INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 23 stycznia 2012 r. (data wpływu 25 stycznia 2012 r.) uzupełnionym pismem z dnia 2 kwietnia 2012 r. (data wpływu 4 kwietnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środka trwałego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 stycznia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środka trwałego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji wyrobów z mięsa, przetwarzania i konserwowania mięsa, sprzedaży hurtowej i detalicznej mięsa i wyrobów z mięsa, jak również wynajmu nieruchomości. W dniu 3 października 2011 r. wprowadziła do ewidencji środków trwałych budynek mieszkalno-usługowy, przeznaczony w całości pod wynajem na cele mieszkalne i niemieszkalne. Od października 2011 r. do stycznia 2012 r. lokale w tym budynku były wynajmowane, natomiast od listopada 2011 r. do dnia złożenia wniosku, naliczana jest amortyzacja budynku w równych ratach co miesiąc. Od lutego 2012 r. Wnioskodawczyni zamierza przeprowadzić remont lokali znajdujących się w ww. budynku. W okresie remontu wynajem nie będzie prowadzony, w tym czasie umowy najmu zostaną rozwiązane. Remont planowany jest na kilka miesięcy. Po przeprowadzonym remoncie, budynek będzie ponownie wynajmowany. W czasie remontu przedmiotowego budynku, który został przeznaczony na wynajem, nieprzerwanie prowadzona jest działalność podstawowa w zakresie masarni, tj. produkcji i sprzedaży, i z tego tytułu nieprzerwanie generowane są przychody z działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy można zaliczać do kosztów uzyskania przychodów, naliczone w okresie remontu budynku odpisy amortyzacyjne, w sytuacji gdy w tym czasie, Wnioskodawczyni nie będzie uzyskiwała przychodu z tytułu wynajmu...

Zdaniem Wnioskodawczyni, naliczona amortyzacja w okresie remontu może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, ponieważ zgodnie z art. 22c pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji nie podlegają składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia albo zaprzestania działalności. W przypadku Wnioskodawczyni nie można mówić o zawieszeniu działalności, wystąpi tutaj jedynie brak przychodów z tytułu najmu w okresie remontu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy. Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

1. musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
2. nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
3. musi być należycie udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 22d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów (art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 22c pkt 5, amortyzacji nie podlegają składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tę działalność zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Zgodnie z powyższym przepisem, przesłanką powodującą niemożność dokonywania odpisów amortyzacyjnych od składników majątkowych jest zaprzestanie działalności, w związku z którym nastąpi zaprzestanie używania tych składników. Należy przez to rozumieć całkowite zaniechanie danego rodzaju działalności, na skutek czego składniki majątkowe przestają być używane. Przejściowe zaprzestanie użytkowania danych środków trwałych nie jest przesłanką uzasadniającą zaprzestanie dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Z powyższego wynika, że dopuszczalne jest amortyzowanie czasowo wyłączonych z używania środków trwałych, jeżeli podatnik nie zaprzestał wykonywania działalności gospodarczej, w której były one używane. Tak więc w przypadkach okresowego zaprzestania używania niektórych środków trwałych w działalności gospodarczej, podatnik uprawniony jest do kontynuowania odpisów amortyzacyjnych.

W opisanym zdarzeniu przyszłym, Wnioskodawczyni wskazała, że w dniu 3 października 2011 r. wprowadziła do ewidencji środków trwałych budynek mieszkalno-usługowy, przeznaczony w całości pod wynajem na cele mieszkalne i niemieszkalne, natomiast od listopada 2011 r. do dnia złożenia wniosku, naliczana jest amortyzacja budynku w równych ratach co miesiąc. Od października 2011 r. do stycznia 2012 r. lokale w tym budynku były wynajmowane w ramach działalności gospodarczej. Od lutego 2012 r. Wnioskodawczyni zamierza przeprowadzić remont lokali znajdujących się w ww. budynku, wobec powyższego lokale te nie będą w tym czasie wynajmowane. Po przeprowadzonym remoncie, budynek będzie ponownie wynajmowany. W czasie remontu przedmiotowego budynku, który został przeznaczony na wynajem, nieprzerwanie prowadzona jest działalność podstawowa w zakresie masarni, tj. produkcji i sprzedaży, i z tego tytułu nieprzerwanie generowane są przychody z działalności gospodarczej.

Biorąc pod uwagę zanalizowane przepisy stwierdzić należy, że dla klasyfikacji odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów, nie ma znaczenia okoliczność, że Wnioskodawczyni czasowo nie będzie uzyskiwała przychodów z tytułu wynajmu lokali w remontowanym budynku. Nie nastąpi bowiem zaprzestanie prowadzenia działalności w tym zakresie, a czasowa niemożność użytkowania lokali z powodu ich remontu, nie prowadzi do ich likwidacji, a wręcz przeciwnie, po zakończeniu remontu, lokale te będą w dalszym ciągu wynajmowane.

Ponieważ Wnioskodawczyni nieprzerwanie prowadzi działalność gospodarczą (co prawda w innym zakresie niż wynajem), odpisy amortyzacyjne za okres w którym środek trwały będzie czasowo wyłączony z użytkowania z powodu prowadzonych prac remontowych, mogą być naliczane i stanowią koszty uzyskania przychodów.

Podkreślenia wymaga, że organ wydający interpretację indywidualną opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi w tym zakresie postępowania dowodowego.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli w toku ewentualnego postępowania – właściwy organ – ustali, że przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest odmienny od rzeczywistego, to wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.