Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB1.4511.816.2016.1.KU
z 7 grudnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 19 września 2016 r. (data wpływu 22 września 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty z tytułu kradzieży gotówki oraz faktur - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 września 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 26 sierpnia 2016 r., kiedy Wnioskodawca przebywał w delegacji służbowej w związku z prowadzoną przez Niego działalnością gospodarczą, w miejscowości … we Włoszech, nieznani sprawcy dokonali przestępstwa na Jego szkodę. Wracając z zakupionym towarem do swojego samochodu m-ki Fiat Scudo, zaparkowanego na jednym z parkingów, zauważył, że w jednej z opon brakuje powietrza. W związku z powyższym przystąpił do wymiany tego koła. Swoją torbę z dokumentami, pieniędzmi i fakturami schował - ukrył wewnątrz pojazdu pomiędzy siedzeniami (tak, aby nie była na widoku), brak tam jest jakichkolwiek schowków i przystąpił do wymiany koła. Aby wymienić koło w Jego samochodzie należy jednocześnie położyć się pod nim i jedną ręką podtrzymywać kosz, w którym znajduje się zapasowe koło a drugą ręką odkręcać śrubę mocującą ww. kosz, umieszczoną wewnątrz samochodu, tuż za tylnymi drzwiami. Mimo, że drzwi pojazdu z wszystkich stron (z wyjątkiem tylnych, co jest oczywiste, bo nimi Wnioskodawca miał dostęp do śruby mocującej, która znajduje się w podłodze części bagażowej samochodu) były zamknięte, to sprawcy wykorzystując fakt wymiany koła dostali się do jego wnętrza i skradli torbę z zawartością faktur VAT zakupowych na kwotę 1 500 euro, 4 000 euro w gotówce, dokumenty w postaci dowodu osobistego, prawa jazdy, paszportów, różnych legitymacji, dowodów rejestracyjnych wraz z ubezpieczeniami i wiele innych dokumentów oraz telefony komórkowe. Faktury zakupowe VAT dotyczyły zakupu paliwa, posiłków, opłat autostradowych i zakupu towarów przeznaczonych do handlu. Wnioskodawca podkreśla, że nie ma innej możliwości demontażu koła w pojeździe m-ki Fiat Scudo, takim jakim On dysponuje, jak tylko w wyżej opisany sposób. Z uwagi na to, że Wnioskodawca był sam, postanowił zabezpieczyć utraconą torbę z dokumentami w samochodzie uznając, że lepszej formy zabezpieczenia w tej sytuacji nie ma. Obok Jego samochodu parkowały inne auta, które odjeżdżały i podjeżdżały kolejno, natomiast na ziemi, gdzie wymieniał koło, leżały łącznie dwa koła. Wnioskodawca jest przekonany, że musiał być wcześniej obserwowany przez złodziei, którzy jak się później okazało, dokonując przecięcia opony nożem lub innym ostrokrawędziastym narzędziem czekali na to, aż zaistnieje dogodna dla nich sytuacja, aby Go okraść. Nie mógł słyszeć jak złodzieje otwierali zamknięte drzwi samochodu, gdyż auto zaparkowane było skrajnie na parkingu obok ulicy, którą przejeżdżały nie tylko samochody, ale także głośne motocykle. W lepszy sposób nie mógł zabezpieczyć swoich dokumentów. Wnioskodawca jeszcze raz podkreśla, że wszystkie drzwi samochodu były zamknięte, z wyjątkiem tylnych, którymi luzował śrubę opuszczając kosz z kołem zapasowym umieszczonym pod autem. Drzwi pojazdu zamknięte były na klamkę, gdyż nie ma możliwości zamknięcia (centralny zamek) wybranych drzwi, gdyż musiał mieć otwarte tylne, by luzując śrubę jedną ręką mógł opuścić koło zapasowe na ziemię, podtrzymując kosz z jego zawartością w drugiej ręce. Oczywiście na miejsce, po Jego zawiadomieniu, przybyła ochrona obiektu całej dzielnicy, gdzie dokonywał zakupów, straż miejska i Policja. Wnioskodawca złożył również zeznania. Wszyscy potwierdzili, że tak się tu dokonuje kradzieży, o czym On wcześniej nie mógł wiedzieć. Ich sprawcami są uchodźcy, którzy napadają i okradają tylko przyjezdnych z innych państw, a nie Włochów. Kiedy Wnioskodawca rozmawiał po tym zdarzeniu z innymi Polakami w tym mieście, ostrzegając ich przed tym, co Go spotkało, potwierdzali oni, że czasami jeśli muszą, to nawet nocują w swoich samochodach, aby nie utracić swojego majątku. Wnioskodawca od kilku miesięcy prowadzi działalność w zakresie handlu i takich rzeczy nie wiedział. Policja spisała protokół, ale bez obecności tłumacza, a powiadomiony Konsulat RP w Rzymie odmówił Mu jakiejkolwiek pomocy. Zeznania składał w języku angielskim przed dwoma policjantami, z których jeden w ogóle nie znał języka angielskiego, a drugi w znikomym stopniu, więc większość odbywała się na migi. Wnioskodawca nie wiedział, co policjanci napisali po włosku w tym protokole, mając jedynie nadzieję, że wszystko dokładnie tak, jak im opowiedział i podpisał ten dokument. Wnioskodawca wie, że nie wszystko dokładnie napisali, a części zdarzenia w ogóle nie opisali. Wnioskodawca nie rozumie języka włoskiego, ani w mowie, ani w piśmie. Ponadto dodaje, że pojazd, którym podróżował, tj. ten, z którego dokonano kradzieży Jego dokumentów, faktur, pieniędzy i telefonów, jest samochodem firmowym uzbrojonym w instalację alarmową i centralny zamek. Na miejscu zdarzenia Wnioskodawca prosił Policję, aby dokonała przeglądu monitoringu z okolicznych kamer zainstalowanych na budynkach oraz dokonała rozpytania okolicznych sklepikarzy, ale oni niewiele zrobili rozmawiając kilkukrotnie z pracownikami sklepów wokoło. Na okoliczność powyższego zdarzenia Wnioskodawca dołączył do wniosku ORD-IN kserokopię protokołu policyjnego oraz tłumaczenie biegłego sądowego, choć wie, że policjanci nie pisali tego, o czym im mówił. Dla Niego poniesione straty stanowią wielką krzywdę, gdyż ma na utrzymaniu bezrobotną żonę i dziecko.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stracone wartości pieniężne stanowiące własność prowadzonego przez Niego przedsiębiorstwa w kwocie 4 000 euro i faktury na kwotę 1 500 euro?

Zdaniem Wnioskodawcy, może On zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów kwotę 4 000 euro i faktury na kwotę 1 500 euro, gdyż stanowią one koszty uzyskania przychodów. Pieniądze były przeznaczone na zakup towarów handlowych do Jego firmy oraz paliwa do samochodu służbowego, którym pojechał po towar, a także na opłaty za autostrady, pobyt w hotelu i wyżywienie. Faktury na kwotę 1 500 euro stanowić miały potwierdzenie zdarzeń gospodarczych oraz wskazywać na odprowadzony podatek VAT i uwzględniać podatek dochodowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Zatem w przypadku prowadzenia działalności gospodarczej, kosztem uzyskania przychodów będzie taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

1. został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
2. jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
3. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
4. poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
5. został właściwie udokumentowany,
6. nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 cyt. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
   
   

Przy czym należy pamiętać, że związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła, należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zatem kosztami uzyskania przychodów będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w tym celu, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Należy więc przyjąć, że koszty związane z zachowaniem źródła przychodów to takie, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła w dalszym ciągu uzyskiwano, oraz aby takie źródło w ogóle dalej mogło istnieć. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać te koszty, które zostały poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne jego funkcjonowanie. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodów w przyszłości.

Jednocześnie zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Wspomniany wcześniej katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zawarty w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są wymienione w ww. przepisie, zostaną ex lege uznane za koszty uzyskania przychodów.

Wśród wyżej wymienionego, tzw. negatywnego katalogu kosztów, nie wyszczególniono strat w środkach obrotowych, w tym w towarach handlowych i gotówce. Oznacza to, że co do zasady straty te, jako związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów.

Jednakże, zaliczenie strat w środkach obrotowych do kosztów uzyskania przychodów powinno być każdorazowo oceniane w aspekcie:

1. całokształtu prowadzonej przez podatnika działalności,
2. okoliczności, które spowodowały powstanie straty,
3. udokumentowania straty,
4. podjętych przez podatnika działań zabezpieczających.
   
   

Na ogół stratą jest zniszczenie, uszkodzenie, utracenie towarów lub maszyn i urządzeń w wyniku pożaru, powodzi lub kradzieży. Strata taka jest więc następstwem zdarzeń losowych i nie wynika z celowego działania danego podmiotu. Natomiast dla celów podatkowych, przyjmuje się, że tylko kradzież powstałą na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia przez działający podmiot, można uznać za zdarzenie losowe, które uzasadnia zaliczenie powstałej straty w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Przy czym kradzież ta nie może być skutkiem działań lub zaniedbań podatnika, np. niewłaściwego zabezpieczenia składników majątkowych. Ocena, czy podatnik dochował należytej staranności przy zabezpieczeniu składników majątkowych ma charakter indywidualny i jest uzależniona od konkretnych faktów i okoliczności towarzyszących powstałej stracie.

Ponadto, aby można było zaliczyć poniesioną przez podatnika stratę do kosztów uzyskania przychodów, niezbędne jest spełnienie także warunku formalnego, jakim jest właściwe udokumentowanie poniesionego kosztu. Właściwym dokumentem na okoliczność powstałej straty jest posiadanie protokołu szkód, który powinien określać rodzaj szkody, jej ilość, wartość, przyczynę powstania straty, podpis osób uprawnionych oraz datę. Zaistnienie szkody powinno być również uprawdopodobnione przez właściwe organy ścigania.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca przebywał w delegacji służbowej w miejscowości … we Włoszech. Wracając do swojego samochodu z zakupionym towarem zauważył, że w jednej z opon brakuje powietrza. W związku z powyższym przystąpił do jej wymiany. W tym samym czasie nieznani sprawcy skradli Mu torbę, w które były m.in.: faktury VAT zakupowe na kwotę 1 500 euro oraz 4 000 euro w gotówce. Na miejsce zdarzenia Wnioskodawca wezwał Policję. Złożył zeznania, które zostały udokumentowane w sporządzonym przez policjantów protokole.

Wobec tak przedstawionej treści wniosku, należy stwierdzić, że opisane zdarzenie nie może być uznane za zdarzenie losowe niezależne od dochowania staranności w zapobieganiu powstania straty. Prowadząc działalność gospodarczą Wnioskodawca ponosi ryzyko z nią związane, a w celu jego wyeliminowania winien podjąć wszelkie niezbędne działania zabezpieczające przed powstaniem straty.

W przedmiotowej sprawie nie sposób zgodzić się z twierdzeniem Wnioskodawcy, że w lepszy sposób nie mógł zabezpieczyć swoich dokumentów przed ich utratą. Wybierając się w zagraniczną podróż mógł wykupić nieobowiązkową polisę autocasco jako zabezpieczenie przed zdarzeniami losowymi, takimi jak kradzież, czy awaria samochodu. Ponadto, udając się na zakupy mógł zaparkować swój samochód na strzeżonym parkingu. Zaliczenie szkody jako podatkowy koszt uzyskania przychodów wymaga natomiast wykazania związku przyczynowo-skutkowego poniesionego wydatku (straty) w odniesieniu do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów – co zdaniem tut. Organu nie zostało wykazane.

W ocenie tut. Organu, mając na uwadze całokształt okoliczności przedstawionych we wniosku, w świetle obowiązujących przepisów prawa, stwierdzić należy, że Wnioskodawca nie może zaliczyć skradzionej gotówki w kwocie 4 000 euro oraz faktur na kwotę 1 500 euro do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Ponadto tut. Organ wskazuje, że dokumenty dołączone przez Wnioskodawcę do wniosku nie podlegają analizie i weryfikacji w ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.