Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
3063-ILPB2.4510.88.2016.2.ŁM
z 29 listopada 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, przedstawione we wniosku z dnia 5 września 2016 r. (data wpływu 9 września 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie amortyzacji środków trwałych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 września 2016 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z 17 listopada 2016 r. (data wpływu 21 listopada 2016 r.) − o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie amortyzacji środków trwałych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest samodzielnym niepublicznym zakładem opieki zdrowotnej działającym w formie spółki akcyjnej (dalej: Szpital), a jedynym akcjonariuszem spółki jest X. W 2015 r. dokonał on szeregu inwestycji, których celem było zwiększenie użyteczności ośrodka. Do inwestycji dokonanych przez Wnioskodawcę zaliczają się:

1. Instalacja CO (centralnego ogrzewania),
2. Instalacja ciepłej wody użytkowej + Cyrkulacji,
3. Instalacja zimnej wody,
4. Instalacja kanalizacji sanitarnej.
   
   

Na układ urządzeń związanych z instalacją grzewczą składają się:

1. kotły grzewcze (szt. 2) traktowane w ocenie Szpitala jako osobne środki trwałe (kompletne i zdatne do użytku). Kotły (uznane za osobne urządzenie techniczne) znajdują się w budynku kotłowni, znajdującej się na terenie Szpitala, skąd ciepła woda płynie przewodami do grzejników, tam oddaje ciepło, po czym ochłodzona wraca do kotła;
2. ruraż o różnych średnicach służący do doprowadzania (oraz odprowadzania) podgrzanej wody do wszystkich budynków Szpitala stanowiący jedną całość;
3. grzejniki (830 szt.).
   
   

Wyżej wymienione elementy stanowią jeden spójny system instalacji grzewczej, rozpoczynający się wyjściem z kotłów grzewczych, który zakończony jest kaloryferem w pomieszczeniu docelowym. Ruraż natomiast prowadzony jest z kotłowni do poszczególnych budynków Szpitala zarówno w gruntach należących do Szpitala (na zewnątrz) w specjalnych kanałach tranzytowych oraz w budynkach, w specjalnych szachtach stanowiących zabudowę gipsowo-kartonową bądź ceramiczną. Rury stanowiące część wewnątrzbudynkową instalacji, przymocowane są uchwytami, które umożliwiają ich demontaż, bez uszkadzania konstrukcji budynku.

Szpital stoi na stanowisku, że opisana powyżej instalacja składa się z trzech odrębnych środków trwałych, zaliczanych do grupy „2” i „3” wg Klasyfikacji Środków Trwałych tj.:

1. Kotłów grzewczych (szt. 2) grupa 3
2. System instalacji centralnego ogrzewania grupa 2
   
   

Natomiast na instalacje ciepłej wody użytkowej i cyrkulacji składają się:

4. ruraż o różnych średnicach, służący do doprowadzania wody do wszystkich budynków Szpitala stanowiący jedną całość rozpoczynający się w budynku kotłowni gdzie znajduje się stacja poboru wody z przedsiębiorstwa zaopatrującego Szpital w wodę;
5. ruraż z układem pomp cyrkulacyjnych.
   
   

Ruraż stanowi jedną całość rozpoczynającą się wyjściem ze stacji poboru wody, prowadzonej rurociągiem do pomieszczenia kotłowni, gdzie znajdują się kotły grzewcze skąd ciepła woda dystrybuowana jest rurami do kranów. Ponadto powyższy system, wyposażony jest w dodatkową rurę z układem pomp cyrkulacyjnych, dzięki czemu ciepła woda krąży w ciągłym obiegu. Efektem tego jest brak konieczności zlewania zimnej wody, która chłodzi się w rurażu podstawowej wody ciepłej.

Ruraż prowadzony jest do poszczególnych budynków Szpitala, zarówno w gruntach należących do Szpitala w specjalnych kanałach tranzytowych, jak również w wewnątrz budynków w specjalnych szachtach, stanowiących zabudowę gipsowo-kartonową bądź ceramiczną. Rury stanowiące część wewnątrzbudynkową instalacji przymocowane są uchwytami umożliwiając tym samym ich demontaż, bez uszkadzania konstrukcji budynku. Instalacja nie posiada dodatkowych zaworów oraz liczników montowanych na granicach poszczególnych nieruchomości Szpitala. System ten posiada wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania jako całość zgodnie z przeznaczeniem.

Mając powyższe na uwadze oraz możliwość ewentualnego demontażu, Szpital stoi na stanowisku, że opisana powyżej instalacja stanowi osobny środek trwały zaliczony do grupy „2” wg KŚT.

Z kolei na układ urządzeń związanych z instalacją zimnej wody składają się:

6. ruraż o różnych średnicach służący do doprowadzania wody do wszystkich budynków Szpitala stanowiący jedną całość rozpoczynający się od stacji poboru wody z przedsiębiorstwa zaopatrującego Szpital w wodę;
7. urządzenia sanitarne, na które składają się:
   1. umywalki (szt. 364)
   2. baterie umywalkowe (szt. 364)
   3. zlewy (szt. 67)
   4. baterie zlewowe (szt. 67)
   5. wanny (szt. 30)
   6. słuchawki (szt. 30)
   7. natryski (szt. 31)
   8. słuchawki (szt. 31).
   
   

Wyżej wymienione elementy stanowią jedną całość rozpoczynającą się wyjściem ze stacji poboru wody i zakończony jest montażem urządzeń sanitarnych w pomieszczeniach docelowych. Ruraż prowadzony jest ze stacji poboru wody do poszczególnych budynków Szpitala w zarówno w gruntach należących do Szpitala w specjalnych kanałach tranzytowych oraz w budynkach w specjalnych szachtach stanowiących zabudowę gipsowo-kartonową bądź ceramiczną. Rury stanowiące część wewnątrzbudynkową instalacji, przymocowane są uchwytami umożliwiając ich demontaż, bez uszkadzania konstrukcji budynku. Instalacja nie posiada dodatkowych zaworów oraz liczników montowanych na granicach poszczególnych nieruchomości Szpitala. System ten posiada wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania, jako całość zgodnie z przeznaczeniem.

Mając powyższe na uwadze oraz możliwość ewentualnego demontażu Szpital stoi na stanowisku, że opisana powyżej instalacja stanowi osobny środek trwały zaliczony do grupy „2” wg KŚT.

Na ostatnią inwestycję dokonaną przez Wnioskodawcę, którą jest instalacja kanalizacji sanitarnej składają się:

8. ruraż o różnych średnicach służący do odprowadzenia wody ze wszystkich budynków Szpitala stanowiący jedną całość rozpoczynający się w poszczególnych budynkach a zakończony przy studzienkach kanalizacyjnych;
9. muszle klozetowe.
   
   

Wyżej wymienione elementy stanowią jedną całość rozpoczynającą się w budynkach Szpitala (zlewy, umywalki, wanny, brodziki, muszle klozetowe) a zakończoną przy studzienkach kanalizacyjnych znajdujących się poza budynkami. Ruraż prowadzony jest z poszczególnych budynków Szpitala, zarówno w specjalnych szachtach w budynku, stanowiących zabudowę gipsowo-kartonową bądź ceramiczną oraz w gruntach należących do Szpitala w specjalnych kanałach tranzytowych. Rury, zarówno położone pionowo jak i poziomo, które stanowią część znajdującą się w budynku, przymocowane są uchwytami umożliwiając tym samym ich demontaż bez uszkadzania konstrukcji budynku.

Instalacja ta nie posiada dodatkowych zaworów oraz liczników montowanych na granicach poszczególnych nieruchomości Szpitala. System ten posiada wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania, jako całość zgodnie z przeznaczeniem.

Mając powyższe na uwadze oraz możliwość ewentualnego demontażu bez uszkadzania konstrukcji budynku, Szpital stoi na stanowisku, że opisana powyżej instalacja stanowi osobny środek trwały zaliczony do grupy „2” wg KŚT.

Opisane powyżej instalacje, stanowią kompleksowy zespół urządzeń zdatnych do użytku w takiej postaci, w jakiej zostały zamontowane. System ten posiada wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania jako całość, zgodnie z przeznaczeniem. Należy uznać, że systemy te nie są trwale związane z budynkami, gdyż można je w dowolnym momencie odłączyć bez uszkodzenia konstrukcji budynku, jak również składających się na ten system urządzenia. Na koniec należy również podkreślić, że powyższe instalacje stanowią element szybciej zużywalny niż sam budynek i wymagają częstszych napraw oraz nakładów na indywidualną konserwację. Jest to argumentem przemawiającym za tym, aby wyodrębnić przedmiotowe instalacje jako odrębne środki trwałe.

W piśmie z 17 listopada 2016 r. stanowiącym odpowiedź na wezwanie do uzupełnienia wniosku wskazano, że dokonane przez Wnioskodawcę inwestycje, tj. instalacja CO (centralnego ogrzewania), instalacja ciepłej wody użytkowej + cyrkulacji, instalacja zimnej wody oraz instalacja kanalizacji sanitarnej, spełniają warunki umożliwiające zaliczenie ich do środków trwałych zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych. Wskazane przez Wnioskodawcę inwestycje, spełniają wskazane przez ustawodawcę kryteria, tzn.:

1. zostały wytworzone przez Wnioskodawcę we własnym zakresie,
2. stanowią własność Wnioskodawcy,
3. były kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
4. przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
5. są wykorzystywanie przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą,
6. nie są wymienione w katalogu środków trwałych określonym w art. 16c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy mając na uwadze przedmiotowy stan faktyczny, prawidłowa jest klasyfikacja opisanych w stanie faktycznym inwestycji, jako poszczególne środki trwałe, bez ich podziału na część zewnętrzną i wewnętrzną, podlegającą amortyzacji odrębnie od budynku według odpowiednich stawek określonych w ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowa jest klasyfikacja opisanych w stanie faktycznym inwestycji, jako jeden środek trwały, bez jego podziału na część zewnętrzną i wewnętrzną, podlegający amortyzacji odrębnie od budynku według odpowiednich stawek określonych w ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym o osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a−16m, z uwzględnieniem art. 16 zawierającego katalog wydatków enumeratywnie wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów).

Z wskazanego wyżej przepisu jasno wynika, że Wnioskodawca, jako podmiot prowadzący księgi rachunkowe i dokonujący odpisów amortyzacyjnych, powinien skrupulatnie przestrzegać zasad i stawek określonych w obowiązujących regulacjach podatkowych. W związku z czym, jeżeli dane aktywo spełnia warunki pozwalające na uznanie go za środek trwały, powinien on ustalić dla niego odpowiednią stawkę amortyzacyjną wynikającą z ustawy o podatku dochodowym o osób prawnych oraz dokonywać odpisów amortyzacyjnych na zasadach określonych w tej ustawie.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych (winno być „prawnych”) nie podaje wprost definicji środka trwałego. W art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym o osób prawnych, wskazane zostały jednak składniki majątku, które mogą zostać uznane za środki trwałe podlegające amortyzacji. I tak, zgodnie z wskazanym wyżej przepisem, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

− o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Ponieważ w ustawie o podatku dochodowym o osób prawnych, nie została podana przez ustawodawcę dokładna definicja środka trwałego, można w tej kwestii odnieść się do Załącznika nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w zakresie określenia stawek amortyzacyjnych, zgodnie z którym rodzaj środka trwałego należy ustalić w oparciu o Klasyfikację Środków Trwałych („KŚT”) zawartą w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. (Dz. U. z 2010 r., Nr 242, poz. 1622, z późn. zm.) w sprawie klasyfikacji środków trwałych (KTŚ) („Rozporządzenie KŚT”).

W związku z powyższym należy wskazać, że zgodnie z objaśnieniami wstępnymi w Części I Rozporządzenia KŚT, „za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może być nim budynek, maszyna, pojazd techniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się przyjęcie za pojedynczy obiekt − obiektu zbiorczego, którym może być np. zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu, użytkowanych na terenie osiedla, ulicy, zakładach pracy, zespoły komputerowe itp.”

Co więcej w objaśnieniu do grupy 2, która obejmuje obiekty inżynierii lądowej i wodnej Rozporządzenia do KŚT możemy przeczytać, że:

„Przez budowlę należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową. Przez obiekty małej architektury należy rozumieć niewielkie obiekty, w szczególności:

• kultu religijnego, jak: kapliczki, krzyże przydrożne, figury,
• posągi, wodotryski i inne obiekty architektury ogrodowej,
• użytkowe służące rekreacji codziennej i utrzymaniu porządku, jak: piaskownice, huśtawki, drabinki, śmietniki.

O zaliczeniu obiektu budowlanego do odpowiedniej podgrupy decyduje jego przeznaczenie oraz konstrukcja i wyposażenie”.

Ponadto, zgodnie z objaśnieniami szczegółowymi do grupy I środków trwałych, która obejmuje budynki i lokale, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego, zawartymi w powołanym wyżej rozporządzeniu w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych, do wyposażenia budynku zalicza się wszystkie instalacje wbudowane w konstrukcje budynku na stałe. Ustawodawca wyraźnie tutaj wskazał, że kluczowym czynnikiem do tego, aby uznać instalacje za wyposażenie budynku, jest to, że muszą być one wbudowane na stałe w konstrukcje budynku, co uniemożliwiałoby ich późniejszy demontaż, bez uszkadzania budynku. W przypadku Wnioskodawcy sytuacja taka nie występuje, gdyż wszystkie instalacje są zamontowane w taki sposób, że można zdemontować je bez uszczerbku dla konstrukcji budynku oraz samych instalacji.

W opinii Wnioskodawcy, szczegółowo przedstawione w stanie faktycznym inwestycje, do których należą:

1. Instalacja CO (centralnego ogrzewania),
2. Instalacja ciepłej wody użytkowej + Cyrkulacji,
3. Instalacja zimnej wody,
4. Instalacja kanalizacji sanitarnej,

spełniają wszystkie postawione przez ustawodawcę wymagania, aby można uznać je za środek trwały, bez dokonywania podziału na część wewnętrzną, która stanowiłaby cześć składową budynku i zewnętrzną, która stanowiłaby budowle klasyfikowaną jako środek trwały z grup 2 KŚT.

Jak zostało wskazane w stanie faktycznym, system instalacji stanowi kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania na potrzeby związane z prowadzoną działalnością zespół urządzeń zdatnych do użytku w takiej postaci, w jakiej został zamontowany. Każda z wymienionych powyżej instalacji stanowi całość, która nie posiada dodatkowych zaworów oraz liczników montowanych na granicach poszczególnych nieruchomości Szpitala. System ten posiada wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania, jako całość, zgodnie z przeznaczeniem.

Należy uznać, że systemy te nie są trwale związane z budynkami, gdyż można je bezpiecznie i w prosty sposób odłączyć bez uszczerbku dla budynku oraz dla samych instalacji i urządzeń będących ich częściami składowymi. Ich demontaż i ponowny montaż w innym budynku nie spowoduje zniszczenia zarówno instalacji jak i budynku szpitala.

Stanowisko tożsame z stanowiskiem Wnioskodawcy, zostało wyrażone również w interpretacjach podatkowych wydanych w podobnym stanie faktycznym, czego przykładem może być:

1. Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 27 listopada 2015 r., sygn. IPTPB1/4511-545/15-2/AG:
   „Biorąc pod uwagę opisane we wniosku zdarzenie przyszłe oraz powołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy instalacja energii elektrycznej, instalacje grzewcze, urządzenia wentylacyjne oraz klimatyzacyjne nie będą stanowiły części składowych budynku nowej hali produkcyjnej, tj. nie będą wbudowane w konstrukcję budynku na stałe, a jednocześnie będą kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, to stanowić będą odrębne środki trwałe podlegające amortyzacji według stawek przewidzianych dla tego rodzaju obiektów, określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych”.
2. Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 23 kwietnia 2014 r., sygn. IPPB5/423-365/14-2/IŚ:
   „Podsumowując powyższe wyjaśnienia stwierdzić należy, że wskazane w we wniosku Składniki Majątkowe, stanowiące elementy wyposażenia Budynku, podlegać będą amortyzacji, według stawek określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, jako odrębne środki trwałe”.
3. Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 23 grudnia 2014 r., sygn. IPTPB3/423-297/14-6/GG, w której organ uznał stanowisko wnioskodawcy w podobny stanie faktycznym za prawidłowe, ale odstąpił od wydania uzasadnienia.
   
   

Mając na uwadze przedmiotowy stan faktyczny, zdaniem Wnioskodawcy prawidłowa jest klasyfikacja opisanych w stanie faktycznym inwestycji, jako poszczególne środki trwałe, bez ich podziału na część zewnętrzną i wewnętrzną, podlegające amortyzacji odrębnie od budynku według odpowiednich stawek określonych w ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji należy stwierdzić, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego niniejszą interpretację.

Końcowo nadmienia się, że stosownie do pkt 1 komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. U. GUS z 2005 r. Nr 1, poz. 11), zgodnie z zasadami metodycznymi klasyfikacji zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby, usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniem Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej.

Zatem, w związku z faktem, że organy podatkowe nie są właściwe do klasyfikowania wyrobów i usług, tutejszy Organ udzielił interpretacji indywidualnej w oparciu o wskazane przez Wnioskodawcę grupowanie PKWiU.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.