Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP3/4512-434/16-2/AT
z 22 września 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 4 sierpnia 2016 r. (data wpływu 16 sierpnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku opodatkowania czynności sprzedaży nieruchomości gruntowej na rzecz dotychczasowego użytkownika wieczystego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 sierpnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku opodatkowania czynności sprzedaży nieruchomości gruntowej na rzecz dotychczasowego użytkownika wieczystego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Powiat … jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Planuje zbycie w drodze bezprzetargowej na rzecz obecnego użytkownika wieczystego … „…” nieruchomości gruntowej, oznaczonej numerem geodezyjnym … o powierzchni … ha, stanowiącej własność Skarbu Państwa, położonej przy ul. … na terenie miasta …. Zgodnie z art. 23 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami ( Dz.U. z 2015 r. poz.1774 t. j., ze zm.), zasobem nieruchomości Skarbu Państwa gospodaruje Starosta, wykonując zadania z zakresu administracji rządowej. Na podstawie art. 11 wymienionej ustawy, organem reprezentującym Skarb Państwa w sprawach gospodarowania nieruchomościami jest Starosta.

Wojewoda … zarządzeniem nr … z dnia … lipca 2016 r. wyraził zgodę Staroście … na sprzedaż w drodze bezprzetargowej przedmiotowej nieruchomości na rzecz obecnego użytkownika wieczystego. Sprzedaż nieruchomości nastąpi w drodze umowy cywilnej z zachowaniem formy aktu notarialnego.

Sprzedawana nieruchomość wchodziła w skład nieruchomości gruntowej o numerze geodez. … o powierzchni … ha położonej w … przy ul. … będącej własnością Skarbu Państwa. W 1992 roku nastąpiło z mocy prawa nabycie przez … „…” prawa użytkowania wieczystego do wyżej wymienionego gruntu decyzją wydaną z upoważnienia Wojewody … nr … z dnia … września 1992 r. Okres użytkowania wieczystego wpisany do księgi wieczystej określony został do dnia … września 20… roku. Decyzją nr … z dnia … września 2000 r. Burmistrz … zatwierdził projekt podziału tej nieruchomości oznaczonej w ewidencji gruntów numerem …, na działki nr: … i …. Postanowieniem Sądu Rejonowego w … z dnia … marca 2006 r., przysądzono na rzecz … z siedzibą w … prawo użytkowania wieczystego nieruchomości oznaczonej numerem geodezyjnym …, o powierzchni … ha, położonej w … i prawo własności sytuowanego na tejże działce budynku administracyjnego posiadającej w Sądzie Rejonowym w … urządzoną księgę wieczystą …. Wymienione postanowienie zostało wydane po rozpoznaniu sprawy egzekucyjnej prowadzonej przeciwko dotychczasowemu użytkownikowi wieczystemu „…” Sp. z o.o. (następcy prawnego … „…”) o egzekucję świadczeń pieniężnych. W dniu … lipca 2006 r. aktem notarialnym sporządzonym w Kancelarii … w …, Repertorium A nr …, …, działający jako Prokurent … sprzedał … i … małżonkom … w … części, … i … małżonkom … w … części oraz … i … małżonkom … w … części prawo użytkowania wieczystego działki oznaczonej numerem … o powierzchni … ha, położonej w … przy ul. … nr …. Aktem notarialnym Repertorium A nr … z dnia … czerwca 2015 r. sporządzonym w Kancelarii … w … … i … małżonkowie …, … i … małżonkowie … oraz … i … małżonkowie … sprzedali Spółce pod firmą „…” z siedzibą w … przysługujące im udziały w prawie użytkowania wieczystego działki o numerze geodezyjnym … o powierzchni … ha, położonej w … przy ul. … o oraz takie same udziały w odrębnym od gruntu prawie własności budynku usługowo-handlowo-biurowym nr … posadowionego na tej działce. Aktualnie nieruchomość zabudowana jest budynkiem usług medycznych komercyjnych wraz z niezbędną infrastrukturą. Przedmiotowa nieruchomość położona jest na obszarze objętym uchwałą Nr … Rady Miasta … z dnia … listopada 2005 r. o uchwaleniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru w …, ograniczonego ulicami: …, … i …, … i terenami … (Dz. Urz. ….), na terenie oznaczonym symbolem …, przeznaczonym pod zabudowę techniczno-produkcyjną jako podstawową oraz pod usługową komercyjną jako uzupełniającą i urządzenia towarzyszące. W rejestrze gruntów działka sklasyfikowana jest jako teren zabudowany (… - inne tereny zabudowane).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy czynność sprzedaży przez Powiat nieruchomości gruntowej, będącej własnością Skarbu Państwa, na rzecz dotychczasowego użytkownika wieczystego nie stanowi dostawy towarów i pozostaje poza zakresem ustawy o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, czynność sprzedaży nieruchomości gruntowej o nr. geodez. … położonej przy ul. … w …, będącej własnością Skarbu Państwa, na rzecz dotychczasowego wieczystego użytkownika Spółki … „…” z siedzibą w … nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług ( Dz.U. z 2016 r., poz. 710, ze zm.).

Z opisu przyszłego zdarzenia wynika, iż przedmiotowa nieruchomość gruntowa w 1992 roku została z mocy prawa oddana na 99 lat w wieczyste użytkowanie przedsiębiorstwu - ….

W 2006 roku postanowieniem Sądu Rejonowego w …, przysądzono na rzecz … z siedzibą w … prawo użytkowania wieczystego do przedmiotowej nieruchomości oznaczonej numerem geodezyjnym …. Wymienione postanowienie zostało wydane po rozpoznaniu sprawy egzekucyjnej prowadzonej przeciwko użytkownikowi wieczystemu „…” Sp. z o.o. (następcy prawnego … „…”) o egzekucję świadczeń pieniężnych.

Dalej w dniu … lipca 2006 r. aktem notarialnym …, działający jako Prokurent … z siedzibą w …, sprzedał … i … małżonkom … w … części, … i … małżonkom … w … części oraz … i … małżonkom … w … części prawo użytkowania wieczystego do przedmiotowej działki nr …. Następnie w 2015 roku Małżonkowie …, … i … sprzedali … „…” przysługujące im udziały w prawie użytkowania wieczystego działki o numerze geodezyjnym … o powierzchni … ha, położonej w … przy ul. … oraz takie same udziały w odrębnym od gruntu prawie własności budynku usługowo-handlowo-biurowym nr … posadowionego na tej działce.

Art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług stanowi, że przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania nieruchomością jak właściciel. Przeniesienie prawa do rozporządzania przedmiotową nieruchomością jak właściciel, nastąpiło już w chwili objęcia przez pierwotnego wieczystego użytkownika … „…” w 1992 roku prawa użytkowania wieczystego nieruchomości oznaczonej nr. geodez. … (podzielonej na dz. … i …). Z tą chwilą użytkownik otrzymał prawo do faktycznego dysponowania nieruchomością jak gdyby był jej właścicielem. Planowana sprzedaż przez Powiat przedmiotowej nieruchomości gruntowej na rzecz dotychczasowego wieczystego użytkownika … „…”, będąca w istocie przekształceniem prawa wieczystego użytkowania w prawo własności nieruchomości, stanowi jedynie zmianę tytułu prawnego do nieruchomości i nie ma wpływu na „władztwo do rzeczy”, które pierwotny użytkownik uzyskał w momencie objęcia prawa wieczystego użytkowania w 1992 roku i nie może być traktowana jako sprzedaż tego samego towaru. Mamy tu do czynienia z kontynuacją dokonanej już czynności- oddania gruntów w wieczyste użytkowanie.

Sprzedaż na rzecz dotychczasowego użytkownika wieczystego … „…” przedmiotowej nieruchomości, dla której prawo użytkowania wieczystego ustanowiono przed 2004 rokiem, nie będzie stanowiło dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy z dnia 11 marca 2011 roku o podatku od towarów i usług, ani żadnej innej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT. Pozostaje poza zakresem wymienionej ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W myśl regulacji zawartej w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

• (…);
• oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste (pkt 6);
• zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6 (pkt 7).

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zawartego w przytoczonym przepisie wyrażenia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” nie należy utożsamiać z prawem własności. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, definiując wyrażenie „dostawa towarów”, akcentuje „własność ekonomiczną” funkcjonującą w oderwaniu od krajowych przepisów prawa cywilnego, regulujących przeniesienie prawa własności. W orzeczeniu C-320/88 Staatssecretaris van Financiën v. Shipping and Forwarding Safe B.V. TSUE wyraził pogląd, że „wyrażenie «dostawa towarów» w rozumieniu artykułu 5(1) VI Dyrektywy oznacza także przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, nawet jeżeli nie dochodzi do przeniesienia własności rzeczy w sensie prawnym” (pkt 1), jednak jednocześnie zastrzegł, że „zadaniem sądu krajowego jest określenie w każdym przypadku, na podstawie stanu rzeczy, czy przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, w rozumieniu artykułu 5(1) VI Dyrektywy, miało miejsce” (pkt 2).

Traktując grunt jako towar, ustawodawca nie definiuje odrębnie pojęcia gruntu. W związku z czym przyjmuje się, że należy w tym zakresie odwołać się do definicji pojęcia „nieruchomość gruntowa”, sformułowanej w art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U z 2016 r., poz. 380, z późn. zm.). Według tego przepisu, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Według art. 233 Kodeksu cywilnego, w granicach, określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu należącego do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków w użytkowanie wieczyste, użytkownik może korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. W tych samych granicach użytkownik wieczysty może swoim prawem rozporządzać.

Przepis ten, a także następne przepisy Kodeksu cywilnego (art. 234, art. 235, art. 237) kształtujące uprawnienia użytkownika wieczystego na wzór uprawnień właściciela, jak również długi czas trwania użytkowania wieczystego (art. 236 § 1 i 2 K.c.) wskazują, że oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi przeniesienie prawa do rozporządzania tym gruntem jak właściciel.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2015 r., poz. 1774, z późn. zm.), z zastrzeżeniem wyjątków wynikających z przepisów niniejszej ustawy oraz odrębnych ustaw, organem reprezentującym Skarb Państwa w sprawach gospodarowania nieruchomościami jest starosta, wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej, a organami reprezentującymi jednostki samorządu terytorialnego są ich organy wykonawcze.

Zgodnie z zapisami art. 32 ust. 1 tej ustawy, nieruchomość gruntowa oddana w użytkowanie wieczyste może być sprzedana wyłącznie użytkownikowi wieczystemu, z zastrzeżeniem ust. 1a i ust. 3.

Według ust. 2 tego artykułu, z dniem zawarcia umowy sprzedaży nieruchomości wygasa, z mocy prawa, uprzednio ustanowione prawo użytkowania wieczystego. Przepisu art. 241 Kodeksu cywilnego nie stosuje się.

W świetle art. 37 ust. 1 ww. ustawy, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, nieruchomości są sprzedawane lub oddawane w użytkowanie wieczyste w drodze przetargu.

Jak stanowi ust. 2 pkt 5 powyższego artykułu, nieruchomość jest zbywana w drodze bezprzetargowej, jeżeli sprzedaż nieruchomości następuje na rzecz jej użytkownika wieczystego.

Na podstawie regulacji art. 69 tej ustawy, na poczet ceny nieruchomości gruntowej sprzedawanej jej użytkownikowi wieczystemu zalicza się kwotę równą wartości prawa użytkowania wieczystego tej nieruchomości, określoną według stanu na dzień sprzedaży.

Należy zauważyć, że do dnia 30 kwietnia 2004 r. czynność ustanowienia użytkowania wieczystego nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Dopiero z chwilą wejścia w życie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług zmieniła się zarówno definicja towaru, jak i zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Niemniej jednak art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast okoliczności przedmiotowej sprawy świadczą o tym, że użytkownik wieczysty w sensie ekonomicznym nabył wcześniej prawo wieczystego użytkowania przedmiotowej nieruchomości gruntowej, a zatem w sensie ekonomicznym nabył już prawo do dysponowania gruntem jak właściciel. Wobec tego w świetle przepisów art. 7 ust. 1 pkt 6 w zw. z pkt 7 ustawy doszło już wcześniej do dostawy tej nieruchomości na rzecz użytkownika wieczystego gruntu (tu: w związku ustanowieniem użytkowania wieczystego pierwotnie na rzecz … „…”, które to prawo po wielu czynnościach prawnych z nim związanych ostatecznie – w odniesieniu do nieruchomości gruntowej, oznaczonej numerem geodezyjnym … o powierzchni … ha – przeszło na obecnego użytkownika wieczystego – … „…”, co pociąga za sobą prawnie określone konsekwencje).

W związku z powyższym, sprzedaż przez Wnioskodawcę nieruchomości gruntowej na rzecz obecnego użytkownika wieczystego będzie w istocie przekształceniem prawa wieczystego użytkowania w prawo własności nieruchomości. Będzie stanowić jedynie zmianę tytułu prawnego do nieruchomości, natomiast nie wpłynie na „władztwo do rzeczy”, które użytkownik już uzyskał. Czynność ta nie będzie mogła być traktowana jako ponowna dostawa tej samej nieruchomości, w związku z czym nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Reasumując, w przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym sprzedaż przez Wnioskodawcę nieruchomości gruntowej na rzecz jej użytkownika wieczystego nie będzie stanowiła dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, ani żadnej innej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W konsekwencji sprzedaż ta w ogóle nie będzie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W rezultacie za prawidłowe należy uznać stanowisko Wnioskodawcy sprowadzające się do poglądu, że czynność ta nie stanowi dostawy towaru w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Końcowo należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe. Oznacza to, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.