Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/423-626/12/16-S/MK
z 16 czerwca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów – po uwzględnieniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 24 lipca 2013 r., sygn. Akt I SA/Sz 411/13 stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 8 października 2012 r. (data wpływu 11 października 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie rozpoznawania różnic kursowych oraz zasad ustalania kursu walut dla potrzeb podatkowych różnic kursowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 października 2012 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zasad ustalania kursu walut dla potrzeb podatkowych różnic kursowych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Dnia 27 stycznia 2009 r. XXX XYX Spółka z o.o. w Q jako Pożyczkodawca zawarła umowę pożyczki z Wnioskodawcą (Spółką z o.o.) - jako Pożyczkobiorcą (Umowa pożyczki). Kwota pożyczki została ustalona w walucie Euro.

Strony umówiły się, że pożyczka zostanie do dnia 30 stycznia 2009 r. uiszczona na wskazany w treści umowy rachunek bankowy Pożyczkobiorcy. W związku z zawarciem i wykonaniem wskazanej wyżej umowy na rachunek bankowy Spółki prowadzony dla waluty Euro wpłynęła kwota wyrażona w Euro z tytułu umowy pożyczki.

Zwrot kwoty pożyczki ma nastąpić zgodnie z ustaleniami stron w walucie Euro. Kwota pożyczki została przeznaczona na prowadzenie działalności gospodarczej przez Spółkę. Oznacza to, że Spółka może udzieloną pożyczkę przeznaczać na zaspokajanie zobowiązań również w walucie Euro.

Wnioskodawca nie dokonał wyboru ustalania różnic kursowych na podstawie przepisów o rachunkowości zgodnie z art. 9a ust. 1 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i różnice te ustala na podstawie art. 15a tej ustawy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy dla ustalenia wysokości różnic kursowych w okolicznościach niniejszej sprawy Wnioskodawca powinien stosować kurs średni ogłaszany przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego:
   
   
   
   1. dzień wpływu środków w walucie Euro na rachunek bankowy XYZ Spółki z o.o. w wykonaniu umowy pożyczki i
      
   2. dzień wypływu środków z tego rachunku bankowego w walucie Euro w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.
      
      
      
2. Czy dla ustalenia wysokości różnic kursowych w okolicznościach niniejszej sprawy Wnioskodawca powinien stosować kurs średni ogłaszany przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień otrzymania i spłaty pożyczki w sytuacji, gdy pożyczka została wpłacona na rzecz Wnioskodawcy na rachunek bankowy prowadzony w Euro i jeśli w takiej walucie zostanie spłacona?
   

Zdaniem Wnioskodawcy, w obowiązującym stanie prawnym w art. 15a ustawy znajduje się kompleksowa regulacja dotycząca różnic kursowych, zarówno skutkujących powstaniem przychodu, jak i wpływających na koszty uzyskania przychodów. Zasady określone w art. 15a ustawy o CIT dotyczą ustalania różnic kursowych dla celów obliczenia podatku dochodowego.

Na potrzeby prawa bilansowego zagadnienie to reguluje ustawa o rachunkowości. Podatnik zgodnie z zasadami określonymi w art. 9b ust. 1 ustawy ma możliwość wyboru metody obliczania różnic kursowych - albo według zasad określonych w ustawie o CIT albo według zasad rachunkowości. Wnioskodawca nie dokonał wyboru metody rozliczania różnic kursowych według przepisów o rachunkowości. Wobec tego do wnioskodawcy stosuje się zasady wyrażone w art. 15a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Istotna dla niniejszego wniosku o interpretację jest zmiana brzmienia przepisu art. 15a ust. 4.

Wykładnia wskazanego przepisu budziła wątpliwości i była przedmiotem rozbieżnego orzecznictwa wojewódzkich sądów administracyjnych. Stan faktyczny przedstawiony we wniosku o interpretację dotyczy również okresu pod rządem wątpliwych przepisów.

1. Z jednej strony prezentowany był pogląd, podzielany przez organy podatkowe według którego, "faktycznie zastosowany kurs waluty" nie jest kursem faktycznie zrealizowanym i nie należy wiązać go wyłącznie z sytuacją zakupu lub sprzedaży walut, lecz jest to kurs faktycznie użyty do ustalenia wartości różnicy kursowej lub po którym dokonuje się faktycznej wyceny transakcji w danym dniu (tak wyrok WSA w Gdańsku z dnia 17 lipca 2009 r., I SA/Gd 340/09; wyrok WSA w Warszawie z dnia 25 stycznia 2011 r., III SA/Wa 909/10),
2. Natomiast według stanowiska przeciwnego, faktycznie zastosowany kurs waluty z określonego dnia, to taki kurs, który rzeczywiście został użyty, a więc którym się posłużono, wykorzystując go w danej operacji gospodarczej. Dotyczy to zwłaszcza przypadków, gdy w dniu otrzymania przychodu lub dokonania zapłaty rzeczywiście doszło do zastosowania konkretnego kursu przy zrealizowaniu operacji polegającej na zamianie wartości wyrażonych w walucie polskiej na waluty obce lub odwrotnie (tak wyrok WSA w Warszawie: z dnia 4 grudnia 2009 r., III SA/Wa 1190/09 i z dnia 8 listopada 2010 r., III SA/Wa 368/10). Stanowisko takie zostało zaaprobowane w wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 lutego 2011 r., II FSK 1682/09 oraz z dnia 27 września 2011 r., II FSK 524/10 oraz 5 lipca 2012r., II FSK 2580/10).

W powołanych w punkcie 2) orzeczeniach wskazuje się, że dokonując wykładni pojęcia "faktycznie zastosowany kurs waluty", której podstawą jest wyjaśnienie znaczenia terminu "faktycznie", wobec nieistnienia jego legalnej definicji, odwołać się należy do dyrektywy interpretacyjnej języka potocznego i przypisać definiowanemu terminowi takie znaczenie, jakie ma on w języku potocznym. Według definicji słownikowej, "faktycznie" znaczy: zgodnie z faktami, w istocie, rzeczywiście, niewątpliwie, naprawdę (Uniwersalny słownik języka polskiego, pod red. S. Dubisza, Warszawa 2008, tom 1, s. 873). "Faktycznie zastosowany kurs waluty", to zatem taki kurs, który był w istocie, rzeczywiście, naprawdę zastosowany. Mógł on być rzeczywiście i naprawdę zastosowany tylko wtedy, gdy na jego podstawie, w oparciu o wyrażoną w nim cenę waluty, doszło do przeprowadzenia operacji finansowej przewalutowania, czyli do wyrażenia w danej walucie wartości pieniężnej określonej pierwotnie w innej walucie. Cechy "faktycznego zastosowania" kursu nie można odnieść do sytuacji, gdy w rzeczywistości nie dochodzi do operacji przewalutowania w następstwie sprzedaży lub zakupu określonej waluty, ponieważ w takiej sytuacji nie następuje rzeczywiste oddanie w określonej walucie wartości pieniężnej wyrażonej pierwotnie w innej walucie; można tu jedynie mówić o zastosowaniu kursu do potencjalnej oceny wartości zawartej w określonej jednostce pieniężnej, a więc o potencjalnym zastosowaniu danego kursu, ale nie o jego zastosowaniu rzeczywistym, które musi odnosić się do rzeczywistej, naprawdę przeprowadzonej transakcji.

Jak wynika z uzasadnienia do projektu ustawy nowelizującej (druk sejmowy nr 3869), zmiana powyższego przepisu miała na celu ujednolicenie przepisów podatkowych z ustawą o rachunkowości. W uzasadnieniu zawarto stwierdzenie, że o kursie faktycznym można mówić jedynie wówczas, gdy dochodzi do faktycznej wymiany waluty obcej na złote lub odwrotnie. W przypadku prowadzenia rachunku walutowego, kiedy na rachunek wpływa, a następnie z niego wypływa waluta, właściwe jest zastosowanie kursu średniego NBP z dnia poprzedzającego zdarzenie gospodarcze. Jest to stwierdzenie identyczne z tym, jakie zostało zawarte w wyjaśnieniach Departamentu Rachunkowości Ministerstwa Finansów do artykułu 30 ust. 2 ustawy o rachunkowości.

Wobec tego zarówno aktualnie jak i w 2009 r. w sytuacji, gdy podatnik posiada rachunek bankowy dla waluty, na który otrzymał kwotę pożyczki w walucie obcej, to nie ma podstaw do stosowania do obliczania różnic kursowych kursu kupna walut tegoż banku. Analogicznie jeśli z rachunku walutowego jest spłacane zobowiązanie podatnika w tej walucie.

Jeśli zatem nie dochodzi do wymiany waluty obcej na polską to nie następuje faktyczne zastosowanie kursu waluty. W sytuacji, gdy podatnik nie dokonuje wymiany obcej waluty, lecz przechowuje ją na rachunku walutowym, a następnie dokonuje zapłaty swoich zobowiązań wyrażonych w tejże obcej walucie zasadne jest stosowanie kursu średniego NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień operacji, zgodnie z regułami wyrażonymi w art. 15a ust. 4 ustawy o CIT.

Wobec tego stanowisko podatnika jest takie odnośnie sytuacji wskazanej w pytaniu przedstawionym w punkcie 1 - 3, bez względu na to czy sytuacje te zaistniały w 2009 r. czy w okresie następującym po tej dacie aż do chwili obecnej, jeśli nie doszło do faktycznej wymiany waluty, to tym samym nie ma podstaw do obliczania różnic kursowych przy "faktycznie zastosowanym kursie waluty", co z kolei uzasadnia przyjęcie do obliczenia różnic kursowych kursu wynikającego z art. 15a ust. 4 ustawy o CIT - kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski.

Kryterium uwzględniania kursu faktycznego przy ustalaniu różnic kursowych - jest faktyczny obrót walutą, tj. zbycie lub nabycie waluty. Dokonując wykładni pojęcia "faktycznie zastosowany kurs waluty", należy przyjąć taki kurs, który był w istocie, rzeczywiście, naprawdę zastosowany, po jakim podatnik rzeczywiście sprzedał lub nabył walutę. Różnice kursowe powstałe w związku z zakupami, spłatą zadłużenia (w tej samej walucie w której uzyskał uprzednio świadczenie) gdy podatnik nie kupuje i nie sprzedaje waluty obcej, przelicza się na złote przy zastosowaniu kursu średniego NBP.

Z tego wynika, że jeśli Spółka uzyskała pożyczkę od Pożyczkodawcy w walucie Euro na rachunek walutowy prowadzony dla tej waluty i

1. w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wykorzystuje kwotę udzielonej pożyczki wykonując w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zobowiązania w walucie Euro nie dokonując zbycia ani nabycia waluty obcej to dla ustalenia różnic kursowych Wnioskodawca powinien stosować kurs średni ogłaszany przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego:
   
   
   
   1. dzień wpływu środków w walucie Euro na rachunek bankowy Wnioskodawcy (XYZ Spółka z o.o. w Q) w wykonaniu umowy pożyczki i
      
   2. dzień wypływu środków z tego rachunku bankowego w walucie Euro,
      
      
      
2. spłaca lub będzie spłacać tę pożyczkę z rachunku walutowego prowadzonego dla Euro to dla ustalenia wysokości różnic kursowych Wnioskodawca powinien stosować kurs średni ogłaszany przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień otrzymania i spłaty pożyczki.
   

Co do zasady zarachowanie kwoty różnic kursowych w ciężar kosztów możliwe jest dopiero w momencie zapłaty zobowiązania. Wtedy bowiem, przy kursie waluty z dnia zapłaty, możliwa jest do obliczenia wysokość różnicy kursów (wyrok NSA z dnia 12 sierpnia 1997 r., I SA/Wr 2144/96, Podatki w orzecznictwie, el. 1998). Moment poniesienia kosztów na potrzeby obliczania różnic kursowych jest podobny do uznawania wszelkich kosztów za poniesione (art. 15 ust. 4e). Jest to zatem dzień otrzymania faktury (rachunku) albo innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku). Dniem zapłaty jest dzień uregulowania zobowiązania w jakiejkolwiek formie, w tym w wyniku potrącenia wierzytelności (ust. 7).

W dniu 10 stycznia 2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną znak ITPB3/423-626/12/MK, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy - za nieprawidłowe.

Nie zgadzając się z treścią wydanej interpretacji, pismem z dnia 23 stycznia 2013 r. (data wpływu 28 stycznia 2013 r.) Spółka wezwała tutejszy organ do usunięcia naruszenia prawa, na podstawie art. 52 § 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Po dokonaniu analizy zarzutów postawionych w treści ww. wezwania do usunięcia naruszenia prawa, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów, w odpowiedzi na to wezwanie, pismem z dnia 28 lutego 2013 r. znak ITPB3/423W-9/13/MK stwierdził brak podstaw do zmiany ww. pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego (data doręczenia: 4 marca 2013 r.).

Pismem z dnia 22 marca 2013 r. Spółka złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie (data wpływu do tut. organu 26 marca 2013 r.).

Wyrokiem z dnia 24 lipca 2013 r., sygn. akt I SA/Sz 411/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

Sąd wskazał, że „zarówno Skarżąca jak i organ dla uzasadnienia prawidłowości swoich stanowisk powołują się na tę zmianę, wskazując przy tym na uzasadnienie do projektu tej nowelizacji (druk sejmowy nr 3869 z 15 grudnia 2010 r.), z którego wynika, że celem dokonanej zmiany było dążenie do ujednolicenia podatkowych i rachunkowych zasad rozliczania różnic kursowych, tj. dostosowanie przepisów podatkowych do treści art. 30 ust. 2 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2009 r. nr 152, poz. 1223 ze zm.).”

W ocenie Sądu, odnosząc się „do dokonanej zmiany zauważyć należy wstępnie, że w ustawie podatkowej poprawiono niewłaściwy (mogący budzić wątpliwości) zwrot: "zapłaty należności lub zobowiązań" na poprawny: "otrzymania należności lub zapłaty zobowiązań". Niezależnie od tego stwierdzić należy, że nie zawsze zmiana brzmienia przepisu ma charakter normatywny, zmiana taka może mieć bowiem także charakter "redakcyjny", mający na celu usunięcie wątpliwości interpretacyjnych związanych z dotychczasowym brzmieniem przepisu. Wskazywane w uzasadnieniu projektu zmiany przepisu cele tej zmiany mogą więc być przydatne do oceny charakteru tych zmian, nie są one jednak przesądzające w tej kwestii.

Dokonując zatem wykładni użytego w przepisach art. 15a u.p.d.o.p. określenia "faktycznie zastosowanego kursu waluty", przy braku jego legalnej definicji, należy odwołać się do definicji słownikowych języka Polskiego. Według "Uniwersalnego słownika języka Polskiego" pod redakcją S. Dubisza (Warszawa 2008. tom I, s. 873) "faktycznie" oznacza: "zgodnie z faktami, w istocie, rzeczywiście, niewątpliwie, naprawdę". Przyjąć więc należy, że "faktycznie zastosowany kurs waluty" to taki kurs, który był w istocie, rzeczywiście, naprawdę zastosowany. Cechy "faktycznego zastosowania" kursu nie można więc odnieść do sytuacji, gdy w istocie nie dochodzi do operacji w następstwie sprzedaży lub zakupu określonej waluty. W takiej sytuacji brakuje rzeczywistego wyrażenia w określonej walucie wartości pieniężnej ujętej pierwotnie w innej walucie. Dla spełniania przesłanki faktycznego zastosowania kursu kluczowe znaczenie ma zatem przeprowadzenie rzeczywistej transakcji finansowej, nie jest natomiast desygnatem analizowanej nazwy potencjonalne zastosowanie kursu do wyceny wartości zawartej w określonej jednostce pieniężnej. Brak więc podstaw aby przez kurs faktycznie zastosowany rozumieć również kurs Bankowy, jaki ewentualnie mógłby mieć zastosowanie - byłby to kurs hipotetyczny, a nie faktyczny.

W ocenie Sądu takie rozumienie analizowanego określenia znajduje potwierdzenie na gruncie wykładni celowościowej art. 15a u.p.d.o.p. Ustawodawca wyraźnie bowiem wyodrębnił metody ustalania różnic kursowych - podatkową i rachunkową. W myśl art. 9b ust. 1 u.p.d.o.p. "podatnicy ustalają różnice kursowe na podstawie: 1) art. 15a, albo 2) przepisów o rachunkowości (...)". Nie ma więc podstaw do nawiązywania - przy wykładni sformułowania "faktycznie zastosowanego kursu waluty" - do przepisów ustawy o rachunkowości w sposób bezpośredni. Ustawodawca określił zatem, w celu uniknięcia jakiejkolwiek niespójności, że podatnik może dokonać wyboru tylko jednej z dwóch powoływanych metod. Inna jest przy tym materia obu aktów normatywnych. Co jest kosztem uzyskania przychodu albo przychodem określa ustawa podatkowa, natomiast prawo bilansowe ma charakter wtórny, definiując m.in. wymogi dokumentacji dotyczącej zdarzeń podatkowych.

Uznać wiec należy, że skoro Spółka we wskazanym stanie faktycznym zawierała i wykonywała transakcje w walucie Euro do których nie zastosowano kupna lub sprzedaży zagranicznych środków płatniczych lub innych form obrotu walutami to – zarówno przed 1 stycznia 2012 r. jak i po tej dacie – jeśli w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka wykorzystała lub wykorzysta kwotę udzielonej pożyczki wykonując zobowiązania w walucie Euro, bez dokonania zbycia ani nabycia waluty obcej, brak jest podstaw prawnych do stwierdzenia, że do takich transakcji należy przyjmować "faktycznie zastosowany kurs waluty" – jak wskazano w zaskarżonej interpretacji indywidualnej.

Sąd podzielił w tym zakresie dominujący w orzecznictwie pogląd, że "faktycznie zastosowany kurs waluty z określonego dnia to taki kurs, który rzeczywiście został użyty, a więc którym się posłużono, wykorzystując go w danej operacji finansowej. Dotyczy to przypadków, gdy w dniu otrzymania przychodu lub dokonania zapłaty rzeczywiście doszło do zastosowania konkretnego kursu przy dokonaniu operacji polegającej na zamianie wartości wyrażonej w walucie Polskiej na walutę obcą lub odwrotnie. Natomiast jeżeli otrzymanie należności lub zapłata zobowiązania nie wiązały się z faktycznym zastosowaniem jakiegokolwiek kursu waluty, ponieważ realizacja płatności następowała w określonej walucie bez zamiany wyrażonej w niej wartości na inną walutę, do obliczenia wartości różnic kursowych należy zgodnie z art. 15a ust. 4 u.p.d.o.p. zastosować średni kurs NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień, w którym różnice kursowe wystąpiły. Taki pogląd wyraziły Wojewódzkie Sądy Administracyjne”.

„Stwierdzając zatem, że w orzecznictwie utrwalona została wskazana wyżej linia orzecznicza, sprzeczną z nią wykładnię przepisów art. 15a u.p.d.o.p. zaprezentowaną w zaskarżonej interpretacji – w części dotyczącej stanu prawnego przed 1 stycznia 2012 r. - należało uznać za nieprawidłową, naruszającą te przepisy.”

Końcowo Wojewódzki Sąd Administracyjny wskazał, że „opisana wyżej (z dniem 1 stycznia 2012 r.) zmiana brzmienia art. 15a ust. 4 u.p.d.o.p. ma w istocie taki właśnie "redakcyjny" charakter, uwzględniający wyrażane w ugruntowanym orzecznictwie poglądy. Brak więc podstaw do uwzględnienia stanowiska organu, że przed tą zmianą przepis ten należało interpretować odmiennie - w sposób wskazany w zaskarżonej interpretacji.”

Od powyższego orzeczenia Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy wniósł do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargę kasacyjną żądając jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji, a także zasądzenia kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 26 stycznia 2016 r. r., sygn. Akt II FSK 3029/13 oddalił skargę kasacyjną organu i wskazał, że „istota tego sporu dotyczy sposobu wykładni użytego w art. 15a ust. 4 (a także w ust. 2 – 3 i 5) u.p.d.o.p. zwrotu normatywnego - "faktycznie zastosowanego kursu waluty", która to kwestia budziła wątpliwości z uwagi na brak ustawowej definicji tego zwrotu i była przedmiotem rozbieżnego orzecznictwa wojewódzkich sądów administracyjnych. Ostatecznie ukształtowane zostało jednolite orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego w tej kwestii, zaprezentowane m.in. w wyrokach: z dnia 3 lutego 2011 r., sygn. akt II FSK 1682/09; z dnia 27 września 2011 r., sygn. akt II FSK 524/10; z dnia 5 lipca 2012 r., sygn. Akt II FSK 221/11 i II FSK 2580/10 oraz z dnia 28 sierpnia 2012 r., sygn. akt II FSK 159/11 (dostępne na: www.orzeczenia.nsa.gov.pl), którą to wykładnię Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę podziela.”

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego „zastosowanie wykładni językowej do ustalenia treści analizowanego pojęcia jest wystarczające, ponieważ prowadzi do jednoznacznego i precyzyjnego wyniku. Tym niemniej należy zgodzić się z Sądem pierwszej instancji, że wypływające z niej wnioski znajdują potwierdzenie na gruncie wykładni celowościowej art. 15a u.p.d.o.p. w powiązaniu z regulacją zawartą w art. 9b ust. 1 i 2 u.p.d.o.p., co zostało w przekonujący sposób wyłożone w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

W świetle powyższych rozważań należy podzielić stanowisko Sądu pierwszej instancji, że jeżeli otrzymanie należności lub zapłata zobowiązania nie wiązały się z faktycznym zastosowaniem jakiegokolwiek kursu waluty, ponieważ realizacja płatności następowała w określonej walucie bez zamiany wyrażonej w niej wartości na inną walutę, tak jak w przedstawionym przez spółkę we wniosku stanie faktycznym, do obliczenia wartości różnic kursowych należy, zgodnie z art. 15a ust. 4 u.p.d.o.p., zastosować średni kurs NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień, w którym różnice kursowe wystąpiły.”

W świetle obowiązującego w dniu złożenia wniosku stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 24 lipca 2013 r., sygn. akt I SA/Sz 411/13 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 stycznia 2016 r. sygn. akt II FSK 3029/13 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenie przyszłego jest prawidłowe.

Mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe, stosownie do art. 14c § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87 – 100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.