbillingu.

Niezależnie od powyższego Wnioskodawca pragnie wskazać, że za prawidłowością zaprezentowanego przez niego poglądu przemawia jednolite stanowisko prezentowane w interpretacjach podatkowych Ministra Finansów. Spółka pragnie w tym zakresie powołać następujące interpretacje indywidualne prawa podatkowego wydane w imieniu Ministra Finansów:

1. interpretacja indywidualna z dnia 2 września 2015 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu (sygn. ILPP4/4512-1-219/15-2/EWW), w której organ uznając stanowisko wnioskodawcy za prawidłowe i odstępując od uzasadnienia prawnego, zgodził się ze stanowiskiem, zgodnie z którym”(…) faktury generowane przez nią w planowanym procesie samofakturowania będą wystawiane prawidłowo w świetle ustawy o VAT. W szczególności zgodne z przepisami będzie zachowanie kolejności numeracji faktur selfbillingowych zgodnie z systemem przyjętym przez wystawcę faktur tj. przez Spółkę.”
2. interpretacja indywidualna z dnia 11 lutego 2016 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu (sygn. ILPP4/4512-1-26/16-2/JN), w której organ wskazał, że „(…) faktury selfbillingowe, które będą zawierały wszystkie elementy wskazane w art. 106e ust. 1 ustawy o VAT, a których kolejne numery będą nadawane przez Spółkę (nabywcę - przyp. Wnioskodawcy), zgodnie ze stosowanymi przez nią rozwiązaniami technicznymi (w poszczególnych seriach przypisanych do poszczególnych oddziałów Spółki) będą wystawione prawidłowo.”
   
   

Reasumując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż faktury selfbillingowe wystawiane w imieniu i na rzecz Spółki przez jej kontrahentów posiadające numer kolejny nadany zgodnie z numeracją przyjętą przez kontrahenta Spółki, będą spełniać wymóg określony w art. 106e ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT. Nadto faktury takie będą zgodne z ustawą o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 710 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Zakres opodatkowania podatkiem VAT wyznacza nie tylko czynnik przedmiotowy – opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług, ale także czynnik podmiotowy – czynności muszą być wykonywane przez podatnika.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Stosownie do art. 106d ust. 1 ustawy, podmiot, o którym mowa w art. 106b ust. 1 pkt 1, nabywający towary lub usługi od podatnika może wystawiać w imieniu i na rzecz tego podatnika faktury:

1. dokumentujące dokonanie przez podatnika sprzedaży na rzecz tego podmiotu,
   
2. o których mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4,
   
3. dokumentujące dostawę towarów lub świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2 lit. b
   

- jeżeli ten podmiot i ten podatnik wcześniej zawarli umowę w sprawie wystawiania faktur w imieniu i na rzecz tego podatnika, w której została określona procedura zatwierdzania poszczególnych faktur przez podatnika dokonującego tych czynności.

Na podstawie art. 106e ust. 1 pkt 1-15 ustawy, faktura powinna zawierać:

1. datę wystawienia;
   
2. kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
   
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
   
4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
   
5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
   
6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
   
7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
   
8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
   
9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
   
10. kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
    
11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
    
12. stawkę podatku;
    
13. sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
    
14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
    
15. kwotę należności ogółem.
    
    

Jak wskazuje wyżej wskazany przepis art. 106e ust. 1 pkt 2, 3 i 5 ustawy faktura powinna zawierać kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę, na fakturze powinny znajdować się imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy, a także numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b.

Z powyższych przepisów wynika, że faktury powinny być tak numerowane, aby zapewnić ciągłość ewidencjonowania wystawianych faktur poprzez ich kolejne numerowanie, jak również umożliwić identyfikację danej faktury. Zachowanie powyższych założeń ciągłości numerowania i możliwości identyfikacji, sposób nadawania numerów poszczególnym fakturom, ustala wyłącznie podatnik, wystawiający te faktury.

Przepisy nie określają co należy rozumieć pod pojęciem „kolejny”. Zasadne jest więc sięgnięcie do języka potocznego, gdzie „kolejny” pojmowany jest jako występujący w porządku następczym, jeden po drugim, następny (Uniwersalny słownik języka polskiego pod redakcją S. Dubisza, PWN 2003, tom 2, s. 362).

Chodzi zatem o to, by kolejno następującym po sobie fakturom nadawać numery w porządku chronologicznym. Tym samym prawidłowa jest taka wykładnia art. 106e ust. 1 pkt 2 ustawy, że każda kolejna faktura musi mieć numer o jeden większy od poprzedniego.

Sformułowanie „numer kolejny” oznacza bowiem numer większy o jeden w stosunku do poprzedniego. Pogląd taki został także wyrażony w piśmiennictwie (por. też A. Bartosiewicz, R. Kubacki, VAT. Komentarz, 4 wydanie, LEX, s. 1108).

Zatem, w świetle art. 106e ustawy, poprawną metodą jest nadawanie fakturom kolejnych, następujących po sobie numerów. Zgodne bowiem z literalnym brzmieniem ww. przepisu, faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać m.in. numer kolejny faktury. Przy wystawianiu faktur powinna więc zostać zachowana chronologia numerowania i powinna ona dotyczyć wszystkich dokumentów będących fakturami. Faktury powinny zawierać m.in. indywidualne numery – według prowadzonej przez podatnika ewidencji.

Zgodnie z przedstawionym opisem sprawy Wnioskodawca zamierza zmienić dotychczasowe zasady wystawiania faktur poprzez przejście na system samofakturowania (self-billing), tzn. kontrahenci Wnioskodawcy będą wystawiać faktury w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy. Fakturowanie to obędzie odbywać się na mocy zawartych umów z kontrahentami. Faktury selfbillingowe będą posiadały kolejny numer zgodnie z seriami faktur występującymi u kontrahenta. Innymi słowy wystąpią sytuacje, że Wnioskodawca będzie posiadał od danego kontrahenta faktury z pominięciem kolejnego numer porządkowego. Przedmiotem wniosku jest numeracja faktur dokonywana przez kontrahenta Wnioskodawcy.

Analizując przedstawione okoliczności sprawy w kontekście przepisów ustawy VAT należy stwierdzić, że każda faktura wystawiona w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy przez kontrahenta na podstawie zawartej umowy w której zostanie określona procedura zatwierdzenia poszczególnych faktur powinna być zaopatrzona w swój numer, tj. będący kolejnym numerem w ramach jednej lub więcej serii wystawianych faktur. Wystawienie faktury w systemie self-billingu odbywa się u nabywcy z tego też względu elementy faktury (takie jak kolejność numerów) powinny być określane przez wystawcę tego dokumentu, tj. nabywcę. Bowiem w takim przypadku nabywca jest odpowiedzialny za prawidłowość wystawienia faktury. Nabywca stosuje swoją numerację faktur. Nie istnieje bowiem możliwość aby numeracja faktur była identyczna u wystawcy tych faktur i jednocześnie u sprzedawcy.

Zatem faktury selfbillingowe wystawiane w imieniu i na rzecz Spółki przez jej kontrahentów posiadające numer kolejny nadany zgodnie z numeracją przyjętą przez kontrahenta Spółki, będą spełniać wymóg określony w art. 106e ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT i będą zgodne z ustawą o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie zgodnie z art. 57a skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.