Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/4512-988/15/16-5/S/EK
z 15 listopada 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów – po uwzględnieniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 kwietnia 2016 r. sygn. akt III SA/Wa 3479/15 (data wpływu orzeczenia prawomocnego – 5 września 2016 r.) – stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 17 września 2015 r. (data wpływu 22 września 2015 r.) uzupełnione pismem z dnia 21 września 2016 r. (data wpływu 23 września 2016 r.) na wezanie Organu z dnia 15 września 2016 r. (skutecznie doręczone 19 września 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT z faktur otrzymanych od Artystów, będących podatnikami VAT a dokumentującymi udzielenie licencji na korzystanie z utworów tych Artystów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 września 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT z faktur otrzymanych od Artystów, będących podatnikami VAT a dokumentującymi udzielenie licencji na korzystanie z utworów tych Artystów. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 21 września 2016 r. (data wpływu 23 września 2016 r.) na wezanie Organu z dnia 15 września 2016 r. (skutecznie doręczone 19 września 2016 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Stowarzyszenie (dalej: „Wnioskodawca”) jest stowarzyszeniem twórczym reprezentującym interesy środowiska teatralnego, filmowego i radiowo-telewizyjnego wobec władz państwowych, miejskich i samorządowych. Stowarzyszenie ma zagwarantowane ustawowo uprawnienia do opiniowania i doradztwa we wszelkich sprawach związanych z działalnością instytucji kulturalnych na terenie kraju. Poprzez wprowadzany w życie system konwencji zapewnia swoim członkom respektowanie podstawowych praw zawodowych. Jako organizacja środowiskowa posiada licencję na ochronę praw autorskich artystów wykonawców.

Wskazać należy, że Stowarzyszenie jest organizacją zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi. Jak stanowi art. 104 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 1994 r., Nr 24, poz. 83 ze zm.) organizacjami zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi, zwanymi dalej „organizacjami zbiorowego zarządzania” w rozumieniu ustawy, są stowarzyszenia zrzeszające twórców, artystów wykonawców, producentów lub organizacje radiowe i telewizyjne, których statutowym zadaniem jest zbiorowe zarządzanie i ochrona powierzanych im praw autorskich lub praw pokrewnych oraz wykonywanie uprawnień wynikających z ustawy. Realizując powyższe zadania organizacje zbiorowego zarządzania są m. in. zobowiązane do pobierania wynagrodzeń z tytułu aktów eksploatacji praw autorskich (praw pokrewnych) przysługujących twórcom (artystom wykonawcom) od podmiotów, które podejmują tego rodzaju akty (zwanych użytkownikami praw). Celem i jednocześnie zadaniem organizacji zbiorowego zarządzania jest zarząd prawami autorskimi. Jednocześnie ustawodawca nie podał przy tym legalnej definicji „zbiorowego zarządu”, jednakże w praktyce oznacza to upoważnienia dla tych organizacji, uzyskane od twórców lub też artystów i wykonawców, na podstawie stosownej umowy do:

1. udzielania licencji na utwory/artystyczne wykonania,
2. kontrolowanie korzystania z utworu lub artystycznego wykonania przez inne podmioty niż twórca lub wykonawca,
3. pobieranie tantiem autorskich od korzystających z utworów lub artystycznych wykonań,
4. przekazywanie tantiem twórcom/ artystom wykonawcom.
   
   

W przypadku Wnioskodawcy, uchwalony 7 kwietnia 2014 r. statut określa, że celem Stowarzyszenia jest m.in.:

• jednoczenie środowisk Twórców i Artystów dla kultywowania tradycji i tworzenia nowych wartości kultury narodowej,
  

• reprezentowanie i ochrona artystycznych praw Twórców i Artystów,
  

• zbiorowe zarządzanie i ochrona powierzonych Wnioskodawca praw autorskich i praw do artystycznych wykonań oraz wykonywanie uprawnień przyznanych organizacjom zbiorowego zarządzania na podstawie przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych,
  

• ochrona praw materialnych Twórców i Artystów,
  

• kształtowanie zasad etyki i solidarności zawodowej,
  

• współpraca z władzami państwowymi i samorządowymi,
  

• działania na rzecz integracji europejskiej oraz rozwijanie kontaktów i współpracy międzynarodowej.
  
  
  

Wnioskodawca, działając na rzecz Artystów, ale we własnym imieniu, udziela licencji na korzystanie z praw do utworów osobom fizycznym i prawnym, pobierając od nich za to wynagrodzenie, tzw. tantiemy. Licencjobiorcy (tj. użytkownicy utworów z bazy Wnioskodawcy) płacą na rzecz Wnioskodawcy tantiemy w postaci stałych stawek miesięcznych, określonych procentowo części przychodów netto ze swojej działalności (np. niepubliczni nadawcy telewizyjni), bądź ustalane w inny sposób. W każdym z tych przypadków stawki wynagrodzenia określane są na podstawie tabel stawek, uchwalanych przez Wnioskodawcę albo są indywidualnie negocjowane przez Wnioskodawcę z korzystającymi z utworów (programów telewizyjnych). Okresowo Wnioskodawca dokonuje tzw. repartycji pobranych tantiem, tj. ich podziału i wypłaty artystom, potrącając swoją prowizję (zwaną „kosztami administracyjnymi” lub „kosztami inkasa”). Wnioskodawca dokonuje tej repartycji według reguł określonych w uchwalonym przez Wnioskodawcę - na podstawie jego statutu - regulaminie repartycji wynagrodzeń autorskich. W szczególności, odbywa się to na podstawie tzw. wykazów programowych, otrzymywanych od licencjobiorców (np. nadawców TV), a zawierających listy wykorzystanych programów z „repertuaru.” Odnośnie częstotliwości wypłat przez Wnioskodawca, zgodnie z ww. regulaminem, w zależności od rodzaju repartycji czyli sposobu -. wykorzystania programu telewizyjnego, wynagrodzenia są do dyspozycji producentów programów telewizyjnych i innych autorów w ściśle określonych terminach.

Artyści scen polskich (dalej: Artyści) zrzeszeni w Stowarzyszeniu, jeśli są podatnikami VAT nie korzystającymi ze zwolnienia podmiotowego wystawiają na rzecz Wnioskodawcy za otrzymane tantiemy faktury, w których wykazywana jest kwota podatku. Jednocześnie Wnioskodawca uzyskuje od tych Artystów oświadczenie, w którym deklarują oni, że prawa do artystycznych wykonań powstały w związku z wykonywaną działalnością gospodarczą, że zostały wniesione do majątku przedsiębiorstwa i stanowią składnik mienia przedsiębiorcy, wykazany w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych a także, że przychody z tych praw są deklarowane jako przychody z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku z faktem, iż Wnioskodawca jest podatnikiem VAT i wykonuje czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług, to czy ma on prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur otrzymanych od Artystów, będących podatnikami VAT a dokumentujących udzielenie licencji na korzystanie z utworów tych Artystów?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, posiada on prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach VAT otrzymywanych od Artystów - podatników VAT dokumentujących nabycie praw do użytkowania praw autorskich Artystów, bowiem poniesione wydatki służą działalności opodatkowanej Wnioskodawcy.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

1. Działalność Wnioskodawca prowadzona we własnym imieniu, ale na rachunek twórców.
   
   

Jak stanowi art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej podatkiem", podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Jak stanowi zaś art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

W myśl art. 8 ust. 2a ustawy o VAT, obowiązującego od 1 kwietnia 2011 r., „w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi”. Przedmiotowa regulacja, obowiązująca od 1 kwietnia 2011 r., stanowi implementację art. 28 Dyrektywy VAT. Kluczowymi elementami omawianej regulacji jest więc występowanie przez podatnika we własnym imieniu ale na rzecz osoby trzeciej w procesie świadczenia usług, których beneficjentem jest owa osoba trzecia. Stanowi to swego rodzaju fikcję prawną, polegającą na uznaniu podatnika, który faktycznie nie wykonał usługi (kupił ją i odprzedał) za podmiot świadczący tę usługę.

W związku z wprowadzeniem powyższego przepisu do ustawy o VAT, z perspektywy rozliczeń VAT, istotnej zmianie uległa klasyfikacja działalności Wnioskodawcy i od 1 kwietnia 2011 r. jest on traktowany jako podmiot, który nabywa i odprzedaje prawa do użytkowania praw autorskich (a nie tylko pośredniczy w takiej transakcji). W świetle przepisu art. 8 ust. 2a ustawy o VAT, Wnioskodawca spełnia więc wszystkie warunki do uznania go za podatnika VAT w zakresie prowadzonej działalności o charakterze zarządczym/powierniczym. W efekcie, skoro działalność jest prowadzona przez Wnioskodawcę we własnym imieniu, ale na rachunek twórców, to wraz z nowelizacją definicji świadczenia usług i wprowadzenia art. 8 ust. 2a do ustawy o VAT, powinna być ona postrzegana jako otrzymanie licencji od twórców oraz dalsze udzielenie licencji użytkownikom. Jednocześnie licencja udzielana przez Wnioskodawcę na korzystanie z programów telewizyjnych jest tzw. licencją generalną tj. na korzystanie z całego „repertuaru" (tj. ogółu utworów tej kategorii powierzonych w zarząd tej organizacji przez wszystkich zrzeszonych artystów, a także utworów powierzonych zagranicznym organizacjom zbiorowego zarządzania, które Wnioskodawca reprezentuje wobec korzystających z tych utworów w Polsce). Potwierdza to orzecznictwo sądów krajowych, wskazać chociażby należy wyrok NSA z 9 września 2011 r., I FSK 1215/10 w którym stwierdzono, że organizacja zbiorowego zarządzania wykonując zbiorowy zarząd prawami autorskimi, czy prawami pokrewnymi i zawierając umowy z użytkownikami działa na rzecz autorsko uprawnionych, jest więc w istocie pośrednikiem między autorsko-uprawnionymi, a użytkownikami. Podobnie WSA w Warszawie, w wyroku z dnia 14 listopada 2012 r., III SA/WA 2301/12 stwierdził, że „Zasadne jest stanowisko organów podatkowych, że istnieje bezpośredni związek prawny między usługodawcą (Związek) i usługobiorcą (posiadaczem praw), z którego wynika obowiązek świadczenia usługi oraz wysokość wynagrodzenia za dokonanie tej czynności. Zważywszy powyższe przyjąć należy, iż Skarżący wykonuje odpłatne świadczenia, które na zasadach ogólnych podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

2. Prawo do odliczenia podatku naliczonego
   
   

Jak stanowi art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia, kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r.) kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Artykuł 88 ust. 4 ustawy o VAT, stanowi dopełnienie art. 86 i określa status podatnika, umożliwiający realizację jego prawa do odliczenia, którym jest rejestracja jako podatnika VAT czynnego. Stosownie bowiem do tego przepisu - w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r. - obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Z powyższych przepisów wynika, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje tylko w przypadku, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy dokonywane zakupy towarów i usług mają związek z czynnościami opodatkowanymi podatnika, tj. takimi których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Ustawa wyłącza zatem możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego przez podmiot niebędący czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT oraz podatku naliczonego związanego z nabyciem towarów i usług, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Taka sytuacja nie ma miejsca w przypadku Wnioskodawcy, gdyż jest on podatnikiem VAT czynnym (zarejestrowanym dla celów VAT) a nabywane usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Wnioskodawca pragnie zauważyć, że przepis art. 86 ust. 1 ustawy o VAT realizuje podstawowe i fundamentalne prawo do odliczenia podatku naliczonego, wynikające z samej konstrukcji podatku od towarów i usług. Fundamentalny charakter uprawnienia podatnika do odliczenia podatku wielokrotnie podkreślany był w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „Trybunał” lub „TSUE”). Jako przykład wskazać należy wyrok TSUE w sprawie C-62/93 BP Soupergaz, w którym wyjaśniono, że prawo do odliczenia zapewniane przez przepisy art. 17 i następne Szóstej dyrektywy (obecnie art. 167-192 dyrektywy 2006/112/WE, dalej: „dyrektywa VAT”) jest integralną częścią systemu VAT i jako takie, co do zasady, nie może być ograniczane. Z kolei w sprawie C-50/87 Komisja Europejska przeciwko Francji podkreślono konieczność ustalenia jednolitego zakresu prawa do odliczenia podatku naliczonego we wszystkich państwach członkowskich, a wszelkie ograniczenia prawa do odliczenia podatku naliczonego mogą być wprowadzane w państwach członkowskich wyłącznie na mocy wyraźnych regulacji wynikających z przepisów prawa unijnego. Zdaniem TSUE wobec braku takich regulacji należy więc zapewnić podatnikom prawo do niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego względem wszystkich kwot podatku pobranego od transakcji opodatkowanych. Trybunał stwierdził bowiem, że wszystkie państwa członkowskie muszą zadbać o to, aby podatnik nie ponosił ekonomicznego ciężaru podatku, jaki płacony jest przez niego w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej.

Z orzecznictwa Trybunału konsekwentnie wynika zatem, że prawo do odliczenia podatku naliczonego w zasadzie nie może być ograniczane, ani pod względem czasowym, ani pod względem zakresu przedmiotowego. Prawo do odliczenia nie stanowi bowiem „przywileju” podatnika, ale jego fundamentalne prawo. Jak stwierdzono w uzasadnieniu orzeczenia w połączonych sprawach C-177/99 oraz C-181/99 Ampafrance i Sanofi Synthelabo, zgodnie z ugruntowaną linią orzecznictwa Trybunału, prawo do odliczenia podatku jest integralną częścią systemu VAT i zasadniczo nie może być ograniczane. Możliwość wykonania tego prawa powinna być więc zapewniona niezwłocznie i względem wszystkich kwot podatku, które zostały pobrane od - transakcji związanych z zakupami.

Krajowe przepisy wskazują na kilka ograniczeń w odliczaniu podatku naliczonego, i zostały one sformułowane w art. 88 ustawy o VAT. Jak stanowi art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku. W ocenie Wnioskodawcy, nabywając od Artystów usługi licencyjne w celu dalszej ich dystrybucji dla użytkowników Wnioskodawcy, nie nastąpi wyżej wskazana sytuacja, zatem prawo do odliczenia podatku naliczonego z otrzymanych faktur od Artystów nie może być ograniczone.

W rozpatrywanej sprawie Wnioskodawca nabywając prawa do użytkowania praw autorskich Artystów, których potem udziela podmiotom trzecim, tym samym nabywa te prawa do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. W myśl art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, Wnioskodawca posiada więc prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, bowiem nabywane usługi związane są bezpośrednio z prowadzoną przez niego działalnością jako organizacji zbiorowego zarządzania. Jednocześnie, zdaniem Wnioskodawcy, w tej konkretnej sprawie przepis art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT nie znajduje zastosowania; nabywa on prawa autorskie, która to czynność u Artysty jest opodatkowana VAT. Poprawność stanowiska Wnioskodawcy potwierdzają wydawane przez Ministra Finansów interpretacje indywidualne, w których jednoznacznie się wskazuje, że jeśli świadczący usługę (Artysta) działa w charakterze twórcy w rozumieniu przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, a w ramach zawartej z organizacją zbiorowego zarządzania umowy w zamian za wynagrodzenie (tantiemy) dokonuje za pośrednictwem tej organizacji udzielenia licencji do praw autorskich dotyczące własnych utworów - to wykonuje on usługi (interpretacja Ministra Finansów - Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 16 września 2014 r., nr IPPP1/443-651/14-4/JL).

Jak już też wskazywano w stanie faktycznym, Wnioskodawca uzyskuje (odbiera) od Artystów oświadczenie, iż prawa do artystycznych wykonań powstały w związku z wykonywaną działalnością gospodarczą, że zostały wniesione do majątku przedsiębiorstwa przychody i stanowią składnik mienia przedsiębiorcy, wykazany w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych a także, że przychody z tych praw są deklarowane jako przychody z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, ma on prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach VAT otrzymywanych od Artystów - podatników VAT dokumentujących nabycie praw do użytkowania praw autorskich Artystów, bowiem poniesione wydatki służą działalności opodatkowanej Wnioskodawcy.

Nawiązując jeszcze do kwestii zasadności wystąpienia przez Spółkę z niniejszym zapytaniem, Wnioskodawca ma przede wszystkim na uwadze gwarancyjną i informacją funkcję interpretacji indywidualnej; w następstwie wydania interpretacji indywidualnej Wnioskodawca chce poznać zapatrywania organu podatkowego w zakresie rozumienia określonych przepisów prawa podatkowego na tle sytuacji opisanej we wniosku aby mieć w przyszłości realną możliwość powołania się na to stanowisko w razie ewentualnych sporów z organami podatkowymi.

Na podstawie ww. wniosku Strony, organ wydał w dniu 30 września 2015 r. postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania nr IPPP1/4512-988/15-2/EK, w którym stwierdzono, że w tak przedstawionym stanie faktycznym Organ nie może wydać interpretacji indywidualnej o której mowa w art. 14b Ordynacji podatkowej, gdyż musiałby hipotetycznie przyjąć, że do pewnej grupy twórców, na którą rzecz działa Wnioskodawca zastosowanie ma preferencyjna stawka podatku VAT. Organ w tak przedstawionym ogólnie stanie faktycznym sprawy nie jest w stanie, dokonać analizy przepisów prawa podatkowego wskazując przy tym, że wyłączenie wynikające z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT nie ma zastosowania do wystawionych przez Artystów faktur, co w konsekwencji przekłada się na udzielenie odpowiedzi na postawione we wniosku pytanie, tj. Czy Wnioskodawca ma prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur otrzymanych od Artystów. Zatem obliguje to Organ do odmowy wszczęcia postępowania w sprawie wydania interpretacji w zakresie podatku od towarów i usług, co wynika z treści art. 165a § 1, w związku z art. 14h Ordynacji podatkowej.

Nie zgadzając się z powyższym rozstrzygnięciem Organu Strona, w dniu 14 października 2015 r. wniosła zażalenie na ww. postanowienie. Organ postanowieniem z dnia 12 listopada 2015 r. nr IPPP1/4512-2-4/15-2/JŻ utrzymał w mocy postanowienie z dnia 30 września 2015 r. znak: IPPP1/4512-988/15-2/EK. W konekwencji, Strona wniosła skargę na ww. postanowienie do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

WSA w wyroku z dnia 27 kwietnia 2016 r. sygn. akt III SA/Wa 3479/15 uchylił postanowienie IPPP1/4512-2-4/15-2/JŻ oraz poprzedzające je postanowienie z dnia 30 września 2015 r. nr IPPP1/4512-988/15-2/EK

Sąd wskazał, że, w jego ocenie ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku jednoznacznie wynika, że artyści są podatnikami, są tymi podatnikami z tytułu otrzymanych tantiem z racji przenoszenia majątkowych praw autorskich, podatnikiem podatku VAT jest Stowarzyszenie, ponadto Stowarzyszenie jest podatnikiem z racji wykonywania zadań organizacji zbiorowego zarządzania. Sąd wskazał, że ww. okoliczności zależało uznać za element stanu faktycznego. W ocenie WSA, zwrot „jeśli są podatnikami VAT” należy rozumieć jako „są podatnikami VAT”. Zatem, nie jest to formuła wyrażająca hipotetyczność zdania, która wymagałaby oceny Organu, lecz- pomimo swojej dwuznaczności- powinna być odczytana właśnie jako kategoryczne zadeklarowanie statusu artystów jako podatników. W ocenie Sądu, Wnioskodawca zadeklarował wszystkie elementy konieczne dla wydania interpretacji, a okoliczność, czy artyści korzystają ze stawki obniżonej, czy podstawowej, nie ma znaczenia dla sprawy. Stowarzyszenie nie zapytało o sytuację prawną artystów, lecz przyjmując założenie faktyczne, że są oni podatnikami i płaca podatek według pewnej stawki, zażądało odpowiedzi na pytanie, czy przysłyguje mu prawo do odliczenia podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego oraz biorąc pod uwagę wnioski płynące z wyroku WSA w Warszawie z dnia 27 kwietnia 2016 r. sygn. akt III SA/Wa 3479/15, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstapiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodacy

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego na dzień wydania postanowienia nr IPPP1/4512-988/15-2/EK.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa ( art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U z 2016r., poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcie naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy). Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57 a ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.