2016.11.17 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1-3/4511-1-73/16-2/TW
z 17 listopada 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 oraz art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 5 sierpnia 2016 r. (data wpływu 17 sierpnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 sierpnia 2016 r. został złożony ww. wniosek wspólny – uzupełniony pismem z 4 października 2016 r. (data wpływu 6 października 2016 r.) – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie spółek osobowych, podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Spółki Wnioskodawcy są spółkami, posiadającymi siedziby na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i tym samym Wnioskodawca podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Wnioskodawca prowadzi działalność i osiąga przychody w zakresie produkcji oraz sprzedaży wysokiej jakości wyrobów wędliniarskich i rzeźniczych.

Wnioskodawca prowadzi księgi rachunkowe zgodnie z ustawą z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz.U. 1994 nr 121 poz. 591). Przedsiębiorca wdrożył instrukcję w sprawie przeprowadzania inwentaryzacji i rozliczania placówek handlowych, dzięki której ustala na podstawie jednolitych zasad postępowania, zapewniających prawidłowe i terminowe przygotowanie, przeprowadzenie i rozliczenie inwentaryzacji składników powierzonych stanów magazynowych. W instrukcji tej wskazał prawidłowe metody, zasady oraz terminy powierzenia sprzedawanego asortymentu zespołowi placówki handlowej.

Na jej podstawie kadra pracownicza przeprowadza inwentaryzacje w następujących okresach:

pełnej inwentaryzacji okresowej wykonywanej przez kadrę placówki handlowej,
pełnej inwentaryzacji co miesięcznej, na koniec każdego miesiąca kalendarzowego, wykonywanej przez kadrę placówki handlowej,
kontrolnej inwentaryzacji okresowej wykonywanej przez komórkę inwentaryzacyjną lub przeszkolonego koordynatora/kierownika jednostki (w tym inwentaryzacji zdawczo-odbiorczej),
inwentaryzacji rocznej na koniec każdego roku obrotowego, oraz inwentaryzacji na dzień zakończenia działalności lub postawienia w stan likwidacji lub upadłości (art. 26 ust. 1 ustawy o rachunkowości).

Niewątpliwie to charakter prowadzonej działalności, którym jest produkcja i sprzedaż wyborów rzeźniczych, powoduje, że ze względu na ich krótkotrwały okres przydatności do spożycia magazynowanie ich mija się z celem. Wyprodukowane wyroby dostarczane są bezpośrednio do punktów sprzedaży, w których kadra pracownicza od razu wykłada je do lad chłodniczych.

Obecnie ewidencjonuje koszty zgodnie z art. 17 ust. 2 pkt 4 uor, polega to na odpisywaniu w koszty wartości materiałów i towarów na dzień ich zakupu, połączonym z ustaleniem stanu tych składników aktywów i ich wyceny oraz korekty kosztów o wartość tego stanu, nie później niż na dzień bilansowy.

Zaliczki na podatek dochodowy Wnioskodawca nalicza i odprowadza co miesiąc. Nie skorzystał z uproszczonej formy wpłacania zaliczek. Przedsiębiorca dokonuje, w celu ustalenia wysokości miesięcznej zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, comiesięcznych spisów z natury. Inwentaryzacja comiesięczna wykonywana jest przez kadrę placówki handlowej i polega na ustaleniu w drodze spisu z natury rzeczywistego stanu wszystkich zapasów towarów handlowych. Inwentaryzacje te przeprowadza się na koniec każdego miesiąca obrotowego.

W związku z brakami kadrowymi oraz innymi utrudnieniami comiesięczne przeprowadzanie inwentaryzacji w tym terminie staje się coraz bardziej uciążliwe organizacyjnie. Jednostka planuje, w przypadku gdy pojawią się problemy/utrudnienia, przeprowadzać je w najbliższym możliwym dniu. Natomiast inwentaryzacja roczna polega na ustaleniu rzeczywistego stanu zapasu na koniec każdego roku obrotowego, a więc na dzień 31 grudnia. W tym przypadku na dzień bilansowy należy dokonać korekty z tytułu zwiększenia lub zmniejszenia stanu, które nastąpiły między datą spisu lub potwierdzenia a dniem ustalenia stanu wynikającego z ksiąg rachunkowych.

Ponadto Spółka zawarła również z pracownikami Umowę o wspólnej odpowiedzialności materialnej za powierzone mienie. Przeprowadzane są więc również inwentaryzacje zdawczo-odbiorcze oraz kontrolne, w terminach wymaganych przez odrębne przepisy oraz zgodnie z zarządzeniem Dyrektora Ekonomicznego.

W związku z powyższym Wnioskodawca planuje wprowadzić, do celów podatkowych, uproszczonej inwentaryzacji, dokonując spisu z natury raz w roku, tj. na 31 grudnia każdego roku, uznając, że okresem sprawozdawczym jest rok podatkowy pokrywający się z rokiem kalendarzowym.

Zdaniem Wnioskodawcy zastosowanie art. 17 ust. 2 pkt 4 z ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz.U. 1994 nr 121 poz. 591) nie wywiera ujemnego wpływu na przedstawienia sytuacji majątkowej i finansowej oraz wyniku finansowego. Zatem wybór metody przeprowadzania inwentaryzacji raz w roku nie będzie miał negatywnego wpływu na prowadzoną przez niego działalność gospodarczą i będzie wystarczające do prawidłowego ustalenia miesięcznych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sporządzanie w przedsiębiorstwie spisu z natury raz w roku i korygowanie kosztów o wartość niezużytych materiałów, niesprzedanych towarów i wyrobów gotowych na koniec roku podatkowego (kalendarzowego) jest wystarczające dla prawidłowego ustalania miesięcznych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych jego jako właściciela?

Zdaniem Wnioskodawcy sporządzanie w przedsiębiorstwie spisu z natury rzeczywistego stanu wszystkich zapasów znajdujących się na hali sprzedażowej w chłodni danej placówki handlowej oraz korygowanie kosztów o wartość niesprzedanych towarów na koniec roku podatkowego jest wystarczające dla prawidłowego ustalania miesięcznych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz wyniku finansowego na koniec roku podatkowego.

Zasady i sposób prowadzenia ksiąg rachunkowych określają przepisy Ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz.U 1994 nr 121 poz. 591 – dalej w skrócie „uor”). W myśl art. 13 ust. 1 uor księgi rachunkowe obejmują zbiory zapisów księgowych, obrotów (sum zapisów) i sald, które tworzą:

dziennik;
księgę główną;
księgi pomocnicze;
zestawienia obrotów sald kont księgi głównej oraz sald kont ksiąg pomocniczych;
wykaz składników aktywów i pasywów (inwentarz).

Stosownie do art. 17 ust. 1 uor konta ksiąg pomocniczych prowadzi się w szczególności dla:

środków trwałych, w tym także środków trwałych w budowie, wartości niematerialnych i prawnych oraz dokonywanych od nich odpisów amortyzacyjnych lub umorzeniowych;
rozrachunków z kontrahentami,
rozrachunków z pracownikami, a w szczególności, jako imienną ewidencję wynagrodzeń pracowników zapewniającą uzyskanie informacji, z całego okresu zatrudnienia;
operacji sprzedaży (kolejno numerowane własne faktury i inne dowody, ze szczegółowością niezbędną do celów podatkowych);
operacji zakupu (obce faktury i inne dowody, ze szczegółowością niezbędną do wyceny składników aktywów i do celów podatkowych);
kosztów i istotnych dla jednostki składników aktywów;
operacji gotówkowych w przypadku prowadzenia kasy.

Zgodnie z art. 17 ust. 2 uor kierownik jednostki, uwzględniając rodzaj i wartość poszczególnych grup rzeczowych składników aktywów obrotowych posiadanych przez jednostkę, podejmuje decyzję o stosowaniu jednej z następujących metod prowadzenia kont ksiąg pomocniczych dla tych grup składników:

ewidencję ilościowo-wartościową, w której dla każdego składnika ujmuje się obroty i stany w jednostkach naturalnych i pieniężnych;
ewidencję ilościową obrotów i stanów, prowadzoną dla poszczególnych składników lub ich jednorodnych grup wyłącznie w jednostkach naturalnych. Wartość stanu wycenia się przynajmniej na koniec okresu sprawozdawczego, za który następują rozliczenia z budżetem z tytułu podatku dochodowego, dokonane na podstawie danych rzeczywistych;
ewidencję wartościową obrotów i stanów towarów oraz opakowań, prowadzoną dla punktów obrotu detalicznego lub miejsc składowania, której przedmiotem zapisów są tylko przychody, rozchody i stany całego zapasu;
odpisywania w koszty wartości materiałów i towarów na dzień ich zakupu lub produktów gotowych w momencie ich wytworzenia, połączone z ustalaniem stanu tych składników aktywów i jego wyceny oraz korekty kosztów o wartość tego stanu, nie później niż na dzień bilansowy.

Wnioskodawca uznał, że wdrożenie przez niego w polityce rachunkowości przedsiębiorstwa metodę ewidencji kosztów, zgodnie z art. 17 ust 2 pkt 4 uor, oraz dokonywanie korekty kosztów na podstawie spisu z natury, sporządzonego na koniec roku podatkowego jest wystarczające dla ustalenia miesięcznych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz rocznego rozliczenia podatku, zgodnie z art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. 1991 Nr 80 poz. 350 – dalej w skrócie: „updof”).

Zgodnie z art. 4 ust. 4 uor podmiot gospodarczy obowiązany jest stosować przyjętą politykę rachunkowości, rzetelnie i jasno przedstawiającą sytuację majątkową i finansową oraz wynik finansowy. W ramach przyjętej polityki rachunkowości może korzystać z uproszczenia, jeżeli nie wywiera to istotnie ujemnego wpływu na realizację obowiązków, o których mowa w zdaniu poprzednim. Zdaniem Wnioskodawcy, dokonując wyboru metody ewidencji kosztów na podstawie art. 17 ust. 2 pkt 4 uor, realizuje w pełni obowiązki, które ustawodawca nakłada na niego, jako podatnika. Wnioskodawca zwraca uwagę na to, że przepisy updof nie regulują kwestii częstotliwości dokonywania inwentaryzacji przez podatników prowadzących księgi rachunkowe.

Zastosowanie uproszczenia wynikającego z ustawy o rachunkowości nie pozostaje w sprzeczności z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem stosownie do art. 24 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy są zobowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu do opodatkowania.

Zgodnie z art. 24 ust. 1 updof u podatników, którzy zgodnie z obowiązującymi ich zasadami rachunkowości sporządzają sprawozdanie finansowe, za dochód z działalności gospodarczej uważa się dochód wykazany na podstawie prawidłowo prowadzonych ksiąg, zmniejszony o dochody wolne od podatku i zwiększony o wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodów, zaliczone uprzednio w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

W ocenie Wnioskodawcy dokonanie korekty kosztów uzyskania przychodów na podstawie sporządzanego raz w roku spisu z natury, jest wystarczające do wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów tych kosztów, które nie są związane z przychodami osiąganymi w danym roku podatkowym. Jednocześnie powyższa metoda pozwala w sposób prawidłowy określić wysokość miesięcznych zaliczek podatku dochodowego od osób fizycznych, jak i wynik finansowy na koniec roku podatkowego. Wnioskodawca postanowił zastosować ostatnią z wymienionych metod, nie kwestionując zasad wynikających z art. 22 updof. Prowadzona na podstawie art. 17 ust. 2 pkt 4 uor ewidencja nie modyfikuje tych zasad i pozwala na prawidłowe ustalenie zobowiązania podatnika w podatku dochodowym od osób fizycznych za dany rok podatkowy.

W wyroku z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie sygn. akt I SA/Po 1075/15 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu podkreślił, że:

„(...) pojęcie kosztów w ujęciu rachunkowym nie jest tożsame z pojęciem kosztów uzyskania przychodów w u.p.d.o.f. i nie można tym samym automatycznie przenosić kosztów w sensie bilansowym do podatkowych kosztów uzyskania przychodów. Poza sporem jest, że przepisy ustawy o rachunkowości nie mają charakteru podatkotwórczego i stąd też miarodajne dla celów zaliczania danych kosztów do kosztów uzyskania przychodów są wyłącznie przepisy podatkowe. Jedynie w ściśle określonych przypadkach ustawodawca pozwala na stosowanie przepisów o rachunkowości wprost do ustalania kosztów lub przychodów w ujęciu podatkowym”.

Ponadto zdaniem Sądu:

„odesłanie zawarte w art. 24a ust. 1 u.p.d.o.f., dotyczące obowiązku prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, uprawnia do przyjęcia, że użyte w art. 22 ust. 5d sformułowanie »dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych«, należy odnosić do ksiąg prowadzonych według zasad określonych w ustawie o rachunkowości”.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 updof kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tejże ustawy.

W wyroku z dnia 07 sierpnia 2001 roku Naczelny Sąd Administracyjny (sygn. akt III SA 2041/00) określił, iż kosztami uzyskania przychodów:

„(...) są tylko takie straty, których występowanie w toku działalności danego rodzaju jest nieuniknione, a podatnik, który zamierza zaliczyć straty do kosztów uzyskania przychodów, powinien udowodnić, że są one normalnym następstwem prowadzonej działalności” oraz „zdarzenie powodujące szkodę z natury rzeczy nie służy osiągnięciu przychodów (...) kosztem uzyskania przychodów są tylko takie straty, których występowanie w toku działalności danego rodzaju jest nieuniknione. Innymi słowy chodzi o straty, które są normalnym, chociaż niechcianym następstwem działania w danej branży. Celowi osiągnięcia przychodów służy, zatem sama działalność gospodarcza, a straty są jedynie ubocznym skutkiem tej działalności”.

Natomiast w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 11 grudnia 2011 roku organ wskazał również, że:

„(...) aby uznać wydatek za koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:

poniesiony wydatek musi mieć bezpośredni lub pośredni wpływ na powstanie przychodu, lub mieć na celu zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 23 ust. 1 ustawy,
wydatek jest prawidłowo udokumentowany.

Koszty materiałów, towarów i wyrobów gotowych stanowią koszty bezpośrednio związane z przychodami z prowadzonej działalności gospodarczej”.

Należy mieć na uwadze również to, że koszty uzyskania przychodów, które są bezpośrednio związane z przychodami, poniesionych w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem art. 22 ust. 5a i 5b updof.

W myśl art. 22 ust. 5a updof koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo
złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

– są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Natomiast art. 22 ust. 5b updof określa, że koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 5a pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane jest zeznanie.

W związku z powyższym wybór przez Wnioskodawcę uproszczonej metody ewidencjonowania kosztów nie stoi na przeszkodzie do prawidłowego ustalania miesięcznych zaliczek na podatek dochodowych od osób fizycznych, przy zachowaniu przez niego zasad ich potrącalności, wskazanych w przetoczonych powyżej przepisach.

Podsumowując sporządzanie przez Przedsiębiorcę spisu z natury raz w roku i korygowanie kosztów o wartość niezużytych materiałów, niesprzedanych towarów i wyrobów gotowych na koniec roku podatkowego (kalendarzowego) jest wystarczające dla prawidłowego ustalania miesięcznych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych wspólnika spółki osobowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.): u podatników, którzy prowadzą księgi rachunkowe, za dochód z działalności gospodarczej uważa się dochód wykazany na podstawie prawidłowo prowadzonych ksiąg, zmniejszony o dochody wolne od podatku i zwiększony o wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodów, zaliczone uprzednio w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

W myśl art. 22 ust. 1 ww. ustawy: kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, aby wydatek uznać za koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:

poniesiony wydatek musi mieć bezpośredni lub pośredni wpływ na powstanie przychodu, lub mieć na celu zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
wydatek jest prawidłowo udokumentowany.

Tym samym do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów należy rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód).

Podatkowe zasady potrącalności kosztów bezpośrednich w przypadku podatników prowadzących księgi rachunkowe ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych reguluje w art. 22 ust. 5-5b.

W myśl art. 22 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: u podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b.

Z kolei na podstawie art. 22 ust. 5a ww. ustawy: koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo
złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

– są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

W myśl art. 22 ust. 5b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 5a pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane jest zeznanie.

Generalną zasadą podatkowego rozliczenia kosztów bezpośrednich jest więc ujęcie (potrącenie) w rachunku podatkowym kosztu bezpośrednio związanego z przychodem w roku jego związania
z odpowiadającym mu przychodem.

W przypadku prowadzenia ewidencji uproszczonej na podstawie art. 17 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2016 r., poz. 1047) i sporządzania inwentaryzacji materiałów i towarów tylko na dzień bilansowy, wydatki na ich nabycie są w trakcie roku zaliczane w całości do kosztów w dacie zakupu.

Takie ujmowanie kosztów jest jednak niezgodne z przepisem art. 22 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z którego wynika, że warunkiem koniecznym dla potrącenia kosztów bezpośrednich jest wystąpienie przychodu. Według tego przepisu – koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Wobec powyższego, w celu prawidłowego rozliczenia się z tytułu podatku dochodowego, podatnicy – prowadzący uproszczone ewidencje na podstawie art. 17 ust. 2 pkt 4 ustawy o rachunkowości – powinni sporządzać inwentaryzacje materiałów, towarów i wyrobów gotowych na koniec każdego okresu sprawozdawczego, za który następuje rozliczenie z budżetem z tytułu podatku dochodowego (w niniejszej sprawie na koniec miesiąca).

Zatem koszty bezpośrednio związane z uzyskaniem przychodu należy zaliczać do kosztów uzyskania przychodów w okresie, w którym uzyskano przychód, w związku z którym koszty te zostały poniesione (z zastrzeżeniem wynikającym z art. 22 ust. 5b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Reasumując – sporządzanie w przedsiębiorstwie spisu z natury raz w roku i korygowanie kosztów o wartość niezużytych materiałów, niesprzedanych towarów i wyrobów gotowych na koniec roku podatkowego (kalendarzowego) nie jest wystarczające dla prawidłowego ustalania miesięcznych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych dla Wnioskodawcy i Zainteresowanych jako właścicieli.

Ponadto należy wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości niniejszej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy stwierdzić, że – zdaniem Organu – tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w tym postępowaniu. W odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji należy stwierdzić, że zapadła ona w indywidualnej sprawie i nie jest wiążąca dla organu wydającego niniejszą interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego przysługuje prawo do wniesienia skargi z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę na interpretację indywidualną wydaną na podstawie art. 14r § 1 Ordynacji podatkowej wnosi się do sądu administracyjnego właściwego ze względu na siedzibę organu wydającego interpretację, czyli w niniejszej sprawie do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin