Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPB-2-2.4511.830.2016.2.AK
z 30 listopada 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 25 sierpnia 2016 r. (data otrzymania 30 sierpnia 2016 r.), uzupełnionym 10 listopada 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie dochodów z pracy w Holandii – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 sierpnia 2016 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie dochodów z pracy w Holandii.

W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismem z 19 października 2016 r. Znak: 2461-IBPB-2-2.4511.830.2016.1.AK, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano 10 listopada 2016 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest pracownikiem firmy X Polska S.A., z siedzibą w Polsce, przydzielonym do pracy w Oddziale nr 2 również na terytorium Polski. W latach 2012-2015 Wnioskodawca pracował we Francji i Holandii:

• na podstawie umowy o oddelegowaniu (zawartej 8 lutego 2012 r.), począwszy od 13 lutego 2012 r. został oddelegowany do pracy dla X S.A. (z siedzibą w Paryżu),
• a zaraz po zakończeniu powyższego odddelegowania od razu (nie wracając do Polski), na podstawie umowy od oddelegowaniu (zawartej 1 sierpnia 2013 r.), począwszy od 1 sierpnia 2013 r. został oddelegowany do pracy dla Y (z siedzibą w Amsterdamie).
  
  

Umowa o oddelegowaniu do pracy dla Y przewidywała różne formy wynagrodzenia, świadczeń, zwrotu kosztów, dopłat i zasiłków, które w tej umowie figurowały jako kwoty netto.

Umowa ta przewidywała również dodatkowe zobowiązanie, jak niżej:

„Artykuł 8 – Dodatkowe zobowiązanie

8.1 Pracodawca zagwarantuje wypłatę podanych kwot i dodatków będących kwotami netto.

8.2 Ze względu na fakt, iż elementy wynagrodzenia i dodatków przyznanych pracownikowi składające się na dochód w rozumieniu prawa o podatku dochodowym od osób fizycznych będą podlegać opodatkowaniu i składkom ubezpieczeniowym (na instytucję ubezpieczeń społecznych), Pracodawca przygotuje odpowiednie wyliczenia w odniesieniu do kwot podstawowych (ubruttowienie).

8.3 Ze względu na fakt, że pracownik będzie składał roczne zeznanie podatkowe w Holandii, Strony ustalają co następuje:

1. pracownik jest zobowiązany do dostarczenia Pracodawcy informacji na temat podatku i uzyskanych dochodów w odniesieniu do obecnego oddelegowania w Holandii. Kopie wszelkich dokumentów wysyłanych przez holenderskie organy podatkowe zostaną przesłane do pracodawcy, doradcy podatkowego oraz X;
   
2. w przypadku, gdy suma podatku do zapłaty w Holandii będzie wyższa niż kwoty zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych w Polsce, jakie w ciągu roku zostaną przekazane pracownikowi, Pracodawca pokryje różnicę w sposób ustalony przez Strony”.
   
   

Pracodawca (X Polska S.A.) zgodnie z powyższym zobowiązaniem wypłacał Wnioskodawcy wszystkie elementy wynagrodzenia i dodatków w kwotach netto oraz „ubruttawiał je” regulując w Polsce stosowne kwoty, m.in. na ubezpieczenia oraz zaliczki na podatek dochodowy.

Jednocześnie firma Y (do której Wnioskodawca był oddelegowany) przygotowywała dla holenderskich organów podatkowych „dodatkowe paski płacowe” oraz (na podstawie sumy wszystkich dochodów Wnioskodawcy raportowanych jej bezpośrednio przez X Polska S.A.) również „ubruttowiała” pensję Wnioskodawcy (wszystkie jej elementy), regulując bezpośrednio w imieniu Wnioskodawcy w Holandii stosowne kwoty zaliczek oraz podatków od dochodów. Wnioskodawca zaznaczył, że nie posiada i nie posiadał z firmą Y żadnej bezpośredniej umowy o pracę i żadne wynagrodzenie nie zostało Wnioskodawcy przez nią wypłacone.

Szczegóły dotyczące kwot (za lata):

Tabela – załącznik PDF

W uzupełnieniu wniosku, w odniesieniu do lat 2013-2015, wskazano, że:

1. w ww. okresie Wnioskodawca miał i mam tytko i wyłącznie obywatelstwo polskie, nigdy nie był obywatelem Holandii;
   
2. odpowiedź na pytanie: w którym kraju w ww. okresie Wnioskodawca zamieszkiwał na stałe: w Polsce czy w Holandii nie jest jednoznaczna i zależy od definicji stałego zamieszkania – fizycznie przez zdecydowaną większość czasu Wnioskodawca przebywał w Holandii (wraz z żoną i córką) – szczegóły w punktach c) i d) poniżej;
   
3. najbliższa rodzina Wnioskodawcy, tj. żona i córka przebywały z Wnioskodawcą w Holandii. Tam też byli zarejestrowani oficjalnie przez urząd holenderski, wynajmowali dom, uprawiali hobby, mieli konto bankowe, ubezpieczenie, zabrali także zdecydowaną większość swojego majątku ruchomego.
   Jednocześnie w Polsce małżonkowie mieli niemal całą dalszą rodzinę oraz większość przyjaciół/znajomych. Przez okres przebywania w Holandii byli w Polsce sporadycznie. W Polsce mieli cały czas nieruchomości (a żona Wnioskodawcy kredyt), konta bankowe, ubezpieczenia oraz część ruchomości. Cały czas Wnioskodawca był zatrudniony przez X Polska S.A., jednak oddelegowany do pracy w Holandii;
   
4. w ww. okresie Wnioskodawca zazwyczaj przebywał w Holandii. W 2013 r. spędził w Polsce 10 dni, w 2014 r. – 25 dni. W 2015 r. spędził w Holandii wszystkie 120 dni poprzedzające jego powrót do X Polska S.A. w dniu 1 maja 2015 r.;
   
5. w 2014 r. Wnioskodawca przebywał na terytorium Holandii ok. 319 dni (25 dni w Polsce, a pozostały czas to prywatne wyjazdy z Holandii do innych krajów oprócz Polski);
   
6. w 2015 r. Wnioskodawca przebywał na terytorium Holandii 120 dni, czyli wszystkie do czasu powrotu do X Polska S.A. w dniu 1 maja 2015 r.;
   
7. według wiedzy Wnioskodawcy w ww. okresie X Polska S.A. nie posiadała w Holandii zakładu lub stałej placówki w rozumieniu art. 5 konwencji z dnia 13 lutego 2002 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu;
   
8. ze względu, że odpowiedź na powyższe pytanie brzmiała „nie”, to odpowiedź pytanie o to czy wynagrodzenie Wnioskodawcy we wskazanym okresie było ponoszone przez ww. zakład lub placówkę jest bezzasadne;
   
9. • Wnioskodawcy wydaje się, że bezpośrednią odpowiedzialność i ryzyko związane z wynikami pracy Wnioskodawcy ponosiło przede wszystkim Y (ze względu na powiązania właścicielskie pomiędzy X/Y pośrednio również X);
     
   • to przełożony z Y zlecał Wnioskodawcy codzienne obowiązki – na Y spoczywał obowiązek instruowania Wnioskodawcy w związku z wykonywaną praca;
     
   • prace wykonywane były w miejscu znajdującym się pod kontrolą i odpowiedzialnością użytkownika (tj. Y) – to siedziba Y w Amsterdamie;
     
   • Wnioskodawca nie posiada wiedzy czy wynagrodzenie podmiotu, do którego został oddelegowany jako siła robocza obliczane było na podstawie czasu wykorzystanego na pracę lub na podstawie jakiegoś związku między jego wynagrodzeniem a pracą Wnioskodawcy. Wnioskodawca nie posiada wiedzy i dostępu do rozliczeń bezpośrednich oraz stosownych porozumień pomiędzy X Polska S.A. i Y. Z tego co przekazano Wnioskodawcy ustnie informacje oraz koszty osobowe związane z umową oddelegowania powinny być przesyłane przez X Polska S.A. bezpośrednio do Y.
     
   • to Y dostarczał wszelkie narzędzia, materiały itp.;
     
   • przedmiotem uzgodnienia było, że to Wnioskodawca został oddelegowany do pracy w Y. Oddelegowanie do Y było poprzedzone oddelegowaniem Wnioskodawcy do macierzystej spółki X we Francji. Podczas tego oddelegowania Wnioskodawca zgłosił chęć kontynuacji oddelegowania do innego projektu – wybór padł na Y. X Polska S.A. wyraził zgodę na taką kontynuację, a osoba Wnioskodawcy, po rozmowie z menadżerami w Y została zaakceptowana;
   
   
10. na wniosek X Polska S.A. Wnioskodawca złożył 30 września 2013 r. „Wniosek o obliczanie i pobieranie w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy o obliczanie i pobieranie od wynagrodzenia za 10.2013 zaliczki na podatek dochodowy od dochodów ze stosunku pracy zgodnie z art. 32 ust. 6 ustawy o PDOF”;
    
11. ze względu na to, że podatek ten płacony był przez Y w imieniu Wnioskodawcy, to w zeznaniach podatkowych składanych w Polsce za wskazane okresy (tj. lata 2013, 2014 i 2015 r.) Wnioskodawca wykazywał zaliczki wpłacane bezpośrednio przez Y do urzędów holenderskich, jako podatek zapłacony za granicą w PIT/ZG, w części C1, w wierszu 1, komórce 10;
    
12. ze względu na to, że podatek płacony był przez Y w imieniu Wnioskodawcy, to w zeznaniach podatkowych składanych w Polsce za wskazane okresy (tj. za lata 2013, 2014 i 2015 r.) Wnioskodawca odliczał kwoty podatku zapłaconego bezpośrednio przez Y do urzędów holenderskich. Za każdym razem zeznanie Wnioskodawcy podlegało kontroli US. Podczas kontroli za 2014 r. Wnioskodawca dokonał jednak korekty, ze względu na to, że do chwili złożenia zeznania rozliczenia podatków w Holandii nie zostały całkowicie zakończone;
    
13. co do zasady powinno być tak, że zaliczki wpłacane bezpośrednio przez Y do urzędów holenderskich dotyczyły tego samego dochodu za pracę najemną, od którego w Polsce X Polska S.A. również odprowadzała zaliczki na podatek dochodowy. Jak już Wnioskodawca informował firma Y przygotowywała dla holenderskich organów podatkowych „dodatkowe paski płacowe” (na podstawie sumy wszystkich dochodów Wnioskodawcy raportowanych jej bezpośrednio przez X Polska S.A.). Y „ubruttawiała” pensję Wnioskodawcy według przepisów holenderskich. Y kontaktowało się jednak w sprawie wszelkich kwot bezpośrednio z X Polska S.A. To obie firmy w drodze bezpośredniego porozumienia informowały się i rozliczały, bez udziału Wnioskodawcy;
    
14. według wiedzy Wnioskodawcy przekazywanej mu przez Y oraz doradcę podatkowego w Holandii to Y finansowało zaliczki do urzędów holenderskich. Wnioskodawca nie ma wiedzy na temat ewentualnych następczych rozliczeń pomiędzy X Polska S.A. oraz Y. Y kontaktowało się jednak w sprawie wszelkich kwot bezpośrednio z X Polska S.A. To obie firmy w drodze bezpośredniego porozumienia informowały się i rozliczały, bez udziału Wnioskodawcy.
    
    

W związku z powyższym stanem faktycznym zadano następujące pytania.

1. Czy zaliczki wpłacane bezpośrednio przez Y do urzędów holenderskich powinny być wykazywane przez Wnioskodawcę w Polsce jako dochód dodatkowy?
   
2. Jeśli odpowiedź na pytanie nr 1 jest twierdząca, tzn. że kwoty te stanowią dochód Wnioskodawcy, w której pozycji formularza PIT-36 powinny być one wykazywane?
   
3. Czy ta część z zaliczki na podatek dochodowy wpłacona w Polsce przez X Polska S.A. za pracę wykonywaną w Holandii podlega zwrotowi?
   
4. Jeśli odpowiedź na pytanie nr 3 jest twierdząca, tzn. zaliczka na podatek dochodowy wpłacona w Polsce za pracę wykonywaną w Holandii podlega zwrotowi kto jest beneficjentem tego zwrotu?
   
   

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, zaliczki wpłacane bezpośrednio przez Y do urzędów holenderskich nie powinny być wykazywane przez Wnioskodawcę w Polsce jako dochód dodatkowy, ponieważ w PIT-36 wykazuje się dochody wypłacone przez zakład pracy (w przypadku Wnioskodawcy to X Polska S.A. – z firmą Y nie wiąże Wnioskodawcy żadna umowa, nigdy nie otrzymał z Y żadnego wynagrodzenia).

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie odpowiedzi na pytanie 1 – odpowiedź na pytanie 2 jest bezprzedmiotowa.

Ad. 3

Zdaniem Wnioskodawcy, ta część z zaliczki na podatek dochodowy wpłacona w Polsce przez X Polska S.A. za pracę wykonywaną w Holandii podlega zwrotowi.

Ad. 4

Zdaniem Wnioskodawcy, beneficjentem zwrotu może być tylko podatnik, czyli Wnioskodawca.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Niniejsza interpretacja zawiera ocenę stanowiska Wnioskodawcy wyłącznie w zakresie dochodów z pracy w Holandii (pytania oznaczonego we wniosku nr 1 i 2). Ocena stanowiska w zakresie dotyczącym możliwości dochodzenia zwrotu zaliczek na podatek dochodowy wpłaconych w Polsce i ustalenia beneficjenta tego zwrotu (pytania oznaczonego we wniosku nr 3 i 4) została zawarta w odrębnej interpretacji.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) – opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym w 2013 i 2014 r. – przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast zgodnie z ww. przepisem w brzmieniu obowiązującym w 2015 r. – przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na podstawie art. 11 ust. 2 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym w 2013 i 2014 r. – wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Zgodnie z ww. przepisem w brzmieniu obowiązującym w 2015 r. – wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Natomiast wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń – w myśl art. 11 ust. 2a ww. ustawy – ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności podmiotów, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy – za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przychodami z szeroko rozumianego stosunku pracy, są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń pieniężnych w naturze, bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń. Z powyższego wynika, że przychodem ze stosunku pracy nie jest jedynie wynagrodzenie za pracę, ale także inne przysporzenia majątkowe, takie jak nieodpłatne świadczenia, czy też świadczenia częściowo odpłatne.

Z wniosku wynika, że spółka holenderska, do której Wnioskodawca został oddelegowany w okresie od sierpnia 2013 r. do maja 2015 r. wpłacała do urzędów holenderskich zaliczki od dochodów z tytułu wynagrodzenia Wnioskodawcy. Zaliczki te jako podatek zapłacony za granicą Wnioskodawca wykazywał w PIT/ZG. Wnioskodawca uważa jednak, że ponieważ w PIT-36 wykazuje się dochody wypłacone przez zakład pracy – w jego przypadku to X Polska S.A. a z firmą Y nie wiąże go żadna umowa i nigdy nie otrzymał z Y żadnego wynagrodzenia – to nie powinien wykazywać zaliczek wpłacanych przez Y jako dochód dodatkowy.

W myśl art. 15 ust. 1 konwencji z dnia 13 lutego 2002 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz.U. z 2003 r. Nr 216, poz. 2120) – z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18, 19, 20 i 21 uposażenia, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca najemna wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca najemna jest tak wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ww. umowy – bez względu na postanowienia ustępu 1 wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, wykonywaną w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym i
2. wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
3. wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.
   
   

W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. umowy – wynagrodzenia pracowników mających miejsce zamieszkania w Polsce podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce, chyba, że praca wykonywana jest na terytorium Holandii. Natomiast art. 15 ust. 2 umowy określa wyjątek od powyższej zasady, zgodnie z którym wynagrodzenia pracowników podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule warunki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, że wynagrodzenie pracowników podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 umowy, czyli w państwie miejsca zamieszkania podatnika (w Polsce) oraz w państwie, w którym praca jest wykonywana (w Holandii).

W celu uniknięcia podwójnego opodatkowania znajduje natomiast zastosowanie tzw. metoda proporcjonalnego odliczenia określona w art. 23 ust. 5 lit. a) ww. umowy oraz odpowiednio w art. 27 ust. 9 lub 9a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne – osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a (art. 38 ust. 1 ww. ustawy).

Na podstawie art. 32 ust. 6 ww. ustawy – zakład pracy nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Na wniosek podatnika zakład pracy pobiera zaliczki na podatek dochodowy, stosownie do przepisów ust. 1-5, z uwzględnieniem art. 27 ust. 9 i 9a.

Wobec powyższego, pracodawca odstępuje od poboru zaliczek na podatek przy spełnieniu przesłanek wskazanych w przepisie zacytowanym powyżej, tj. w przypadku gdy wypłacane przez niego dochody podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza Polską, chyba że pracownik złoży stosowny wniosek.

Zgodnie z art. 27 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, osiąga również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie stanowi o zastosowaniu metody określonej w ust. 8, lub z państwem, w którym dochody są osiągane, Rzeczpospolita Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, dochody te łączy się z dochodami ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym przypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi dochodowemu zapłaconemu w obcym państwie. Odliczenie to nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w państwie obcym.

W przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 1, uzyskującego wyłącznie dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, które nie są zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub z państwem, w którym dochody są osiągane, Rzeczpospolita Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zasady określone w ust. 9 stosuje się odpowiednio (art. 27 ust. 9a ww. ustawy).

Wobec powyższego Wnioskodawca winien wykazać w zeznaniu PIT-36 przychody osiągnięte z pracy wykonywanej w Holandii w wysokości, w jakiej były opodatkowane w Holandii czyli po „ubruttowieniu” przez firmę holenderską. W takiej bowiem wysokości został osiągnięty przez Wnioskodawcę przychód z tytułu pracy w Holandii. W kwocie tej mieszczą się zaliczki na podatek zapłacone w Holandii. W tym sensie zaliczki wpłacone w Holandii stanowią przychód Wnioskodawcy i winny zostać wraz z resztą przychodów za pracę zagranicą wykazane w zeznaniu PIT-36 w pozycji 43 a nie jako dochód dodatkowy. Okoliczność, że Wnioskodawca nie ma podpisanej umowy z firmą holenderską nie ma wpływu na obowiązek opodatkowania tych przychodów. Przychodem Wnioskodawcy jest kwota „brutto” wykazywana przez firmę holenderską.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe bowiem zaliczki wpłacane bezpośrednio przez Y do urzędów holenderskich powinny być wykazywane w zeznaniu składanym przez Wnioskodawcę za dany rok podatkowy w kwocie przychodu osiągniętego za pracę w Holandii.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie – w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.