Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/4511-706/16-1/JŁ
z 19 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 roku w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 26 lipca 2016 roku (data wpływu 8 sierpnia 2016 roku) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dotacji otrzymanej z Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 sierpnia 2016 roku został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dotacji otrzymanej z Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie skupu złomu. Rozlicza się na podstawie podatkowej księgi przychodów i rozchodów. W ramach rozwoju prowadzonej działalności gospodarczej rozszerzył On zakres prowadzonej działalności gospodarczej o stację demontażu pojazdów samochodowych. Na podstawie umowy dotacji z 2013 roku, Wnioskodawca otrzymał dotację z Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej z siedzibą w ... . Dotacji udzielono na pisemny wniosek, działając na mocy ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 roku Prawo ochrony środowiska. Dofinansowanie to miało charakter pomocy de minimis i zostało udzielone zgodnie z warunkami określonymi w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 roku w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu WE. Środki pochodzące z dotacji Wnioskodawca przeznaczył na potrzeby bieżące przedsiębiorstwa. Nie sfinansował nimi zakupu żadnych środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych. Wnioskodawca powołując się na artykuł 14 pkt 2 ppkt 2 (winno być: art. 14 ust. 2 pkt 2) ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych, zaliczył otrzymaną kwotę dotacji do przychodów pozostałych z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przychód uzyskany w ramach otrzymanej dotacji podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym, czy też otrzymana dotacja jest zwolniona z opodatkowania na podstawie art. 21 pkt 129 cytowanej ustawy, gdyż jest dotacją z budżetu państwa?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 14 pkt 2 ppkt 2 (winno być: art. 14 ust. 2 pkt 2) ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych otrzymaną kwotę dotacji należy zaliczyć do przychodów pozostałych z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Zgodnie z wymienionym artykułem, przychodem z działalności gospodarczej są m. in. dotacje otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków, z wyjątkiem gdy przychody te są związane z otrzymaniem, zakupem albo wytworzeniem we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych od których zgodnie z art. 22a - 22o, dokonuje się odpisów amortyzacyjnych. Ze względu na fakt, iż otrzymana dotacja została przeznaczona na potrzeby bieżące firmy, należało ją opodatkować podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Stosownie natomiast do treści art. 14 ust. 2 pkt 2 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również dotacje, subwencje, dopłaty, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 13, i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków, z wyjątkiem gdy przychody te są związane z otrzymaniem, zakupem albo wytworzeniem we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których, zgodnie z art. 22a-22o, dokonuje się odpisów amortyzacyjnych.

Do przychodów, o których mowa w ust. 2, nie zalicza się kwot otrzymanych od agencji wykonawczych, jeżeli agencje te otrzymały środki na ten cel z budżetu państwa (art. 14 ust. 3 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Mając na uwadze brzmienie powyższego przepisu należy stwierdzić, że ustawodawca różnicuje skutki podatkowe otrzymanych dotacji i innych nieodpłatnych świadczeń w zależności od celu, na jaki zostały one przeznaczone, tj.:

• dotacje, subwencje, dopłaty i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na cele inne niż nabycie lub wytworzenie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych – zaliczane są do przychodów z działalności gospodarczej,
  
• ww. świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków poniesionych przez podatnika na zakup lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których dokonuje się odpisów amortyzacyjnych – nie stanowią przychodu z działalności gospodarczej.
  

Ustawodawca przewidział także wyjątki od opodatkowania dotacji w ściśle określonych przypadkach.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 129 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są dotacje, w rozumieniu przepisów o finansach publicznych, otrzymane z budżetu państwa lub budżetów jednostek samorządu terytorialnego. Zastosowanie tego zwolnienia uzależnione jest zatem od pochodzenia źródła finansowania dotacji oraz trybu jej udzielania.

Przepis art. 9 pkt 14 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 roku o finansach publicznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 885 ze zm.) stanowi, że sektor finansów publicznych tworzą inne państwowe lub samorządowe osoby prawne utworzone na podstawie odrębnych ustaw w celu wykonywania zadań publicznych, z wyłączeniem przedsiębiorstw, instytutów badawczych, banków i spółek prawa handlowego.

W myśl art. 400 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 roku Prawo ochrony środowiska (t. j. Dz. U. z 2008 r. nr 25, poz. 150 ze zm.) – w brzmieniu obowiązującym w 2013 roku – Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, zwany dalej „Narodowym Funduszem”, jest państwową osobą prawną w rozumieniu art. 9 pkt 14 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 roku o finansach publicznych.

Zgodnie z art. 401 ust. 1 ww. ustawy przychodami Narodowego Funduszu i wojewódzkich funduszy są wpływy z tytułu opłat za korzystanie ze środowiska i administracyjnych kar pieniężnych pobieranych na podstawie ustawy oraz przepisów szczególnych.

Przychodami Narodowego Funduszu są także wpływy z opłat, o których mowa w art. 12 ust. 2, art. 14 ust. 1 oraz art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 roku o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (art. 401 ust. 7 pkt 9 ustawy Prawo ochrony środowiska).

Zgodnie z art. 400b ust. 1 ustawy Prawo ochrony środowiska, celem działania Narodowego Funduszu jest finansowanie ochrony środowiska i gospodarki wodnej w zakresie określonym w art. 400a ust. 1 oraz art. 410a ust. 1 i 4-6.

Stosownie do treści przepisu art. 410a ust. 4 ustawy, Narodowy Fundusz może dofinansować działania inwestycyjne w zakresie demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji przedsiębiorcy prowadzącemu stację demontażu, który łącznie spełnia następujące warunki:

1. posiada decyzje wymagane w związku z prowadzeniem stacji demontażu,
2. złożył w terminie sprawozdanie, o którym mowa w art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 roku o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji.
   
   

Narodowy Fundusz może dofinansować działania inwestycyjne w zakresie gospodarowania odpadami powstałymi w wyniku demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji przedsiębiorcy prowadzącemu stację demontażu i przedsiębiorcy prowadzącemu strzępiarkę lub inną instalację przetwarzania, odzysku lub recyklingu odpadów pochodzących z pojazdów wycofanych z eksploatacji, który posiada wymagane decyzje w zakresie gospodarki odpadami oraz spełnia wymagania określone w przepisach o odpadach (art. 410a ust. 5 ustawy).

Narodowy Fundusz może dofinansować działania inwestycyjne w zakresie zbierania pojazdów wycofanych z eksploatacji przedsiębiorcy prowadzącemu punkt zbierania pojazdów, który posiada wymagane decyzje w zakresie gospodarki odpadami oraz spełnia wymagania określone w przepisach o odpadach (art. 410a ust. 6 ustawy).

Zgodnie z art. 400q ust. 1 ww. ustawy, Narodowy Fundusz i wojewódzkie fundusze prowadzą samodzielną gospodarkę finansową, pokrywając z posiadanych środków i uzyskiwanych wpływów wydatki na finansowanie zadań określonych w ustawie oraz kosztów działalności.

Podstawą gospodarki finansowej Narodowego Funduszu i wojewódzkich funduszy jest roczny plan finansowy (art. 400q ust. 3 ustawy).

Na podstawie art. 400q ust. 4 ww. ustawy, Narodowy Fundusz i wojewódzkie fundusze wyodrębniają w rocznych planach finansowych:

1. przychody z prowadzonej działalności;
   
2. dotacje z budżetu państwa lub budżetów jednostek samorządu terytorialnego;
   
   
   
1. koszty, w tym:
   
2. wynagrodzenia i składki od nich naliczane,
   
3. płatności odsetkowe wynikające z zaciągniętych zobowiązań,
   
4. zakup towarów i usług;
   
   
   
3. środki na wydatki majątkowe;
   
4. środki przekazane innym podmiotom;
   
5. stan należności i zobowiązań na początek i koniec roku;
   
6. stan środków pieniężnych na początek i koniec roku.
   

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, której przedmiotem jest skup złomu. Profil działalności rozszerzył o stację demontażu pojazdów samochodowych. W 2013 roku Wnioskodawca podpisał umowę o dotację z Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej na podstawie ustawy Prawo ochrony środowiska, mającą charakter pomocy de minimis. Wnioskodawca przeznaczył te środki na bieżące potrzeby przedsiębiorstwa.

W świetle ww. przepisów oraz na gruncie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stwierdzić należy, że z uwagi na to, że ww. kwota przychodu otrzymana przez Wnioskodawcę, z Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, przeznaczona została w całości na sfinansowanie bieżących potrzeb przedsiębiorstwa, to na podstawie cytowanego powyżej art. 14 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi ona przychód podatkowy.

Dotacja ze środków Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, będącego państwową osobą prawną, nie stanowi dotacji otrzymanej z budżetu państwa (jednostek samorządu terytorialnego), co jest warunkiem koniecznym do zwolnienia jej z opodatkowania podatkiem dochodowym na podstawie powołanego uprzednio art. 21 ust. 1 pkt 129 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z tego względu nie podlega ona zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Otrzymane przez Wnioskodawcę środki nie korzystają również z innych zwolnień przewidzianych przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym należy zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy wskazującym, że otrzymana dotacja, przeznaczona na pokrycie bieżących potrzeb przedsiębiorstwa, jest przychodem z działalności gospodarczej, który podlega opodatkowaniu.

Końcowo zważyć należy, że przedmiotem niniejszej interpretacji są wyłącznie przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.